Brennen Uquenyondo
De elf groette hem terug, waarna Brennen even door hem aangekeken werd. Hij voelde zich daar erg ongemakkelijk onder en hij had het gevoel dat de elf recht in zijn ziel en geest kon kijken, elk moment zijn ware aard ontdekkend. Echter werd zijn aandacht getrokken door de jongeman, de tovenaar, die hem riep. Thranduil Oropherion bleek zijn naam te zijn. Meteen besefte Brennen met wie hij te maken had! Thranduil, de koning van de elven in Mirkwood. Natuurlijk dat hij dat gevoel had gekregen, Thranduil stond bekend om zijn machtige gaven. Steeds zenuwachtiger wordend bleef hij wachten, de koning leek het woord tegen hem te willen richten, voordat hij werd weggeroepen en Brennen wilde natuurlijk niet zomaar weglopen van zo'n machtig man. Al zei zijn gevoel dat hij dat wel moest doen, hij wilde niet dat Thranduil zijn geheim meteen zou achterhalen.
Elrohir Elrondion
Elrohir besloot om de meiden rustig hun gang te laten gaan en zich niet met hen te bemoeien. Hij was blij om te zien dat Angel een vriendin leek gevonden te hebben hier, vriendschap kon erg belangrijk zijn in dit soort queesten. Hij lette niet echt op hun gepraat, zijn gedachten waren overal en nergens, maar ze leken vaak terug te keren naar zijn thuis: Rivendell. Heimwee had hij niet, maar hij mistte het wel een beetje, ook omdat hij wist dat hij het lang niet zou zien. Hoe lang deze reis zou duren wist hij niet precies, maar dat deze lang zou duren was wel zeker. Toen hij op een gegeven moment merkte dat de meiden aan het giechelen waren, vond hij het tijd om eens met wat anderen een gesprek aan te knopen. Hij was nooit erg dol geweest op giechelende meiden, vooral zijn zus in haar jongere jaren was vreselijk geweest.
Rustig liet hij zijn paard een weg door de menigte banen, kijkend of er een interessant iemand rondliep.
{Sorreh, stukjes zijn kort voor mijn doen, maar ik ben inspiloos. Iemand voor Elrohir?}
Stenenlikker
