Jongerencamping x Tijdmachine [2] - Speeltopics

Een groep jongeren vindt een tijdmachine en gaat twintig jaar terug in de tijd, om schokkende gebeurtenissen te voorkomen die hun ouders hebben meegemaakt tijdens hun zomervakanties. Op deze manier hopen ze het leed in hun families te kunnen doen verdwijnen.

Personages

[ bericht aangepast op 30 jan 2014 - 12:27 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Steve knikte. ‘Ja, het is heel erg populair. Vooral in Engeland, Nederland, Frankrijk en Duitsland. Maar het kost natuurlijk ook wel geld om al die mensen in te huren en de boel draaiende te houden.’

Every villain is a hero in his own mind.

[Wil je ook met Lotte schrijven? En Raphael?

En Rosanne, wil je met Brian schrijven? Ik weet niet of hij iets tegen Marit zou zeggen, maar zo ja, dan ben je aan de beurt ]

En moet er ook even iets gebeuren, een activiteit ofzo?

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

[Ik ben helemaal niet met Raphael, toch? En met Lotte weet ik even niets. Volgens mij staat er pas bij het feest iets op de planning.]

Every villain is a hero in his own mind.

'Misschien niet, maar ik wil niet dat hij het ziet,' zei ze zacht. 'Ik wil - ik wil graag goed contact met hem. Als we niks kunnen veranderen, is dit mijn enige mogelijkheid om weer met hem in contact te komen.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Raphael dacht over haar woorden na. ‘Maar je kunt toch nooit een goede band met hem opbouwen als je je anders voordoet dan je bent? Je kunt toch best laten weten dat je vader is gestorven, zonder te vertellen hoe hij heette?’

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik weet niet of ik normaal tegen hem kan praten,' mompelde Myrthe. 'Alleen al hem zien zorgde al dat ik begon te janken. Hoe moet ik dan bevriend met hem raken?' Ze haalde haar schouders op. 'Ik moet eerst aan het idee wennen, denk ik.' Ze stond op. 'Ga je mee het water in?' Ze wilde graag haar rode ogen verdoezelen en misschien kreeg ze op die manier de kans om haar vader van wat dichterbij te bekijken.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Natuurlijk.’
Hij kwam overeind en sloeg het zand van zijn handen terwijl hij naar de waterkant liep.
‘Eerst naar de meiden anders? Is dat makkelijker voor je?’
Hij knikte naar het groepje meisjes dat in het water stond, waaronder zijn moeder. Zijn blik viel op een knap meisje dat hij niet herkende als een van hun moeders en hij was benieuwd wie het was. Misschien dat ze in het eerste jaar wel mensen hadden ontmoet met wie het contact later was verwaterd.

Every villain is a hero in his own mind.

Myrthe knikte. 'Ik had nog niet eens op mijn moeder gelet… Wat lijkt ze op Marit!'

-

Marit had ook opgemerkt dat ze erg op haar moeder leek. Ze keek vol bewondering naar het meisje, dat toch behoorlijk veranderd was door de jaren heen. Haar ogen waren sprankelender, haar haren witblond (haar moeder uit het heden begon te grijzen) en, wat ze nog steeds het raarste vond om te zien, was dat haar moeder kon lopen. Ze stuiterde door het water en had veel lol: Marit had haar nog nooit zo gezien. Zo vrolijk, zo zorgeloos… Zorgelozer dan haar eigen dochter. Marit wist dat haar moeder ook behoorlijk wat had meegemaakt, maar dat was hier nog niet zo. Het ergste wat haar hier was overkomen, was een gebroken hart en dat had vrijwel iedereen wel eens gehad.
'Moet je haar zien,' fluisterde Marit tegen Grace, terwijl ze een knikje deed in haar moeders richting.

[ bericht aangepast op 10 dec 2013 - 17:13 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Grace glimlachte. Ze had Marits moeder wel een paar keer gezien, maar kende haar niet zo heel erg goed, al was het fijn om haar nu te kunnen zien lopen.

-

Raphael grijnsde. ‘Ja, Ab en ik hebben meer van pap weg, denk ik.’
Zijn moeder had witblond haar, terwijl zij gitzwart haar hadden, net als Cyrith. Zijn blauwe ogen had hij ook van zijn vader. Hij keek even naar het groepje bij de rots, maar zag hem niet bij zijn vrienden. Blijkbaar was hij nog steeds met Allison op stap.

Every villain is a hero in his own mind.

(Eh, wat moet ik met Brian schrijven dan? Had Marit iets gezegd?)


'Ja, dat is ook waar inderdaad,' gaf Shenae toe. 'Maar ach, jij plukt er mooi de vruchten van. Niet verkeerd als je alle dagen aan het strand kan liggen en kunt feesten tot je er bij neer valt.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Cyrith zag een krabbetje weg schuifelen en vroeg zich af hoe het dier hier kwam. Was het vanaf de zee hierheen gewandeld en was het inmiddels aan zoet water gewend geraakt?
Hij vond het altijd apart om te zien hoe dieren zich aan hun omgeving aanpasten.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar Allison. Hij probeerde zich voor te stellen hoe ze zich zou voelen, blind en altijd in gezelschap van een hond. Hij kon het zich niet inbeelden en wist ook niet wat voor effect haar blindheid op haar gevoelens had. Hij vond het in ieder geval heel gedurfd dat ze hierheen was gekomen. Ze moest altijd al een ondernemend type zijn geweest. Hij zocht naar woorden omdat hij de stilte een beetje zwaar begon te vinden, maar kon geen passende vraag of opmerking bedenken en daarom bleef hij maar zwijgen en probeerde hij nog meer diertjes te ontdekken.

Every villain is a hero in his own mind.

‘Zeker niet,’ grijnsde hij. ‘Hoe zijn jouw ouders? Vonden ze het moeilijk je los te laten?’

Every villain is a hero in his own mind.

'Mijn moeder is heel chill,' antwoordde Shenae. 'Ik heb alleen haar, want ik weet niet wie mijn vader is. Ze is zelf nog steeds een party animal. Je zou niet zeggen dat ze de veertig is gepasseerd.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

‘Dus je gaat met je moeder uit?’ grinnikte Steve. ‘Lijkt me best gezellig.’
Hij zag zijn moeder nog geen dansje doen. Niet dat hij dat zou willen zien, overigens…

Every villain is a hero in his own mind.

'Soms gaan we wel eens samen uit, ja,' gaf ze toe. 'Ze is altijd heel gezellig. Meestal.' Shenae grijnsde.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?