[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

Wolfsmensen; (maximum van 10)
- Alfa - xLenox - Adam James Hemene - 26 -
Vijf jongens/mannen; VOL
- Dorchadais - Casper Aiden Wakefield - 18 -
- Raccoon - Aiden Russel Lowlands - 24 -
- Alioquin - Luke Hamilton Raves - 19 -
- Ninuturu - Tyler Scott Cage - 27 -
- Anakin -
Vijf meiden/vrouwen; VOL
- PeterParker
- HoechIin
- Vulpine - Amaya Noë - 24 -
- Paracosm Aurora Calantha Maheras - 21 -
- Caelia - Ayla Hope Savage - 22 -

De Hunters; (maximaal 10)
- Leider - Paracosm - Werpmessen - Rhin Malachi Philomena - 24 -
Vijf jongens/mannen;
- MarkOfCain - Geweren - Damen Ross Smith - 35 -
- Alioquin - Pijl en boog -
- Desaparece -
-

Vijf meiden/vrouwen;
- Caelestis - Werpmessen - Olivia "Liv" Dakota Harrison - 18 -
- Iphigenia - Pijl en boog - Aspyn Katherine Marshall - 21 -
- xLenox - Twin samurai swords - Mavis Catherine Jones - 21 -
- Desaparece - Slinger & messen - Jade Moira Yorkwill - 19 -
-






Voor vragen over het RPG kun je bij Dorchadais terecht! Ik bijt niet!

Het is een warme zondagmorgen en iedereen ontwaakt of is al wakker. De wolfmensen weten maar al te goed dat het vanavond volle maan is en dat ze op tijd aanwezig moeten zijn in het bos voor het te laat is. De Hunters zijn net zo goed op de hoogste van de volle maan van vanavond. Veel plezier!

[Hierbij wil ik ook even vermelden dat ik verschillende dagdelen opnoem random op de dag, zodat het niet alleen maar ochtend, middag of avond blijft. Ik vertel hoe het weer eruit ziet etc. ^^ ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ik was er vanochtend toch bijna doorheen geslapen... Ik zal het volume van de wekker morgen wel wat luider zetten.
Voorzichtig strompel ik mijn bed uit en schuif de douche in. Die koele spetters in mijn gezicht laten me altijd even goed wakker worden, anders loop ik de rest van de dag rond als een zombie. Wanneer ik klaar ben met douchen kleed ik me aan en doe een knot in mijn haren. "Zo, dat hangt de rest van de dag ook niet meer in de weg", en ik glimlach naar mijn eigen spiegelbeeld. Alleen nog een beetje mascara en een gloss op mijn lippen en ik ben er weer helemaal klaar voor.
Ik ontgrendel mijn telefoon en zie hoe laat het is. Als ik op tijd wil komen, kan ik beter even opschieten... Ik ren mijn appartement uit en wandel richting het parkje, waar ik met Aiden heb afgesproken. Onderweg naar het parkje denk ik aan mijn zusje Samantha. Ze zal vandaag haar sollicitatiegesprek hebben voor die ene baan die ze al zo lang, zo heel graag wil. Eindelijk was hier haar kans om een normale carriere te starten en aan een normaal leven te beginnen, dat is iets wat mij waarschijnlijk nooit zal lukken; een normaal leven lijden. Aan de andere kant ben ik ook wel heel erg blij met mijn wolf van binnen, iets dat mijn zusje dan weer niet heeft, dan maak je tenminste nog eens wat mee, ik hou wel van een beetje actie in mijn leven. Vanavond is het ook nog eens volle maan... Ik heb sommige anderen uit mijn roedel al een tijdje niet meer gesproken en eigenlijk heb ik wel weer eens zin om wat gezelligheid in de groep terug te brengen.
Ik slaak een zucht wanneer ik plaats neem op het parkbankje en ik stop mijn handen in mijn jasjakken. Nu wordt het wachten...

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Terwijl ik de zachte siliconen knopjes van het pijltjestoetje indrukte van de afstandsbediening keek ik verveeld naar het kleine beeldscherm voor me waar niet veel interessants te zien was. Een klapgeluid liet mijn blik van het beeldscherm afscheuren en richtte deze op de inging van de keuken die doorliep naar de woonkamer. De kleine Boyd, mijn hand liep trippelend naar me toe. Hij was vast via het hondenluikje naar binnen gekropen. Dat ding was een hele slag groter dan de normale versies. Het was één van mijn ideeën zodat ik als wolf er ook door zou geraken als de zon weer op zou komen. Lekker handig en als mensen zitten te twijfelen dan zeg ik gewoon dat ik graag een grote hond wilde, maar toch voor het kleine pluizenbolletje gegaan was. Terwijl ik met een hand door mijn haar ging zette ik de tv weer uit en dacht even na. Ik had het vreemde gevoel dat ik wat vergeten was vandaag. Terwijl ik overeind kwam van de zwarte zetel voelde ik hoe mijn knie begon te kraken en een pijnlijke kreun verliet mijn lippen. Wat haatte ik de volle maan. Aangezien ik bitterweinig veranderde in een wolf uit vrije wil, heb ik nooit echt mijn pijngrens kunnen verleggen op dat vlak. Helaas want het deed altijd enorm veel zeer. Met mijn handen wreef ik over mijn knie heen, zodat de warmte de stekende pijn kon verlichten. Het positieve was wel dat je het na een tijdje niet meer voelde tot dat de maan boven het wolkendek zou uitsteken. Nu ik het toch over wolfmensen had, bedacht ik me plots dat ik had afgesproken met Amaya in het park. We hadden sinds de laatste vollemaan elkaar niet vaak gezien en we besloten enkele dagen geleden af te spreken. Ik haf nog vlug een aai over Boyds kop en daarna nam ik mijn portefeuille, mobiel en huissleutels. "Zie je later Boyd." zei ik met een glimlachje tegen de pup die vrolijk naar één van zijn piepspeeltjes liep en daarna sloot ik de deur, waarna ik richting het perk liep. Het was niet zo dichtbij huis, maar na een eindje trok ik een sprintje waarna ik in zo'n kwartiertje tijd aankwam bij het park. Even kijk ik op mijn mobiel en ik mocht van geluk spreken dat ik niet al te laat was. Op mijn gemak terwijl ik de frisse geur in me op nam liep ik het pad op en keek ik even rond naar de mensen die er liepen. sommige met kindjes anderen in koppeltjes en zo kon ik wel verder opsommen. Ik vond het best jammer dat ik Dylan had moeten afzeggen dit weekend, maar dat ging ik de volgende keer wel met hem goedmaken. Mijn blauwe kijkers kregen Amaya in het vizier, het meisje met haar ravenzwarte haren en iets getintere kleur zat op een bankje te wachten op mij. Ik glimlachte naar haar en nam een klein sprintje tot ik bij haar aankwam en daarna plofte ik naast haar neer. "Heey, hoe gaat het? Sorry voor het wachten trouwens. "zei ik met een vriendelijke scheve grijns.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 19:58 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Damen Ross Smith • Hunter

Damen draait de kraan open en laat het water over zijn gezicht stromen. Hij had de hele nacht liggen woelen en was midden in de nacht weeral wakker geworden. Voor zijn ogen flitste de gebeurtenis nog alsof het nog maar net was gebeurd maar het was al enkele jaren geleden. Hij zag nog steeds hoe de wolfmens dreigend achter hem sprong, te snel en onverwacht. Damen was toen te geschrokken om te reageren. Dit kon niet gebeuren. Zijn moeder was de beste Hunter die hij kende! Maar het gebeurde en hij zag hoe hij haar nek brak. Damen balt zijn vuist en opent zijn ogen. “Stop er aan te denken!” roept hij zichzelf toe en beverig stapt hij de douche terug uit en slaat hij een handdoek rond zijn lichaam. Hij droogt zich snel af en kleedt zich snel om in een gemakkelijk zittend geruite hemdje en een jeansbroek. Dan loopt hij op zijn blote voeten naar beneden. Hij woonde in een groot landhuis dat al jaren bestond. Voor zijn moeder had haar vader er heel zijn leven ingewoond. Dit huis stond dan ook vol met pronkstukken van het jagen. Niet alleen op wolfmensen, die gebruikte we voor proeven, meestal toch. Aan de muur hingen geweien en op de vloer lagen vellen van verscheidende dieren. Het was echt een Jagershuis en nu was het alleen van hem. Hij liep over het zachte vel naar de keuken terwijl hij vlug een stop maakte aan de voordeur om de post te nemen. Toen zette hij koffie en ging hij aan de tafel zitten terwijl hij door de krant bladerde. Hij nam de koffie, die ondertussen klaar was en bedacht dat hij nog veel voorbereidingen moest treffen voor de volle maan. Hij nam zijn gsm en belde naar zijn baas. Het was niet zo dat je betaald kreeg om te jagen. Hij vertelde kort dat hij niet kon komen en legde dan af. Zijn baas had gelukkig nog nooit het verband gelegd met de volle maan en dat kon beter ook zo blijven. Hij dacht dat hij op die dag zijn moeder eerde, of iets in die trant. Damen schudde inwendig zijn hoofd. Sommige mensen, echt. Hij dronk snel zijn koffie leeg en liep naar de wapenkamer.

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 7:35 ]

Jade Moira Yorkwill

"Jade, lieverd, het is tijd om op te staan." hoorde ik mijn moeder vaag op de achtergrond zeggen. "Ik wil nog slapen." brabbelde ik half in mijn slaap tegen haar terug. "Lieverd, het is vanavond volle maan." De laatste twee woorden lieten mij gelijk omhoog schieten. "Volle maan..." zuchtte ik. Ik hoorde mijn moeder lachen. "Misschien moet het elke dag maar volle maan zijn als het helpt om jou wakker te krijgen." grijnsde ze. "Oke, oke, zo kan ie wel weer." zei ik en ik gooide een klein kussentje naar haar toe die ze netjes ontweek. Met een grijns op haar gezicht liep ze mijn kamer uit. Ja ja, mam, je bent goed, zelf op de leeftijd van jou. Ik slingerde mijn benen over mijn bedrand en liep naar mijn badkamer die aan mijn kamer grensde. Eenmaal in mijn badkamer ontdeed ik mij snel van mijn pyjama en ging vervolgens onder de douche staan. Ik kreeg kippenvel toen de koude druppels mijn huid raakte maar dat verdween snel toen de koude druppels warm werden. Na mijn haar en lichaam te hebben gewassen bond in mijn handdoek rond mijn lichaam en liep mijn kamer in. Ik werd ontvangen door het gefluit van mijn broer. "Zo zo, sexy hoor." hoorde ik hem grijnzend zeggen. "Jake!"gilde ik. "Mijn kamer uit! Nu!"Na hem mijn kamer te hebben uitgewerkt liep ik naar mijn kast. Na een half uur naar een outfit te hebben gezocht riep mijn moeder mij naar beneden voor het eten. Eenmaal beneden kwam een heerlijke geur mij tegemoet. "Hmmm, wat ruikt het lekker." Mijn moeder schotelde mij een bord voor met wentelteefjes, een van mijn favoriete dingen om te eten. Snel ging ik op een stoel aan de bar zitten en begon met eten. "Mmmm, het was echt heerlijk mam!" zei ik toen ik klaar was en tevreden wreef ik over mijn buik. Ik sprong op van mijn stoel en gaf mijn moeder een kus op haar wang. "Ik ga naar het bos, ben vanmiddag thuis!" riep ik voordat ik de deur uitliep. Langzaam begaf ik mij naar het bos. Het was nog best vroeg en ik was nou niet echt een ochtend persoon. Een geeuw verliet mijn mond toen ik op de afgesproken plek aankwam. Langzaam liet ik mij op de grond zakken.

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Luke Hamilton Raves.
Hij lag rustig te slapen. Er was niets aan de hand, tot iets of iemand op hem viel en hij wakker schrok. Zacht mompelde Luke iets van schrik, maar al snel had hij door dat het Casper was die waarschijnlijk over iets was uit gegleden. Het dienblad dat op de grond lag toonde aan dat hij hoogstwaarschijnlijk gelijk had. 'Ook goede morgen, Casper.' Grinnikte hij. Zijn huisgenoot was soms nou eenmaal niet de handigste en Luke loste het vaak op door een paar sarcastische opmerkingen. Zodra de roodharige jongen weer van hem af was, ging hij rechtop zitten. Hij gaapte kort terwijl hij een hand door zijn donkerblonde haren haalde. 'Ja hoor, zal eens niet!' De stem van Casper drong door tot zijn gehoorgangen en nog wat slaperig keek Luke richting Casper, die zijn vinger in zijn mond had gestopt. 'Beetje onhandig bezig?' Vroeg hij uiteindelijk. Het was niet om hem uit te lachen, maar soms was Casper nou eenmaal een enorme kluns. Hij ging beter rechtop zitten terwijl hij het oversized shirt dat hij aan had recht trok. De pyamabroek die hij aan had was blauw van kleur. Langzaam stapte hij uit bed en hielp hij zijn huisgenoot met het opruimen van de troep. 'Ga jij anders maar iets van een pleister voor je vinger pakken.'

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
Met haar boog in haar hand, en de koker pijlen over haar schouder op haar rug steekt Aspyn de straat voor haar huis over. Ze besloot wat te gaan oefenen in her woud. Haar thuis grenst aan het bos, wat het Ash heel makkelijk maakt om er naar toe te gaan - ze hoeft immers alleen maar de straat over te steken. Ze had besloten alvast zich naar de afgesproken plek te begeven, buiten het feit om dat het veel te vroeg was. De vertrouwde geur van de dennennaalden drongen Aspyn's neus binnen, en het maakte haar gelijk rustig. Met zorgvuldig geplaatste stappen verplaatste ze zich door het bos, het ging zo soepel - het bos was zowat een tweede huis.
Eenmaal aangekomen merkte Ash dat ze niet alleen was. Haar hunters instincten vertelden haar voorzichtig te zijn, maar al snel herkende ze de jonge vrouw. Jade. "Hey,-" begon ik, terwijl ik dichterbij kwam. "Ook al zo vroeg hier?" Ik zakte naast haar op de grond, mijn boog en pijlkoker naast me neer legend. Aspyn keek haar glimlachend aan, ze mocht Jade graag.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 22:01 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Jade Moira Yorkwill.

"Hey, ook al zo vroeg hier?" hoorde ik een bekende stem zeggen. Al snel kwam de persoon bij wie de stem hoorde mijn gezichtsveld binnen. Aspyn. Ze zakte naast mij neer op de grond en glimlachte. Ik glimlachte terug. Ik mocht Aspyn erg graag. Zij was een van de weinige personen waarmee ik goed kon lachen en ik me fijn voelde. "Ja, het is niet dat ik iets anders te doen heb. Aangezien mensen nou niet echt te popelen staan om wat leuks met mij te doen." flapte ik er in een keer uit. "Sorry-," voegde ik er nog snel aan toe. Mijn blik gleed naar mijn vingers. Ik ben nooit de populairste geweest en toen ik van school werd afgehaald had ik al helemaal geen vrienden meer over. Daarbij komt mijn beste vriendin Ashley ook steeds minder vaak over de vloer, dus ben ik vaak alleen thuis. Nou ben ik ook niet echt goed in vrienden maken en wie wil er nou vrienden zijn met mij? De zonnestralen verwarmde mijn vingers wat aangaf dat het een warme dag zou worden vandaag. Mijn blik ging omhoog naar de bomen. Het lukte maar een paar zonnestralen om door de bladeren heen te piepen.

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Casper Aiden Wakefield

''Beetje onhandig bezig?'' Ik keek Luke aan en knikte zacht. Met mijn vrije hand raapte ik de overige scherven rustig op. Vooral erg voorzichtig. Ik keek opzij toen Luke begon te helpen en liet mijn ogen even over zijn lichaam glijden. Waar Luke een oversized shirt had, had ik iets dat me te krap zat, al ben ik niet zo dik. Misschien moet ik ook maar iets wijders gaan kopen.
''Ga jij anders maar iets van een pleister voor je vinger pakken.'' Ik schudde mijn hoofd en haalde mijn vinger uit mijn mond. Ik liet mijn vinger zien.
''Het is alweer over. Lang leven de wolf in me.'' Het klonk sarcastisch, maar het was toch wel ergens een erge opluchting. Zo hoef ik ook niet rond te lopen met een pleister. Ik bekeek mijn vinger even. Er zat alleen nog een sneetje in, maar deze was zo goed als dicht gegaan.
Ik pakte het dienblad met scherven en zette hem op het kastje. Vervolgens liep ik de kamer uit en pakte een gebruikte handdoek uit de wasmand. Zo maakte ik geen schone handdoek vies. Ik leg de handdoek op de natte plek en laat het even intrekken.
''Ik wilde dus een ontbijtje brengen, maar ik gleed uit.'' verklaarde ik de onhandige actie en ik sloeg mijn ogen even neer. Toen besefte ik mij ineens iets; ''Volle maan. Het is volle maan vanavond.'' Ik keek Luke aan en maakte een vreemde beweging met mijn wenkbrauwen, die zelfs ik niet kon plaatsen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Luke Hamilton Races.
'Ik maak zelf wel ontbijt.' Het was niet erg veel moeite even richting het kleine keukentje te lopen. Hij moest enkel de zak met brood vinden, die hij altijd kwijt was. Echt altijd. De ene keer lag het weer in de kast aan de rechterkant van het fornuis, maar de volgende dag was het weer te vinden in de kast boven de wasbak. Hij was een ster in de spullen op andere plaatsen neerleggen en was ze dan ook snel kwijt. Het enige dat hij redelijk op orde had waren zijn tekeningen. 'Volle maan, het is volle maan vanavond.' Casper maakte een vreemde beweging met zijn wenkbrauwen die Luke niet helemaal thuis kon brengen. Langzaam maakte hij een beweging met zijn hoofd die een knik voor moest stellen. 'Dat zou zomaar kunnen.' Hij hield nog echt bij wanneer het volle maan was, wat eigenlijk best dom was. Als hij niet oppaste was hij zo te pakken genomen door één van de Hunters. Als dat zou gebeuren had hij een groot probleem, een héél groot probleem. Luke kreeg al de rillingen bij het idee van wat deze Hunters met wolfsmensen zouden willen doen. Misschien wa het een goed idee eens bij te gaan houden wanneer het volle maan was.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
Het gefluit van de vogels, en andere geluiden die bij het bos horen maakt dat Ash zich comfortabel voelt. Ze speelt rustig met haar handen. "Ja, het is niet dat ik iets anders te doen heb." begint Jade. Aspyn kijkt op van haar handen. "Aangezien mensen nou niet echt te popelen staan om wat leuks met mij te doen." Dat klonk niet echt positief. Ash probeerde de gezichtsuitdrukking die op Jade's gezicht stond uit te puzzelen. Er volgde een lange pauze, Aspyn wist niet zo goed hoe ze hier mee om moest gaan, ze had al moeite met haar eigen emoties te begrijpen.
Ze slikte. ".. - Vanavond gaan we iets leuks doen, met z'n allen.." begon Ash. Soms had ze het gevoel dat ze de enige was die blij was dat het volle maan was, het was een nacht vol actie, en spanning. "Je bent niet alleen." probeerde Aspyn. Ze was hier verschrikkelijk slecht in, mensen troostten. Ze bedoelde het goed, echt.
Ze sloeg haar ogen weer neer.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 22:45 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

[Kun je wat meer schrijven, het minimum is 200 hé (: ]

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 22:48 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ik wil graag dat er wat minder snel gereageerd wordt. Het gaat toch erg snel zie ik nu, dus er komt een regeltje bij;

Wacht minimaal 2 posts na het jouwe voor jij weer reageert. Gun andere ook even de tijd!

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 22:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Bedoel je mij? Want volgens die hele mooie woordenteller zit ik net boven de 200 x)]

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Alioquin schreef:
[Bedoel je mij? Want volgens die hele mooie woordenteller zit ik net boven de 200 x)]

[Neen, Iphigenia (: ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Aha, okay (:]

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes