MSV - Midden Aarde RPG - Speeltopic 3 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 12:53 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'De dwergen zijn net zo goed de bewoners van dit land als wij,' zei Hobson plechtig en hij richtte zich wat meer op, terwijl hij zijn evenwicht op de rug van de pony probeerde te bewaren. Het was toch lastiger nu hij zelf niet reed. 'Er waren er maar weinig die zich interesseerden en dus ben ik naar hius gegaan en me klaar gaan maken voor de strijd.' Hij sloeg zichzelf op de borst om stoer over te komen, maar het deed alleen maar pijn.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

May Took

May had zich afzijdig gehouden op het feest, en had buiten, achter de toren haar dwergenlaarzen even uitgedaan. Nu hoorde ze allemaal paarden hinniken, en ze wist dat het tijd was om te vertrekken. Snel deed ze haar laarzen aan, en sprong op haar rijdier.

[Iemand voor May?]

"I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

Gengi stapte op haar pony voorbij en bekeek het kleine leger dat inmiddels al veel minder dan klein was en daardoor ook veel minder onopvallend. Ze snoof en keek hoofdschuddend naar de vrouwelijke Hobbit. Het waren niet haar meest favoriete reisgenoten. Ze had niet verwacht dat er überhaupt Hobbits zouden meegaan, maar er zat nu zelfs een vrouwelijke op een pony en die leek erg zeker van haar zaak.
'Je moet de gespen van je laarzen niet zo strak doen, wil je aan het eind van de dag nog voeten overhebben.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'De dwergen zijn net zo goed de bewoners van dit land als wij,' Had Hobson gezegd, en hij leek moeite te hebben om goed op Vreter te zitten. Daar moest Rurin over nadenken, het was wel de berg van de dwergen. Maar misschien werden sommige Hobbits het ook wel zat om in groene graslanden te leven.
'Er waren er maar weinig die zich interesseerden en dus ben ik naar huis gegaan en me klaar gaan maken voor de strijd.' En de Hobbit sloeg zichzelf op zijn borst, waardoor Rurin een speelse grijns om zijn mond kreeg.
'Ik ben blij dat je gekomen bent, Hobson. We kunnen alle hulp gebruiken!' En hij spoorde Vreter aan om door te lopen, in plaats van Kingsfoil op te eten.
Rurin liet zijn gedachten even gaan,
'Oh, The Shire... Ik ben er een tijdje geweest, 'k verbleef in Bywater. Woon jij daar ook, of in Hobbiton?"

"She Is Far Away, She Is Far Far Away From Me." ~ Kili About Tauriel

Sha'rin stuurde haar paard naar Skylar toe. 'Wat kom je hier doen?' vroeg ze ruw. 'Dit is geen plek voor zo'n griet als jij.'

Every villain is a hero in his own mind.

Galahad bezadelde zijn paard en besteeg het.

Thorin was blij dat ze eindelijk op weg waren. Hij hield zoveel mogelijk afstand van de elfenkoning, want hij ervoer nog steeds een heftige verlangen om een dolk naar zijn hoofd te gooien.

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius de Blauwe

Ignatius spoorde zijn paard aan om zich richting de elfenkoning Thranduil te bewegen. Hoewel hij in gesprek was, kon het onmogelijk net zo belangrijk zijn als de vraag die op Ignatius' lippen brandde.
'Thranduil Oropherion!' riep hij luid.
'Het is lang geleden dat ik je voor het laatst zag. Je was naar mijn herinnering nog maar een kind, maar hoe gaat het nu met jou, en met je vader, Oropher? Zijn de groene wouden van Greenwood the Great nog net zo mooi als ik mij herinner? Zijn de vrouwen nog net zo beeldig, de mannen nog net zo elegant? Zijn de bladeren aan de bomen nog net zo groen, de takken net zo bruin? Zijn de wolken boven het prachtige bladerdek net zo wit als ze toen waren, en is de lucht nog net zo blauw? Is het water in de stroompjes net zo verkoelend? Vertel mij over deze dingen!'

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 21:27 ]

Kili keek een beetje argwanend om zich keek. Hij reed naast zijn oom die om de paar seconde dodelijk naar Thranduil keek. Hij snapte wel waarom. Zelf voelde hij zich zelf ook niet helemaal fijn.

Thranduil Oropherion

Thranduil gaf een zacht knikje om de aanwezigheid van de elf te erkennen. "Goedendag," zei de elf toen, waarna hij zijn hoofd boog. Thranduil herhaalde de groet en hij keek de elf doordringend aan. Normaal gesproken was hij vrij goed in het plaatsen van een elf in zijn of haar bijbehorend gebied, maar deze elf was anders. Op de een of andere manier leek hij in zijn gelaat iets ruiger te zijn dan anderen. Net toen hij een gesprek wilde beginnen werd zijn aandacht getrokken door de tovenaar, die zijn naam riep. Thranduil boog langzaam het hoofd en luisterde naar de vragen van Ignatius. Met iedere vraag werd zijn humeur aangetast en er vormde een duister gevoel in zijn maag. "Koning Oropher is gesneuveld in de slag van Dagorlad, aan het einde van de tweede era." begon Thranduil op een bittere toon, " En ik vrees dat u in Greenwood niet langer zult vinden wat u begeert; de draak in Erebor is niet het enige wat er zich in die streken schuilhoudt. Wat betreft mijn gezondheid... Deze is gebonden aan het welzijn van mijn rijk, als dat uw vraag beantwoordt."

Caution first, always.

Skylar keek even geïrriteerd omhoog naar Sha'rin die nu naast haar op haar grote paard zat 'Wat ik hier doe zijn jou zaken niet! Ik kan jou net hetzelfde vragen! Waarom mag jij op avontuur en ik niet? Als je me dat eens kan uitleggen dat vertellen ik jou misschien ook wat meer over mezelf want naar mijn weten ken je deze griet hier nog niet erg goed!' antwoorde het jonge meisje bitter terwijl ze Sha'rin uitdagend aankeek, als deze maar niet dacht dat ze Skylar klein kon krijgen!

Those who don't believe in magic will never find it!

Sha'rin snoof minachtend. 'Het feit dat ze mij erop uitgestuurd hebben, zegt al genoeg. Ik ben getraind om een tocht als deze te ondernemen. Jij kunt daarentegen nauwelijks op je paart blijven zitten. Je bent zo onbezonnen dat je een schaduw werpt over ons volk, die hier toch al niet in een goed daglicht staat.'

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen Cútalion
Ithilwen wilde net antwoord geven op Angel toen ze een duwtje tegen haar rug voelde. Verbaasd draaide ze zich om. Achter haar stond een enorm lichtbruin dier met witblonde manen en blauwe ogen. Zijn spieren waren goed zichtbaar onder zijn huid en hij had de bouw van een trekpaard. Desondanks was hij erg snel in gevallen van nood en kon hij lange dagmarsen aan.
'Myrio!' riep Ithilwen blij. Ze sloeg haar armen om zijn hals en begroef haar gezicht in zijn warme manen. 'Ik was je kwijt gek, niet meer doen!' bestrafte ze het paard. Ze gaf hem een speelse tik op zijn neus en hij sabbelde zachtjes in haar vingers. Om haar heen kwam iedereen in beweging. Ze draaide zich om naar Angel.
'Ik denk dat we vertrekken.' glimlachtte Ithilwen. Ze wilde op de rug van Myrio klimmen toen ze één essentieel onderdeel miste. Het zadel.
'Myrio, waar is het zadel?' zuchtte ze. Myrio brieste en schudde zijn manen. Ithilwen vermoedde dat het ergens achter was blijven hangen en nu ergens in een boom bungelde. Het verklaarde waarom Myrio zo lang weg was, die had waarschijnlijk die hele boom kromgetrokken voordat hij bevrijd was van zijn zadel. Ze hoopte dat Ignatus er niet achter zou komen. Er was in ieder geval geen tijd meer om het te gaan zoeken, dus ze zou het zonder moeten doen. Ze rolde met haar ogen en hees zichzelf op zijn rug. Dit ging wat moeizaam voor haar doen, gezien ze als elf overal makkelijk op zou moeten komen, maar het was al weer een tijdje gegeleden dat ze zonder zadel had gereden. Gelukkig had het voor een buitenstaander alsnog soepel uitgezien. Ze hees haar rugzak wat hoger op haar rug, greep de teugels en tikte met haar kuiten tegen Myrio's buik. Dat was genoeg voor het dier en hij kwam in beweging. Ze reed naar Angel en glimlachte.
'Dit word nog leuk, laten we gaan.'

[ bericht aangepast op 7 maart 2014 - 17:00 ]

Skylar zuchtte en schudde haar hoofd 'Je denkt echt dat je me kent hé? Geloof me je zou nog verbaasd staan van wat ik kan mens! Is het feit dat ik al die dagen lang achter jou en je paard aanliep hierheen met amper iets te eten of te drinken nog geen bewijs genoeg voor je dat ik deze toch echt wel serieus neem?' siste het meisje Sha'rin toe terwijl ze haar uiterste best deed zich wat in te houden, als ze nu nog eens haar ork eigenschappen tevoorschijn toverde tijdens haar woede aanval dat mocht ze deze queeste zeker vergeten.
Nadat Skylar eens diep adem haalde ging ze verder 'Moet je trouwens altijd minachtend neerkijken op andere? En mij dan nog een beschuldigen van het feit dat ik ons dorp in slecht daglicht zou brengen alsjeblieft zeg zelfs jij weet hoe rampzalig ons dorp er wel niet aan toe is! Ik haat het daar oké, ik moest er gewoon weg, ik hoorde daar niet! Ik verdien een avontuur even hard als jij!' zei Skylar nog terwijl ze Sha'rin doordringend aankeek hopend op een beetje respect.

Those who don't believe in magic will never find it!

Kili

Kili slikte even moeilijk bij het idee dat de elfen Erebor zouden gaan betreden. Eigenlijk wou hij zijn oom even apart spreken, maar aangezien ze omringd werden door de vijand, leek het hem nu geen slim idee. Hij wierp zijn oom alleen een veelbetekenende blik, die hij meteen begreep.