[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

Wolfsmensen; (maximum van 10)
- Alfa - xLenox - Adam James Hemene - 26 -
Vijf jongens/mannen; VOL
- Dorchadais - Casper Aiden Wakefield - 18 -
- Raccoon - Aiden Russel Lowlands - 24 -
- Alioquin - Luke Hamilton Raves - 19 -
- Ninuturu - Tyler Scott Cage - 27 -
- Anakin -
Vijf meiden/vrouwen; VOL
- PeterParker
- HoechIin
- Vulpine - Amaya Noë - 24 -
- Paracosm Aurora Calantha Maheras - 21 -
- Caelia - Ayla Hope Savage - 22 -

De Hunters; (maximaal 10)
- Leider - Paracosm - Werpmessen - Rhin Malachi Philomena - 24 -
Vijf jongens/mannen;
- MarkOfCain - Geweren - Damen Ross Smith - 35 -
- Alioquin - Pijl en boog -
- Desaparece -
-

Vijf meiden/vrouwen;
- Caelestis - Werpmessen - Olivia "Liv" Dakota Harrison - 18 -
- Iphigenia - Pijl en boog - Aspyn Katherine Marshall - 21 -
- xLenox - Twin samurai swords - Mavis Catherine Jones - 21 -
- Desaparece - Slinger & messen - Jade Moira Yorkwill - 19 -
-






Voor vragen over het RPG kun je bij Dorchadais terecht! Ik bijt niet!

Het is een warme zondagmorgen en iedereen ontwaakt of is al wakker. De wolfmensen weten maar al te goed dat het vanavond volle maan is en dat ze op tijd aanwezig moeten zijn in het bos voor het te laat is. De Hunters zijn net zo goed op de hoogste van de volle maan van vanavond. Veel plezier!

[Hierbij wil ik ook even vermelden dat ik verschillende dagdelen opnoem random op de dag, zodat het niet alleen maar ochtend, middag of avond blijft. Ik vertel hoe het weer eruit ziet etc. ^^ ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(Is ie in zijn wolfvorm? Zo ja, ze kunnen dan niet spreken. Alleen via gedachten kunnen de wolven tegen elkaar spreken ^^ )

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Oh nevermind. Ik snap 'm, haha. Nee hij is niet in zijn wolfvorm. ^^
EDIT: Ik heb het aangepast. Hij is nu wel in zijn wolvenvorm. Ik vond het namelijk veel cooler en logischer, haha. ;p]

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 20:40 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

II Ayla Hope Savage – Wolf II

'Jij eveneens een goede morgen – en dat is toevallig prachtige muziek daar kun je onmogelijk hoofdpijn van krijgen.'
Na een zachte lach, om haar reactie over de muziek, had ik lichtjes mijn hoofd geschud en toegekeken hoe Ro met een grijns op haar gezicht de MP3 uitzetten en op de bar kort liet rondtollen. De muziek die ze luisterde was op zich niet verkeerd, al was het niet altijd naar mijn smaak en in dat geval zou ik er dan ook wel degelijk hoofdpijn van kunnen krijgen. Haar handen gleden over haar buik heen nadat ik haar gevraagd had of ze ook wat wilde eten, en een schuldbewuste grijns verscheen opnieuw op haar lippen.
Kort wierp ik haar een afkeurende blik toe, maar liet die als snel vervagen omdat ik als de donder wist dat ik haar niet mocht corrigeren op haar slechte eetgewoonte. Ik was zelf namelijk geen haar beter en het is dat ik er een gewoonte van had gemaakt wat te eten voor ik moest werken, anders kon ik goed pas in de avond laat iets naar binnen werken of soms zelfs pas de volgende dag.
'Als je van die prachtige omeletten besteld dan ben je officieel mijn grootste held,' antwoordde ze op een overdreven toon. 'Laat ik die dan maar snel bestellen,' glimlachte ik en zette mezelf iets overeind op de kruk, waarna ik over de bar heen boog om op de kassa een bestelling in te voeren. In het begin dat ik hier werkte ging ik nog netjes naar achteren om wat te eten te halen, maar na een tijdje had ik al snel door dat de meeste hier het op de manier deden zoals ik het nu deed – aanmelden op de kassa, invoeren wat degene wilt, en zo werd er naar achteren een bonnetje gestuurd voor degene die het mocht klaarmaken. Op dit moment leek deze houding me alleen veel meer moeite te kosten dan normaal en ik vervloekte dan ook inwendig heel kort de spierpijn die door mijn lijf heen gonsde. Het ergste was er ook nog eens aan, dat hoe later het werd, hoe meer klagende, zeurende en tegenstribbelende spieren ik kreeg. Dan had ik het kraken van botten er nog niet eens bij opgeteld.
'Ik zat vannacht te denken hè – Als ik vanavond nou eens uit gaan zoeken of er toevallig geen knappe, mannelijke Hunters zijn? Misschien kan ik hem op een andere moment rondom mijn vinger winden en kan ik uiteindelijk het gehele gedoe achter me laten... Denk jij dat dat zal werken?'
Mijn gezicht vertrok licht bij het horen van deze woorden terwijl ik me terug op mijn kruk liet zakken en haar een bedenkelijke blik toe wierp. Ik kon Ro goed genoeg om te weten dat het niet zou werken, waarschijnlijk zelfs alleen maar averechts en ik wilde niet dat ze zoiets nog een keer mee zou maken – of het nou door haar toedoen niet zou werken, of door de mannelijke hunter. Ik wist wat ze mee had gemaakt, heel goed zelfs, en het gevoel van iemand verliezen was maar al te bekend voor me. Weliswaar was het niet precies hetzelfde gegaan als bij mij, ook zij had iemand verloren waar ze eigenlijk helemaal niet om gevraagd had. Mijn rouwproces was dan weliswaar ook iets anders, zij heeft het ook gevoeld en dat zijn de meest pijnlijke momenten die iemand kan ervaren – wetende dat diegene nooit meer terug komt. Daarbij was ik veel te bang dat als ze zich in zou laten met een hunter, hij alleen maar misbruik zou maken van haar, om zo bij de rest van ons te komen – en dat het haar ook helemaal niet zou gaan helpen bij het achterlaten van alles wat ze had meegemaakt. De grijns die op haar lippen speelde vertelde me dat het een en al sarcasme was geweest toen ze me de vraag stelde, maar ik wist door die laag heen te kijken. Ze wilde er net zo goed over heen komen als ik, en daar gaf ik haar allesbehalve ongelijk in.
'Ugh – Oké, ik weet het; een verschrikkelijk idee.' Een verzachtende uitdrukking gleed over mijn gezicht heen terwijl Ro voor een kort moment haar hoofd liet rusten op de bar, waarna een zucht over haar lippen heen rolt. 'Ik moet me er vanavond maar gewoon op concentreren dat ik niet wordt doorboord met pijn of iets..'Grinnikte ze er zacht achterna. 'Het lijkt me inderdaad niet zo'n slim idee, die lui zijn tenslotte voor geen meter te vertrouwen,' mompelde ik en zag hoe een vrouwelijke collega aan kwam met onze bestelling. Na een kort bedankje en een vriendelijk, opgezette glimlach schoof ik het bord met de omeletten naar haar toe en plukte wat aan mijn eigen broodje gezond. 'Het komt wel goed, Ro,' bracht ik uit en wierp haar een troostende blik toe die zowel wees naar vanavond, als naar de monsters van het verleden. 'Bovendien mogen ze het één keer proberen om een pijl, of wat dan ook, op je af te schieten,' wierp ik er achter aan en nam een stukje brood in mijn mond. 'Ik let op je vannacht, wat er ook gebeurd,' voegde ik er als laatste nog aan toe en keek haar met een bemoedigende glimlach aan. Ook haar angsten voor een avondje volle maan waren maar al te bekend voor me en als ik maar iets kon doen om het te minderen, dan deed ik dat.

[ Het duurt even, maar langzaamaan komen we op gang x'D ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Tyler Scott Cage - 27 - Wolf - In het bos

Een krassend en piepend geluid in mijn oren maakte mij wakker en deed mij zachtjes grommen, "wat nu weer" pas nadat ik rechtop was gaan zitten en in mijn gezicht had gewreven was ik erachter dat het ochtend was, en niet zomaar een ochtend, de ochtend op de dag van de volle maan. Ik gaap even snel en sta op om naar de deur te lopen, ik wist al wie het geluid maakte, het was de hond van de boswachter genaamd Lucky. De boswachter zelf was vaak dronken of weg en verzorgde zijn hond niet goed, dus kwam Lucky altijd naar mij toe om uitgelaten te worden en te spelen. Eigenlijk is Lucky zo'n beetje, zonder de roedel mee te tellen natuurlijk, mijn enige vriend. Ik open de deur en kijk naar de Dobermann die voor de deur netjes zit te wachten met zijn bal in zijn mond. 'Kom maar' zeg ik tegen hem en loop weer terug naar binnen, 'ik moet eerst nog even snel iets ontbijten, daarna gaan we naar buiten' zeg ik tegen de hond terwijl ik wat simpels uit de kast trek. Ik at eigenlijk bijna nooit, zelden maar, maar met de volle maan opkomst en een hele avond weg rennen voor hunters, waarschijnlijk, was het maar beter om iets gegeten te hebben, hoewel ik waarschijnlijk later op de dag ook nog wel iets zou eten, maar misschien kon ik het dan wel niet binnen krijgen. Ik loop terug mijn slaap kamer in om een spijker broek aan te trekken, en ook een zwart T-shirt en een spijker jack. Als ik terug de kamer in loop zit Lucky op de bank door het raam naar buiten te kijken, ik maak een klak toon met mijn tong en zucht daarna door mijn neus, yup ik zou zeker een vriend of vriendin moeten krijgen, iemand in mijn leven laten, want anders sterf ik hier alleen met de hond van de boswachter of ergens in het bos als wolf met een pijl door mijn borst of kop.
Ik maak even snel een broodje met pindakaas voor mezelf klaar en eet dat op, bij de laatste happen word ik misselijk maar ik dwing mezelf om het hele broodje op te eten. Daarna drink ik nog snel even een glas melk op en loop dat naar de deur, Lucky die me had gehoord loopt me achterna en ik sluit de deur als hij het huis uit is. Als we erlangs lopen kijk ik naar de beschadigde motor die onder het afdak staat, flitsen als een flash back komen terug en ik voel de pijn in mijn rug weer als ik het crash moment herleef, de motor was er slechter vanaf gekomen dan ik zelf maar ik kon nog steeds mijn huid op mijn rug voelen branden van toen ik over de grond gleed. Ik word 'wakker' van Lucky's hand die mijn hand likt, "Ja we gaan" zeg ik meer tegen mezelf dan tegen hem en ik went me af van de motor, ik zou hem morgen ofzo, als ik dan nog zou leven, wel naar de garage brengen.
Ik steek mijn handen in de zakken van mijn vest en volg Lucky die half voor me loopt, je kon maar niet weten wie er allemaal op pad zouden zijn zo vroeg in de ochtend, gewone wandelaars maar natuurlijk ook pack leden en hunters. Ik had nogal zin om de rest van de roedel te zien vanavond, maar op een of andere manier zag ik er ook tegen op. Lucky kijkt steeds om naar me, alsof hij zeker wil zijn of ik nog wel achter hem aan loop, maar ik weet wel beter, hij hoopt dat ik zou veranderen zodat we samen zouden kunnen spelen met takken enzo, maar hij zou toch nog even moeten wachten, het was niet dat een mens zou denken dat ik een wolf was, maar een getrainde hunter kon wel zien dat ik geen een of andere mislukte herdershond was.
Ik wrijf even over het litteken bij mijn oog, dat was ook een van de redenen waarom ik niet tussen andere mensen woonde maar in het bos, altijd maar die vragen, 'hoe komt dat, waarom heb je dat, hoe kom je eraan, blablabla' een hond zegt dat tenminste niet.
Ik was eigenlijk wel blijf met mijn simpele woning in het bos in de middel of nowhere zonder echt goede vrienden, alleen met Lucky.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Damen Ross Smith • Hunter

Damen had net tien stappen gezet toen hij plotseling voelde dat hij iets miste. Hij sloeg zichzelf bijna toen hij merkte dat hij zijn lievelingsgeweer niet mee had genomen. Geïrriteerd liep hij weer naar zijn auto en reed hij terug naar huis. Daar liep hij snel binnen en daalde hij de trappen af van de kelder waar zijn geweer nog lag. Net toen hij hem vasthad kreeg hij een sms. Hij opende hem en er stond:

Vanavond D – Night. Huis is zoals altijd open, ben er de gehele dag. R.’

Damen besloot om nog even thuis te blijven voor hij naar hem zou gaan. Hij was nu toch terug hier. Hij liep terug naar de keuken en besloot om vlug een slaatje te maken. Ondertussen zet hij een placemat en bestek buiten. Nu de zon scheen moest hij ervan genieten. Normaal zou hij nu een fles wijn openen en genieten maar het was volle maan vandaag en hij moest alert blijven. Hij besloot dan maar vlug zijn mails te lezen op zijn gsm. De helft was spam en de andere helft was van zijn werk. Hij werkte in een groot kantoor als accountant en deed al het boeken voor hen. Zijn job moest niet gedurende het hele jaar evenveel beoefend worden en daarom had hij veel tijd om te jagen. Damen maakte zijn slaatje en zette zich dan genietend neer. Nadat hij zijn slaatje heeft opgegeten en zijn mails heeft bekeken, wandelt hij terug naar binnen en doet nu een dubbelcheck om te zien of hij alles mee heeft. Daarna pakt hij zijn duffel bag op en stopt hij zijn COLT in zijn broekzak. Dan sluit hij weer zijn voordeur en rijdt hij naar Rhin.

[Dit klinkt misschien heel erg lullig van mij, maar ik vind het heel erg verwarrend als sommige de 1e persoon doen, en andere 3e persoon. Ik wil toch vragen de 1e persoon te doen (: Als je echt niet anders kan, dan moet je dat even melden aan mij]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Oké, ik ben gewoon om in andere topics de derde persoon te doen, in mijn verhalen doe ik normaal eerste persoon maar door topics doe ik dit in de derde, ik zal er in het vervolg op letten!]

Dorchadais schreef:
[Dit klinkt misschien heel erg lullig van mij, maar ik vind het heel erg verwarrend als sommige de 1e persoon doen, en andere 3e persoon. Ik wil toch vragen de 1e persoon te doen (: Als je echt niet anders kan, dan moet je dat even melden aan mij]

|| Ik zou het kunnen proberen! Alleen ik moet wachten op Desaparence. ||

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Grotendeels door het gegeven dat ik de bedenkelijke blik van Ayla op heb kunnen vangen voordat ik mijn voorhoofd op het blad van de bar heb geplaatst – geef ik uiteindelijk toe dat het een slecht idee is en maak ik binnen enkele seconden daarna een opmerking over de aankomende avond. Ik had de gehele hypothese rondom het aan de haak slaan van een Hunter geeneens op mogen brengen – Ayla kon er enkel en alleen maar van aan Cooper gaan denken en dat wilde ik absoluut niet op mijn geweten hebben. Voor haar was het namelijk een grote verschrikking om aan hem te denken, aangezien ze hem nooit meer zou kunnen zien of vasthouden. Voor mij bleef het een groot raadsel wat er met mijn demon uit het verleden aan de hand was – bedreef hij op dit moment de liefde met zijn aartsvijand, of bevond hij zich met vele messteken in een berm?
      ‘Het lijkt me inderdaad niet zo’n slim idee, die lui zijn tenslotte voor geen meter te vertrouwen.’ Voor enkele seconden sta ik mezelf toe om af te vragen hoe het zou komen dat Ayla op ieder moment van de dag een simpel antwoord weet te geven dat hartstikke vol zat met waarheden en adviezen – ze leek haast een wandelende psycholoog, voor andere personen in ieder geval. Wanneer ik echter hoor dat Ayla iemand bedankt – hoogstwaarschijnlijk een collega – breng ik mijn gedachten naar het hier en nu en concentreer me vervolgens op het eten.
Wanneer de omelet mijn blik bereikt, voel ik van het ene op het andere moment hoe uitgehongerd ik wel niet ben geworden door het gegeven dat ik een nacht niet heb geslapen en al vanaf zessen op de benen ben. Met grote happen weet ik een gedeelte van de omelet naar binnen te schuiven, terwijl Ayla niets anders schijnt te doen dan wat te plukken aan haar broodje – ik was niet de enige die slecht at, het zal een onderdeel zijn van onze problemen.
      ‘Het komt wel goed, Ro. Bovendien mogen ze het één keer proberen om een pijl – of wat dan ook – op je af te schieten. Ik let op je vannacht, wat er ook gebeurd.’ Alhoewel Ayla’s woorden gepaard gaan met een zelfverzekerdheid waar ik ‘ u ‘ tegen zou kunnen zeggen en een bemoedigende glimlach – voel ik mijn hart plotseling in mijn keel schieten. Mijn vork laat ik verslagen neer zakken, het stuk omelet er nog vers aan geprikt. Al vanaf mijn eerste Volle Maan vond ik het verschrikkelijk om te transformeren – het wilde me nooit goed lukken en het ging altijd gepaard met veel pijn, hoe zeer ik ook dacht aan het gegeven dat ik het pijnloos en gemakkelijk wilde laten verlopen. Hoogstwaarschijnlijk was mijn gehele spanning rondom de transformatie me tegen gaan staan, waardoor ik het nooit of te nimmer ‘ goed ‘ zou kunnen doen.
‘Ik moet binnenkort echt weer eens gaan beginnen met trainen – Ik vind het maar niets dat jij jezelf in gevaar brengt door continu op mij te moeten letten. Al zou ik maar een ding leren waarmee ik een Hunter de baas zou kunnen zijn. . .’ mompel ik zacht. Ik vond het verschrikkelijk om te zien dat personen waar ik van hield hun leven in gevaar brachten door voor mij te zorgen. Het was bijna schrijnend dat ik me iedere dag voor de Volle Maan aan praatte dat ik meer zou gaan trainen – wanneer het moment daar was, was ik altijd bang en klapte ik geheel dicht. ‘Ik zou eens wat aan Adam moeten gaan vragen – je zou denken dat hij er verstand van heeft, niet waar?’ Diep van binnen had ik helemaal geen zin om dingen aan Adam te gaan vragen – door het simpele gegeven dat hij de Alfa was. Het lag echter niet aan de jongeman zelf – integendeel. Het lag simpelweg aan het feit dat ik ‘ bang ‘ was in de buurt van een Alfa, ik voelde me geïntimideerd en werd er enkel en alleen maar door naar het verleden geslingerd.
      Voor een kort moment wend ik mijn blik af van Ayla – aangezien ik niet wilde dat ze de angst en onzekerheid in mijn ogen zou lezen. Doordat ik mijn blik door het eetcafé laat glijden, valt het me plotseling op dat Zico niet aanwezig is. Ayla en Zico hebben een band welke ik niet schijn te begrijpen – waardoor ik hem onbewust meer in de gaten blijf houden, simpelweg door het gegeven dat ik hem zou vermoorden wanneer hij Ayla zou kwetsen of haar iets aan zou doen.
‘Waar is Zico? Niets voor hem om te laat te komen,’ zeg ik daarom gemaakt vrolijk – terwijl ik op nieuw een hap van mijn omelet naar binnen weet te schuiven.

•• • ••



Wanneer ik de simpele vraag rondom haar medicijnen aan Mavis heb gesteld –– voel ik vrijwel direct een grote schok door haar lichaam schieten. Enkele seconden daarna merk ik eveneens op dat Mavis haar lichaam niet langer tegen het mijne aan laat leunen, waardoor ik een gedeelte van haar flauwe warmte moet missen. Daarnaast kon ze op deze manier geen warmte van mij over nemen –– het gegeven dat ze in een doorweekte pyjama door de straten heeft gelopen is niet goed voor haar gezondheid, ze zou van het ene op het andere moment ziek of verkouden kunnen worden.
      ‘N – Nee. . . Ik ben z – ze vergeten. I – Ik stond laat op en. . . en ben ze dus. . . vergeten.’ Gedurende haar haperende woordenstroom merk ik op dat er tranen in Mavis’ poelen zijn verschenen, waardoor ik binnenin mijn gedachten meer medelijden met haar krijg. Mijn gezicht blijft echter strak op het hare gericht – ik mocht in mijn binnenste dan medelijden met haar hebben, dit laat ik liever zo min mogelijk merken. Mavis wist namelijk exact hoe ik hierover dacht en ik kon aan de ene kant niet geloven dat ze simpelweg was vergeten om haar medicijnen in te nemen –– het allerbelangrijkste waar ze aan zou moeten denken op het gebied van Catherine.
Wanneer ik voor het tweede maal een strenge blik op haar gezicht werp, weet ik echter dat ze haar medicijnen nooit of te nimmer met opzet zou vergeten –– ze wilde zelf namelijk even lief van Catherine vandaan blijven. Hoogstwaarschijnlijk is het vergeten van haar medicijnen eveneens gepaard gegaan met het gegeven dat Catherine zich plotseling heeft getoond gedurende het maken van haar schilderij – waardoor ze flink over haar toeren is geraakt.
      Plotseling glijdt Mavis gemakkelijk van mijn schoot en wankelt grotendeels richting de kast, waar ze een paar schoenen uit haalt en deze vervolgens rondom haar voeten doet. Mijn hart schreeuwt dat ik haar tegen moet houden en terug op mijn schoot moet trekken, maar mijn gedachten zijn te veel bezig om de gehele situatie tot me te nemen en hem zo goed mogelijk te analyseren. Wanneer Mavis’ stem door de kamer klinkt weet ik me echter weer te concentreren en werp ik een gefronste blik op haar tengere gestalte. ‘Ik moet ze gaan halen, Rhin –– anders kan ik Catherine nooit overhalen normaal te doen vanavond.’ Alhoewel haar lichaam op dit specifieke moment een onbekende zwakheid uit schijnt te stralen, heeft ze een zekere vastberadenheid in haar stem waar ik niet al te graag tegenin zou willen gaan.
Grinnikend besef ik me enkele seconden later dat ik niet alleen haar leider ben, maar eveneens Rhin Philomena –– ik liet me nergens door tegen houden, al helemaal niet door een persoon welke te overstuur was om haar schoenen op een juiste manier vast te knopen. Door het voorgaande gegeven duurt het niet lang voordat ik de ruimte tussen mij en Mavis heb weten te overbruggen en haar opnieuw gemakkelijk op heb getild –– ditmaal enkel en alleen met mijn handen, welke als bankschroeven rondom haar bovenarmen zijn geklemd. Alsof ik een klein kind naar zijn time – out plaats breng, plaats ik haar opnieuw op het bed neer en tik vervolgens kort tegen haar neus voordat ik door de deur van de logeerkamer naar buiten glijdt.
      Slechts enkele minuten kom ik terug –– wetend dat Mavis zich nog op het bed zou bevinden, doordat ik haar een onuitgesproken bevel had gegeven door middel van een simpele blik. Rammelend met een wit doosje in mijn handen, schenk ik haar vervolgens een stralende glimlach. ‘Je zal dit doosje medicijnen hoogstwaarschijnlijk wel herkennen –– voortaan zal dit doosje zich bevinden op de bovenste plank van mijn eigen badkamerkast, wat betekent dat je er niet zonder toestemming aan kan komen. Begrepen?’
Zonder een echt antwoord af te wachten laat ik mezelf naast Mavis op de rand van het bed zakken –– om vervolgens het doosje te openen en er een strip pillen uit te halen, waar ik er zorgvuldig een uit weet te drukken. Wanneer ik hem op zij uit steek naar Mavis, kijk ik haar met een schuld bewuste glimlach aan –– een welke ze niet vaak te zien krijgt. ‘Oh –– en voor de volgende keer is het misschien wel handig om tegen je psycholoog te zeggen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken om je gestoorde oudere ‘ broer ‘. Ik moest iets verzinnen om eveneens een recept te krijgen voor je medicijnen.’

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 13:53 ]

---

•

II Ayla Hope Savaga – Wolf II

Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Ro haar vork laat zakken, met de verse hap omelet er nog aan. Voor een paar tellen vroeg ik me af wat er nu door haar hoofd heen ging terwijl tegelijkertijd de wetenschap zo te binnen zou vallen. Tenslotte hadden we geen van beide een bepaalde grens bij elkaar als het aankwam op dingen voor ons houden. Als ik vandaag, bij wijze van, een oranje onderbroek droeg met knal paarse stippen dan vertelde ik haar dat nog zonder blikken of blozen. Er was geen barrière meer tussen ons die dat zou doen verhinderen.
'Ik moet binnenkort echt weer eens gaan beginnen met trainen – Ik vind het maar niets dat jij jezelf in gevaar brengt door continue op mij te moeten letten. Al zou ik maar een ding leren waarmee ik een Hunter de baas zou kunnen zijn,' hoorde ik haar zacht mompelen waarop me direct te binnen schoot wat er aan de hand was. Ik was niet de enige die veel pijn had tijdens de transformatie, Ro had het ook. Echter had ik wel het idee dat de problemen die onze transformatie veroorzaakten geheel verschillend waren. Van kleins af aan kreeg ik op de dag van volle maan al spierpijn en krakende botten, die op sommige momenten erg pijnlijk waren, en was mijn transformatie een hel. Kermend van de pijn ging ik er in en huilend als een wolf kwam ik er weer uit. Het was vreselijk, maar het was nooit anders geweest. Zelfs nu niet want nog steeds had ik helse pijnen gedurende de dag, en op het moment zelf. Maar sinds ik het had weten te accepteren was het op de een of andere vreemde manier, verdraagzaam geworden.
Daarbij wist ik ook heel de angsten die Ro tijdens de volle maans nacht had, heel goed te begrijpen – al had ik er wel een stuk minder last van dan zij had. 'Ik zou eens wat aan Adam moeten gaan vragen – je zou denken dat hij er verstand van heeft, niet waar?' Mijn gezicht vertrok licht terwijl ik bedenkelijk vooruit keek. Zelf had ik het niet zo heel erg op met de Alfa die we nu hadden, tenslotte lag ik continue in een strijd met hem en daagde ik hem voortdurend uit. Zo trouw als ik bij mijn vroegere Alfa was, was ik nu niet geheel meer. Natuurlijk was ik wel trouw aan hem als het voor de hele roedel was en zou ik nooit hem, of de andere verraden want ze hadden ons beide volledig opgenomen. Het was echter het punt dat ik me voor mijn gevoel nooit meer helemaal kon toewijden aan een Alfa zoals ik eerder had gedaan.
'Ik weet het niet,' mompelde ik en stopte een nieuw hapje in mijn mond. 'Maar je zou het kunnen proberen, en je weet dat als het bij hem niet werkt dat ik – of een ander roedellid – je ook wel wil helpen,' voegde ik er aan toe. 'Waar is Zico? Niets voor hem om te laat te komen,' klonk Ro haar stem op een gemaakte, vrolijke toon. Ik was niet blind, en ook al deed ze haar best haar blik af te wenden, de glimp van angst en onzekerheid was me wel degelijk opgevallen zodra ze Adam zijn naam liet vallen. Voor dit moment besloot ik het te laten en niet verder meer in te gaan op het onderwerp, puur omdat ik merkte dat dit voor nu niet het juiste moment was. Dt ze echter over Zico begon vond ik dan weer minder.
'Geen idee,' haalde ik mijn schouders op en wierp een vlugge blik rond om te kijken wie er dan al wel precies waren. Mijn grootmoeder was er ook nog steeds niet en ik begon me lichtelijk af te vragen of ze gewoon wat later was, of dat ze misschien verhindert was, of dat er heel misschien iets aan de hand was. Waarschijnlijk was het gewoon en het eerste en maakte ik me veel meer zorgen dan nodig was. Iets wat ik nog weleens vaker wilde doen als het op haar aan kwam. 'Hij zal er vast zo zijn, wellicht pas 5 minuten voor openingstijd, maar oké,' vervolgde ik met een lichte ondertoon en meed Ro's blik opzettelijk omdat ik niet wilde laten merken dat de jongen me überhaupt iets deed. Wat ie ook niet deed, zeker niet. Dat maakte ik mezelf wel wijs als ik het weer benauwd kreeg wanneer hij veel te dicht bij kwam en ik hem opzettelijk begon te irriteren zodat hij weer afstand hield. Mannen waren tenslotte een terrein geworden waar ik me niet meer op wilde bevinden na wat ik had meegemaakt, en ik was ook niet van plan om er ooit weer een stap in te wagen.

[ bericht aangepast op 30 mei 2014 - 14:42 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[ Ik heb m'n post iets aangepast, had een foutje gemaakt wat ik niet helemaal door had :') ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Amaya knikte en ging wat rechtop zitten "Dat is wel een heel goed idee. Ik denk en hoop dat hij er ook zo over denkt. Misschien dat we hem even op kunnen zoeken, ik weet niet hoe druk hij het heeft?" zei ze en ik knikte. “Ja we kunnen zo wel naar zijn huis gaan.” Zei ik instemmend waarna ik luisterde naar Amayas verhaal. "Het hoogtepunt van deze maand is denk ik dat Samantha haar leven een beetje begint op de bouwen. Ik ben toch wel erg trots op haar en hoop dat ze een goede toekomst zal krijgen. Aan de ene kant ben ik natuurlijk heel erg jaloers op haar, je begrijpt waarschijnlijk wel waarom" kwam ze tot de conclusie en ik knikte waarna ik glimlachje. Ik weet dat haar zus een mens is en hoe erg ze ook van haar zus houd er af en toe ook wat ruzies zijn geweest en ze beiden toch in een andere wereld leven. "maar aan de andere kant hou ik stiekem wel van de avonturen die onze wolvensituatie ons oplevert. Ik weet niet precies hoe jij daar over denkt, maar kijk nou eens naar al die mensen om je heen. Zij zullen nooit meemaken en zien wat wíj wel mogen meemaken en zien." Zei ze en glimlachte dan, waardoor ik automatisch ook glimlachte. “Dat is erg fijn voor je zus, maar hé jij zal dat zeker ook krijgen en wij hebben inderdaad nog andere kwaliteiten die anderen niet hebben.” Zei ik gemeend e haf haar een klein stootje met mijn elleboog om haar wat goede moed in te duwen en daarna verscheen een grijns op mijn gezicht. “Kom, we gaan Adam!” zei ik en sprong op van het bankje waarna ik haar hand vast nam en haar recht hielp.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Adam James Hemene || 26 || Wolf

De douche had me lekker opgefrist waardoor me weer goed kon concentreren. Ik liep naar mijn kleding kast waar ik een al half kapotte spijkerbroer en een oud grijs t-shirt uitpakte om deze dan weer aan te trekken. Het waren oude kleren waar ik toch niks meer aan had. Ik vroeg mezelf altijd af hoe de andere zich voorbereiden op een volle maan. Ik wist dat Zico en Ayla zich op zondagen bezig hielden met hun werk in het eetcafé maar wat de andere nou precies deden was mij een raadsel. Ik hoopte maar dat ze niet te nerveus of gespannen werden van al dat wachten. Ik liep naar beneden toe, met mijn handdoek was ik nog steeds mijn haren aan het afdrogen, en liep naar de keuken toe. Daar aangekomen liep ik gelijk door naar de koelkast om een glaasje fris in te schenken. Het viel me op dat mijn voorraden weer eens moesten worden bijgevuld. "Notitie aan mezelf: morgen boodschappen doen." Het klonk misschien raar om zo tegen je zelf te praten maar het was ook wel fijn op een of andere manier. Zo kon ik mijn stem nog wel eens gebruiken en werd dit stille huis ook nog misschien ooit een beetje levendig. Ik leefde immers alleen. Nadat mijn ouders waren overleden en ik dus hier alleen was achter gebleven had ik geen gezelschap maar gehad. Natuurlijk de roedel wel maar niet bijvoorbeeld iemand van mijn familie. Ook een partner had ik nog nooit gehad. Natuurlijk wel eens een kleine relatie maar dat liep na een tijdje ook weer in duigen door mijn verantwoordelijkheid als Alfa. Het was ook wel een beetje raar als je vriendje opeens verdween in het midden van de avond om dan pas weer in de vroege ochtend terug te komen. Nee een relatie was op dit moment geen optie, hoezeer ik ook wel eens in het gezelschap van iemand zou willen zijn.
Nadat ik mijn glas leeg had gedronken liep ik naar buiten om daar even rond te kijken over wat ik kon gaan doen. Eigenlijk waren zondagen maar saaie dagen. Het was zo'n dat in de week dat ik niet wist wat ik eens zou moeten gaan ondernemen. Ik keek nog even om me heen toen het mij opviel dat er een plint aan de zijkant van het huis los zat. "Het moet maar." Ik liep naar de achterkant van het huis waar nog een rommel schuurtje zat, om mijn gereedschap te halen. Ik had niet veel nodig eigenlijk, alleen maar een hamer en wat spijkers. Terwijl ik terug liep zag ik dat de zon al veel meer boven mij hing wat betekende dat het zo ongeveer middag zou zijn. "De tijd gaat snel." Ik bukte me om met een paar spijkers de plint weer vast te maken. Het duurde ook niet lang voordat ik al weer klaar was met dit kleine klusje. Ik stond weer op om terug te lopen naar het schuurtje toen ik achter me opeens mijn naar hoorde. "Adam!" Wie kon dat nou zijn?

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Jade Moira Yorkwill|| Hunter

Ik hoorde de enigzins gerustellende woorden die Aspyn zei. "Jullie bedoel je." Zei ik. "Mijn ouders willen altijd dat ik dat ik binnen bij Rhin blijf met volle maan, remember?" vervolgde ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Op dat moment kwam er een smsje van Rihn binnen met de mede deling dat het volle maan was en dat hij de hele dag thuis was. Een zucht rolde over mijn lippen. Mijn ouders waren veel te beschermend. Ik mocht nooit wat echt vervelend. "Maar goed, genoeg over mij. Heb je zin in vanavond? Moet ik je helpen met oefenen? Ik neem aan dat je daar voor het bos in kwam of niet?" Pas toen ik merkte dat ik een vragen vuur op haar had afgestuurd voelde ik dat er bloed naar mijn wangen steeg. "Sorry," mompelde ik. Mijn blik richtte ik op het bos voor me. Ik hield er van om in het bos te zijn. Er was werkelijk waar geen fijnere plek op aarde. Ik was het grootste deel van mijn tijd in het bos als ik niet aan het studeren was. Soms nam mij vader mij mee om te trainen. Maar de training bleef maar minimaal aangezien hij mij wilde 'beschermen'. Tegen wat? Wolfsmensen? Daar waren die trainingen toch juisy voor of heb ik het mis? Ik had graag meegewild met volle maan. Als zou ik niet weten of ik een olf daadwerkelijk pijn zou kunnn doen of erger nog: vermoorden. Nee zo zat ik niet in elkaar. Ik kon toch niemand vermoorden. Ook had ik mensen horen zeggen dat sommige gevangen gehouden werden maar ik wist niet of ik dit wel moest geloven. Het klonk als lul koek maar wie weet was er een af ander leguber persoon die zo harteloos was dat hij of zij maar wolven ging verminken. Idioot. Zo iets doe je gewoon niet punt uit.

[Eindelijk mijn reactie, want ik heb nu pas wifi. Ik heb geen idee of ik morgen en zondag wifi heb. Vanavond in ider geval! Oh ja ik weet niet of ik genoeg woorden heb aangezien ik dit op mijn mobil doe en ik hem zesentachtig keer heb moeten passen. Daarbij weet ik ook niet of de spelling klopt. Sorry als er spelfouten in zitten!]

[ bericht aangepast op 30 mei 2014 - 19:01 ]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

~ ooops... Foutje. My bad...

[ bericht aangepast op 30 mei 2014 - 18:55 ]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †