[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

Wolfsmensen; (maximum van 10)
- Alfa - xLenox - Adam James Hemene - 26 -
Vijf jongens/mannen; VOL
- Dorchadais - Casper Aiden Wakefield - 18 -
- Raccoon - Aiden Russel Lowlands - 24 -
- Alioquin - Luke Hamilton Raves - 19 -
- Ninuturu - Tyler Scott Cage - 27 -
- Anakin -
Vijf meiden/vrouwen; VOL
- PeterParker
- HoechIin
- Vulpine - Amaya Noë - 24 -
- Paracosm Aurora Calantha Maheras - 21 -
- Caelia - Ayla Hope Savage - 22 -

De Hunters; (maximaal 10)
- Leider - Paracosm - Werpmessen - Rhin Malachi Philomena - 24 -
Vijf jongens/mannen;
- MarkOfCain - Geweren - Damen Ross Smith - 35 -
- Alioquin - Pijl en boog -
- Desaparece -
-

Vijf meiden/vrouwen;
- Caelestis - Werpmessen - Olivia "Liv" Dakota Harrison - 18 -
- Iphigenia - Pijl en boog - Aspyn Katherine Marshall - 21 -
- xLenox - Twin samurai swords - Mavis Catherine Jones - 21 -
- Desaparece - Slinger & messen - Jade Moira Yorkwill - 19 -
-






Voor vragen over het RPG kun je bij Dorchadais terecht! Ik bijt niet!

Het is een warme zondagmorgen en iedereen ontwaakt of is al wakker. De wolfmensen weten maar al te goed dat het vanavond volle maan is en dat ze op tijd aanwezig moeten zijn in het bos voor het te laat is. De Hunters zijn net zo goed op de hoogste van de volle maan van vanavond. Veel plezier!

[Hierbij wil ik ook even vermelden dat ik verschillende dagdelen opnoem random op de dag, zodat het niet alleen maar ochtend, middag of avond blijft. Ik vertel hoe het weer eruit ziet etc. ^^ ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Damen Ross Smith • Hunter

Damen liep naar de wapenkamer en bekeek zijn geweren. Hij pakte zijn COLT 1911 A1 en liep verder naar zijn oefenruimte, aka de kelder. Zijn ouders hadden een hele oefenruimte geïnstalleerd waar je veel kon doen. Er was een schietbaan voor verscheidende wapens, verschillende oefenmatten waar je kon sparren en rekken en andere dingen om je spieren te trainen. Toen er nog meer leden van zijn familie in leven waren was deze ruimte altijd het drukst. Vroeger hield hij van deze ruimte maar nu had hij zijn glans verloren omdat hij er alleen nog maar was. Hij deed de veiligheidspal van zijn geweer en richtte naar zijn doel. Een paar schoten weerklonken en Damen keek naar zijn doel. Hij had 3 keer in de 2de cirkel geschoten en 1 keer in het midden. Niet slecht. Hij richtte zijn geweer weer. Na tientallen kogels te hebben gebruikt begon hij met te boksen. Hij sportte verder tot hij bezweet was. Damen zuchtte en liep weer naar boven. Hij was altijd te actief en te prikkelbaar bij volle maan. Damen verdacht zijn vaderlijke genen ervan. Maar het kon even goed liggen dat hij vandaag misschien zijn moeder kon wreken. Op iedere volle maan was de kans het grootst. Damen deed zijn kleding weer uit en gooide ze in de wasmand en sprong weer in de douche. Nu alleen maar om hem op te frissen. Daarna kleedde hij zich snel om maar trok nu ook zijn lederen jas aan en zijn stoere botten en vertrok naar buiten. Dan stapte hij in zijn jeep en reed hij naar het bos. Zijn huis lag misschien tegen het bos, maar het bossen waren groot en Damen had weer het nadeel dat ze afspraken aan de verkeerde kant. Hij parkeerde zich zo dicht mogelijk en stapte toen uit. Hij pakte zijn geweren uit de koffer en stopte er één in zijn broek en één in zijn schoenen. Ook een klein mes verdween in zijn kleding. Beter nog een extra wapen meenemen. Je weet maar nooit. Dan begon Damen aan de wandeling.

Myle schreef:
(...)
[Neen, Iphigenia (: ]

|| Ah, sorry! Ik zit er volgens mij vlak onder. Ik heb dit al een tijdje niet meer gedaan, dus ik zal er op letten! ||

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

      ' Starships –– are meant to flie – hie – hie – hieee. Hands up –– and touch the skie – hie – hie – hieee. '
Alhoewel het grootste gedeelte van de personen welke me passeren me een vreemde en verwarrende gezichtsuitdrukking toe schijnt te werpen, houdt niets of niemand me tegen om luidkeels mee te zingen met de muziek welke uit de koptelefoon van mijn MP3 – speler schalt. Vrijwel iedere (‘ normale ‘) persoon heeft er ontzettend veel moeite mee om op een vroege zondagochtend genietend door de straten te lopen –– Ik kon mijn lichaam echter met geen enkele mogelijkheid bedwingen en maak daardoor af en toe een dansende beweging, waardoor ik mezelf soepel tussen de verschillende personen kan bewegen.
Rondom zessen heb ik vanmorgen besloten dat mijn lichaam niet meer in slaap zou gaan vallen, waardoor ik met een wandeling van start ben gegaan – om uiteindelijk uit te komen bij het eetcafé waar Ayla normaliter dient te werken op de zondagen. Mijn lichaam had normaliter gesproken geen enkele moeite na een slapeloze nacht. Echter, het gegeven dat ik het grootste gedeelte van de nacht naar de verschillende foto’s op mijn muur heb gestaard en het vanavond een volle maan zou zijn – begonnen me op dit moment al open te breken. Hierdoor was de nood om Ayla te zien en te spreken groter dan voorheen, al was het maar om simpele feiten en gegevens zoals het prachtige weer van dit moment te bespreken.
      ’ We hebben een nieuwe roedel, Ro. ‘
In mijn gedachten herhaal ik de woorden welke Ayla verschillende malen tegen me uit heeft gesproken gedurende onze urenlange gesprekken – wetend dat ze me voor de aankomende minuten kunnen kalmeren. Alhoewel ik verschillende malen aan Ayla heb laten weten wat me dwars zat, heb ik in haar ogen gezien hoe ze met haar eigen demonen uit het verleden aan het worstelen was. Ik was niet de enige persoon die een grote liefde had verloren, nadat onze oude roedel uiteen is gevallen en we uiteindelijk bij deze nieuwe roedel terecht zijn gekomen. Het enige verschil was echter dat Ayla’s grote liefde is gestorven – terwijl mijn grote liefde er vandoor is gegaan met onze grootste aartsvijand, een Hunter.
Denkend aan de foto’s op de muur in mijn slaapkamer, zie ik helder de scheurende randen voor me – welke de plaatsen aan duiden waar ik Hem van de foto’s heb weten te verwijderen, waardoor er andere herinneringen in mijn gedachten zijn ontstaan. Ik verbood mezelf meerdere malen om aan hem te denken, wat slechts op de goede momenten kon lukken. Ik wilde hem niet voor me zien als de jongen waar ik alles aan heb gegeven en wat ik allemaal terug heb gekregen in mijn gezicht – iets wat niemand anders zou kunnen begrijpen, zelfs Ayla niet.
      ’ Goedemorgen, ‘ schalt mijn stem al spoedig door het eetcafé – waardoor ik binnen enkele seconden mijn aanwezigheid heb laten gelden. Door middel van het grinnikende geluid vanuit de keuken, weet ik echter dat er niemand binnen is – op enkele personen van het personeel na. Hoogstwaarschijnlijk zal de hoge baas van het eetcafé hier blij mee zijn, aangezien ik het gevoel heb dat hij me niet bepaald mag door mijn ‘ energieke ‘ persoonlijkheid.
Zuchtend laat ik mezelf op een van de hoge krukken op het raam zakken, wachtend totdat Ayla op haar werk zou verschijnen en mijn gedachten van alles af zou kunnen halen. Inmiddels laat ik mijn vingertoppen over mijn ouderwetse MP3 – speler glijden, zoekend naar een harde en dreunende beat –– liedjes over de liefde had ik lang geleden verwijderd.

| Rhin komt hierna. |

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 23:20 ]

---

•

      Het bekende en vertrouwde geluid van een mes dat door de lucht weet te suizen en uiteindelijk met een zachte klik in het kartonnen bord van het oefenmateriaal terecht komt – is hetgeen dat een lichte schok langs mijn ruggengraat laat glijden. Ik zou uren kunnen oefenen rondom het messen werpen en het zou me geen enkel moment gaan vervelen – het was zo vanzelfsprekend voor me geworden als ademhalen, misschien wel meer dan dat.
Grijnzend merk ik op dat al mijn geworpen messen inmiddels enkele millimeters verwijderd zijn van het midden van het doelwit – waar ik enkele seconden later mijn laatste mes in laat glijden. Alhoewel ik op de een of andere manier een onverwacht applaus verwacht, houd ik mijn blik strak gericht op het doelwit wanneer ik mijn voeten laat bewegen. Vervolgens haal ik stuk voor stuk de messen uit het karton en laat ze in de bijbehorende houder aan mijn zijde glijden – de training van deze morgen zat er op. Inmiddels had ik mijn lichaam al drie uur getraind, terwijl het inmiddels nog geen tien uur was – een volle dag lag voor me om me voor te bereiden op de aankomende avond. Het was de avond waar iedere persoon van mijn groep al enkele dagen op zat te wachten – Volle Maan, het moment waarop we konden laten gelden waarom wij onszelf Hunters noemden.
      Wanneer ik de trap op loop naar de bovenste gedeelten van het huis – de trainingszaal lag namelijk verborgen in de kelder, voorzien van allerlei verschillende wapens en verschillende oefenplaatsen – neurie ik zacht de tonen van een onbekend nummer dat zich heeft vastgehaakt in mijn gedachten, hoogstwaarschijnlijk door middel van een simpele reclame. Alhoewel ik niets met de andere personen uit mijn groep af had gesproken, verwachtte ik enkele personen gedurende de dag bij mij thuis. Als leider van de groep had ik namelijk afgesproken dat ieder lid naar eigen wens kon besluiten of hij/zij thuis zou verblijven, of bij mij – rondom een nacht van de Volle Maan. Niet iedere persoon had het voordeel om zelfstandig een groot landhuis te beschikken, waar met gemak de gehele Huntersgroep in onder gebracht zou kunnen worden.
Door middel van deze erfenis kon ik mijn groep niet alleen slaapplaatsen bieden, maar eveneens voldoende eten, kledij en wapens – niets kwam ze hier tekort. Enkel en alleen mijn eigen slaapkamer en mijn ‘ werkkamer ‘ waren verboden terrein, wat iedereen wist. In mijn slaapkamer kwam ik tot rust en gaf ik me over aan mijn daadwerkelijke gevoelens. In mijn ‘ werkkamer ‘ trachtte ik aan deze gevoelens te ontsnappen door middel van drugs en alcohol – niemand hoefde dat te weten.
      Uiteindelijk besluit ik op de grote veranda plaats te nemen, mijn benen bungelend over de rand en een sigaret in mijn mondhoek. In een opwelling besluit ik alle leden van de groep een SMS te sturen – zodat ze weten waar ze aan toe waren.

‘Vanavond D – Night. Huis is zoals altijd open, ben er de gehele dag. R.’

Zuchtend laat ik mijn telefoon op de houten ondergrond naast me glijden – terwijl ik de warmte van de zonnestralen in mijn huid probeer te zuigen en voor een kort moment alles rondom me probeer te vergeten.

| Wie er interesse heeft (van de Hunters) kan naar Rhin’s huis komen. |

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 23:34 ]

---

•

[@ Raccoon: Ik weet dat je nu op me moet wachten, sorry daarvoor :0 Ik zeg morgenochtend een nieuw stukje online! Groetjes Tesla]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Het gezoem van mijn wekker zorgde ervoor dat ik wakker werd. Slaperig sloeg ik het ding neer en wreef in mijn ogen. Ik ging rechtop zitten en bedacht me even goed welke dag het was. Zondag. Het was zondag. Snel stond ik op en liep naar mijn badkamer. De tegels waren ijskoud en snel zette ik de kraan aan. "Als je het zo koud hebt ga je toch lekker in je pyjama douchen? Dan is die ook gelijk weer warm." Aarzelend dacht ik na over wat Catherine zei. "Slim idee, goed plan." Reageerde ik maar snel op haar, ik wist hoe ze was als ik niet snel genoeg antwoordde. Snel sprong ik onder de douche met mijn pyjama nog aan. Het was fijn om te voelen hoe de stof zich om mijn lichaam heen plakte. Ik neuriede wat terwijl ik mijn haren waste. Ik had maar zo'n 5 minuten onder douche gestaan, wat in mijn ogen genoeg was, en sprong er weer onder vandaan. Ik kamde mijn haren en deed deze in een hoge paardenstaart. Ik liep de badkamer uit en keek mijn kamer rond. Vanmiddag zou ik gaan trainen, dus wat zou ik eens deze ochtend doen? Ik liep naar mijn hobby kamer en pakte er een doek, een schildersezel, olieverf en een hele set kwasten vandaan en liep naar de veranda. Mijn huisje stond net buiten het dorp met veel natuur om zich heen. Ik liep mijn wapenkast en pakte mijn zwaarden er uit, geen idee waarom ik dat deed maar iets in mijn hoofd zei dat ik het moest. Ik liep weer terug naar de veranda en ging in mijn nog natte pyjama op een krukje zitten. Ik begon maar wat te schilderen. Ik zag hoe ik met mijn penseel een prachtig bergachtig gebied te voorschijn kwam. "Als je schildert ben je vrij." zei ik vrolijk tegen Catherine. Ik zat daar voor ongeveer een half uur tot ik besloot dat het klaar was. Ik zag besneeuwde bergtoppen en diepe dalen waar kabbelende beekjes door heen stroomden. Ik was zo in mijn gedachten dat ik niet precies wist wat er daarna gebeurde. Uit woede pakte ik mijn zwaarden en stak deze meerdere malen door het schilderij. "Hou op met die onzin! Ga trainen!" schreeuwde ik wild.

Ik zat op de grond in een hoekje van mijn veranda. Er liepen tranen over mijn wangen, ik kon ze niet stoppen. "Stomme Catherine..." fluisterde ik zachtjes. Ik wilde dit niet. Catherine was altijd gemeen. Ik wilde nu bij iemand zijn. Plots zag ik een SMS-bericht op mijn mobiel verschijnen. Naar hem kon ik wel toe, ging er door mijn gedachten heen. Ik stond op, pakte het schilderij en liep de straat op. De tranen liepen nog steeds over mijn wangen. Ik haatte haar! Ik wilde niks meer met Catherine te maken hebben. Ik liep stug door, niet letten op het wegdek onder mij waar ik nu met blote voeten over heen liep. Ik rilde van de kou. Het mocht dan wel een mooie dag zijn maar met een doorweekte pyjama was het wel koud. Ik zag het huis al in zicht komen. Ik zag hoe hij al op de veranda zat met een sigaret in zijn mond. Toen ik eindelijk voor Rhin stond keek ik hem verdrietig aan. Ik hield mijn schilderij omhoog en zei huilend: "Ze heeft het weer gedaan."

Jha Mavis is een beetje in strijd met zichzelf om het zo maar te noemen.. ^^

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 0:29 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

I Ayla Hope Savage – Wolf I

Eenmaal buiten het appartementencomplex wordt ik begroet door de, nu al, warme ochtend zon. Het vestje wat ik dan ook bij had hing ik over mijn arm heen terwijl ik in een vlot tempo richting het eetcafé liep. De zwakke glimlach die zich op mijn lippen had weten te vormen bleef staan bij het voelen van de warmte die de zon uitstraalde, en het zachte briesje wat door mijn natte lokken heen blies. Als ik buiten was, op wat voor manier dan ook, dan voelde ik me een stuk vrijer dan wanneer ik binnen in mijn appartement zat. Het kwam dan ook maar heel weinig voor dat ik daar in mijn eentje binnen was. Afgezien dat ik dus een buiten persoon was geworden, ging ik binnen alleen maar liggen tobben en treuren – een stadium wat ik allang gepasseerd wilde zijn en blijven – en kreeg ik al snel het gevoel dat de muren in een razend tempo op me afkwamen.
Wanneer ik de behoefte had om even ergens binnen te zitten, maar niet alleen te zijn, dan zocht ik Ro op of ik ging naar mijn grootmoeder toe. Een vrouw die al van jongs af aan de hele wereld voor me betekende en altijd klaar voor me stond wanneer nodig. Een glimlach verscheen weer even op mijn lippen bij het denken aan de oude vrouw. Met haar drieënzestig jaar, en een turbulent leven als Alfa vrouw van mijn geboorte-roedel, was ze nog altijd even energiek als altijd. Ze was manager van het eetcafé waar ik werkte en was daar altijd aanwezig wanneer ik, of Zico, er ook was. Ik wist heel goed dat ze zichzelf nog regelmatig zorgen maakte om me en ookal sprak ze het misschien niet altijd meer uit, het was zo af en toe te zien aan de blik die in haar ogen stond als ze me op een afstandje stond te bekijken. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, het was tenslotte ook allemaal niet niks geweest.
Bij het naderen van het eetcafé vang ik een glimp op van Ro, die net het naar binnen loopt, waardoor ik nog iets sneller ga lopen. Als zij er nu al was dan betekende dat – dat ik me moest gaan haasten wilde ik nog een ontbijtje naar binnen schuiven en even tijd maken voor haar en mij. Ik had die tijd nodig, voor haar maar ook voor mezelf. Ik mocht dan misschien genoeg meegemaakt hebben, zij had net zo goed veel te voortduren gehad. Als ik er aan terug dacht trok het oude wonden open, bij haar en bij mij, en hoewel we vele gesprekken samen hadden gehad meed ik sommige net iets meer dan haar. Een glimlach verscheen wederom op mijn lippen als ik Ro zie zitten op een van de bar krukken. Zij was het enige vertrouwde wat ik nog had, buiten grootmoeder om, en dat was het belangrijkste wat voor mij nu op dit moment telde. We vulden elkaar aan daar waar iedere goede vriendin dat zou doen. Ik luisterde naar haar wanneer zij het nodig had, en andersom gold dat precies ook zo.
Met een harde duw opende ik de deur van het eetcafé en zocht direct haar blik op, om haar te begroeten met een glimlach die alleen zij kreeg. 'Goeiemorgen, dat jij geen hoofdpijn krijgt van die muziek,' sprak ik grinnikend uit, nadat ik tactvol een oordopje uit haar oor haalde en hem even bij de mijne hielt. Ik had het ding niet eens in mijn oor hoeven stoppen want dankzij mijn goed gehoor hoorde ik het al toen ik binnen stond. Mijn ogen gleden even naar achteren om te kijken wie er al waren, maar er was nog geen spoor te bekennen van grootmoeder en Zico. Wat dus betekende dat ik toch nog op tijd was, en Ro gewoon vroeg. Dat mijn baas al aanwezig was, was puur voor het voorbereiden en openen. Met een zachte plof liet ik me op een van de krukken langs haar zakken en kreunde licht toen een van mijn botten zacht kraakten. Ik kon alleen maar hopen dat de dag snel voorbij was en de maan hoog, vol, rond en spierwit aan de hemel zou staan. Mijn vestje en short legde ik op de bar neer, waarna ik me naar Ro toe draaide en een hand door mijn haar heen haalde. 'Heb je al gegeten? Anders laat ik ook voor jou iets brengen,' bracht ik uit en wachtte haar reactie af terwijl ik mijn haren alvast omhoog bond.

[ Grmbl, het is een beetje een flut post, maar dat komt omdat ik moe begint te worden. Dus hopelijk kun je er wat mee (: ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

      Alhoewel de dreunende beat van de muziek in mijn oren weet te schallen – dringt het als gevolg van mijn ontwikkelde zintuigen door dat de deur van het eetcafé nogmaals wordt geopend. Wanneer ik mijn blik eenmaal richting de ingang laat glijden, krijg ik al snel de brede glimlach van Ayla in het oog – een welke ze niet aan iedere persoon laat zien, heb ik na enige tijd ontdekt. Gedurende sommige momenten zou ik haar hard door elkaar willen schudden, haar willen dwingen om deze prachtige glimlach aan iedereen te laten zien – maar ik wist de oorzaak van haar terughoudendheid en ik had het niet in me om haar daar op aan te spreken. Alhoewel we beiden aan het worstelen waren met mannen uit het verleden, had slechts Ayla een daadwerkelijke relatie gehad – mijn relatie is nooit hardop uitgesproken en dat maakt het in mijn ogen een geheel stuk minder serieus dan het geval bij Ayla is geweest.
      ‘Goedemorgen – dat jij geen hoofdpijn krijgt van die muziek.’
Grijnzend sta ik toe dat Ayla een van mijn oortjes verwijderd en hem voor een moment van haar af hield, om aan te tonen alsof ze doof zou worden wanneer de muziek recht haar oor in zou gaan schallen. Mijn lippen krullen zich geheel als vanzelf op in een warme glimlach, slechts door de reactie welke Ayla me op dit moment geeft. Alhoewel ik door verschillende personen uit de roedel wordt bemoederd – waar ik geen enkele moeite mee heb – heeft Ayla een middenweg weten te vinden tussen voor me zorgen en het zijn van mijn allerbeste vriendin. Evenals met haar opmerking over de muziek, hield ik verschrikkelijk veel van Ayla’s opmerkingen waarbij ze me op een amuserende manier iets duidelijk probeerde te maken.
‘Jij eveneens een goedemorgen – en dat is toevallig prachtige muziek, daar kun je onmogelijk hoofdpijn van krijgen,’ is mijn gemaakte verbouwereerde antwoord. Ondanks mijn woorden, druk ik grijnzend mijn MP3 – speler uit en laat hem voor een kort moment rondtollen op het blad van de bar. Inmiddels heb ik in de gaten gekregen dat Ayla de tijd neemt om het eetcafé rond te kijken, op zoek naar haar collega’s – welke er echter nog niet zijn.
      ‘Heb je al gegeten? Anders laat ik ook voor jou iets brengen?’
Knipperend met mijn ogen besef ik me van het ene op het andere moment dat ik inderdaad nog niets had gegeten – iets waar Ayla me meer dan benodigd aan heeft moeten herinneren. Met een schuldbewuste grijns schud ik mijn hoofd voor een kort moment, waarna ik mijn handen rondom de stof van mijn jurkje rond mijn buik vouw. ‘Als je van die prachtige omeletten besteld dan ben je officieel mijn allergrootste held,’ antwoord ik vervolgens overdreven – alsof ik ieder moment om kan vallen. In vergelijking met sommige andere personen uit de roedel at ik niet overdreven veel, op vele momenten zelfs veel te weinig.
      ‘Ik zat vannacht te denken hè – Als ik vanavond nou eens uit gaan zoeken of er toevallig geen knappe, mannelijke Hunters zijn? Misschien kan ik hem op een andere moment rondom mijn vinger winden en kan ik uiteindelijk het gehele gedoe achter me laten. . . Denk jij dat dat zal werken?’
Inmiddels is de grijns rondom mijn mondhoeken alsmaar groter en groter geworden, doordat mijn vraag voornamelijk sarcastisch is gesteld. Natuurlijk heb ik er verschillende momenten over nagedacht om daadwerkelijk een Hunter aan de haak te slaan, alleen ik weet dat ik op zo’n moment niets anders dan doodsbang zou kunnen zijn.
‘Ugh – Oké, ik weet het; een verschrikkelijk idee.’ Voor een kort moment leg ik mijn voorhoofd op het blad van de bar, wat verrassend koel en aangenaam aanvoelt – en ik laat mijn ademhaling zuchtend over mijn lippen rollen. ‘Ik moet me er vanavond maar gewoon op concentreren dat ik niet wordt doorboord met een pijn of zo iets. . .’ grinnik ik er dan achteraan, wetend dat Ayla mijn angsten voor een avond met een Volle Maan begrijpt.

| Eveneens een slechte post – hopelijk kan je er wat mee Jen! |
•• • ••



Voor enkele seconden merk ik op dat ik mijn messenset nog steeds aan mijn broek heb hangen – waardoor de harde stof van de omhulsels op dit moment in mijn dij steken. Schouder ophalend neem ik een flinke trek van mijn sigaret, bang dat er iemand langs het huis zou komen en mij zou zien met een fikse messenset was ik absoluut niet. De reden dat mijn familie dit huis uit heeft gekozen is mede door het gegeven dat het behoorlijk ver van een drukke weg af ligt – waardoor niemand zonder enige reden zich hier zou vertonen. Hierdoor was het eveneens mogelijk om op een mooie dag zoals deze buiten te trainen, wat voor alle personen uit de groep vaak een daadwerkelijke verademing was. Niemand vond het vervelend om buiten te trainen, iedereen was op dat moment in zijn of haar element en kon daadwerkelijke situaties proberen welke ook in het echte werk voor zouden kunnen komen. Door middel van het bos wat rondom het huis lag, was dit eveneens het beginpunt van de gehele zoektocht gedurende de Volle Maan – vaak genoeg hebben we de wolven gesignaleerd van slechts enkele honderden meters van het huis, wat de adrenaline in mijn eigen lichaam enkel en alleen deed verhogen.
      Wanneer ik mijn blik voor een kort moment naar voren richt, merk ik plotseling op dat het gestalte van Mavis aan komt gewandeld – of eerder gezegd, gestrompeld. Door middel van haar doorweekte pyjama en het gescheurde schilderij onder haar arm weet ik voldoende – Catherine is bezig geweest en ze had haar voor de zoveelste keer onder de duim weten te krijgen. Binnen enkele seconden heb ik mijn sigaret uit weten te vegen aan de zijkant van de veranda en laat ik mezelf er vanaf glijden, waardoor ik met een zachte plof op de met bladeren bedekte grond terecht kom.
‘Ze heeft het weer gedaan.’ Alhoewel mijn hart haast scheen te breken door de huilende stem van Mavis, werp ik slechts een enkele blik op het schilderij voordat ik met een vastberaden pas op haar af begin te stappen. Zonder enige woorden uit te spreken, neem ik het schilderij van haar over – werp het met een simpel gebaar op de veranda en til Mavis vervolgens zonder enige moeite in mijn armen, terwijl ik een aantal sussende geluiden maak.
      Alhoewel ik mijn eigen kleding eveneens nat voel worden, loop ik op een rustig tempo het huis binnen – er voor zorgend dat Mavis veilig in mijn armen ligt en zich nergens tegen zal stoten. In mijn gedachten ga ik na wanneer het de laatste keer is geweest dat ze eveneens huilend aan de veranda is verschenen als een gevolg van Catherine – schrijnend genoeg is dat slechts enkele dagen terug, waardoor ik het gevoel heb dat het steeds erger schijnt te worden. Het is niet alleen gevaarlijk voor Mavis zelf, maar eveneens voor de groep – stel voor dat Catherine naar voren zou komen gedurende een jacht, het zou ons allen in gevaar kunnen brengen.
Uiteindelijk kom ik uit bij een grote slaapkamer, waar ongeveer vier bedden in stonden – welke inmiddels bekend stond als de logeerkamer voor de jongedames van de groep. Voorzichtig laat ik Mavis op haar voeten glijden, neem vervolgens een stapel kleren uit de kast en ga uiteindelijk op de rand van een van de bedden zitten – waardoor Mavis voor me staat.
      ‘Je moet stabiel blijven, Mavis. Ik kan het niet gebruiken dat Catherine gedurende een Volle Maan op komt zetten – dat zou iedereen in gebaar kunnen brengen.’ Mijn stem is zowel streng als meelevend, waardoor Mavis weet dat ik het niet al te slecht bedoel. Ik weet dondersgoed hoe veel moeite ze heeft met het hele gedoe rondom Catherine – ik zou niets anders willen dan haar helpen, maar het kan nu eenmaal niet anders.
Van het ene op het andere moment begin ik Mavis’ natte pyjama van haar lichaam te stropen – zonder mijn gezicht ook maar enig moment te vertrekken. Dit was niet de eerste keer dat ik een jongedame van haar kleren ontdeed – maar normaal gesproken was het in een iets andere context. Dit moment plaats ik mijn aandacht dan ook niet op het lichaam van Mavis – sterker nog, ik probeer het zo veel mogelijk te ontwijken met mijn blik. Enkel en alleen wanneer ik haar in een nieuwe broek hijs en vervolgens een zwart t–shirt over haar hoofd trek, kijk ik hoe het haar zit – om vervolgens te constateren dat dit voldoende voor haar zou moeten zijn om een goede trainingsdag tegemoet te gaan, evenals een nacht met een Volle Maan.
      ‘Schoenen staan in de kast, deze moet je zelf pakken zo direct,’ mompel ik zacht – waarna ik mijn armen rondom Mavis’ benen sla en haar zonder toestemming op mijn schoot trek. Al mijn handelingen rondom de jongedames van mijn groep waren geheel vriendschappelijk en eerder een soort vaderlijk – ik heb nooit eerder de bedoeling gehad om mijn gevoelens jegens een van hen te uiten, zo ook niet bij Mavis. Ik wilde haar op dit moment enkel en alleen dicht bij me hebben om haar duidelijk te maken dat ze er niet alleen voor stond. ‘Neem je je medicijnen nog in, Mavis? Ik haat het om je zo te zien. . .’

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 22:45 ]

---

•

Het duurde nog best wel een tijdje voordat Aiden eindelijk aan kwam zetten. Maarja, ik vind het toch niet heel erg, want ik heb verder niet echt iets beters te doen op een zondagmorgen als dit, en al helemaal wanneer het die avond volle maan is...
Als Aiden naast me neerploft op het bankje haal ik mijn handen uit mijn jaszakken en kijk hem aan. "Heey, hoe gaat het? Sorry voor het wachten trouwens," zegt hij tegen me en hij kijkt me aan met z'n vriendelijke scheve grijns. Die grijns doet me weer even beseffen hoe lang het eigenlijk geleden was dat ik hem voor het laatst gezien heb. "He, he!" zeg ik vrolijk, "dat heeft ook weer ongelofelijk lang geduurd zeg." Ik grijns terug en vraag me af hoe het met hem is gegaan de laatste maand. Ik weet ook dat Aiden ook van de genen is uit de roedel die soms nogal veel moeite heeft met de verandering naar onze wolfgedaante en dat is natuurlijk ook heel begrijpelijk, ik heb er immers vroeger ook veel moeite mee gehad. De pijn is gewoon vreselijk. "Zullen we even wat gezelligs gaan doen voordat we weer aan dat maandelijkse feest van vanavond moeten beginnen?", vraag ik de jongen naast mij. Eigenlijk zijn dit ook meteen de favoriete dingen die ik voorstel als er iets vervelends aan zit te komen, om eerlijk te zijn is het iets wat ik áltijd voorstel, en lach in mezelf.

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:47 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Haar handen die eerst verdoken zaten in haar jaszakken, haalde ze tevoorschijn zodra ik naast haar zat. "He, he!"begroette haar vrolijke stem me. "Dat heeft ook weer ongelofelijk lang geduurd zeg."vervolgde ze met een grijns en ik trok quasi verontschuldigend een pruillipje. “Sorry, maar je kent me toch.” Begon ik zielig, maar die veranderde al snel in een ondeugende glimlach. Ik was niet bepaald een ochtendmens en zou uren in mijn bed kunnen liggen en als ik dan eens een wakker zet, vergeet ik op het ‘gereed’ knopje te drukken. "Zullen we even wat gezelligs gaan doen voordat we weer aan dat maandelijkse feest van vanavond moeten beginnen?"vroeg ze en een grinnik verliet mijn lippen. “Ons maandelijks feest hé? Ja deze keer word het weer O zo fantastisch.” Zei ik sarcastisch, maar daarna knikte ik. “Maar we kunnen inderdaad wat doen, misschien met heel de roedel? Wat gaan drinken of een pizza avond ?” zei ik bedenkelijk nog niet wetend of het wel erg slim was. Moesten er nou geen verdomde hunters rondlopen zou alles zoveel vredevoller en leuker zijn. Wat bedenkelijk krabbelde ik aan mijn kaak. “Ergens zou het ook handig zijn dat voor de volle maan we met ons alles nog eens kunnen afspreken, natuurlijk moet Adem dan wel akkoord gaan.” Zei ik daarna terwijl ik licht mijn schouders ophaalde. “Heb jij anders nog ideeën?”vroeg ik haar dan met een lichte glimlach. Ah het zijn zorgen voor later, niet? “Me niet gemist in die maand? Heb je nog leuke dingen meegemaakt?” vroeg ik haar daarna met een glimlach. Ik wilde nog niet echt aan de gevolgen denken en me nu vooral concentreren op wat er nu gaande is. Ik bedoel nu ik hier met Amaya zit was ik toch wel nieuwsgierig naar haar verhalen. Mijn hand liet ik even op mijn knie steunen, zodat ik me wat beter naar haar toe kon draaien en daarna luisterde ik aandachtig.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Ik zag hoe Rhin het schilderij van mij over pakte en het met een simpel gebaar weg wierp. Daarna tilde hij me in zijn armen. Ik greep zijn arm vast en liet mijn hoofd tegen zijn schouder aan rusten. Rhin was een soort van grote broer voor mij, hij was er altijd als je hem nodig had. Langzaam liep hij met mij in zijn armen het huis binnen om naar de logeerkamer te lopen. Ik voelde me schuldig, ik wou Rhin niet van last zijn maar hij is de enige die ik volledig vertrouw. Langzaam voel ik hoe op de vloer word gezet met mijn voeten en ik probeer stabiel te blijven staan. In mijn gedachtes ga ik na hoe vaak ik wel niet in deze kamer ben geweest en kom tot de conclusie dat ik de laatste tijd hier veel meer tijd heb doorgebracht.
Rhin kwam weer terug met een setje droge kleren wat me er weer aan deed herinneren dat ik het koud had. Rillingen gaan over mijn rug en ik voel hoe kippenvel zich om mijn armen vormen. Rhin ging nu op het bed zitten en terwijl hij sprak begon hij langzaam mijn pyjama uit te trekken: "Je moet stabiel blijven, Mavis. Ik kan het niet gebruiken dat Catherine gedurende een Volle Maan op komt zetten. Dat zou iedereen in gevaar kunnen brengen." Langzaam knikte ik met mijn hoofd. Ik wilde mijn mond wel openen maar op een of andere manier kreeg ik er geen geluid uit. Rhin ging weer verder met mij uit en aankleden. Het rare was dat ik meestal een beschaamt gevoel zou krijgen bij andere heren als zij dit bij mij zouden doen maar bij Rhin was het gewoon anders. Hij zorgde voor me en ik wist dat hij het gewoon goed bedoelde. Wel wist ik dat hij zo min mogelijk naar mijn lichaam probeerde te kijken. Hij trok me mijn broek aan en trok snel een zwart t-shirt over mijn hoofd. Hij keek even of het goed zat en zei toen zachtjes: "Schoenen staan in de kast, deze moet je zelf pakken zo direct." Hij trok me bij hem op schoot en begon me weer te sussen. Ik had nog steeds geen woord uitgebracht waardoor hij natuurlijk wist dat het nog steeds niet goed ging. Ik pakte een stukje stof van zijn shirt vast en liet het tussen mijn vinger door glijden. In mijn hoofd herhaalde ik zijn woorden: Je moet stabiel blijven, Mavis. Ik kan het niet gebruiken dat Catherine gedurende een Volle Maan op komt zetten. Dat zou iedereen in gevaar kunnen brengen. Er gleed weer een traan uit mijn ooghoek. Als iemand iets zou overkomen door Catherine wist ik wat me te doen stond. Ik zou er dan voor zorgen dat ze niemand van mijn vrienden meer pijn zou doen, ook al zou dat mijn einde beteken.
"Neem je je medicijnen nog in, Mavis? Ik haat het om je zo te zien. . ." Een schok ging door mijn lichaam heen en met een ruk zat ik weer recht. Wat was ik een kneus! Ik was mijn medicijnen vergeten. "N-nee.. Ik ben z-ze vergeten." Met grote geschokte ogen keek in Rhin aan. Weer welde er tranen op in mijn ogen. Ik begon sneller adem te halen en keek wild om me heen. Terwijl ik mijn hand door mijn haren haalde struikelde ik over de woorden die ik uit probeerde te spreken: "I-ik stond laat op en.. en b-ben ze dus.. vergeten." Ik moest snel naar huis, als ik mijn medicijnen niet had zou het erger worden. Dat wilde ik beslist niet. Ik stond op en pakte een paar schoenen uit de kast om ze vervolgens aan te doen. "Ik moet ze gaan halen, Rhin. Anders kan ik nooit Catherine overhalen normaal te doen vanavond."

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Casper Aiden Wakefield

''Ik maak zelf wel ontbijt,'' Ik keek naar Luke en perste mijn lippen even samen. Damn, nu had ik een troep gemaakt en ook nog eens het ontbijt op bed verpest. Ik gromde kort naar mezelf en sloeg mezelf inwendig voor mijn kop. Ik keek Luke aan en zag hem langzaam knikken.
''Dat zou zomaar kunnen.'' zei hij toen. Ik wist dat Luke geen agenda bijhield van wanneer het volle maan zou zijn, dus het was maar goed dat ik dit wel deed. Als ik er niet was zou het denk ik wel eens fout kunnen gaan met Luke als hij niet door zou hebben dat het volle maan is. Het zou dan zo kunnen gebeuren dat hij plots midden op straat een verandering ondergaat waar zowel mensen, als Hunters het kunnen zien. Ik legde even mijn hand op Luke's schouder en keek hem aan.
''Als je mij toch niet had.'' zei ik toen met een zacht lachje en kneep zacht in zijn schouder. Ik liet hem na een aantal seconde weer los en knielde neer bij de handdoek op de grond. Ik wreef hem nog even heen en weer en vouwde hem toen in elkaar. Ik stond op en liep naar de wasmand om de handdoek erin te leggen. ''Je weet hoop ik dan wel dat we vanavond om acht uur in het bos moeten zijn?'' Ik gluurde even om het hoekje van de deur en glimlachte kort naar Luke. Een gemeende glimlach. ''Ik ga even een douche nemen.'' vertelde ik hem toen en ik liep de badkamer in. Ik zette de douche aan en kleedde mezelf uit. Wanneer het water de goede temperatuur had (ergens rond de 45 graden. Ik douche erg warm) stapte ik eronder en begon mezelf meteen in te zepen. Even lekker al het slaap van mijn lijf af wassen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Myle => Dorchadais

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

"Zullen we even wat gezelligs gaan doen voordat we weer aan dat maandelijkse feest van vanavond moeten beginnen?", vraag ik en een grinnik verlaat Aiden's lippen. “Ons maandelijks feest hé? Ja deze keer word het weer O zo fantastisch”, zei hij op een sarcastische toon en hij trekt een bedenkelijk gezicht “Maar we kunnen inderdaad wat doen, misschien met heel de roedel? Wat gaan drinken of een pizza avond?” Dat is natuurlijk een geweldig idee van hem, dat 'pizza avond' gedeelte kan natuurlijk nooit kwaad. Overduidelijk bedacht hij zich daarna weer en zei: “Ergens zou het ook handig zijn dat voor de volle maan we met ons alles nog eens kunnen afspreken, natuurlijk moet Adam dan wel akkoord gaan.” Ik knik en ga rechtop zitten. "Dat is wel een heel goed idee. Ik denk en hoop dat hij er ook zo over denkt. Misschien dat we hem even op kunnen zoeken, ik weet niet hoe druk hij het heeft?"
Al snel veranderde het onderwerp en begon ik te vertellen over wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen maand. Eigenlijk niet zo heel erg veel bijzonders om heel eerlijk te zijn en ik kom tot een conclusie: "Het hoogtepunt van deze maand is denk ik dat Samantha haar leven een beetje begint op de bouwen. Ik ben toch wel erg trots op haar en hoop dat ze een goede toekomst zal krijgen. Aan de ene kant ben ik natuurlijk heel erg jaloers op haar, je begrijpt waarschijnlijk wel waarom", en ik neem een korte pauze om even snel me heen te kijken of er geen mensen in de buurt zijn die ons zouden kunnen afluisteren. Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren, want de mensen die het park rondlopen zijn óf ouders met kinderen, óf mensen die duidelijk heel snel op weg zijn naar waar ze dan ook heen moeten op zondagochtend. "maar aan de andere kant hou ik stiekem wel van de avonturen die onze wolvensituatie ons oplevert. Ik weet niet precies hoe jij daar over denkt, maar kijk nou eens naar al die mensen om je heen. Zij zullen nooit meemaken en zien wat wíj wel mogen meemaken en zien." en ik glimlach naar Aiden en wacht zijn antwoord af.

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Het geluid van krakende takjes drong mijn oren binnen terwijl ik met uitermate concentratie op de mossige met bezaaide takjes ondergrond stapte. Ze mocht me niet zien. Als ze me zou zien.. nou dan was ik een vogel voor de kat. Of beter gezegd een wolf voor een hunter. Ik grinnikte even om de woordspeling die ik zojuist in mijn hoofd had gemaakt waarna ik mezelf al snel weer het zwijgen oplegde en behendig het bruinharige meisje volgde.
Op zo’n momenten apprecieerde ik mijn wolvenkant nog meer. Het dier dat ervoor zorgde dat mijn overlevingsinstinct en voorzichtigheid werd aangewakkerd terwijl ik als één of andere klojo er niets beters op had gevonden om mijn ochtend te spenderen met het achterna rennen van Aspyn was uiteraard iets dat ik niet meer kon missen. Een wolf mocht dan ook nooit lomp en luid door een bos lopen. Iedere wolf – zelfs de nieuwelingentjes – wist dat lompheid gelijk stond aan een grafzerk met je naam op in het dichtstbijzijnde plaatselijke kerkhofje. Als dit je wens was – nou mij niet gelaten maar dat wilde niet zeggen dat ik ook door het leven wilde gaan met maar één been of oog.
Ik was al uren op - de zon was nog niet eens opgekomen. Een pijnscheut die door mijn onderrug was geschoten en zich zo naar boven had gewerkt zorgde ervoor dat ik de slaap niet meer te pakken had gekregen. Het was duidelijk wat er aan de hand was. Volle maan. In tegenstelling tot de vele leden van de roedel die volle maan één van de verschrikkelijkste nachten van een wolvenleven vinden was ik van mening dat het niet zo slecht was. Eventjes vrij door het bos rennen, de wind die ruist door je vacht, het gehuil dat je van je familieleden hoort en het geravot tussen de leden. What’s not to like? Uiteraard moest je dan de pijlen, zwaarden, kogels en andere dergelijke wapens die langs je vacht scheurden eventjes negeren. Maar dat was natuurlijk slechts een bijzaak. Duh.
Een domme glimlach nestelde zich om mijn lippen toen ik bewust werd van mijn gedachten. Wat ben je toch weer grappig vandaag, Zico.
Ik verborg me snel achter de dikke stam van een grote eikenboom terwijl ik Aspyn's bekende stem hoorde.
Ik spitste mijn oren een beetje toen ik een niet zo vertrouwde stem hoorde praten. Haar woorden en stem deden me lichtjes fronsen.
“Aangezien mensen nou niet echt te popelen staan om wat leuks met mij te doen.” Door dikwijls in Ash’ buurt te zijn zonder dat ze dit wist, kon ik na een tijdje alle stemmen van de verschillende hunters onderscheiden. Wat natuurlijk ook een voordeel voor onze roedel was. Dit meisje.. haar stem herkende ik wel. Jade. Zonder enige twijfel.
“.. – Vanavond gaan we iets leuks doen met z’n allen.” Aan de manier hoe mijn vroegere beste vriendin het zei – wat nogal geforceerd en twijfelachtig alsof ze niet wist hoe ze zich moest gedragen in deze situatie – rolde er een zacht gegrinnik over mijn lippen. Typisch Spyn the bottle om het op zo’n manier te zeggen. Ze was nooit goed geweest in zo’n situaties. De woorden die ze echter zei hadden in tegenstelling tot wat de roedel zou denken voor mij geen negatieve bijklank. Haar woorden drongen nooit tot me door. Haar uitspraken gingen steeds mijn ene oor in en de andere weer uit. Ik kende haar op een helemaal andere manier en ergens wist ik ook dat dit resultaat was gecreëerd door Jeremiah, haar vader.
Omwille van mijn onoplettendheid lette ik voor enkele seconden niet op en schoof mijn voet van een gladde wortel waardoor er een geluid door het bos te horen was. Shit shit shit. Sukkel. Zo snel als ik kon drukte ik me tegen de boomstam aan en hield mijn adem angstvallig in.
Mijn ogen schoten van links naar rechts terwijl ik gespannen afwachtte. Alsjeblieft.. laat ze me niet opmerken.. Alsjeblieft. Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Jesus christ. Let toch eens wat beter op, aap.

[Jullie moeten hem uiteraard nog niet opmerken, haha. ;p
Ik heb het aangepast zodat hij er wel als wolf staat. Het cursieve zijn dus zijn gedachten.]

[ bericht aangepast op 30 mei 2014 - 13:31 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions