Het gekkenhuis. ~Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

27 dec 2013 - 5:21

Bougeotte 909

Het huis

Kennelijk vind iedereen dat er bij jou een schroefje los zit. Je woord in een kliniek gestopt, puur omdat andere mensen vinden dat je anders bent. Dat is toch geen goede reden om iemand op te sluiten tussen 9 andere gestoorde mensen? Wie weet wat er wel niet mis is met al die mensen. Helaas zal je daar snel genoeg achter komen, aangezien je ouders je toch wel naar dat gekkenhuis zullen sturen. Je hebt geen idee hoe lang je daar vast zal blijven zitten, maar je weet nu al dat het de vervelendste periode van je leven zal worden.

Het gekkenhuis.
Deze kliniek is in Nederland en voor iedereen jong en oud. 10 gestoorde mensen zullen worden opgesloten in een huis samen met twee begeleiders. De 10 gekken kunnen alle leeftijden hebben en door wat voor reden dan ook hier terecht zijn gekomen. Misschien heb je iemand vermoord, heb je anorexia of een dubbele persoonlijkheid. Het maakt niet uit je bent van harte welkom. Niet dat de meeste mensen die hier zijn hier vrijwillig zijn. Sommige worden door hun ouders geforceerd of door een vriend of misschien door de politie. Of gewoon door jezelf, dat kan ook. Hoe dan ook als je eenmaal binnen bent, kom je niet zo maar meer buiten. Het is zomer als de patiënten aankomen.

De rest van het huis
Slaapkamers (denk bij de 2persoons slaapkamers 1 bed weg)
De lounge
De dineer kamer
Het meer (beeld je in dat de omgeving het zelfde is als bij de andere foto van het huis, dit is de achterkant)

Rollen
Grijs, kamer 1 | ~ | Blauw, kamer 2
Jongens
ImaCreep - Miguel Apollo | Alcoholisch, traumatische ervaringen en veel angsten
Noticed - Lukas Strümer | Stalker en moordenaar
Enface - Luke Owens | Agressief en een perfectionist waardoor hij moeite heeft met sommige dingen los te laten
OPEN
Noticed - Christian Lenuta | Voorspellende beelden in zijn hooft en gevoelig voor extreem felle lichten en extreem schelle en luide geluiden

Meisjes
Pebble - Annabeth Isabelle Brandon | Dubbele persoonlijkheid
Thirlwall - AbbeyGail Elizabeth Dragomir | Sociale angststoornis, automutilatie
Imacreep - Sarah Macey | Denkt dat ze iemand anders is, haar eigen ik is depressief
Noticed - Mirela Razvan | Agressie stoornis
Magicales - Santana Fedelia Martinez | Gemarteld in het verleden waardoor ze nu andere martelt

Begeleiders
Enface - David Crowley

Regels

Uiteraard de standaard huisregels van Quizlet
Altijd je naam boven je stukje!
16+ mag, maar geef het aan
Minimaal 200 woorden
Of topic in een spoiler of tussen haakjes
Maximaal 2 rollen
Geen minimum of maximum leeftijd voor "gekken"
Omdat het soms lastig is als je niet zeker weet of ... het tegen jou heeft kan je voortaan bovenaan jou berichtje zetten tegen wie je het hebt!

Begin
Iedereen komt aan in de lounge van de kliniek. De bedoeling is dat iedereen er tussen 15.30 en 16.00 is. Dan zal een van de begeleiders de kamers aangeven.
Veel plezier!

Kamer verwijzing
De begeleiders komen binnen eerst Daniel en dan Chanel. Daniel en Chanel zien er allebei uit als eind 20! Vervolgens geeft Daniel deze toespraak en daarna vertrekken ze allebei weer.
Mag ik even jullie aandacht allemaal? Ik ben Daniel en dit is mijn medewerkster Chanel. Jullie weten allemaal vast wel waarom jullie hier zijn en niet iedereen zal een vergelijkbare reden hebben. Wat die rede ook is, wij zijn er om jullie van de reden af te helpen. Om te beginnen zal ik jullie naar jullie kamers verwijzen. Als er vragen zijn kan je die altijd aan een van ons stellen. Gaan jullie nu maar naar de kamers om jullie spullen uit te pakken en dan zien we jullie vanavond stipt 6 uur bij het avondeten terug.
Let goed op, lees de stukjes van andere goed door zodat het verhaal goed samenvalt!
Succes!

Eten
Het is nu 6 uur en alle patiënten/begeleiders gaan naar de eetkamer. Het is de bedoeling dat de begeleid aangeeft van we gaan nu een rondje doen en dan kan iedereen wat over zichzelf vertellen en vertellen waarom je hier zit. We eten spaghetti.
Have fun

Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 21:36 ]
It's very important for you to believe that you are the one

29 dec 2013 - 18:42

Bougeotte 909

[Ik heb net de regels aangepast dus iedereen even lezen (ze staan in de OP onder een spoiler)
en aangezien ik verder vandaag niet online meer kan komen schrijf ik voor mijn personages straks een stukje waarin de begeleiders iedereen hun kamer aanwijzen]

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 18:42 ]
It's very important for you to believe that you are the one

29 dec 2013 - 19:03

Bougeotte 909

Sarah Macey
Er kwam een jongen de kamer binnengelopen. Dit was volgens mij de laatste patiënt. Patiënt klonk zo raar, vond ik. De jonge keek om zich heen en ineens maakte we heel kort oogcontact. Snel sloeg ik mijn ogen neer. Niet hier naartoe komen, niet hier naartoe komen, herhaalde ik keer op keer in mijn hoofd. Snel keek ik via mijn ooghoek in zijn richting. Shit hij ging wel naar me toe komen. Opeens kwam er iemand een trap afgelopen. Het was een ietwat oudere man, vermoedelijk een van de begeleiders. Ik schatte hem ergens eind 20. Hij schraapte zijn keel. "Mag ik even jullie aandacht allemaal?" begon hij. Achter hem verscheen ook een vrouw die ik rond dezelfde leeftijd schatte. "Ik ben Daniel en dit is mijn medewerkster Chanel. Jullie weten allemaal vast wel waarom jullie hier zijn en niet iedereen zal een vergelijkbare reden hebben. Wat die rede ook is, wij zijn er om jullie van de reden af te helpen. Om te beginnen zal ik jullie naar jullie kamers verwijzen ~~[zie OP]~~. Als er vragen zijn kan je die altijd aan een van ons stellen. Gaan jullie nu maar naar de kamers om jullie spullen uit te pakken en dan zien we jullie vanavond stipt 6 uur bij het avondeten terug." Vervolgens liepen ze allebei weer weg. Ikzelf zat in een kamer met 2 andere meisjes, ik wist nog niet welke. Nou ik wist hun namen, Mirela en AbbeyGail, maar ik wist verder niet wie het waren. Nou ja, daar kwam ik zo vanzelf wel achter. Ik pakte mijn tassen op een ging opzoek naar mijn kamer. Meisjes kamer nummer 1. Gelukkig had ik hem snel gevonden. Het was een kleine knusse kamer met 3 bedden. Snel liep ik naar het achterste bed wat in een hoek stond zette me tassen op de grond en plofte achterover.

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 19:06 ]
It's very important for you to believe that you are the one

29 dec 2013 - 19:49

Pebble 2172

[Ik schrijf zo een stukje. Ik ben namelijk bezig met mijn leerwerk, maar ik ben bijna klaar. Over ongeveer een half uurtje zal mijn stukje wel online staan!]

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 19:49 ]
Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

29 dec 2013 - 20:20

Enface 493

(Helemaal goed hoor!)

29 dec 2013 - 21:20

Hollstein 4358

[Sorry, ik moest opeens weg en was vergeten Q af te sluiten]
AbbeyGail Elizabeth Dragomir (tegen Mirela Razvan)
Ze knikt 'Jawel,' En haar ogen glijden over mijn arm heen. Ik vertel het haar later wel, misschien. Een gemaakte glimlach vormt zich op Mirela's gezicht. Hij lijkt echt, maar ik heb te vaak nep gelachen om daarvoor te vallen. Haar ademhaling versnelt en ik ben bang dat ze elk moment in huilen uit kan barsten. Ik denk dat dat een van de voordelen is van bijna altijd ongelukkig zijn, je ziet wanneer anderen dat ook zijn. Opeens doe ik iets wat ik thuis nooit zou doen. Ik leun voorover en sla mijn armen om Mirela heen. Nooit had ik gedacht dat ik een half uur nadat ik iemand ken, diegene al een knuffel zou geven, maar dit is anders. Mirela beoordeelt mij niet, ze lacht mij niet uit. Het lijkt bijna alsof het haar niks kan schelen dat ik anders ben, dus ik denk dat het daarom zo simpel is. Net nadat ik haar heb losgelaten, komt er een luide stem uit de lounge. Ik luister even en hoor een man, ik neem aan een begeleider, onze kamers aanwijzen. Als de man klaar is, draai ik me weer om naar Mirela. Ik geef haar een kleine glimlach ´Ben je klaar om naar onze kamer te gaan?' vraag ik op een lichte toon.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

29 dec 2013 - 21:22

Pebble 2172

Annabeth Isabelle Brandon II Twee persoonlijkheden.
Ik was blij dat Luke met me mee lachte, en me niet aanstaarde alsof ik een raar kind was. Dit had ik namelijk vaker meegemaakt, en vond het dan ook moeilijk om te lachen in het bijzijn van vreemden. Het was alleen de manier waarop hij het gezegd had dat ik grappig gevonden had en ik ontspande me dan ook toen hij meelachte. Hij verfrommelde de papiertjes in zijn handen samen. 'Ach, het maakt mij niet echt uit hor. Ik heb er toch geen last van,' zei hij, waarna hij nonchalant zijn schouders ophaalde. Daar was ik blij mee, omdat ik vaker te horen had gekregen dat mensen het irritant vonden dat ik mijn handen niet stil kon houden. Mijn groene ogen volgden de bewegingen die Luke maakten toe hij opstond en de kamer verliet om de snoeppapiertjes weg te gooien in de keuken, die zich blijkbaar in de kamer ernaast bevond. Toen hij zich in weer op de bank naast me liet vallen, glimlachte ik dankbaar. 'Volgens mij voelt niemand zich trouwens op zijn gemak,' vervolgde hij ons gesprek, en ik knikte beamend.
Het geluid van een geschraapte keel deed me opkijken. Een man die eruit zag alsof hij in zijn late twintig-jaren was keek de kamer rond. Meteen wist ik dat hij de begeleider was en draaide ik me op de bank zodat het makkelijker was om naar hem te kijken.
'Mag ik even jullie aandacht allemaal?' begon hij, waarna een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd naast hem verscheen. 'Ik ben Daniel en dit is mijn medewerkster Chanel. Jullie weten allemaal vast wel waarom jullie hier zijn en niet iedereen zal een vergelijkbare reden hebben. Wat die reden ook is, wij zijn er om jullie van de reden af te helpen. Om te beginnen zal ik jullie naar je kamers verwijzen. Als er vragen zijn kan je die altijd aan een van ons stellen. Gaan jullie nu maar naar de kamers om jullie spullen uit te pakken en dan zien we jullie vanavond stipt om zes uur bij het avondeten terug.'
Ik dacht dat ik de man als einde zag knikken, waarna zowel de man als de vrouw weer verdwenen. Nerveus begon ik met de rand van mijn stoffen bodywarmer te spelen, die ik over mijn shirt met lange mouwen aangetrokken had. Ik zou nu moeten opstaan en mijn kamergenoot moeten ontmoeten. Ik had geen idee wie het was en hoe ze zou zijn, of dat ik überhaupt wel een kamergenoot zou hebben. Misschien had ik er wel twee. Stiekem hoopte ik dat ik een kamer voor me alleen zou hebben, maar ik was er vrijwel zeker van dat dit niet het geval was. Mijn groene ogen schoten naar Luke. 'Wel, dan moeten we maar eens kennis gaan maken met onze kamer genoten,' glimlachte ik hem toe, hoewel ik eigenlijk helemaal niet wilde glimlachen. Ik was bang om mijn kamergenote te ontmoeten. Het was niet alleen de angst voor het onbekende, maar ook de angst dat dit meisje iemand zou zijn die Alex in me naar boven zou brengen. Een diepe zucht verliet mijn zachtroze lippen en ik stond op, om vervolgens mijn kleding recht te trekken.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

29 dec 2013 - 21:52

Enface 493

Luke Owens
Net nadat Anna mijn omperking beaamd had kwam er een man en daarna een vrouw de kamer ingestapt. Ik gokte dat ze beide ergens rond de 30 waren en hier uit maakte ik op dat het de begeleiders zouden zijn. Mijn gok werd bevestigd toen de man zijn praatje begon. 'Mag ik even jullie aandacht allemaal? Ik ben Daniel en dit is mijn medewerkster Chanel. Jullie weten allemaal vast wel waarom jullie hier zijn en niet iedereen zal een vergelijkbare reden hebben. Wat die rede ook is, wij zijn er om jullie van de reden af te helpen. Om te beginnen zal ik jullie naar jullie kamers verwijzen. Als er vragen zijn kan je die altijd aan een van ons stellen. Gaan jullie nu maar naar de kamers om jullie spullen uit te pakken en dan zien we jullie vanavond stipt 6 uur bij het avondeten terug.'. Hierna liepen ze beide de kamer uit. Goed dat was kort en krachtig. 'Wel, dan moeten we maar eens kennis gaan maken met onze kamer genoten' glimlachte Anna, het viel me op dat steeds als ze lachte er van die kleine kuiltjes ontstonden in haar wangen. Leuk. 'Klinkt als een goed plan' knikte ik en ik stond op. 'Oh en tot zo' vervolgde ik glimalachend. Hierna liep ik rustig terug naar de gang toe om mijn koffer te pakken en mijn weg naar boven te vinden. Toen ik mijn toegewezen kamer opende zag ik dat ik en de eerste was en ik nog twee kamergenoten zou krijgen. Mijn koffer dumpte ik bij een muur zodat ie niet in de weg zou staan, mijn lichaam liet ik op het bed het dichtste bij de deur vallen. Ik was geen uitslaper en zo kon ik zonder de andere te storen de kamer verlaten.

29 dec 2013 - 22:43

Pebble 2172

Annabeth Isabelle Brandon II Twee persoonlijkheden.
'Klinkt als een goed plan,' knikte Luke, waarna ook hij op stond. 'Oh, en tot zo,' glimlachte hij, voor hij rustig de kamer verliet. Ik haalde opnieuw mijn hand door mijn haar en volgde Luke enkele seconden later, maar de jongen was al naar boven verdwenen. Ik pakte mijn koffer en sloeg mijn tas rond mijn schouder, voor ik met wat moeite mijn roze koffer naar boven zeulde. Daar aangekomen liep ik naar de tweede kamer voor meisjes, waar ik naar binnen liep en mijn spullen op het bed het verst in de kamer, die tegen de muur stond. Het meisje waar ik de kamer mee deelde was er nog niet, dus ik liet me op het bed zakken en keek de kamer rond. Het zag er nog niet zo verkeerd uit. Ik opende mijn tas en haalde mijn iPod eruit, waarna ik de oortjes in mijn oren stak en de muziek aanzette. Klassieke pianomuziek galmde mijn oren binnen, terwijl ik de dichtbij zijnste kast opende en mijn kleren erin hing. De koffers, waar nu alleen nog maar mijn laptop en boeken in lagen, schoof ik onder het bed, waarna ik op het bed ging liggen.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

29 dec 2013 - 23:53

Alleidis 549

Ik reageer morgen weer, ik moet nu naar bed en ik ben echt verschrikkelijk moe. Morgen heb ik heel de dag de tijd, dus dan zal ik snel weer reageren hoor Thirlwall! Sorry, dat jullie telkens op mij moeten wachten..

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

30 dec 2013 - 13:46

Alleidis 549

Mirela Razvan
De knuffel die ik van AbbeyGail krijg doet me enorm veel goeds. Ik sla mijn armen ook om haar heen, omdat ik weet dat ik niet de enige ben die op dit moment wat warmte kan gebruiken. Plotseling word ik gestoord door een mannenstem, ik zoek snel met mijn ogen en zie dan de man staan. Achter hem staat een vrouw. De man wijst onze kamers toe, en om zes uur stipt moeten we terug zijn voor het avondeten. Even krijg ik een angstig gevoel, hij klinkt namelijk streng. Avondeten, zou dat wel de juiste benaming zijn? Of spreken ze hier met woorden zoals diner? Op de één of andere manier irriteer ik me een beetje aan de man, Daniël. Maar goed, ik ben blij dat we nu naar onze kamer toe mogen. Ik klok snel het laatste beetje limonade achterover, en knik ter bevestiging voor de vraag van AbbeyGail, of ik klaar ben om naar onze kamer toe te gaan. Ik sta op en wacht geduldig tot ook zij op staat. Ik glimlach terug, dit keer wel gemeend.

Christian Lenuta
Het jongetje schrok van de stem die plotseling op kwam dagen. Hij sprong nog net niet de lucht in. Hij hoorde het verhaal verplicht aan, en liet alles tot hem doordringen. 'Kamer 1, om 6 uur eten.', dacht hij in zichzelf. Hij drukte het papiertje in de hand van het meisje, en glimlachte nog kort. Eindelijk kon hij zijn spulletjes gaan uitpakken. Hij snelde naar zijn koffer en zeulde het ding mee de trap op. Het lukte, met veel moeite. Zijn ogen gleden over alle kamer bordjes, maar erg moeilijk om kamer 1 te vinden was het niet. Hij opende de deur en keek vlug de kamer rond. Het achterste bed, bij een raam met een gordijn, dat werd zijn plekje. Hij trok de koffer mee naar achteren en liet hem net voor zijn bed los. Hij plofte neer op zijn bed, en nestelde zijn kleine lichaampje kort in het bed. Het lag wat harder dan thuis, maar het zou vast beter slapen.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

30 dec 2013 - 17:31

Schweetz 21318

Santana Martinez
Ik pakte de hand van Jayden steviger vast toen een plotselinge stem me liet schrikken. Ik draaide me om, om een stap dichter naar de jongen toe te zetten en te kijken van wie de stem afkomstig was, luisterende naar het verhaal dat werd verteld, maar niet helemaal goed doordringende. Dat was ook de reden dat ik de doorgedrongen woorden nog een keer in mijn hoofd herhaalde, om er uiteindelijk een beetje wijs uit te komen. Na de persoon stil was gevallen, draaide ik me naar de jongen van wie ik zijn hand nog steeds vast had. Ik beet op mijn lip, om deze los te laten, mijn armen weer langs mijn lichaam vallend. 'Ik moet heel even iets regelen. Zie ik je zo nog?' vroeg ik zachtjes, om een lichte glimlach zijn kant op te werpen en naar de gang te lopen, om mijn koffer te zoeken. Deze eenmaal gevonden, ritste ik deze open, om lip bijtende opzoek te gaan naar het gene wat ik dit moment het hardste nodig had.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

30 dec 2013 - 17:47

Alleidis 549

Christian Lenuta
Een kleine glimlach verscheen op zijn smoeltje, nadat hij even op zijn nieuwe bed had gelegen. 'Ik pak de koffer later wel uit.', nam hij zichzelf voor. Het jongetje opende de deur van de slaapkamer, en wierp nog kort zijn blik op de overgebleven, nog opgemaakte, bedden. Hij verliet de kamer, sloot de deur weer netjes en liep richting de trap. Het was eigenlijk niet te horen dat de kleine man rondliep, zijn voetstappen waren simpelweg niet te horen. Net zo zacht als een kat, zou je bijna zeggen. Het jongetje pakte de trapleuning stevig vast, en liep tree voor tree naar beneden zonder enig doel. Hij wist eigenlijk niet zo goed waarom hij weer naar beneden ging. Halverwege de trap zag hij vanuit zijn ooghoekjes iets bewegen. Hij richtte zijn blik erop, en kwam tot de ontdekking dat het Santana was. Ze leek druk bezig, en hij wilde haar niet laten schrikken. Thuis wilde hij ook niemand storen, en daarom maakte het jongetje zich nog kleiner dan hij al was door in elkaar te krimpen en vervolgens op de trap te gaan zitten. Geruisloos, uiteraard. Hij liet de trapleuning voorzichtig los en volgde Santana's bewegingen met zijn ogen. Hij ademde nog wel, maar zelfs daar lette hij op. Hij wilde gewoon niet storen.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

30 dec 2013 - 18:35

Schweetz 21318

Santana Martinez
Mijn vingers gleden over het witte doosje dat bovenop in mijn koffer lag, de medicijnen die me zouden moeten helpen, zodra ik weer terug in mijn oude gewoontes was gevallen, om deze de zak van mijn vest te stoppen. Het was niet het gene wat ik nodig had, maar wel altijd handig om binnen handbereik te hebben voor het geval dat ik deze later wel nodig zou hebben. Je wist het nooit, soms bleef het onvoorspelbaar. Daarbij wilde ik ook niemand tot last zijn dan. Na een zachte zucht zocht ik weer verder, wetende dat ik daar niet aan moest denken, het dan echt verkeerd uit zou pakken. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat wat ik zocht niet in mijn koffer zat.
'Waarom?' mompelde ik zachtjes, om mijn koffer weer dicht te risten en rechtop te zetten, hopende dat ik het dan in mijn rugzak had gestopt. Ik ging anders echt het hele huis bij elkaar schreeuwen. Ik draaide me om, om mijn rugzak op te rapen tot mijn blik op iemand op de trap viel. 'Christian?' vroeg ik, om de kant van het jongetje op te lopen, er achter te komen dat hij het inderdaad was. 'Is er iets?' vroeg ik terwijl ik naast hem op de trap ging zitten.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

30 dec 2013 - 18:56

Alleidis 549

Christian Lenuta
Hij kromp ietwat in elkaar toen hij zijn naam hoorde, maar werd al gauw gerust gesteld door de stem van Santana. Hij schudde zijn hoofd als antwoord op haar vraag. "Nee, er is niets.", vertelde hij. "Ik wilde je niet storen.", glimlachte hij terwijl hij zijn blik kort afwendde. "Wat zoek je? Misschien kan ik helpen?", opperde het jongetje terwijl hij zich iets meer naar haar toe draaide, nu kon hij haar recht aankijken. Hij wilde graag helpen, maar hij zag onrust in de blik van Santana. Hij keek haar vragend aan en wachtte, zoals altijd, geduldig op haar antwoord.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

30 dec 2013 - 19:01

Hollstein 4358

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Mirela drinkt haar limonade op, knikt en glimlacht. Ik besluit mijn drinken te laten staan, zoveel dorst heb ik niet meer. Ik ga staan en zucht. 'Dit wordt leuk,' mompel ik terwijl ik de handvatten van mijn twee koffers vastpak. De gewone koffer is niet zo heel groot, want ik heb niet zoveel spullen, gewoon wat kleding en douche spullen, maar mijn danskoffer is enorm. Ik vertrouwde mijn danspullen niet thuis bij mijn ouders, dus alles moest mee. Hoewel ik er geen spijt van heb, vraag ik me wel af waarom ik ook al weer alles mee moest nemen. Ik kijk nog even naar Mirela om zeker te weten dat ik niet alleen naar boven moet. Wat nou als er nog iemand in onze kamer slaapt? Ik glimlach en focus dan weer op mijn koffers. Ik besluit dat dit niet gaat lukken en til mijn gewone koffer op en ren naar boven. Daar zet ik hem neer en dan loop ik weer naar beneden. Dit kan ik wel. Het gaat moeizaam, maar uiteindelijk krijg ik mijn danskoffer boven. Zodra ik boven ben, hijg ik overdreven. 'Ik.. heb...het... gehaald,' zeg ik nog nep nahijgend.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Index RPG Actieve Topics Zoek