Camp NaNoWriMo November 2014 [5] - Stamcafé

Veronica Chyera woont in Juceila. Juceila ligt tussen het Oude Zwitserland en Italië in. De derde wereldoorlog was al bijna een eeuw verstreken, maar je kon nog steeds de gevolgen ervan zien. Het herindelen van de wereld. De paniek en vooral angst.
Door het opwarmen van de aarde en de gevolgen van de oorlog zijn verschillende dieren zo geëvolueerd en muteert dat ze een bedreiging voor de mens vormen. Zo is de zeventienjarige Veronica opgegroeid in Amynta, maar nog nooit buiten de muur geweest. Ze leeft binnen de muren van Amynta, wat ooit een levendig stadje was geweest in het oosten van Juceila. Dankzij de opmars van de Lerola, grote, vleesetende zwarte vogels, hebben de inwoners van Amynta honderden jaren geleden een koepel om Amynta heen gebouwd. De muren bestaan uit bakstenen, die langzaam overgaan in glas.
Op een dag komen er vreemdelingen vanuit de verte aan. Het blijkt een groepje vluchtelingen te zijn die tijdelijk onderdak zoeken, voordat ze verder trekken naar Elish, waar het veilig lijkt te zijn. Veronica leeft binnen de muren een vredig bestaan en wil absoluut niet weg. Maar als het noodlot beslist, heeft ze geen andere keuze.

Het gekletter van onze zwaarden weerklonk door de oefenzaal. Zweetdruppeltjes verschenen op mijn voorhoofd, die ik tussen de slagen door verwoed wegveegde met de rug van mijn hand. Mijn beste vriend Gunnar en ik waren ons aan het voorbereiden op de dag dat we achttien zouden worden. Dan mochten we kiezen wat we wilden worden. Bewaker of burger. Voor bewaker moesten we een conditie test en behendigheidstraining voldoen, waar we al jaren voor aan het trainen waren. Als autoriteit zijnde had je namelijk meer gezag als een gewone burger. Gunnar had me in het begin overgehaald om samen met hem een autoriteit te worden. Eerst zag ik er het nut niet in, aangezien ik het leven als gewone burger in Amynta wel fijn vond. Ik hoefde me nergens zorgen over te maken, aangezien alles goed geregeld was. Het kostte Gunnar een paar maanden om me over te halen om met hem te gaan trainen. Drie uur per dag, elke dag trainden we. Met name in zwaard vechten, want het bleek dat ik dat erg leuk vond om te doen. Op dit moment stond Gunnar aan het winnen, wat me enorm frustreerde. Vanuit mijn ooghoek zag ik wat bewegen en mijn zwaard vloog uit mijn handen. Met een hels kabaal vloog hij op de grond. Omdat ik zo schrok van de onverwachte beweging, kwam ik met mijn achterwerk op de koude vloer terecht. Ik kon de klap nog net tegenhouden door hem met mijn handen op te vangen. Met een pijnlijke blik wreef ik met mijn handen over mijn polsen heen. Met een verslagen blik op mijn gezicht keek ik naar hem op.
‘Dood,’ zei Gunnar met een grijns, toen ik het puntje van zijn zwaard op mijn hals voelde. Hij stak een hand uit en hielp me overeind. Gunnar kende ik al vanaf mijn geboorte. Toen mijn ouders nog leefden, waren mijn ouders goed bevriend met zijn ouders. Het was dus bijna vanzelfsprekend dat wij ook goede vrienden werden. We kenden elkaar door en door, maar over sommige gespreksonderwerpen sprak ik liever met een meisje. Welke jongens ik bijvoorbeeld leuk vond. Die fout maakte ik nooit meer. Zo’n drie jaar terug, rond mijn vijftiende, had ik aan Gunnar opgebiecht dat ik Edmund leuk vond. De dag ernaar wist iedereen uit Amynta het. Een hele week durfde ik niet naar buiten te komen. Ik schaamde me kapot. Het erge was nog dat ik hem altijd leuk heb blijven vinden. Helaas was hij onbereikbaar voor mij. Zijn vader was de belangrijkste man van deze stad. De leider van Amynta.
Het was een wonder dat Gunnar en ik elkaar al zo’n lange tijd kenden. Niet veel mensen hadden nog vrienden van vroeger die nog in leven waren. Gunnar was een jongen van zeventien jaar en had kort rood haar, wat alle kanten op stak. Diepe bruine ogen, die altijd boekdelen uitspraken. Hij werd bijna achttien. Terwijl ik nog tot mei moest wachten, werd hij het in december al. December werd het over twee maanden. Gelukkig was het niet zo dat als je jarig was geweest, dat je dan gelijk de test kon afleggen. Dit was maar één keer in de vier jaar. Dat vond zich plaats in een afgesloten gebouw, wat in het centrum van Amynta stond. Hier werden de testen afgelegd en vergaderingen houden.
Nu was er een onafgebroken twinkeling in uit te lezen, waarvan ik eruit maakte dat hij het leuk vond om me weer eens zien te verliezen. We waren aardig gewaagd aan elkaar en meestal kwamen onze oefensessies op gelijkspel uit. Vaak waren we dan beiden te moe om nog verder te gaan.
‘Gefeliciteerd. Voor deze keer dan. Ik liet je winnen, aangezien ik moe werd.’ Ik loog glashard. Hij had terecht gewonnen, maar dat pleziertje wou ik hem niet geven. Gunnar grijnsde echter en schudde met zijn hoofd heen en weer. Hij geloofde er niets van. Nee natuurlijk niet. Ik kon voor geen meter liegen. Ik hoefde het niet eens te proberen. Elke keer faalde ik er toch weer keihard in.
‘Je kan me nooit eens normaal feliciteren hè?’ zei hij spottend tegen me. Samen liepen we terug naar de kleedkamers. Het begon al donker te worden, dus ik moest opschieten, wilde ik niet dat mijn oma kwaad op me zou worden. We wierpen elkaar nog een korte knik toe en splitsten ons op. Hij in de jongenskleedkamer en ik in de meisjeskleedkamer. We trainden in iets wat vroeger een oude sportzaal was. De apparatuur die er nog stond was inmiddels al zo erg vervallen dat we ze allemaal op een grote stapel hadden gegooid, zodat we ruimte hadden om ons voor te bereiden voor wat zich achter de muur bevond. Als je namelijk tot autoriteit werd benoemd, was er namelijk ook een kans dat je uitgezonden werd, om de Lerola’s op te sporen en te doden.
Zo’n honderd jaar geleden werd het eerste gemuteerde dier gevonden. Het leek op een raaf van vroeger, maar had vlijmscherpe tanden en was wel een meter lang, als het al niet langer was. Inmiddels waren ze zo gemuteerd en doorgegroeid, dat het leek alsof ze gewoon konden zien en horen als ons. Alleen konden ze dan nog vliegen en enorme duikvluchten maken, als ze een prooi zagen. Ze waren vleeseters, net als ons, alleen leken ze mensenvlees lekkerder te vinden dan dierenvlees. We konden ze niet verslaan. Ze leken geen zwakke plek te hebben. Onderzoeken leden tot niet uit. Ze doopten de vogels om tot Lerola, wat zwarte vogels betekende. Zag je een Lerola, dan kon je het wel schudden en alvast beginnen met het graven van je eigen graf, als de Lerola’s zo vriendelijk waren om wat van je over te laten blijven. Ze aten je letterlijk tot op het bot op.