Mutant and Proud || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 18:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

(Ik ben volgende week de hele week op vvakantie en weet niet wanneer ik internet heb.)

Vampire + Servant = Servamp

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Mijn ogen had ik angstig dichtgeknepen hopend dat mijn illusies dan zouden gaan verdwijnen, maar ze leken maar niet te willen verdwijnen. Geschrokken opende ik dan ook mijn ogen zodra mijn hand, vastgegrepen werd. Mijn bruine ogen keken in de blauwe ogen van Neva, en meteen leek ik al wat te kalmeren. 'Rustig, rustig! Je bent veilig,' zei ze, waardoor ik stopte met spartelen. De ijzige koude om mijn pols leek ik haast niet te voelen en onder mijn voeten was een platform van ijs gemaakt, zodat als ik viel, toch op het ijs zou vallen en niet naar beneden zou aan donderen. Ook de koelte van het ijs, leek te illusies vervroren te hebben. Ik haalde even rustig adem en klom dan toch op het dak, zodat ik wat stabieler stond. "H-het spijt me." mompelde ik zacht en mijn blik dwaalde af naar beneden, de grond waar ik zonder haar hulp, vast nu morsdood op zou gelegen hebben. Ik was enorm kwaad op mezelf. Oen, kon ik ook niets goed doen. "Dank je." zei ik dan dankbaar tegen haar voor haar hulp. Het was haar fout niet, aangezien ik de keuze had om haar te volgen of niet. De stilte heerste een beetje, aangezien ik niet meer wist wat te zeggen en omdat ik nog steeds niet echt lekker was van wat er net gebeurd was. Even kort keek ik haar aan en ik zag dat ze haar zwartleren handschoentjes niet meer had. Mijn blik gleed daarna weer over het dak heen en ik merkte een dak raam op. Dat word dus mijn uitgang, want klimmen ging ik van mijn leven niet meer doen...

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Sorry dat ik zo lang niet reageerde! Ik was bij mijn vader en kon daar alleen op mijn mobiel op Q. Dus posten was nogal irritant. Sorry. O, en Saar. Ik vind jouw post echt goed/mooi!]

Rosemarie "Rose" Lena Amoris || Flower power || The Academy of Brighton

Na mijn woorden had hij zijn schouders opgehaald. 'Mijn vader heeft me vanaf mijn geboorte al niet gemogen.'
'Wat maakt het uit, je gave klinkt in iedere geval beter dan die van mij,' zei hij toen. Even haalde ik mijn schouders op. Na mijn vraag kroop hij overeind en gebaarde dat ik hem moest volgen. We kwamen bij een zilveren voertuig.
'Kijk goed naar mijn handen,' zei Max en liep naar de motorkap, legt zijn beide handen op de bovenkant en ik zag hem concentreren. Nieuwsgierig keek ik toe en even later hoorde ik het geluid van een startende motor. Hij liet los en de motor ging gewoon verder.
Licht hijgend liep hij naar me toe. 'Maar vertel eens hoe jou ouders erachter zijn gekomen dat je een gave had?' vroeg hij me en liet zich langzaam op adem komen. Even dacht ik na terwijl ik hem in me opnam. Toen zie ik:
‘We hadden eens een dode bloem in de kamer staan, ik was nog maar zes jaar, en ik liep ernaartoe. Het zag er zo treurig uit. Ik heb de bloem toen aangeraakt en het kwam weer tot leven. Mijn ouders zagen het gebeuren,’ ik keek hem even aan waarna ik doorging met praten. ‘Maar ik vind het niet erg dat ze er zo achter zijn gekomen, misschien was het wel beter zo. Ik ben er in ieder geval blij mee dat ik nu hier op school zit.’
Ik glimlachte naar hem en liet me op het gras ploffen. Vanaf de plek waar ik zat keek ik de jongen aan en glimlachte.
‘Ben je blij dat je hier bent?’ Vroeg ik toen.

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn geven en wegnemen || The Academy of Brighton

Het was stil. Iets wat me goed deed. Troostende woorden heb ik genoeg aan moeten horen, dat alles goed zou komen. Ik wist dat ze me gerust hadden willen stellen, maar ze wisten niet waar ik doorheen was gegaan. Toch hoorde ik telkens dezelfde woorden aan; Wees stil, het komt goed. Daarom was ik blij met de stilte die tussen ons inhing. De hand die ze op mijn schouder legde en het bemoedigende kneepje gaven me een soort geruststelling. Ook al zeiden we niets, wist ik dat zij ook door veel heen gegaan is.
Even draaide ik mijn hoofd een stukje naar haar toe, een zwakke glimlach sierde haar gezicht. Mijn gezicht richtte ik weer naar de hemel toe. Langzaam dreven enkele wolken langs. Eenzaam. De wolk kwam steeds dichterbij, zodra het elkaar aanraakte werd het een geheel.
Voor een paar seconden keek ik toe hoe de wolken samen smolten. Het was net alsof iemand wou zeggen dat iedereen iemand nodig heeft. Dat je niet in je eentje bent hoe eenzaam je ook bent.
Een fractie van een seconde zag ik het gezicht van mijn zusje in de wolken en kon ik het gelach van mijn broer weer horen, alsof hij me uitlachte omdat ik hier zo lag met een meisje naast me zonder met haar te flirten. Alsof hij wou zeggen dat hij allang actie zou hebben ondernomen.
Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan en zonder enige gedachten had ik Samantha in een knuffel getrokken. Zachtjes wreef ik over haar rug heen en voor even voelde ik me veilig.
Langzaam liet ik haar weer los en glimlachte toen naar haar. Voorzichtig trok ik haar omhoog en zei:
“Kom, we gaan even ergens naartoe.” Vragend keek ik haar aan om toestemming. Het was niet zo dat ik ergens naartoe wou gaan omdat ik iets met haar uit wou spoken. Maar volgens mij konden we allebei wel wat leuks kunnen gebruiken.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Thomas Puck Knight ~ Vleugels

Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht en ik zag kleine lichtjes in haar ogen verschijnen en terwijl zij juist naar mij toekwam zag ik vanuit mijn ooghoeken dat Thade juist een stap achteruit deed, een effect wat ik dus ook wel vaak had bij mensen, dus ik nam hem helemaal niets kwalijk.
Voor nu richtte ik al mijn aandacht op Dehlia, het meisje dat haar hand al uit had gestoken, waarna ze al snel contact maakten met het verendek.
"Ze zijn echt heel zacht." Hoorde ik haar zeggen terwijl ze glimlachte. "Bedankt." Antwoordde ik haar, het was altijd ook een heel gedoe om ze zo te krijgen, ik kon nooit echt een lekker bad nemen zonder dat ik eerst een tijd moest wachten tot mijn vleugels weer een beetje gedroogd waren zodat ik ze weer kon bewegen omdat ze anders veel te zwaar werden met al het water erin.
Achter me vernam ik dat de zon verdween omdat de stralen afgedekt werden met een deken waardoor de ruimte donkerder werd.
Was dat Thade geweest ?
"Voel je het eigenlijk, als iemand eraan zit ? En voel je dan ook pijn eraan ?"
Ergens hoorde haar vragen me niet te verrassen, maar dat deed het toch weer wel, want de nieuwsgierige glinstering in haar ogen was anders dan die van de mensen die het me normaal vragen, dus ik besloot om haar vragen te beantwoorden, waar ik vaak normaal mijn mond hield.
"Ik kan het wel voelen als iemand eraan zit, soms is het wel minder dan andere keren, als ze bijvoorbeeld gevoelig zijn of gespannen dan voel ik het me het grootste gemak." Ik vouwde mijn vleugels weer achter me nadat ik ze even uitgeschut had, waarbij er een veer naar beneden dwarrelde. "Pijn is ook makkelijk te voelen, beter dan wanneer iemand ze aanraken." Nu liet ik mijn hand over mijn vleugels glijden en trok er met een beetje moeite een veer af waarbij ik even een kleine pijnscheut voelde alsof er een haar uitgetrokken word. "Zoals het uitrekken van een veer, of een wond." Ik overhandigde haar de veer. "Het is gewoon een extensie van mijn lichaam."

Credendo Vides

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

Ik schrok licht toen Ryan me plots omhelsde, maar ik vond het niet erg. Integendeel zelfs, ik had dit zo hard nodig. Ik sloeg ook mijn armen om hem heen en mijn hoofd liet ik leunen tegen zijn schouder. Zijn lichaamswarmte deed me genietend mijn ogen sloot ik even. Geen woord verliet zijn of mijn lippen, maar ik wist donders goed, hoe fijn het voor ons beiden was. Zijn hand liet hij rustig over mijn glijden, wat me rustig deed worden. Alle gedachten verdwenen, het maakte me niet uit wie hij werkelijk was of in welke school hij zat. Het maakte me niet uit wat anderen van me zouden denken. Ik voelde me eventjes vrij, maar toen hij me los liet, zag ik weer de vier muren rondom ons heen. Maar zijn glimlach, deed me warm van binnen, waardoor ik ook licht terug glimlachte. Hij stond op en nam mijn hand vast, waarna hij me omhoog hielp. Ik hield zijn warme hand nog even vast en keek hem vragend aan. “Kom, we gaan even ergens naartoe.”zei hij en keek me even vragend aan. Met een glimlachje knikte ik, en ergens was ik ook erg nieuwsgierig naar hij heen wilde.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Tot mijn grote opluchting leek de combinatie van mijn blik, mijn stem en het ijs dat zich rond zijn pols had gevormd hem terug te halen naar de werkelijkheid. Hij was gestopt met spartelen en oogde al een stuk kalmer. Toen hij aanstalten maakte om het dak dan toch op te klimmen, moest ik ontzettend veel moeite doen om hem die mogelijkheid te bieden en de ijzige greep om zijn pols te doen verslappen, zodat hij zich weer vrij van mij kon bewegen. Hij klom een stuk makkelijker dan ik had verwacht na dit bijna-ongeluk, maar het feit dat hij nu veilig stond, kalmeerde mij niet. Ik wist namelijk donders goed dat hij niet veilig was en dan bedoelde ik niet het feit dat een plotselinge orkaan hem van het dak kon slingeren. Nee, ik had mijn krachten losgelaten om hem te helpen en nu waren ze vrij. De ijzige storm kwam via mijn handen en voeten naar buiten en zorgde voor een temperatuurdaling in de lucht die mijn lichaam omringde. IJskristallen kropen van mijn voeten, die ik had vastgezet in ijs om te voorkomen dat Alex zijn gewicht mij naar beneden zou hebben getrokken, omhoog bedekten langzamerhand mijn blote benen.
Op het moment dat Alex de woorden "het spijt me" had gemompeld, walgde ik van mijzelf en de woorden "dank je" maakten dit gevoel nog sterker. Hij moest mij niet bedanken. Hij moest nu weggaan, voor de kilte hem bereikte en hem pijn deed. Angst voor mijzelf en de kracht overheerste mij en dit maakte dat ik de controle totaal verloor. 'Alex, je moet hier weg,' verliet even ijzig als de kristallen mijn mond. Ik hoopte nu maar dat hij inzag dat hij beter uit mijn buurt kon blijven, want ik wilde niet dat hij ooit nog zoveel gevaar zou lopen als nu. Alex was een aardige jongen en hij verdiende het niet om door mijn achterlijke acties te sterven of gewond te raken. Ik zou nooit iemand meer meenemen naar het dak en vanaf nu nog voorzichtiger zijn in de omgang met mensen. Natuurlijk bleef Calypso wel mijn vriendin, maar zij wist precies wat er in mij omging en kon hierdoor aan zien komen of er wat misging. Zij kon zichzelf op die manier prima beschermen. Het vertrouwen dat Alex dat ook kon had ik niet. Niet dat ik krachtiger was dan hij, juist niet. Ik had gewoon geen controle en dat was te gevaarlijk.

Happy Birthday my Potter!

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 18:40 ]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

"En nog een vraagje, kun je me op je bed neerleggen?" vroeg Harry en ik knikte. Snel stond ik op en ik tilde hem op. Heel moeilijk was het niet voor een meisje dat jarenlang vechtsporten had gedaan. Hij woog niet eens zo veel, maar dat zou voor iemand anders waarschijnlijk verschillen. Snel legde ik de jongen met de metalen platen in zijn benen - althans, ik zou denken dat het platen zijn - op mijn bed neer en ik ruimde mijn gitaar op. Deze zette ik netjes op een plekje zodat deze niet om zou vallen. Ik keek hem vragend aan en voelde mijn oog jeuken. Ik wist niet eens wat hij nou precies kon doen. Hij leek me niet echt te vertrouwen, maar dat kon aan mijn verleden liggen. Wilde ik wel iets tegen hem zeggen? Ik moest toch weten wat zijn gave was. Als ik zijn gave niet kon herbruiken, zou ik mijn energie ook verliezen.
"Wat moet ik precies doen om jouw gave te gebruiken? Anders ga ik hier straks ook knock-out," vroeg ik Harry. Ik zag dat er al zwarte vlekjes in mijn beeld kwamen en ik zuchtte. Niet nu al. Hij moest dat antwoord snel geven of we zouden hier beide k.o. op de grond liggen.

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 16:38 ]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Maxwell 'Max' Anderson//Levende motor//academie Brighton

‘We hadden eens een dode bloem in de kamer staan, ik was nog maar zes jaar, en ik liep ernaartoe. Het zag er zo treurig uit. Ik heb de bloem toen aangeraakt en het kwam weer tot leven. Mijn ouders zagen het gebeuren,’ vertelde ze toen ik vroeg hoe ze erachter kwamen wat haar gave was. 'Maar ik vind het niet erg dat ze er zo achter zijn gekomen, misschien was het wel beter zo. Ik ben er in ieder geval blij mee dat ik nu hier op school zit.’ Ik knikte en ik gaf haar daar ook groot gelijk in. Ik ging naast haar op het gras zitten en plukte een sprietje uit de grond en vriemelde ermee door mijn vingers.
'Ben je blij dat je hier bent?' vroeg ze en ik knikte. 'Ik voel gewoon dat ik hier kan laten zien wie ik werkelijk ben, en misschien word ik later wel leraar op deze school,' zei ik en keek Rose aan.
'Maar vertel eens of jij blij word dat je hier bet?' vroeg ik haar. Ik gooide de grasprietje weg en eigenlijk zou ik zo graag terug willen naar mijn broertjes. Die me al die jaren plezier hadden bezord. Tot op die zekere dag. Dat mijn vader voorgoed wegging.

Vampire + Servant = Servamp

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

De ijzige koude zorgde meteen voor een temperatuur daling om ons heen en ook voelde ik ook hoe Nevara zich ongemakkelijk begon te voelen, ondanks dat ze me toch veilig had gesteld. 'Alex, je moet hier weg,' zei ze plots, waardoor ik haar kort vragend aankeek. Haar handschoenen waren door mijn schuld weg, naar beneden gevallen. Ik wilde niet haar zelfvertrouwen naar beneden halen. Ze had me gered, maar besefte gewoon niet dat ze haar krachten wel kon de baas zijn, maar nu leken de rollen weer om te draaien. "Niet zonder jouw." zei ik misschien kortaf, maar ik liet haar niet zomaar zitten. Ondanks dat haar handen net ijsblokjes leken, nam ik ze vast en nam ik haar mee naar het open dakraam. Ik hoopte dat ze niet ging tegenstribbelen, of tegenpraten. Ze moest gewoon in haar zelf geloven. Ik moest toch even op mijn kiezen bijten, aangezien de koude wat begon te snijden aan mijn handen maar ik kon me wel sterk houden. Bij het raam keek ik haar aan. "Kom, laten we gewoon wat afkoelen... Euhm rustig worden van wat er net gebeurt is." mompelde ik, mijn woordkeuze was niet echt gelegen, maar ik kon niet echt op een ander woord komen. Even liet ik haar hand los en klom ik via het raam weer naar binnen en deze keer zonder gevaarlijke stunten uit te halen. Ik wachtte tot Nevara ook daar was. Deze plek kwam uit op de gang van enkele slaapkamers, wat me best verbaasde, maar ah. Des te beter denk ik.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

"Nou ten eerste heb ik genoeg energie nodig om zelf niet neer te gaan, ten tweede geld dat ook voor jou," zei hij en ik zuchtte. Daar had ik lekker veel aan. Mijn beeld was ondertussen bijna volledig gevuld met zwarte vlekken. Ik kon nog net genoeg zien om mijn bed te zien en niet tegen iets aan te knallen.
"Daar heb ik niet veel aan!" siste ik en ik voelde hoe mijn knieën het bijna begaven. Het leek alsof ik opeens van pudding gemaakt was. Ik zakte langzaam op mijn knieën en plaatste mijn handen op de grond om toch een beetje overeind te blijven. Ook al zou dat niet lang duren. Ik voelde dat ik helemaal aan het trillen was en ik wist dat als hij niet snel goed uit zou leggen hoe ik deze kracht in me kon gebruiken, ik op de grond zou vallen en het lichtje uit zou gaan.
"Je moet me uitleggen wat ik precies moet doen! Ik heb nog genoeg energy over!" Ik keek naar Harry. Het leek alsof zijn energie langzaam terug aan het komen was, maar mijn energie liet langzaamaan mijn lichaam links liggen. Ik had dit vaker gehad, vooral voordat ik mijn oog af begon te dekken.

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

"Ik kan je geen toegang daarvoor verlenen," meldde hij even en hij legde me op mijn bed. Ik zuchtte. Waarom kon hij nou niet zeggen wat ik moest doen. Alsof ik het daarna nog eens zou doen! Ik had liever dat niemand mijn gave zag en ik wilde het al helemaal niet meer op hem gebruiken.
"Ik zweer het, ik ga het daarna niet gebruiken! Alsof het daarna nog gaat. Ik verstop mijn gave liever!" probeerde ik nog, maar mijn stem werd ook al zwakker. Het trillen werd steeds erger en heftiger. Ik had het idee dat als ik nu een glas water vast zou pakken, het water binnen no-time op de grond lag. En het glas erachteraan dan. Ik wilde niet zwak zijn. Ik probeerde rechtop te gaan zitten. Toen ik rechtop zat had ik het idee dat ik ieder moment of plat kon gaan of achterover kon vallen. Ik had ook de neiging om in huilen uit te barsten. Het energietekort deed gewoon pijn.

(sorry, te weinig woorden, maar ik moet de tafel gaan dekken)

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

'Niet zonder jouw.' Was echter het antwoord van Alex, nog kortaf ook, alsof hij zojuist een verstandige beslissing had genomen volgens zichzelf en mij er verder niet over wilde horen. Ik moest doen wat hij zei. Ik luisterde alleen niet. Het was namelijk helemaal niet verstandig van hem, dom zelfs. Daarbij kon ik mijzelf prima weer van het dak afkrijgen, zodra ik mijzelf weer had afgesloten van emoties of wat dan ook. Nu ik koppig werd en mij verzette tegen alles, werd het al minder. Het was helaas nog niet zoveel minder dat mensen in mijn omgeving niet onderkoeld konden raken, maar ieder beetje minder was vooruitgang. Helaas zette Alex zijn plan door en pakte mijn ijzige handen vast. Ik wist haast zeker dat het pijn moest doen aan zijn handen. Kou kon soms veel pijnlijker zijn dan hitte, kon even sterk branden als vuur op je huid. Zijn gezicht verraadde echter niets wat mij toch even liet twijfelen, maar die twijfels waren snel weer over, toen het raam bereikt was. Ik zou hem dwingen naar binnen te gaan en het raam sluiten, om vervolgens de sluiting te bevriezen. Als hij zelf niet kon bedenken dat hij uit mijn buurt moest blijven, dan zorgde ik er wel voor.
'Kom, laten we gewoon wat afkoelen... Euhm rustig worden van wat er net gebeurt is,' zei hij. "Wat een prachtige woordkeus", ging er sarcastisch door mij heen en als het niet zo'n gevaarlijke situatie was geweest, had ik het waarschijnlijk wel hardop gezegd. Ik keek toe hoe de jongeman door het raam ging, waarna hij wachtte tot ik hem volgde. Eigenwijs sloot ik echter het raam en legde mijn ijzige handen op het slot, zodat het niet door hem te openen was.
'Je moet even laten nakijken of je geen onderkoeling-verschijnselen hebt opgelopen,' riep ik naar hem door het raam heen, waarna ik veilig aan de andere kant van het glas bleef zitten. Mijn blik richtte ik even op mijn handen en concentreerde mij op het uitschakelen van mijn emoties, mij niet bekommerend om wat Alex van het feit vond dat ik niet naar hem geluisterd had.

Happy Birthday my Potter!