MSV - Midden Aarde RPG - Speeltopic 3 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 12:53 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Angel Elthenin:

Angel wist niet wat er gebeurde, het ene moment stond ze naast Elrohir en volgende moment lag ze met haar gezicht op de grond. Wat krijgen we nu, ging het door haar heen toen ze haar hoofd hief. achter haar op haar rug had iemands hoofd gelegen. Maar voordat Angel goed kon kijken wie het was, was de gedaante al opgestaan en had haar omhoog gehesen.
'Het geeft niet,' mompelde ze perplex toen een stem boven haar zich verontschuldigde en haar mantel afklopte. 'Maar kijk alsjeblieft waar je loopt.'
Nu ze stond duizelde het nog wel om haar en zag ze nog zwart, maar na een paar tellen werd het al iets beter en kon Angel zien wie haar omver had gelopen. Het was een elf, een blonde met een rode gloed in het haar en grijsgroene ogen.
Heel even bleef Angel de vrouw voor haar aanstaren. Ik haar ergens van, ging het door haar hoofd. Natuurlijk, zij was samen met de elfenkoning binnen gekomen. Elrohir had hem zelfs noch begroet.
'Het geeft niet,' zei ze weer, maar nu met een glimlach.
'Ik ben Angel,' snel stak ze haar hand uit. 'Angel Elthenin.'

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 19:24 ]

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Rurin Burn

"Graaggedaan hoor." Zei Rurin tegen de Hobbit. Nu had Vreter nog een reden om flink door te lopen, want als hij stilstond zou hij omvallen. Maar het leek Vreter niets te schelen,want hij wou al bijna gras gaan eten!
"Nee, niet nu Vreter!" En braaf liep Vreter weer verder.
"Ik ben Hobson." Zei het ventje achter hem ineens uit het niets. In z'n hoofd, moest Rurin grinniken. Die Hobbits toch, ze hebben een plaats Hobbiton, en nu ook een Hobbit die Hob son heten. Om geen verdere conclusies te trekken over zijn naam, bedacht Rurin dat hij zich nu ook wel moest voorstellen.
"Rurin, aangenaam Hobson. Vertel mij eens, waarom hebben jullie Hobbits de prachtige Shire verlaten om je bij zo'n soort missie te voegen?"

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 13:11 ]

"She Is Far Away, She Is Far Far Away From Me." ~ Kili About Tauriel

Ireth Sáralondë

De tovenaar keek haar strak aan, oja! Hij was de leider!
"Eh, ik bedoel gewoon honderd meter vooruit van de groep om alles te verkennen. Maar als u dat niet wilt begrijp ik da-" Maar de tovenaar negeerde haar al, en begon tegen Larduin te praten. Waarom was ze zo slecht met mensen?
"Ja, ik ben ook bereid om aan de buitenkant te rijden bij een aanval." Hopelijk had ze het zo goedgemaakt. Ireth zocht een plekje in de rij, en voegde zich daartussenin.
"Wie weet wat voor nare wezens we tegenkomen." Mompelde ze in haarzelf.

"She Is Far Away, She Is Far Far Away From Me." ~ Kili About Tauriel

Brennen Uquenyondo

Het was nog rustig in de tuinen van Isengard toen Brennen deze betrad. Hij liep gewoon wat rond en genoot van de natuur om zich heen. Hij hield van de natuur en zou deze nooit willen verruilen voor een stad. Na een tijdje ging hij maar zitten aan de voet van een boom en de boel overdenken. Hij was echt bang dat hij zich niet zou thuis voelen in dit gezelschap. Hij had nog maar weinig van iedereen meegekregen, maar hij had gezien dat er sowieso een hoop wezens waren die vooral voor het goud van de berg gingen. Hij vroeg zich af waar die hebzucht vandaan kwam. Zelf had hij nooit enige behoefte aan goud of iets gehad. Wat had hij eraan? Hij had alleen maar verhalen gehoord over hoe het goud de dwergen, mensen en elven in nare situaties had gebracht. Waarom ging hij mee als iedereen toch alleen maar geïnteresseerd was in het goud? Hij wist het niet helemaal. Hij zou wel zien hoe het zou lopen. Het zou vast wel goed komen toch? De elvenheer en het mensen meisje hadden hem aardig geleken, ze hadden ook tot nu toe geen belang getoond in het goud van de berg.
Een hoop lawaai uit de richting van de toren trok zijn aandacht en rustig wandelde hij erheen. Opeens stonden er een hoop wezens buiten met paarden, dus nam hij aan, dat ze bijna zouden vertrekken. Dit keer hoefde hij niet eens te fluiten om Roquan, het trouwe dier liep meteen naar hem toe, toen hij zijn baasje zag. Al Brennen zijn spullen zaten nog in de zadeltassen en hij had niks binnen laten liggen, dus was hij eigenlijk vertrek klaar. Hij steeg alvast op en wachtte af tot iemand het sein tot vertrekken gaf.

{Well, someone for Brennen?}


Elrohir Elrondion

De elvenheer bestuurde eerst de omgeving, voordat hij aanstalten maakte om op te stappen. Na Angel haar opmerking over het vertrek keek hij haar aan.
'Het vertrek is inderdaad naderbij. Ik ben benieuwd waar deze reis ons zal brengen en hoe we het er vanaf zullen brengen. Ik ben eigenlijk wel benieuwd of mijn vader hier wat over heeft gezien. Spijtig dat onze weg ons sowieso niet langs Riveldell zal leiden.' Terwijl hij dit sprak was zijn blik van Angel naar de horizon gegaan. Zijn aandacht was ergens anders dan bij haar, dus merkte hij het ook niet, toen zij omver werd gelopen door een elvenvrouwe, waarna beide vrouwen vielen. Pas toen hij hen hoorde praten keek hij om en hij herkende één van de elven die meegekomen was met Thranduil. Thranduil, hij vroeg zich eigenlijk af wat die hier deed. Was zijn rechtvaardigheidsgevoel echt zo groot dat hij zelfs zijn koninkrijk daarvoor in de steek liet? Hij betwijfelde dat en vermoedde dat het goud in de berg ook een grote rol speelde. Hij betwijfelde of hij zich wel met het gesprek van de dames moest bemoeien, dus klom hij maar op zijn paard en wachtte af.

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 22:30 ]

Stenenlikker

[Thranduil wil wel?]

Caution first, always.

Oropher schreef:
[Thranduil wil wel?]

Stenenlikker

Thranduil Oropherion

Thranduil probeerde Ithilwen uit zijn hoofd te zetten toen hij naar de binnenplaats liep. Toen hij buiten kwam, zag hij dat er al veel reisgenoten hun paarden aan het opzadelen waren en al snel kwam er een staljongen met Celewen aanlopen. Thranduil inspecteerde het dier vluchtig, maar ook al was er iets mis geweest, hij zou geen zin hebben gehad om er wat over te zeggen. Hij aaide zijn merrie even over haar snuit en hij glimlachte afwezig toen het dier direct haar kop in zijn hand duwde. Thranduil keek na of hij zijn spullen bij zich had en of zijn wapens in orde waren en toen hij zag dat dit het geval was, naam hij Celewen verder de binnenplaats op. Thranduil keek licht geamuseerd toe hoe Ithilwen over een menselijke vrouw viel. Toen ze niet gewond leek te zijn, wendde hij zijn blik af en besloot maar door te lopen. Hun onderlinge relatie was momenteel beter dan voorheen en dat wilde hij wonderbaarlijk genoeg graag zo houden. Al snel viel zijn oog op een donkerharige elf op een paard. Hij herkende de elf niet, maar hij zag er rustig uit en dat trok Thranduil aan. Op zijn leeftijd had hij geen behoefte aan rumoerige personen. Thranduil steeg op en reed langzaam naar hem toe. Als hij deze reis dan toch ging maken, kon hij maar beter proberen op te schieten met zijn medereizigers. Een misselijkmakende steek ging door zijn maag toen hij zich vroegere vrienden herinnerde. Vriendschap betekende ook het risico om een vriend te verliezen in de strijd en hier had hij meer dan genoeg ervaring mee. Voor nu probeerde hij het gevoel maar te negeren.

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 22:55 ]

Caution first, always.

Oropher schreef:

Thranduil Oropherion

Thranduil probeerde Ithilwen uit zijn hoofd te zetten toen hij naar de binnenplaats liep. Toen hij buiten kwam, zag hij dat er al veel reisgenoten hun paarden aan het opzadelen waren en al snel kwam er een staljongen met Celewen aanlopen. Thranduil inspecteerde het dier vluchtig, maar ook al was er iets mis geweest, hij zou geen zin hebben gehad om er wat over te zeggen. Hij aaide zijn merrie even over haar snuit en hij glimlachte afwezig toen het dier direct haar kop in zijn hand duwde. Thranduil keek na of hij zijn spullen bij zich had en of zijn wapens in orde waren en toen hij zag dat dit het geval was, naam hij Celewen verder de binnenplaats op. Thranduil keek licht geamuseerd toe hoe Ithilwen over een menselijke vrouw viel. Toen ze niet gewond leek te zijn, wendde hij zijn blik af en besloot maar door te lopen. Hun onderlinge relatie was momenteel beter dan voorheen en dat wilde hij wonderbaarlijk genoeg graag zo houden. Al snel viel zijn oog op een donkerharige man op een paard. Hij herkende de man niet, maar iets zei hem dat hij niet uit een typisch menselijke nederzetting kwam. Thranduil steeg op en reed langzaam naar hem toe. Als hij deze reis dan toch ging maken, kon hij maar beter proberen op te schieten met zijn medereizigers. Een misselijkmakende steek ging door zijn maag toen hij zich vroegere vrienden herinnerde. Vriendschap betekende ook het risico om een vriend te verliezen in de strijd en hier had hij meer dan genoeg ervaring mee. Voor nu probeerde hij het gevoel maar te negeren.

Stenenlikker

GilGalad schreef:
(...)

{Still remember he looks like an elf at the first sight.. Of is Thranduil erg goed in het doorzien van de ware aard van wezens? :')}

Caution first, always.

Oropher schreef:
(...)
[Ik was dat vergeten, sorry. Still, Thranduil is old as balls, ik denk niet dat hij moeite heeft met het herkennen van wezens, haha. Ik kan het veranderen hoor! Zeg het maar. (:]

Stenenlikker

GilGalad schreef:
(...)

{Liever veranderen. Als ze in gesprek zijn, mag hij het doorzien, maar ik heb liever dat ieder hem op het eerste gezicht ook echt als elf aanziet :')}

Caution first, always.

Larduin knikte naar de tovenaar en wendde zich tot Ireth.
'Ook bereid om aan de buitenkant te rijden? Dat is mooi, maar bedenk wel: De randen van het bos zijn veilig maar de randen van een Konvooi is het Zwaard van de Dood. Ik ben blij dat ik niet de enige vrijwilliger ben en een vrouw zo strijdlustig bevalt me wel.'
Hij knipoogde naar Ireth en keek daarna strak uit over de groep. Hij dacht bij zijn eigen; 'De leukste dingen mis ik nu net, die gebeuren altijd in de Hoek van het Oog.' Hij zag dat er een elf iemand anders omver had gelopen, maar wie wist hij niet.
Wat Larduin niet had gemist is dat zijn Heer de binnenplaats heeft betreden. Hij steeg op zijn merrie en reed langzaam naar een andere elf toe. Of was het wel een elf waar Thranduil op af reed? Larduin twijfelde aan zijn eigen maar besloot het te negeren.

[ bericht aangepast op 23 feb 2014 - 12:09 ]

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Ithilwen Cútalion

'Angel Elthenin.' Ithilwen schudde haar hand. Ze kon het niet helpen, ze mocht dit meisje meteen. Ze had een vrolijke uitstraling en was niet zo'n stijfkop als de meeste hier.
'Ithilwen Cútalion.' stelde Ithilwen zich voor. Vertwijfeld staarde ze de vrouw aan, ze had iets speciaals. Iets... wilds? Ithilwen wist het niet, maar het beviel haar wel. Als deze reis alleen maar bestond uit die formele mensen als Thranduil en Larduin werd ze gek. Niet dat ze iets tegen Larduin had, maar hij was haar te netjes. Heel even wierp ze een blik op Thranduil, die enkele meters verderop bij zijn rijdier stond. Hij steeg op met een sierlijke beweging en reed weg. Ithilwen ving een glimp van een glimlach rond zijn lippen op. Ze kon het niet helpen ook te glimlachen, wat kon deze man toch onvoorspelbare stemmingswisselingen hebben. Want op dit moment was er niks meer van zijn lach over en had hij zijn formele masker weer opgezet. Schichtig keek Ithilwen naar de vrouw naast haar, hopend dat die niet doorhad waar ze naar keek. Gauw begon ze over iets anders zodat de vrouw, mocht ze het gezien hebben, geen kans had om er over na te denken en het misschien wel zou vergeten.
'Mag ik wat vragen, als het u niet deert. Wat doet zo'n jonge vrouwe als u in dit gezelschap? U lijkt mij de jongste van deze groep, maar tevens ziet u er niet uit als iemand met weinig ervaring en kennis van deze wereld.' Ithilwen deed haar best om goede, nette zinnen te formuleren. Het leek haar beter om maar beleefd te blijven voor ze meer wist van de ze vrouw.

{I hope it works Feanor, het is in ieder geval iets ^^}

Brennen Uquenyondo

Brennen zat nog wat onzeker op zijn paard de menigte langs te kijken. Zoals hem binnen al was opgevallen was bijna elk ras hier wel vertegenwoordigt. Dat de smerige orks hier niet waren, vond hij ook wel logisch. Wie zou er nou een ork op zo'n missie meesturen. De afwezigheid van de enten verbaasde hem ook niet. Hem was verteld dat zij zich nauwelijks met het welzijn van midden-aarde bemoeiden, enkel met het welzijn van hun bossen, maar die liepen door de draak zeer waarschijnlijk geen gevaar.
Op een gegeven moment viel het hem op dat er een lange elf op hem af kwam gereden. Hij had lang blond, bijna wit, haar en het leek alsof hij tot de hogere elfen behoorde. Dat straalde hij in ieder geval uit en Brennen vroeg zich af af die elf nou echt op hem af kwam. Direct voelde hij zich een stuk onzekerder. Wat als deze elf nou doorhad dat hij geen elf was, ook al leek het wel zo. Hij wist dat hij nu niet moest voelen of zijn oren nog onder zijn haar verborgen zaten, want dat zou hij zichzelf juist verraden. Zenuwachtig wachtte hij gewoon af wat de elf zou doen. Toen hij hem toch vlak genaderd was, besloot Brennen maar om dan het woord te nemen, hopend dat hij niet té zenuwachtig leek.
'Goedendag,' zei hij, waarna hij zijn hoofd boog voor de elvenheer, want veel anders kon hij niet zijn.

Stenenlikker

Angel Elthenin:

Angel glimlachte toen de vrouw zich zelf voor stelde, Ithilwen , die naam zou ze onthouden,Ithilwen leek haar een hele aardige vrouw, ze beek haar weer hier stond nu een elfen vrouw die vast veel had meegemaakt.
'Ja, klopt,' antwoorden ze. 'Ik weet niet zeker wat de jongste leeftijd is hier, maar ik denk dat ik wel de jongste ben, ' Angel keek even rond, de meesten gasten waren allemaal elven of dwergen, maar die waren wel al wat ouder.
'Maar om even terug te komen op je vraag, De rede dat ik mee wilde was om dat ik graag wat meer van midde aarde wilden zien. ' En om te voorkomen dat draken vuur de bossen van haar thuisland zou plat branden en dat haar chieftain om zou komen, een jongen van tien. Maar dat zei ze niet hard op. De naam Aragorn was gevaarlijk buiten Rivendel.

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf