| 150 | Camp Halfblood. | Speeltopic 001. - Speeltopics

Heb je ooit willen leven als een halfgod? Is jou idee van een perfecte zomer rondrijden op pegasi en duelleren met magische wapens uit de smidse van Hepheasthos? Op een levensgevaarlijke queest gaan? Dan is dit je perfecte kans!
      Zoals elk jaar komen de dertienjarige halfgoden verspreid over het jaar aan op Camp Halfblood. Ze krijgen een rondleiding van één van de gebouwoudste en zullen tot ze zijn erkend hun tijd doorbrengen in het Hermesgebouw. En worden voorspellingen gedaan, gaan kampers dood en er zullen nieuwelingen bij komen, maar toch heeft elke halfgod zijn eigen verhaal en beleefd het kamp vanuit een heel ander standpunt.

Er is op zich geen verhaallijn, op het punt na dat Kronos op het moment de grootste bedreiging is. Gaia en de Giganten zijn allemaal nog niet herrezen, maar dit is misschien een idee voor later in het verhaal. Wanneer je samen met bepaalde halfgoden op een Queeste wilt, hoor ik graag wie, wat, waar en waarom. Er moet natuurlijk een goede reden achter zitten en we houden het realistisch. Wanneer je mijn toestemming hebt zal je mogen beginnen aan de queeste met je mede-spelers.
      Het reserveren van een kind van de grote drie, moet bij mij aangevraagd worden. Van hun zullen één, op grote uitzondering twee kinderen zijn gezien deze eigenlijk verboden zijn. Bedenk dus ook dat deze niet hun hele verleden makkelijk in de schoolbanken hebben gezeten en soms een enkele aanval hebben gehad.
      Het gebruiken van personages uit de boeken mag, dit is niet verplicht. Er zit ook geen max aan het aantal personages. Ik weet dat PJ-RPG's niet veel mensen trekken en om het kamp een beetje op te vullen is het dus handig als er meerdere personages door iemand worden gespeeld. (:

Dit verhaal speelt zich af een jaar na de laatste Olympiër. Kronos zijn handlangers zijn druk bezig de titaan weer te laten herrijzen.

We beginnen op een normale dag op het kamp, zoals eerder aangegeven. Ga hier alsjeblieft niet Mt'en maar begin direct met posten, 150 woorden is niet veel (:

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

      Vervolgens zweeg ze. De kracht waarmee ze uithaalde toonde aan dat ze kwaad was, heel kwaad. 'Ik meen het Selena, ik weet dat het dom was.' Hij dook weg, misschien was het verstandiger geweest als hij haar aan had gesproken zonder wapens in de buurt, of in ieder geval zonder dodelijke wapens in de buurt. -- Zonder wapens kon ze hem namelijk nog altijd een gebroken kaak slaan, zou ze dat willen.
      Hij kreeg de dolk die ze had getrokken in zijn arm, waar door hij bijna zijn zwaard uit zijn handen liet vallen. Snel greep hij het wapen vast met zijn rechterhand voor ze het ding uit zijn buurt kon trappen en stapte achteruit. Fuck.
      Al snel voelde hij het bloed over zijn arm lopen, maar dus mooi niet dat dit hem zou stoppen met vechten. Hij probeerde zijn gezicht zo neutraal mogelijk te houden en beet op de binnenkant van zijn wang, terwijl hij snel klaar ging staan. -- Selena zou niet stoppen tot ze hem neer had.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares
Ach, we kwamen ergens. Blijkbaar had hij toch ergens, in het afgelopen jaar, z'n verstand terug gevonden, of toch een deeltje ervan. Hoeveel het ook was, het was een begin. Als hij zelf al wist dat hij dom bezig was geweest. De meeste waren zelf daar te stom voor. Of hij zo slim was geweest om haar hier aan te spreken, was een andere zaak. Niet dat het veel uitmaakte. Als hij dacht dat ze hem zonder wapens niets zou doen, dan was hij ook mis en ergens had ze het idee dat hij ook al zover gedacht had.
Een tel keek ze hem aan toen ze merkte dat de dolk doel had getroffen. Haar blik stond uitdagend dit keer. "Genoeg gehad, of wil je nog meer?" Het klonk niet bepaald vriendelijk, maar dat was ook niet de bedoeling. Ze had niet bepaald medelijden met hem op dit moment. Omgekeerd zou hij er evenmin gehad hebben voor haar, wist ze wel zeker.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

      'Genoeg gehad, of wil je nog meer?' De scheve grijns die typisch Luke was, waarbij maar een van zijn mondhoeken omhoog ging, verscheen weer op zijn gezicht. 'Wil je me weg hebben? Laat me niet lachen Selena, een wond als dit houd me niet tegen je net zo op de grond te werken als ik een paar jaar terug nog deed.' Hij pakte zijn zwaard goed vast. 'Ik mag dan dom bezig zijn geweest, maar dat betekend niet dat je me nu weg gaat krijgen voor ik je op de grond gewerkt heb.'
      Hij zette een stap opzij en haalde vervolgens snel uit richting haar zij, om haar uit evenwicht te brengen. De binnenkant van zijn wang was inmiddels kapot gebeten, maar dus mooi niet dat hij haar duidelijk zou maken dat het pijn deed. -- Nooit, niet bij Selena. Dat zou zwakte tonen zijn.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares
"Veel succes met me op de grond werken. Ik ben niet meer het groentje van drie jaar geleden." Toen was het hem misschien heel vaak met alle gemak gelukt, maar tegenwoordig niet meer. Ik was toen net in het kamp aangekomen, hij had er al getraind. Bepaald eerlijk was de strijd toen niet geweest, temeer omdat ik voor het eerst in m'n leven met zwaarden en meer om leerde gaan.
Ik trapte niet weer ik z'n truc om me in m'n zij te pakken. 1 keer, ok, 2 keer was al niet bepaald van m'n sterkste kant, maar 3 keer of meer? No way. Aan de andere kant, met m'n dolk niet langer bij me en in tegenstelling tot andere keren lag m'n schild ook aan de kant, waardoor ik creatiever zou moeten gaan denken wilde ik m'n linkerzijde veilig houden. Misschien was het wel een voordeel dat hij z'n linkerhand gebruikte en niet z'n rechter, hierdoor hadden we beide geen vrije opening naar de onbeschermde zijde van onze tegenstander. Maar in tegenstelling tot Luke, bleef m'n zwaardhand m'n rechterhand. Het lukte me nog steeds niet om een beetje een deftig gevecht te voeren met m'n linker.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Luke Castellan. (applaus voor de geweldige opmaak van tekst als ik op m'n telefoon typ..)

'Niet? Wat jammer nou.' De grijns bleef op zijn gezicht toen hij -- ditmaal met zijn rechterarm -- nogmaals uithaalde. Ditmaal besloot hij zich te focussen op haar rechter arm. Zonder die arm zou ze niet in staat zijn goed te vechten, dus als hij die goed wist te verwonden zou hij een stap dichter bij haar op de grond werken zijn.
Met zijn zwaard haalde hij uit richting haar zij, iets wat hij vaak gebruikte om mensen op het verkeerde pad te brengen. Toen ze in beweging kwam om zijn zwaard weg te slaan stapte hij naar achteren zodat ze naar lucht uithaalde en probeerde hij zo snel mogelijk haar rechterarm te verwonden in de opening bij haar elleboog. Vervolgens zette hij weer een stap achteruit om te kijken wat hij nou precies had aangericht, voorzichtig was hij in ieder geval niet geweest zover hij wist. -- maar nog altijd wist hij niet of hij haar nou genoeg had verwond of niet.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Gezien niemand de moeite neemt om het praattopic te lezen:

Glader schreef:
Kan het tempo misschien een.tikkeltje.omlaag? Als.het op dit tempo doorgaat kan ik me namelijk net zo goed gelijk uitschrijven.

Ik vind het behoorlijk vervelend dat er niet eens op gereageerd wordt, en er doodleuk verder gepost wordt.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ik zag je post pas net, dus ik had er al op gereageerd.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

(ik zit zelf enkel dit topic te verversen, ben tussendoor namelijk oefeningen spaans voorbereiden voor morgen. Als je denkt dat je wat gemist hebt, vraag ander gerust, ben echt niet te beroerd om een korte inhoud te geven, als het nodig is)

Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares
Wat hij ook zou proberen, ze was niet van plan om degene te zijn die tegen de grond ging. Haar trots liet dat niet toe eigenlijk. Ze vertikte het gewoon. Al was het maar vanwege het feit dat veel mensen, net zoals zij, nog niet bepaald verteerd hadden wat hij had gedaan.
Ze klemde haar tanden op elkaar toen ze het metaal in haar arm voelde bijten. Ze had het eigenlijk moeten weten dat hij een dergelijke truc uit zou halen. Ze hadden vaak genoeg samen getraind en hij had het zo vaak eerder gedaan. Waarom trapte ze er dit keer dan in? Een tel drukte ze haar goeie arm tegen de wonde, maar van opgeven had ze nog nooit gehoord en ze zou er dus nu niet mee gaan beginnen.
De stap die hij achteruit nam, gebruikte ze om even zichzelf weer een beetje te kalmeren. Ergens wist ze prima dat ze zich mee had laten sleuren door haar woede, en dat was verre van de beste hulp als je wilde winnen. Het was tijd om zichzelf weer even in de hand te krijgen, de pijn te verbijten en te doen wat gedaan moest worden. Mooi niet dat een dochter van Ares het zou gaan afleggen tegen een zoon van Hermes. Dan boekte ze nog liever een enkele reis Tartarus.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Luke Castellan.
Dat ze even de tijd nam haar goede arm tegen haar elleboog te drukke toonde aan dat hij haar goed had geraakt, anders was ze nooit zomaar gestopt. 'Wil je stoppen?' Vroeg hij vervolgens, als een klein kind dat eindelijk zijn zin kreeg en wist dat hij het voor elkaar had gekregen, enkel en alleen om Selena lichtelijk te irriteren. 'Want ik heb zo een bed voor je gereserveerd in het hospitaal hoor.' Doordat zijn arm zo'n pijn deed, voelde hij het eigenlijk al niet meer. Enkel de smaak van bloed door zijn kapot gebeten wang hield hem er aan herrineren dat hij hier niet ongedeerd van af was gekomen. Ze was beter geworden, dat zeker, maar dus mooi niet dat hij dat toe ging geven voordat hij dit had gewonnen.
Wetend dat ze toch wel door zou vechten, zette hij een stap haar kant op als teken dat hij aan ging vallen. Vervolgens haalde hij uit naar haar linker zij, om toen ze hem wilde blokkeren een zogenaamde schijnbewegig te maken. -- om haar vervolgens weer proberen te raken op de open plek in haar harnas op haar linker zij.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares
"Werkelijk? Dan vind je het vast niet erg om het zelf te gaan gebruiken." Dacht hij echt dat ik zou opgeven vanwege een schrammetje? Ik was niet zo goed geworden als ik nu was door op te geven als het even tegen zat. Nee, enkel keihard verder knokken en de pijn verbijten zou helpen om beter te worden. Niet als een klein kindje gaan zitten janken om een wondje. Ik had al erger meegemaakt, zeker in de eerste paar weken dat ik in het Kamp gekomen was.
Dit keer ging ik niet zo roekeloos te werk als hij misschien zou willen. Ik wachtte m'n tijd af, blokkerend waar nodig, zoekend naar een opening. Ik had in ieder geval het voordeel dat ik m'n harnas aan had, maar dat hielp niets aan m'n arm die ik niet langer volledig kon gebruiken zoals ik zelf zou willen. Het zou hoe langer hoe meer een handicap worden. Ik moest een manier vinden om dit tot een einde te brengen, hoe eerder hoe liever, voor ik niet langer in staat was m'n zwaard vast te houden.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Luke Castellan.
'Werkelijk? Dan vind je het vast niet erg om het zelf te gaan gebruiken.' Ze leek zich niet meer te laten leiden door haar woede. Haar uithalen en verdedigingen werden een stuk beheersder, wat voor Luke een voordeel was. Tegenover een kwade Selena zou hij het nooit lang uithouden.
'Nou nee. Ik was namelijk wel zo aardig te reserveren op jou naam.' Hij haalde snel weer uit, ditmaal in een poging haar te ontwapen. Ook zonder wapen zou ze hem ongetwijfeld op de grond kunnen krijgen, maar zonder zwaard had hij in ieder geval een iets grotere kans. Hij sloeg zijn zwaard verticaal zo hard mogelijk tegen haar pols aan in de hoop dat ze door de klap het wapen los zou moeten laten. Mikken op de open plek op haar pols deed hij echter niet, het zou veel te moeilijk te raken zijn en als hij iets te ver door drukte dodelijk wanneer ze echt te koppig door bleef vechten.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares
"Jammer dan van de moeite die je gedaan hebt voor de reservatie, maar ik weiger daar m'n broek te gaan verslijten." Ze was al net zo'n held in daar stil gaan liggen als hij was. Ze had het nooit gekunnen en ze was niet van plan om er spoedig mee te gaan beginnen. Allemaal tijdverlies in haar ogen. Daarbij, ze kon met geen mogelijkheid stil blijven zitten. Misschien dat wat gewone mensen als ADHD bestempelden bij haar wel echt aanwezig was, naast de natuurlijke aandrang om te vechten en overleven.
Zelf zou ze het evenmin lang vol houden als ze enkel maar op pure kracht en woede zou vechten. Het hakte niet enkel hard in op Luke, maar ook op haar energie en nu haar arm ook nog eens gewond was... Ze moest er voor zichzelf geen tekening bij gaan maken hoe dat kon aflopen en een afgang als in elkaar stuiken van vermoeidheid wilde ze ten alle koste vermijden.
Haar slagen waren misschien niet meer zo hard, maar ze waren daarom niet minder doeltreffend. Nog steeds zocht ze naar een opening om hem onderuit te halen. Hoe had ze het die paar keer eerder ook alweer gedaan, voor hij er vandoor ging? Of had hij haar dan gewoon laten winnen? Vast niet.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Luke Castellan.
'Jammer dan voor de moeite die je gedaan hebt voor de reservatie, maar ik weiger daar m'n broek te gaan slijten.' Hij was blij met het feit dat zijn verdedigingen beter waren dan zijn aanvallen. Hij had het altijd gebruikt om zijn tegenstander uit te putten. -- Vaak viel hij pas daarna aan. Een goed gevecht met alleen blokkeren tegenover Selena en de meeste hier op het kamp ging nou eenmaal niet. De rest had hij met een aanval vaak al op zijn of haar rug en die kans liet hij dan ook niet aan zich voorbijgaan. Selena daar in tegen zou uiteindelijk zijn ondergang als hij zijn verdedigingen niet regelmatig afwisselde met zijn aanvallen. Hij zette een stap achteruit om haar zwaard te ontwijken, maar kreeg hierbij ook iets meer overzocht van de situatie. Het rode vocht liep nog altijd uit haar elleboog, iets wat hem er aan deed herrineren dat zijn bovenarm gewond was. Hij liet zich er echter nie door afleiden en haalde weer naar haar arm uit in een poging tot ontwapenen.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares

Ze zou hem moeten kennen wat vechten betrof. Z'n stijl, z'n tactiek. Het was heus niet de eerste keer dat ze tegenover hem stond, dus waarom lukte het haar dan zo moeilijk om de bovenhand te krijgen? Was ze daar niet voor blijven trainen, het afgelopen jaar? Het was algemeen gekend dat een aantal kabines moeilijker te verslaan waren dan de andere en dat je zelf tegen verschillende kabines andere technieken moest gebruiken. Bij Athene-kinderen kwam je er niet met brute kracht alleen, daarvoor waren ze te slim.
Ze voelde hoe het bloed langzaam langs haar arm naar beneden druppelde, en wist dat als ze het niet erger wilde maken dan dat het al was, ze snel zou moeten reageren. Even gleed haar blik naar z'n bovenarm die net zo goed gewond was. Als het haar lukte, dan kon het wel eens gaan werken.
Een tel keek ze hem aan, inschattend wat hji zou gaan doen. Ze moest het proberen, zo niet, dan kon het heel snel over gaan zijn.
Ze haalde uit met haar wapen, hopend dat hij het zou volgen en dat ze haar plannetje door kon zetten.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

''Maar dan hoef je ook niet gelijk Kronos te laten herrijzen. De 'oppergod' die misschien wel egoïstischer is dan onze goden. Ik weet dat hij niet slecht is. Het liefst wil ik hem nu een knuffel geven, maar dat doe ik maar niet.'' Ze draait zich om naar de schietbaan en ik kijk ook naar de roos.
'Dat was niet helemaal mijn idee, maar we hadden iets nodig om wraak te nemen. Dat is misschien wel iets waarin Luke iets te ver is gegaan. Maar die halfbroer van jou, die Percy heeft alles mooi weer goed gemaakt hè?' zeg ik, mijn woede jegens Percy Jackson niet verbergend. Omdat hij toevallig in een profetie stond, is hij de held van iedereen, hoewel hij echt niet beter is dan anderen.
''Was het zo duidelijk dat we elkaar leuk vonden?'' Ik kan het niet laten om te lachen en schiet nog een pijl recht in de roos - dit is echt te makkelijk. Ik draai me weer naar om.
'Het was meer dan duidelijk. Bijna irritant hoe jullie de hele tijd met elkaar bezig waren en maar niks toegaven. En als je hem wilt knuffelen - doe maar vooral. Zijn we daar ook eens vanaf.'

---

Spoiler alert: you will save yourself