The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Leerlingenkamer

Samen met Austin stapte ik de leerlingenkamer van Ravenclaw binnen en merkte direct op dat die leeg was. Iedereen was volgens mij gaan slapen. 'Ik heb echt geen idee.' bekende ik eerlijk, als antwoord op Austin zijn vraag. 'Het schoot ineens bij mij op.'
Ik beet hard op mijn onderlip terwijl ik even weg keek van de bruinharige jongen. Het moest vast raar klinken, maar ik kon het niet normaler laten klinken dan het in werkelijkheid was. Want mijn gaven waren gewoon ontzettend abnormaal.
Austin had plaats genomen op één van de sofa's voor het vuur en staarde nu met een wezenloze blik in de vlammen die woest knetterde. 'Ik ben zo terug, even omkleden.' zei ik de jongen waarnaar ik vlug de trap op holde richting de meiden vertrekken waar ik mijn gedeelde slaapzaal zachtjes binnen liep. De rest van de meiden lagen inderdaad allemaal al te slapen. In stilte kleedde ik mij om en trok ik maar een hemdje aan en een sportbroekje waar ik gemakkelijk in kon slapen. Ik trippelde op mijn tenen de trap weer af en zag Austin nog steeds bij het haard zitten.
Met een brede glimlach sloop ik zachtjes naar de sofa toe. Austin had mij niet gezien, aangezien hij met zijn rug naar de trap zat. Ik sloeg mijn armen vanachter om hem heen en merkte hoe hij lichtjes schrok bij mijn plotselinge aanrakingen. 'Nu wel bang?' vroeg ik hem lachend waarnaar ik mij dichter naar hem toe boog en een liefdevolle kus op zijn wang drukte. Terwijl ik over de sofa heen gehangen stond, met mijn armen om Austin zijn nek heen, plaatste ik mijn hoofd vermoeid in zijn nek.

"We accept the love we think we deserve."

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvoerder, seeker - klassenoudste

‘Het is een gekke avond geweest; he.’ Ik grinnik en denk terug. En dan te bedenken dat ik gister avond nog met Demi en haar familie aan tafel zat terwijl ik me zorge maakte over dat ik de trein waarschijnlijk weer niet ging halen door mijn vader.
‘Volgens mij is het al best laat.’ Ik onderdruk een gaap en knik. 'Zullen we gaan slapen?' Ik loop naar mijn hutkoffer waar met gouden letters SM op staat. Na een tijdje zoeken geef ik het op en pak ik mijn toverstok. 'Accio pyjama.' Mijn pyjama komt vrolijk aangevlogen en gaat op mijn bed liggen. Ik zucht en kijk naar Campbell.
'Het was inderdaad een hele gekke avond. Maar ook geweldig,' zeg ik denkend aan de kus in de uilenvleugel. Al duurde die maar kort, het was geweldig.

Spoiler alert: you will save yourself

Austin Jase - 5de jaar Ravenklauw - keeper

'Ik heb echt geen idee. Het schoot ineens bij mij op.' Ik zie dat ze er niet over wil praten dus ga ik er ook niet over verder.
'Ik ben zo terug, even omkleden.' Ze rent weg en ik denk aan vorig jaar. Toen was de eerste dag een regelrechte hel. Ik wist dat het jaar er alleen maar erger op zou worden. Ik had toen per ongeluk eten gemorst op het shirt van een of andere Zwadderaar die mij het leven zwaar heeft gemaakt. En in plaats van jankend in mijn bed, zit ik nu hier op de sofa te wachten tot Amy terug komt. Vorig jaar deed ik dat ook wel vaak, maar dan keek ik gewoon naar haar maar durfde ik niks te zeggen. Opeens grijpt iemand me van achteren vast en ik spring bijna in de lucht van de schrik.
'Nu wel bang?' Ik grinnik als het Amy is. Ze drukt een kus op mijn wang en ik glimlach. 'Je liet me schrikken. Ik dacht dat je iemand anders was,' zeg ik. Ik draai mijn hoofd om en druk een kusje op haar wang.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Zullen we gaan slapen?’ Scorpius liep al naar zijn hutkoffer om zijn pyjama te pakken. Ik was eigenlijk blij met het voorstel en ondanks ik erg moe was wist ik dat ik niet zou kunnen slapen. Ik was daar veels te onrustig voor en ik voelde dat mijn voorhoofd akelig heet was en mijn ademhaling onrustig. Terwijl Scorpius zijn pyjama aan het zoeken was probeerde ik het weer tot een normale rustige tempo te laten gaan.
Zijn pyjama nam plaats op zijn bed waarna Scorpius zuchtte. Even was ik bang geweest dat hij mijn onrustige ademhaling gehoord had maar hij verbrak echter de stilte.
‘Het was inderdaad een hele gekke avond. Maar ook geweldig.’ Ik had echter geen idee wat ik er op moest zeggen. Het zou dan alleen maar cliché raken waardoor ik ook naar mijn hutkoffer liep om een pyjama te halen. Geloof me mijn ouders verwaarloosde me niet- ik kreeg altijd genoeg geld om kleding te kopen of school spullen. Ze hielden wel van me anders zouden ze dat niet doen; toch?
Ik viste tot tegenstelling meteen mijn pyjama eruit. Ik was daarom ook niet voor niks goed bij toverdranken. Ik werkte altijd overzichtelijk en netjes- tot de ergernis van sommige mensen.
Soms dacht ik er ook aan om net zoals mijn vader een heler te worden; iets te betekenen voor iemand; mijzelf waard te maken wat ik nu niet ben.
Ik keek achterom om te kijken of Scorpius keek- maar het leek alsof hij te druk was met zijn eigen pyjama waardoor ik mijn trui snel over mijn hoofd trok die niet meer zijn oorspronkelijke kleur had en mijn broek uit waardoor ik geheel alleen in mijn onderbroek stond. Ik kon het niet laten om nog over een paar littekens aan te raken- ondanks alles lieten ze mij iedere keer weer schrikken. Snel deed ik mijn pyjama aan en ging ik in bed liggen waarna ik de deken stevig over mij heen trok. Zelfs het dekbed leek te zwaar voor mijn net nieuwe wonden- waardoor het op leek te drukken.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvoerder, seeker - klassenoudste

Ik kleed me om en ga in bed liggen zonder nog iets te zeggen. Ik ben moe en ik wil slapen. Al snel kom ik in een droom terecht.
'Laat hem hier achter.' Een centaur beveelt me Campbell neer te leggen. Ik schud mijn hoofd. 'Jullie gaan hem pijn doen en dat wil ik niet!' Ik schreeuw het maar het komt er maar zacht uit.
'Wees niet dwaas. Jij bent meer waard dan hem. Je bent een Malfoy.' De centaur is veranderd naar mijn vader die me toespreekt. Ik schud verwoed mijn hoofd maar het lukt niet. Mijn vader trekt zijn toverstok en richt die op Campbell.
'Crucio!' Campbell krimpt ineen en begint te schreeuwen. Ik wil hem helpen maar mijn vader verandert in Campbells vader die mij toespreekt.
'Jij bent niks waard. Je steelt het leven van mijn zoon. Jij verdient niks minder dan de doodstraf...'
Bezweet open ik mijn ogen. Opeens ben ik klaarwakker. Ik kijk naar Campbell die nog steeds in zijn eigen bed ligt en loop naar hem toe. Zonder iets te vragen kruip ik naast hem onder de dekens en sla ik mijn armen om hem heen. Ik luister naar zijn regelmatige ademhaling en word al snel rustig.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

Scorpius stapte in bed en direct leek hij te gaan slapen. Ik keek even naar hem en zoals altijd zag hij er lief uit als hij sliep. Ik keek weer naar de bovenkant van mijn hemelbed en langzamerhand kon ik de ritme van mijn hart temperen. Ik had mezelf ondertussen aangeleerd aan dingen te denken die niet echt waren; fantasie zodat mijn hart tot rust kon komen. Ik had echter geen dingen waar ik vrolijk kon van worden- toch had Scorpius daar verandering in gebracht. Alleen het idee aan de herfstvakantie lag zwaar op me- en dat Finnick en Amy me haatte en de roddels die morgen door school gingen over mij.
Zou ik nog voor iedereen de vrolijke; rare snuiter wezen? Of zou ik de manisch depressieve Campbell wezen; de jongen die uit leugens bestaat. De jongen diens vader hem straf geeft en zichzelf pijn doet; gewoon omdat hij anders de pijn mist; de pijn waar hij in opgevoed was.
Zelfs als ik gewoon hier bleef in de herfstvakantie zou ik in de zomervakantie terug moeten. Ik verwacht niet dat mijn vader meedogen zou tonen; zeker niet nu hij wist dat ik op een jongen verliefd was geworden.
Ondanks dat ik blij wil zijn voor mij en Scorpius wist ik dat onze liefde aan beide kanten onmogelijk was. Scorpius vader zou mij nooit accepteren en mijn vader vind mij al een bak ellende maar als ik dan met een jongen aankom zou hij me nog meer straffen. Wie moest dan voor nakomelingen zorgen- misschien was het maar beter dat ik dat niet kon doen. Wat voor ellende zou ik voortbrengen.
Ik hoorde voetstappen opeens opstaren en voordat ik kon kijken wie het was voelde ik een warm- maar licht bezweet lichaam naast mij komen liggen. Scorpius sloeg zijn armen om mij heen. De gevoel die hij me gaf was onbeschrijfelijk. Was dit hoe mijn vader zich voelde met mijn moeder voordat hij mij had in zijn leven?
Ik keek naar Scorpius en drukte een kus bij zijn slaap waarna ik weer met mijn hoofd op mijn kussen ging liggen; omdat hij duizelde. Met mijn andere hand streelde ik zachtjes zijn haar terwijl ik naar het plafond bleef staren.

[ bericht aangepast op 14 maart 2014 - 21:48 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Leerlingenkamer

'Je liet me schrikken. Ik dacht dat je iemand anders was.' grinnikte Austin die zijn hoofd draaide zodat hij mij een kus op mijn wang kon geven. Genietend sloot ik mijn ogen met een brede glimlach rond mijn lippen.
'Alsof ik iemand anders jou laat besluipen.' grinnikte ik zachtjes waarnaar ik over de rugleuning van de sofa heen klom en naast Austin plaats nam. 'Mag ik?' Ik pakte zijn hand vast, tilde zijn arm op en nestelde mij dicht tegen hem aan waarnaar ik zijn arm om mij heen legde. Ik plaatste mijn hoofd op zijn borst en sloot opnieuw genietend mijn ogen. Een zucht verliet mijn mond en ik genoot vol op van dit moment waarin ik lekker kon rusten in Austin zijn armen die zo vertrouwd en beschermd aanvoelden.
'Dit voelt goed.' glimlachte ik. 'Eigenlijk verdien ik dit niet meer. Je zou mij eigenlijk gewoon niet meer toe moeten laten. Mij voor straf dit moeten laten missen, aangezien ik jou ook jaren lang heb laten hangen.' Ik zuchtte even en keek op in zijn gezicht. Ik verdiende hem gewoon niet. Austin was te lief.

[ bericht aangepast op 14 maart 2014 - 22:19 ]

"We accept the love we think we deserve."

Scorpius Malfoy

Ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen. Ik voel Campbells lippen op mijn slaap en draai me om zodat ik hem kan zien. Hij rolt de andere kant open ik ga op mijn rug liggen terwijl ik naar het plafond staar.
'Heb ik je wakker gemaakt?' vraag ik aan hem. Ik weet niet wat ik moet zeggen dus zeg ik maar niks en denk ik na. Mijn blik dwaalt af naar Campbell, die, ondanks dat het donker is en ik hem niet helemaal goed kan zien, nog steeds ontzettend knap is. Ik denk aan de brief van mijn vader. Als ik nog een keer zie dat jullie samen zijn, haal ik je direct van Zweinstein af. Ik kon het niet tegen Campbell vertellen. Het as natuurlijk ontzettend gemeen van me om te liegen en te doen alsof mijn vader het oké vindt. Maar zolang het niet opvalt en niemand iets verklapt komt alles goed, toch?

Spoiler alert: you will save yourself

Austin Jase

'Alsof ik iemand anders jou zou laten besluipen.' Ik grinnik. Ze springt over de leuning van de bank en tilt mijn arm op. 'Mag ik?' Ik knik. Ze nestelt zich tegen me aan en ik ga met mijn hand door haar haar.
'Dit voelt goed.' Ik glimlach weer. Ze zou eens moeten weten. 'Eigenlijk verdien ik dit niet meer. Je zou mij eigenlijk gewoon niet meer toe moeten laten. Mij voor straf dit moeten laten missen, aangezien ik jou ook jaren lang heb laten hangen.' Ik schud mijn hoofd.
'dan straf ik mezelf erger dan dat ik jou straf dus nee, liever niet. Nu ik je heb laat ik je echt nooit meer gaan. Behalve nu dan even snel want ik ga me ook even omkleden.' Ik druk een kusje op haar slaap en spring op. Zo snel als ik kan ren ik naar mijn slaapzaal. Ik loop binnen en zie de andere vier jongens in hun bed liggen. Mijn bed lijkt één grote dierenkooi geworden te zijn. Allemaal dieren rennen erover heen. Ze kunnen niet van mijn bed af, waarschijnlijk met magie gedaan. Ook staat er veel spul op mijn bed. Dat wordt slapen op de bank in de leerlingenkamer en heel vroeg opstaan zodat niemand een of andere grap met me uithaald. Ik open mijn hutkoffer en doe moeite niet woedend te worden. Blijkbaar is er een inktpotje opengegaan in mijn koffer, want alles zit onder de inkt. Maar als ik alles uit mijn koffer haal zitten al mijn inktpotjes nog dicht en vol. Natuurlijk. Het zou wel eens anders zijn. Ik pak een trainingsbroek waar een grote inktvlek bij de rechterknie zit en een Ravenklauw-trui waar maar een klein vlekje opzit. Ik kleed me om en ren weer naar Amy.
'Een van mijn inktpotjes is open gegaan in mijn tas,' leg ik uit. Ik ga weer tegen haar aan zitten en bedenk welke bank het lekkerst slaapt.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Heb ik je wakker gemaakt?’ haalde Scorpius me uit mijn gedachten.
Ik schudde mijn hoofd maar bedacht me meteen dat hij het niet kon zien.
‘Ik kan nooit slapen.’ Bekende ik eerlijk; ik wist dat ik tegen Scorpius niet kon liegen. Mijn gedachtes hielden mij altijd wakker; ook kon ik nooit slapen omdat ik altijd over de dag na moest denken; over mijn fouten. Bij mijn vader kon ik nooit slapen door de pijn van de wonden of het serum wat hij erna opsmeert.
’s Avonds maakte ik altijd mijn huiswerk wanneer Scorpius sliep. Eigenlijk wist ik altijd al dat ik verliefd op hem was. Ik kon rustig huiswerk maken met zijn rustige ademhaling. Ook kon ik het nooit laten om naar hem te kijken wanneer hij sliep.
‘Al zou je me wakker gemaakt hebben; dan zou ik het niet erg vinden. Alsof ik een seconde van je gezicht zou willen missen.’ Probeerde ik hem mijn eerdere bekentenis te laten vergeten terwijl ik nog steeds over zijn haar streelde. ‘Ga maar slapen.’ Fluisterde ik.

[ bericht aangepast op 16 maart 2014 - 19:25 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Leerlingenkamer

Austin schudde zijn hoofd. 'dan straf ik mezelf erger dan dat ik jou straf dus nee, liever niet. Nu ik je heb laat ik je echt nooit meer gaan. Behalve nu dan even snel want ik ga me ook even omkleden.' Hij drukte een kusje op mijn slaap en sprong toen op.
'Is goed hoor.' zei ik hem met een brede glimlach en keek toen toe hoe hij ervandoor ging. Niet veel later hoorde ik gestommel op de trap, als teken dat Austin weer terug kwam.
'Een van mijn inktpotjes is open gegaan in mijn tas,' zei hij toen hij de leerlingenkamer weer binnen kwam. Op zijn broek zat een grote vlek en ik zag op zijn sweater ook een kleine vlek zitten.
Ik begon zachtjes te grinniken terwijl hij weer tegen mij aan ging zitten. 'Ik ken een simpele spreuk waardoor je kleding weer als nieuw zal lijken. Ik heb nu helaas mijn toverstaf niet bij me, maar als je wilt doe ik het morgen voor je?' stelde ik voor terwijl ik mijn armen om hem heen sloeg en hem dicht tegen mij aantrok zodat hij nu tegen mij aan lag.

"We accept the love we think we deserve."

Scorpius Malfoy

‘Ik kan nooit slapen.’ Op de een of andere manier verbaasd dit me helemaal niet. Ik slaap meestal heel snel en dan ligt Campbell soms nog niet eens in bed. Ik wou altijd slapen zodat ik mijn zorgen zou vergeten en dat alles misschien gewoon een droom zou kunnen zijn.
‘Al zou je me wakker gemaakt hebben; dan zou ik het niet erg vinden. Alsof ik een seconde van je gezicht zou willen missen.’ Ik glimlach naar hem en druk een kusje op zijn kruin. ‘Ga maar slapen.’ Ik schud mijn hoofd.
'Nee. Ik wil niet slapen als jij ook niet gaat slapen. Heb ik dan niet ook het recht om jou gezicht ieder moment van de dag te bewonderen?' Ik glimlach en ga dichter tegen hem aan liggen. Mijn hand vindt de zijne en verstrengeld zich. Ik ben wel moe maar de slaap kan ik nu toch niet vatten. Daarvoor is er vandaag teveel gebeurt.

Austin Jase

'Ik ken een simpele spreuk waardoor je kleding weer als nieuw zal lijken. Ik heb nu helaas mijn toverstaf niet bij me, maar als je wilt doe ik het morgen voor je?' Ik glimlach.
'Bedankt,' zeg ik. Ze slaat haar armen om me heen waardoor ik tegen haar aan lig.
'Ben je moe? Want ik wil niet dat je morgen tijdens de lessen slaapt en daardoor straf krijgt door mij,' zeg ik. Misschien klikt het maar stom maar ik wil niet dat ze door mij in de problemen komt. Doordat ze met mij omgaat komt ze op sociaal-gebied al in de problemen, die problemen heeft ze niet nodig op academisch-gebied. Ik zucht en ga anders zitten zodat Amy nu een soort van bij mij op schoot zit. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en sla mijn armen om haar heen.
'Ik laat jou echt niet meer gaan hoor,' zeg ik zachtjes.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

'Nee. Ik wil niet slapen als jij ook niet gaat slapen. Heb ik dan niet ook het recht om jou gezicht ieder moment van de dag te bewonderen?' Ik voelde mijn wangen rood kleuren en ik kon op dit moment niet eens wat terug zeggen. Zeker niet nu hij dichter tegen mij aan ging liggen en zijn hand in de mijne verstrengeld.
Ik draaide mij op mijn zij zodat ik zijn gezicht een klein beetje kon ontcijferen in het donker.
‘Morgen begint de lessen, Scorpius. Ik wil niet dat je dan al in slaap valt.’ Probeerde ik met een klein glimlachje te zeggen. Het voelde raar; dit alles. Ik die mijzelf deels bloot gegeven had aan Scorpius. Het was beangstigend.
De gevoelens die Scorpius bij me op kon wekken was beangstigend.
Ondanks alles moest ik denken aan de toekomst. Zou dit altijd zo blijven? Ik wist als ik Scorpius niet meer had mijn leven helemaal in elkaar zou vallen.
Hij was mijn redding paal sinds ik hem tegenkwam op het perron.
‘Ik hoorde in Ravenklauw te zitten; Scorpius.’ Bekende ik fluisterend aan hem.
‘Maar ik wilde in dezelfde afdeling zitten als de jongen die zijn plek al had gekregen voordat ik aan de beurt was.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

‘Morgen begint de lessen, Scorpius. Ik wil niet dat je dan al in slaap valt.’ Ik grinnik. Ik let toch meestal niet op in de lessen. Vooral niet als ik naast Campbell zit. Als we dan al stil zijn kan ik gewoon de hele les naar hem zitten kijken.
‘Ik hoorde in Ravenklauw te zitten; Scorpius.’ Ik schrik er bijna van en meteen ga ik me bedenken hoe dat geweest zou zijn. Het zou gewoon niet het zelfde zijn; Zweinstein zou niet het zelfde zijn.
‘Maar ik wilde in dezelfde afdeling zitten als de jongen die zijn plek al had gekregen voordat ik aan de beurt was.’ Mijn hart maakt een sprongetje van geluk. Hij wou bij mij zitten en daarom werd hij hier geplaatst.
'De sorteerceremonie was mijn regelrechte hel. Huffelpuf, mijn vader zou zelfs Griffoendor beter vinden. Maar er was en lichtpuntje, en dat lichtpuntje ligt nu naast me.' Ik pak zijn hoofd tussen mijn handen en druk een kus op zijn mond.
'Je hebt echt een hele rare invloed op me, wist je dat? Je maakt zelfs de saaiste lessen nog interessant. Gewoon door naast me te zitten en te glimlachen.'

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

'De sorteerceremonie was mijn regelrechte hel. Huffelpuf, mijn vader zou zelfs Griffoendor beter vinden. Maar er was en lichtpuntje, en dat lichtpuntje ligt nu naast me.'
Ik draaide mijn hoofd weg; ik kon echt niet tegen beweringen over mij wat goed was; ik kon het ook moeilijk geloven dat ik voor iemand iets kon betekenen.
Ik voelde zijn handen om mijn hoofd gaan waardoor ik in zijn blauwe ogen kon kijken die ondanks dat het donker was nog steeds kon zien.
Hij drukte een kus op mijn mond die ik maar al te graag beantwoorden- ondanks de ellende waar we in zaten.
'Je hebt echt een hele rare invloed op me, wist je dat? Je maakt zelfs de saaiste lessen nog interessant. Gewoon door naast me te zitten en te glimlachen.'
‘Niemand kan de lessen van professor Kist volgen zonder in slaap te vallen; Scorpius.’ Ongewild moest ik glimlachen aan de tijd die we doorbrachten bij professor Kist. Al lieten we een stinkbom los of zette we een moeras aan deed professor kist niets. We waren Huffelpuffers maar gedroegen ons er eigenlijk niet naar. Professor Kist noemde mij ‘Meneer Snappers.’ Geen idee wie dat was. Hij noemde zo en zo geen enkele leerling bij hun juiste naam.
Scorpius noemde hij- terwijl zijn vader ook op deze school gezeten had in zijn les; ‘Mafkeutel.’ Wat totaal niet op Malfidus leek. Een kleine grijns verscheen op mijn gezicht.
‘Meneer Mafkeutel wilt u weer gaan zitten?’ Fluisterde ik plagend met een poging professor Kist na te doen.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya