• Slum of Rome.


    Two gangs, the slum of Rome. Hating each other.



    Storyline:
    Twee verschillende bendes, ze haten elkaar al jaren. Alhoewel, de leiders haten elkaar al jaren. De bendeleden zijn daardoor de mensen uit de andere bende ook gaan haten. Al is die haat tegenover iemand misschien wel niet echt. Het speelt zich af in de achterbuurt van Rome. Een plek waar je liever niet wilt zijn. Elke dag hoor je wel schoten van pistolen of het ó zo bekende geluid van de sirene van een politie. De twee bendes steken elkaar de hele tijd op, dan heeft een bende weer een overval gepleegd die gelukt is, waardoor ze zich weer beter voelen dan de andere en dan probeert die andere bende weer iets gevaarlijkers te doen, zodat zij weer bovenaan staan. Vaak gebruiken ze hier onschuldige mensen voor. Ze hebben alleen niet door dat de politie ook op de loer ligt.




    Rollen. ~ Mannen gezocht ~

    Gli assassini: [Minimaal 18]
    Leider: Giovanni Caio DiAngelo || BuzoIic
    Onderleider:
    Bendeleden: [Max 10]
    ~ Alessia Caprice Romano || SiIhouette


    Timuto di Roma: [Minimaal 18]
    Leider: Stephen Yeager || LyraPhoenix
    Onderleider: Clayton 'Clay' Davide Fontani || KilIian
    Bendeleden: [Max 10]
    ~ Leonora 'Nora' Vieri || Huginn
    ~ Belle Fiore Ricci || EIysium


    Normal people: [Oneindig.]
    ~ Raquelle Noëlle Fontani || SiIhouette
    ~ Virgo Yeager || LyraPhoenix
    ~ Angelo Luca De Santis || Assassin




    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Afkomst:
    Geslacht:
    Welke bende: ~ Alleen voor bende leden ~
    Reden waarom je in bende zit: ~ Alleen voor bende leden ~
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Familie:
    Geschiedenis:
    Extra:



    Story: The Slum of Rome

    Regels:
    * Minimaal 200 woorden per post.
    * Reserveringen blijven 36 uur staan.
    * Max 3 characters p.p.
    * Geen geruzie etc. hier.
    * Graag mensen die niet naar een dag al stoppen.
    * Geen Mary Sue's & Gary Stu's
    * Topics worden alleen geopend door Siihouette, BuzoIic en KilIian tenzij je er toestemming voor hebt.
    * Graag normaal ABN kunnen typen en praten. Hiermee bedoelen we dus dat je niet een post vol met typfouten schrijft.

    Het begin:
    He begint op een maandag avond, het is al half acht en het begint al te schemeren. De bende leden doen waar ze zin in hebben en hetzelfde geldt voor de normale mensen, niets bijzonders. Er is afgelopen uren wel een soort gevecht geweest tussen de twee bendes, dus ze kunnen ook bezig zijn met het bedenken van gemene plannetjes.


    Idee van BuzoIic en SiIhouette.




    [ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    Ik zie haar omhoog kijken maar aan haar gezicht te zien wordt dit geen leuk gesprek. Kom op.. Net nu ik een beetje een goed humeur heb. 'Nou nee, toevallig ben ik vannacht gestorven en ben ik nu een geest geworden. Nu kom jij er dus achter dat je geesten kan zien en met ze kan praten en val je bijna dood neer van angst.. Natuurlijk heb ik de avond overleeft, want anders zou ik hier nu niet zijn, domme idioot' zegt ze en ik vernauw mijn ogen even. Nou.. Gister was ze een stuk leuker in elk geval. 'Hmh.. Geweldig.' mompel ik. 'Sorry Giovanni, ik heb nu niet echt de tijd voor een leuk gesprekje' mompelt ze en ze probeert van me weg te lopen. 'Jammer... Ik heb zojuist besloten dat je met mij meegaat..' zeg ik en ik laat haar telefoon tussen twee vingers bungelen. Tja, voor ik echt de leider was, was ik gewoon een professionele zakkenroller. Geen wonder dat ze niks heeft gemerkt. 'Dus.. Bel maar af..' zeg ik en ik steek haar telefoon naar haar uit. Ik krijg mijn zin toch wel, ik krijg altijd mijn zin als ik een beetje doorzet. Tja, ik weet wat ik wil. Trouwens, als zij me iets wil aandoen wens ik haar succes. Ontwijken is een koud kunstje... Niet dat ze me echt schade kan toebrengen maar oké...


    El Diablo.

    Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

    Ergens voelde ik mij ook wel schuldig dat ik Clayton zo afwimpelde, hij had immers gedaan wat hij dacht dat het beste was. Nouja voor zijn zusje dan. Aan de zucht die ik hoorde wist ik dat hij de toon waarop ik sprak had opgemerkt. Wat eigenlijk het gevoel van schuld liet groeien, maar goed... ik moest kiezen wat het beste was voor mij. Ik werkte mijzelf op een of andere manier altijd in ongemakkelijke situaties en de troep moest ik zelf opruimen.
    “Mwah, alles is wel goed.” was zijn antwoord op de vraag hoe het met zijn zusje ging. Ik liet mijn rug steunen tegen een zuil, "Klink niet zo..." merkte ik op waarbij ik even mijn zakelijke toon liet vallen. Hoe je het ook wendde of keerde, ik voelde wel wat voor deze man en ik vond het erg moeilijk te kilte zo hoog te houden. Toen hij mij begon te vertellen wat er aan de hand was onderbrak ik hem. Het was misschien heel ruw en koud van mij, maar ik was er echt van overtuigt dat ik hem op afstand moest houden. Misschien als ik koud en bot uit de hoek kwam, dat hij mij helemaal niet meer als een potentieel vriendinnetje zou zien? Onzin dat wist ik zelf natuurlijk ook wel, bij Clay was het alles of niets. Helaas was ik te naïef om dat echt te geloven. Niet veel later vroeg ik een momentje om Ramon te zeggen wat ik wilde.
    "Maakt niet uit en ja weet ik. Ik belde gewoon even omdat ik wilde checken of alles goed met je ging. Het spijt me trouwens dat ik je zomaar met die rat achterliet. Maar Raquelle…” begon hij om vervolgens een heel verhaal te vertellen. In dit geval onderbrak ik hem niet. Dit waren ook bende zaken, zijn zusje was nu eenmaal familie en familie van leden moest je beschermen. Een van de zoveel code's binnen de bende.
    “Ik ga morgen enkele ‘vrienden’ van haar een bezoekje brengen.” aan de manier waarop hij het zei wist ik dat de zakelijke aanpak niet aan de orde was en ik hem daar ook niet voor kon overhalen. In dit geval was ik waarschijnlijk ook niet zakelijk gebleven. "Hmmm" bracht ik bedenkelijk uit, niet eens afkeurend gewoon bedenkelijk.
    “Zou je misschien willen meegaan?” vroeg hij mij waardoor ik even bedenkelijk naar mijn telefoon keek en hem toen weer aan mijn oor hielt. “Jij bent diegene die me een beetje onder controle kan houden. Ik wil ze namelijk nog niet helemaal dood hebben. Maar je kent me.. als ik eenmaal flip..”. Oh ik wist heel goed hoe Clayton was als hij flipte, ik was bang dat ik hem dan ook niet meer tot zijn verstand kon praten. Aan de andere kant, hij uitte zijn geweld dan niet op mij, het was het proberen zeker waart.
    Ik tikte met mijn vingers bedenkelijk op de muur, "Goed dan... ik zal er morgen zijn. Half tien?" vroeg ik hem. Ik kreeg een bevestiging en we sloten af.
    Ondertussen was ik zo moe dat ik enkel nog verlangde naar mijn bed. Ik groette Ricardo en begaf me toen weer op straat. Hier in de buurt wist met wie ik was, dus maakte ik mij weinig zorgen over ongewenst contact. Ik had zelde agressie getoond en dat was merkbaar in de behandeling die ik van deze buurt ontving.
    Toen ik eenmaal thuis kwam gooide ik alles van mijn lijf en verdween mijn bed in. De moeite om de make-up eraf te halen deed ik niet. Morgen was weer een dag.

    Ik opende mijn ogen en draaide mij direct naar de wekker, negen uur las ik slaperig en draaide mij terug op mijn andere zijde om mijn ogen te sluiten. Mijn ogen vlogen open en ik zat met een ruk op. "Godverdomme ik kom te laat!" vloekte ik al struikelend doordat mijn voeten in de lakens verwikkeld waren. Ik had had ook gewoon veel eerder moeten gaan slapen.
    Met een noodvaart schoot in onder de douche en in de kleding van gisteravond. Die set had ik toch maar een paar uur aangehad. Mijn makeup hoefde ik enkel bij de te werken omdat ik er rekening mee had gehouden tijdens het douchen. Ruw trok ik de borstel door mijn haren en gleed mijn gympen in. Ik had mijn wapen weer onder mijn kleding verstopt en keek op mijn mobiel. Wel verdomme, ik had nog vijf minuten in die rijke buurt te komen, dat redde ik nooit! Ik hoopte maar dat Clayton meer geduld had dan Stephen.
    Op hoog tempo bewoog ik mij door de straten tot ik Clayton in de verte zag staan, toen ik Stephen zag liggen zuchtte ik meteen. Het was gewoon een zuiplap, ik wandelde naar Clayton toe. "Mooi... ik was al bang dat ik te laat zou komen" grinnikte ik en haalde een flesje water uit mijn tas en stak dat uit naar Clayton. "Dat helpt wel" zei ik.


    Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

    Raquelle Noëlle Fontani

    Hij vernauwt zijn ogen even nadat ik hem had uitgemaakt voor domme idioot. 'Hmh.. Geweldig.' mompelt hij dan. 'Vind ik ook' mompel ik terug. 'Sorry Giovanni, ik heb nu niet echt de tijd voor een leuk gesprekje' mompelt ik dan weer en ik probeer van hem weg te lopen. 'Jammer... Ik heb zojuist besloten dat je met mij meegaat..' zegt hij en hij laat mijn telefoon tussen twee vingers bungelen. Ik kijk van hem naar mijn telefoon en weer terug naar hem. Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen? 'Jammer, maar ...' wil ik gaan zeggen, maar ik bedenk me al snel dat ik hier tegen een leider praat, dus ik slik mijn woorden snel in. 'Sinds wanneer bepaal jij voor mij waar ik heen ga en met wie?' vraag ik zo vriendelijk mogelijk, maar toch hoor je er nog een kille ondertoon onder. 'Dus.. Bel maar af..' zegt hij en hij steekt mijn telefoon naar me uit. Ik pak hem aan en stuur snel een berichtje naar Clay. Clay. Godverdomme. Help. Giovanni heeft me weer gevonden, maar hij dwingt me ergens mee naar toe te gaan terwijl ik niet wil. Hij is heel anders als gisternacht :c Ik verstuur het en verwijder het gesprek dan. Ik stop hem weer in mijn zak. 'Hoe graag je me ook mee wil hebben, ik kom niet' zeg ik tegen hem en ik loop nu wel weg van hem. Gisternacht was ie heel aardig, nu maakt hij me eerlijk gezegd bang,


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    'Sinds wanneer bepaal jij voor mij waar ik heen ga en met wie?' vraagt ze zo vriendelijk mogelijk. Ik ga er maar niet op in en ik kijk toe hoe ze haar telefoon pakt. In plaats van te bellen begint ze te typen, en ik weet maar al te best naar wie. 'Hoe graag je me ook mee wil hebben, ik kom niet' zegt ze en ze loopt weg. Oké, nu begon ze mijn eerst zo goede humeur wel te verpesten. 'Raquelle toch... Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks..' zeg ik en duw mezelf van de muur af. Nee serieus.. Respect voor vrouwen, weet je nog? En sinds zij niet in die bende zat moest het helemaal. Waarom zou ik haar trouwens wat aan willen doen, ik mag haar wel. Nou ja, gister. Nu begint ze me aardig op mijn zenuwen te werken. Ik loop een stuk voor haar uit, wat veel makkelijker gaat omdat ik langer ben. Aan het einde van de straat stop ik en ik draai me even om. 'Maargoed.. Ik heb momenteel geen zin om met je broertje te knokken.. Helemaal niet op een lege maag dus ik laat je maar..' mompel ik en ik kijk even achter haar. Ik frons als ik een bekend groepje zie, al hebben ze geen goede naam. Zeker niet bij mij. Ze hebben nogal losse handjes als je weet wat ik bedoel... 'Ik zou rennen als ik jou was.' mompel ik en knik even naar de vier jongens die steeds dichterbij kwamen...


    El Diablo.

    Raquelle Noëlle Fontani

    'Raquelle toch... Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks..' zegt Giovanni en hij duwt zichzelf van de muur af. 'Hoezo zou ik niet bang moeten zijn voor mensen zoals jij?' vroeg ik aan hem zonder hem daadwerkelijk aan te kijken. Hij loopt een stuk voor me uit, wat veel makkelijker gaat omdat hij langer is. Aan het einde van de straat stopt hij en draait hij zich even om. 'Maargoed.. Ik heb momenteel geen zin om met je broertje te knokken.. Helemaal niet op een lege maag dus ik laat je maar..' mompelt hij en hij kijkt even achter me. Huh? Wat? Hoe wist hij dat we familie waren? 'Oh, eh.. Goed, denk ik?' zeg ik dan maar. Hij fronst even, waardoor ik ook ga fronzen. 'Ik zou rennen als ik jou was.' mompelt hij en hij knikt even naar de vier jongens die steeds dichterbij kwamen. Ik draai me om en zie daar Carlo aan komen lopen met zijn vrienden. 'Fuck' mompel ik. Ik kijk Giovanni even aan. Hoe in godsnaam wist hij alles wat ik gister had gedaan? Hoe? Ik wil me weer omdraaien en weglopen, maar het is al te laat. 'Kijk is wie we daar hebben' zegt Carlo dan. Ik kijk hem vuil aan. 'Je hebt duidelijk niet geluisterd' mompel ik dan. 'Nah, ik heb wel geluisterd, maar waarom zou ik bang voor jou moeten zijn?' vroeg hij toen. Dat vraag ik mezelf ook af. Zijn hand gaat weer naar mijn wang en dan naar mijn hals. Ik sla z'n hand weg en in ruil daarvoor krijg ik een harde pets terug waardoor ik op de grond val. Van mijn part mag Giovanni ze nu aanvallen. Ik sta weer op en kijk Carlo vuil aan. 'Je bent zwak. Zooóó zwak' sis ik tegen hem.


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Alec DiAngelo

    'Fuck' mompelt ze, wat voor mij bevestigt dat ze ze kent. Ik zie dat ze mij ook even aan wil kijken, en vervolgens weg wil lopen maar het is te laat. 'Kijk is wie we daar hebben' zegt die Carlo. 'Je hebt duidelijk niet geluisterd' mompelt Raquelle vervolgens. 'Nah, ik heb wel geluisterd, maar waarom zou ik bang voor jou moeten zijn?' vroeg Carlo. Ik vernauw mijn ogen als zijn hand van haar wang naar haar hals glijd en een grijns siert mijn gezicht als Raquelle hem weg slaat. Die verdwijnt helaas al snel en ik duw mezelf wederom van de muur af als hij Raquelle slaat. 'Je bent zwak. Zooóó zwak' sist ze tegen hem en ik zie dat hij haar net wil schoppen. 'Ik zal het maar laten.' mompel ik en hij verstijft meteen. Hij kijkt met een ruk op en slikt als hij mij ziet. 'Giovanni, hoort dat zwakke geval bij jou?' zegt hij vol ongeloof en ik hoor wat afgunst.
    Ik kijk van hem naar Raquelle en weer terug. 'Ik ken Raquelle, ja...' begin ik en loop steeds dichter naar hem toe. 'Goed genoeg om te weten dat ze te goed voor je is, dus stop maar met proberen... Ze wilt je niet, niet dat ik het heel raar vind.. Ik bedoel.. Kijk naar jezelf... Onverzorgd, zowat altijd dronken en zo zwak om alleen maar met meisjes te vechten.' zeg ik en heb hem zover gekregen dat hij met zijn rug tegen de muur staat. Op mijn gezicht is niks anders te zien dan afgunst en kilte. Ik kijk even naar zijn drie vrienden en haal mijn wenkbrauw kort op. 'Ik zou rennen als ik jullie was, tenzij jullie hetzelfde lot willen hebben als deze gozer..' zeg ik en ze lopen snel de straat uit. Ik merk dat Carlo ook weg wil rennen maar ik hou hem gemakkelijk tegen door hem bij zijn hals te pakken en hem tegen de muur aan te duwen. Ik vernauw mijn ogen even en zie dat de woede begint op te spelen.
    Ik maak een afkeurend geluidje en schud mijn hoofd. 'Jij gaat nergens heen Carlo... Ik heb gehoord wat je gister hebt gedaan.. Zo zwak..' zeg ik. Ik zie de woede in zijn ogen branden en vanuit mijn ooghoeken zie ik een mes tevoorschijn komen. Stom joch... Ik zie dat hij het mes snel richting mijn arm brengt maar een paar centimeter ervoor pak ik zijn pols vast. 'Wat ben je toch een dom, zwak kind..' mompel ik en ik draai zijn pols om. Door de uitdrukking op zijn gezicht, het geluid dat zijn mond verlaat en het gekraak dat ik onder mijn hand voel weet ik genoeg. Terwijl hij het mes nog steeds vast heeft steek ik het in zijn borstkas en hij zakt voor me neer. 'Leer er maar van...' zeg ik en ik draai me om. Ik loop naar Raquelle en kniel bij haar neer. Mijn hand glijd zachtjes over haar wang waar een paar minuten geleden Carlo's hand op was beland en ik laat mijn blik wat verzachten. 'Gaat het?' vraag ik dan maar. Ze mocht me niet, niet meer. Dat weet ik, maar ik kan het altijd vragen..


    El Diablo.

    Raquelle Noëlle Fontani

    Ik zie dat Carlo me net een trap wil verkopen als Giovanni tussenbeide springt. 'Ik zal het maar laten.' mompelt Giovanni en Carlo verstijft meteen. Hij kijkt met een ruk op en slikt als hij Giovanni ziet. 'Giovanni, hoort dat zwakke geval bij jou?' zegt hij vol ongeloof en ik hoor wat afgunst in zijn stem. Ik scheld hem onderhand uit voor de ergste dingen binnensmonds en in mijn hoofd is hij al morsdood. Giovanni kijkt van mij naar hem en weer terug. 'Ik ken Raquelle, ja...' begint hij en hij loopt steeds dichter naar hem toe. Nee, je kent me niet. Ik ben een wildvreemde en daarom help je me, denk ik eventjes. Ik voel hoe erg de klap van Carlo brandt en ik weet zeker dat het een vuurrode plek wordt. 'Goed genoeg om te weten dat ze te goed voor je is, dus stop maar met proberen... Ze wilt je niet, niet dat ik het heel raar vind.. Ik bedoel.. Kijk naar jezelf... Onverzorgd, zowat altijd dronken en zo zwak om alleen maar met meisjes te vechten.' zegt Giovanni en ik moet moeite doen om niet te gaan lachen. Ik draai me om en zie hoe Carlo tegen de muur gedrukt staat.
    Giovanni kijkt even naar de drie vrienden van Carlo en haalt ziin wenkbrauw kort op. 'Ik zou rennen als ik jullie was, tenzij jullie hetzelfde lot willen hebben als deze gozer..' zegt hij en ze lopen snel de straat uit. Ik zie dat Carlo ook weg wil rennen maar Giovanni houd hem gemakkelijk tegen door hem bij zijn hals te pakken en hem tegen de muur aan te duwen. Ik bijt weer op mijn lip, het is best wel grappig om te zien hoe hij waarschijnlijk zo vermoord wordt.
    Giovanni maakt een afkeurend geluidje en schudt zijn hoofd. 'Jij gaat nergens heen Carlo... Ik heb gehoord wat je gister hebt gedaan.. Zo zwak..' zegt hij. 'Nogal' mompel ik. 'Wat ben je toch een dom, zwak kind..' mompelt Giovanni en hij draait zijn pols om. Dan gaat alles heel snel. Binnen enkele seconden ligt Carlo op de grond en ik vraag me af of hij nog leeft. 'Leer er maar van...' zegt Giovanni en hij draait zich om. Hij loopt mijn richting op en knielt bij me neer. Zijn hand glijdt zachtjes over mijn wang waar een paar minuten geleden Carlo's hand op was beland en ik voel het weer branden. 'Gaat het?' vraagt hij dan maar.
    Ik knik even. Ik sta op en trek Giovanni ook omhoog. 'Ik denk dat ik nu verplicht ben om met jou mee te moeten gaan, niet?' vroeg ik voorzichtig aan hem. Wanneer we net staan hoor ik een bekende gil. Ik kijk even rond en zie een van die vrienden van Carlo op Giovanni afrennen, aangezien Giovanni met z'n rug naar hem toe staat, ziet hij het niet en wacht ik geen moment langer. Ik duw Giovanni aan de kant, waardoor dat mes tussen mijn sleutelbeen en schouder komt en net boven mijn borst. Ik zak neer op de grond. 'Het is duidelijk dat je dood wilt' sis ik zachtjes tegen die vriend. 'Klopt, nadat jij heengegaan bent' sist hij nog een keer en hij wilt weer steken. Ik sla zijn hand net op tijd weg en voel een hevige pijn. Ik ga op de grond liggen. Giovanni moest ook deze maar afhandelen.

    | Ik moest Raquelle even gewond laten worden. |


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    'Ik denk dat ik nu verplicht ben om met jou mee te moeten gaan, niet?' vroeg ze voorzichtig en ik haal mijn schouders op. 'Wat jij wil, maar de meesten zijn wel in voor een ontbijtje bij Gustavo..' zeg ik met een kleine glimlach. Opeens wordt er gegild en ik haal een wenkbrauw op. Opeens duwt ze me aan de kant waardoor ik tegen de muur kom en ik kijk even toe. 'Het is duidelijk dat je dood wilt' sist Raquelle tegen die vriend van Carlo. 'Klopt, nadat jij heengegaan bent' sist hij en hij wil weer steken maar Raquelle slaat hem weg. Ik zie haar op de grond liggen en ik vloek binnensmonds.
    'Dat jullie net zo dom zijn verbaast me eigenlijk niet.' zeg ik en ik loop naar de jongen toe. Ik draai zijn arm om en duw hem op zijn rug en pak vervolgens het mes. 'Nou ja, eigen schuld.' zeg ik en ik zet het mes diep in zijn keel. Ik haal het mes erlangs en voel wat bloed op mijn handen. En toen gingen die andere twee zich er ook nog mee bemoeien, natuurlijk.. Ik had er eigenlijk het geduld niet meer voor ook. Ik gooi het mes in de buik van de ene en pak dan mijn pistool erbij. 'De hel is weer 4 sukkels rijker.' mompel ik en schiet ze beide door het hoofd.
    Ach ja, zo ging het er hier aan toe. Als je er niet tegen kon moest je hier niet zijn.. Ik kijk naar Raquelle en til haar voorzichtig op. Ik heb geluk dat ik nog niet ver weg was, dus binnen zo'n 5 minuten zit ik in een van de vele badkamers van het appartementencomplex. Ik verbind de wond voorzichtig en bijt op mijn lip. 'Ik ben geen dokter, maar het ziet er wel goed uit zo..' zeg ik en kijk naar Raquelle.. 'Hier...' zegt Gregory en hij houd een glas water met twee pijnstillers voor aan haar. Altijd handig, zoveel bendeleden.. En al helemaal handig dat ze altijd naar mij luisteren, zelfs als het gaat om iemand die ze nooit hebben gezien..


    El Diablo.

    Stephen Yeager
    De hond in mijn armen was in slaap gevallen en ik wist dat alles om me heen aan het draaien was. Voordat ik besloten had terug te gaan, had ik nog het bodempje van een bepaald goedje naar binnen gewerkt. De alcohol was genoeg om onderuit te zakken op de grond met de hond op mijn borst. Mensen keken me aan en liepen sneller toen ze me passeerde. Ik had ook niet in de gaten dat ik wegviel.
    Ik voelde na enige minuten verstreken te zijn een licht geschud. Een vage stem, maar een bekende stem. 'Stephen. Stephen. Wakker worden, man. De mensen kijken.” klonk het vaag en ik had moeite nodig om het te verwerken. Ik wilde mijn pistool of mes pakken maar die had ik kennerlijk in mijn kamer laten liggen. De hoofdpijn kwam sneller dan gedacht en nam een behoorlijke speurt.
    Gekreun kwam uit mijn mond toen ik een bekende vrouwlijke stem hoorde. Met een hoop moeite opende ik langzaam mijn ogen en een stroom van licht deed mijn ogen knipperen. De twee gedaantes voor me werden langzaam zichtbaar. 'Wat was je van plan me dat flesje, Leonnora,' zei ik met een schore stem en kroop wat overeind. De hond op mijn schoot was wakker. 'Oke, waar ben ik en hoe komen jullie hier?' vroeg ik aan de twee.


    Vampire + Servant = Servamp

    Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
    Nadat ik me had gedoucht en omgekleed, had ik mijn wapens weer op de juiste plekken gestoken. Mijn stiletto bevond zich weer in mijn schoen, wat natuurlijk een niet gewoonlijke plek voor de meeste bendeleden was maar ik vond het wel handig, en mijn pistool tussen de broeksband aan mijn rug onder mijn shirt. Daarbij had ik nu ook voor de zekerheid een boksbeugel en een ander mes in mijn broekzakken laten glijden. De simkaart van mijn mobiel had ik er gisterennacht nog uitgegooid om daarna er een nieuwe in te steken. Het was natuurlijk erg handig als een bendelid om niet getraceerd te kunnen worden.
    Meteen stuurde ik een berichtje naar een lager bendelid, die nooit zijn nummer veranderde, en die instond voor het verspreiden van de nummers. Zo had iedereen binnen de bende mijn nieuwe nummer en was ik makkelijk bereikbaar. Mijn kleding daarentegen was niet zo stijlvol als anders. Ik had deze keer niet veel zin gehad om helemaal tip top in orde met een pak voor de dag te komen. Bovendien zou het me vandaag alleen maar belemmeren als ik die zogenaamde vrienden van Raquelle een bezoekje wilde brengen. De andere bendeleden zouden dus waarschijnlijk verbaasd opkijken bij mijn verschijning.
    Nadat ik me helemaal had klaar gemaakt, keek ik op mijn horloge en kwam tot de conclusie dat ik nog wel even tijd had om Raquelle te zoeken. Ik had om half tien afgesproken met Nora in de rijke buurten dus moest ik natuurlijk wel een beetje op tijd zijn. Ik wilde haar niet weer laten zitten.
    Ik liet al snel de deur achter me in het slot vallen om daarna weer over de straten van de achterbuurt rond te struinen. Ik was nog geen tien minuten onderweg toen ik al een bekend figuur die in midden van de stoep lag, herkende. Het was Stephen die blijkbaar een beetje teveel had gedronken en er nu helemaal ongevaarlijk uitzag met die puppy in zijn handen. Ik kon niets anders dan zachtjes hoofdschuddend lachen vooraleer ik me liet zakken naast hem en hem wakker maakte. Het leek echter maar moeizaam te werken want zijn ogen deed hij niet meteen open maar hij begon zich wel te bewegen naar een eventueel pistool of mes dat hij ergens wel moest hebben zitten. Maar blijkbaar was het tevergeefs en had hij ze niet bij. Niet erg handig dus.
    “Da’s niet zo’n slimme zet, Stephen. Je had makkelijk kunnen aangevallen worden door die ratten van Assassini.” zei ik simpel waarna ik mijn hand uitstak om hem te helpen maar die hij niet aanpakte.
    “Mooi… ik was al bang dat ik te laat zou komen.” Een bekende stem klonk in mijn oren die ervoor zorgde dat er meteen een glimlach zich op mijn gezicht nestelde. Ik keek verschrikt op mijn horloge om daarna tot de conclusie te komen dat het inderdaad vijf voor half tien was. Oh shit. Als ze haar niet had overslapen, was ik wederom te laat geweest.
    Ik stond ondertussen op zodat ik weer boven Nora uittorende en zag hoe ze een flesje water uit haar tas nam. “Dat helpt wel.” De glimlach op mijn gezicht werd alleen maar breder terwijl mijn ogen een ondeugende fonkeling vertoonde. Dat moest ze me zeker geen twee keer zeggen. Ik had op deze manier ooit al eens Stephen wakker gemaakt en ik kon me de reactie van hem nog als de dag van vandaag herinneren. Het was héél amuserend voor me geweest.
    Ik nam het flesje van haar over, draaide het dopje open om bijna klaar te staan om het goedje een beetje over zijn gezicht te kappen maar tot mijn grote spijt was het al niet meer nodig. Stephen opende moeizaam zijn ogen waarna hij enkele keren knipperde omdat het zonlicht natuurlijk zijn ogen pijnigde.
    “Wat was je van plan met dat flesje, Leonora?” Zijn stem klonk schor, typisch een ochtendstem of een stem van een dronkenman. Hij kroop overeind waardoor de hond op zijn schoot nu wakker werd terwijl ik het dopje met een teleurstellende blik weer op het flesje draaide en het weer gaf aan Nora.
    “Oké, waar ben ik en hoe komen jullie hier?” Een geamuseerd lachje verliet mijn mond waarna ik mijn hand uitstak en hem overeind hielp. “Voor zover ik weet zijn de straten van Rome nog steeds publiekelijk.” Ik had plagend geklonken, “Je bent in slaap gevallen op de stoep. Het is nu twintig voor tien ’s morgens.” deelde ik hem mee, “En wat betreft Nora en mij, we waren net van plan om eventjes een bezoekje te brengen aan de rijke buurten.”

    [ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 12:34 ]


    Rise and rise again until lambs become lions

    Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

    Ik zag dat Clayton met een verschrikte blik op zijn gezicht naar zijn horloge keek. Ik schudde even mijn hoofd, ik was nu zelf ook te laat geweest en wederom had ik het wel begrepen. Ik greep een flesje water uit mijn tas en gaf het aan Clayton, met de boodschap dat dit wel zou helpen. De blik op Claytons gezicht was onbetaalbaar. Ik wist wel dat ik een paar stappen achteruit zou doen wanneer hij ook echt de inhoud over Stephen zijn gezicht zou gooien.
    Maar voor Clayton zijn plannetje kon uitvoeren kwam Stephen in beweging, “Wat was je van plan met dat flesje, Leonora?” vroeg hij mij met schore stem.
    Ik kon het niet laten om te grinniken, al had hij mij gisteren nog hard in het gezicht geslagen ik kon niet boos blijven. Natuurlijk was ik nog wel boos en eigenlijk ook best wel bang dat hij nog eens naar mij zou uithalen. Maar in dit geval moest hij toch nog bijkomen van zijn slaap op de harde koude grond. Ik stak hem het flesje toe, "Drink nou maar... dat helpt tegen je kater." ik grijnsde naar hem. Die man dronk zoveel en zo vaak, het was gewoon niet meer normaal. Ik zat echt te wachten op de dag dat hij zichzelf in coma zou zuipen. "Ik heb ook nog paracetamol als je daar behoefte aan hebt..." voegde ik er met een onderdrukte grinnik aan toe.
    “Oké, waar ben ik en hoe komen jullie hier?” ik hoorde Clayton geamuseerd lachen waardoor ook ik een grinnik niet meer kon onderdrukken. “Voor zover ik weet zijn de straten van Rome nog steeds publiekelijk.” zei Clayton. “Je bent in slaap gevallen op de stoep. Het is nu twintig voor tien ’s morgens.”voegde hij eraan toe.
    Ik keek op mijn horloge en zuchtte, ik was echt te laat geweest. Dat was absoluut niets voor mij, wat dat betreft stond ik in de boeken als stipt op tijd, altijd en overal.
    “En wat betreft Nora en mij, we waren net van plan om eventjes een bezoekje te brengen aan de rijke buurten.” vertelde Clayton nu en ik knikte bevestigend.
    "We moeten wat schoffies wat manieren bij brengen." glimlachte ik en keek voor een moment Clayton aan. Hij zag er goed uit... zoals altijd eigenlijk. Dat vreemde weeïge gevoel was terug gekomen zodra ik hem tegen kwam. Het zou nog behoorlijk moeilijk worden hem af te wimpelen en gewoon los te laten. Ik was weer veel te ver gegaan en had dit moeten stoppen voor ik dit gevoel had ontwikkeld.
    Ik liet mijn blik afglijden naar een willekeurig punt aan de overkant van de straat, ik maakte alles zoveel ingewikkelder dan nodig was. Als ik gewoon mijn leven had vervolgd en mijn had gehouden aan de levensstyle die ik toen hanteerde was alles gewoon gebleven zoals het was. Clayton wist dat ik had willen vluchten, hij wist wat ik voor hem voelde... de situatie kon in mijn ogen niet gevaarlijker.
    "Ik stel voor dat we er haast achter zetten..." mompelde ik half in gedachten.


    Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

    Raquelle Noëlle Fontani

    'Dat jullie net zo dom zijn verbaast me eigenlijk niet.' zegt Giovanni en ik zie dat hij naar de jongen toeloopt. Ik zie hoe Giovanni zijn arm omdraait en hem op zijn rug duwt. Vervolgens pakt Giovanni het mes. 'Nou ja, eigen schuld.' zegt hij en hij zet het mes diep in de jongen zijn keel. Ik zie hoe Giovanni het mes erlangs haalt en zie wat bloed op zijn handen. Niet veel later gingen die andere twee vrienden van Carlo zich er ook mee bemoeien. Natuurlijk.. Hij gooide de ene mes in de buik van een van de jongens. 'De hel is weer 4 sukkels rijker.' mompelt Giovanni en hij schiet beide jongens door hun kop.
    Daarna kijkt hij naar min en tilt hij me voorzichtig op. De plek waar zij woonden was blijkbaar niet zo ver, want binnen zo'n 5 minuten zat ik in een van de vele badkamers van het appartementencomplex. Giovanni verbindt mijn wond voorzichtig en bijt op zijn lip. 'Ik ben geen dokter, maar het ziet er wel goed uit zo..' zegt hij en hij kijkt naar mij en ik laat een klein glimlachje zien. 'Maakt niet uit, het zit prima' zei ik tegen hem. 'Hier...' zegt Gregory en hij houd een glas water met twee pijnstillers voor aan mij. Ik pak ze aan en mompel snel een bedankje. Die verdomde steekwond deed namelijk echt pijn. Ik nam de pijnstillers in en nam een slok water. Ik keek even rond en ik wist honderd procent zeker dat ik in hun schuilplaats was. Clay zou mij dat nooit vergeven als hij dit geweten had, maar ik had niet echt een keus. Ik probeer op te staan en vraag ondertussen. 'Je laat me vast niet meer zo snel gaan nu hé? En nu moet ik waarschijnlijk sowieso mee met je, om wat terug te doen voor wat je voor mij hebt gedaan, niet?' vroeg ik toen aan hem.

    [ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 15:17 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    Ze laat een klein glimlachje zien. 'Maakt niet uit, het zit prima' zegt ze em ik knik even. Ze pakt de pijnstillers van Gregory aan en mompelt ondertussen een bedankje. Ik zag dat ze even om haar heen keek, ze vroeg zich vast af waar ze was. Al was dat wel een beetje duidelijk. Ik zou haar toch niet meenemen naar het huis van een drugsdealer of iets dergelijks. 'Je laat me vast niet meer zo snel gaan nu hé? En nu moet ik waarschijnlijk sowieso mee met je, om wat terug te doen voor wat je voor mij hebt gedaan, niet?' vroeg ze aan me en ik haal mijn schouders op. 'Ik wil niet als een ontvoerder ofzo overkomen, dus je dwingen om hier te blijven wordt het niet...' zeg ik. Ik kijk Gregory even na die de badkamer verlaat en kijk dan weer naar Raquelle. 'Maar ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die een ontbijtje bij Gustavo weigert..' zeg ik met een kleine grijns. Het is wel zo, de meesten doen dat gewoon niet. Gustavo staat bekend om de beste ontbijtjes uit Rome. Het is dan ook geen wonder dat ik er elke dag zit, en mijn altijd vrije plek helpt ook wel mee...


    El Diablo.

    Raquelle Noëlle Fontani

    Hij haalt zijn schouders op. 'Ik wil niet als een ontvoerder ofzo overkomen, dus je dwingen om hier te blijven wordt het niet...' zegt hij. Hij kijkt de jongen die mij de pijnstillers gaf even na die de badkamer verlaat en hij kijkt dan weer naar mij. 'Maar ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die een ontbijtje bij Gustavo weigert..' zegt hij met een kleine grijns. 'Je gaat me vast raar aankijken nu' begin ik, 'maar ik ben daar nog nooit geweest' vervolg ik. Ik grijns ook even. 'Maar aangezien je me echt heel nieuwschierig maakt nu, ga ik met je mee naar die 'Gustavo' ' zeg ik dan tegen hem en ik glimlach weer. Ik sta nu echt op en ga tegen de muur aan staan. 'Nog bedankt dat je me .. Eh .. Nou ja, dat je me redde' zei ik tegen hem en ik liep alvast de badkamer uit. Weer dacht ik aan Clay en ik voelde me vrijwel direct weer schuldig. Ik begon te spelen met mijn haar. Ik hoopte nu ergens dat hij zijn mobiel vergeten was en mijn berichtje niet gelezen had, ik wilde namelijk niet nog een hele preek krijgen en ik wilde ook niet dat Clay of Gio gewond raakte, dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven.


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    'Je gaat me vast raar aankijken nu' begint ze, 'maar ik ben daar nog nooit geweest' vervolgt ze waarna ze even grijnst. Ik lach kort en kijk haar aan. 'Je hebt het vast wel ooit gehoord..' zeg ik. 'Maar aangezien je me echt heel nieuwschierig maakt nu, ga ik met je mee naar die 'Gustavo' ' zegt ze met een glimlach en ik knik glimlachend. Ik sta net zoals haar op en was mijn handen af. Met bloed aan je handen naar een restaurant? Geen goed idee... 'Nog bedankt dat je me .. Eh .. Nou ja, dat je me redde' zei ze en ze liep alvast de badkamer uit. Ik haal nonchalant mijn schouders op, 'no problemo..' zeg ik.
    Ik loop achter haar aan en kijk kort naar mijn blouse. Ik zucht even als ik wat bloedvlekken zie en kijk naar Raquelle. 'Zo terug..' zeg ik en loop snel wat trappen omhoog en kom dan in mijn kamer aan. Ik trek mijn witte blouse uit en gooi hem voor nu even op mijn bed. Uit mijn kast pak ik snel een wit shirt en doe hem aan. Vervolgens loop ik weer naar beneden en loop naar Raquelle. 'OKé.. Auto of lopen?' vraag ik aan haar en ik leun tegen het tafeltje waar de autosleutels liggen. 'Motor kan natuurlijk ook...' zeg ik met een kleine grijns.


    El Diablo.