Het gaat écht niet goed met me... - Liefde, Vriendschap & Familie

Hallo iedereen,

In mijn vorige topic vertelde ik jullie over dat het niet zo goed ging met me. Nu gaat het zelfs nog slechter met me. Ik zit zo ontzettend slecht in m'n vel dat ik niet kan stoppen met huilen. Hierbij verontschuldig ik me ook vast voor eventuele typfouten die in de tekst staan, want daar let ik toch aanzienlijk minder op als ik me rot voel. Ik ga helemaal kapot aan mijn gedachten waarin ik er over nadenk om mezelf van kant te maken. Ik ben het eigenlijk helemaal zat. Ik weet simpelweg niet meer waar ik het heb en er is gewoon fucking in de buurt die mij snapt.

Er is niemand waar ik naartoe kan gaan om bij uit te huilen. M'n beste 'vriendin' is alleen nog maar in Zwolle en gaat alleen maar om met een ander meisje. Dat andere meisje heeft mij een soort van vervangen. Mijn ouders snappen niets van mijn situatie, ze zeggen dat ze niet meer weten hoe ze me moeten helpen en daar word ik alleen nog maar moedelozer van. Ik word langzaamaan krankzinnig. Gisteren had ik een gigantische terugval waarin ik in m'n hoofd een plan had bedacht om mezelf in ieder geval erg ver heen te krijgen. Ik zou, als er niemand thuis was, een mes pakken en mijn polsen doorsnijden. Dat kon toen niet, want er was uiteindelijk toch iemand thuis.

Nu ging het vanavond helemaal fout. Mijn moeder is nogal boos dat ik een jongen leuk vind, terwijl die jongen alles voor mij betekent. Ik hou van die jongen en hij is een van de weinigen die mij wél snapt. Nu kreeg ik vanavond ruzie met mijn moeder net op het moment dat hij opgehaald moest worden, zodat we niet meer normaal konden skypen. Dat skypen is iets waar ik me altijd op verheug, omdat die jongen me altijd op weet te vrolijken. Ik weet simpelweg niet meer wat ik moet. Ik durf niks meer met mijn ouders te bespreken, bij alles wat ik zeg worden ze boos.

Ik wil zo ontzettend graag het huis uit. Maar ondanks dat ik 18 ben, proberen ze me nog steeds onder de duim te houden. Nu ga ik zo kapot aan dat ik het eerste beste voorwerp dat ik kon vinden, een nagelschaartje, heb gebruikt in een poging mijn arm open te snijden. Ik voel me zo verschrikkelijk slecht. Ik baal er aan een kant van dat het me niet gelukt is en aan de andere kant vind ik het erg want ik had die beste vriend een belofte gedaan mezelf niet te pijnigen.

Kan iemand me alsjeblieft even heel hard slaan? Dat is het enige wat ik nu verdiend heb.

Update:
Vrijdag was echt een groot drama. Ik was ontzettend verdrietig en begon me weer suïcidaal te voelen. Toen heb ik dus maar een brief geschreven aan mijn ouders. Mijn vriend was er toen om me te steunen, hij belde me en toen kwam m'n moeder net m'n kamer binnen lopen. Ze kon precies horen dat hij 'ik hou van je' tegen me zei en kwam er daardoor achter dat we een relatie hadden. Ze werd super boos en toen hebben we bijna een slaande ruzie gehad. Daarna ben ik weggelopen van huis en heb ik de bus naar Zwolle gepakt. Mijn vriend was daar ook met z'n moeder om me op te vangen. Toen heb ik mijn moeder gebeld en die kwam me weer ophalen, helemaal boos en verdrietig echt alles. Thuis heb ik een hele preek van m'n ouders gehad, maar m'n vriend mocht de volgende dag wel langskomen en toen hebben we een hele gezellige dag gehad samen.

[ bericht aangepast op 23 juni 2014 - 20:25 ]

---

26 - 02 - '16

Lazet schreef:
Ik ken je niet zo goed, dus ik kan je niet echt persoonlijk advies geven, maar toch wil ik dit even zeggen.
Het is niet leuk dat je ouders nog zoveel over je willen bepalen, ze zouden je vrijheid moeten geven, zeker nu je 18 bent. Probeer anders een plan te maken om uit huis te gaan, ik weet niet hoe het met je studie zit, maar je kan gaan werken, kamers zoeken etc. Dan heb je in ieder geval een doel voor ogen. Maar weglopen van je problemen helpt niet, ik denk dat als je weggaat zonder dat je het oplost met je ouders, je je nog steeds naar zal voelen.
Misschien heb je wel een impact gemaakt op je ouders, door weg te lopen. Heb je die brief wel al gegeven aan je ouders?
Gelukkig heb je steun van veel mensen, en als je het even niet meer ziet zitten, denk dan aan deze personen die achter je staan. Je hebt al veel leuke momenten gehad in je leven, koester deze momenten, het is zonde als ze allemaal voor niks zijn geweest!
Zelf heb ik in een, weliswaar minder erge, maar wel soortgelijke situatie gezeten, dus als je eens behoefte hebt om bij iemand alles eruit te gooien, zal ik er altijd zijn ^^
Wat jij nodig hebt is niet een harde slag, maar iemand om op te kunnen steunen. Het is naar dat je vriendin je heeft laten gaan voor een ander, maar blijf er niet in zitten. Laat haar lekker, jij weet wat ze mist! Iedereen hier staat achter je, en ook al is het niet hetzelfde als in het echt, we zullen je allemaal steunen, al is het maar door een computer scherm!

Ik heb de brief gegeven aan m'n ouders. Ze schrokken ervan en zeiden dat ik met de dokter moet gaan praten. Die gaat me echter doorverwijzen naar die fucked up slechte organisatie waar ik nu zit en daar schiet ik nog niets mee op. Maar je hebt wel gelijk, weglopen voor de problemen is écht niet de optie. Ik heb echter wel de ogen van m'n ouders geopend. Ze doen al iets normaler tegen me en beginnen me nu ook te behandelen als een volwassene, niet als een klein kind. Uit huis gaan kan echter pas als ik klaar ben met m'n opleiding, dat is dus over 2,5 jaar. Tot die tijd moet ik nog even volhouden.

---

26 - 02 - '16

Antisocial schreef:
(...)

Ik heb de brief gegeven aan m'n ouders. Ze schrokken ervan en zeiden dat ik met de dokter moet gaan praten. Die gaat me echter doorverwijzen naar die fucked up slechte organisatie waar ik nu zit en daar schiet ik nog niets mee op. Maar je hebt wel gelijk, weglopen voor de problemen is écht niet de optie. Ik heb echter wel de ogen van m'n ouders geopend. Ze doen al iets normaler tegen me en beginnen me nu ook te behandelen als een volwassene, niet als een klein kind. Uit huis gaan kan echter pas als ik klaar ben met m'n opleiding, dat is dus over 2,5 jaar. Tot die tijd moet ik nog even volhouden.

Fijn dat je ouders het nu wel inzien. Het is altijd beter als ze je meer als een gelijke behandelen.
Plus, 2,5 jaar gaat zo voorbij, maak je daar geen zorgen over. Je bent al die tijd zo sterk geweest, en ik weet zeker dat het je lukt om het vol te houden.
Focus je op je opleiding, probeer er een leuke ervaring van te maken, en de 2,5 jaar zijn zo om ^^

---

I solemnly swear that I am up to no good.

Ik ben blij dat het al wat beter gaat met je!! Onthoudt dat je geliefd bent en dat het alleen nog maar beter kan gaan! Je kan het, wij geloven in je, dus geloof ook in jezelf. En vraag om hulp wanneer je die nodig bent. Je mag er zijn en je bent het waard!
kusjes en knuffels<3

---

Heaven is where love is. Love is where your heart lies. <3

Antisocial schreef:
(...)

Ik heb de brief gegeven aan m'n ouders. Ze schrokken ervan en zeiden dat ik met de dokter moet gaan praten. Die gaat me echter doorverwijzen naar die fucked up slechte organisatie waar ik nu zit en daar schiet ik nog niets mee op. Maar je hebt wel gelijk, weglopen voor de problemen is écht niet de optie. Ik heb echter wel de ogen van m'n ouders geopend. Ze doen al iets normaler tegen me en beginnen me nu ook te behandelen als een volwassene, niet als een klein kind. Uit huis gaan kan echter pas als ik klaar ben met m'n opleiding, dat is dus over 2,5 jaar. Tot die tijd moet ik nog even volhouden.

Fijn dat je ouders eindelijk naar je luisteren enz.

---

16 - 09 - '17

Lieve Erieka

Ik weet elke situatie is anders maar ik snap je, ik heb tot twee maanden terug ook met zware zelfmoordneigingen rondgelopen en sommige littekens zie je nog. Ik heb ook in de situatie gezeten waarin mijn moeder en stiefvader me niet begrepen en al het kleine wat ik flikte boos werden. Tot gevolg dat ik mezelf zwaar pijnigde en verslaafd was aan wiet.

Mocht je een keer een weekend even ontspannen, mag je rustig naar kerkrade komen.
tevens wil ik je ook helpen op emotioneel vlak, tenminste als jij dat wilt?

Ik vind het erg rot voor je hoe je situatie nu is maar bedenk je maar dit: alles maakt je sterker. Ik weet dat deze woorden je niks doen op het moment maar het zijn de kleine dingen die het doen

En zoals de meeste zeiden: we zullen er altijd voor je zijn. Al is het maar door het internet

Be strong

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

^ Hasselt (Overijssel) en Kerkrade is een behoorlijke afstand, maar ikzal het in mijn achterhoofd houden (:
Dankjulliewel voor het meeleven en de tips!

---

26 - 02 - '16

Antisocial schreef:
^ Hasselt (Overijssel) en Kerkrade is een behoorlijke afstand, maar ikzal het in mijn achterhoofd houden (:
Dankjulliewel voor het meeleven en de tips!

Ik kan je komen ophalen heb je 40 % korting^^

ontopic: I'm glad you are(flower)

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Het is dat ik niet weet waar je woont anders was ik naar je toegekomen om je een knuffel te geven.
Dat terzijde, wat is de reden dat je pas uit huis kan als je klaar bent met je opleiding? Er zijn volgens mij mogelijkheden, zeker voor iemand van achttien, om uit huis te gaan, ook begeleid als dat beter is. En als het juist niet goed gaat door deels thuis...
Het geeft in ieder geval erg veel moed weer dat je je ouders die brief hebt laten lezen en ook dat je er iets aan wilt doen, maar dan natuurlijk wel iets wat voor jou helpt. Als die organisatie voor jou niet helpt, is het dan een idee om dat aan te kaarten bij je dokter om te kijken wat voor andere opties hij weet? Of een psycholoog op te zoeken die niet bij die organisatie hoort?
Ik heb nooit in die situatie gezeten waar jij nu inzit, dus wie weet heb je helemaal niets aan mijn advies, maar weet dat ik altijd voor je klaarsta en dat je altijd tegen me aan mag praten, je verhaal kwijt mag of iets dergelijks. Misschien reageer ik niet gelijk omdat ik iets aan het doen ben, maar ik zal zeker reageren.
Wat ik je ook nog wil vertellen, is dat er genoeg mensen zijn die om je geven. De reactie van Hartnett is daar al een voorbeeld van, maar je vriend en zijn moeder natuurlijk ook. Vergeet dat alsjeblieft niet.

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

Antisocial schreef:
(...)

Nee die heb ik niet, volgens mij. Ik weet überhaupt niet wat dat inhoudt.

Een EWP of hoe je het ook noemen wilt (ze geven er overal weer een andere naam aan namelijk) is een soort stappenplan. Het is verdeeld in ongeveer drie fase's. Bij mij ziet het er een beetje zo uit:

Fase één: Ik voel me ontspannen
- Wat er te zien is: vul zelf maar in: vrolijk, ontspannen, in gesprek met anderen etc.

Fase twee: Ik voel me gespannen
-Wat er te zien is: onrustig bijv. tikken, kortaf zijn naar mensen, negatieve gedachten etc.

Fase drie: Crisis
-Wat er te zien is: Uit contact zijn, zelfmoordneigingen, zelfbeschadiging etc.

Dit is even heel globaal, want vaak zit er tussen fase één en fase twee heel wat en tussen fase twee en drie ook nog heel wat. Maar wat vaak zo is is dat je helemaal niet door hebt in welke fase je zit en dat je zo door kan schieten naar twee of zelfs naar drie. Door dit stappenplan kan je sneller je bewust worden van je emoties en waar je ongeveer zit. Zodra je dát doorhebt kun je kijken wat je kan doen om niet in fase drie te komen. Als je bijv. merkt dat je in fase twee zit kan je een vriendin o.i.d. opbellen om weer wat ontspannender te raken. Zo kan je een beetje een lijstje voor jezelf maken en dat kan je erbij pakken voor als je weer een keer merkt dat je je enorm rot voelt en drang hebt om bepaalde dingen te gaan doen die eigenlijk niet goed zijn. 't Is een soort steuntje in de rug.

Het klinkt eigenlijk heel simpel en voor de hand liggend, maar je er bewust van zijn is zó belangrijk.

---

It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso