[RPG] The Performing Arts Academy [EEN] - Speeltopics

The Performing Arts Academy, gelegen in het geweldige New York, is een kunstacademie voor mensen die het willen maken in - bijvoorbeeld - de modewereld, maar ook als schrijver, acteur of actrice en danser. De academie is een school vol kansen, in een bruisende stad die barst van de kansen. De plek waar dromen beginnen - de plek waar de toekomstige Hollywood acteurs, de oscar winnende regisseurs, beroemde fotografen, succesvolle dansers en modellen hun carrière beginnen. Talent alleen is niet genoeg op deze school, je moet sterk zijn met de heftige concurrentie die hier te vinden is. Vertrouw niemand, iedereen aast op jouw carrière in deze stad. Roddels, leugens en verhalen zullen hier de ronde doen - sommigen gebaseerd op leugens, anderen op waarheid. Kijk goed uit wie je gelooft in deze harde wereld.

Regels van de school:
- Na 11 uur is iedereen in zijn kamer.
- Meisjes komen niet in de jongenskamers, ook niet andersom.
- Iedereen volgt zijn/haar lessen. Wanneer dit niet gebeurd moet hier een hele goede reden voor zijn, anders kan je namelijk gelijk vertrekken.
- Iedereen eet gezamelijk in de daarvoor bestemde ruimtes op de daarvoor bestemde tijden (8 uur voor het ochetendeten, 12 uur middageten en 6 uur avondeten).
- Wanneer je een aantal dagen niet op het schoolgebouw aanwezig kunt zijn meld je dit en is hier een hele goede regel voor.
- Er wordt hier niemand gepest.
- Er wordt hier niet gevochten.
- De rest van de regels zijn te lezen in het schoolregelement.
- Wie deze regels niet naleeft kan op staande voet verwijderd worden.



Hoe alles eruitziet:
Slaapkamer (Maar dan natuurlijk met twee bedden)
Sportruimte
Buitenzwembad
Binnenzwembad
Zaal voor de specialisaties(elke zaal is anders en speciaal voor de specialisatie die daar gegeven wordt ingericht)
Aula/woonkamer
Aula/woonkamer 2
Aula/woonkamer buiten
Eetzaal (Maar dan met meerdere kleinere tafeltjes verdeeld over de zaal)
Theaterzaal

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 21:22 ]

Keep your head up, keep your heart strong

Adam Scott Hale

Met mijn elleboog leunde ik op de leuning van mijn stoel en hield ik mijn linkerhand zo tegen mijn hoofd dat ik er ongetwijfeld enorm verveeld uit zag. De theaterzaal was gevuld met een mengelmoes van verschillende mensen die allemaal maar één droom hadden, beroemd worden met hun talent. Op de een of andere manier schaamde ik me ervoor dat ik de enige was die daar dat omdat ik niets beter wist. Economie lag mij niet, de zorg vond ik vies, in techniek ben ik behoorlijk slecht en ga zo nog maar even door. Dat ik aangenomen werd op deze school was echt een wereldwonder.
Met mijn rechterhand speelde ik op mijn knie alsof het een doorzichtige piano was, een liedje van de band Queen dat ik kort geleden had leren spelen. ‘Can anybody find me somebody to love?’, zong ik zachtjes zodat alleen mijn buren mij zouden kunnen horen. Ik zat zo in het liedje dat ik pas een van de laatste was die opstond toen de directeur had gezegd dat we naar onze kamers mochten gaan. Opgelucht stond ik op en liep met de mensenmassa mee naar de uitgang van de zaal. Ik haalde mijn zwarte trolley op bij de plaats waar we ze achter hadden gelaten en liep richting de lift omdat ik absoluut geen zin had om met de trap te gaan. Misschien niet zo’n goed idee, want een heleboel mensen hadden besloten dat ze geen zin hadden om trap te lopen en ik begon me al gauw claustrofobisch te voelen. Ik was blij dat we al snel bij de eerste verdieping waren en stapte met een groep jongens uit. De eerste verdieping was dus ongetwijfeld die van de jongens. Langzaam liep ik langs de bordjes met de nummers van de kamers en stopte toen ik nummer 114 zag. Nog even spiekte ik op de toelatingsbrief of ik écht de goede kamer had, maar toen de brief het bevestigde opende ik de deur en stapte naar binnen.
Het was een vrij grote kamer, groter dan de kamer die ik thuis op de ranch had. Ik glimlachte tevreden en zocht een bed uit bij het raam en zette mijn trolley neer. Met een plof liet ik me op het bed vallen en wipte even op en neer. Het bed voelde goed aan en tevreden liet ik mijn spieren ontspannen en leunde ik met mijn hoofd tegen de muur.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 18:52 ]

Hope, it is the only thing stronger than fear

Christy Monroe

Ik kon het niet geloven. Na een maand geleden te zijn vertrokken uit mijn geboorte land;Griekenland naar New York te gaan en dan ook nog eens naar een Acedemy! Alexia was er ook. De toespraak van meneer Brown was zoals de standaard toespraken. Ik deelde mijn kamer met een meisje waarvan ik haar naam was vergeten. Ik wist alleen nog dat het kamer 212 was. Ik liep naar mijn 2 overvolle koffers toe en liep naar de trap. Ik pakte eerst uit mijn handtas mijn beats solo,een paarse, en stopte die in mijn iPod. Algauw klonk het liedje;Heart Attack van Demi Lovato in mijn oren. En zo liep ik verder naar boven. Na 2 minuten de trap op hebben gesjouwd ben ik op de tweede verdieping. Ik zoek mijn kamer en klop aan. Als ik geen reactie terug kreeg, pakte ik mijn sleutels en opende daar mee de deur. Mijn ogen gleden door de kamer, en ik kwam tot de conclusie dat die prachtig was. Gelukkig was ik de eerste. Dus ik koos het bed bij het raam. Daar zette ik mijn koffers voorzichtig op. Zachtjes zong ik mee met het liedje Here's to never growing up van Avril Lavigne. Ik pakte 1 koffer en liep naar mijn kast. Langzaam begon ik die uit te pakken. En alsnel lag dat erin. Mijn tweede koffer ging ook al snel in de kast. Met een zucht ging ik op mijn bed zitten. Wachtend tot mijn kamergenoot kwam.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 19:22 ]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Julia Angel Dubois
Toen ik iemand mijn kamer binnen hoorde komen, draaide ik me richting de deur. Een meisje, waarschijnlijk dus mijn kamergenoot, kwam binnengelopen.
'Ik ben Alexia, maar noem me maar Alex of Lexi' glimlachte ze nep en gelijk wilde ik haar vertellen dat ze niet zo aardig hoefde te doen. Ik herkende nep-mensen altijd gelijk, zo moeilijk was dat niet. Of... niet als je uit een buurt als de mijne kwam. Maar net voor ik mijn mond opende, herinnerde ik me dat ik aardig zou doen. Hoe moest ik anders in hemelsnaam haar vertrouwen winnen?
‘Ik ben Julia’ antwoordde ik daarom, met net zo’n nep glimlach.
Omdat ik totaal geen zin had om verder met haar te praten, begon ik mijn koffer uit te pakken en alles in mijn kast te doen. Mijn jurkjes, shirtjes en blousejes hing ik op, mijn broeken en rokjes legde ik neer, net als mijn sokken en lingerie. Mijn vele hakken en een aantal dansschoenen legde ik neer, waarna ik een laatste paar schoenen bij mijn bed zette. Mijn danskleding legde ik in mijn kast, maar een setje legde ik op mijn bed om zo aan te trekken.
Toen ik eenmaal helemaal klaar was, richtte ik me op mijn kamergenoot.
‘Welke specialisaties volg je?’ vroeg ik haar, niet omdat ik nu wel gezellig een nepgesprek met haar wilde hebben, maar omdat ik daar echt in geïnteresseerd ben.

Keep your head up, keep your heart strong

Finn Ryder Brussel
Het schoolhoofd had waarschijnlijk de meest, saaie speech die ik ooit had gehoord. Mijn ogen vielen bijna dicht en ik stak asociaal een sigaret op terwijl ik de man ongeïntresseerd aankeek, ik had waarschijnlijk dezelfde gedachten die de andere hadden. Het was té typisch en de mensen die nu zo lief leken waren later de mensen die je het meeste dwars kunnen zitten. Niet veel later had hij omgeroepen dat we naar onze kamer mochten, ik had een papiertje gekregen met een paar namen en cijfers.
Ik gokte dat het wel goed zou zitten - maar het was groter hier dan ik dacht. Mijn ogen vielen gelukkig al snel op het complex waar ik zou moeten vernachten. Ik blies de rook uit net voor de deur en gooide hem vervolgens uit op de grond en tikte er met mijn voet op om er zeker van te zijn dat hij niet door zou brandde.
Ik stapte stevig door en liet mijn koffer achter mij aan rollen, hij was aardig zwaar en ik moest er echt wel wat moeite voor doen. Mijn ogen gingen opnieuw naar het blaadje en ik zag dat ik met ene Ethan op de kamer zat op 112. Het leek mij dat dat de eerste verdieping moest zijn en ik nam zo lui als ik was de lift.
Mijn vingers tikte op het knopje en het belletje ging, een paar andere mensen stonden naast me maar ze leken niet erg onder de indruk van mij en mijn verschijning. De hal maakte een hard geluid door het gestap van mijn gympen en ik stond nu voor de deur. Ik draaide de sleutel om in het sleutelgat en trok de deur open. Ik was de eerste, een zwakke grijns verscheen op mijn gezicht en ik trok de koffer mee naar binnen. Er stonden twee grote bedden, een groot raam met uitzicht op de gebouwen en een hoge kwaliteit tv. Ik nam het rechterbed en claimde het door mijn spullen er op te gooien.
Het kwam met een klap neer en ik keek tevreden naar mijn verblijf.

Everything is illuminated by the light of our past.

Samantha Sophie Brown || Acteren & fotografie ~ Outfit

Verveeld prutste ik wat met mijn bruine lokken terwijl onze directeur oftewel mijn vader zijn speech voordroeg voor de school. De speech die ik wel al duizenden keren thuis mocht aanhoren. Toen iedereen opstond merkte ik dat het tijd was en stond ik op om vervolgens de menigte te volgen. Ik haalde het al wat verkreukelde briefje uit mijn handtas en bestudeerde het nog even. Oké verdieping 1 kamer 214. Met ene euhm. Dervilia? Ik had geen idee hoe ik dat in hemelsnaam moest uitspreken. Het leek me ook niet echt een bekende naam. Ik kauwde wat zenuwachtig op de binnenkant van mijn kaak. Ik hoopte dat ze aardig zou zijn. Ik hoopte dit vooral van de meeste mensen op school. Ik wilde heel graag vrienden maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Met mijn koffers vast sleurde ik mezelf richting de lift. Tot lijn enorme ergernis was het daar dan ook erg druk. Het zou een eeuwigheid duren tegen dat ik boven zou zijn. Geërgerd blies ik een haarlokje uit mijn gezicht en liet ik mijn blik door de gang glijden en stopte die dan ook meteen bij de trappen waar er echter veel minder volk was. Ik haalde een diepe teug adem. 'Tijd om mijn dagelijkse portie sport binnen te krijgen!' dacht ik met volle moed en ik liep met mijn twee koffers achter me aan sleurend de trappen op.Na goed op mijn tanden gebeten te hebben was ik eindelijk aan de tweede verdieping en zocht ik kamer nummer 214 op wat gelukkig erg dicht bij was. Blijkbaar was mijn kamergenote Dev. zal ik haar maar zo noemen al eerder in de kamer want de deur stond al op een kiertje. Ik opende voorzichtig de deur en liep naar binnen. Het eerste wat ik deed was die dodelijk-zwaare koffers neerzetten op de grond en opgelucht adem halen. Ik richtte me op mijn kamergenote. Ze was kleiner dan mij wat mij erg verwonderde, maar ook wel blij maakte. Ik werd niet graag als klein meisje gezien. Verder had ze donkerbruine haren en groenachtige ogen met volle wimpers. Een vriendelijke glimlach sierde mijn lippen. "Hoi, ik ben Samantha of Sam. Jij bent Dervilia toch?" vroeg ik haar dan vriendelijk. Ergens had ik erg het gevoel dat ik haar naam mis uitgesproken had.Verder liet ik mijn blik weer glijden over de kamer die er werkelijk prachtig uitzag. Misschien wat leegjes in vergelijking met mijn volgeplakte kamer. Ik kon niet wachten om mijn muur vol te hebben met foto's van mijn avonturen hier.

Ethan James Doyle || Model & Zang ~Outfit

De speech leek wel uren te duren. Ik hoefde geen regels te weten, want ik leefde toch mijn eigen leventje. Af en toe berichtte ik wat op mijn mobiel en ik stond vast ook als één van de eerste op toen de toespraak gedaan was. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk op mijn kamer zijn om het beste bed te claimen zodat ik daarna zo rap mogelijk het gebouw kon herkennen. Ik had al een paar mooie en leuke snoetjes tegen gekomen en ik wilde daar zeker op verder onderzoek gaan. Ook was ik best nieuwsgierig naar alles zelfs de lessen. Ik had via via gehoord dat er veel dansers zijn van topklasse. Ondanks dat ik daar niets van bakte vond ik het wel nog cool of tja sommige dansstijlen dan. Qua model opleiding was het hier wat minder populair, maar hoe beter ik word hoe beter ik me ook zou voelen. Met mijn rugzak om mijn schouder stond ik rustig in de list te wachten en op de eerste verdieping moest ik af en zocht ik naar mijn kamer nummer als ik me niet vergiste was dat nummer 112 en tot mijn geluk paste de sleutel en ik ging binnen. Tot mijn teleurstelling was mijn kamer genoot er al. Maar tot mijn opluchting had hij het bed bij het raam niet geclaimd dus dropte ik mijn tas erop. "Hey, ik ben Ethan." stelde ik me voor met een grijnsje tegen mijn kamer genoot die er niet verkeerd uit zag. Misschien kon ik wel vrienden met hem worden, als ik hem wel mocht qua karakter dan

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 20:45 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jake Dylan Lewis

Hij verteld me dat zijn naam Antony is maar ik hem ook Tony mag noemen wat ik dus ook maar besluit te doen. Het valt me al gelijk op dat hij een stuk langer dan mij is, naast hem voel ik me best wel klein. ' Welke specialisaties volg jij?' vraag ik hem, het zou leuk zijn als hij ook acteren of zang deed dan hadden we iets gemeen en had ik ook gelijk al iemand die ik kende tijdens de les. Ik had al best wel zin in de les omdat ik heel nieuwsgierig was naar hoe de lessen hier waren, al zou de eerste les meer een beetje kennismaking zijn. Ik kijk even naar de kamer, ziet er goed uit. Ik zie dat hij het linker bed gekozen heeft, een voordeel van eerder op de kamer zijn je kan zelf kiezen welk bed je wilt hebben. Niet dat het mij nu heel veel uitmaakte dat ik op het andere bed moest slapen. Ik pak mijn koffer op en leg hem op het bed. Ik open hem en haal der een paar spullen eruit die voor nu het belangrijkste zijn en zoek er een plekje voor. Als ik klaar ben ga ik op het bed zitten en veer even zachtjes heen en weer, het voelde goed aan.

Alexia Monroe

‘Ik ben Julia.'Antwoordde het meisje dat dus Julia heette. Ook zij had een neppe glimlach op haar gezicht. Ze begon haar spullen uit te pakken, besloot ik dat ook maar te doen. Ik pakte mijn eerste koffer met mijn schoenen(En dat zijn veel) en die zette ik in de speciale schoenen plek. Vervolgens pakte ik mijn 2 koffers met kleding erin. Ik haalde de skinny jeans,jasjes,vestjes,blouses,t-shirts, hemdjes,sweaters en mijn andere kleding eruit. Mijn toilettas zette ik er ook in. 'Perfect.'Mompelde ik in mezelf. ‘Welke specialisaties volg je?’Vroeg Julia me. 'Acteren en modellenwerk. Jij?'Vroeg ik haar. Eigenlijks leek ze me wel aardig. Het is dat ik met Christy ben opgegroeid en dat ik geleerd heb geen vooroordeel te hebben over mensen. Maar whatever. Ze zat sowieso bij de dans groep net als Christy. Aangezien er dankleding op haar bed lag. En ik denk fotografie. Maar ik heb het waarschijnlijk mis. Ik liep naar mijn bed en pakte mijn handtas om daarin mijn flesje spa te zoeken. Toen ik die gevonden had draaide ik de dop los en nam een slok. En ik draaide de dop er weer op. 'Hoe oud ben je trouwens,als ik dat mag vragen?'

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Dervilia Downett Dohorty

Ik liep naar het raam van de kamer, dat een prachtig uitzicht op de stad gaf. 's Avonds zou dit vast geweldig zijn om te zien, ik zou er dan zeker een foto van maken. Toen ik even had genoten van het zicht, nam ik plaats op een van de bedden, een naast het raam. Ik hoopte dat mijn kamergenote dit bed aan mij wilde geven, ik voelde me echt prettig op het meubelstuk. De deur ging open, waardoor ik meteen paraat ging zitten. Mijn kamergenote zou vast binnenkomen en dan wilde ik niet dat ze zich meteen aan mijn accent zou gaan irriteren. Ik streek mijn broek glad, waarna ik mijn kamergenote in me opnam. Ze zag er fantastisch uit. Dat was het enige wat ik over haar kon zeggen. Gewoon een natural beauty, zonder make-up en ditjes en datjes. Ze zette haar koffers neer en stelde zich voor. 'Hoi, ik ben Samantha of Sam. Jij bent Dervilia toch?' zei het meisje, waarvan ik me herinnerde dat ze Samantha heette. Ikzelf vond het een prachtige naam, alles beter dan Dervilia. Ik besloot mijn kamergenote "Sam" te noemen. Ik wilde haar vertellen dat ze den mooie naam had en er ook prachtig uitzag, maar ik durfde niet, zelfs al ben ik een enorme flapuit.
'Ja, klopt.' begon ik, proberend mijn accent weg te werken. 'Je mag me Davi noemen hoor, maar een andere bijnaam mag ook. En je hebt trouwens een erg mooie naam.'

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Finn Ryder Brussel
Ik hoorde dat er al iemand aankwam en mijn ogen bleven gericht op de deur. Ik had een zonnebril op die ik op mijn hoofd had geduwd om wat beleefder te lijken. Vervolgens kwam de andere jongen binnen en mijn blik gleed opvallend over hem heen. Hij zag er stijlvol uit en zijn haar zat perfect in model. De jongen dropte zijn tas op het linkerbed, bij het raam. ''Hey, ik ben Ethan,'' stelde hij zich niet veel later voor. Ik knikte kort en glimlachte gemaakt, hoe vaak had ik wel niet zo nep geglimlacht. Ik kon bijna zeggen dat ik er in gespecialiseerd was. ''Finn,'' zei ik en ik draaide mij van hem weg om mijn tas open te maken en er een paar spullen uit te pakken en op het bed te gooien. ''Waarvoor ben jij hier?'' Vroeg ik om het gesprek niet tot stilstand te laten komen. Ik moest toch iets van hem weten, ik draaide mij nogmaals half om op het bed en keek hem aan. Het zag er niet uit alsof hij een talent had behalve dat hij er goed uit zag. Ik beet op mijn lip - daarbij had ik geen zin in concurrentie. Ik had erg de neiging om iets gemeens te zeggen maar hield me in, een slechte indruk hield je voor altijd. Althans, dat was wat mijn moeder mij altijd wijs maakte.
Ik voelde in mijn zak en hoopte dat hij roken niet erg vond, want ik had altijd sterk de drang om binnen te roken.

Everything is illuminated by the light of our past.

Julia Angel Dubois
‘Acteren en model’ antwoordde het meisje, waardoor er zonder dat ik het zelf echt door had een kleine, oprechte glimlach op mijn gezicht verscheen. Ze had dus geen dans, waardoor ze ook geen concurrentie voor mij was. Wel had ze, net als ik, acteren, maar dat was eigenlijk helemaal geen belangrijk talent voor mij, meer iets dat ik er bij deed.
‘Dans en acteren’ antwoordde ik toen ze vroeg wat ik deed ‘Dans is echt belangrijk voor mij, acteren eigenlijk een stuk minder’ vervolgde ik eerlijk.
Omdat ik even niks wist te zeggen, pakte ik mijn danskleding, waarna ik naar de badkamer toe liep om het aan te trekken. Echt bijzondere danskleding had ik niet; een legging en een buiktopje. Van dat eerste wist ik bijna zeker dat wel meerderen het zouden dragen, maar van het tweede wist ik niet eens of de docent er wel zo blij mee was dat ik alleen dat droeg. Echter had ik altijd in dit soort dingen gedanst, waardoor ik dat niet ineens ging aanpassen voor deze school. Daarnaast kwam mijn mooie figuur in deze outfit ook heel goed tot zijn recht.
Toen ik mijn danskleding aan had liep ik weer terug mijn kamer in, waar ik mijn dansschoenen aantrok. Eenmaal klaar keek ik op de klok die in onze kamer hing, waardoor ik zag dat ik nog meer dan genoeg tijd over had.
‘Rook je?’ vroeg ik daarom aan Alexia, terwijl ik uit mijn kast nog even snel een jurkje pakte dat ik boven mijn danskleding aantrok en een pakje sigaretten uit mijn koffer haalde.

Keep your head up, keep your heart strong

Samantha Sophie Brown || Acteren & fotografie ~ Outfit

'Ja, klopt.' zei ze, maar ergens kwam het er nog al vreemd uit. Het leek een soort vervormd accent als ik me niet vergiste. 'Je mag me Davi noemen hoor, maar een andere bijnaam mag ook. En je hebt trouwens een erg mooie naam.' zei ze dan, waarop ik glimlachte naar haar. "Fijn je te ontmoeten Davi." zei ik dan met een vriendelijk lachje. "En vind je dat echt? Ik vind hem namelijk nogal lang." grinnikte ik en opende mijn valies en haalde alvast al enkele spulletjes uit zoals mijn camera die veilig opgeborgen zat in mijn tas. "Van waar ben je afkomstig?Je naam klinkt namelijk niet Amerikaans." vroeg ik haar dan nieuwsgierig. Davi leek me een erg aardig meisje en ik vond het natuurlijk nu al geweldig met haar als mijn kamergenote. "Welke specialisaties volg je?" vroeg ik haar daarna nieuwsgierig terwijl ik mijn kleren begon op te bergen in de kasten. Ik kan het ook niet meteen van haar aflezen. Volgens mij niet modellenwerk aangezien de meeste modellen erg lang waren en erg smal. Of tja zo lijkt het toch in de boekjes en Davi had een ietsje stevigere bouw, maar het leek haar erg aangenaam en gezellig te maken. "Ik doe trouwens fotografie en acteren." vervolgde ik daarna met een glimlachje. Ik vroeg me af hoe oud ze zou zijn. Ik dacht even oud als mij of wat jonger 18 dan. Ik besloot maar gewoon mijn mond te houden aangezien ik net al veel vragen op haar afgevuurd had en ik haar niet wilde afschrikken met mijn energiekheid.

Ethan James Doyle || Model & Zang ~Outfit

De jongen waarvan ik de naam vergeten was, waarschijnlijk omdat ik mijn blad niet goed gelezen had knikte kort en stelde zich dan kort voor als Finn. Hij draaide zich gewoon weer om en begon verder met uitpakken. Iets wat ik beter ook eens zou doen. Ik haalde mijnkleren uit mijn tas en begon eerst alles in de laatjes te leggen. Ik was nogal perfectionistisch dus alles moest mooi liggen. Althans van mijn kleren. ''Waarvoor ben jij hier?'' vroeg mijn kamergenoot, Finn me dan en ik keek even kort over mijn schouder naar hem en draaide me dan om zodat ik hem onderzoekend aan kon kijken. Hij had donkerblond lijkende haren die hij wat in een kuif had gezet, maar recht in zijn ogen kon ik niet kijken door de zonnebril op zijn neus. Classy, maar ook wel mysterieus dus, hmmm dit kon nog wel eens interessant worden. Ondanks het classy gedeelte heeft het ook wel een groot contrast met de stretchers in zijn oren en een piercing die bij zijn wenkbrauw zat, maar het leek hem goed te staan. Het haf hem een soort van extra karakter, wat veel mensen te kort hebben. "Model en zang, jij?" vroeg ik hem dan even nieuwsgierig terug. Modellenwerk zou kunnen, maar ik hield niet van concurrentie, maar aangezien die stretchers zou ik dat idee ook weer afwimpelen. Acteren of misschien ook zang? zou best kunnen. Ik zag niet meteen een instrumenten koffer staan dus muzikant was het vast niet.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 22:14 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jake Dylan Lewis

' Ik volg Acteren en Schrijven, ik ben vooral een schrijver en acteren is een leuk extratje om erbij te doen, en welke doe jij eigenlijk als ik vragen mag?' verteld hij en ik glimlach, we hebben dus acteren samen. Ik was blij dat ik acteren samen met hem had, dan kende ik daar tenminste al iemand en dan was het ook makkelijk met het oefenen. ' Ik doe ook acteren en ik doe er zingen bij' vertel ik na zijn vraag. IK stond op van het bed en begon maar met het neerleggen van mijn kleren in de kast. Nadat ik daarmee klaar ben kijk ik even op de klok, het duurde nog wel even voordat mijn les zou beginnen. Ik had pas les na de lunch. Ik had al best wel zin in de les omdat ik best nieuwsgierig ben hoe de lessen hier worden gegeven, al zou het nu vooral kennismaking zijn en nog niet echt een les. Ik had zo dus eerst nog een tijdje om wat voor mezelf te doen al had ik nog geen idee wat ik dan ga doen, ik kende hier nog bijna niemand dus naar iemand gaan kon ook niet echt. Tony had waarschijnlijk wel les dus daar kon ik ook niks meedoen. Ik was wel blij dat ik hem als kamergenoot had, hij leek me wel aardig en het was beter dan iemand die ik totaal niet mocht of andersom dan zouden er gelijk problemen komen en daar had ik niet zoveel zin in.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 22:24 ]

Dervilia Downett Dohorty

'Fijn je te ontmoeten Davi.' lachte Sam vriendelijk. Ik weet niet hoe, maar ik vertrouwde en mocht haar nu al. Alsof ik iets van mij in haar terug kon vinden, heel bizar. Normaal gesproken was ik een enorme, hyperactieve flapuit, iets in mij plaatste die karaktereigenschap bij Sam. 'En vind je dat echt? Ik vind hem namelijk nogal lang.' ging ze verder. 'Ach, alles beter dan Dervilia.' bracht ik uit. Mijn naam had een grote betekenis, toch had ik een enorme hekel aan de naam. Dervilia, ik ben geen kakmadame. Sam was al begonnen met uitpakken, ik besloot dat ik dat ook maar eens moest gaan doen. Ik had mijn koffers en tassen maar ergens in een hoek gekwakt, aangezien ik op het eerste oog geen betere plek zag. Ik stond op, pakte de koffer waar al mijn kleding in lag en haalde het eruit, om het daarna ook ergens in de kast te leggen. Mijn camera liet ik nog even zitten, als die kapot zou gaan zou mijn hart dat ook gaan. 'Van waar ben je afkomstig?Je naam klinkt namelijk niet Amerikaans.' vervolgde Sam. Ik knikte. 'Iers.' verklaarde ik. 'Dervilia betekent dan ook "dochter van Ierland", alsnog vind ik hem verschrikkelijk. Daarom noemt iedereen me Davi. Sorry als je me niet kan verstaan.'
'Welke specialisaties volg je?' vroeg Sam weer nieuwsgierig, waardoor ik haar steeds meer mocht. Ze was geïnteresseerd in mij, straks was het mijn beurt om haar te ondervragen. 'Fotografie en zang.' antwoordde ik.
'Ik doe trouwens fotografie en acteren.' vertelde Sam. Ik lachte. 'Oh wat leuk! We gaan de hele kamer zeker behangen met foto's, hè?' Stiekem hoopte ik van wel, onze kamer zou dan echt persoonlijk worden.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 22:29 ]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa