MSV - Midden Aarde RPG - Speeltopic 3 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 12:53 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen keek Sha'rin haatdragend aan en snoof.
'Een respectabele koning heeft volgelingen die hem onder welke omstandigheden dan ook zouden beschermen en het voor hem op zouden nemen wanneer hij word tegengesproken. Dan kan ik van jou niet zeggen, want zo te zien ben jij geheel alleen.' bitste ze terug. Om haar woorden kracht bij te zetten deed ze een dreigende stap naar voren en trok ze haar zwaard een klein stukje uit haar schede. Over het algemeen was ze een sfeermaker en een neutraal persoon bij ruzie's, maar wie haar volk beledigde kon de volle laag verwachten.

(Haha, Thranduin is een schatje dus ik hoop dat je hem nooit meer vergeet :') Anyway, dit word gezellig, ben benieuwt of er iemand gaat ingrijpen want het is een beetje triest als er al na de eerste dag bloed vloeit ^^)

'Wat wou je doen?' hoonde Sha'rin. 'Mijn hoofd eraf slaan? Bespaar jezelf de moeite, zeg.'
Ze had altijd gedacht dat elfen kalm en verstandig waren, maar dit leek wel een puber die moest bewijzen hoe stoer ze was.

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen lachte en liet haar greep op het zwaard verslappen.
'Kom op zeg, waar zie je me voor aan? Ik zou niet eens de moeite doen om je in de weg te staan, je maakt nauwelijks een kans tegen Thranduil. Bovendien, we lijken wel twee jaloerse wichten die ruzie maken om dezelfde man. Ik ben nog jong, voor onze telling gezien, en heb nog een heel leven voor me. Ik heb geen behoefte om nu tot de dood te gaan vechten voor een man. Zeker omdat ik, mocht er een eventuele 'na de queeste' zijn, ga trouwen.' grinnikte ze. Ze stak haar hand uit naar Sha'rin in een verzoenend gebaar.

(Haha, Sha'rin you're so right, Ithilwen is still a child ^^)

'Twee jaloerse wichten die ruzie maken om een man?' herhaalde Sha'rin lachend. 'Het lijkt me nogal ongepast dat jij je bezighoudt met de hartstochtelijke gedachten van je eigen koning, voor wie je blijkbaar niet eens wil sterven. Verder betwijfel ik of een van ons de aandacht van Thranduil wenst te trekken.' Ze greep Ithilwens hand vast en keek haar strak aan. 'Of zit ik ernaast?'

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen keek Sha'rin kalmpjes aan en schonk haar een minzame glimlach.
'Ik betwijfel ook of iemand zijn aandacht wil trekken, daarom lijkt het mij maar beter om ons conflict te beëindigen voor mensen verkeerde conclusies gaan trekken.' Ze draaide de hand van Sha'rin om zodat deze in een pijnlijke hoek kwam te staan. 'Het zou nog al ongepast zijn als ik voordat we überhaupt geheel op weg zijn al een leven neem, vind je niet? Maar mocht je toch nog levensmoe zijn, kom over een paar dagen terug en ik zal een einde maken aan je miserabele leventje.' siste ze. Toen liet ze haar hand los en liep weg, zonder de vrouw ook nog maar een blik waardig te keuren. Haar hoofd bonkte en de adrealine vloeide door haar lichaam. Ze besefte dat het had kunnen uitlopen tot een serieus gevecht en dat gaf haar een geïrriteerd gevoel. Was ze nou echt zo zwak dat ze zich niet meer kon beheersen als iemand ook maar in de buurt kwam van Thranduil?

Angel Elthenin:
Angel keek versuft naar Ithilwen toen die de arm van Sha'rin omdraaide, waar was ze mee bezig, we staan toch aan de zelfde kant. even knipperde Angel met haar ogen. Ithilwen liet Sha'rin's hand los en liep weg. Snel greep Angel haar kans en rende achter haar aan.
'Ithilwen, Ithilwen?' Snel pakte ze de bovenarm van de elf vast. 'Wacht even. Wat was je aan het doen?, we staan toch allemaal aan de zelfde kant. moeten we ons niet richten op de draak in plaats van elkaar?'
Haar ogen keken, haar vriendin recht in de ogen. Wachtend op een passende reactie.

[ bericht aangepast op 22 mei 2014 - 12:27 ]

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Sha'rin was onder de indruk. Niet omdat ze Ithilwen verstandig of intimiderend vond, maar omdat ze blijkbaar echt geen flauw idee had waar ze mee bezig was.
Vond ze het nodig om een leven te beëindigde omdat diegene insinueerde dat ze te weinig respect opbracht voor haar eigen leider? Het moest bijna wel jaloezie zijn. Puur en alleen omdat ze een woord had gewisseld met haar koning? Ze liet haar blik even over de elfenkoning glijden, die zich niet met de conversatie had bemoeid. Maar beter ook. Hij moest zich vast schamen voor zo'n ongeleid projectiel als Ithilwen. Blijkbaar was dit al de tweede elf die niet alles op een rijtje had.
Ze liep naar de dwergen toe en ging bij hen zitten, hopend dat zij niet zo lichtgeraakt waren. Ze voelde zich toch meer op hen gemak bij hen, omdat ze niet van die serene, arrogante gezichten hadden. Ze knikte hen toe en liet de kruik rondgaan die ze net gevuld had.

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen keek Angel verslagen aan. Haar ogen stonden enkel nieuwsgierig, er zat geen boosheid of veroordeling in. Het leek er op dat zij haar enige vriend was in dit gezelschap en ze vroeg zich af hoe lang het nog zou duren voordat ze dat ook zou verpesten. Ithilwen zakte op de grond, uit het zicht van de anderen, en liet haar hoofd in haar handen zakken.
'Ik weet het niet Angel, ik ben gewoon een stomme flapuit zonder zelfbeheersing en ik kan heer Thranduil waarschijnlijk nog geen dag beschermen. Misschien kan ik maar beter teruggaan en deze queeste opgeven, aan mij hebben ze toch niets. Niemand zou me missen.' Tranen prikten achter haar ogen en ze kon zichzelf wel de haren uittrekken van frustratie. Sha'rin was niet iemand die je tegen je wilde hebben en nu had ze ook nog eens Thranduil en Larduin voor schut gezet. Elven werd hoog aangezien vanwege hun neutrale kijk op de wereld, hun kalmte, hun wijsheid en hun elegante manier van vechten. Maar zijzelf kon niets van dat alles waarmaken, ze kon niet neutraal toekijken en kalm blijven, ze had haar scholing nooit afgemaakt en ze kon nog niet eens een paar meter teruglopen naar het kamp zonder te struikelen. Wat voor een elf was ze?

(Lekker depressief weer, maar ik moest wel lachen toen ik het gesprek terug las. Ze is echt een elf van niets ^^)

Angel Elthenin:
'Terug gaan, niemand zal me missen?' de woorden drongen Angels oren in en bleven een tijdje na galmen. geschokt greep ze Ithilwen bij haar schouders en schudde de elf door elkaar. 'Niemand zal je missen? Ik zal je missen als je weg zou gaan. Je bent de enige vriend in deze hele fellowship die ik heb en het zou vreselijk zijn als je weg zou gaan. Niettemin, iedereen hier zou je missen.'
Angel hield Ithilwen nog steeds vast. 'En denk eens na, waarom ben je op de eerste plaats mee gegaan, niet om meteen terug naar huis te gaan als het even moeilijk word.'
Angel schudde haar hoofd. Ithilwen hoorde bij de groep en ze zouden het zonder haar nooit redden. 'Ithilwen,' Angel verlaagde haar stem tot een zacht gefluister. 'Ik ben zelf ook niet een van de beste van de groep. Moet je mij zien, ik ben een éénentwintig jarige Dúnedan die haar jonge chieftain probeert te beschermen tegen een draak. Ik heb geen ervaring, zal waarschijnlijn als eerste sterven van de groep, maar toch ga ik door, en weet je waarom? Omdat ik geloof dat we kunnen winnen, zolang we maar samen zijn, wij met z'n allen.'
Vast beraden keek Angel ithilwen opnieuw aan. Haar ogen vlamde op en ze voelde zich opeens een stuk zelfverzekerder dan toen ze op weg ging,

(Oh dat valt wel mee )

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

[Bij deze wil ik even melden dat ik Prisca Baggins overneem, aangezien diegene niet meer reageert en ik haar wel leuk vind ^^]

Prisca had een bessenstruik gevonden met bessen die ze herkende. Ze plukte er wat en liep daarna terug, op zoek naar een beschut plekje. Toen ze verderop keek, zag ze een aantal dwergen en een andere vrouw onder een boom zitten. Ze twijfelde of ze erbij moest gaan zitten, dus nam ze maar plaats op de grond naast een struik die de ergste regen tegenhield.

[Wut, ineens duizend inbox berichten. Ik lees het later wel even door, want ik ben nu bij mijn oma. Hierna word ik weer actief hoor maar ik had examens aan mijn hoofd.]

Caution first, always.

Larduin zag wat hij min of meer aan had gericht en liep naar Ithilwen toe. Hij ging achter haar staan en legde een hand op haar schouder.
'Het maakt mij trots om te zien in hoeverre jij durft te gaan om voor je eigen soort op te komen. Met trots en zelfverzekerdheid kom je ver in het leven. Geef nu niet op en maak mij en onze heer nog trotser als dat we zijn, zodat jij die trots met je mee kan dragen en je in het leven ver zult komen. Geef nu alsjeblieft niet op, het zal voor jou uiteindelijk alleen maar beter zijn en ik ben bereid je daarin te steunen en bij te staan.'

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

{Wow, haha wat is iedereen ineens lief tegen Ithilwen ^^ Ik ga vanmiddag schrijven, zit nu nog met schoolwerk}

Thorin overdacht die vraag van zijn neef even. Hoe het met hem ging? Hij vond dat eigenlijk niet zo heel erg belangrijk. Hij wilde dat dit alles achter de rug was, want de elfen werkten hem op de zenuwen, maar tegelijkertijd vervulde het hem ook met immense vreugde dat ze eindelijk tegen Smaug op zouden staan.
Hij keek even naar de vrouw die bij hen was komen zitten en pakte zwijgend de kan aan, waar hij uit dronk. Hij had haar ruwe woordenwisseling met de elfen wel gehoord en het was fijn om te weten dat hij blijkbaar niet de enige was die weinig met elfen ophad. Al had ze misschien wel even weinig op met dwergen...

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen keek op naar Larduin en Angel. Beiden zagen er vastberaden uit. Ze beet op haar lip, wat ze altijd deed wanneer ze gefrustreerd was. Blijkbaar zouden ze haar niet zomaar laten gaan. Hoewel ze vond dat Angel overdreef, had ze wel gelijk. En Larduin leek achter haar te staan, ondanks dat ze hem voor gek had gezet.
'Ik vraag me af hoe Ignatius er over denkt. En Thranduil, ik heb hem voor schut gezet met mijn geruzie.' Ze maakte zich meer zorgen over dat laatste. Dat Ignatius haar weg zou sturen omdat ze onrust veroorzaakte kon ze nog net verdragen, maar de teleurgestelde of boze blik van Thranduil zou haar hart breken. Ze had zo veel moeite gedaan om mee te gaan op deze reis, en nu had ze het meteen al verpest. Ze zuchtte.
'Misschien hebben jullie wel gelijk, ik moet niet meteen opgeven. Maar ik heb even een momentje alleen nodig, ik ben nog al in de war en ik moet gaan verzinnen hoe ik in godsnaam weer met Thranduil moet gaan praten, want ik heb het vermoeden dat hij niet zo blij met me zal zijn.' zei ze met een klein glimlachje. Ze stond op en liep naar Myrio, misschien zou het dier haar moed zou kunnen geven.

('kay, somebody for Ithilwen?)

[ bericht aangepast op 23 mei 2014 - 15:53 ]