Never in your wildest dreams (Topic 1) - Speeltopics

Rollen:
Jongens:
-Harry Edward Styles - quin98
-Liam James Payne -TinkerbelI
-Niall James Horan - IrishNialler
-Louis William Tomlinson - Periwinkle
-Zayn Javadd Malik - KiliOfDurin

Look-a-likes
(Dit zouden er twee per een persoon kunnen worden, mocht dat nodig zijn)
- Look-a-like Harry: Marcel Nicholas Chamberton - Subestimado
- Look-a-like Louis: Giovanni Jeremy Carrick - Oceanus
- Look-a-like Liam: Davie James "DJ" Macaba Knetterdisco
- Look-a-like Zayn: Silas Karif Sheridan / Veronica Stilton - Lacey
- Look-a-like Niall: Marcus Lucas May - KiliOfDurin


Overige rollen:
- Zusje Giovanni en beste vriendin Niall: Shaney April Carrick - Whisperings
- Ex-vriendin Liam: Rikki Amarys Jareau - Malcolm


Regels:
-Géén one-liners. Probeer een stukje te schrijven dat ietsjes langer is. Er is geen minimum, maar one-liners zijn wel héél kort.
-Maximaal twee personages per persoon
-Geen perfecte personage's!
-16+ mag, maar hou het wel netjes.
-Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
-Meld het even als je voor langere tijd niet kunt reageren.
- 2 weken niet reageren zonder afmelding, is eruit zonder sorry.
-Geen ruzie (In de RPG mag het natuurlijk wel)
- Het is geen sneltrein! Zorg dat iedereen het een beetje kan volgen!
- Alleen NiaIler en LuciIle openen de nieuwe topics.[/b]

Indeling wie - wie inleid:

- Louis > Marcel
- Zayn > Giovanni
- Niall > Silas/Veronica
- Liam > Marcus
- Harry > DJ

[ bericht aangepast op 17 maart 2014 - 19:58 ]

---

"Family don’t end in blood”

Marcus Lucas May
Ik hoorde verschillende voetstappen en ook pootjes van honden. Ik zocht Ilari's harnas en de beugel eraan. Toen ik die vond ging hij weer op de grond staan en ik daarna ook. Ik hoorde stemmen. Ik begon in blind vertrouwen dat ik tegen niemand aan zou lopen door mijn hond naar ze toe. Dat deed ik altijd en hij stelde me nooit teleur. Ik zou verloren zijn zonder hem en veel afhankelijker van anderen. Toen Ilari bleef staan deed ik hetzelfde. Ik hoorde gesnuffel vanin elk geval een andere hond. "Ik ben Marcus. Misschien is het een beetje brutaal, maar heeft iemand enig idee welke kant ik op zou moeten voor de studio? Iemand zou me ophalen, maar die heb ik nog niet gevonden." Mijn accent was zwaar, maar ik was nog wel goed verstaanbaar. Dat dacht ik zelf in elk geval. Ik drukte mijn zonnebril nog wat beter op mijn neus. Ik ging hem niet afzetten. Dat zeker nooit. Ik voelde Ilari gaan zitten en wist dat hij zich moest inhouden om niet te gaan spelen. Dan moest de hond zich wel aan het opdringen zijn. Ik boog wat voorover en zocht zijn hoofd om er zacht over te aaien. Een beetje aandacht van mij kon al veel helpen hem gefocussed te houden op mij en het werk wat hij voor mij deed. Ik blies nog een plukje haar uit mijn ogen en wachtte op een antwoord van een van de twee mensen die ik had gehoord. Ik hoopte maar dat ze vriendelijk waren, anders zou ik hier nog heel lang zijn omdat ik geen idee had waar ik heen moest en ik obviously de bordjes niet kon lezen.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 15:39 ]

---

Bowties were never Cooler

Silas Karif Sheridan || Veronica Stilton

"Rikki, weet je zeker dat niemand het door zal hebben?" vroeg ik zachtjes terwijl ik de auto in het parkeervak parkeerde en mijn vingers door mijn krullende, donkerbruine haren haalde. Gelukkig bleef de pruik netjes op zijn plek zitten, aangezien ik best vaak met het haar speelde. "Klinkt mijn stem vrouwelijk genoeg?"
Ik wist niet precies wat me bezielde toen ik me opgaf om mee te doen in de nieuwe videoclip van One Direction, en misschien was het ook wel de stomste zet in mijn hele leven geweest. Mijn halfzusje, Rikki, was namelijk de vriendin van één van de bandleden geweest en daarnaast ook nog eens zwanger van hem geraakt. De kans was dus zodanig groot dat de jongen, ofwel Liam, me misschien zou herkennen. Gelukkig zou Rikki me helpen.
Ik stapte uit het voertuig en liep naar de andere kant van de auto toe, waarna ik de deur voor mijn halfzusje openhield en een hand naar haar uitstak zodat ik haar kon helpen. Ze was al acht maanden zwanger en het verbaasde me dat ze zich nog steeds zo goed kon verplaatsen, ook al bood ik haar alle hulp die ze nodig had. Ik was nog steeds kwaad op haar ex, die haar na een fikse ruzie had verlaten en haar nu met een baby had opgescheept. Hij wist hier weliswaar niks vanaf, noch had Rikki plannen gemaakt om het hem te vertellen, maar toch was ik nijdig geworden. En nu nog steeds.
Maar goed, ik was hier niet voor Liam, ik was hier voor Zayn. Mensen vertelden mij namelijk dat ik als Veronica erg veel op hem leek, waardoor het me wel grappig leek om zijn look-a-like te spelen. Ik had nooit gedacht dat ik serieus gecast zou worden. "Vergeet alsjeblieft niet om me met Veronica aan te spreken, R. Ik wil absoluut niet door de mand vallen."

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Rikki Amarys Sheridan.

"Rikki, weet je zeke dat niemand het door zal hebben?" vroeg Silas zachtjes, waarmee hij mij uit mijn gedachten trok. Eigenlijk was ik stikzenuwachtig, bang om Liam weer te zien. Mijn buik zou hem zeker meteen opvallen, het is enorm. Zeker gezien het feit dat ik een tweeling droeg. En hoe zou Liam reageren onder het feit me weer te zien, daarbij, wat zal hij denken? En ik, ik bedoel, hoe zou het voor mij zijn hem weer te zien. Ga ik me niet heel raar gedragen. Zou zo weer iets voor mij zijn. "Klinkt mijn stem vrouwelijk genoeg?"
Stilletjes knik ik. Silas gaat de auto uit en helpt mij dan. Ik glimlach dankbaar naar hem. Ik ben blij met mijn broer, zonder hem had ik dit nooit aangekund.
"Vergeet alsjeblieft niet om me met Veronica aan te spreken, R. Ik wil absoluut niet door de mand vallen," gaat Silas verder met zijn zorgen.
Opnieuw knik ik. "Ik zal het onthouden, Veronica." De nadruk in de zin ligt dan ook meteen op de naam.

---

Reality's overrated.

(Mijn topic)

Marcel Nicholas Chamberton
Het was ook niet echt alledaags dat een willekeurige pup vrolijk naar buiten kwam zetten als je ergens naar binnen liep, wat het kleintje waarschijnlijk ook helemaal niet mocht. Dus Quanno, raar maar slim beest dat het was, bracht hem terug half in zijn bek bungelend. Ik nam hem over en hield het beestje tegen me aan, het was een schattig dier, dat zeker. Al wist ik uit ervaring dat de meest schattige juist de ondeugendste waren. Dat was Quanno vroeger ook altijd, nu nog steeds trouwens. Met de pup in mijn armen dwaalde ik wat door de gangen opzoek naar het baasje, tot ik hem waarschijnlijk had gevonden. De jongen kroop half overeind en pakte hem van me aan. Ik was al blij zat dat ik überhaupt de eigenaar had gevonden, ik wist niet wat ik anders met de pup, die blijkbaar Stylinson heette, zou moeten doen. Het was niet zo dat ik hem gewoon bij de gevonden voorwerpen kon achterlaten, dat was belachelijk. De andere pup die de jongen bij zich had vond Quanno nogal interessant, die ondertussen was gaan liggen en rustig toeliet dat de pup met zijn tanden in het oor van de oudere hond hing. Wat ook een uitdaging was aangezien zijn oren normaal gesproken fier rechtop stonden, nu hing een ervan half naar beneden gebogen door het gewicht dat eraan hing. De jongen zelf leek nogal verbaasd te zijn toen hij me echt aankeek, en zijn actie gaf de neiging om achteruit te deinzen, maar ik bleef doodstil staan. Door zijn verontschuldiging die volgde glimlachte ik toch wat kleintjes, het was moeilijk om me te kunnen ontspannen bij vreemden, maar anders leek het me zo onbeleefd. Voorzichtig pakte ik de uitgestoken hand aan. 'Ik ben Marcel, en dat monster daar is Quanno,' reageerde ik zacht, om daarna vlug zijn hand weer los te laten. Ondertussen was een andere jongen bij ons komen staan, en de Dobermann keek nieuwsgierig op bij het zien van de hulphond, waardoor Marshmallow ook mee omhoog werd getrokken omdat hij weigerde het oor los te laten. Ik gaf geen antwoord, deels omdat ik het gewoon echt niet wist en deels omdat ik simpel gewoon te verlegen was.

---

Because I love him, do I need another reason?

Silas Karif Sheridan || Veronica Stilton

Een zwakke glimlach krulde rondom mijn lippen zodra het meisje de nadruk op mijn schuilnaam legde, waardoor er al een grote last van mijn schouders viel. Volgens haar zou het helemaal goed moeten komen. Ik zag eruit als een vrouw, ik klonk als een vrouw en ik had een vrouwelijke naam. Tenzij mijn pruik ineens op de grond zou vallen, zou niemand me herkennen als Silas Sheridan. Vanaf nu was ik Veronica. Veronica Stilton. En Rikki was mijn beste vriendin, nu.
"Het komt helemaal goed, hoor," probeerde ik haar gerust te stellen, terwijl ik zachtjes op haar opgezwollen buik klopte. Het leek me verschrikkelijk zwaar om zwanger te zijn, bovenal als je een tweeling van acht maanden moest dragen. Hoeveel hulp iemand me ook zou bieden, ik zou het absoluut niet aankunnen. "Je hoeft niet bang te zijn. Liam zal echt geen scène schoppen. Hoezeer ik hem misschien niet mag, hij blijft een geduldige, zorgzame jongen."
Ik liet mezelf eraan herinneren dat ik Rikki in de gaten moest blijven houden, ook al was ik hier voor een casting. Ze was hartstikke nerveus en leek zelfs een beetje bang te zijn, en als haar broer zijnde moest ik haar beschermen.
Ik pakte haar hand voorzichtig vast, wetende dat ik veel te bang was dat ze zou vallen als ik haar los zou laten, en liep samen met haar richting de studio, waar de gekte zou gaan beginnen. De combinatie tussen een transgender en een aanstaande, alleenstaande moeder zou werkelijk waar hilarisch zijn geweest als dit een, grote grap zou zijn. Maar om eerlijk te zijn, kon ik hier niet om lachen.

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Zayn Malik
Ik stond rustig tegen de muur met Harley aan mijn zei. Ik was gewoon aan het proberen normaal te worden qua gedrag. Toen zag ik opeens een meisje wat ik herkende. Het was Liam's ex. En ze was zwanger, en niet zo'n beetje ook. Dit kon niet van na hun split zijn. Liam was stout geweest en had er zelf geen idee van. Als hij dit had geweten had hij haar nooit verlaten. Ze waren namelijk om een hele stomme familieruzie uit elkaar gegaan. Ik drukte de peuk uit tegen de muur en gooide hem in de prullenbak voor ik naar ze toe liep. "Hey Rikki." zei ik tegen haar terwijl ik met Harley naar haar en haar vriendin liep. Ik legde voorzichtig mijn hand op haar schouder. Ik was niet echt iemand om mensen te beoordelen of beschuldigen, maar ik snapte niet waarom ze het niet had gezegd. Liam hield nogsteeds heel veel van haar, maar dat hele familieshit was gewoon erg vervelend geweest. Ik snapte het aan de ene kant ook wel, maar hij had ook een geweten en verantwoordelijkheden. Zeker als de baby in haar buik die van hem was, wat volgens mij zo was. "Waarom heb je nooit gezegd dat je zwanger was?" vroeg ik zacht terwijl Harley vrolijk rond haar, mijn en haar vriendin d'r benen huppelde. Mafketel dat het was. Haar vriendin had ik nog best wel genegeerd, maar ik was te geïnteresseerd in Rikki's verhaal om daar me nu zorgen om te maken.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 16:32 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Stylinson eenmaal over gepakt, die het er duidelijk niet mee een was en ik dus op de grond neerzette waarna op zijn gemak op de voet van de jongen voor me ging zitten, en goed staand, kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Ten eerste omdat de twee honden gewoon weer een vervelend speeluurtje hadden waardoor mijn indruk nog slechter werd. Maar ten tweede ook, omdat deze jongen echt heel veel gelijkenissen met Harry had. Ja, als look-a-like moest dat wel, daar waren we naar opzoek, maar dit overtrof mijn verwachtingen wel. Hij kon echt zo doorgaan voor de tweelingbroer van de jongere Styles. Mijn blik gleed over het gezicht van de jongen heen terwijl het geratel toenam en gleed daarna door naar Marshmallow, die aan het oor van zijn jonge Dobermann hing. 'Het is leuk om je te ontmoeten, Marcel, en hetzelfde geld voor het monster, al kunnen hij nooit zo erg zijn als die twee van mij,' rolde over mijn lippen terwijl ik hem de hand schudde en deze daarna weer losliet. De puppies probeerde ik naar me toe te krijgen, maar geen opties leek te werken waardoor mijn excuus opnieuw volgde. 'Iets zeg me dat je niet heel snel van ze afkomt,' voegde ik er nog aan toe. 'En je indruk over mij met de minuut beter word, niet dus,'
Ik liet een onschuldige lach zien, om opzij te kijken en te denken dat ik helemaal spoken zag. Het was misschien wel goed dat ze hadden gezegd dat we overgingen op look-a-likes, want anders was ik misschien nog wel gillend de studio uitgerend. Zeker bij het zien van de jongen, die mij dan voor zou moeten stellen, waar ik nu ook wel nieuwsgierig naar werd. 'Louis Tomlinson, is de naam en het is leuk om je te ontmoeten, Marcus. De brutaliteit is hier altijd welkom, zolang het niet te erg word, maar deze vraag komt er niet in de buurt en is altijd mogelijk. Maar om terug te komen op je vraag: Degene die je zou komen halen, is als het goed is onderweg en anders moet ik toch terug, aangezien mijn puppies terecht zijn en mijn kandidaat heb gevonden, dus gaan jullie met mij mee naar de andere?' Het verliet eerder vragend mijn mond, omdat ik niet helemaal zeker was meer van mijn zaak. Ik was zenuwachtig, druk en na net stond ik helemaal niet zo stevig meer in mijn schoenen. Mijn blik gleed terug naar Marcel bij het aangeknoopte onderwerp, 'Trouwens, Marcel, ik weet niet of je er blij mee bent, maar nu we het er toch overhebben...Ik ben bang dat je deze dag met mij opgescheept zit. '

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcus Lucas May
Het bleef even stil, maar toen antwoordde iemand toch. Degene die bij de iets hogere en erg rappe stem hoorde heette blijkbaar Louis. Hij leek me van zijn stem een echte herrieschopper, maar dan op de goede manier. Ik luisterde naar zijn woorden, glimlachte wat en knikte. Dat leek me opzich logisch. "Dank je. Dan wacht ik maar. Ik er nog iets waaraan ik hem of haar kan herkennen?" vroeg ik toch maar. Hiermee bedoeldr ik natuurlijk aan stemgeluid of een vreemd soort ritme in pas, maar velen begrepen dit anders. Erg vond ik het niet, want zo bleek weer dat een blinde niet perse blind hoefde te lijken. Toch was het niet altijd prettig, want ik voelde me daardoor wel vaak alleen en hulpeloos. Ik zette mijn pet even af en haalde een hand door mijn haren voor ik mijn pet weer opzette. Ik greep omlaag naar Ilari's beugel, maar ik kon hem niet vinden. "Ilari? Waar ben je, bud?" zei ik terwijl ik een beetje hopeloos bleef staan. Hij was nog erg jong en een geweldige hulphond. Toch was hij nog wel eens afgeleid als ik de beugel losliet. Vaak kwam hij wel terug en het ging steeds beter, maar met een andere opdringerige hond verloor hij zijn cool nog wel eens. "Ilari?" zei ik nog eens. Ik was nu echt weer hopeloos en ik weigerde met de stok die in mijn tas zat te lopen. Zeker omdat mijn hond en beste vriend hier ergens was.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.

Vandaag zouden onze look-a-likes voor de video clip komen. Ieder van ons moest een look-a-like ontvangen, en ik moest ene Marcus, de look-a-like van Niall ontvangen, en inleiden. Helemaal 100% uitgerust was ik niet, aangezien ik niet kon slapen, maar ik zou de dag zonder in slaap te vallen wel door komen, hoop ik. Ik rolde van mijn stoel af, waar ik me in lag te vervelen, en ging opzoek naar de look-a-like van Niall die ik in moest leiden. Hopelijk was hij er al. Ik verkende de gangen van de studio, en kwam uit eindelijk uit in een gang waar een jongen met Louis, en ik gok met look-a-like van Harry stond te praten, terwijl hun honden ook vrolijk met elkaar speelden. Hopelijk is dat Marcus, anders moet ik mijn zoektocht voortzetten. 'Eh, hey, ben jij Marcus?' vroeg ik aan de jongen. Ik gaapte even. Ik ben echt moe. Ik stak mijn hand naar de jongen die hopelijk Marcus is uit. 'Ik ben Liam, leuk je te ontmoeten.' zei ik. Hopelijk zou hij me nu niet raar vinden als hij Marcus niet bleek te zijn. Het is me wel vaker gebeurd dat ik iemand voor iemand anders aan zag, sommigen nemen het goed op, maar anderen vinden je alleen maar vreemd, en lopen weg.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 18:25 ]

---

How far is far

[Zijn hond is met die van Marcel daan spelen. Voor de rest klopt t aardig]

---

Bowties were never Cooler

Rikki Amarys Sheridan.

"Het komt helemaal goed, hoor," probeerd Silas, Veronica nu, me gerust te stellen en klopt zachtjes op mijn buik. "Je hoeft niet bang te zijn. Liam zal echt geen scène schoppen. Hoezeer ik hem misschien niet mag, hij blijft een geduldige, zorgzame jongen."
Ik knik. Sowieso was ik niet van plan hem te vertellen dat ik zwanger ben van hem. Het zou net zo goed van iemand anders kunnen zijn, al zou ik dan haast wel vreemd gegaan moeten zijn. Maar goed, waarschijnlijk alles beter als hem vertellen dat hij vader word. Al zou dit idee hem waarschijnlijk kwetsen. Ik kan hem niet met het vaderschap opzadelen.
Voorzichtig pakt hij mijn hand en samen lopen we naar de studio. "Bedankt, Veronica," zeg ik zachtjes. "Voor de steun en het helpen, alles." Het blijft een beetje een raar gevoel om mijn halfbroer aan te spreken met een vrouwelijke naam.
Ineens klinkt er een stem, vaag bekend, maar van een hele tijd geleden. "Hey Rikki," spreek Zayn en legt zijn hand op mijn schouder. "Waarom heb je nooit verteld dat je zwanger was?"
"Hoi Zayn," begin ik, waarna ik begin te stotteren, mijn wangen verraden me al door knalrood te worden. "Ik- Ik- Eh." Er komt gewoon niks uit mijn mond. "Ik kwam er pas achter toen ik jullie allemaal niet meer sprak," zeg ik, hieruit kan hij toch niet ophalen of het van Liam is of van een ander, toch?

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 17:44 ]

---

Reality's overrated.

[Zayn heeft net Rikki geconfronteerd...

Marcus komt eraan]

---

Bowties were never Cooler

[Okay, sorry. Ik pas mijn post aan.]

---

Reality's overrated.

Als het niet klopt sorry

Niall

Ik grinnik even door Louis die het overduidelijk niet opgemerkt had. ' hij zat bij mij" gniffel ik en sya op. Louis en Liam waren al voor de look a like. Ik sta op e zucht even en loop de ruimte in. " ehm wie van jullie is Veronica?' vraag ik aarzelend en kleur een beetje rood

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan