[200] Divergent RPG ||Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 19:56 ]

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Evan Mehone


'Die klootzak!' Florene begint te schreeuwen. 'Ik haat hem, Ik hhaat hem!' Ze begint harder te huilen. Zonder na te denken geef ik haar een knuffel. Op een of andere manier voelt het goed, Florene zo in mijn armen. 'Ik haat hem zo!' snikt ze. 'Ik weet het, je hoeft nu niet meer bij hem te zijn.' het lijkt alsof ik haar al jaren ken, alsof ik weet wat er is, zo voelt het gewoon. Als ik op kijk zie ik de afgevaardigde man van Amity. 'Gaat het alweer een beetje.' hij kijkt Florene aan. Ze knikt. En raakt even met haar hand de mijne aan, het klinkt raar maar ik krijg een warm gevoel van binnen. Door de ene aanraking. 'Ben je klaar om te gaan?' De man kijkt Florene weer aab die vervolgens knikt. We volgen de man en komen vervolgens bij busjes aan, we mogen ik de derde. Florene gaat zitten en zonder verder iets te zeggen ga ik naast haar zitten. Na zo'n twee minuten valt ze in slaap. Mijn ogen blijven eusten op haar perfecte hoofdje. Je kunt veel zeggen maar ik heb veel geluk gehad vandaag.

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Suzanna Romy Crowley

Ik twijfel of ik naast de Amity jongen moet gaan zitten, maar ik doe het toch. Ik zie steeds weer voor mijn ogen hoe Floor in elkaar zakt, ze was een kennis van me, geen vriendin maar een hele goede kennis.
"Hoi" zeg ik maar tegen de Amity jongen.
"Hey, mag ik vragen wie jij bent?" hij lijkt me aardig, hij komt uit Amity natuurlijk is hij aardig, maar ik ben ook niet eerlijk en ik kom uit Candor. Ik denk dat het aan zijn persoonlijkheid ligt.
"Ik ben Suzanna Romy Crowley" ik steek mijn hand naar hem uit. Ik zeg mijn hele naam omdat ik dat gewend ben, zo hebben mijn ouders me opgevoed. Ik denk terug aan het moment waarop ik hoorde dat ik in Erudite zat. Mijn zussen knikten me toe, mijn moeder gaf me een knuffel en mijn vader zei dat ik het goed zou doen. Maar dat weet ik nog niet zo zeker. Had ik maar wat beter mijn best gedaan op school, dan was het nu beter gegaan, denk ik. Ik denk dat er iets mis is gegaan, met de facties. Ik en Erudite? En dat Dauntless meisje, Florene. Zij zit in Amity, dat komt bijna nooit voor, iemand uit Dauntless naar Amity.
"Julian Evans" Zo heette hij, ik heb hem wel eens op school zien lopen.
"I know, ik heb je weleens op school gezien" lach ik voorzichtig.
"Kende je haar goed?" ik kijk hem vragend aan.
"Floor" beantwoord hij op mijn vragende gezicht.
"Een beetje" zeg ik als teken dat ik het er even niet over wil hebben. Ik wil het nergens over hebben, ik wil gewoon weg.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julian Evans

Suzanna komt naast mij zitten. Ik staar naar buiten. Suzanne kucht. 'Ik vroeg wat' grijnst ze. 'Huh? watte?' zeg ik, terwijl ik uit mijn gedachten opschrik. 'Ik vroeg, Of jij iets over de inwijding van Eruditie wist' zegt ze. 'Nee, nouja, ik weet dat het iets is met testen enzo' antwoord ik. Dan hoor ik geschreeuw voor in de bus. 'Wat gebeurd daar?' vraag ik.'Weet ik niet' zegt Suzanna. Dan klinkt er een knal. Ik voel een schok door mijn lichaam trekken. 'We zijn ergens tegen aan gereden' zeg ik verbaasd. Dan vallen de lichten uit.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Suzanna Romy Crowley

De lichten vallen uit en er klinkt geschreeuw. Ik zie een vage lichte gloed en ik ruik de geur van verbrand plastic in de lucht. Ik zie het vuur groter worden. Een oudere Erudite man staat op
"We zijn ergens tegen op gereden, blijf allemaal zitten" zegt hij met een stem waar een lichte paniekerige ondertoon inzit.
"Nee, we moeten er nu uit, de motor gaat zo ontploffen" zeg ik en ik trek aan Julians hand. Er klinken geschrokken geluiden.
"Hoe weet je dat?" zegt een Erudite meisje.
"Jij bent hier de slimme" zeg ik.
"Zorg dat iedereen uit de bus gaat en een afstand van minimaal twintig meter van de bus neemt. Laat de andere bussen stoppen op een veilige afstand" zeg ik tegen hem. Ik loop naar buiten en zie wat we hebben aangereden, het is iemand, niet herkenbaar meer door de vele verwondingen. Ik bekijk het schouwspel met grote ogen. Het lichaam wordt weggehaald en in een container gestopt, alsof er niets is gebeurd.
"Ga maar weer naar binnen we gaan weer verder" zegt een man nadat hij de brand heeft geblust" hij stapt de bus in.
"Nee, je moet er nu uit" ik wijs mensen die de bus uitkomen rennen een plaats aan en ga naar binnen, er zit een klein meisje onder een stoel.
"Kom" zeg ik en ik ga op mijn hurken zitten en steek haar een hand toe. Ze blijft zitten en begint te huilen, ik til haar voorzichtig op en loop de bus uit. Ik zie de buschauffeur op zijn stoel zitten.
"Je moet er nu uit" zeg ik, hij schudt hevig van nee.
"Dan is het je eigen verantwoordelijkheid" zeg ik en ik begin te rennen met het meisje in mijn armen, achter mij ontploft de bus.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Katharina Rosanna Hale

Wanneer de lichamen weg zijn en de zaal helemaal leeg is, staar ik vooruit. Ik hoor voetstappen maar ik neem niet de moeite om me om te draaien en om te zien waar ze vandaan komen.
"Hii" zegt een meisje uit Candor. Ik draai me nog steeds niet om en staar naar de vloer waar minder dan tien minuten geleden nog bloed op lag en nu glimmend wit is.
"Hey" zeg ik kortaf. Ik heb er spijt van dat ik niet aardig doe, maar ik denk niet dat zei het opmerkt.
"Ik ben Rose" zegt ze terwijl ze naast me komt staan.
"Katharina, ik ben Katharina" ik hoor iemand de kamer binnenkomen. Iemand uit Dauntles
"Kom, we gaan" zegt hij en Rose volgt hem, ik wacht een paar seconden en begin ze dan achterna te rennen. We komen bij de rest van de groep die er meer zijn dan ik had verwacht. Twintig Dauntless geborenen en drieëndertig nieuwe, dat kan niet. Het aantal overstappers hoort niet groter te zijn dan het aantal geborenen. Er is iets mis. Opeens begint de groep te rennen en ik kan niets anders doen dan ze achterna gaan. Ik ben nu blij dat ik vaak rende door de akkers van Amity. Ik vind het fijn, ik vergeet even alles om me heen en luister naar mijn hijgende ademhaling en het harde bonken van mijn hart. De groep klimt omhoog naar iets wat ik herken als het perron van de trein waar mensen uit Dauntless mee reizen. Ik voel het perron schudden.
"Springen!" hoor ik iemand roepen. Nu heb ik voordeel aan het feit dat ik hier vaak naar keek.
"Samen?" vraagt Rose.
"Samen" en we springen en minder dan een seconde voel ik me gewichtloos, vrij en hoopvol.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julie Claire Jingle

Ik zit in de bus van Candor, het komt niet vaak voor dat iemand uit Amity naar Candor gaat. Amity wilt liegen om vrede te bewaren, Candor wilt alles vertellen. Ik ben het met allebei niet eens. Callum en Aloeway zitten voor me.
"Ligt ze te slapen?" vraag ik aan Callum hij knikt zoals alleen mensen uit Abnegation dat kunnen. Hij kijkt een beetje vreemd naar me en ik besef dat hij me helemaal niet kent, ik ken best wel veel mensen. Ik vind het altijd leuk om mensen te kennen.
"Julie Claire Jingle" ik haat die naam, hoe kunnen je ouders je Julie noemen als je achternaam Jingle is? Ik steek mijn hand naar hem uit, dan pas besef ik dat ze in Abnegation natuurlijk geen handen schudden en net voordat ik hem wil terugtrekken pakt hij hem vast.
"Callum Jones" ik wil zeggen dat ik het al weet maar dat hoor ik niet te weten, ik wil niet als zo'n stalker overkomen.
"En zij?" vraag ik maar terwijl ik naar Aloeway wijs.
"Aloeway Dawnse" zegt hij en hij kijkt liefdevol naar haar. Iemand komt naast me zitten. Haar ken ik niet, iemand uit Erudite zo te zien.
"Hey ik ben Cecilia" zegt ze terwijl ze naast me neer ploft en strak voor zich uit kijkt.
"Ik ben Julie" zeg ik en ik kijk ook naar voren wanneer de bus begint te rijden.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Julian Evans


Suzanna komt de bus uit gerend met een meisje in haar handen. Dan onploft de bus. Als ze bij mij staat zie ik dat er een traan over haar wang glijdt. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd. 'De...de buschauffeur....hij zat..in...in de...de bus' zegt ze. Ondertussen is er een vrouw aan gekomen die het meisje uit Suzanna haar handen heeft getild. Ik sla mijn armen om haar heen. 'Sssh rustig maar, Suus, Suus kijk mij eens aan' zeg ik, terwijl ik haar kin pak. 'Jij kon er niets aan doen, het was die man zijn eigen beslissing, oké?' Ik sla weer mijn armen om haar heen. 'Het komt goed, het komt goed rustig maar' zeg ik. Ik herhaal het de hele tijd. Net zolang tot ik er zelf in ga geloven.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Aloeway Dawnse

Ik val weer in slaap. (droom: ) Ik sta in het midden van de ceremonie zaal. Voor mij staat Eric. Achter hem zie ik Callum en Florene staan. 'Ben jij afwijkend?' vraagt Eric aan mij. Ik schud mijn hoofd en antwoord 'Weet ik niet' Dan voel ik een pijnscheut door mijn gezicht. 'Je liegt!' zegt Eric. Dan duiken er verschillende mensen op rondom mij. Ze lopen om mij heen, sluiten mij in. En ze fluisteren. 'Afwijkend'. Ik probeer ertussen door te komen. Dan zie ik Floor staan. Ik loop naar haar toe. Dan zie ik dat ze een mes heeft. 'Jij bent afwijkend, ik niet, jij had dood moeten zijn, ik niet' zegt ze woedend. Dan steekt ze een mes in mijn buik. En dan word het zwart Ik schiet wakker. Callum kijkt mij aan. 'Weer een nachtmerrie?' fluistert hij. Ik knik. 'Wil je nog slapen?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Ik leun tegen hem aan. 'Hoi Aloeway' hoor ik een stem achter mij. Het is het meisje dat zich voorstelde als julie.

[ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 17:58 ]

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Rose Emely Jones.


De ceremonie ging verder, mijn naam was nog steeds niet genoemd. De optie's waren nu nog Dauntless en Abnegation, hoewel Abnegation me niet geweldig lijkt hoop ik heel erg dat ik daar heen mag. De man begint nu de Dauntless lijst op te noemen.
'Rose Emely Jones.' de eerste naam is de mijne, ik moet naar Dauntless. Vol afschuw werp ik een blik op mijn nieuwe factie. Ik loop er vervolgens wel heen, waar ik ontvangen word door een luid applaus.
'Katharina Rosanna Hale.' een meisje uit Amity staat op en loopt net als ik vol afschuw naar Dauntless. Iedereen kijkt verbaast, iemand van Amity naar Dauntless komt niet vaak voor. Als Abnegation is geweest gaat Eric, de Dauntless leider in het midden van de zaal staan.
'Als je nog geen factie hebt, kom dan naar voren.' als er zes meisjes staan. Zegt hij iets waardoor ik hem nu al haat.
'Voer ze af.' Een Dauntless, nu Amity meisje loopt naar voren. Ze begint te schreeuwen tegen Eric, over haar ouders. En nog meer dingen die ik niet kan verstaan. Een man drukt een geweer tegen haar slaap. Waarna een ander Dauntless meisje naast haar komt staan. Vervolgens gaat Katharina naar beneden en begint tegen Eric te schreeuwen. Ik bewonder haar lef. Daarna gaat het snel, ze worden in stoelen geduwd, en de zes meisjes worden neergestoken. Een gevoel vol afschuw en medelijden gaat door me heen. Beneden zijn ze druk bezig met de lichamen verplaatsen en de familie helpen. En ik doe niks, ik zit hier wat te kijken. Ik snap mezelf soms echt niet, even later wordt ik meegenomen. Als ik Katharina, het Amity meisje zie loop ik erheen.
'Hii' ik kijk haar aan, maar ze staart wat verdrietig naar de grond.
'Hey' mompelt ze kortaf. Ik merk het wel, maar zeg er verder niks van. Ik kijk haar weer aan.
'Ik ben Rose.' ik geef haar een glimlachje.
'Katharina, ik heet Katharina.' We moeten weg, een man komt ons halen. Dus loop ik er achteraan. Katharina blijft even wachten, maar rent vervolgens achter ons aan. Even later begint iedereen te rennen, Springen! Roept iemand.
'Samen?' Ik kijk Katharina aan. Die naast me rent.
'Samen!'

[ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 20:25 ]

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Katharina Rosanna Hale

Mijn voeten raken met een klap de grond. Rose zit op de grond.
"Gaat het?" Vraag ik terwijl ik een hand naar haar uitsteekt.
"Ja hoor" ik zie dat niet iedereen de trein is ingesprongen. Een jongen blijft achter op het perron. Er lopen tranen over zijn wangen. Ik kijk de wagon rond, we zitten in de laatste. Er staan best veel mensen uit Erudite en Candor. Een paar uit Abnegation en ik ben de enige uit Amity. De Dauntless geborenen zijn allemaal al eerder naar binnen gesprongen en zitten dus niet bij ons in de wagon.
"Wat nu?" Vraagt een Erudite jongen.
"Ik weet het niet" zeg ik. Ik kijk naar buiten en zie de gebouwen voorbij schieten. Ik weet niet waar het Dauntless hoofdkwartier is.
"Ze springen" zeg ik wanneer ik mensen op een dak zie springen.
"Wat?" Zegt Rose, en ze komt naast me staan en kijkt naar buiten.
"Zijn ze helemaal gek geworden" zegt dezelfde Erudite jongen. Ik druk de deur open en wacht op het moment om te springen. Ik denk gewoon niet meer na en spring eruit op het dak. Ik loop nog even verder op mijn snelheid kwijt te raken en kijk daarna naar de rest. De meeste liggen op de grond. Een meisje jammert. Ik loop naar haar toe.
'Wat is er?' Wil ik vragen maar ik vraag het niet omdat ik een lichaam beneden in vreemde hoeken zie liggen. Het is de Erudite jongen.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Rose Emely Jones.


Na mijn sprong raak ik met een klap de grond. Ik ga zitten en wrijf over mijn pijnlijke voet. Katharina springt nu ook binnen, ze kijkt me aan.
'Gaat het?' ze steekt een hand uit. Ik knik. Ik kijk naar het perron, er staat nog een jongen, tranen lopen over zijn wangen. Het is niet eerlijk, niet eerlijk dat we in deze zieke wereld zitten. Mijn ogen gaan door wagon, best veel mensen uit Candor en ook redelijk veel uit Eruditie.
'Wat nu?' de vraag komt van een Eruditie jongen. Ik zou het niet weten, niemand hier. Want geen van ons komt een Dauntless. Het is Katharina die antwoord.
'Ik weet het niet.' ik zie haar naar buiten kijken. De gebouwen schieten voorbij.
'Ze springen.' Katharina's stem klinkt vol ongeloof, ze kijkt naar buiten. Dan zie ik het ook.
'Wat?' ik sta op en ga naast Katharina staan. We zie de Dauntless geborenen allemaal springen, en wij moeten zo ook.
'Ze zijn helemaal gek geworden.' zegt dezelfde Eruditie jongen als eerst. Katharina opent de deur. Ik maak me klaar om te springen. Ik spring naar beneden, zonder na te denken. Ik raak de grond met een klap, maar ben vooral blij dat alles goed gaat. Ik kijk snel om me heen, en zie dat Katharina ook oke is. Ik loop naar het midden waar we moeten verzamelen. Eric kijkt ongeduldig naar een bepaalde hoek. Ik zie Katharina staan bij de Eruditie jongen uit de trein. Hij ligt in een rare hoek. Katharina komt aangelopen.
'Hij, H-hij is dood?' Het verdriet staat in haar ogen. Ik loop snel naar haar toe en geef haar een knuffel.
'En we gaan verder.' Eric kijkt ons met een boze blik aan. Het doet me rillen, hij is echt zo'n fout persoon.
'Wie springt er als eerst naar beneden?' ik kijk over de rand. Het enige wat ik zie is een diepte. Zonder er bij na te denken loop ik naar voren.
'Ik.' Mijn stem klinkt zelfverzekerd maar dat ben ik totaal niet. Ik ben bang, bang voor wat er gebeurt als ik spring, bang voor wat er bekenden is.
'Jij?' hij kijkt me vol minachting aan. Het maakt me gewoon boos. Ik trek mijn wenkbrauwen op.
'Ja, ik.' ik loop naar de rand en spring.

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Katharina Rosanna Hale

"Nee Rose! Wacht!" Zeg ik terwijl ik naar voren loop en haar schouder vast pak.
"Is er iets?" Vraagt Eric met een opgetrokken wenkbrauw.
"Ja, zo gaat ze dood" zeg ik terwijl ik haar van de rand trek.
"Zie je ons nou echt in staat om iemand gewoon naar beneden te laten springen?" Zegt hij.
"Ja, ja dat denk ik" bijt ik hem toe.
"Katharina laat mij gewoon gaan" zegt Rose.
"Nee" ze doet een stap achteruit. Ik kijk naar het grote zwarte gat beneden. En ik spring. Ik heb het gevoel dat ik vlieg en even denk ik nergens meer aan. Niet aan Eric die hoopt dat ik dood ga. Niet aan wat er beneden is. Niet aan de mensen die boven zijn, alleen met Eric. Ik krijg een harde klap wanneer ik in het net val.
"Hey" zeg ik wanneer ik een jongen zie staan. Hij steekt me een hand uit maar ik klim zelf uit het net.
"Wat is je naam?" Vraagt hij verbaasd.
"Kath" weet ik gelijk te zeggen.
"Oké" hij draait zich om.
"Eerste springer: Kath!" Ik hoor applaus maar ik denk er niet aan. Ik zie Rose in het net vallen.
"Wat doe je nou?" Fluister ik zacht maar dringend.
"Springen" zegt ze met een klein lachje maar ik kan er niet om lachen.
"Stel dat je dood was gegaan" zeg ik tegen haar,
"Stel dat jij dood was gegaan" en daar weet ik geen antwoord op.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Rose Emely Jones.


Al ik goed om me me heen kijk zie ik dat Kath en ik niet de enige zijn, er staan nog twee jongens in het zwart. Kath kijkt me nog wat bezorgd aan.
'En jij bent?' Een jongen kijkt me aan. Ik werp een blik op Kath die een knikje geeft, wat dus betekent dat ik het kan zeggen.
'Rose.' antwoord ik. Hij kijkt me aan en knikt.
'Oke, Tweede springer: Rose!' Ik glimlach en loop naar Kath. Ik geef haar een knuffel en glimlach.
'Eerste onderdeel gehaald.' ze kijkt me aan en kan een grinnik niet onderdrukken. Op hetzelfde moment land er een jongen in het net. Hij klimt uit het net er spingt naar ons neer. De jongen die ook onze namen vroeg loopt naar hem toe.
'En jou naam?' Hij kijkt de jongen aan. Vervolgens werpt hij snel een blik op Kath, als hij merkt dat ik het zie worden zijn wangen rood.
'Tom.' Het is de jongen die net uit het net kwam die antwoord.
'Derde springer, Tom!' hij gaat naast ons staan, en de volgende persoon land in het net. Zo gaat het nog een tijdje door tot de groep kompleet is. Drieënvijftig in totaal, waarvan het grootste deel aspiranten zijn. Iets wat bijna nooit voorkomt.

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Katharina Rosanna Hale

Wanneer iedereen is geweest. Inclusief Eric gaat hij voor de groep staan.
"Dit is Four" zegt hij terwijl hij een knikje naar de -helpmensenuithetnet- jongen, eerder gezegd man van een jaar of 21.
"Hij begeleidt de factieoverstappers en Daan begeleidt de Dauntlessgeborenen" zegt hij met een verveelde ondertoon in zijn stem.
"Kom met mij mee" zegt Daan en de dertig Dauntlessgeborenen verdwijnen uit het zicht. Er blijft een groep van drieëndertig mensen over. Zoveel zijn het er nooit, zoveel mensen gaan niet bij Dauntless.

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Zara Hogan

Ik zit in de zaal met de andere Abnegation zestienjarigen. Een aantal kijken rond. Ik niet, ik wacht tot er namen genoemd worden.
Een man uit Candor begint te praten. Ik kijk wel, maar let niet heel erg op.
Ik hoop dat ik in Abnegation blijf. Amity zou ook wel kunnen.
Toen begon de man met namen opnoemen.
Mijn naam werd niet genoemd tot de Abnegation namen genoemd werden.
'Zara Hogan', zei de Candor man uiteindelijk.
Ik sta op en loop naar de andere Abnegation aspiranten.
Want dat is wat we nu waren. Aspiranten.
Ik stond zwijgend bij de anderen, ik wou ze niet tot last zijn.
Een meisje stootte mij aan. Aan haar kleding te zien kwam ze uit Dauntless.
'Ik ben Victoria Blaze Stoker, wie ben jij?', vroeg ze me.
'Zara Hogan', antwoordde ik, luid genoeg dat ze me kon horen, maar ook zacht genoeg zodat ik geen andere mensen zou irriteren.
Er was veel lawaai voorin de zaal.
Toen alles was opgelost liep iedereen weg. Ik volgde een vrouw uit Abnegation.
Ookal leefde ik al zestien jaar in Abnegation, ik wist niet waar de inwijding gehouden werd.
Uiteindelijk kwamen we bij een gebouw. De kleur was, natuurlijk, grijs.
De vrouw liet ons naar binnen en zei dat we even moesten wachten.

be gay do crimes