The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

[Verdorie! Ik heb dit topic nog niet eens gezin! ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

jij bent laat - serieus cat : heeel laaat veel plezier verder :')

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Deze RPG loopt dood

"We accept the love we think we deserve."

[Ja jij moet nog je reactie veranderen
En ik ben nu met Scorp aan het schrijven]

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
[Ja jij moet nog je reactie veranderen
En ik ben nu met Scorp aan het schrijven]

"We accept the love we think we deserve."

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvoerder, seeker - klassenoudste

Hij duwt me op mijn bed en kust me. Ik kus hem terug en voel zijn handen over mijn borstkas. Hij stopt en ik kijk even in zijn ogen.
‘Ik kan niet zonder je, Scorpius.' Ik zie dat er bijna tranen in zijn ogen staan. Hij kust me weer en ik ga daar maar al te graag in mee. Na een tijdje haal ik mijn lippen van de zijne om hem even aan te kijken.
'Ik weet niet hoe ik het zonder je moet overleven,' zeg ik tegen hem. Ik kijk hem aan en veeg een traantje weg uit zijn ooghoek. Ik had nooit gedacht dat ik voor mijn zeventiende weg zou moeten op Zweinstein.
'Maar het is nog niet zeker he Campi,' zeg ik. Ik druk een kusje in zijn nek en rol om zodat ik naast hem lig.

Spoiler alert: you will save yourself

Silvanaa schreef:
Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Gangen

Austin sloeg zijn armen om mij heen en trok mij wat dichter tegen zich aan. Na een tijdje liet hij mij even los zodat hij mij kon aankijken.
'Dat werd ook eens tijd dan,' zei hij met een glimlach. Ik glimlachte tegen zijn lippen aan en liet mijn hand kort langs zijn wang glijden. Plots hoorde ik stemmen, net als Austin. Hij maakte zich los uit mijn omhelzing en draaide zich om naar de stemmen waarnaar hij mijn hand vast pakte.
'Dus Jase. Door jou ben ik nu vijf galjoenen kwijtgeraakt. Ik heb erop gewed dat jij homo zou zijn, wat iedereen verwachtte. Dus nu ga jij die galjoenen aan mij betalen.' Het waren een stel Slytherins van mijn jaar en ik herkende de jongen die gesproken had meteen. Hij was één van Aiden zijn zo gezegde vrienden.
'I-ik heb geen vijf galjoenen,' zei Austin meteen. Ik keek hem even kort aan en richtte mijn blik weer op het groepje Slytherins. Wie dachten zij wel niet dat ze waren? Ze konden mij helemaal niets maken. Ik was al bijna twee jaar Klassenoudste. Stelletje idioten.
Plots kwam er een meisje aan gelopen die ik vaag herkende. Ze liep op de Slytherin af en ging woedend voor zijn neus staan. 'Die vijf galjoenen van je stop je maar in je reet, en Austin is geen homo. Vieze snul.' siste ze hem woedend toe. Een kleine glimlach sierde mijn lippen toen Drew haar verbaasd aankeek.
'Hij gaat die vijf galjoenen betalen slet. En jij kunt daar niets aan doen...' siste hij terug.
Een spottend lachje verliet haar mond 'Wat wilde je doen?'
Ik liet Austin zijn hand los en ging naast het meisje staan voor extra steun. 'Hij gaat jou niets betalen.'
'Zo, zo.' grijnsde de donkerharige jongen breed. Zijn ijs blauwe ogen priemde zich in die van mij. 'Er lijkt eindelijk pit uit je te komen. Ik vind je nu leuker dan toen.' Hij doelde op die tijd dat Aiden en ik iets hadden, ik kon het maar al te goed aan de grijns op zijn gezicht zien.
'Rot gewoon lekker op en ga iemand anders lastig vallen. Je begeeft je op dit moment op gevaarlijk gebied.' De woedde die door mijn aderen stroomde was onbeschrijfelijk.
Ik hoorde de Slytherins vals lachen, maar ik bestat daar geen aandacht aan. Drew leek even te twijfelen maar trok toen zijn toverstaf waarnaar hij die in mijn nek plaatste. 'Wat wilde je gaan doen, onze kleine onschuldige lieve Amy-Lynn?' Ik begon nog bozer te woorden bij het horen van de naam die Aiden mij altijd noemde. Hij vond het leuk om mij altijd bij mijn voor en tweede naam te noemen.
'Ik ben niet bang voor jou.' spoog ik de woorden in zijn gezicht.
Hij begon nog breder te grijnzen. 'Denk nou niet dat ik je niet zal vervloeken omdat je Klassenoudste bent.' dreigde hij waarnaar Drew de punt van zijn toverstaf nog dieper in mijn hals drukte.
'Austin,' mompelde ik zonder ook maar weg te kijken van de Slytherin voor mij. 'ga naar de Grote Zaal en neem haar met je mee.' Ik was bang dat als hij nu hier bleef ze hem in elkaar zouden slaan en ze het meisje misschien ook iets aan zouden doen, want Finn zijn bedreigingen waren namelijk niet jegens dit groepje jongens geweest. Ik besefte mij nu pas eigenlijk hoeveel mensen het wel niet op Austin hadden gemunt. Maar het had nu geen zin voor hem om te blijven, want ik kon hem immers niet verdedigen tegen dit hele groepje zesde jaars.

"We accept the love we think we deserve."

Campbell Saunders

‘Ik weet niet hoe ik het zonder je moet overleven.’ Zei Scorpius waarna hij mijn traan uit mijn oog wegpinkte. ‘Maar het is nog niet zeker he Campi.’ Zei hij waarna hij een kusje in mijn nek gaf en weg rolde zodat hij naast mij lag. ‘Ik wil je niet kwijtraken. Niet nu ik je net heb.’ Fluisterde ik zachtjes.
Ik draaide me op mijn zij en ik keek hem in zijn blauwe ogen. Ik kon ze niet missen; ik wilde ze niet missen.
Ik moest door zijn blauwe ogen denken aan mijn vader- die ook blauwe ogen had. Ondanks alles waren die van Scorpius hartelijk. Ik wist dat als Scorpius mocht blijven ik in de herfstvakantie naar hem toe moest. Hij zou boos zijn; woedend zelfs. Ik was verliefd geraakt op een jongen- me eerste en voor mijn gevoel mijn laatste liefde die ik ooit zou ontmoeten. Uitgerekend hij had mijn vader tegengesproken. Mijn vader zou het me niet vergeven; zou daarna de littekens nog onzichtbaar kunnen blijven? Angst bekroop me; ik wist dat mijn vader het goed bedoelde; hij dacht dat als hij me zo behandelde ik op de goede pad zou blijven. Echter deed het me meer mentaal zeer dan fysiek waardoor ik toch dichter tegen Scorpius aankruipte en mijn hoofd tegen zijn borstkast legde die ritmisch heen en weer ging.
‘Ik ben bang Scorpius.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Austin Jase - 5de jaar Ravenklauw - keeper

Opeens komt Chanel aangelopen en ik zou willen dat ze hier niet zou zijn.
'Die vijf galjoenen van je stop je maar in je reet, en Austin is geen homo. Vieze snul.' Ik kijk naar de grond. Het wordt zo alleen maar erger. Aiden heeft nog een hart, Drew is meedogenloos.
Hij gaat die vijf galjoenen betalen slet. En jij kunt daar niets aan doen...' siste hij terug.
Ik wil eigenlijk niet meer kijken.'Wat wilde je doen?'
Amy laat mijn hand los en ik wil haar hand weer vastpakken maar doe het toch niet.. 'Hij gaat jou niets betalen.'
'Zo, zo.' Ik kijk naar Drew en ben meteen al bang. 'Er lijkt eindelijk pit uit je te komen. Ik vind je nu leuker dan toen.' Ik kijk naar Amy. Hoe kent hij haar? Amy lijkt me niet iemand die met pestkoppen omgaat.
'Rot gewoon lekker op en ga iemand anders lastig vallen. Je begeeft je op dit moment op gevaarlijk gebied.' Ik kijk naar Amy. Zelfs als ze boos is, is ze prachtig. Een kleine glimlach vormt zich even om mijn lippen als ik bedenk dat ze ook van mij houdt.
Opeens trekt Drew zijn toverstok en plaatst hij die tegen Amy's nek. Ik wil ingrijpen maar durf dat niet. 'Wat wilde je gaan doen, onze kleine onschuldige lieve Amy-Lynn?' Ik frons. Amy-Lynn? Het maakt niet echt uit op dit moment denk ik.
Ze hebben nog een kort discussie maar ik luister niet echt.
'Austin,' mompelt Amy zonder mij aan te kijken. 'ga naar de Grote Zaal en neem haar met je mee.' ik schud mijn hoofd en stap vooruit zodat ik Drew aan kan kijken. Ik dus hem hard van Amy weg.
'Rot op! Dat je mij pijn doet vind ik goed. Je blijft van Amy af! Zij heeft niks gedaan!' schreeuw ik. Hij knijpt zijn ogen samen en loopt naar me toe. Hij staat gevaarlijk dicht bij me en ik wil hem eigenlijk slaan.
'Ik wil toch bewijs of jij echt op meiden valt. En gelukkig heb ik hier een aardige vriend van me die waarschijnlijk ook op jongens valt.' Er klinkt gelach vanuit het groepje. Een jongen wordt naar voren geduwd. Hij kijkt me met een grijns aan en ik heb de neiging hem te slaan. Toch kust hij me. Ik wil hem van me af duwen maar hij is te sterk. Ik hoor het gelach om me heen en ik kan mezelf maar niet wegduwen. Uit mijn zak trek ik mijn toverstok en die zeg ik tegen zijn nek. Hij loopt achteruit en ik loop weer naar Amy. Drew loopt naar ons toe en kijkt Amy aan.
'Lieve Aampie...Ik heb je altijd al wel mooi gevonden. Ik kom je redden van deze huilbaby. Je hebt een keuze. Hem of mij,' zegt Drew. Ik weet dat het geen keuze is.
'Maar eerst moet ik zijn babyface maar even verbouwen.' Ik voel de eerste klap tegen mijn gezicht en meteen krimp ik in elkaar. Drew pakt zijn toverstok en richt die op mij.
'Crucio!' De pijn is vreselijk en ik lig kronkelend op de grond. Het doet veel minder pijn dan de eerste keer. Na een tijdje sterven er een paar zenuwen ofzo af en dan voel je minder pijn. Na een tijdje sta ik weer op.
'Nog iets te zeggen?' vraag ik aan hem.

Spoiler alert: you will save yourself

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf -aanvoerder, seeker - klassenoudste

‘Ik wil je niet kwijtraken. Niet nu ik je net heb.’ Ik grinnik.
'Je had me altijd al Campbell,' zeg ik menend tegen hem. Ik nestel me wat steviger tegen hem aan. Hij gaat tegen mijn borstkas aanliggen waardoor ik mijn arm goed om hem heen kan slaan.
‘Ik ben bang Scorpius.’ Meteen schiet er een gedachte door mijn hoofd. Ik kijk hem aan.
'Weet je nog de eerste dag hier? Ik was bang geworden door alle schaduwen en geluiden en lag huilend in mijn bed. Jij liep naar me toe en vroeg aan me wat er was. Ik zei tegen jou: 'Ik ben bang' en jij bent toen bij mij in bed gekropen. Toen jij er was, was niks eng meer. Want ik wist dat ik niet alleen was. Ik wist toen al meteen dat je mijn beste vriend zou zijn. Ik had alleen niet verwacht dat jij zoveel voor mij zou gaan betekenen. Nu kan ik me niet meer voorstellen hoe het was toen jij nog niet mijn alles was,' zeg ik. Vandaag heb ik iets met verhalen vertellen over vroeger. Ik sluit mijn ogen even maar kan me niet concentreren omdat er iets tegen het raam tikt. Ik loop ernaar toe en mijn ogen worden groot.
'Mercurius!' zeg ik verbaasd en ik laat mijn uil binnen. Met trillende handen open ik de brief die de uil met zich meedraagt. Ik lees de brief minstens vier keer door tot ik het tegen Campbell zeg.
'Ik mag blijven!' schreeuw ik hard tegen hem en ik kus hem nog een keer. De opluchting is geweldig en ik merk dat ik en Campbell om zijn gevallen. Ik grinnik en sta op.
'Nu hebben we nog minstens twee jaar. Mijn vader vindt mijn schoolcarrière belangrijker maar wil wel dat ik het een beetje verborgen hou!' Ik schreeuw bijna en mijn lippen plaatsen zich weer op die van Campbell. Dit jaar kan nu niet beter.

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
Austin Jase - 5de jaar Ravenklauw - keeper

Opeens komt Chanel aangelopen en ik zou willen dat ze hier niet zou zijn.
'Die vijf galjoenen van je stop je maar in je reet, en Austin is geen homo. Vieze snul.' Ik kijk naar de grond. Het wordt zo alleen maar erger. Aiden heeft nog een hart, Drew is meedogenloos.
Hij gaat die vijf galjoenen betalen slet. En jij kunt daar niets aan doen...' siste hij terug.
Ik wil eigenlijk niet meer kijken.'Wat wilde je doen?'
Amy laat mijn hand los en ik wil haar hand weer vastpakken maar doe het toch niet.. 'Hij gaat jou niets betalen.'
'Zo, zo.' Ik kijk naar Drew en ben meteen al bang. 'Er lijkt eindelijk pit uit je te komen. Ik vind je nu leuker dan toen.' Ik kijk naar Amy. Hoe kent hij haar? Amy lijkt me niet iemand die met pestkoppen omgaat.
'Rot gewoon lekker op en ga iemand anders lastig vallen. Je begeeft je op dit moment op gevaarlijk gebied.' Ik kijk naar Amy. Zelfs als ze boos is, is ze prachtig. Een kleine glimlach vormt zich even om mijn lippen als ik bedenk dat ze ook van mij houdt.
Opeens trekt Drew zijn toverstok en plaatst hij die tegen Amy's nek. Ik wil ingrijpen maar durf dat niet. 'Wat wilde je gaan doen, onze kleine onschuldige lieve Amy-Lynn?' Ik frons. Amy-Lynn? Het maakt niet echt uit op dit moment denk ik.
Ze hebben nog een kort discussie maar ik luister niet echt.
'Austin,' mompelt Amy zonder mij aan te kijken. 'ga naar de Grote Zaal en neem haar met je mee.' ik schud mijn hoofd en stap vooruit zodat ik Drew aan kan kijken. Ik dus hem hard van Amy weg.
'Rot op! Dat je mij pijn doet vind ik goed. Je blijft van Amy af! Zij heeft niks gedaan!' schreeuw ik. Hij knijpt zijn ogen samen en loopt naar me toe. Hij staat gevaarlijk dicht bij me en ik wil hem eigenlijk slaan.
'Ik wil toch bewijs of jij echt op meiden valt. En gelukkig heb ik hier een aardige vriend van me die waarschijnlijk ook op jongens valt.' Er klinkt gelach vanuit het groepje. Een jongen wordt naar voren geduwd. Hij kijkt me met een grijns aan en ik heb de neiging hem te slaan. Toch kust hij me. Ik wil hem van me af duwen maar hij is te sterk. Ik hoor het gelach om me heen en ik kan mezelf maar niet wegduwen. Uit mijn zak trek ik mijn toverstok en die zeg ik tegen zijn nek. Hij loopt achteruit en ik loop weer naar Amy. Drew loopt naar ons toe en kijkt Amy aan.
'Lieve Aampie...Ik heb je altijd al wel mooi gevonden. Ik kom je redden van deze huilbaby. Je hebt een keuze. Hem of mij,' zegt Drew. Ik weet dat het geen keuze is.
'Maar eerst moet ik zijn babyface maar even verbouwen.' Ik voel de eerste klap tegen mijn gezicht en meteen krimp ik in elkaar. Drew pakt zijn toverstok en richt die op mij.
'Crucio!' De pijn is vreselijk en ik lig kronkelend op de grond. Het doet veel minder pijn dan de eerste keer. Na een tijdje sterven er een paar zenuwen ofzo af en dan voel je minder pijn. Na een tijdje sta ik weer op.
'Nog iets te zeggen?' vraag ik aan hem.

"We accept the love we think we deserve."

Campbell

'Weet je nog de eerste dag hier? Ik was bang geworden door alle schaduwen en geluiden en lag huilend in mijn bed. Jij liep naar me toe en vroeg aan me wat er was. Ik zei tegen jou: 'Ik ben bang' en jij bent toen bij mij in bed gekropen. Toen jij er was, was niks eng meer. Want ik wist dat ik niet alleen was. Ik wist toen al meteen dat je mijn beste vriend zou zijn. Ik had alleen niet verwacht dat jij zoveel voor mij zou gaan betekenen. Nu kan ik me niet meer voorstellen hoe het was toen jij nog niet mijn alles was,' ik moest terug denken aan het verhaal. Het was waar; ik was ook bang geweest maar dat ik geen vrienden zou hebben. Kinderen in de dreuzel wereld mochten mij namelijk niet omdat ik de rare jongen met littekens was. Opeens hoorde ik getik en ik hoorde Scorpius ‘Mercurius.’ Zeggen. Hij liet me los waardoor ik ook gauw ging staan terwijl hij een brief las die naar mijn gevoel heel lang duurde waardoor ik bang begon te worden.
‘Ik mag blijven.’ Riep hij opeens. Waarna hij een kus op mijn lippen drukte en we op het bed vielen- net niet op de grond.
‘NU hebben we nog minstens twee jaar. Mijn vader vind mijn schoolcarriere belangrijker maar iwl wel dat ik het een beetje verborgen hou!.’ Hij riep het hard en ik was bang dat heel Huffelpuf het zou te weten zou komen. Ondanks alles was ik ook blij maar toen hij zijn lippen weer drukte op de mijne moest ik weer denken aan mijn vaders woorden. ‘Ik denk dat het beter is dat je in de herfstvakantie naar huis komt, Campbell.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Gangen

Plots kwam ook Austin in beweging en duwde hij Drew van mij weg. 'Rot op! Dat je mij pijn doet vind ik goed. Je blijft van Amy af! Zij heeft niks gedaan!' schreeuwde hij. Ik glimlachte om de manier waarop Austin mij verdedigde, maar die glimlach verdween snel weer toen Drew uitdagend voor de jongen zijn neus ging staan.
'Ik wil toch bewijs of jij echt op meiden valt. En gelukkig heb ik hier een aardige vriend van me die waarschijnlijk ook op jongens valt.' Er klonk gelach vanuit het groepje. Een jongen werd naar voren geduwd. Hij keek Austin met een grijns aan en voor ik het ook maar besefte kuste hij Austin. Austin begon hevig te protesteren, maar de jongen leek sterker. Austin trok zijn toverstaf uit zijn zak en plaatste die in de jongen zijn nek. Hij liet Austin verschrikt los en liep vlug achteruit. achteruit. Toen Austin weer eindelijk de ruimte had liep hij vlug naar mij toe.
'Lieve Aampie...Ik heb je altijd al wel mooi gevonden. Ik kom je redden van deze huilbaby. Je hebt een keuze. Hem of mij,' zei Drew. Het klonk eerder als een bevel, maar ik was heus niet bang voor hem. Sterker nog, ik kon hem met gemak aan. Mijn spreuken waren krachtiger dan die van hem. Ik kende ze beter.
'Nog niet eens in je wildste dromen.' spoog ik in zijn gezicht terwijl ik hem vuil aankeek. Waar haalde hij het lef in hemelsnaam vandaan?'
'Maar eerst moet ik zijn babyface maar even verbouwen.' Hij stapte op Austin af en gaf hem de eerste klap in zijn gezicht. Hulpeloos kromp Austin in elkaar en niet veel later richtte Drew zijn toverstaf op de jongen.
'Crucio!' Mijn adem stokte in mijn keel toen ik dat vreselijke woord de gang hoorde vullen, gevolgd door Austin zijn pijnlijke kreet. Sidderende woedde vulde mijn hele lichaam en het leek alsof ik mijzelf niet meer onder controle had. Ergens hoorde ik een stemmetje ver weg in mijn hoofd mij waarschuwen voor de gevaren van het verliezen van mijn zelfbeheersing. Ik kon mij vaag nog herinneren dat mijn oma mij ooit had gezegd dat het gevaarlijk was als ik mijn woedde niet onder controle hield, in combinatie met mijn krachten.
Ik stak mijn toverstaf uit naar Drew en siste de woorden zo zacht dat de explosie als een verassing kwam voor iedereen. 'Reducto!' Het groepje Slytherins schoot door de gang en ik hielp vlug Austin overeind. Ik nam bezorgd zijn gezicht tussen mijn handen terwijl ik een kus op zijn lippen drukte. 'Je mankeer niets toch?'
Ik wierp nog een vluchtige blik op de jongens die kreunend overeind kwamen. 'Ik ben nog lang niet klaar met jullie!' Ik liet Austin weer los en stak opnieuw mijn toverstaf naar ze uit. 'Padramirix!' Het woord floepte er uit en ik had geen idee waar ik het geleerd had, laat staan waar ik het van kende, maar iets zei mij dat dit met één van mijn krachten te maken had.
Een mistwolk wervelde om het groepje jongens heen en direct vulde de pijnlijke kreten van de Slytherins de gang. Geschrokken deinsde ik achteruit, niet wetend dat dit zou gebeuren, en liet mijn toverstaf vlug weer zakken, waardoor ook de mist zakte. Tot mijn walging zaten de Slytherins vol reusachtige blaren die er vreselijke pijnlijk uitzagen.
Met open mond keek ik toe naar het tafereel dat ik had aangericht. Spijt nam direct bezit van mij want ik had nooit bedoeld ze zo erg te pijnigen. 'Kom, laten we gaan.' mompelde ik tegen Austin, nog steeds geschokt, en pakte zijn hand vast om hem vervolgens mee te trekken.


TAM TAM TAM!

"We accept the love we think we deserve."

Scorpius malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvoerder, seeker - klassenoudste

Campbell reageert niet en ik merk dat er iets mis is. Ik pak hem vast en kijk hem aan.
'Wat is er? Ben je niet blij?' vraag ik aan hem. Ik kijk hem serieus aan, de grijns van net is totaal verdwenen. De angst dat er iets mis is... Die is groot. Te groot als je het mij vraagt.
'Ik dacht dat je blij zou zijn...' Ik draai me om en kijk naar de zaal. Zelf ben ik erg teleurgesteld over zijn reactie. Ik had verwacht dat hij ontzettend blij zou zijn en me zou knuffelen ofzo. Maar dit niet. Niet dat hij niks zegt en gewoon voor zich uit kijkt.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell

‘Wat is er? Ben je niet blij?’ Mijn ogen werden groot. Shit waarom verpest ik het alweer? Ik wilde wat zeggen maar Scorpius begon alweer. ‘Ik dacht dat je blij zou zijn….’ Hij draaide zich om en ik deed mijn mond open om wat te zeggen maar wat kon ik zeggen?
Niks zou genoeg zijn. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk was ik blij dat ik hem niet kwijt zou raken; natuurlijk. Ik hield van hem. Ik stak mijn hand uit om op zijn schouder te leggen maar ik liet hem weer zakken. Ik kon niet de waarheid zeggen. Al 15 jaar moet ik de waarheid verzwijgen. Anders zou mijn vader problemen krijgen of zouden mensen me met rare blikken aankijken.
Ik keek naar de grond en ondanks ik weer mijn trui had aangedaan die Scorpius eerder bij mij uitgetrokken had voelde ik kippenvel opkomen.
Ik wilde Scorpius kwijt maar ik wilde ook niet mijn vader afvallen.
Waarom was ik eigenlijk bang voor mijn vader- ik hield van hem; als je van iemand hield was je toch niet bang?
Ik durfde het echter niet. Ik kon het niet zeggen; ik wilde Scorpius warme armen om mij heen voelen- net zoals denet. In zijn armen voelde het alsof ik niks fouts kon doen. Ik draaide Scorpius om en hield hem stevig vast terwijl mijn hoofd weer tegen zijn borstkast aan lag.
‘Ik moet in de herfstvakantie naar mijn vader.’ Fluisterde ik; hopend dat hij het eigenlijk niet zou horen.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya