The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Chanellav Filister || Vijfde jaars ||

Ik stond op en liep een paar rondjes door de school. Honger had ik niet, en verder had ik ook niets te doen. Ik liep op de verdieping waar de ziekenzaal was en keek door de deur die open stond. Ik hoorde iemand schreeuwen. ''Dus Jase. Door jou ben ik nu vijf galjoenen kwijtgeraakt. Ik heb erop gewed dat jij homo zou zijn, wat iedereen verwachtte. Dus nu ga jij die galjoenen aan mij betalen.''Schreeuwde een jongen. Meteen rende ik daar naar binnen. ''I-ik heb geen vijf galjoenen.''Zei Austin meteen. Dreigend liep ik op de jongen af, en woede gierde in mijn lichaam. ''Die vijf galjoenen van je stop je maar in je reet, en Austin is geen homo. Vieze snul.''Siste ik woedend. De jongen keek me spottend aan. ''Hij gaat die vijf galjoenen betalen slet. En jij kunt daar niets aan doen...''Siste hij terug. Een spottend lachje verliet mijn mond. ''Wat wilde je doen?''Vroeg ik hem spottend.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 9:59 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[She is a hero^^ ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvoerder, seeker - klassenoudste

'Accio trui.' Misschien is dat nog niet zo'n slecht idee. Ik trek mijn toverstok en doe hetzelfde. Onze truien vliegen naar ons toe en ik pak de mijne. Het is gewoon de trui van Huffelpuf. Ik trek de trui aan en pak Campbells hand.
'Zullen we naar de toren van Huffelpuf gaan. Ik voel me een stuk beter, ziek ben ik niet meer.' Ik knik en begin te lopen. Misschien is het wel een goed idee. Het is er rustig aangezien we met zijn tweeën een slaapzaal delen en dan ook meer dan genoeg ruimte hebben. Ik neurie een vrolijk melodietje en merk dat ik niet meer verdrietig ben zoals net. Het komt waarschijnlijk doordat Campbell blijkbaar genoeg heeft van al die zelfmoordpogingen. Ik pak zijn hand steviger vast.
'In het bos dacht ik dat ik je voor altijd kwijt was. Dat ik je nooit meer zou kunnen spreken. Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven. Ik wil je echt niet kwijt,' zeg ik. Misschien klink ik te klef of sentimenteel maar het maakt me niet uit. Ik druk een kusje op zijn wang.
'Ik hou van je.' Ik loop naar de Huffelpuftoren en zoek in mijn koffer naar een veer en perkament en vind dat dan ook al snel. Ik begin met het schrijven van mijn brief.

Lieve vader,
Misschien hebben jullie al gehoord dat ik een relatie heb met een jongen. Campbell Saunders om precies te zijn.
Ik weet dat jullie zacht uitgedrukt niet trots op me zullen zijn maar ik vind dat je moet weten dat het me niet uitmaakt wat jullie ervan vinden. Ik hou van hem en ik kan daar zelf niks aan doen.
Hoe jullie erover denken zal ik in jullie brief lezen.
Jullie zoon,
Scorpius Malfoy

Ik ben niet trots op de brief die ik in elkaar geflanst heb maar het kan ermee door. Ik open de kooi van mijn uil en geef hem de brief. 'Naar huis,' zeg ik en ze stijgt op. Ik loop weer naar Campbell.
'Ik heb net de brief aan mijn ouders verstuurd.' Opeens beginnen er tranen over mijn wangen te stromen zonder dat ik het zelf doorheb. Ik weet niet precies waarom.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell

Een zacht melodietje schalde over het terrein wat Scorpius neuriënde. Ik had geen idee wat hij neuriede maar het klonk rustgevend. Alsof het zo hoorde.
Hij greep mijn hand steviger vast en ondanks alles maakte mijn hart een sprongetje waarna we de kasteel binnenliepen.
'In het bos dacht ik dat ik je voor altijd kwijt was. Dat ik je nooit meer zou kunnen spreken. Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven. Ik wil je echt niet kwijt,'
Zijn woorden staken. Ik had geen idee wat ik hierover moest zeggen.
Twee warme lippen vormde zich op mijn wang waardoor ik opmaak dat het niet de bedoeling was dat ik wat daarover zou zeggen.
Ik gaf hem echter als antwoord een zacht kneepje in zijn hand.
‘Ik hou van je.’ Fluisterde hij met zijn stem waardoor er een rilling over mijn rug ging. Zijn woorden leken zo puur; dat ik ze nog nooit zo ervaren had.
‘Ik ook van jou, Scorpius.’ Het was slechts een fluistering in het donker maar ik meende iedere woord. Scorpius was de enigste in de 15jaar die ik leefde die tot mij door leek te dringen.
We liepen de leerlingenkamer in van Huffelpuf die uitgestorven was. Misschien waren alle leerlingen aan het slapen- of waren ze nog in het eetzaal. Ik had geen besef van tijd meer behalve dat het nu avond was.
We liepen samen hand in hand de trap op richting de slaapzaal- waar alleen wij overigens sliepen.
Ik nam plaats op mijn bed maar Scorpius liep naar zijn hutkoffer waar hij in begon te rommelen.
Ik wilde vragen wat hij zocht; maar ik wilde niet controlerend overkomen waardoor ik gewoon naar mijn voeten staarde. Tot Scorpius weg liep. Ik trok mijn trui omhoog en ik zag de misselijkmakende wonden tevoorschijn komen. Er moest toch een middel zijn om van deze rot littekens af te komen?
Ik wreef er hard over heen alsof ze van potloodstrepen afkomstig was en mijn hand een gum; maar het was tevergeefs. Het ging alleen maar meer zeer doen.
Ik hoorde weer voetstappen aankomen waardoor ik snel weer mijn trui omlaag deed.
‘Ik heb net de brief aan mijn ouders verstuurd.’ Zei hij enkel.
Aan zijn woorden wist ik meteen wat voor brief het was.
Ik stond op en ging naast hem zitten op zíjn bed waarna ik over zijn rug wreef en hem dicht tegen mij aantrok. Zo dicht dat ik zelfs in slechts maanlicht zijn donsharen kon tellen waar mijn adem langs schreed.
‘We kunnen misschien de brief nog onderscheppen?’ Fluisterde ik als suggestie.
Terwijl ik met mijn vrije hand zijn tranen van zijn gezicht weg wreef.

[ bericht aangepast op 8 maart 2014 - 22:16 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvoerder, seeker - klassenoudste

'We kunnen misschien de brief nog onderscheppen?' Ik schud mijn hoofd. Ik wil het niet. Ze moeten het weten. Ik kijk hem aan en druk een kusje op zijn lippen. Ik sta op en kijk hem aan.
'Ik wil nog een keer naar die littekens kijken,' zeg ik en zonder enig antwoord trek ik zijn trui uit. Ik weet niet of hij het wil of niet, maar ik moet ze nog een keertje zie. Opnieuw is het een shok om zijn gehavende huid te zien. Ik knuffel hem.
'Het spijt me zo dat ik er niet voor je was. Dit had nooit met je mogen gebeuren. En nog over die vraag die je net stelde; natuurlijk vindt ik je niet lelijk. Littekens betekenen ook dat je sterk bent, dat je dingen hebt doorstaan. En soms kunnen ze heel waardevol zijn. Ik denk dat het beroemdste voorbeeld Harry Potter is. Of Albus Perkamentus. Hij had een litteken op zijn knie in de vorm van de Londense metro,' probeer ik hem op te vrolijken. Ik leun weer achterover om zijn lettekens nog eens te kunnen bekijken. In de buurt van zijn hart zitten de verse wonden die er ernstig uitzien, zelfs met verband.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell

Hij schudde zijn hoofd waardoor ik me schuldig voelde. Door mij zouden zijn ouders misschien hem nog teleurgestelder zijn in hem dan ze al waren- al begreep ik niet waarom ze dat zouden moeten zijn. Waarom zagen ze niet de geweldige Scorpius die ik zag?
Ik voelde Scorpius aangename en al vertrouwde lippen op de mijne waarna hij opstond en min of meer op me neer keek.
‘Ik wil nog een keer naar die littekens kijken.’ Ik trok verbaasd een wenkbrauw omhoog en ik wilde weigeren maar hij trok al mijn trui uit en als een klein kind liet ik het toe. Met een blos op me wangen keek ik weg. Hij keek nu letterlijk naar mijn littekens met voorbedachte raden en dat liet mij nogal naakt voelen.
Plotseling voelde ik twee armen om mij heen en Scorpius lichaam dicht tegen mijn lichaam en door zijn aanraking stokte mijn adem even terwijl ik zijn geur opsnoof.
‘Het spijt me zo dat ik er niet voor je was. Dit had nooit met je mogen gebeuren. En nog over die vraag die je net stelde; natuurlijk vindt ik je niet lelijk. Littekens betekenen ook dat je sterk bent, dat je dingen hebt doorstaan. En soms kunnen ze heel waardevol zijn. Ik denk dat het beroemdste voorbeeld Harry Potter is. Of Albus Perkamentus. Hij had een litteken op zijn knie in de vorm van de Londense metro,' ik probeerde een poging te doen om te lachen maar het deed zeer.
Hij leunde weer iets naar achter en ik voelde dat hij naar mij littekens keek. Was dit verraad naar mijn vader?
‘Heb ik dan een landkaart?’ Probeerde ik zo luchtig mogelijk te zeggen. Het liefst pakte ik me trui weer en deed hem aan- of sloeg ik de dekens om mijn lichaam.
Ik sloeg toch maar mijn armen iets om me heen zodat het iets bedekt werd want ik durfde niet mijn trui te pakken. Ik wilde niet nog een keer Scorpius teleur stellen.
‘Weet je zeker dat we de brief niet moeten onderscheppen; straks haalt je vader je van school af.'
Ondanks alles klonk mijn stem in het laatste gedeelte trillerig. Hoe zou ik Zweinstein moeten overleven zonder Scorpius?

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

RAB schreef:
Austin Jase - 5de jaar Ravenklauw - keeper

Ze kust me terug en een onbeschrijfelijk gevoel treed op. Opeens heb ik weer dat gevoel van net, dat ik alles durf. Haar hand gaat door mijn haar en als ze me loslaat kan ik haar alleen maar aankijken.
'Austin,-' zegt ze terwijl we elkaar aankijken. 'het spijt mij dat het zo lang moest duren, maar ik houd van je.' Voor ik iets kan zeggen kust ze me weer en ik heb geen zin om de kus te onderbreken om te zeggen wat ik wil zeggen. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar wat dichter tegen me aan. Toch laat ik haar na een tijdje los om haar weer even aan te kunnen kijken.
'Dat werd ook eens tijd dan,' zeg ik met een glimlach. Eventjes kijk ik gewoon naar haar gezicht. Opeens hoor ik een harde stem achter me iets schreeuwen. Ik draai me om en zie een paar jongens staan. Ik maak me los uit de omhelzing met Amy en pak enkel haar hand vast.
'Dus Jase. Door jou ben ik nu vijf galjoenen kwijtgeraakt. Ik heb erop gewed dat jij homo zou zijn, wat iedereen verwachtte. Dus nu ga jij die galjoenen aan mij betalen.' Ik schud mijn hoofd en word meteen al rood.
'I-ik heb geen vijf galjoenen,' zeg ik meteen naar de waarheid.

"We accept the love we think we deserve."

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars

Austin sloeg zijn armen om mij heen en trok mij wat dichter tegen zich aan. Na een tijdje liet hij mij even los zodat hij mij kon aankijken.
'Dat werd ook eens tijd dan,' zei hij met een glimlach. Ik glimlachte tegen zijn lippen aan en liet mijn hand kort langs zijn wang glijden. Plots hoorde ik stemmen, net als Austin. Hij maakte zich los uit mijn omhelzing en draaide zich om naar de stemmen waarnaar hij mijn hand vast pakte.
'Dus Jase. Door jou ben ik nu vijf galjoenen kwijtgeraakt. Ik heb erop gewed dat jij homo zou zijn, wat iedereen verwachtte. Dus nu ga jij die galjoenen aan mij betalen.' Het waren een stel Slytherins van mijn jaar en ik herkende de jongen die gesproken had meteen. Hij was één van Aiden zijn zo gezegde vrienden.
'I-ik heb geen vijf galjoenen,' zei Austin meteen. Ik keek hem even kort aan en richtte mijn blik weer op het groepje Slytherins. Wie dachten zij wel niet dat ze waren? Ze konden mij helemaal niets maken. Ik was al bijna twee jaar Klassenoudste. Stelletje idioten.
Plots kwam er een meisje aan gelopen die ik vaag herkende. Ze liep op de Slytherin af en ging woedend voor zijn neus staan. 'Die vijf galjoenen van je stop je maar in je reet, en Austin is geen homo. Vieze snul.' siste ze hem woedend toe. Een kleine glimlach sierde mijn lippen toen Drew haar verbaasd aankeek.
'Hij gaat die vijf galjoenen betalen slet. En jij kunt daar niets aan doen...' siste hij terug.
Een spottend lachje verliet haar mond 'Wat wilde je doen?'
Ik liet Austin zijn hand los en ging naast het meisje staan voor extra steun. 'Hij gaat jou niets betalen.'
'Zo, zo.' grijnsde de donkerharige jongen breed. Zijn ijs blauwe ogen priemde zich in die van mij. 'Er lijkt eindelijk pit uit je te komen. Ik vind je nu leuker dan toen.' Hij doelde op die tijd dat Aiden en ik iets hadden, ik kon het maar al te goed aan de grijns op zijn gezicht zien.
'Rot gewoon lekker op en ga iemand anders lastig vallen. Je begeeft je op dit moment op gevaarlijk gebied.' De woedde die door mijn aderen stroomde was onbeschrijfelijk.
Ik hoorde de Slytherins vals lachen, maar ik bestat daar geen aandacht aan. Drew leek even te twijfelen maar trok toen zijn toverstaf waarnaar hij die in mijn nek plaatste. 'Wat wilde je gaan doen, onze kleine onschuldige lieve Amy-Lynn?' Ik begon nog bozer te woorden bij het horen van de naam die Aiden mij altijd noemde. Hij vond het leuk om mij altijd bij mijn voor en tweede naam te noemen.
'Ik ben niet bang voor jou.' spoog ik de woorden in zijn gezicht.
Hij begon nog breder te grijnzen. 'Denk nou niet dat ik je niet zal vervloeken omdat je Klassenoudste bent.' dreigde hij waarnaar Drew de punt van zijn toverstaf nog dieper in mijn hals drukte.
'Austin,' mompelde ik zonder ook maar weg te kijken van de Slytherin voor mij. 'ga naar de Grote Zaal en neem haar met je mee.' Ik was bang dat als hij nu hier bleef ze hem in elkaar zouden slaan en ze het meisje misschien ook iets aan zouden doen, want Finn zijn bedreigingen waren namelijk niet jegens dit groepje jongens geweest. Ik besefte mij nu pas eigenlijk hoeveel mensen het wel niet op Austin hadden gemunt. Maar het had nu geen zin voor hem om te blijven, want ik kon hem immers niet verdedigen tegen dit hele groepje zesde jaars.


[Ik heb onze badass maar even een identiteit gegeven xd]

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 19:51 ]

"We accept the love we think we deserve."

[Ehh...Chanellav is daar ook al..]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[Oh oeps, dat zie ik nu pas ]

"We accept the love we think we deserve."

[Wil je het aanpassen? Ik voel me genegeerd...]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Nightingalex schreef:
[Wil je het aanpassen? Ik voel me genegeerd...]

"We accept the love we think we deserve."

Silvanaa schreef:
(...)
[Ik kan het nu helaas niet aanpassen, ik ben op mijn mobiel D': ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvoerder, seeker - klassenoudste

‘Heb ik dan een landkaart?’ Ik grinnik en schud mijn hoofd. Hij slaat zijn armen om me heen en ik heb door dat hij het ongemakkelijk vindt. Ik geef hem zijn trui terug en leun tegen hem aan.
‘Weet je zeker dat we de brief niet moeten onderscheppen; straks haalt je vader je van school af.' Opeens springen er tranen in mijn ogen. Wat als mijn vader dat echt doet? Ik draai me om en kijk hem aan.
'Dan doet hij dat. Ik kan het hem niet verbieden Campbell. Maar als dat kan gebeuren, dan wil ik ieder moment dat ik nog hier heb met jou besteden,' zeg ik en ik trek hem in een knuffel. Onze slaapzaal is altijd al redelijk leeg geweest en we hebbend dan ook meer dan genoeg ruimte. Ik zou dit missen als ik weg wordt gehaald.
'Hij doet het vast niet. Zo is hij niet,' troost ik hem. Maar zo is hij wel. En waarschijnlijk moet ik weg.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell

Er schoten tranen in Scorpius ogen toen hij me aankeek waardoor ik wist dat mijn vraag alweer niet goed gekozen was. Waarom laat ik hem zo vaak huilen; waarom was ik zo gemeen?
'Dan doet hij dat. Ik kan het hem niet verbieden Campbell. Maar als dat kan gebeuren, dan wil ik ieder moment dat ik nog hier heb met jou besteden,'
Hij trok me in een knuffel maar ik kon alleen maar naar mijn handen kijken en denken aan woorden die wel goed zouden vallen ook al kon ik er echter geen bedenken.
'Hij doet het vast niet. Zo is hij niet,' Zijn woorden moesten als doel een troostend effect werken maar het werkte averechts. Het gaf me een knoop in mijn maag. Ik kon niet zonder Scorpius en als hij hier weg gehaald zou worden; dan zou ik niet verder kunnen; dat kon gewoon niet. Zeker nu niet.
Ik duwde hem zachtjes op het bed zodat hij lag en kuste hem vurig op zijn mond terwijl een hand over zijn borstkast streelde.
Ik stopte even mijn zoen en keek Scorpius recht in zijn ogen aan.
‘Ik kan niet zonder je, Scorpius.’ Fluisterde ik terwijl ik met moeite mijn tranen bedwong.
Ik drukte mijn lippen weer op de zijne om het te bevestigen.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya