|| Princess Protection Program || Speeltopic OO1. - Speeltopics

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[MT]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[MT]

"You only live once, but if you do it right, once is enough" - Mae West

[Hello!]

''I like the part when everythings become okay. It's just not the truth.''

[Hollah muchacha!]

wat was dit ookalweer

{Mijn Topics}

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

MT

I think you have to take me for me ~ Harry styles

[MT]

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 19:05 ]

Diego Alejandro Asturias/ Alex Damien Delaroux ~Prins

Met pijn in het hart kijk ik toe hoe alle spullen die ik bij me had - waaronder kleren, mijn mobiel, mp3, zonnebril, gewoonweg alles - worden weggedragen, en ik weet dat ik ze de komende tijd niet meer opnieuw zal terugzien.
"Ah crap, ik had een hele lijst moeten maken van alle muziek die op mijn iPod stond," zucht ik tegen niemand in het bijzonder. Ik word in 'normale' kleren gestopt, een jeans en een- een Hollister-shirt? Dit gaat erover! Ik rol mijn ogen wanneer ik als een klein jongetje mijn armen moet optillen omdat ik blijkbaar met mijn koninklijk achterste niet in staat ben van mezelf aan te kleden. Eenmaal aangekleed kijk ik het hoekje om van het kamertje waarin ik de nieuwe kleren moest aandoen, en kijk naar mijn zus. Ik grinnik even en volg dan voordat ik iets verder kan zeggen de make-overmensen, geen idee wat ze met me gaan doen.
"Geht mor zetten, keirel," zegt de jonge vrouw met een zwaar Russisch accent. Ik frons even en trek mijn wenkbrauwen op. Oke dan. Ik zet me voor de gigantische spiegel neer en kijk naar mijn lichtgebruinde gezicht. Ik ben dan wel niet erg ijdel, maar ik let graag op mijn uiterlijk. Ik heb een succesvolle puberteit achter de rug met gelukkig niet al te veel pukkeltjes en T-zone-probleempjes, met als gevolg dat ik er redelijk normaal en ongehavend uitzie. Wegens alle haast heb ik me niet kunnen scheren, met als gevolg dat er stoppeltjes de helft van mijn gezicht bedekken. Ik heb enkele dames hier horen zeggen dat het een deel is van mijn nieuwe 'look', wat ergens wel een positief punt voor mij is, gezien ik me dan minder moet scheren - iets dat ik niet al te graag doe.
Mijn ogen worden groot wanneer de Russische dame iets vastneemt dat verdacht veel lijkt op een schaar.
"Oh n-" Te laat.
Mijn rebelse, koppige periode van weigeren een knipbeurt te ondergaan is voor niets geweest. Een voor een knipt ze probleemloos mijn lokken eraf, en voor ik het weet, staart een kortgewiekte, knappe, jongeman me aan in de spiegel. Dit ben ik niet! Nee, uiteraard is dit de bedoeling. Wanneer ik opsta van de stoel, merk ik dat ik ergens het afgelopen uur Diego ben kwijtgeraakt. Vanaf nu ben ik Alex. En ergens diep vanbinnen voel ik me ook zo. Nu alleen maar hopen dat die persoon en Diego het kunnen vinden.

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 21:11 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Felicita Lucia Mariana Demetria Asturias/Demi Emélie Delaroux - Prinses.


Het verf werd uit mijn haren gespoeld en ik keek toe hoe ik met een handdoek over mijn haren voor de spiegel werd gezet. Hier en daar kwam wat make-up. Een beetje mascara, eye liner en lippgloss. Meer niet. Een vrouw kwam er aan met een wit kanten jurkje en een zwart leren jack, terwijl een man witte sandaaltjes vast had. Ik stond op en de vrouw wees naar een hokje. Met een kleine zucht nam ik de kleding aan en stapte het kleine hokje in. Langzaam kleedde ik me met tegenzin om. De vrouw klopte ongeduldig op het deurtje. Ik mompelde wat in het Spaans en opende het hokje. Mevrouwtje ongeduld wees op een stoel. ''Ga daar maar zitten.'' ik draaide met mijn ogen door haar overdreven Franse accent bij het Engelse. Alsof ik geen Frans kon? Kom nou toch. De handdoek werd van mijn hoofd gehaald en mijn haren waren niet meer bruin maar blond. Mijn mond viel een stukje open en ik vervloekte de idioot die dit had gedaan. De lokken werden gestijlt en een andere man kwam naar me toe. ''Vanaf nu ben je Demi Emélie Delaroux, en Diego is je broer Alex.'' vertelde hij me. Ik knikte en stond op. Waarom moesten die mensen nou perse weer Costa Marina aanvallen? Of waarom konden Diego en ik gewoon niet blijven. Ik keek even naar hem en zag dat zijn lange haren kort waren geworden.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Ilyaz Maunier

De schoolgangen waren volgepakt maar ik wist me toch zonder al te veel moeite tussen de leerlingen heen te bewegen. Er zaten veel voordelen aan het zijn van een van de populairste leerlingen en dit was er een van, geen gedrang en geduw, mensen maakten vanzelf net genoeg ruimte om erlangs te komen. Een stel jongere meisjes die bij hun kluisjes stonden wierpen steeds blikken naar mij en toen ik naar ze knipoogde wendden ze hun blik blozend af en begonnen een discussie over naar wie ik nou had geknipoogd.
Ik was redelijk vroeg in het lokaal, het leek mijn medeleerlingen nog altijd te verbazen dat een populaire jongen vroeg in de klas zat. Ze leken zich maar niet te beseffen dat hoe populair ik ook was, mijn opleiding was belangrijk voor me want ik had geen zin om in een fastfoodrestaurant te gaan werken voor de rest van mijn leven. Stebers waren niet de enige mensen die ambitie hadden, ik was vastbesloten om het familiebedrijf over te nemen wanneer ik ouder was en daarvoor zijn ik naar de universiteit moeten. Nadat ik mijn plaats naast het raam had ingenomen en mijn boeken uit mijn tas had gehaald in ik naar achteren in mijn stoel en wachtte op mijn vrienden - of de docent, ik wist niet wie hier eerder zouden zijn.

"You only live once, but if you do it right, once is enough" - Mae West

Diego Alejandro Asturias/ Alex Damien Delaroux ~Prins

"Vanaf nu ben je Demi Emelie Delaroux, en Diego is je broer Ales," hoor ik net nog een man tegen Felicita zeggen, voordat ze opstaat.
Ik kijk haar aan en grijns even.
"Wat vreemd, niet? Nu zijn we helemaal andere mensen."
Ik kijk nog een keer naar mezelf in de spiegel en sta ook op.
"Weet jij eigenlijk wat er nu met ons gebeurt? Ik bedoel, ik weet dat we ergens in Frankrijk zijn, maar moeten we naar school gaan? Waar moeten we wonen?"
Ik weet dat ik Felicita deze vragen kan stellen. Af en toe ben ik nogal traag van begrip, en ik denk dat het algemeen geweten is in de familie, dat zij de snuggerste is van ons twee. Ik hoop maar dat we niet in een te arm gezin terechtkomen, stel je voor dat het jaren duurt voordat ik weer een levend paard zie, en niet in een of ander kinderprogramma op een tv. Als ze al een tv hebben. Kom op, zo erg kan het toch niet zijn?

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Florine d'Aragon

Zuchten wierp ik nog een vluchtige blik in het spiegeltje, die ik op het deurtje van mijn kluisje had geplakt, en rommelde in mijn handtas. Al gauw vond ik wat ik zocht; mijn make up tasje. Ik werkte snel, maar nauwkeurig, mijn make up bij en keek goedkeurend naar het resultaat. ja zo kan ik mezelf wel vertonen dacht ik tevreden en sloot mijn kluisje. Het viel me nou pas op dat het al aardig druk was in de gang en de bel was nog niet eens gegaan. nerds.. dacht ik verveeld en rolde met mijn ogen. Ik zelf was nooit zo vroeg op school, maar het was dat ik vandaag vroeg met mijn vader mee kon rijden anders had ik de bus moeten nemen. Hallo de bus! Is die man wel goed bij zijn hoofd?! Dit was dus echt een eenmalige actie nam ik mezelf voor terwijl ik een paar eerstejaars geïrriteerd opzij moest duwen. Ik besloot mijn klaslokaal op te zoeken in de hoop dat daar wel al leuke mensen zaten, wat me sterk leek omdat het nog super vroeg was. Ik rechte m'n schouders en liep zelfverzekerd het klaslokaal in waar ik tot mijn grote verbazing Ilyaz al zag zitten op zijn vaste plaats naast het raam. Ik fronste voor een seconde licht mijn wenkbrouwen terwijl er een charmante glimlach op mijn gezicht verscheen. "Hey Ilyaz! Jij bent er vroeg bij!" Riep ik vrolijk naar hem terwijl ik plaats nam achter het tafeltje voor hem.

Felicita Lucia Mariana Demetria Asturias/Demi Emélie Delacroux - Prinses.

Ik merkte hoe Diego,of Alex, naar me grijnsde. ''Wat vreemd, niet? Nu zijn we helemaal andere mensen.'' hoorde ik hem zeggen. ''Ja,'' zuchtte ik. Ik moest nu gewoon doen alsof ik een of ander Frans kind was. Die uit Bordeaux ofzo kwam. ''Weet je eigenlijk wat er nu met ons gebeyrt? Ik bedoel, ik weet dat we ergens in Frankrijk zijn, maar moeten we naar school gaan? Waar moeten we wonen?'' Lachend schudde ik kort mijn hoofd. Hij was niet zo super slim. Pap zei altijd dat ik de slimste was, maar hij juist degene die betere eisen kon stellen. Dit vond ik eigenlijks ook wel. ''Ik hoorde ze zeggen dat we naar een of andere familie De la Vincé gaan. Ergens in de stad Vivant, en inderdaad naar school moeten gaan.'' antwoordde ik. ''Hopelijk wonen ze niet in een krot ofzo iets.'' mompelde ik er achter aan.

[ bericht aangepast op 5 juni 2014 - 6:52 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Ilyaz Maunier

Ik was stick-poppetjes in mijn schrift aan het tekenen toen een bekende stem mijn aandacht trok. 'Hey Ilyaz! Jij bent er vroeg bij!'
Toen ik opkeek zag ik dat Florine de plaats voor mij in beslag had genomen. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik ben altijd vroeg,' antwoordde ik. 'Jij bent degene die ik hier nog niet verwachtte.'
Als er een persoon was die ik hier nog niet had verwacht dan was het Florine wel. Ze reed meestal met haar vader mee en was daardoor altijd een van de laatsten die het lokaal binnenkwam. Ze was dan waarschijnlijk ook de enige persoon in onze klas die niet wist dat ik 's ochtends altijd een van de eersten in het lokaal was. Nou zou ik misschien niet zo vroeg op school zijn als ik niet elke dag de bus nam, mijn vader was om zes uur het huis meestal al uit en mijn moeder bracht mijn kleine zusje naar school aan de andere kant van de stad.

"You only live once, but if you do it right, once is enough" - Mae West

Diego Alejandro Asturias/ Alex Damien Delaroux ~Prins

Ze schudt haar hoofd en lacht.
"Ik hoorde ze zeggen dat we naar een of andere familie De la Vincé gaan. Ergens in de stad Vivant, en inderdaad naar school moeten gaan. Hopelijk wonen ze niet in een krot ofzoiets."
Dat laatste zegt ze een pak stiller dan de rest, maar toch versta ik haar nog. Volgens mij is dat een van die nadelen aan tweeling zijn. Er is niets zo moeilijk als geheimen houden voor elkaar. Of dat denk ik toch. Toch lach ik even.
"Ik was net hetzelfde aan het denken. Ik vind het al vreselijk genoeg dat paardrijden nu niet meer zo vanzelfsprekend is." Ik sla mijn arm om mijn zusje heen en trek haar tegen me aan. "Ach, we slaan ons er wel door, niet? En anders dan sla ik op hun bek. Of ik bel naar Ricardo, die komt het dan wel voor ons doen."
Ik grijns lichtjes. Ricardo is een van de weinigen die nog langer aan het hof werkte dan onze ouders, denk ik. Hij is een van de trouwe beschermelingen van vader, en eerder een familievriend dan zomaar personeel.

But I still have this faith in the truth of my dreams.