[300] The Tv-Show ||Speeltopic 1|| - Speeltopics

Ben jij tussen de 16 en 21 jaar oud, en heb je altijd al gedroomd in een film te spelen? Meld je aan via www.inthemovie.com en wij nodigen vier jongens en vier meiden, totaal onervaren, uit om mee te spelen in onze film!

Zal de droom van de acht jongeren uitkomen? Zelf denken ze van wel en melden zich, vol enthousiasme, aan. Tot hun grote verbazing worden ze uitgekozen en worden ze van huis opgehaald en naar de locatie gebracht.
Aangekomen op de locatie krijgen ze instructies en worden ze per busje naar de plek van filmen gebracht. Maar wanneer ze daar aankomen en uitgestapt zijn, rijd het busje met een noodvaart weg. Ze zijn in de val gelopen. Hoewel ze niet verwachten dat ze nog in een film spelen, is dat fout gedacht. De jongeren zijn deel van een reality show genaamd; We know how to survive.
De jongeren moeten zien te overleven in het beboste terrein terwijl, zonder dat zij het weten, er camera's op hun gericht zijn.
Liefde, haat, vriendschap, leugens en teamwork spelen een grote rol in deze show.

~De story
~Rollentopic

Rollen;
Jongens; NOG EEN PLEK!
~ Emrys Einion Cyffin||17||RlN||
~ Jake Dylan Cooper||17||quin98||
~ Sergio Rafael Madiedo||20||IcanBreathe||
~ Sem Varrell||21||Chiroptera||

Meiden; VOL!
~ Isabeau Sky Ferina||16||Enface||
~ Eos Meraya Aquilon||18||Maximesa||
~ Raven Ariana mcCalley||20||Eavan||
~ Alexandra Udinov||20||Tonkin
~ Alaska Swan||19||MiIls

Regels;
- Leeftijden verschillend graag!
- Ik wil het liefst wat ervaren rpg’ers, en mensen die gemotiveerd zijn
- Maximaal 1 personage per account
- Géén perfecte personages. Iedereen heeft zijn minpunten wel
- Geen ééndagsvliegen die na een paar reacties of topics al stoppen
- Er is een minimum aantal woorden en dat is 300. Ik wil dat je, je eraan houd. Halve zinnen tellen niet! Gebruikt omgeving, gedachten etc.
- Naamsverandering doorgeven
- Alleen meedoen wanneer je het zeker weet
- Bestuur alleen je eigen personage.
- OOC tussen haakjes of in het praattopic
-Alleen RlN opent nieuwe topics. Tenzij anders vermeld
- 16+ is toegestaan, maar het gaat hier niet alleen maar om.
- Let op je Nederlands
- Houd rekening met elkaar! Niet iedereen heeft elke dag de tijd om te reageren. Daarom wil ik dat het rpg géén sneltrein wordt, maar reageer wel minimaal 2 keer in de week
- Wacht minimaal 2 posts na jouw eigen post voor je weer reageert, dit is dan zodat mensen die nog in moeten springen makkelijker mee kunnen komen


The beginning;

Iedereen wordt bij zijn huis opgehaald per taxi en worden naar de locatie gebracht. Daar krijgen ze zometeen verder te horen wat er gaat gebeuren, als ze er allemaal zijn!

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 13:05 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jake Dylan Cooper

De jongen die buiten de bus stond te wachten had nog tegen me gezegd dat ze niet zo lang zaten te wachten dus dat het niet zoveel uitmaakte en dat gaf me wel een wat beter gevoel. Zelf haatte ik wachten dus als andere dat dan op mij moesten doen vond ik ook niet echt fijn, want waarschijnlijk vonden meer het niet fijn om lang te moeten wachten op iemand. Ook hadden een paar geglimlacht toen ik de bus inkwam en een meisje riep door de bus dat het niet uitmaakte waardoor ik even naar haar glimlachte. Toen ik mezelf net op de stoel had geplaatst kwam de jongen die net nog buiten had gestaan naar me toe, ik herkende hem ook nog van uit de loods. "Moeten er trouwens nog andere mensen uit de loods komen?"vroeg de jongen en ik schudde mijn hoofd. " Nee, ik zat daar net nog als enige dus ik denk niet dat er nu nog meer moeten komen' vertelde ik hem en bekeek de jongen even kort. Hij leek me best aardig maar dat kwam ook omdat hij nu met mij ging praten. De jongen had een tunnel in zijn oren zag ik, het zag er best vet uit zo. Ik was best benieuwd hoe de jongen heette maar voor ik hier iets over kon vragen stelde hij zich al voor,"Ik ben trouwens Sergio",Zei hij, Sergio dat moet ik goed onthouden. " Ik ben Jake" Stelde ik mezelf daarna voor en glimlachte even kort naar Sergio. Ik haalde mijn hand even door mijn haar terwijl mijn blik nogmaals kort over de jongen gleed. Hij had ook een aantal tatoeages zag ik en hierop bleef mijn blik iets langer hangen. Daarna liet ging mijn blik door de bus heen glijden om te kijken naar de andere mensen die in gesprek waren met elkaar. De meeste leken me wel aardig dus dat kwam goed uit als ik dan een film met ze moest gaan maken.

Sem Varrell † 21 jaar.
Sky kreeg een overrompelde blik op haar gezicht wat mij kort deed lachen en ik richtte mijn blik op Eos hoe haar gezicht stond. Het was duidelijk dat ze zich enorm moest inhouden om het niet uit te proesten. 'Fuck zeg,' hoorde ik van Sky's kant. 'Wat een klote opmerking.'
      “Wat? Heb je nog nooit zo'n opmerking van een gozer gehoord?” Verontwaardigd keek ik haar aan. Het was enkel maar een grapje! Natuurlijk, ik hield er van – dat durfde ik ook zo gewoon eerlijk te zeggen, maar om meteen slecht erover te denken was ergens best egoïstisch. Zelf zou ze het ook ooit doen, dit betekende niet dat ze ervan moest houden, maar iedereen deed 't. Ik zuchtte. Sommige vrouwen konden ook nergens tegen. Bij het minste geringste was het al fout wat je zei.
      'Ik geloof dat mijn keus of je nou een gluiperd bent of niet, al aardig gemaakt is.' Had ze geantwoord. Ik had mijn wenkbrauwen laconiek weer opgerezen met dat ik naar haar keek. 'Ach joh,' had Eos gegrinnikt. 'Je kan het hem niet kwalijk nemen om mannelijk te denken. Het zou me verbazen als hij daar niet aan dacht.' Ik apprecieerde Eos haar openheid, maar zelf had ik ook nog wat dingen tegen Sky te zeggen. Het is niet mijn bedoeling om een ruzie aan te slaan, maar ik wilde het wel uit de lucht hebben voor het erger in mijn gedachten werd – ik moest mijn hoofd klaren, anders zouden ze iemand leren kennen die totaal het tegenovergestelde was. Dat heb ik mezelf voorgesteld dat ik alles gewoon eerlijk moest zeggen, voor het erger word – want zoals wij allen wel weten, de waarheid achterhaald zich wel.
      “Je eerlijkheid is erg verfrissend, moet ik zeggen, maar het is ook erg bevooroordeeld en bekrompen. Je kent me pas en hebt je oordeel nu al klaar.” Ik zei het haar volmondig en onomwonden, terwijl ik haar doodskalm aankeek. Ze mocht zelf haar eigen mening hebben, maar het was ergens ook oneerlijk – ze nam niet eens de moeite om anders over een persoon te denken. Als ze zo kortzichtig is, hoef ik niks te zeggen, want dan zijn mijn woorden of elk ander woordkeuze toch niet goed genoeg. En ik ga mezelf niet veranderen. Voor niemand.
      Ondertussen was Eos weer naar mij gericht. 'Laat ik het dan anders verwoorden: Waar zit jouw passie?' Voor ik daarop kon reageren had Eos er nog aan toegevoegd: 'In de muziek dan.'
“Omdat jullie daar zo erg naar benieuwd zijn zal ik deze ene vraag wel beantwoorden.” Mijn blik had ik kort, onberoerd, naar Sky gericht – ten teken dat ik het ook tegen haar had. Alhoewel zij haar oordeel al klaar had over mij, wilde ik nog niet over haar oordelen. Daar kende ik haar nog niet goed genoeg voor.
Ik keek weer naar Eos. “Ik zing."

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Isabeau Sky Ferina
Eos haar reactie verschilde als dag en nacht van de mijne, zij moest moeite doen om haar lach niet in te houden. Sem had kort gelachen om mijn blik maar na mijn woorden veranderde dat, “Wat? Heb je nog nooit zo'n opmerking van een gozer gehoord?” had hij verontwaardig gezegd. 'Ach joh. Je kan het hem niet kwalijk nemen om mannelijk te denken. Het zou me verbazen als hij daar niet aan dacht' grinnikte Eos. Shit daar had ze gelijk in ook. Ik besefte dat mijn reactie wel iets wat overdreven was, flink overdreven, en hoewel ik niets van mijn schaamte wilde laten merken kon ik er niets aan doen dat het warme gevoel naar mijn wangen stroomde. Fantastisch.
Toen ik mijn blik weer op Sem richtte had hij een laconieke gezichtsuitdrukking op zijn gezicht, bijna onheilspellend. Als de stilte voor de storm. “Je eerlijkheid is erg verfrissend, moet ik zeggen, maar het is ook erg bevooroordeeld en bekrompen. Je kent me pas en hebt je oordeel nu al klaar.” zei hij eerlijk en zonder enig vorm van versiering.
Aha, dat was het. 'Bedankt' begon ik en ik glimlachte heel even voor ik mijn zin vervolgde. 'Maar ik vind het niet fair om mij als bekrompen te bestempelen gebaseerd op een opmerking. Ik had die opmerking niet moeten maken maar ik bedoelde het ook weer niet zo serieus en definitief als dat jij het opvat' en ik keek hem minstens even kalm aan als dat hij mij had aangekeken. Het was niet de eerste of de laatste keer dat ik beter niets had kunnen zeggen. Daar viel weinig aan te veranderen en daar deed ook niet mijn best voor.
De laatste "maar" had misschien beter achterwege kunnen laten, aan de andere kant was ik nou eenmaal niet het type dat nu lief sorry stammelde om de goede vrede te bewaren. De goede vrede kon mijn rug op, ik wilde mezelf ook uitleggen. Bekrompen en kortzichtig was ik absoluut niet.
'Het zou helpen als je iets wat meer dan je naam en leeftijd te vertelt. Niet dat ik dat nu van je verwacht', het laatste had ik er snel aan toegevoegd. Het zou lachen zijn als dat ook verkeerd opgevat werd maar nu ik toch al kortzichtig werd gezien kon dit er ook nog wel bij. Ik ging nu ook niet opeens mijn mond houden. Het is toch ook vreemd om naar de hobby's van een ander te vragen maar weigeren dezelfde vraag te beantwoorden. Het was niet dat ik hem naar zijn grootste angst had gevraagd.
Ik wende mijn blik weer van hem af en ging verzitten, zo onderuitgezakt zitten was leuk maar mijn rug begon onder tussen te protesteren. Mijn benen liet ik nu ook over tweede stiel naast mijn vallen zodat mijn voeten een klein stukje uitstaken in het gangpad. Gigantisch lange benen had ik niet dus echt storend was het niet naar mijn zin. Daarbij verwachtte ik niet dat er nu nog iemand anders binnenkwam, anders haalde ik mijn benen wel weer weg.
Eos had de moeite genomen om verder te gaan in het gesprek en stelde haar vraag opnieuw, 'Laat ik het dan anders verwoorden: Waar zit jouw passie?' vroeg ze. Ik grinnikte kort, het klonk minstens even fout als de opmerking van Sem. 'In de muziek dan' zei ze nog voor er een speld tussen te krijgen was. “Omdat jullie daar zo erg naar benieuwd zijn zal ik deze ene vraag wel beantwoorden.” begon Sem en onaangedaan keek Sem ook even kort naar mij. “Ik zing.".

[ bericht aangepast op 27 feb 2014 - 12:43 ]

Eos Meraya Aquilon
'Omdat jullie daar zo erg naar benieuwd zijn zal ik deze ene vraag wel beantwoorden.” begon Sem dan eindelijk. Hij keek even kort Sky's kant op om vervolgens te zeggen: 'Ik zing.' Ik knikte. Zingen. Tja, ieder zijn passie. Misschien had mijn lichte afkeer tegen zang te maken met het feit dat ik als een stervende kraai klonk en daardoor gedwongen was te neuriën in het openbaar. Maar bovenal vond ik de kunst van muziek liggen in de tonen laten spreken. Dat betekende niet dat ik alle nummers haatte, in tegendeel: tekst bleef juist het langste hangen. Ik glimlachte, 'Nog even en we kunnen een band starten, iemand suggesties voor namen?' vroeg ik. Ik dacht even aan het bandje waar ik in had gezeten. Van de brugklas tot aan de zesde hebben we besloten om uit elkaar te gaan omdat we niet verder konden als er twee in Amerika zaten, een in Frankrijk ging studeren en de rest in Nederland verspreid zat. Nog steeds voelde het niet als over, we hebben meer van elkaar gezien dan ons lief was. Zo had onze zanger ooit een fuckparty georganiseerd. Dat was uiteindelijk het meest foute feestje wat ik ooit had meegemaakt, ik hield mijn mond daar ook over. Het was een hele foute eenmalige achtie, hetzelfde gold voor "het" plakboek. Altijd als we in de schuur zaten van onze pianist deden we truth or dare. Alles werd vastgelegd op foto en in het plakboek geplakt. Iedereen uit de band had er een, die van mij lag ergens op een stapel, samen met mijn diploma.Ik keek weer opzij, ik moest mijn gedachten er eens bij zien te houden. Zou het onbeleefd zijn om te vragen of hij eens een stukje wilde zingen? Gezien hij het al heel wat vond om te vertellen kon ik het straks beter subtieler aanpakken. Ik verzon wel wat.

(Mijn inspiratie kwam in principe tot 100 woorden xd)

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Ze komen aan. De chauffeur zegt wel dat ze hun bagage moeten laten zitten en gooit er maarliefst twee koffers uit.
Deze zijn van;
Sem Varrel en Raven Ariana McCalley.

De chauffeur raced er vandoor.

-
Hou het reëel en heb niet ineens hamers en spijkers in de koffer zitten. Maar ik vertrouw erop ^-^

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Sem Varrell † 21 jaar.
Wat ik tegen Sky had vermeld, meende ik. Ik was niet bang om mijn mening te laten zien en horen. Ze had me bedankt waar ik kort op had geknikt, want ik zag haar niet voor iemand aan die het snel op zou geven – ze leek me een koppig iemand. Iets dat voor grappige gebeurtenissen kan zorgen, maar het kan me ook snel ergeren – want ik wist van mezelf dat ik enigszins ook koppig kon zijn, al gaf ik dat niet graag van mezelf toe. 'Maar ik vind het niet fair om mij als bekrompen te bestempelen gebaseerd op een opmerking.' “Nee?” Het was geen serieuze vraag waar ze op moest antwoorden. 'Ik had die opmerking niet moeten maken, maar ik bedoelde het ook weer niet zo serieus en definitief als dat jij het opvat.'
      “Oh? Dat vind je niet fair?” Had ik vermakelijk gevraagd. Alsof zij niks anders deed? Ik had een blik op mijn gezicht dat een duidelijke amusante gezichtsuitdrukking bezat. Ze had het net immers gedaan. “Is het dan wel fair om mij als een gladjakker te bestempelen gebaseerd op een enkele regel of belevenis? Dat lijkt me even kortzichtig.” Met een afwachtende blik keek ik haar aan.
      'Het zou helpen als je iets wat meer dan je naam en leeftijd te verteld. Niet dat ik dat nu van je verwacht.' Had ze het laatste er snel aan toegevoegd. “A-ha. Ik ben nou eenmaal niet de persoon die zijn hele levensverhaal op het eerste moment verteld. Als je geduld hebt, komt het vanzelf en dan weet je wat ik op bijvoorbeeld op mijn brood doe.” Had ik er een grapje van gemaakt met een knipoog – het was niet bedoeld als een flirterige knipoog.
Sky ging onderuitgezakt zitten en ik had mijn aandacht niet meer op haar gericht, dat had ik genoeg gedaan en ik wilde niet nog meer onenigheid veroorzaken. De dag was net begonnen.
Eos had geglimlacht, maar het leek er niet op met dat ze het iets vond. 'Nog even en we kunnen een band starten. Iemand suggesties voor namen?' Mijn eigen band schoot in mijn hoofd. Natuurlijk! Jason zou mij nog de filmpjes sturen van de drummers die solliciteerden naar de plek in onze band. Ik moest ze nog bekijken, maar dat zou ik wel een andere keer doen. Om ze nu bij hun te bekijken voelde ik me niet erg gemakkelijk bij.
      Ik lachte kort – niet in staat om op de vraag te beantwoorden, maar ik bedankte stilletjes in mijn hoofd de chauffeur die begon te praten. 'Uitstappen, nu.' Het klonk bot en grof. Oké, ik had hem te snel bedankt. Dit liet zeker al mijn alarmen en bellen rinkelen. Iemand die er zo stiekem en kortaf over deed, vertrouwde ik voor geen meter.
Ik blikte naar buiten. “Maar.. –“ 'Jullie zijn er.' Had hij me afgekapt. Ik greep naar mijn tas. Het zal wel. En ik haalde mijn schouders op. 'Bagage laten staan.' Had hij vermeld met dat ik ernaar greep.
We werden er zowat uitgetrapt en met dat de chauffeur wegreed had hij twee koffers eruit gegooid. Een daarvan herkende ik als de mijne, maar ik rende die zowaar voorbij om de chauffeur bij te houden. Hij had ons gewoon gedropt in de middle of nowhere! Ik was er voor de film, maar we zijn gewoon keihard genept!
“Klootzak!” Riep ik hem achterna, waarna ik hijgend stopte en mijn handen op mijn knieën zette. Ik hoestte doordat de opgekomen stofwolk en aarde mijn mond in was gekomen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sergio Rafael Madiedo
Terwijl ik met de jongen die zich inmiddels als Jake had voorgesteld in gesprek was, was de bus al begonnen met rijden. Ik had besloten om naast hem te gaan zitten, maar erg veel tijd om te kletsen hadden we niet. Vrij snel kwam de bus al tot stilstand. Ik gluurde over Jake heen even door het raampje en zag dat we in een bebost gebied waren. Ik trok een wenkbrauw op. Vreemd hier was ook geen hond te bekennen. Ik stond op om naar achteren te lopen en me spullen te pakken die daar nog stonden toen de bestuurder iets zei over spullen laten staan. Ik dacht er over om mijn telefoon en zo snel nog uit me tas te halen, maar de bestuurder leek zo chagrijnig dat ik toch maar gewoon snel uitstapte. Al vrij snel kwam ik er achter dat dat een slechte keuze was. Toen ik buiten stond merkte ik gelijk al dat er iets niet klopte. Eerst die vage loods en nu een plek in the middle of nowhere? De chauffeur gooide twee koffers naar buiten, helaas allebei niet van mij en zodra de laatste persoon was uitgestapt scheurde de bus keihard weg. Net als Sem rende ik de bus schreeuwend achteraan. “Klootzak!” riep Sem waarna hij stopte met rennen. Zelf begon ik wat harder te rennen en hoewel ik net nog ietsjes achter Sem rende had ik hem nu al ruim ingehaald en ik bleef sneller proberen te gaan. Alleen ging het busje ook steeds sneller. Eerst hield ik het busje nog redelijk bij en als ik iets sneller was geweest had ik misschien er achterop kunnen springen. Maar ik raakte ook behoorlijk uitgeput. De afstand ging van 5 naar 10naar 15meter en toen gaf ook ik het op. Hijgend liet ik me op de grond vallen. Ik draaide me op me rug en tilde me hoofd even op. Op een afstandje zag ik Sem staan en weer wat verder ook de rest van de groep. "Carajo ", schreeuwde ik keihard. "Carajo Carajo Carajo " en liet me hoofd weer op de grond vallen. Ik weet zeker dat iedereen gehoord had wat ik schreeuwde, maar of ze me hadden verstaan wist ik niet. Ik schelde nog altijd eerder in het Spaans dan in andere talen. Ik zuchtte diep. Het zweet druppelde langs me lichaam en ik was te moe om op te staan en bleef nog even liggen. Als ze wilden dat ik terug kwam lopen, kwamen ze me maar halen.

---

It's very important for you to believe that you are the one

Isabeau Sky Ferina
'Nee?' vroeg hij, maar niet op een manier dat hij van mij verwachtten dat ik antwoord zou geven. “Oh? Dat vind je niet fair?” vroeg hij, Hij keek vermakelijk wat me met mijn ogen deed rollen, door het herhalen van mijn antwoorden liet hij me voelen alsof ik een leerling was die een domme vraag stelde. Gruwelijk irriterend. Afwachtend keek hij me aan, “Is het dan wel fair om mij als een gladjakker te bestempelen gebaseerd op een enkele regel of belevenis? Dat lijkt me even kortzichtig". Ik glimlachte zoetjes, 'Ik geloof dat ik al gezegd heb dat ik die opmerking niet had mogen maken'.
Ik had dit prima met lieve vrede kunnen eindigen door hier anders op te reageren maar dit kwam er nou eenmaal sneller uitzetten dan ik helemaal wilde, bovendien had hij ook op een kut toon gesproken. “A-ha. Ik ben nou eenmaal niet de persoon die zijn hele levensverhaal op het eerste moment verteld. Als je geduld hebt, komt het vanzelf en dan weet je wat ik op bijvoorbeeld op mijn brood doe.” grapte hij. Bij zijn woorden had hij geknipoogd, sarcastisch.
Mijn mondhoeken krulde oprecht omhoog, mooie opmerking. Zelfs 'Ík kan niet wachten om te weten of je liever hartig of zoetig op je brood doet' grijnsde ik, het klonk minder bijtend dan hiervoor en ondanks dat het iets wat sarcastisch was
Eos opperde iets over een band beginnen en ik kneep mijn ogen nadenken samen. 'Ik ga denk voor Sky and the Unicorns' probeerde ik serieus. Een band denk niet echt iets voor mij, ik speelde liever voor mijzelf. Sem liet helemaal niets horen, op een kort lachje na.
Het gesprek werd afgekapt door de buschauffeur die kort en bot had gezegd dat we er uit moesten. Nog voor ik mijn mond kon open doen om te protesteren was mijn achterbuurman mij voor maar zijn poging werd afgesnauwd. Mokkend kwam ik traag in beweging en stapte toch maar de bus uit. Verbaasd keek ik om me heen, niks geen gebouw die ik vanuit de bus niet had kunnen zien. Gewoon puur bos en geen bus meer.
Mijn mond trok ik open om alle scheld woorden er uit te vloeken die ik op dat moment kon bedenken, en mijn eerste stomme reacties was net als Sergio en Sem om achter de bus aan te rennen. Sneller dan hen hield ik er mee en bleef rustig kijken hoe de bus met mijn koffers uit mijn gezichtsveld verdwenen. Mijn handen klauwde vol frustratie in mijn haar en ik sloot even mijn ogen om niet volledig in paniek te raken. Dat ik hier gedumpt was kon ik nog aan, maar dat mijn pijnstillers, sigaretten, tekenspullen en al mijn andere spullen nu ook weg waren? No way, daar werd ik op zijn zachts gezegd niet blij van. Met mijn ogen weer open probeerde ik door diep in en uit te adem weer terug tot mijzelf te komen.
'Nou dat liep anders dan ik dacht' zei ik zuchtend terwijl ik even om mij heen keek. Sem was het verst gekomen maar stond nu ook uit te hijgen en Sergio lag een meter 40 voor me op de grond. Ik schudde mijn hoofd, nog steeds ongelovig maar de blinde paniek hield ik nu binnen. Zouden we hier moeten blijven? Voor hoe lang dan, en was dit alles wat we kregen? Ik bedoel ik was niet gek, wij zouden geen film gaan maken. Maar wat zou er wél gebeuren?

Eos Meraya Aquilon
De auto stopte abrubt wat bijna mijn gitaar tegen de stoel voor mij geplet had. Als robots kwam iedereen in beweging, niet in de gaten dat ik mijn gitaar misschien had moeten laten liggen liep ik in het treintje naar buiten. Toen mijn voeten op de onverharde ondergrond landde keek ik om me heen, geen gebouwen, geen camera's, niks. Was er een probleem met het busje? Ik keek opzij hoe er twee koffers uit werden geduwd, die van mij nog in het vizier toen de deur sloot. De auto startte en kwam weer in beweging. Steeds sneller reed hij weg, een paar erachteraan rennend, maar de auto reed weg. Rennend hield niemand een auto bij. We zaten hier vast, geen idee waar we waren. Het eerste wat ik deed was naar mijn zakken grijpen om mijn telefoon te pakken. Het was echter geen verrassing dat er onder dit dikke bladerdek geen bereik was. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Zonder water zouden we hier waarschijnlijk niet eens uitkomen. Mijn handen begonnen te trillen en ik liet mijn mobiel uit mijn handen vallen. Mijn ademhaling werd gehaaster en ik kon momenteel niks bedenken om het naar beneden te brengen. We zaten vast in de middle of nowhere, zonder eten, zonder drinken, zonder bereik. Ik had me godverdomme niet opgegeven voor Expeditie Robinson. Mijn handen trilden in mijn zakken toen ik op zoek ging naar een plastic zakje. Natuurlijk was ik die vanochtend in alle chaos vergeten in mijn zak te stoppen. Natuurlijk had ik het niet bij me wanneer ik het nodig had. Ik liep een paar meter naar achteren totdat ik tegen een boom aanknalde. Ik rechtte mijn rug, maar nog steeds leek de zuurstof mijn longen niet te bereiken. Tranen vulde mijn ogen terwijl de paniek toesloeg. Vast in de rimboe, en gelijk last van mijn hyperventilatie, welcome in hell.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Sem Varrell || 21 jaar.
“Ik hou van heet en pittig.” Had hij met een glimlach gezegd voordat hij naar buiten ging, het busje uit. Het was de waarheid en totaal niet doordenkend bedoeld.
      Ja hoor, hij had het ergens al wel aan zien komen: ze waren genept en hard ook! Het busje was snel weggereden en hij kon hem niet bijhouden. Hij moest zichzelf voorhouden dat hij voortaan wel naar zijn gevoel moest luisteren, want hij wist nu wat het vage, onverklaarbare gevoel eerder bij hem betekende toen hij aankwam bij de loodsen.
Hijgend en uit adem liep hij terug naar de rest, waarmee hij onderweg zijn tas over zijn schouder had gegooid. Het beeld dat in een enkele seconde op zijn kijkers kreeg, liet hem sneller lopen richting de persoon die hulp nodig had. Bezorgd fronste hij zijn wenkbrauwen, terwijl hij zag hoe Eos verwoed in haar zakken naar iets zocht. Hij merkte een onvoldane uitdrukking op, op haar gezicht en eindelijk kwam hij aan bij Eos – waar hij meteen zijn hand had uitgestoken om zijn hand zachtaardig op haar rug te leggen.
      Ze was tegen de boom geknald en tranen begonnen in haar ogen op te wellen.
“Rustig Eos, rustig. Het zit maar tussen je oren,” begon hij: ten teken dat ze haar medicijnen niet nodig had. Het was toch een gok, want hij wist niet of ze medicijnen had – maar als ze zo reageerde, gokte hij van wel. “We overleven dit wel, jij overleeft dit.” Voegde hij eraan toe.
Hij gooide zijn grote schoudertas, die hij tevens als sporttas gebruikte, weer op de grond en haalde er een flesje water uit – het water was niet meer zo koud als dat het eerst was, maar dat deerde niet. Hij reikte het naar haar uit en zijn hand legde hij op haar wang. “Rustig adem halen, Eos.” Hij veegde de tranen weg van haar wangen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Eos Meraya Aquilon
Ik keek op bij het voelen van Sems hand op mijn rug, zijn ogen stonden kalm, enigszins bezorgd, maar over het algemeen kalm. Hoe kon iemand rustig blijven in een situatie als deze? Ik geloofde niet dat ik nog harder kon flippen dan ik al deed. 'Rustig Eos, rustig. Het zit maar tussen je oren.' Als ik een euro kreeg voor iedere keer dat ik dat hoorde, was ik nu vast rijk geweest. Het lachen tussen het hyperventileren door klonk echter alsof ik stikte in mijn speeksel. 'We overleven dit wel, jij overleeft dit.' Ik sloot mijn ogen en probeerde aan iets anders te denken, ik geloofde hem niet, hij had mij nog nooit op een kampeertrip gezien. En toch leek hij er zo zeker in. 'Rustig adem halen Eos,' hij veegde mijn tranen weg waarop ik mijn ogen opende. Als ik dit niet overleefde kon ik beter mijn best proberen te doen om zo lang mogelijk te leven. Hij reek mij een flesje water toe waar ik dankbaar een paar kleine slokjes uit nam, ik durfde geen grote slokken te nemen totdat we drinkwater hadden gevonden. Ik hoonde mezelf tot rust tot ik Sem weer aan durfde te kijken. 'Dankjewel,' zei ik met een scheve grijns. Ik bewonderde zijn geloof in dat we het hier zouden gaan redden, maar het leek me stug. Aan de andere kant klopte het niet. In films zag je vaak dat mensen naar een andere plek werden meegenomen voor een of ander ziekelijk experiment, maar dat waren dan vaak ook de slechtste horrorfilms. Wat zat erin voor de chauffeur om ons te dumpen? Het ging hem niet om de koffers, anders had hij ze allemaal meegenomen. Het was dus uit opdracht van, maar waarom zou iemand een groep tieners in het bos willen hebben. Ik zakte op de grond met mijn gitaar op mijn schoot. Voordat Sem vragen kon stellen over mijn hyperventilatie, waar ik liever niet al te veel over kwijt wilde, besloot ik een ander onderwerp aan de orde te brengen. 'Weet je, het klopt gewoon niet. Waarom zou iemand een groep jongeren in the middle of nowhere willen hebben?' Ik wilde niet zeggen dat we proefpersonen waren van een ziekelijk experiment om bijvoorbeeld te kijken hoe lang het duurt voordat je je verstand verliest. Maar toch voelde het zo. Ik haalde diep in door mijn neus zodat het snot niet naar beneden zou druipen.

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 13:43 ]

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Jake Dylan Cooper

Sergio was de rest van de reis naast me komen zitten al duurde deze niet zo lang meer. Verbaast keek ik naar buiten, waarom stopte we hier? Dit was nou niet echt de plek waar we de film op zouden nemen. 'Uitstappen, nu.' Zei de buschauffeur die gelijk nogal bot klonk. De chauffeur leek niet echt veel geduld te hebben en omdat ik geen zin had in ruzie stond ik maar gelijk op. De chauffeur zei dat we der waren en daardoor trok ik mijn wenkbrauw even op. Dit kon nooit de plek zijn waar we de film op gingen nemen, er was hier niks en niemand. Dit kon nooit goed zijn. Toch liep ik maar achter de andere aan en nam mijn spullen niet mee omdat dat niet mocht van de buschauffeur. Bijna gelijk nadat ik uitgestapt was vlogen er twee koffers naar buiten en daarna vertrok het busje. Shit! Ik wist dat het niet klopte, er was hier niemand en het enige vervoer hier reed nu hard weg. Een paar rende er nog achteraan, waaronder Sergio maar zelf wist ik al dat dit geen zin had. Hoe kon ik nou ook zo stom zijn? Een krantenartikel voor een film en ik mocht gelijk meedoen na een inschrijving, ik had echt beter moeten weten. Ik trapte boos tegen een los steentje aan en keek om me heen,Nu zaten we hier vast. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak, misschien hadden we hier wel bereik! Ik zucht als ik erachter kom dat ik het hier niet heb en stop mijn mobiel weer terug in mijn zak. Nu had ik dus echt geen idee meer hoe we hier weg konden. Langzaam liep ik richting Sergio die nog steeds op de grond lag. Ik ging naast hem staan en stak me hand naar hem uit. ' Gaat het?'

Sergio Rafael Madiedo
Ik hoorde voetstappen en toen ik opzij keek zag ik dat Jake was komen aanlopen. Toen hij naast me stond stak hij zijn hand naar me uit. "Gaat het?" vroeg hij. Ik zelf veegde snel mijn hand langs mijn t-shirt in de hoop dat hij wat minder zweterig werd, wat niet zo was helaas. Jammer dan moes Jake het maar overleven met wat extra zweet op zijn handen. Ik pakte zijn hand glimlachend aan en stond op. Mijn ademhaling ging nog steeds sneller dan normaal omdat ik net gerend had, maar ik was ten minste niet meer uitgebreid aan het hijgen. Als antwoord op zijn vraag knikte ik. "Ja gaat wel", besloot ik toch nog te zeggen terwijl ik vuil van mijn kleren afklopte. Het was hopeloos ik zag er waarschijnlijk uit als een zwerver of zo. Maar wel zonder gaten in de kleren. Zeker mijn witte t-shirt zag er meer bruinig uit nu. Ik twijfelde of ik het uit zou trekken, maar dat zou ook weer een beetje raar staan. Ik haalde mijn hand door mijn haar en keek Jake zuchten aan. "En nu?", vroeg ik. Ik zag dat Sem al weer bij de rest van de groep stond en iets met Eos deed. Ze leek een beetje paniekerig, maar ik kon het van af hier niet goed zien. Ik vroeg me af van wie de 2 tassen die naar buiten waren gegooid waren. Een leek van Sem te zijn omdat hij er iets uit haalde, maar het kon natuurlijk ook dat hij het uit iemands anders tas haalde. En de andere wist ik nog niet. Zuchtend gleden mijn ogen van de groep naar de omgeving om hun heen. Bomen, bomen en nog meer bomen. Dat was het ongeveer. er was niet echt een pad, maar erg dichtbegroeid was het niet. Anders had de bus er ook niet kunnen komen. Hopelijk zat er water in de koffers bedacht ik me in eens. Ik had behoorlijk veel dorst.

---

It's very important for you to believe that you are the one

Jake Dylan Cooper

Nadat Sergio mijn hand had aangenomen en geglimlacht had glimlachte ik terug waarna ik mijn hand even aan mijn shirt had afgeveegd omdat zijne een beetje zweterig was. "Ja gaat wel", Antwoorden hij en ik keek even hoe hij het vuil van zijn kleren afklopte. Zijn shirt was inmiddels al aardig vies geworden doordat hij net op de grond gelegen had en zijn handen der aan afgeveegd had. "En nu?", vroeg hij, een vraag waar ik dus echt geen antwoord op had. Ik haalde mijn schouders op en keek om me heen, er was hier eigenlijk niks anders te zien dan bomen, hier zou je nooit zomaar de weg terugvinden want we hadden echt al een heel stuk door het bos heen gereden. "Ik heb echt geen idee, die bus komt waarschijnlijk niet meer terug. Ik heb ook geen idee hoe we terug moeten komen, dus ik denk dat we hier vast zitten" zei ik met een zucht en in mijn hoofd vloekte ik nog omdat ik hierin was ingetrapt. "We zijn er gewoon ingetrapt" mompelde ik terwijl ik keek naar de plek waar de bus verdwenen was, ik wist dat die niet terug zou komen maar toch hoopte ik dat de bus ineens weer zou verschijnen om ons hier weg te halen. Ik haalde mijn hand door mijn haren die nu aardig warrig waren en beet op mijn lip. Wat moesten we nu doen? Er moest vast iets zijn wat we konden doen om hier weg te komen. Mijn blik viel op de rest van de groep, " Zullen we naar de rest gaan?, misschien weten hun iets wat we hieraan kunnen doen" Zei ik toen mijn blik weer op Sergio gericht was. Hopelijk zat er wat eten of drinken in de twee koffers die naar buiten gegooid waren anders hadden we helemaal niks. Ik had heel weinig gegeten voor ik wegging dus had nu eigenlijk al honger.

Maximesa -> Fairytalest

ps. Het is enigszins dood hier

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)