• Heb je ooit willen leven als een halfgod? Is jou idee van een perfecte zomer rondrijden op pegasi en duelleren met magische wapens uit de smidse van Hepheasthos? Op een levensgevaarlijke queest gaan? Dan is dit je perfecte kans!
          Zoals elk jaar komen de dertienjarige halfgoden verspreid over het jaar aan op Camp Halfblood. Ze krijgen een rondleiding van één van de gebouwoudste en zullen tot ze zijn erkend hun tijd doorbrengen in het Hermesgebouw. En worden voorspellingen gedaan, gaan kampers dood en er zullen nieuwelingen bij komen, maar toch heeft elke halfgod zijn eigen verhaal en beleefd het kamp vanuit een heel ander standpunt.

    Er is op zich geen verhaallijn, op het punt na dat Kronos op het moment de grootste bedreiging is. Gaia en de Giganten zijn allemaal nog niet herrezen, maar dit is misschien een idee voor later in het verhaal. Wanneer je samen met bepaalde halfgoden op een Queeste wilt, hoor ik graag wie, wat, waar en waarom. Er moet natuurlijk een goede reden achter zitten en we houden het realistisch. Wanneer je mijn toestemming hebt zal je mogen beginnen aan de queeste met je mede-spelers.
          Het reserveren van een kind van de grote drie, moet bij mij aangevraagd worden. Van hun zullen één, op grote uitzondering twee kinderen zijn gezien deze eigenlijk verboden zijn. Bedenk dus ook dat deze niet hun hele verleden makkelijk in de schoolbanken hebben gezeten en soms een enkele aanval hebben gehad.
          Het gebruiken van personages uit de boeken mag, dit is niet verplicht. Er zit ook geen max aan het aantal personages. Ik weet dat PJ-RPG's niet veel mensen trekken en om het kamp een beetje op te vullen is het dus handig als er meerdere personages door iemand worden gespeeld. (:

    Dit verhaal speelt zich af een jaar na de laatste Olympiër. Kronos zijn handlangers zijn druk bezig de titaan weer te laten herrijzen.


    We beginnen op een normale dag op het kamp, zoals eerder aangegeven. Ga hier alsjeblieft niet Mt'en maar begin direct met posten, 150 woorden is niet veel (:


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    † Tobias Doron †

    Hij prikte haar zacht in haar zij, waardoor ze een rare beweging maakte. Het boos kijken van haar faalde dan ook. En hij grinnikte eventjes om haar woorden. ''Dat ben ik ook meestal niet,'' grijnsde hij. Waarna hij haar vanuit zijn ooghoeken aan keek. ''Of wel?'' Nog voordat ze antwoord kon geven, of wat dan ook greep hij zijn grijze beanie weer en trok deze over zijn hoofd. ''Aah..beter. En ik kreeg hem dus wel terug.'' Hij grijnsde eventjes naar Storm. ''Nu ben ik ook niet meer lief, of wel?'' Zachtjes prikte hij haar weer in haar zij, enkel om haar te plagen. Hierdoor kon hij eigenlijk wel verwachten dat hij Wat hem niet zo veel uit maakte. ''Ach, nu ben je best sneu. Ik pak mijn muts terug, en heb je twee keer gepord.'' zei hij met een plagerige ondertoon tegen haar. Waarna hij uiteindelijk door moest lachen.


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares

    "Dat had ik ook niet bepaald van je verwacht." Het was waar, ik stond er niet om bekend half werk te doen als ik vocht, dus waarom nu dan opeens wel kalm aan gaan doen? Omdat hij het was? No way, dat zou eigenlijk enkel maar een extra reden moeten zijn om nog harder door te gaan kloppen erop eigenlijk. Hij had het eigenlijk ook wel verdient.
    "Maar onthoofd me niet, wil je." Hoewel het sarcastisch klonk, vond ik het alles behalve grappig. "Ik was nog niet van plan nu dood te gaan."
    Ik kon er eigenlijk alles behalve mee lachen. "Je zou niets beters verdienen na je stunt van vorig jaar." Gromde ik tussen opeen geklemde kaken door. "Wij wilden evenmin dood gaan, niemand van ons. En toch had het heel goed kunnen gebeuren."
    Een tel keek ik toe, maar ik liet me niet afleiden door de gouden schittering. In geen tijd had hij een zwaard in z'n handen en zette hij een stap achteruit. "Dus, laat maar eens zien of je me nog altijd tegen de grond kan krijgen na een jaar."
    Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Een tel woog ik m'n eigen wapen in m'n hand, voor ik uithaalde. Hard en precies, wetende uit ervaring en instinct waar de plekken waren die het kwetsbaarst waren. Ik had in het afgelopen waar niet bepaald in een hoekje zitten kniezen of janken als hij dat dacht, maar keihard verder getraind. "Hopelijk heb je een bed gereserveerd in het hospitaal." Smeet ik nijdig terug, samen met de slagen van m'n zwaard.


    "Nothing is True. Everything is Permitted"

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


          'Je zou niets beters verdienen na je stunt van vorig jaar.' Ze klemde haar kaken op elkaar. Jep, ze was boos. Zelfs een kleuter van drie zou dat nog op kunnen merken. 'Wij wilden evenmin dood gaan, niemand van ons. En toch had het heel goed kunnen gebeuren.' Hij nam zijn zwaard steviger vast, wetend dat ze aan zou vallen wanneer hij het minste op zou letten. 'Hmhm.. Jammer genoeg ben ik dus niet zo dood als jullie dachten dat ik was.'
          Ze haalde uit, waarop hij moest bukken en snel weer overeind moest komen om de volgende slag van haar zwaard te ontwijken. Op dit soort momenten was hij blij dat hij thuis niet stil had gezeten maar gewoon door had getraind. 'Hopelijk heb je een bed gereserveerd in het hospitaal.' Luke begon zacht te lachen terwijl hij haar zwaard blokkeerde met zijn eigen wapen, om het van zich weg te slaan en zelf vol naar de zwakke punten in haar harnas uit te halen. Onbewust volgde hij haar bewegingen precies, in een poging haar handelingen te kunnen voorspellen. Misschien was het verstandiger geweest als hij zelf ook iets van een wapenuitrusting aan had getrokken in plaats van enkel een vest en shirt tegenover iemand zoals Selena. 'Nee, natuurlijk niet. Ik val veel liever onverwachts binnen.'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Nathan Dylan Chase - Zoon Apollo
    "Once I felt insulted when someone called me weird. Now I'm insulted is someone calls me normal."


    Ik gooi nog wat messen en kijk trots naar de drie van de vijf messen die raak zijn. Iemand komt neuriënd hierheen gelopen en ik kijk op wie het is. Jacelyn. Luke en Selena zijn verderop aan het zwaardvechten. Luke heeft vaak genoeg geprobeerd me zwaardvechtlessen te geven, maar alles tevergeefs. Ik ben er gewoon heel slecht in. Jace begint te schieten.
    "Hoi," zegt ze. Ze schiet raak en ik kijk haar niet aan. Van haar krijg ik nog steeds niet echt goed de hoogte of ze me mag of niet. Daarom reageer ik niet enthousiast, maar ook niet geïrriteerd als ik haar zie.
    'Hallo, Jacey.' Ik geef mensen altijd bijnamen, iets wat ik altijd al deed en er niet uit krijg. 'Lange tijd sinds ik jou gezien heb.' Het is waar, ik zie haar bijna nooit. Sowieso zie ik bijna nooit meer iemand want ik doe alles alleen of met vrienden zonder met anderen te praten. Samenwerken met anderen dan mijn vrienden zit er ook echt niet in, dus ik ben niet echt sociaal. 'Volgens Luke negeer je hem,' zeg ik zonder weg te kijken van de schietbaan. Ik werp een paar messen en pak dan weer mijn boog omdat ik me zo echt verschrikkelijk slecht voel.


    Spoiler alert: you will save yourself

    Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares

    Wie zou eigenlijk niet boos zijn, na wat er gebeurd was en je opeens tegen iemand moest vechten die je als vriend beschouwd hebt? Nee, dat was lekker voor het vertrouwen zeker? "Hmhm... Jammer genoeg ben ik dus niet zo dood als jullie dachten dat ik was." Misschien zou m'n antwoord heel hard klinken, maar aan de andere kant, was het ook wel ergens waar. "Het was beter geweest als je wel dood was geweest." Dan moest ik op z'n minst niet meer leven met de kennis dat een van m'n vrienden me verraden had.
    Hij kon wegduiken wat hij wilde, of het hem een pak slaag zou besparen, was nog maar de vraag. "Nee, natuurlijk niet. Ik val veel liever onverwacht binnen." Met wat hij maar aan had van kleren, was de kans groot dat hij inderdaad daar zou gaan belanden. Hij had zo'n beetje de verkeerde uitgekozen om zonder bescherming aan te vallen. Iedereen wist dat de kinderen van Ares niet gekend stonden om vriendelijkheid in de strijd, of terughouden als het nodig was. Nee, het was alles of niets.
    Het hem niet gunnend om van me te winnen probeerde ik wat anders dan anders. In plaats van hem mijn zetten te laten zien, probeerde ik zoveel mogelijk z'n eigen aanvallen tegen hem te gebruiken. De uithalen die hij maakte afbuigend. Hij was groter en zwaarder dan ik zelf was en ook al kon ik vertrouwen op een bovennatuurlijke kracht, ik had net zo goed een bovennatuurlijke behendigheid en het laatste jaar was ik daar flink mee aan het trainen geweest.
    Toen een pluk van m'n haar naar de grond verdween keek ik even nijdig. "Dat doet de deur dicht..." Mompelde ik zachtjes, voor ik m'n aanval opnieuw inzette, met maar 1 duidelijk doel voor ogen. Hem op z'n rug op de grond werken.


    "Nothing is True. Everything is Permitted"

    Xavier Breckinridge
    Zoals gewoonlijk zat ik zwijgend op mijn bed met de bijtel voor me. De bijtel was vrij groot en er zaten lelijke scherpe plekken aan. Met een slijpsteen schuurde ik langs de rand om het botte eraf te halen.
    Het was een hoop werk om die kleine bijtels die hij gebruikt als werpmessen te slijpen en er een redelijke scherpe rand eraan te krijgen. Met een enorme zucht liet hij de werpmessen in het zakje vallen en knoopte die aan zijn riem. De hamer die in de hoek van de cabinne stond gebruikte hij liever voor zakelijke dingen, niet voor oefening.
    Ik kwam langzaam overeind en een spier in mijn been begon langzaam te trekken dat ik de pot met zalf naast mijn bed pak en er een flinke dot op mijn blote benen smeer.
    Ik had echt geen zin om mijn broek aan te trekken en nu er nog niemand was, kon hij heerlijk in zijn short door de hut te drentelen. Hij hoopte niet dat een of ander meisje die nieuw in het kamp was en bleek een dochter of zoon te zijn, en hem zo zag... Geschrokken zocht ik naar mijn broek die op het randje van het bed lang en greep met een volle hand en begon met het aankleden om naar het oefenveld te gaan.


    Vampire + Servant = Servamp

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


          'Het was beter geweest als je wel dood was geweest.' Haar zwaard scheurde zowel zijn shirt als vest voor een deel open, maar hij mocht van geluk spreken niet op zijn huid te zijn geraakt door zijn eigen snelle reflexen. Ze had hem dood gewenst, dood. Als hij niet de tijd nodig had gehad zich te realiseren wat ze had gezegd waren zijn kleding nu waarschijnlijk nog heel. 'Ah, dat is erg aardig van je.' Het was sarcastisch bedoeld, maar het kwam er niet uit op de toon die hij normaal gebruikte in zijn stem. 'Realiseer je wel dat als ik mijzelf niet neer had gestoken er waarschijnlijk meer slachtoffers waren gevallen.'
          Ze sloeg een van zijn aanvallen af, waarna ze haar eigen aanval inzette. Ze was waarschijnlijk vastbesloten hem nu het hospitaal in te werken, en Luke was niet echt van plan dat te laten gebeuren. De Apollokids moesten altijd moeite doen hem daar te houden gezien hij er gewoon niet langer dan een dag kon zitten, niet zonder irritant te worden in ieder geval. Hij stapte opzij en haalde uit naar haar zij, hopend dat ze dit af zou slaan met haar eigen wapen.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Jacelyn Arelia Sangster • Dochter van Poseidon
    ''I don't want a once upon a time, but I do want a happy ending.''


    ''Hallo Jacey,'' hoorde ik hem zeggen. Ik rolde met mijn ogen waarna ik toch even zacht grinnikte. Blijkbaar was ik vandaag in een goede bui. Het was best begrijpelijk dat sommige mensen me niet goed konden peilen, maar ach. Zo was ik nou eenmaal. ''Lange tijd sinds ik jou gezien heb.'' Ik knikte even, waarna ik een pijl van de koker pakte die op mijn rug was gehesen. ''Klopt. Niet dat ik altijd over ben te bekennen.'' zei ik en schoot weer. Net een centimeter van de roos vandaan. Ik zuchtte even en draaide naar hem toe. ''Volgens Luke negeer je hem.'' zei hij zonder weg te kijken van de schietbaan. Hij wierp nog een paar messen, maar pakte toch zijn boog weer. Een diepe zucht verliet mijn lippen. ''Het is toch ook niet dat ik hem alle aandacht van de wereld moet geven, toch?'' zei ik terwijl mijn blik op mijn zwaard bleef, gewoon om te kijken of niemand die met hem/haar mee zou nemen. ''En waarom zou ik hem niet moeten negeren?'' vroeg ik terwijl ik me weer naar de schietbaan richtte. Ja, ik vond hem misschien leuk, maar dat nam niet het feit weg dat hij vreselijke dingen had gedaan. Als ik ooit met hem zou praten, wat ik vroeg of laat toch zou doen, zou ik beginnen met een tirade van een scheldpartij, maar ach.


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares
    "Ach, dat is aardig van je." Ik hoorde stof scheuren, maar het maakte me niet veel uit momenteel van wie het was. Al kon ik het wel raden, gezien een deel van mijn kleren beschermd werden door metaal. "Realiseer je wel dat als ik mijzelf niet neer had gestoken, er waarschijnlijk meer slachtoffers waren gevallen." En dat moest me me beter laten voelen? Met een slap excuus als dat kwam hij er niet van af.
    "Er ooit aan gedacht dat er geen gevallen zouden zijn, als jij niet zo stom was geweest om te denken dat een titan loslaten een goed idee zou zijn?" Hoe had hij het in godsnaam in z'n hoofd gehaald? Enkel en alleen omdat z'n vader hem genegeerd had? Alsof er niet honderden, duizenden kinderen waren die zonder vader of moeder waren opgegroeid, of het nu demigods waren of niet. Was dat een reden om meteen de aarde te willen verbouwen?
    Een tel was ik uit m'n lood geslagen toen ik de slag tegen m'n zij voelde, mezelf vervloekend dat ik niet sneller had gereageerd. Even dankte ik m'n voorzienigheid na vorig jaar om niet meer zonder bescherming buiten te komen, al was het maar om te eten, anders was het nu zeker al ziekenboeg geweest. Met een grom haalde ik opnieuw uit terwijl ik m'n balans terug zocht. Dit was nog niet over. Voor mij toch niet.


    "Nothing is True. Everything is Permitted"

    Nathan Dylan Chase - Zoon Apollo
    "What makes you think I can't feel pain?"


    ''Klopt. Niet dat ik altijd over ben te bekennen.'' Ik glimlach een beetje en begin pijlen te schieten. Eén voor een zijn ze raak en ik kijk geïrriteerd naar de roos. Ik wil hier niet goed in zijn, het herinnert me alleen aan mijn vader en hoeveel ik hem haat. Ik haal mijn pijlen op en kijk Jace niet aan.
    ''Het is toch ook niet dat ik hem alle aandacht van de wereld moet geven, toch?'' Ik haal mijn schouders op. Iedereen die een beetje verstand had kon zien dat die twee elkaar leuk vonden. Het was ontzettend duidelijk, maar na de oorlog is het totaal verdwenen. ''En waarom zou ik hem niet moeten negeren?'' Ik kijk haar aan. Niemand snapt ons punt.
    "Het grappige is dat iedereen de goden blijft vergeven, wat ze ook doen. Ze zijn niet beter dan ons, Jace. Omdat zij toevallig goden zijn, gedragen ze zich alsof wij minderwaardig zijn. Zodra de titanen zo over hun denken, is het vreselijk en zijn ze slecht. Luke en ik zijn niet de enige die zo denken, Jacey. Dat Luke de leiding nam betekent niet dat hij slechter is.'


    Spoiler alert: you will save yourself

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


          'Er ooit aan gedacht dat er geen gevallen zouden zijn, als jij niet zo stom was geweest om te denken dat een titaan loslaten een goed idee zou zijn?' Een seconden was ze afgeleid door de klap in haar zij, en ook al was het op haar harnas, ze raakte uit evenwicht. Terwijl ze haar balans terug vond haalde Luke uit naar het stuk onbeschermde huid net iets boven de plek waar hij haar net had geraakt, hopend dat ze haar balans nog net niet terug had. -- Elk harnas had tenslotte een zwakke plek.
          'Zelfs dan was het wel gebeurd. Er waren zat mensen geweest die zich aan hadden geboden, wees blij dat het niet zo'n hersenloze idioot was die Kronos wel had laten herrijzen.' Hij begreep niet dat ze niet in zag dat ze geluk hadden gehad, als Kronos was herrezen hadden ze nu waarschijnlijk zijn slaafjes uit gehangen. 'Ik denk toch wel dat je mij liever levend ziet dan Kronos, of niet soms?'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Jacelyn Arelia Sangster • Dochter van Poseidon
    ''I don't want a once upon a time, but I do want a happy ending.''


    Hij glimlachte even en begon de pijlen te schieten. Ze waren allemaal raak in de roos, maar toch keek hij geïrriteerd. Ik wist wel dat sommigen hier hun goddelijke ouder verachten en hij was hier blijkbaar één van. Mijn mening over mijn vader waren gemixt, ik wist namelijk niet zo zeer wat ik over hem moest denken – zelfs na al die jaren niet.
          Hij haalde zijn schouders op en hij keek me aan. "Het grappige is dat iedereen de goden blijft vergeven, wat ze ook doen. Ze zijn niet beter dan ons, Jace. Omdat zij toevallig goden zijn, gedragen ze zich alsof wij minderwaardig zijn. Zodra de titanen zo over hun denken, is het vreselijk en zijn ze slecht. Luke en ik zijn niet de enige die zo denken, Jacey. Dat Luke de leiding nam betekent niet dat hij slechter is.'' Ik beet op mijn lip, waarna ik een zucht van mijn lippen liet rollen. ''Maar dan hoef je ook niet gelijk Kronos te laten herrijzen. De 'oppergod' die misschien wel egoïstischer is dan onze goden. Ik weet dat hij niet slecht is. Het liefst wil ik hem nu een knuffel geven, maar dat doe ik maar niet.'' zei ik mompelend en draaide me weer om naar de schietbaan. ''Was het zo duidelijk dat we elkaar leuk vonden?'' vroeg ik zacht terwijl ik hem aankeek met mijn lip tussen mijn tanden.

    [ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 20:40 ]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares
    De tweede slag van z'n wapen naar m'n zij kon ik wel afslaan, maar ook maar enkel om te voorkomen dat hij ernstige schade deed. De pijn negeerde ik maar, zoals altijd. Je kon niet vechten zonder potten te breken en ik had niet het idee dat ik er dood aan zou gaan van een schrammetje te hebben. Hij moest met wat beters afkomen dan dat.
    "Zelfs dan was het wel gebeurd. Er waren zat mensen geweest die zich aan hadden geboden, wees blij dat het niet zo'n hersenloze idioot was de Kronos wel had laten herrijzen." Een tel snoof ik luit. En wat hij gedaan had was het meest doordachte ter wereld zeker? Had hij wel eens stilgestaan bij het feit hoe dom het klonk? Kronos was niet bepaald voor niets opgesloten, als ik me goed herinnerde. Slaafjes zou nog leuk geweest zijn. Alles was beter dan vulling voor z'n holle kies geworden te zijn.
    "Ik denk dat je mij liever levend ziet dan Kronos, of niet soms?"
    "Soms niet nee." Niemand zou er immers om malen mocht ik Kronos dood willen kloppen. Vast dat er wel een paar anderen zouden zijn die er minder akkoord mee zouden gaan als ik hem een kopje kleiner maakte. Dat belette me echter niet om hem geen pijn te doen.


    "Nothing is True. Everything is Permitted"

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


          Een kleine schram liet hij achter op haar huid. In stilte vervloekte hij zichzelf, hij kon beter, maar dit hele gedoe leidde hem op de een of andere manier af, ook al had hij zelf ook wel geweten dat ze echt heel erg kwaad zou worden. Even snoof ze luid. 'En ik weet dat ik nou ook niet echt slim bezig ben geweest, maar dat heeft bij deze niemand gehoord.' Ze zou moeten weten dat hij een hekel had aan zijn eigen fouten toegeven, maar nu zou hij wel moeten.
          'Soms niet, nee.' Nogmaals haalde Luke uit naar haar zij, ditmaal aan haar linkerkant, die voor hem makkelijker te raken zou moeten zijn doordat hij momenteel zijn zwaard met zijn linkerhand hanteerde. Met rechts zou hij alsnog iemand flink kunnen verwonden, maar zijn voorkeur ging nog altijd naar zijn linkerarm.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares

    Met iedere slag die ze uitdeelde, groeide haar woede en met die groeiende woede, groeide ook haar fysieke kracht. Dat ze morgen last zou hebben van haar spieren omdat ze het vandaag niet gelijk verdeelde, maakte haar nu even niets uit. Ze had het even helemaal gehad. Niet van plan om nog een keer in dezelfde uithaal te trappen, dook ze dit keer wel tijdig aan de kant en terwijl ze recht kwam trok ze meteen de dolk die ze in haar laars verborgen had.
    Terwijl ze met haar zwaard de volgende slag blokkeerde haalde ze hard uit met haar andere hand. Niets meer brave meid, neit dat ze dat ooit geweest was, maar gewoonlijk vocht ze wel iets meer volgens de regels dan ze op dit moment deed. Het zou maar een kwestie van tijd zijn voor een van hen wat had waardoor ze moesten staken. Ze hoopte dat zou blijken dat ze het afgelopen jaar beter had gebruikt, maar ze wist dat dat anderzijds ook gold. Ondanks alles hadden ze beide nooit aan elkaar in willen geven als ze met getrokken wapens tegenover elkaar stonden.


    "Nothing is True. Everything is Permitted"