[300] House of Horror II Speeltopic 1 II - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

16 feb 2014 - 19:22

Elentiya 12352

House of Horror

Tien jongeren, één huis.

Wakker worden in een koud, oud huis is niet iets wat je gauw zou verwachten wanneer je de avond ervoor normaal naar bed bent gegaan. Vooral niet in een die ook nog eens in het bezit lijkt te zijn van een ziekelijk, gestoord persoon. Eenmaal binnen is er geen weg meer naar buiten, tenminste… Niet zomaar..

Gedesoriënteerd word een groepje jongeren wakker in precies dat oude huis waarin niemand het zou willen. De muren kraken en de wind lijkt op sommige momenten wel langs het huis te gillen. De kamers zijn stoffig, ruiken muf en er hangt niet altijd een prettige sfeer in, vooral niet wanneer je er te lang bij stil gaat staan.
Zodra ze één voor één door hebben dat er iets niet klopt, want hoe zijn ze tenslotte daar gekomen en wat doen ze er in hemelsnaam, gaan ze op onderzoek uit en komen ze al snel tot de conclusie dat ze niet alleen zijn. Dat iemand de controle heeft over bijna elk ding in huis.
Gehuld in alleen de kleren die ze de avond ervoor al aanhadden, hebben ze verder niks bij zich. Gereedschappen, of wapens, zullen ze zelf moeten zoeken, en ook dat is maar schaars. Het kleine beetje eten wat er is kan alleen maar aangevuld worden wanneer ze het verdienen. De uiteindelijke hoofdprijs, is hun vrijheid.
Om de dag word er een bericht achtergelaten waarin de meest gruwelijke opdrachten kunnen staan, willen ze overleven dan hebben ze geen andere keus dan het uit te voeren. Tenslotte is er maar één manier om ooit nog buiten het huis te komen, en de vraag is nog maar; hoe ver zou jij gaan om dat doel te bereiken?

De jongens: Twee plekken vrij!
-
Michelangelo Vitorio Bianchi - Vandinha.
Sentis Kingston - LyraPhoenix.
-
Dereck John Howard - Nephele

De meisjes: Nog één plek vrij!
Arely Moya Ginessa - Eavan.
Alaska Zascha Petrova - Calorae.
-
Camille Faith Vargas - Cruella.
Harley 'Storm' Crimson - Medousa

Regels:

- Ik wil geen one-liners. Posten met minimaal 300 woorden moet te doen zijn. Je kunt er namelijk zoveel mogelijk in verwerken. Denk aan; omgeving, gevoelens, etc.
- Bij praten ooc zou het fijn zijn als je de teksten tussen de volgende tekens plaatst; []{}()
- Graag geen Mary Sue’s en Gary Stu’s, elke personage heeft zijn minpunten en dus niemand is perfect.
- 16+, schelden, vloeken, slaan, het is allemaal toegestaan maar hou het wel reëel.
- Relaties onderling die vooraf zijn afgesproken mag, maar geef dit wel even aan. Let wel; liefde groeit! Je personage is dus niet na een uur al smoorverliefd op een andere personage.
- Houd rekening met elkaar tijdens het posten en ga er geen sneltrein vaart inzetten. Wacht daarom minimaal twee posten voor je zelf weer een post plaatst. ( Dit kan later in de RPG eventueel nog veranderen. )
- Ik wil geen spamtopic, hiervoor wordt eventueel een apart topic aangemaakt en anders kan dat ook onderling via PB/GB.
- Een nieuw topic wordt alleen aangemaakt door mij, Eavan, of ik moet toestemming gegeven hebben aan iemand anders.
- Naamsveranderingen graag doorgeven in het topic.
- Bij het niet houden aan een van deze regels wordt je na een tweede waarschuwing direct uit het RPG gezet.
- En dan natuurlijk last but not least; Have fun!

Begin: Iedereen ligt alleen, of samen met één iemand, op een stoffige, muffe kamer en wordt nu langzaam wakker. De eerste opdracht laat nog even op zich wachten, maar daar hebben de personages natuurlijk totaal nog geen weet van. Tot die tijd hebben ze allemaal de tijd om bij te komen, de kamers/het huis te verkennen, en eventueel andere al iets te leren kennen.

[ bericht aangepast op 14 maart 2014 - 9:17 ]
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

21 maart 2014 - 10:26

Halfling 4374

• Michelangelo " Milo " Vitorio Bianchi

’Buiten wachten? Heb je gezien hoe het eruit ziet hier? Het lijkt wel een crackpand of een horrorhuis. Nee – blijf maar bij me, want zonder jou had ik al helemaal niet naar binnen gestapt.’ Alhoewel ik binnenin mijn lichaam van het ene op het andere moment een nerveus gevoel op voelde komen zetten – kon ik niets anders dan zacht grinniken door de reactie van Camille, voornamelijk de gezichtsuitdrukkingen welke ze erbij had getrokken. Gezamenlijk lieten we onze blikken door de ruimte glijden, alhoewel ik er vrijwel honderd procent zeker van was dat jongedames zoals Camille een geheel andere blik zouden werpen op deze ruimte als mannen zoals ik deden. Ik moest toegeven, het was ontzettend smerig – maar er was in ieder geval water en dat had op dit moment mijn prioriteit. Mijn val in de ruimte binnenin de trap had op alle mogelijke plekken van mijn lichaam stof achter weten te laten – waardoor ik zelfs het idee had dat het binnen in mijn mond zat, wat me een heel muf en smerig gevoel gaf.
Glimlachend merk ik op dat de zachte druk die ik plotseling op mijn schouder had gevoeld het resultaat was van Camille – wie twee schone handdoeken over mijn lichaam had gedrapeerd. Voor enkele seconden vroeg ik mezelf af waarom hier schone handdoeken zouden liggen, exact voor twee personen. Ik besluit echter hoofdschuddend om er verder geen enkele aandacht aan te besteden, wetend dat het mijn gedachten helemaal op hol zou laten slaan door alle mogelijke complottheorieën die ik bij het duistere huis zou kunnen bedenken.
’Je zou ook kunnen douchen, mocht je dit willen.’ Ik voel een ongemakkelijke glimlach rondom mijn mondhoeken omhoog kruipen – antwoorden doe ik niet, wetend dat er hoogstwaarschijnlijk iets compleet debiels uit zou komen en haar alleen maar aan het lachen zou maken. Wanneer ik zie dat Camille zich langzaam uit begint te kleden, voel ik mijn ogen echter tweemaal zo groot worden als normaal gesproken – waarbij ik er voor zorg dat ze strak op haar gezicht gericht blijven. Het moment dat ik een zachte klik hoor en ze vervolgens enigszins bukt om – hoogstwaarschijnlijk – haar ondergoed uit te trekken, is het moment dat ik mijn adem fel naar binnen zuig om vervolgens bewegingloos te blijven staan. Voor een enkel moment komt het in me op om een van de handdoeken rondom haar lichaam te slaan – maar dat zou absurd zijn, aangezien ze op het punt staat onder de douche te springen. Voordat ik echter wat heb kunnen zeggen stapt Camille voorzichtig in de badkuip, waarna het water zacht begint te lopen en ik mezelf ervan verzeker dat mijn blik op haar haren blijft gericht. Wanneer ze zich plotseling omdraait ben ik dolgelukkig dat ik niet haar lichaam had staan bekijken, aangezien ik anders flink betrapt uit zou kunnen komen.
’Wat ik me nog afvroeg – als je me geen “Cam” wilt noemen, wat dan wel?’ Alhoewel ik de oprechte interesse in Camille’s blik overduidelijk kan zien – krijg ik het niet voor elkaar direct een antwoord over mijn lippen te laten rollen. Niet veel later draait Camille zich opnieuw om, om vervolgens verder te gaan met haar douche – terwijl ik uit alle macht probeer om een simpel woord te vormen in mijn hoofd dat er ook op een goede manier uit gaat komen wanneer ik het zou willen uitspreken. Uiteindelijk laat ik mijn ingehouden adem over mijn lippen rollen, wat gelijktijdig gaat met de uitspraak van de naam “Camille” – dat was immers hoe ik haar het allerliefste zou willen noemen, aangezien het haar naam was ; niet een slap aftreksel daarvan.
De opeenvolgende tien minuten worden er verder geen woorden gewisseld, Camille gaat verder met haar douche – terwijl ik met al mijn wilskracht mijn blik op haar haren gericht houdt. Zelfs wanneer ik merk dat ze het water heeft laten stoppen, de badkuip uit is gestapt en een handdoek van mijn schouder heeft genomen – houd ik mijn blik gericht op haar gezicht, of eerder op een punt dat ergens achter haar gezicht ligt. Wetend dat mijn gezicht hoogstwaarschijnlijk bloedrood is geworden, houd ik mijn lippen stijfjes op elkaar geklemd – zodat er geen andere woorden uit kunnen komen die mijn gebrek aan ervaring konden weerspiegelen. Wanneer ik vanuit mijn ooghoeken kan zien dat Camille haar ondergoed weer heeft aangetrokken, voel ik mijn lichaam ietwat ontspannen en krijg ik het voor elkaar om mijn blik op haar gezicht te richten – wat plotseling een geheel stuk dichterbij was dan ik van te voren had verwacht.
Mijn lippen wijken ietwat uiteen om haar te vragen wat er aan de hand is – wat wordt tegen gehouden door het gegeven dat ik voel dat Camille plotseling mijn hand over haar lichaam leidt. Ik voel een lichte, angstige kreun in mijn keel opzetten – welke wordt tegen gehouden wanneer Camille mijn hand tot stilstand laat komen op haar lies. ‘Op mijn zeventiende ben ik mijn vader verloren…’ Van het ene op het andere moment zijn mijn “seksuele” gevoelens compleet verdwenen – het nieuws van Camille was als een donderslag bij heldere hemel geweest, waar ik totaal niet op had staan wachten. Ik begreep echter meteen dat dit de manier van Camille was om mij een kort kijkje te geen in haar leven en in de persoon die ze daadwerkelijk was – waardoor ik een warme gloed over mijn ogen voelde trekken.
‘Het spijt me,’ fluister ik zacht – niet wetend wat ik anders moet zeggen. Ik weet wel dat – mocht er iets ter wereld zijn wat ik op dit moment zou kunnen wensen, dat het terug brengen van Camille’s vader zou zijn. Het was overduidelijk te zien dat Camille een ontzettend goede band met haar vader had en dat ze er ontzettend mee zat dat hij op haar zeventien jarige leeftijd is overleden. Wanneer ik het waag om mijn blik omlaag te richten, merk ik plotseling op dat mijn vingertoppen een kleine tatoeage aanraken. Glimlachend laat ik mijn vingers en kort overheen glijden – terwijl mijn respect voor Camille langzaam groter en groter begint te worden.
’Ik heb mijn vader nooit gekend – dus, ik kan me niet voorstellen hoe groot dat verlies is,’ fluister ik dan zacht. Met een lichte glimlach richt ik mijn blik opnieuw op Camille’s kristalblauwe ogen – waarna ik een zachte kus op haar voorhoofd druk. Ik zou er alles voor geven om haar haar verdriet voor een moment te laten vergeten, al was het maar enkele minuten. Zuchtend neem ik mijn “eigen” handdoek van mijn schouder en leg deze gedrapeerd over Camille’s schouders neer, waarbij ik opnieuw een zachte kus op haar voorhoofd druk. De kippenvel op haar armen was me niet ontgaan – alhoewel ik op dit moment niet met zekerheid zou kunnen zeggen of dat van de kou was of door haar opbiechting aan mij.
’Ga maar snel je kleren aantrekken, straks vat je nog kou.’ Mijn stem is plotseling hees en haperend, wetend dat ik diep van binnen helemaal niet zou willen dat ze haar kleren opnieuw aan zou trekken. Het moment dat ik mijn blik omlaag had geworpen om naar haar tatoeage te kijken – was eveneens het moment geweest dat ik haar lichaam compleet in me op had kunnen nemen, wat uiteindelijk mijn gevoelens enkel en alleen maar had versterkt. ‘Je mag kiezen of je m’n vest of m’n shirt aan wilt houden, dat is hoogstwaarschijnlijk warmer dan je eigen shirt,’glimlach ik er dan achteraan – waarbij ik mijn eigen shirt over mijn hoofd laat glijden en hem eveneens over haar schouder hang. Ik zou het wel uit kunnen houden met alleen mijn shirt of alleen mijn vest, Camille was een geheel ander verhaal – ik zou niet willen dat haar iets overkwam, al was het maar een simpele verkoudheid.
Na een korte, zijdelingse blik in de spiegel merk ik op dat de rechterkant van mijn ribbenkast een donkerblauwe kleur had gekregen na mijn val in het binnenste van de trap – wat ongetwijfeld de stekende flitsen had veroorzaakt wanneer ik te diep adem begon te halen. Mompelend over mijn gezicht en nek verder wassen draai ik me vervolgens weer om naar de wastafel, mezelf plotseling compleet bewust van het feit dat ik half ontbloot in een badkamer stond met een meisje in enkel en alleen haar ondergoed.

[ bericht aangepast op 22 maart 2014 - 16:09 ]
•

22 maart 2014 - 13:15

Mahoganaea 1551

Aurora Malia Hunter, ‘’Aurie’’
††††

“Heb ik soms iets van je aan of ben ik gewoon te knap voor je?”
Het waren de eerste woorden die tegen Aurora werden gesproken in een paar uur. Het nam dan ook een fractie van een seconde in beslag voor ze door kreeg wat de jongedame haar vertelde.
Afkeurend haalde ze haar neus op. ‘Misschien dacht ik dat je knap was, tot je – je mond opende,’ Een zelfingenomen glimlach sierde haar lippen voor ze zichzelf sierlijk omdraaide en weg beende. Feit, het eerste contact in dit krot liep stroef. Het maakte echter nog niet duidelijk wat haar reden was om hier te zijn.
Lichamelijk leek er met haar niets aan de hand, behalve het feit dat ze wakker werd in een walgelijk bed, leek ze ongeschonden.
Op het moment leek de enige uitweg naar beneden. De dame die haar een niet al te vriendelijk welkom had gegeven stevende haar voorbij. Aurora stond enkele tellen bovenaan het houten gevaarte. Je kon de scheuren in het hout zien zitten en her en der leek het al lichtelijk te zijn door gezakt. Zou dat wel veilig zijn? Een van de vele dingen die door haar hoofd spookte. De belangrijkste was hier wegkomen, maar je moest wel eerst een uitweg hebben voor die missie kon slagen.
Aurora wierp een blik op de enorme killer heels aan haar voeten. Ze twijfelde er niet aan om ze uit te doen maar ze hoopte wel dat ze geen brokken zou maken. Of erger, de trap door zou zakken.
‘Stel je even aan zeg!’ Ze gaf zichzelf een mentale klap in het gezicht voor ze de houten trap afdaalde. De plankjes gaven een voor een – een protesterend geluid terwijl ze afdaalde.
Beneden aan gekomen zag ze dezelfde jongedame van daarstraks. Deze ging de deur te lijf met een niet zo’n sterke tegenstander. Aurora sloeg haar armen over elkaar en keek een paar tellen naar het tafereel.
“Help me dan eens in plaats van daar als een nietsnut te staan! Willen jullie niet weg?” zei de vrouw. Langzaam trok ze haar wenkbrauw weer op. ‘Je wil de deur open wrikken met een wandelstok? Niet gunstig. Door de manier waarop de deur gebarricadeerd is lijkt het me sterk dat we hier wegkomen.’
Ze liep rustig naar de voordeur toe, waar ze inspecteerde hoe het hout was bevestigd aan de deurkozijnen. Haar vingertoppen gleden over het iets ruwe hout. ‘Het is stevig vastgemaakt. Het hout heeft meer dan vier lagen. Zonder de juiste middelen kan je hier niet uit komen. Laat staan dat je gaat proberen om de tralies voor de ramen weg te halen’ Een gekwelde zucht verliet haar lippen voor ze zich weer omdraaide naar de levende figuren in de hal. ‘Er moet een andere uit weg zijn, want deze wordt’ m niet,’
Zij gaf suggesties, maar ze moest er niet aan denken om zelf mee te helpen. Aurora had eergisteren net een manicure behandeling gehad en ze was niet van plan om deze naar zijn grootjes te gaan helpen.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

22 maart 2014 - 13:46

Hyonyeo 24572

Camille Faith Vargas • 22 •

‘Het spijt me,’ weerklonk er als een zacht gefluister uit zijn mond, waar ik op mijn keer een lichte glimlach op liet zien. Hem hoefde het niet te spijten, mijn vader was immers gestorven aan een hartaanval – desondanks was ik dankbaar voor zijn gemeende woorden. Bij hem scheen alles meer te tellen dan bij enig ander, dan deerde het mij immers vrij weinig. Milo leek daarentegen een geheel ander persoon en tevens kwestie, iets waarmee ik niet zeker wist wat te doen ook al had ik hem een deel van mijn binnenste problemen laten zien. Het verwarde me echter wel dat ik direct met het grootste probleem begon – namelijk mijn vader, waar ik heel hecht mee was. ‘Ik heb mijn vader nooit gekend – dus, ik kan me niet voorstellen hoe groot dat verlies is,’ vervolgde hij met dezelfde klank, nadat de warmte over mijn tatoeage streek – waar ik een korte huivering door liet horen. Het kon dan wel een zwaar onderwerp zijn, ik merkte dat Milo’s aanrakingen zowat elke keer een intens gevoel door mij heen liet jagen. Was het echter een positief of negatief iets? Daar probeerde ik niet teveel aan te denken, het ging immers allemaal om dit ene moment en ik zou wel zien wat er daarna zou gebeuren.
‘We hebben allebei een vader op een andere manier verloren,’ herhaalde ik mijn gedachtegang, om het beter tot me door te laten dringen – terwijl hij een zachte kus op mijn voorhoofd drukte. Hier probeerde ik me met alle macht in te tomen om niet te laten merken dat ik mezelf tegen hem aan wilde gooien, op een volstrekt gepaste manier vanzelfsprekend. ‘Het voelt alsof …’ dacht ik na voor de passende woorden, waarbij ik mijn wijsvinger nogmaals over mijn lippen streelde. ‘je een belangrijk stuk van jezelf verloren hebt.’ Eindigde ik toen, niet wetend hoe ik het anders zou moeten bewoorden – hopelijk begreep hij dit. Ondanks dat hij zelf hoogstwaarschijnlijk ook niet zo’n heel fijne jeugd had gehad, meer doordat hij zijn vader niet kende, was ik blij met het feit dat hij wat van zichzelf met mij deelde – zelfs al had ik het “begin” gemaakt.
‘Het spijt me,’ besloot ik dan eveneens te vertellen, zacht fluisterend, terwijl hij zijn “eigen” handdoek om mijn schouder drapeerde, waarbij hij opnieuw een zachte kus op mijn voorhoofd drukte. Voor een klein moment sloot ik mijn heldere poelen om van zijn zachte lippen op mijn huid te genieten, wetend wat de betekenis hiervan is. ‘Het gaat om de liefde die je van een ouder krijgt, je moeder heeft goed werk geleverd – je bent liefhebbend, niet zoals enig andere man, die ik ken althans.’ Dit keer ga ik op mijn tenen staan om hem, met een glimlach rondom mijn mondhoeken, een zachte kus op zijn voorhoofd te geven.
‘Ga maar snel je kleren aantrekken, straks vat je nog koud.’ Zijn stem is abrupt hees en haperend geworden, waardoor ik mezelf in moet houden om geen “verlangende” hersenspinsels te krijgen – die ik steeds vaker lijk te krijgen als ik zijn hese klank hoor. Het is alsof ik in zijn ban ben, wat niet enkel door zijn mooie, felgroene ogen komt. Met een bijna onopmerkzaam knikje laat ik weten dat het wellicht een betere keuze is, waarop ik zijn advies dan eveneens opvolg om me naar de stoel te begeven – waar mijn kleding nog opligt. ‘Je mag kiezen of je m’n vest of m’n shirt aan wilt houden, dat is hoogstwaarschijnlijk warmer dan je eigen shirt.’ Bij deze woorden draai ik me om, mijn broek al in mijn handen om tegelijkertijd te kijken hoe zijn shirt een weg over Milo’s hoofd vind – ondertussen had ik net mijn strakke, gescheurde jeans weer aan. Een grijns bevindt er op mijn volle lippen wanneer hij zijn shirt over mijn schouder hangt, en ik hierdoor beter zijn bovenlichaam kan bestuderen. Ik wist niet zeker of hij dit expres deed, maar hij leek niet geheel bewust van zijn seksuele aantrekkingskracht. Het was dan ook iets wat me hevig raakte plotseling; een opwellende vurigheid. Dit was niet goed voor mijn libido. Ik kon het echter niet zien als opzettelijkheid, hij handelde immers geheel ongemakkelijk als het onderwerp “seks” ter spraken kwam. Zijn mannelijke geur, die van het AC/DC shirt afkwam, drong zich opnieuw in mijn neus door, wat het enkel erger maakte – bijna wilde ik het shirt dan ook aan doen, wat ik uiteindelijk niet besloot te doen.
Ik had nog pas net een stap in zijn richting gezet, gezien ik mezelf niet langer in kon houden om zijn lichaam aan te raken – waarop opeens alles gestaakt werd doordat mijn heldere poelen op zijn ribbenkast was gevallen. Mijn kijkers verwijdden voor luttele seconden door de enorme blauwe kleur die er te zien was, waarbij ik me direct afvroeg of hij het (door de klap) wellicht gekneusd had of het een blauwe plek was. Allebei waren niet bepaald fijn, maar een blauwe plek zou eerder overgaan dan wanneer het gekneusd was, dat zou maanden duren.
‘Milo…’ fluisterde ik zachtjes met een hese, maar zoete toon – verwikkeld in een lichte bezorgdheid. Het sprak elkaar nog tegen, maar ik probeerde me bij elkaar te rapen voor hem, anders had hij niets aan me. ‘Ik ga je op bed leggen,’ vervolg ik, het was duidelijk dat ik geen tegenspraak duldde, dus beende ik naar hem toe. Niet enkel zijn shirt had ik vast, maar eveneens die van mij, samen met het vest, waarop ik zijn arm – aan de goede kant van zijn lichaam – over mijn schouder gooide en hem voorzichtig de badkamer uit begeleidde. Ik was niet iemand die tegenspraak duldde op dit vlak, waardoor ik nogal rechtstreeks kon zijn. Mijn rechterhand had ik bij zijn broekband lichtjes vastgepakt, mijn slanke vingers door de lussen ervan. Bij de eerste te beste deur deed ik deze open om te kijken of er een bed in stond, wat gelukkig zo was – hierdoor legde ik hem zachtjes op bed neer en sloeg mijn armen over elkaar. ‘Verdomme, ik wist dat je pijn had – nou, ik ga voor je zorgen. Nu moet ik even nadenken, want mocht het enkel een blauwe plek zijn, moet ik het voor een kwartier koelen. Wanneer het echter gekneusd is, heb je veel warmte nodig en is het beter om je te masseren…’ Voor luttele seconden beet ik nadenkend op mijn onderlip, aangezien ik niet weet wat nu te doen, want een dokter was niet bepaald in de buurt. ‘Oké, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik bij je in het krijt sta; je hebt me immers al meerderen keren gered. Eerst wil ik eigenlijk dat je – je shirt aantrekt, hoe jammer dat ook is, en je vest ook,’ Ik ga naast hem op het bed zitten en grijns uitdagend. ‘Moet ik je helpen of kan je het zelf af?’ kan ik niet laten speels te vragen, waarbij ik mijn vingers charmant over zijn blote borstkas laat strelen.

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 0:42 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

22 maart 2014 - 16:41

Halfling 4374

• Michelangelo " Milo " Vitorio Bianchi

’We hebben allebei een vader op een andere manier verloren. Het voelt alsof… – je een belangrijk stuk van jezelf verloren hebt.’ Mijn hoofd maakt een licht knikkend beweging, welke haast onmerkbaar zou zijn voor Camille. Alhoewel ik de inhoud en betekenis van haar uitgesproken woorden begreep, zou ik voor geen haar toe willen geven dat het geen betrekking had op mijzelf en mijn jongere jaren. Grotendeels door het gegeven dat mijn “vader” het hazenpad heeft gekozen voordat ik goed en wel geboren was, had ik geen enkele herinnering van hem. Daarnaast heeft mijn moeder altijd een afstandelijke houding tegenover hem en zijn verhalen opgesteld, waardoor ik vrijwel geen enkele gegevens over hem had. Slechts enkele personen in de omgeving hadden in mijn jongere jaren de opmerking gemaakt dat ik “de ogen van mijn vader” had, waar ik enkel en alleen mijn schouders op had geschud. Naar mijn eigen mening kon het me bar weinig schelen dat ik “de ogen van mijn vader” had – hij had mijn moeder verlaten op een moment dat ze hem het allermeeste nodig had, en dat was in mijn ogen op geen enkel opzicht goed te praten.
‘Het spijt me. Het gaat om de liefde die je van een ouder krijgt, je moeder heeft goed werk geleverd – je bent liefhebbend, niet zoals enig ander man, die ik ken althans.’ Mijn mondhoeken trekken voor enkele seconden samen in een lichte glimlach – enkel en alleen door de referentie naar mijn moeder, welke Camille zojuist had uitgesproken. Ik dacht altijd dat er geen enkele vrouw zo sterk zou zijn als mijn moeder, alhoewel Camille enkele barsten in deze gelofte heeft gemaakt. Haar woorden over de mannen die ze heeft leren kennen zorgen er daardoor ook voor dat de glimlach direct van mijn mondhoeken naar beneden glijdt. Wat had de prachtige jongedame voor me allemaal meegemaakt, in haar zoektocht naar liefde – of zelfs aandacht? Voor enkele seconden verwijt ik het mezelf dat ik haar nooit eerder heb leren kennen – alleen maar om haar de negatieve ervaringen met mannen te besparen. Echter, ik weet hoe absurd het is en dat ik er niets aan kan veranderen – ik kan haar op dit moment alleen maar laten zien dat niet alle mannen zo zijn, dat ik niet zo ben.
Gedachten aan Camille en mij maken mijn stem echter hees en haperend, wanneer ik haar vertel zich snel aan te kleden om de reden dat ze anders kou kan vatten – of misschien wel om de reden dat ik denk het niet langer aan te kunnen om zo naar haar te kijken, in slechts haar ondergoed. Inmiddels merk ik – tot mijn grote opluchting – dat Camille haar spijkerbroek opnieuw aan heeft getrokken, waarna ik mijn AC/DC shirt over haar schouder drapeer en de blauwe vlek op mijn zijde bekijk in de spiegel.
‘Milo…’ Alhoewel ik mezelf en mijn handelingen tegen wil houden – draai ik me met een schichtige en geschrokken blik om naar Camille. De hese ondertoon van haar stem was me niet ontgaan en voor enkele seconden was ik bang dat ik mezelf in de problemen had gebracht door mijn shirt uit te trekken in haar bijzijn. Echter, wanneer ik de bezorgde blik in haar ogen kan onderscheiden – welke gericht zijn op de blauwe plek op mijn zijde – vloeit de angst voor een gedeelte uit mijn ogen, ze was enkel en alleen bezorgd. ‘Ik ga je op bed leggen.’ Inmiddels heeft Camille alle overige kledingstukken verzameld en zakt mijn mond enigszins open. Ze ging me – wat? Wat ging er gebeuren wanneer ik op dat bed werd gelegd?
Met verwijde ogen laat ik mezelf leiden door Camille, mezelf er voor de volle honderd procent van bewust dat haar vingers zich vast haakten in de lussen van mijn broeksband. Wanneer we een nieuwe, onbekende deur zien in de gang – aarzelt Camille geen seconde en opent hem, om vervolgens gezamenlijk met mij naar binnen stappen en bij een groot bed tot stilstand te komen. Mijn gedachten denken voor enkele seconden aan een weerwoord geven, maar voor ik het goed en wel in de gaten heb – kijk ik naar het plafond, doordat ik op mijn rug op het bed ben komen te liggen. ‘Verdomme, ik wist dat je pijn had – nou, ik ga voor je zorgen. Nu moet ik even nadenken, want mocht het enkel een blauwe plek zijn, moet ik het voor een kwartier koelen. Wanneer het echter gekneusd is, heb je veel warmte nodig en is het beter om je te masseren… Oké, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik bij je in het krijt sta; je hebt me immers al meerdere keren gered. Eerst wil ik eigenlijk dat je – je shirt aantrekt, hoe jammer dat ook is, en je vest ook. Moet ik je helpen of kan je het zelf al?’
Gedurende de gehele woordenstroom van Camille, had ik met grote ogen omhoog gekeken en de informatie op me in laten werken – koelen, masseren? Gedachten aan de warme handen van Camille over mijn zijde veroorzaakten een lichte rilling welke langs mijn ruggengraat naar beneden trok en mijn ademhaling voor een enkel moment liet haperen. Wanneer ik de zachte vingertoppen van Camille plotseling over mijn borst voel glijden – wordt de lichte rilling langs mijn ruggengraat herhaald en ben ik mezelf er van verzekerd dat ik op dit moment mijn shirt helemaal niet aan zou willen trekken, niet wanneer haar huid in contact stond met mijn borst. Ik wist echter ook dat ik hier niet als een bezetene met verwijde ogen kon blijven liggen, terwijl zij me enkel en alleen maar probeerde te helpen – ik moest mijn perverse gedachten onder controle proberen te houden, anders waren we nog verder van huis dan we op dit moment al waren. Daarnaast – Camille was een meisje dat al met een andere man, of misschien zelfs meerdere mannen in contact was gekomen op een seksuele manier. Ik kon me niet voorstellen dat ik haar op wat voor manier dan ook hetzelfde gevoel zou kunnen geven als die mannen hadden gedaan.
’Alleen mijn t – shirt,’ fluister ik dan zacht, mijn stem nog steeds hees en brandend. Ik herinnerde me het korte t – shirt van Camille en de manier waarop ze kippenvel had gekregen onder de douche – ze zou mijn vest aan moeten om het zelf warm te blijven houden. ‘E – En als ik mijn t – shirt aan moet doen, moet jij dat ook,’ mompel ik er dan zacht achteraan. Mijn blik had voor een kort moment op haar bh gehangen, waardoor mijn ademhaling als vanzelf sneller was gegaan en ik voelde dat er een rode blos op mijn kaken stond. Woest knijp ik mijn ene hand tot een vuist – ik leek verdorie wel een klein kind dat zich niet kon gedragen in het bijzijn van een andere, ervaren vrouw. Ik was immers toch al verschillende keren gaan zwemmen? Daarnaast had ik al verschillende meiden in hun ondergoed gezien – bij de “feestjes” van Mush, het had me echter nog nooit zo veel gedaan als het op dit moment deed.
Mompelend over mijn eigen on – kunnen, sjor ik mijn t – shirt van Camille’s schouder. Voor een kort moment voel ik een lichte steek in mijn zij, maar mijn gedachten hebben hem direct naar de achtergrond gedrukt. Ik druk mezelf door middel van mijn onderarmen wat omhoog, waardoor ik tegen de spijlen van het bed aan kom te zitten met mijn rug – en sta op het punt om mijn shirt over mijn hoofd te trekken. De woorden lijken echter veel te snel uit mijn mond te komen, en daarna voel ik mijn hoofd vuurrood worden. ‘Is het niet ontzettend grappig om mij te zien stuntelen als jij zelfs al in je bh voor me zit? Laat staan bij wat er allemaal nog meer kan gebeuren tussen… tussen een man en een vrouw. Ik bedoel – is het niet vermakelijk? Ik voel me echt een idioot die geen flauw benul heeft van wat hij doet of wat hij überhaupt moet doen.’

| Ik ben vanavond weg, dus post 'm lekker nu al ^^ |

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 19:14 ]
•

23 maart 2014 - 20:21

Hyonyeo 24572

Camille Faith Vargas • 22 •

‘Alleen mijn t-shirt,’ fluisterde hij zacht, waarbij ik me moest inhouden wegens zijn hese, brandende klank die hij had. De volgende keer zou ik er werkelijk wat van moeten zeggen, anders zou hij het al helemaal vreemd vinden dat ik zwijgzaam blijf – wat bij sommige slecht opgevat konden worden. Wellicht was dat beter dan abrupt vermelden hoe zijn hese stem mij “opwond”. Toch was ik het er niet mee eens dat hij enkel zijn shirt aan wilde. ‘E – en als ik mijn t-shirt aan moet doen, moet jij dat ook,’ vervolgde hij zacht mompelend. Voor even sloeg ik hem gade, terwijl ik me afvroeg waarom hij zo handelde.
‘Nou, oké, ik had niet door dat je er zo’n last van had,’ prevelde ik met een zachte klank, enigszins teleurgesteld dat ik hem klaarblijkelijk zo op zijn zenuwen werkte. Iets wat ik absoluut niet doorhad, wat weer te maken had met het feit dat ik hem niet uit kon puzzelen. Hoogwaarschijnlijk had ik hem niet in de doucheruimte moeten laten, maar hem op de gang moeten laten wachten. Alleen hij vermeldde er niets op, dus ik dacht dat het wel goed was. Blijkbaar niet dus. Stilletjes volgde ik zijn woorden maar op, terwijl ik mijn ogen neersloeg. Er zaten enkele verdwaalde waterdruppels op mijn bovenlichaam, waarvan de oorzak mijn lange, halfnatte haarlokken waren. Deze waren nog lichtelijk tegen mijn gezicht, nek en schouders aangeplakt, maar ik haalde ze allemaal bij elkaar om ze over één schouder te gooien. De druppels deerde mij echter vrij weinig, gezien mijn gevoelens waarvan ik niet begreep hoe sterk deze waren langzaam de overhand kregen. Wanneer ik weer naar Milo blikte, merkte ik op dat hij rechtop was gaan zitten.
‘Is het niet ontzettend grappig om mij te zien stuntelen als jij zelfs al in je bh voor me zit? Laat staan bij wat er allemaal nog meer kan gebeuren tussen … tussen een man en een vrouw. Ik bedoel – is het niet vermakelijk? Ik voel me echt een idioot die geen flauw benul heeft van wat hij doet of wat hij überhaupt moet doen.’ Kort vertrok mijn mond door zijn woorden omreden dat het eerdere ogenblik alsnog in mijn hoofd zat.
‘Hm, zo grappig is het niet – eerder aandoenlijk,’ begon ik, nog redelijk op een kalme toon. ‘Het “ergste” wat er kan gebeuren tussen man en vrouw is seks, maar daar hoef jij je geen zorgen over te maken,’ vervolg ik, waarbij mijn gezicht wat meer afgewend is, aangezien ik dit gesprek alles behalve fijn vind. ‘Ik betwijfel namelijk of je dat überhaupt met mij wil. Het deert niet hoor, ik begrijp het wel; Je hebt immers iemand nodig die niet zoals ik is.’ eindigde ik mijn antwoord aan hem. Ik heb nu eenmaal meerdere mannen gehad, denk ik erachteraan – omdat ik dacht dat het daaraan lag. Ik knikte kort begrijpelijk erop, al deed het me in feite wel pijn, ik had het grofweg kunnen verwachten. De woorden die ik nu had gekozen in plaats van waar ik aan dacht, waren wellicht wat netter – en net op zo’n manier te snappen. Hij had nu in elk geval geen “slecht uitzicht” meer, aangezien ik mijn shirt allang aan had getrokken. Ik had niet verwacht dat ik zo onzeker kon raken door een jongen, maar Milo was een apart geval.
Ondertussen sta ik op van zijn bed, waardoor ik – als ik naar hem terugblik – deels naar beneden moet kijken om mijn ogen, die z’n glans iets verminderd hadden, in die van hem te boren. Zonder iets te zeggen, buig ik me naar hem toe om hem te helpen met het shirt, waarna ik het vast pak en deze om zijn schouders sla. Het is overduidelijk dat ik wil dat hij deze aantrekt, zonder een tegenwoord te krijgen van hem, waarop ik de woorden “ga liggen” mompel. De dekens die op het bed lagen trek ik voorzichtig onder hem vandaan, om deze helemaal naar het uiteinde van het bed te trekken, om daarna Milo goed op het bed te leggen en zijn schoenen op de grond zet. De sfeer leek bijna geheel om te zijn geslagen als je het met daarstraks vergelijkt. Mijn vingers krullen zich om de dekens heen, terwijl ik mijn gezicht al iets afwendt zodat ik de dekens enkele keren kan opkloppen zonder dat het stof ofwel de lucht in mijn ogen kan slaan. Na dit gedaan te hebben, sla ik de dekens tot zijn middel en het overige sla ik terug richting het uiteinde, waardoor het dubbel ligt.
‘Ik ga het, voor de zekerheid, toch een kwartier koelen – dus ik ben zo terug.’ Met deze woorden verlaat ik de kamer en been terug richting de badkamer, waar ik mijn handdoek pak om een deel koud te maken met het water uit de kraan. Ik moet mezelf bezighouden, want anders overdenk ik zaken die ik liever wil vermijden, zoals dat van Milo daarnet. Wat had dat te betekenen? Mijn handelingen stoppen wanneer ik de handdoek iets uitwring en slaak een diepe zucht. Als hij nu gewoonweg eerder naar me had geluisterd, was dit niet gebeurd en zat niet enkel ik in de knoop met mijn gevoelens, maar Milo eveneens. Toch wil ik niets liever dan dat hij bij mij is, in plaats van één of ander trutje. Traag begeef ik me terug naar de kamer waar Milo lag, de paar stappen op de terugweg zette ik extra langzaam. Eenmaal bij de deur opende ik deze met zoveel mogelijk kalmte, hoewel ik – zonder iets te zeggen – naar hem toe stapte, zijn shirt wat omhoog deed en de koelte tegen zijn zijde aanlegde. Even wreef ik mijn lippen over elkaar, waarbij ik zijn rechterhand pakte zodat hij het er zelf tegenaan kon klemmen. Er waren geen klokken in de buurt en ik had geen mobieltje, waarschijnlijk hij eveneens niet, waardoor ik genoodzaakt was het te gokken.

Quiet the mind, and the soul will speak.

24 maart 2014 - 19:35

Halfling 4374

• Michelangelo " Milo " Vitorio Bianchi

’Hm, zo grappig is het niet – eerder aandoenlijk. Het “ergste” wat er kan gebeuren tussen man en vrouw is seks, maar daar hoef jij je geen zorgen over te maken. Ik betwijfel namelijk of je dat überhaupt met mij wilt. Het deert niet hoor, ik begrijp het wel; je hebt immers iemand nodig die niet zoals ik is.’
Mijn kaken klemmen zich onmiddellijk strak op elkaar – enkel en alleen als gevolg van de woorden welke Camille zojuist heeft uitgesproken. Ik kon er in mijn gedachten niet bij dat ze zo’n laag zelfbeeld van zichzelf had, dat ze daadwerkelijk dacht dat ik zo’n lage pet van haar op had – wat naar mijn idee overduidelijk niet het geval was. Wanneer ik de waarheid zou vertellen – wat ik hoogstwaarschijnlijk niet zou durven – zou ze te weten komen dat ik er alles voor zou geven om met haar… seks te hebben, om met haar intiem te zijn. Hoogstwaarschijnlijk zou iedere man in de gehele wereld paraat staan om intiem te zijn met Camille – welke gedachten me plotseling een onbekende woede in mijn borst bracht. Camille met andere mannen, dat zou niet meer gaan gebeuren – niet wanneer ik in de buurt zou zijn. Alhoewel ik mijn gehele leven heb gewalgd van romantische onzin en er vrijwel geen enkele aandacht aan heb weten te besteden – komt het simpele zinnetje “ze is van mij” direct in mijn gedachten binnen, waardoor ik een weke glimlach rondom mijn mondhoeken voel verschijnen en op geen enkele manier tegenstribbel wanneer Camille mijn t – shirt over mijn schouders trekt. Wanneer ik in de gaten krijg dat ze zelfs mijn schoenen aan het uittrekken is en mijn lichaam wat beter op het bed positioneert kom ik enigszins weer bij mijn positieven.
’Ik ga het, voor de zekerheid, toch een kwartier koelen – dus ik ben zo terug.’ Mij verbijsterd achterlatend in de slaapkamer – kan ik enkel en alleen toekijken hoe Camille uit mijn gezichtsveld verdwijnt, wat me direct een onaangenaam gevoel in mijn onderbuik geeft. Wanneer er iets met haar zou gebeuren zou ik niet in de buurt zijn om haar direct te helpen – iets wat ik niet graag nog eens wil laten gebeuren. Na wat een eeuwigheid scheen te duren, zie en hoor ik plotseling de deur van de slaapkamer opnieuw geopend worden en stapt Camille zwijgzaam naar binnen. Wanneer ze mijn t – shirt omhoog stroopt en iets koels tegen mijn zijde drukt, frons ik mijn wenkbrauwen direct. Wat had ik daarnet gezegd dat haar zo van streek had gemaakt, zo zwijgzaam? In mijn gedachten begon ik al mijn woorden onmiddellijk te overdenken – maar kwam tot de conclusie dat ik geen flauw idee had of ik iets fout had gedaan of niet.
Woedend klem ik mijn kaken opnieuw met een ferme klap op elkaar – waarom kon ik met geen enkele mogelijkheid met een jongedame om gaan, zonder mezelf continu te moeten corrigeren of moeten controleren op een of andere fout? Wanneer andere jongens uit mijn omgeving met jongedames bezig waren, leek het allemaal van zelf te gaan zonder dat er moeite voor gedaan moest worden – wat op dit moment helemaal niet het geval bleek te zijn. Ik wist echter dat het iets te maken had met Camille, omdat ik normaal gesproken redelijk overweg kon met meisjes – in een vriendschappelijke relatie, zou ik daarbij moeten vermelden. Misschien moest ik Camille ook op een vriendschappelijke manier benaderen… Echter, mijn onderbewustzijn leek me direct te willen vertellen dat dat met geen enkele mogelijkheid zou gaan lukken – mijn gevoelens voor Camille zaten inmiddels al veel te diep.
’Waarom laat je het onderwerp “wat Milo nodig heeft” niet gewoon over aan mij?’ Mijn stem is mompelend, maar ik ben mezelf er van bewust dat er enige irritatie in door blijkt te schemeren. Zuchtend voel ik mijn ogen voor enkele seconden dicht zakken – enkel en alleen om mijn gedachten enigszins te ordenen en Camille te laten weten dat mijn irritatie op geen enkele manier op haar was gericht, maar slechts op mezelf. Wanneer ik mijn ogen opnieuw open, weet ik dat er een zachtere blik naar buiten schijnt dan voorheen. ‘Ik bedoel alleen maar – praat alsjeblieft niet op zo’n manier over jezelf. Jij weet niet wat ik zie – wat andere mannen zien. Of je het nu wil geloven of niet ; je bent mooi – prachtig, eerlijk gezegd – grappig, intelligent en je hebt een fantastische muzieksmaak. Daarnaast – wanneer ik al nerveus word wanneer jij in je ondergoed bij me bent, laat staan het idee over… seks hebben met jou. Hoogstwaarschijnlijk heb je er geen idee van, maar dat is in mijn ogen zo’n beetje de hemel.’ Alhoewel mijn stem zekerder was dan ik me op dit moment voelde – stond ik zelf bijna te kijken van de woorden die ik zojuist uit heb gesproken, voornamelijk het allerlaatste gedeelte over mijn gedachten over seks hebben met Camille.
Steunend op mijn onderarmen – waarbij ik er voor zorgde dat de koude doek tegen mijn zijde gedrukt bleef – keek ik Camille vervolgens diep in haar ogen aan. Ik wilde dat ze me zou geloven, ik zou niets liever willen op dit moment. Sterker nog – ik wilde dat ze zou geloven dat ze zo fantastisch was als in mijn eigen ogen, dat ze zou accepteren dat ik deze gevoelens voor haar had en niet iedere minuut zou denken dat ik liever “een ander” zou hebben.
‘Kom bij me liggen,’ fluister ik dan zacht en onzeker – terwijl mijn ogen ietwat verwijden.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 13:41 ]
•

25 maart 2014 - 12:55

Hyonyeo 24572

Camille Faith Vargas • 22 •

’Waarom laat je het onderwerp “wat Milo nodig heeft” niet gewoon over aan mij? Ik bedoel alleen maar – praat alsjeblieft niet op zo’n manier over jezelf. Jij weet niet wat ik zie – wat andere mannen zien. Of je het nu wil geloven of niet ; je bent mooi – prachtig, eerlijk gezegd – grappig, intelligent en je hebt een fantastische muzieksmaak. Daarnaast – wanneer ik al nerveus word wanneer jij in je ondergoed bij me bent, laat staan het idee over… seks hebben met jou. Hoogstwaarschijnlijk heb je er geen idee van, maar dat is in mijn ogen zo’n beetje de hemel.’
Zwijgzaam besluit ik naar zijn woorden te luisteren, al kan ik geen andere reactie bedenken dan het lichtelijk spottende gesnuif wanneer hij vermeldt dat ik niet weet wat andere mannen zien. Dat is het probleem, ik weet precies wat ze zien; ze geven niet om een mooie kop, ze denken aan hun zogenaamde status. Well, behalve Milo, maar hij is simpelweg een ander verhaal. Het is de eerste jongeman waar ik überhaupt zoveel gevoelens voor heb ontwikkeld dat ik niet precies weet hoe ik ermee om moet gaan. Wel verleiden, niet verleiden? Laten zoals het nu is of mijn hart wat meer openen? Weggaan of blijven?
'Mannen kan ik in een seconde doorzien, het enige wat ze verwachten is om in een meisje haar broek te komen,' beantwoordde ik terug, 'En, hoe dom dat ik was, liet ik dat elke keer opnieuw toe. Ik zat zo met het overlijden van mijn vader in, dat ik deze weg op had gezocht - hierom minacht ik mezelf.' Het zou me niet verbazen hij nu vast en zeker eveneens. Een enkele pas stapte ik bij hem vandaan, waarbij ik mijn hoofd lichtjes schudde en hem onbegrijpelijk aanblikte. 'Alleen jij, Milo... Jij bent een puzzel die ik niet af kan maken, en het frustreert me.' Eerlijk gezegd, krijg ik er nogal hoofdpijn van. Hij had eerder meerdere dingen aan me bekend, maar tot nog toe begreep ik niet precies waar hij allemaal aan dacht. Op dat moment steunde hij op zijn onderarmen, hoewel hij gedurende dit mij in mijn ogen bleef aankijken - de manier waarop deed me lichtelijk rillen, op een goede manier.
‘Kom bij me liggen,’ fluisterde hij zacht en met een onzekere klank erin, al verdween dit in het niet door de woorden die over zijn lippen waren gerold. Wat, bedacht ik me in eerste instantie verward, had hij mijn zinnen niet gehoord - deze tot zich door laten dringen? Eindelijk had ik het durven te vermelden en hij zegt dat ik bij hem moet komen liggen. Toch, desondanks dat het totaal niet als een bevel klonk, zette ik enkele kleine stapjes zijn kant op. Mijn heldere poelen verlieten hierbij niet het oogcontact tussen ons twee, daarvoor was het te magisch. Gedwee, wat in feite al niets voor mij was, legde ik mij naast hem neer, waarbij mijn hoofd op zijn schouder lag. Ik had zijn woorden opgevolgd, zonder tegen te stribbelen of woorden naar zijn hoofd te gooien, alsof ik in zijn ban was. Voor even liet ik het mezelf toe om mijn ogen te sluiten en tegelijkertijd weg te dromen, het kalmeerde me enigszins. Op wat hij had gezegd, vertelde ik niets meer, want wat moest ik zeggen?
Na wat ik dacht dat een kwartier was, ging ik recht zitten op het bed en depte de natte plek op zijn zijde droog. 'Hoe voelt het?' stelde ik hem benieuwd de vraag, een lieflijke klank erin verworven. De doek legde ik opzij, waarbij ik deels over hem heen leunde om het op het kastje te leggen en nam vervolgens op zijn onderlichaam plaats - opnieuw een been aan weerszijden van zijn lijf. Mijn handen had ik voor het ogenblik kort naast zijn lichaam gehouden. 'Geen zorgen, ik ben een kei in masseren,' deelde ik mede, waarbij een kleine glimlach mijn lippen betrad. Langzaam liet ik mijn handen over zijn lijf gaan, zodat hij er eerst aan kon wennen, waarna ik het heel voorzichtig richting zijn zijde liet gaan. Ik wilde absoluut niet dat hij pijn had, en het was een flinke plek. 'Alleen als het pijn doet, is waarschuwen wel handig,' eindigde ik, iets wat hij hopelijk ook wel wist.
Na wat scheen een eeuwigheid leek, stopte ik voor luttele seconden met de handelingen die ik deed. Al genoot ik er stiekem van dat ik zijn lichaam kon beroeren zonder dat hij het doorhad van wat ik allemaal voelde, maar omdat het goed was voor Milo. 'Mijn vader vertelde me vroeger een verhaal, later kwam ik er pas achter dat het een Griekse mythe was. Psyche, wat letterlijk vertaalt "ziel" betekent, vertegenwoordigd de vorm van een vlinder. Ze is voor eeuwig verbonden met liefde als zij en Eros een eindeloos gepassioneerde band met elkaar delen - beide hopeloos verliefd op elkaar,' grinnikte ik, in gedachten verzonken. 'Daar droomde ik vroeger van, hoe naïef dat hoogstwaarschijnlijk ook klinkt. Het is niets meer dan een kinderdroom om "echte liefde" te hebben, denk ik.' Mijn stem ietwat droevig geworden, al verbeet ik dit door op mijn onderlip te bijten en zijn zijde verder te masseren.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 12:56 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

25 maart 2014 - 14:15

Halfling 4374

Michelangelo " Milo " Vitorio Bianchi
•••

‘Mannen kan ik in een seconde doorzien, het enige wat ze verwachten is om in een meisje haar broek te komen. En, hoe dom dat ik was, liet ik dat elke keer opnieuw toe. Ik zat zo met het overlijden van mijn vader in, dat ik deze weg op had gezocht – hierom minacht ik mezelf. Alleen jij, Milo… Jij bent een puzzel die ik niet af kan maken, en het frustreert me.’
Alhoewel de zachte, oprechte woorden van Camille scherpe sneden in mijn gedachten produceren, weiger ik om haar een vorm van reactie te schenken. Hoogstwaarschijnlijk moet ik mijn gehele aankomende leven aan zien te tonen dat ik nooit naar haar verleden zal kijken, maar enkel en alleen naar haar toekomst – onze toekomst. Naar mijn mening begaat iedereen in zijn of haar leven misstappen, waar slechts van geleerd kan worden. Het hebben van spijt van bepaalde acties en daden had immers nooit iemand kunnen helpen, hetgeen het bij Camille ook niet zou gaan doen. Inmiddels had ik binnen in mijn onderbewustzijn de “ taak ” opgenomen om haar gedachten te doen draaien – haar in te laten zien dat ze een fantastische jongedame is, waar ik alles voor over al hebben wanneer dit benodigd is. Van het ene op het andere moment word ik overspoeld door een onbekend, sentimenteel gevoel. Wanneer de zachte, onzekere woorden “ kom bij me liggen ” over mijn lippen rollen – ben ik voor enkele seconden bang dat ze opnieuw uit de kamer zal verdwijnen, mij alleen achterlatend. Echter, nadat haar verwarde gezichtsuitdrukking enigszins weg is getrokken – loopt ze met minimale stappen naar het bed, waarbij haar prachtige ogen de mijne voor geen enkel moment los weten te laten.
Woordeloos laat ik mijn wang op haar zachte haren rusten, waarna ik mijn lichaam op het matras laat zakken. Met enkele, soepele bewegingen maak ik het voor elkaar dat Camille’s onderlichaam eveneens voor een gedeelte onder de oude dekens komt te liggen – waarna ik mijn armen rondom haar lichaam sla en bewegingloos richting het plafond staar. Nadat er verschillende minuten zijn verstreken, voel ik dat mijn lichaam zich op heeft weten te warmen door middel van het lichaam van Camille – waardoor er een zachte zucht over mijn lippen naar buiten rolt, als teken van het ongeloof dat ik haar op dit moment in mijn armen heb. Echter, voordat ik het goed en wel in de gaten heb – schiet Camille plotseling overeind en begint de natte plek op mijn zijde droog te deppen, waarna ze de natte doek op de kast naast het bed legt. ‘Hoe voelt het?’ Enigszins ongemakkelijk laat ik mijn schouders wat heen en weer bewegen, aangezien Camille op dit moment grotendeels over mijn lichaam hangt en mijn gezicht hoogstwaarschijnlijk niet kan zien. Wanneer ze haar lichaam opnieuw begint te verschuiven en ik merk dat ze schrijlings op mijn onderlichaam komt te zitten – haar benen ieder aan weerszijden van mijn lichaam – kan ik het niet helpen dat mijn adem voor een kort moment naar binnen wordt gezogen en hij voor enkele seconden stokt in mijn keel. De lichte druk die haar lichaam uitvoert op mijn onderlichaam is weliswaar van minimaal niveau – maar alsnog voel ik de warme, verlangende gevoelens in mijn onderbuik tot leven komen ; evenals de drukkende kracht tegen mijn broekrand. Gelijktijdig met het loslaten van mijn adem, voel ik de drukkende kracht tegen mijn broekrand gelukkig afnemen – “ concentreren, Milo ” mompel ik mezelf in mijn gedachten continu toe.
‘Geen zorgen, ik ben een kei in masseren. Alleen als het pijn doet, is waarschuwen wel handig.’ Mijn lichaam is plotseling ten volste bewust van de lichte strelingen van Camille – welke na enige tijd in een lichte, masserende druk veranderen. Alhoewel de eerste minuten mijn zijde in een vlammende brand schijnt te staan – voel ik het langzaam afnemen, gedurende de masserende bewegingen van Camille. Wanneer ik haar handelingen plotseling een halt voel houden, open ik mijn ogen – welke ik onbewust had gesloten. ‘Mijn vader vertelde me vroeger een verhaal, later kwam ik er pas achter dat het een Griekse mythe was. Psyche, wat letterlijk vertaalt “ ziel ” betekent, vertegenwoordigt de vorm van een vlinder. Ze is voor eeuwig verbonden met liefde als zij en Eros een eindelijk gepassioneerde band met elkaar delen – beiden hopeloos verliefd op elkaar. Daar droomde ik vroeger van, hoe naïef dat hoogstwaarschijnlijk ook klinkt. Het is niet meer dan een kinderdroom om “ echte liefde ” te hebben, denk ik.’
Alhoewel ik onbewust merk dat haar handelingen verder worden gezet – kan ik niets anders doen dan met grote ogen naar Camille’s gezicht staren, alsof ze me zojuist een klap in mijn gezicht heeft gegeven met haar woorden. Was ik een klein kind met een droom – omdat ik op dit moment meer dan ooit geloofde in het begrip van “ echte liefde ”, aangezien ze op mijn onderlichaam zat? Was ik dusdanig doorgeslagen in mijn gedachten – waardoor ik daadwerkelijk een blad voor mijn gezicht had en niet kon zien dat mijn gevoelens zo veel verschillend waren dan de gevoelens van Camille? Inmiddels voel ik dat de geschrokken glans van mijn ogen is omgeslagen naar een verbeten en ietwat woedende glans – waarna ik mijn handen rondom Camille’s polsen klem en haar masserende handelingen op deze manier weet te stoppen. ‘Stop nou verdorie eens met die onzin, alsjeblieft.’ Alhoewel het laatste woord ontzettend uit de toon leek te vallen in het licht van de overige woorden van mijn zin – was het eerder een automatisme om mijn verontschuldigingen tegenover haar uit te spreken. ‘Ik bedoel – Ik ben hier. Jij bent hier. Waarom durf je niet toe te geven wat er speelt tussen ons, of ben ik daadwerkelijk zo’n grote debiel dat ik van alles voel wat er helemaal niet is.’
Ondanks mijn protesterende zijde en ribbenkast – gooi ik mijn lichaam dusdanig in de strijd dat Camille niets anders kan dan van me af rollen en naast me op het bed terecht kan komen, waar ik haar direct gevangen zet met mijn eigen lichaam door het bovenop het hare te plaatsen. Mijn handen verplaats ik van haar polsen naar haar nek, haar kaaklijn en haar wangen – waardoor mijn vingertoppen voor minimale momenten in aanraking komen met haar zachte haren. Voor enkele seconden kijk ik verward omlaag – wat was ik in godsnaam aan het doen? Echter, wanneer ik me de woorden van Camille kan herinneren klem ik mijn kaken voor een kort moment op elkaar en besluit verder te zetten wat ik ben begonnen.
‘Ik weet niet of je het ooit op een dag zal gaan accepteren – maar wat ik voor jou voel is niets minder dan “ echte liefde ”. Dus, noem het een kinderdroom – maar ik geloof er in, en niet alleen omdat ik “ in je broek wil komen ” ; maar om wie je bent. Daarnaast ben ik niet continu zo ongelofelijk preuts en ongemakkelijk bij vrouwen, ik weet heus wel wat ik doe.’ In een poging om mijn woorden kracht bij te zetten, laat ik een hand langs Camille’s nek naar beneden glijden en uiteindelijk de cup van haar BH door haar t – shirt heen omsluiten. Wanneer mijn hand compleet aan blijkt te sluiten – voel ik mijn ogen twee keer zo groot worden en gaat mijn ademhaling haperend, waarna ik mijn hand direct terug laat schieten naar haar gezicht. ‘Oke, daar zal ik nog aan moeten werken…’ brom ik uiteindelijk zachtjes, terwijl er een nerveuze grinnik over mijn lippen rolt door mijn idiote actie. ‘Ik eh – sorry, dat ik je hier half aan het aanranden ben,’ fluister ik dan met een vuurrood hoofd.

[ bericht aangepast op 27 maart 2014 - 17:01 ]
•

25 maart 2014 - 19:32

Halfling 4374

| Naamsverandering: Vandinha > Stiff |

•

26 maart 2014 - 21:36

Hyonyeo 24572

Camille Faith Vargas
† † †

‘Stop nou verdorie eens met die onzin, alsjeblieft. Ik bedoel – Ik ben hier. Jij bent hier. Waarom durf je niet toe te geven wat er speelt tussen ons, of ben ik daadwerkelijk zo’n grote debiel dat ik van alles voel wat er helemaal niet is.’
Een aanzienlijk akelige siddering schoot er als bliksem door mijn gehele lichaam heen, wat resulteerde in een zacht schrikgeluid als zowel stuiptrekking. De woedende glans in zijn mooie ogen zorgden er enkel voor dat ik me plotseling schuldig begon te voelen, voor hetgeen wat ik had vermeld welteverstaan. Hoezeer ook ik niet bepaald door had gekregen dat hij dit op zichzelf zou betrekken of dat dit zo fout opgevat kon worden. Het was immers niet mijn bedoeling dat hij hierbij een slecht gevoel zou krijgen, laat staan zich onzeker voelen. Ik zat alleen nog te diep verworven in mijn “vroegere” persoonlijkheid, dat is het aard van het beestje. Dan vermeldde ik dingen gedachteloos, gezien ik me geen zorgen hoefde te maken over dat ik hem – de jongen met wie ik op dat punt zou zijn – wat verschuldigd was; we voelden namelijk toch niets voor elkaar. But then again, Milo is – nogmaals – een geheel ander verhaal. Lichtelijk beteuterd blikte ik omlaag, terwijl ik mijn lippen ruw over elkaar wreef. Ja, ik voelde me nu wel ongelofelijk schuldig, alsof ik één of ander kind was dat op haar kop kreeg van de ouder – omdat enkele koekjes uit de pot gestolen waren. Of alsof ik net betrapt was op roken, wat me – ironisch gezien – terug bracht naar het punt dat ik daadwerkelijk door mijn moeder betrapt was. Oh boy, wat was zij kwaad geweest zeg.
Het feit dat hij zijn handen om mijn polsen had geklemd, zodat ik – jammer genoeg – moest stoppen met mijn handelingen, negeerde ik zo goed mogelijk. Dit onderwerp, wat over mij ging, waar ik me in feite wel ongemakkelijk bij voelde, scheen hem nu al erg te raken – dat terwijl we elkaar pas een paar uur kenden. Een exacte tijd kon ik niet weten, omreden dat er niet bepaald klokken hingen en als dat wel het geval was, kon ik dit niet bepaald vertrouwen; het was een oud, vreemd huis. Begreep hij niet dat, ondanks dat ik hem net toestemming heb gegeven om zijn gevoelens te uiten, het bij mij niet zo gemakkelijk ging? Besefte hij niet dat ik mezelf minachtte doordat ik met zoveel jongens ben gegaan? Doorzag hij me niet dat ik wel gedeeltelijk een masker voor moet houden? Indien hij weg zou gaan, om mij te verlaten en niet meer terug te komen, zal het met de tijd uitkomen op vergeten? Hij zal mij vergeten – niet enkel als “ liefde ”, of wat we dan ook samen waren, maar eveneens als persoon. En ik erkende nu al bij mezelf dat ik hetgeen niet kan doorstaan, want hoe moet ik dat volhouden – wanneer ik eerst alles op alles had gezet om niemand binnen te laten? Het zal een lijdensweg worden, voor Milo echter, zal ik het overhebben, want ik ben nu eenmaal aan hem gehecht geraakt.
Onverhoeds was ik van hem afgerold, wat resulteerde in het feit dat ik naast hem op bed lag en hij hierin zijn kans schoon zag, gezien hij zijn – hemelse welteverstaan – lichaam bovenop die van mij plaatste. Ik kon het niet bepaald tegenhouden en wellicht wilde ik dat ook wel niet, maar door deze plotse handeling slaakte ik een verlangende zucht, waarbij mijn ogen kort sloten. Mijn gevoelens stribbelde elkaar nogal tegen, want ik bemerkte dat ik het enerzijds erg fijn vond dat zijn warmte bovenop me lag, anderzijds voelde het aan alsof ik hem “dwong”, iets waardoor ik alles tot een stop in mijn binnenste gooide. Het ging echter lastiger dan gedacht, omreden dat zijn handen een weg baande naar mijn nek, kaaklijn en vervolgens bij mijn wangen eindigden.
‘Ik weet niet of je het ooit op een dag zal gaan accepteren – maar wat ik voor jou voel is niets minder dan “ echte liefde “. Dus, noem het een kinderdroom – maar ik geloof er in, en niet alleen omdat ik “ in je broek wil komen “ ; maar om wie je bent. Daarnaast ben ik niet continu zo ongelofelijk preuts en ongemakkelijk bij vrouwen, ik weet heus wel wat ik doe.’ Ik wilde er direct wat op terug zeggen, maar toen ik opeens voelde hoe zijn hand langs mijn nek naar beneden gleed en op een plek halt hield waar een vrouw je zo om de oren kunt slaan, opende ik mijn mond voor enkele millimeters verdwaasd van elkaar af. Ongelofelijk, bedacht ik me enkel, ongelofelijk – deed hij dit nu daadwerkelijk of was het allemaal een illusie? Toen ik doorhad dat ook dit fout kon overkomen, sloot ik haastig mijn mond en liet een aanlokkelijk grijnsje in de plaats komen. Hij scheen het naar zijn zin te hebben zo – al leek ik hem terug te herkennen toen hij zijn hand terug liet schieten naar mijn gezicht. Er kwam een zacht gegniffel over mijn lippen gerold, ik zag er immers het plezier wel van in. ‘Oké, daar zal ik nog aan moeten werken…’ kwam er zachtjes bij hem vandaan, een nerveus gegrinnik volgend. ‘Ik eh – sorry, dat ik je hier half aan het aanranden ben,’ fluisterde hij met een vuurrood hoofd.
‘Shhh,’ klonk het zachte, beminnelijke geluid van mij door de lucht tussen ons in, waarmee ik hem tot stilte maande en mijn wijsvinger op zijn lippen legde. ‘Je praat teveel,’ glimlachte ik vervolgens charmant, waar ik op het punt was gekomen om wat omhoog te komen zodat mijn lippen die van hem raakten – echter drukte ze nog niet, het was eerder een vederlichte beroering. Voor luttele seconden blikte ik vanonder mijn wimpers in zijn felgroene poelen, terwijl mijn handen over zijn borstkas streken. Hierna streek ik mijn lippen over die van hem, wat al meer op een kus begon te lijken, om daarna lieflijk op zijn onderlip te zuigen. Ik merkte enigszins hoe mijn hart weer sneller begon te kloppen doordat de “wellustige sfeer” tussen ons weer op scheen te laaien, iets wat ik zo meteen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zou moeten doorbreken – ik zou immers niet willen dat ik hem dwong, op welke manier dan ook, of dat hij het niet naar zijn zin had. Milo leek nog wat te nerveus voor het “echte” gedoe, ook al had hij daarnet mijn boezem aangeraakt. Hoewel het er nog redelijk onschuldig aan toe ging, nam de mist in mijn hoofd over, waardoor ik het steeds moeilijker kreeg om verstandig na te denken. Hierdoor liet ik mijn tong over zijn lippen dwalen, alvorens ik mijn mond ook echt op die van hem drukte en mijn handen ondertussen weer naar zijn nek had gebracht.
Plotseling stopte ik, nogmaals, met de handelingen en duwde lichtelijk tegen zijn borstkas aan, waarbij ik hem met verwarrende gevoelens in mijn kijkers aanblikte. Ik wilde graag doorgaan, maar bedacht me dat het geen goed nieuws voor hem was, dus stopte ik voor ik me al helemaal niet meer tegen kon houden. Mijn hese ademhaling als zowel mijn huid die warm gloeide, merkte ik nu pas op – welke ik dan eveneens direct naar een normaal niveau probeerde te beteugelen. Nu ik doorhad wat niet enkel ik aan het doen was, maar hij eveneens, duwde ik hem haastig van me af en schudde mijn hoofd – met tot nog toe een hese, snelle ademhaling.
‘Milo – doe dit niet meer, want elke keer opnieuw laat je me meer verlangen en op een zeker moment zal ik me niet meer in kunnen houden,’ waarschuw ik hem met een snelle toon, gezien mijn ademhaling niet terug normaal wilde worden. Met een gejaagde blik in mijn poelen sprak ik verder, waarbij ik een stap verder bij hem vandaan deed. ‘Je eerste keer zal met een “speciaal” iemand moeten zijn, niet iemand die al veel mannen heeft gehad – en ik weet dat je respecteert zoals ik ben, maar begrijp het van mijn kant; mannen in het algemeen houden daar nu eenmaal niet van. Ik wil je simpelweg niet het gevoel geven dat ik je dwing ofwel opjaag,’ fluisterde ik het laatste zachter, waarbij ik mijn blik naar beneden af liet dwalen, omdat ik wist dat niet enkel een schuldbewust gevoel op de proppen zou komen, maar ook een verdriet. ‘Het moet enkel gebeuren als je er zelf klaar voor bent, en tot die tijd wil ik wachten.’ Ik keek toe hoe mijn slanke vingers zenuwachtig frunnikte, mijn ogen naar beneden gericht.

[ bericht aangepast op 26 maart 2014 - 22:24 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

27 maart 2014 - 17:27

Halfling 4374

Michelangelo " Milo " Vitorio Bianchi
•••

‘Je praat te veel.’ Mijn hersenen en de rommelende activiteiten daarbinnen vallen van het ene op het andere moment tot complete stilstand – enkel en alleen door de vederlichte aanraking van Camille’s volle lippen op de mijne. Alhoewel het geen “ echte ” kus is te noemen, schieten de elektrische signalen vanaf mijn lippen door mijn gehele lichaam in de rondte – zonder ook maar een seconde tot stilstand te komen. Wanneer mijn lichaam enigszins tot positieve blijkt te komen – voel ik de zachte handen van Camille over mijn borstkast glijden, waarvan de warmte zonder enige moeite door mijn t – shirt lijkt te dringen. Voor enkele seconden ben ik bang dat Camille mijn bonkende hartslag zou voelen, wat mijn nervositeit en lichte angst zou kunnen verraden – maar dan bedenk ik me plotseling dat Camille de enige persoon is die daadwerkelijk te weten mag komen dat ik me zo veel, aangezien zij ieder moment de reden er toe is. Inmiddels ben ik compleet in de ban van Camille, waardoor ik enkel en alleen haar zachte aanrakingen en steeds hevigere kussen op mijn lippen kan voelen – zonder er daadwerkelijk op te reageren. Het moment dat ze zacht, maar liefdevol op mijn onderlip zuigt – schiet er een geheel onbekend en wellustig gevoel door mijn onderbuik naar beneden, rechtstreeks naar mijn kruis. Mijn hersenen namen het besluit dat dit het teken was dat ik mijn lippen eveneens tegen de hare moest gaan bewegen, om de zachte kus waar mogelijk intenser te maken dan hij op dat moment al was.
Wanneer het drukkende gevoel op mijn borstkast toeneemt – zoek ik er de eerste aantal seconden niets achter. Echter, het moment dat Camille eveneens de kus besluit te stoppen en me door middel van de drukkende beweging van zich weg duwt – is het moment dat ik compleet in de war naar beneden staar, mijn ogen een grote mengeling van onschuld en onbegrip. Voor enkele millimeters wijken mijn lippen uiteen, klaar om enkele vragende woorden naar buiten te laten komen om de gehele situatie op te helderen. Mijn woordenstroom wordt er tegen gehouden door het gegeven dat ik op mij zijde wordt gedrukt op het bed – waarbij ik net op tijd kan zien dat Camille met een gejaagde ademhaling haar hoofd heen en weer schudt en vervolgens verder van me weg schuift, alsof ze de grootste fout van haar gehele leven heeft gemaakt.
‘Milo – doe dit niet meer, want elke keer opnieuw laat je me meer verlangen en op een zeker moment zal ik me niet meer in kunnen houden. Je eerste keer zal met een “ speciaal ” iemand moeten zijn, niet iemand die al veel mannen heeft gehad – en ik weet dat je me respecteert zoals ik ben, maar begrijp het van mijn kant; mannen in het algemeen houden daar nu eenmaal niet van. Ik wil je simpelweg niet het gevoel geven dat ik je dwing ofwel opjaag. Het moet enkel gebeuren als je er zelf klaar voor bent, en tot die tijd wil ik wachten.’
Van het ene op het andere moment voel ik alsof alle lucht uit mijn lichaam wordt geslagen – door een gigantische vuist die neer blijkt te komen in mijn maag, in de vorm van de woordenstroom van Camille. Alhoewel een kleine stem in mijn gedachten stond te schreeuwen dat ze het hoogstwaarschijnlijk enkel en alleen goed bedoelde – kon ik er niets anders van maken dat ik zojuist steenhard ben afgewezen, door mijn gebrek aan ervaring. In mijn gedachten kon ik de vergelijking van mezelf met een jong, preuts meisje dat op het punt stond om met haar allereerste vriend het bed in te duiken niet verbannen. Hetgeen niet enkel alleen in mijn borstkast leek te branden, maar eveneens een zwarte deken over mijn gedachten leek te trekken – was het gegeven dat ik het jonge, preutse meisje was in deze situatie; hopend dat er iets zou gaan gebeuren waar ze al jaren naar uit stond te kijken, maar wat met “ goede bedoelingen ” werd afgekapt door de persoon waar ze hetgeen voor ogen had.
Woedend klem ik mijn kaken op elkaar – ik was geen jong, preuts meisje dat geen enkele keuze voor zichzelf kon maken en zich slechts liet leiden door de verlangens van haar vriend. Dacht Camille daadwerkelijk dat ik zojuist ook niet de behoefte had om… Hoofdschuddend duw ik mijn lichaam enigszins ruw naar de zijkant van het bed – waar ik mijn benen overheen slinger en met wat gebonk mijn schoenen naar me toe begin te trekken. Alhoewel ik normaliter gesproken de veters van mijn All Stars nooit zou strikken, begin ik nu aan het ontwarren van de kluwe touwen en ze met een uiterste geconcentreerd terug te steken in de oogjes – waarna ik mijn eerste schoen over mijn voet laat glijden en de uiteinden van de veters slordig weg prop langs de schacht van mijn voet. Vervolgens sjor ik de veters van mijn andere schoen los en bedenk me plotseling dat ik nog geen woord heb uitgesproken sinds ik aan de kant ben geschoven door Camille – waarbij ik eveneens merk dat er een licht, brandend gevoel achter mijn ogen is ontstaan. Ik weigerde om ook maar een traan te laten – niet alleen omdat ik geen mietje was, maar eveneens omdat ik niet wilde laten zien dat het me zo veel deed; ondanks mijn gebrek aan ervaring.
‘Wachten we toch – geen probleem,’ brom ik zacht – waarbij ik me enkel en alleen richt op het precies insteken van mijn veters, waarna ik eveneens mijn andere schoen over mijn voet laat glijden. Met een flinke ruk sta ik op van het bed, waarbij ik kort ineen krimp door de flits die door zowel mijn enkel als mijn zijde schiet – wat ik direct besluit te negeren. Nonchalant neemt ik mijn vest van het kastje naar het bed en schiet er mijn armen in, zonder verder nog na te deken – waarna ik binnen enkele passen bij de deur sta. Ik kon het op dit niet aan om nog langer in deze kamer te blijven, met het bed – waar ik zojuist het blauwtje van mijn leven had gelopen. Vreemd genoeg was Camille de enige persoon die me een blauwtje had laten lopen – meerdere zelfs, alleen binnen het tijdsbestek van een aantal uur.
‘Weet je – je kan me niet blijven behandelen als een of ander klein kind dat geen eigen keuzes kan maken, alleen maar omdat ik toevallig nog nooit seks heb gehad,’ begin ik dan plotseling – fel en hard, waarbij ik een grote nadruk leg op het woord “ seks ”. Gedurende dit moment kon het me allemaal niet meer schelen, ik wilde dat Camille in zag dat ik geen complete blind vlek had op dat gebied en niet minder levenservaring had dan zij – alleen maar door dat onderdeel. ‘Ik weet wat ik wil – Ik weet wat mijn lichaam wil. Alleen maar omdat ik het nog nooit heb gedaan wil niet zeggen dat ik de heilige maagd ben, die “ beschermd ” moet worden. Je hoeft me niet te beschermen, nergens voor.’ Mijn stem had feller geklonken dan ik van te voren had gewild – ik had immers een lichtere lading aan mijn voorgaande woorden willen geven, maar dat was compleet de mist in gegaan. Zwaar ademend haal ik mijn hand over mijn gezicht en laat hem vervolgens als een gebalde vuist langs mijn lichaam hangen. Mijn gehele leven lang had ik voor mezelf moeten zorgen – mijn vader ging er vandoor voordat ik er überhaupt was en mijn moeder wilde me een “ vrije ” opvoeding geven waardoor ik er regelmatig alleen voor stond. Ik was nooit beschermd – dus dat zou Camille ook niet voor me hoeven doen.

[ bericht aangepast op 29 maart 2014 - 14:06 ]
•

28 maart 2014 - 22:29

Hyonyeo 24572

Camille Faith Vargas
† † †

Desondanks dat ik mijn blik naar beneden had gericht, wist ik in mijn ooghoeken te merken hoe hij zich ruw naar de zijkant van het bed duwde, waar hij zijn benen overheen slingerde. Ik fronste kort vanwege dit gegeven, maar besloot om mijn hoofd nog niet omhoog te richten naar hem, voor het geval dat het tot me doorkwam dat ik hetgeen absoluut niet fijn zou vinden. Hoewel ik momenteel in een vreemd soort verdriet verkeerde, waarbij ik gelijk met een schuldgevoel kampte. Toch probeer ik dit enigszins in te houden, zeker wanneer hij opeens met zijn schoenen begint te kloten, waardoor ik mezelf in gedachten straf en mijn vingers automatisch iets harder over elkaar wrijven. Mijn ogen glijden over de wonde op dezelfde manier als mijn vingers het doen.
Het blijft een gehele tijd dodelijk stil, en in deze tussentijd was de sfeer tussen ons in te bemerken. Het ongemak is kristalhelder te bemerken; net zoals dat ik me niet fijn voelde hierbij. Ik verbaasde me over het feit dat de stemming zo snel om had kunnen slaan, wellicht dat ik me in had moeten houden om het te zeggen – alleen ik wist van mezelf dat ik er dan alsnog enorm mee zou gaan zitten.
‘Wachten we toch – geen probleem,’ bromde hij abrupt zacht, waardoor ik zonder erbij na te denken al naar hem opkeek. Hierdoor zag ik dat hij zijn ene schoen al aan had getrokken, waarna zijn andere schoen aan de beurt was. Was hij nu daadwerkelijk zo geraakt door wat ik had gezegd? Ik wist dat hij een redelijke mysterie voor mij was, alleen dit sloeg alles – hij begreep mij niet. Of… ik snapte simpelweg niet wat er in hem omging. Waarom was hij zo geraakt door hetgeen wat ik had vermeld, enkel omdat ik rekening met hem wilde houden? Sinds wanneer was dat iets slecht? Mijn blik volgde zijn handelingen als hij plotseling met een ruk opstaat van het bed, kort krimpt hij in elkaar. Automatisch stap ik al één pas dichter naar hem toe, mijn hand wilde ik naar hem uitsteken, gezien ik absoluut niet wilde dat hij pijn had - Toen raakte het me; het was niet bepaald een goed moment om hem hiernaar te vragen. Daarom sla ik hem doelloos gade; de manier hoe hij zijn vest aantrekt, doet me denken aan hoe ik het eerder terug gaf. Afgeslagen, geërgerd misschien zelfs. Milo's wijze om zich richting de deur te begeven, liet me geloven dat hij hier haastig weg wilde. Alsof er één of andere gek op zijn hielen zat, ofwel hij zichzelf gebrand had aan iets - iemand. Automatisch schieten mijn handen al door de zware lucht, welke opgenomen was door onze verstoorde hersenspinsels, om al snel de stof van zijn vest vast te grijpen. Dankbaar dat ik nog overeind op twee benen sta, gezien ik het gevoel had te vallen, krullen mijn tengere vingers om de donkere stof. Het gegeven dat hij deze ruimte wilde verlaten, was ik echter niet kwijt, waardoor het "dankbare" transformeerde in onmacht. Machteloos dat ik het niet kon veranderen, machteloos dat ik het onnadenkend had vermeld. Maar voornamelijk onmacht aangezien het mijn hersenspinsels waren, welke voor deze barst had gezorgd. Vaag merkte ik enigszins op hoe mijn poelen, die de mooie glans hadden verloren, een bepaalde blik hadden gekregen. "Ik wil niet dat je gaat", zegt de expressie, en ik had het idee dat hij hier weet van had. Toch voorkomt het niet dat mijn lippen al enkele millimeters van elkaar zijn geopend, elkaar nog net niet rakende, deze sloot ik echter als hij begint te praten.
‘Weet je – je kan me niet blijven behandelen als een of ander klein kind dat geen eigen keuzes kan maken, alleen maar omdat ik toevallig nog nooit seks heb gehad,’ begint hij, de felle, harde klank van zijn mannelijke stem sneed in mijn ziel. Het was niet bepaald iets dat hij inhield, maar dan nog, wie was ik om dit te “eisen”? Daarstraks had ik hem meerdere keren pijn gedaan, eveneens met een harde toon. Het zou egoïstisch zijn mocht hij dit niet kunnen doen, maar ik kon mijn gevoelens niet beteugelen die met een hevige drukte in mijn binnenste drukten. Er gingen zoveel emoties door me heen dat er niet één de boventoon had, al was dat wellicht verdriet – hoewel het schuldgevoel eveneens een boventoon had. Het voelde als een papiersnede, welke vertienvoudigd was. Voor even durfde ik hem niet aan te kijken, maar dwaal mijn ogen uiteindelijk langzaam naar die van hem, om tegelijkertijd de verdriet uit mijn kijkers proberen te houden. Iets wat faalde, gezien ik wist dat het momenteel niet weg zou gaan. Ik merk op hoe mijn adem in mijn keel stokt en de tranen achter mijn ogen steken, klaar om op te wellen en over mijn wangen te rollen. Mijn handen laten zijn arm traag los, om vervolgens langs mijn lichaam te vallen. ‘Ik weet wat ik wil – Ik weet wat mijn lichaam wil. Alleen maar omdat ik het nog nooit heb gedaan wil niet zeggen dat ik de heilige maagd ben, die “ beschermd ” moet worden. Je hoeft me niet te beschermen, nergens voor.’ Onbewust merkte ik hoe ik harder op mijn lip had staan bijten, welke op een gegeven punt was gaan bloeden en ik de roestige smaak ervan in mijn mond proefde. Er viel een dodelijke stilte, terwijl ik me probeerde te bedenken wat ik in feite wil zeggen – er komt echter niets boven drijven. Hij had gelijk, in zekere mate dan – ik had niet nagedacht bij mijn woorden en enkel nagedacht over waar ik mee zat. Hierbij had ik niet verder gedacht over wat hij wellicht zou vinden, hoewel ik weet dat dit niet het nare gevoel weghaalt. Een mist komt in mijn hoofd opzetten, een waas voor mijn ogen, en een ruis in mijn oren. Het geruis werd harder met elke seconde, wat ervoor zorgde dat ik ernaar ging luisteren - het was mijn eigen hart. Het geklop ervan deed me na enkele seconden denken aan het tikken van een klok. Tik-tok, tik-tok...
‘Prima,’ rolde er zacht gepreveld uit mijn keel, over mijn kapot gebeten lippen. De geharde toon erin liet me kort het verdriet vergeten, en precies wanneer dit me raakte, ontplofte het als een bom met emoties. Langzaamaan is mijn verdriet en schuld in lichte woede verandert, waardoor ik dan ook een zekere harde glans over mijn blauwe ogen krijg. ‘Wil je dat ik je dwing, dat ik geen rekening met je houdt? Wil je dat ik je zoals enig ander behandel? Hoef ik je niet te “beschermen”?’ vuurde ik van alles op hem af, steeds met een hardere toon erin, waarna ik mijn shirt uittrek en deze richting het bed gooi met een felle handeling. Daarna volgde mijn schoenen, die ik uitschopte, terwijl ik ondertussen vervolgde; ‘Ik dacht dat het zo hoorde wanneer iemand je op die manier dierbaar was, maar blijkbaar niet dus,’ kwam er met een lichte grom uit, om vervolgens mijn volle lippen hard op elkaar te persen. Zijn blik vang ik soms nog op, alleen is het vaker dat ik van hem weg kijk, omdat dit mij nog pijn doet en ik wil niet dat hij het ziet. Nu dring ik mijn blik echter wel dwingend in die van hem, terwijl ik enkele passen zijn kant op zet. ‘Nou – komt er nog wat van?’ zeg ik hem met zo’n dwingende toon dat ik hem laat weten dat ik het deels opzettelijk doe, wat voorkomt uit mijn nare gevoelens. Misschien was het geen goed idee om zo te handelen, alleen het zou niet bij mij passen om niet te laten merken dat ik ermee zat, wat wel fout kon zijn. Met een zelfverzekerde tred, die voornamelijk gefaket is, been ik naar hem toe en duw hem hardhandig tegen de muur van de ruimte aan waarin we beide bevinden. Voor luttele seconden blik ik hem aan, alvorens ik mijn lippen ruw op die van hem duw en mijn handen over zijn borstkas naar beneden laat strelen, waar ik ze onder zijn shirt laat beroeren. Daarna beweeg ik ze omhoog over zijn gespierde borstkas heen, om niet enkel zijn shirt uit te trekken, zijn vest eveneens. Mijn lippen druk ik voor één enkele keer nog op de zijne, daarna blik ik hem echter op een speelse manier aan.
‘Ik wil seks met je, Milo,’ fluister ik zoetjes, hem als enig andere jongen behandelend. Maar het probleem was dat hij niet zoals enig ander was, helemaal niet juist – dat was precies de emotie die je in mijn ogen kon bemerken.

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 14:03 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

29 maart 2014 - 14:48

Halfling 4374

Michelangelo " Milo " Vitorio Bianchi
•••

Grotendeels door het gegeven dat zowel mijn aandacht als mijn concentratie gericht zijn op de eerder zo volle, maar nu kapot gebeten lippen van Camille – ik hoor de zachte, geprevelde “ prima ” door mijn lichaam snijden. Alhoewel ik een glimp van schuld en verdriet kan vinden in haar kristalheldere poelen, verdwijnen deze emoties beiden en worden zij vervangen door de maar al te bekende woede en frustratie. ‘Wil je dat ik je dwing, dat ik geen rekening met je houdt? Wil je dat ik je zoals enig ander behandel? Hoef ik je niet te “ beschermen ”?’ Inmiddels voel ik mijn kaken protesteren – mede door het gegeven dat ik mijn kiezen vele malen harder langs elkaar laat glijden, in een poging om mijn opkomende woede binnen te houden en in een zwarte, duistere hoek te plaatsen waar ik hem zal laten verdwijnen. Wanneer Camille met groteske gebaren en bewegingen haar t–shirt over haar hoofd laat glijden en vervolgens haar schoenen met een luide bonk van haar voeten laat schuiven – houd ik mijn ogen op haar gezicht gericht,strak en woedend; alsof ik mijn eerdere woorden nogmaals geluidloos uit probeer te spreken. ‘Ik dacht dat het zo hoorde wanneer iemand je op die manier dierbaar was, maar blijkbaar niet dus. Nou – komt er nog wat van?’ Alhoewel haar stem een dwingende ondertoon bevat – had ik verwacht dat ze onderhand dondersgoed zou weten dat ik het grootste gedeelte van de tijd dwars door haar façade heen kon kijken, zo ook op dit desbetreffende moment. Dit – het verwijderen van enkele kledingsstukken en de eerder uitgesproken woorden – was niet Camille, niet mijn Camille. Inmiddels wist ik dat een beschermingsmaatregel voor haar is geworden om op deze manier haar emoties en gevoelens af te schermen, zodat ze op geen enkele mogelijkheid pijn gedaan konden worden.
Met een lichte grom voel ik de harde, koude muur tegen mijn rug drukken – ik had er geen enkele seconde aan gedacht om mezelf te verzetten tegenover de duw van Camille, maar besloot vrijwel direct om haar slechts uit te laten razen. Wanneer ze op een onbekende, ruwe manier haar lippen op de mijne drukt en vervolgens niet alleen mijn vest – maar eveneens mijn t–shirt van mijn lichaam laat verdwijnen, houd ik mijn lichaam bewegingloos. Herinneringen van voorgaande, zachtere kussen vloeien voor een aantal seconden mijn gedachten in, welke worden weggespoeld door nogmaals de harde druk van haar lippen op de mijne – ik ben enigszins opgelucht wanneer de warmte van haar lippen me verlaat. ‘Ik wil seks met je, Milo.’ Alhoewel ik diep binnen in mijn lichaam hoopte op een einde van dit gehele toneelspel – besluit Camille met behulp van de vijf simpele woorden, alle lucht uit mijn longen te slaan. Voor het eerste maal sinds haar ruwe, onaangename kus – blik ik omlaag, om hierdoor de vreemde emotie in haar poelen op te merken. Slechts de luttele seconden welke ik in haar kristalheldere poelen kijk – ben ik mezelf er in opperste gesteldheid van bewust dat dit de Camille is welke de andere mannen hebben gezien, in de – hoogstwaarschijnlijk beste – nacht van hun simpele leven. Echter, hetgeen een gigantische knop in mijn gedachten om blijkt te draaien – is het gegeven dat Camille me door middel van haar blik laat weten dat ik niet gelijkgesteld aan deze mannen ben, ik ben anders. Van het ene op het andere moment word ik compleet verward door alle emoties en gevoelens binnen in mijn lichaam – dit is geen manier van communiceren, maar een manier om elkaar tot het uiterste te drijven.
Gezamenlijk met het omdraaien van de gigantische knop in mijn gedachten – worden al mijn gedachten en karakteristieken naar een duistere achtergrond verbannen, alsof mijn lichaam van het ene op het andere moment over blijkt te schieten op een onbekende, automatische piloot met een wil van enkel en alleen zichzelf. Gedachteloos voel ik mijn hand omhoog glijden, gewikkeld in de zachte haren van Camille – waar hij vervolgens een kleine trek aan geeft, zodat ze wordt gedwongen haar kin in de lucht te steken en omhoog te kijken; omhoog naar mij. Wetend dat er een onbekende, duistere gloed over mijn ogen is gekomen – houd ik mijn lichaam niet tegen wanneer ik ferm mijn lippen op de hare druk, afgewisseld met zowel kreunende als grommende geluiden. Vervolgens voel ik de automatische piloot mijn lichaam het bevel geven enigszins door mijn knieën te zakken, mijn handen rondom haar billen te laten glijden en haar op deze manier hard tegen mijn lichaam aan omhoog te tillen – ervoor zorgend dat haar benen aan weerszijden van mijn lichaam zijn gepositioneerd. Voordat mijn “ echte ” gedachten het goed en wel in de gaten hebben, laat ik onze beide lichamen op het bed vallen – waardoor ik haar klem zet door middel van mijn heupen. Grommend van frustratie voel ik mijn lichaam opnieuw in de aanval schieten, wat eveneens het moment is dat mijn donkere blik voor het tweede maal in haar blauwe poelen wordt vastgehaakt en mijn gehele lichaam lijkt te verschijnen – waar was ik in godsnaam mee bezig?
Met een inmiddels vervormde blik – waarvan de oorzaak me onbekend is – houd ik mijn eigen blik vastgehaakt in degene van Camille, mijn handen welke aan weerszijden van haar gezicht plat op het matras zijn gepositioneerd beginnen langzaam en ongecontroleerd te schudden. ‘Ik. . .’ Door het gegeven dat ik mijn eigen stem niet herken – haperend en gezwollen door de tranen welke mijn keel dicht lijken te knijpen – vallen mijn woorden als vanzelfsprekend weg. Plotseling overvallen door onmacht en frustratie, laat ik mijn lichaam enigszins opzij glijden – waardoor ik voor de helft op het matras terecht kom, maar eveneens voor de helft op het zachte lichaam van Camille. Beschaamd begraaf ik mijn gezicht in haar hals, voel de zachte druk van haar sleutelbeen tegen mijn wang. Inmiddels spannen de spieren van mijn rug, mijn schouders en van alle onderdelen van mijn lichaam ze willekeurig af en aan – alsof ze synchroon proberen te lopen met mijn haperend ademhaling, iets waarvan ik wist dat het een onbegonnen zaak zou zijn. Wanneer er een laatste, schokkende rilling langs mijn ruggengraat naar beneden loopt – merk ik dat er zich slechts een traan los maakt van mijn rechteroog, welke een kort moment langs mijn wang naar beneden glijdt en vervolgens in het kleine kuiltje boven Camille’s sleutelbeen terecht komt. Gelijktijdig met de traan, vloeien alle ingehouden woorden naar buiten.
‘Ik wil het niet. Nee – Ik kan het niet. Niet nu. Niet hier.’ Ik ben mezelf er ten volste van bewust dat mijn stem angstig klinkt – een betere weerspiegeling van mijn emoties en gevoelens zou ik niet kunnen produceren. ‘Ik wil niet zijn zoals de mannen die. . . Ik wil anders zijn – Ik wil dat jij anders bent bij mij.’ Inmiddels voel ik mijn ademhaling enigszins zakken en een regulier tempo aannemen, wat ik grotendeels wijt aan de geur welke afkomstig is van Camille’s haren. ‘Ik wil dat je. . . Ik wil dat je me beschermt,’ fluister ik uiteindelijk – zacht en vrijwel onhoorbaar, alsof ik een van mijn allergrootste geheimen aan het opbiechten ben aan iemand waar het eigenlijk honderden jaren voor verborgen zou moeten blijven. Vervolgens dwing ik mijn de vingertoppen van mijn linkerhand om over de zachte huid van haar buik te glijden – wat ze gespannen doen, de rand van zowel haar BH als haar broek vermijdend.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 19:12 ]
•

30 maart 2014 - 16:37

Hyonyeo 24572

Camille Faith Vargas
† † †

Met ingehouden adem wacht ik af tot zijn reactie, welke voor mij tot nog toe onbekend is, en waarbij ik wil weten of hij het daadwerkelijk meent – of hij dit met goed doordachte redenen zal doen. Wat vast en zeker niet het geval is, gezien we allebei een bonk van emoties zijn momenteel, niet in staat om überhaupt helder na te denken. De uitbarsting van daarnet laat het nog maar eens dunnetjes merken. Het zorgt voor een klein, verbazend geluidje bij mijn kant vandaan, sinds hij zijn vingers in mijn zachte – deels halfdroge haren van de douche – goudbruine haren wikkelden, waar hij vervolgens een lichte trek aan geeft. Zodoende dat ik gedwongen wordt om naar hem op te kijken en de seconde dat ik dat doe, laat me inzinken dat dit een geheel andere kant van hem is; een kant die ik tot nog toe niet van hem kende. Of wellicht was ik er blind voor geworden, het mocht me niet verbazen met alles wat er tussen ons is gebeurt de afgelopen paar uur.
Ferm drukten zijn lippen op de mijne, waardoor ik me nogmaals bewust was van het feit hoe kapot mijn lippen gebeten waren – en ik stelde mezelf in gedachten de vraag of hij dit had opgemerkt. Dit wordt echter ruw naar de achtergrond gedrukt wanneer zijn kreunende, grommende geluiden mijn oren bereiken en het enkele keren in mijn gedachtegang afspelen. Het is niet bepaald iets dat ik gewend ben van hem, maar hoe goed kon je in elkaar in een enkele dag kennen? Hoewel het niet geheel onaangenaam is, omreden dat sommigen waarmee ik was geweest wat erger hierin konden zijn. Dit was Milo echter, en ik begreep niet waarom hij momenteel zo handelde. Desondanks besluit ik het “spelletje” mee te spelen, waardoor ik mijn poelen dichtdeed, precies op dat ogenblik merk ik op hoe hij door zijn knieën zakte en zijn handen naar mijn billen laat glijden. Gelijk heb ik door wat hij probeerde te doen, waardoor ik mijn handen – welke op zijn borstkas lagen – richting zijn nek gleden en me aan hem optrok, tegelijkertijd dat hij mijn lichaam hard tegen de zijne omhoog tilde. Ik sla mijn benen om zijn middel en slaak een zachte zucht toen mijn rug het bed raakte, met hem bovenop me. Zijn grom trok me echter enigszins naar de werkelijkheid, waar ik hem wilde “beschermen” en hij dit had afgeslagen – tot dit spelletje kwam. Roerloos kijk ik toe hoe hij zijn mooie, groene kijkers in die van mij liet doordringen, waardoor ik geen enkele mogelijkheid onderging om deze überhaupt uit de weg te gaan. Het had me immers al meerdere keren betoverd. Geduldig wachtte ik af.
‘Ik…’ kwam er uiteindelijk bij hem vandaan, na wat scheen een eeuwigheid – zijn handen beginnen te schudden, alleen ik bleef mijn blik vastgehaakt in die van hem houden; deels bang dat, als ik wegkijk, alle magie plotseling verdwenen was en hij zich niet meer durfde te uiten. Zijn warmte voel ik met de mijne vermengen wanneer hij zich neer laat zakken, een handeling waardoor ik mijn automatische piloot aanzette en zo mijn armen om zijn gespierde lichaam laat glijden. Teder, als een sereen liedje, raken mijn handen zijn rug zoetjesaan – trachtend om hem wat te kalmeren. Zo bespeurde ik enkele keren dat zijn lijf meerdere keren aanspande om vervolgens opnieuw tot rust te komen. Voor luttele seconden sloot ik mijn kijkers, wetend dat ik een soort van genoegen had genomen met deze situatie, waarbij ik enkel één met hem wilde worden. Voor hoever dat ging, hij zou me vast voor gek verklaren, alleen voor nu kon het me niets schelen. In een boek heb je hoofdstukken waar bepaalde personen in voorkomen welke voor een onophoudelijke tijd in je hart bleven, alsof het een daadwerkelijk iemand was – Ik besefte me dat Milo een personage was die ik in mijn leven wilde behouden; iemand die het gehele boek, en zelfs daarna, nog moest blijven bestaan.
De traan die op mijn lichaam spatte, zorgde hoogstwaarschijnlijk – ironisch genoeg – dat het de druppel was die de emmer van emoties liet overspoelen. Milo stak van wal. ‘Ik wil het niet. Nee – Ik kan het niet. Niet nu. Niet hier.’ Zijn angstvallige toon die een weg had gemaakt door zijn mannelijke stem, liet me begrijpen hoe hij zich momenteel voelde. Nee, niet momenteel, wellicht al zelfs langer. ‘Ik wil niet zijn zoals de mannen die… Ik wil anders zijn – Ik wil dat jij anders bent bij mij. Ik wil dat je… Ik wil dat je me beschermt,’ prevelde hij als een zacht geheim jegens mij toe, alsof hij het in eerste instantie niet had willen vertellen, wat me in feite niet verbaasde. Stiekem, ergens in een klein, verborgen deel van mijn binnenste, welde er een zegevierend gevoel in me op, omdat hij had toegegeven dat ik hem mocht beschermen. Dat hij dit überhaupt wilde. Alleen ik bedwong deze emotie haastig terug; ik voelde me beschaamd hierom. Zijn vingertoppen die zacht over mijn buik gleden, probeerde ik enigszins te negeren, wat lukte toen ik mijn ene hand over zijn warrige haarlokken streelde.
‘Shhh,’ fluisterde ik, een hartelijke klank erin verworven, terwijl mijn andere hand opnieuw over zijn rug bleef strelen. ‘Shhh…’ bracht ik nogmaals voort, een zachte toon alsof hij mijn kind was en niet “geliefde”, iemand die ik wilde bedaren. ‘Rustig, Milo, het komt goed – Ik beloof het,’ fluisterde ik vervolgens, terwijl ik tegelijkertijd wist dat ik geen beloftes zomaar kon maken. Toch deed ik het, want ik wist dat ik me aan deze zou houden. Ik zou er alles aan doen om hem op zijn gemak te houden, rustig en zonder zorgen, zodat hij geen pijn heeft. Voor – wat het lijkt – een eeuwigheid is het enige wat ik doe hem kalmeren door mijn handen over zijn hoofd als zowel rug te strelen.
‘Vanaf het eerste ogenblik viel ik al voor je, al was het nog maar voor je uiterlijk, het zachte kloppen van je hart en de manier waarop je ogen zich in die van mij boren,’ begon ik plotseling, zo zacht als een fluistering dat het nauwelijks te horen was. Toch zorgde de kalme, serene toon van mijn stem ervoor dat het te verstaan is. ‘Later viel ik langzaamaan voor je gedachten, de wijze waarop je mijn naam uitsprak zorgde luttele seconden ervoor dat ik sprakeloos was,’ vervolgde ik, terwijl ik had besloten hem mijn geheime hersenspinsels te vertellen. ‘Meermaals wenste ik om elk gefluister van je gedachten te horen, zodat ik wist wat je diepste verlangens waren. Hierom deert het niet waar we mee bezig zijn; we hoeven geen seks te hebben, ik zou tijden lang naast je kunnen liggen om enkel mijn vingers over je gezicht te laten dwalen,’ eindigde ik zachtjes, een warmhartige klank in mijn stem, waarbij mijn handen al gestopt waren om te bewegen. Tegelijkertijd dat ik naar beneden blikte, om een glimp van zijn ogen op te vangen, wat faalde gezien hij zo lag dat ik het niet kon zien, zorgde ik ervoor dat hij wat omhoog kwam. Mijn handen legden ik op zijn wangen, zodat ik hem nu wel aan kon blikken en ik voelde de lichte stoppels op mijn palmen.
‘Ik viel voor jou,’ glimlachte ik, alvorens een zachte kus op zijn voorhoofd te drukken. ‘Ik smacht enkel naar jou,’ vermeldde ik, eveneens met een warmhartige glimlach, waarbij ik een kus gaf op beide wangen – net onder zijn ogen. ‘Je bent de enige voor wie ik wens.’ Daarna, om mijn woorden kracht bij te zetten, drukte ik mijn lippen op een geheel andere manier dan daarnet op de zijne – liefdevol en oprecht.

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 16:40 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

31 maart 2014 - 19:11

Halfling 4374

Foutje.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 19:12 ]
•

Index RPG Actieve Topics Zoek