• Heb je ooit willen leven als een halfgod? Is jou idee van een perfecte zomer rondrijden op pegasi en duelleren met magische wapens uit de smidse van Hepheasthos? Op een levensgevaarlijke queest gaan? Dan is dit je perfecte kans!
          Zoals elk jaar komen de dertienjarige halfgoden verspreid over het jaar aan op Camp Halfblood. Ze krijgen een rondleiding van één van de gebouwoudste en zullen tot ze zijn erkend hun tijd doorbrengen in het Hermesgebouw. En worden voorspellingen gedaan, gaan kampers dood en er zullen nieuwelingen bij komen, maar toch heeft elke halfgod zijn eigen verhaal en beleefd het kamp vanuit een heel ander standpunt.

    Er is op zich geen verhaallijn, op het punt na dat Kronos op het moment de grootste bedreiging is. Gaia en de Giganten zijn allemaal nog niet herrezen, maar dit is misschien een idee voor later in het verhaal. Wanneer je samen met bepaalde halfgoden op een Queeste wilt, hoor ik graag wie, wat, waar en waarom. Er moet natuurlijk een goede reden achter zitten en we houden het realistisch. Wanneer je mijn toestemming hebt zal je mogen beginnen aan de queeste met je mede-spelers.
          Het reserveren van een kind van de grote drie, moet bij mij aangevraagd worden. Van hun zullen één, op grote uitzondering twee kinderen zijn gezien deze eigenlijk verboden zijn. Bedenk dus ook dat deze niet hun hele verleden makkelijk in de schoolbanken hebben gezeten en soms een enkele aanval hebben gehad.
          Het gebruiken van personages uit de boeken mag, dit is niet verplicht. Er zit ook geen max aan het aantal personages. Ik weet dat PJ-RPG's niet veel mensen trekken en om het kamp een beetje op te vullen is het dus handig als er meerdere personages door iemand worden gespeeld. (:

    Dit verhaal speelt zich af een jaar na de laatste Olympiër. Kronos zijn handlangers zijn druk bezig de titaan weer te laten herrijzen.


    We beginnen op een normale dag op het kamp, zoals eerder aangegeven. Ga hier alsjeblieft niet Mt'en maar begin direct met posten, 150 woorden is niet veel (:


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Jacelyn Arelia Sangster • Dochter van Poseidon
    ''I don't want a once upon a time, but I do want a happy ending.''


    Hij fronste wat na mijn uitbarsting, wat begrijpelijk was. Het was namelijk niet een normale begroeting voor iemand die je al best lang niet had gezien. 'Ik heb er meer over na gedacht dan jij denkt, Jacelyn. De mensen waarom ik gaf waren de reden waarom ik twijfelde het überhaupt te doen en ik ben nog steeds van mening dat Kronos in een groot deel van doen nog altijd beter is dan de goden. Hij behandeld ons halfgoden tenminste niet als een stelletje kleine kinderen die zijn troep wel op mogen ruimen en zijn leven mogen redden. En dat ik wel dood had mogen blijven, heb ik toch al vaker gehoord dus dat maakt me al vrij weinig meer uit.' Ik zuchtte even en knikte. Het was namelijk niet dat ik hem niet begreep. 'En denk je?' Zijn halve grijns verscheen op zijn gezicht, waarna ik weer even mijn ogen liet rollen. rscheen weer op zijn gezicht. 'En het is maar wat je raar noemt. Daarnaast was ik trouwens niet van plan naar de ziekenboeg te gaan. Die dude's daar houden je er voor een klein schrammetje al een week en dus mooi niet dat ik daar zo lang ga zitten. Ik verbind m'n arm zo wel met een oud shirt en mijn EHBO-skills of zoiets.'
          Ik keek hem recht in zijn ogen aan en schudde met mijn hoofd. "Noem me alsjeblieft nooit meer Jacelyn, je weet hoe erg ik mijn hele naam haat. Ten tweede, ik begrijp het. Ik heb je ook liever levend dan dood, denk ik. Het is alleen dat ik je niet ga omhelzen hier sinds wij geen relatie hebben. Ik vind jou niet leuk en jij mij niet," Ik glimlachte vervolgens weer en haalde een hand door mijn haren. Liegen was niet mijn specialiteit, maar het kon ermee door. De vraag was nog alleen of hij het door had. Ik grijnsde even en glimlachte naar hem.


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Davina Sydney Mastrano
    Child of Aphrodite
    I have no notion of loving people by halves, it is not my nature




          Hoewel er op dit tijdstip geen officiële training gepland is, zijn vele half-goden toch bezig. Ik zelf ben echter niet bezig, maar zit bij het water. Ik zou ook zelf bezig kunnen gaan, alleen heeft het niet veel nut wanneer ik mijn eentje bezig ga, gezien ik vaak wel hulp nodig heb. Hoewel er natuurlijk half-goden zijn die graag helpen, zoals Will, de zoon van Apollo, zijn er ook vele te ongeduldig voor en gaan ze liever zelf echt bezig, wat ik wel kan begrijpen, maar het is wel jammer.
          Terwijl mijn blik over de trainende mensen glijdt, merk ik Selene en Luke op, en door die laatste persoon verduistert mijn blik gelijk. Ik ben er nog steeds woedend om wat hij geflikt heeft, je kan het gewoon weg niet maken om te faken dat je iemand leuk vindt, om iemand anders jaloers te maken. Alleen woedend ben ik niet, teleurgesteld en gekwetst mogen ook zeker aan het rijtje toegevoegd worden. Ik zal nooit iemand de dood toe wensen, maar ik wou wel dat hij niet terug gekomen was van Kronos, dat hij gewoon bij hem was gebleven. Normaal had ik iemand waarschijnlijk nog een tweede kans gegeven, mensen verdienen dat, echter door de combinatie van beide dingen, kan ik mezelf er niet toe zetten hem een kans te geven. Het verbaasd me zeer dat hij wel een kans van de goden heeft gekregen, ze zijn over het algemeen niet bepaald vergevingsgezind en half-goden die minder erge dingen gedaan hebben dan samenspannen met Kronos, zijn wel gestraft.
          Ik wend mijn nog steeds verdonkerde blik af van hem en wil ze terug richten op de oceaan, wanneer Owen mijn kant op komt gelopen. 'Goeiemorgen,' glimlacht hij vriendelijk. 'Bonjour,' glimlach ik terug, terwijl er niks te horen is van mijn Australische accent, die ik nog steeds heb ook al woon ik inmiddels al zeker acht jaar in Amerika.
          'Hoe gaat het?' Lichtelijk haal ik mijn schouders op. 'Momenteel normaal, niet ontzettend slecht, niet ontzettend geweldig.' Voordat mijn blik op Luke gevallen was, was ik behoorlijk vrolijk, echter is dat toen weggevallen. 'En met jou?' vraag ik vervolgens. 'Ik zat er trouwens aan te denken om zo even te zwemmen, oftewel in de oceaan of in het meer, ga je mee?'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ik neem aan dat ik mag posten, gezien ik Yva af vind en Sha nog geen commentaar heeft gegeven. Spaar me dus alsjeblieft als ik het niet bij het rechte eind heb :']

    Yeva "Yva, Yv" Gray || Hephaesthos.
    "Trust is like paper, once it's crumbled it can't be perfect again."


    Met mijn gezicht in mijn kussen genesteld begint de wekker naast mijn bed te rinkelen. Of nou ja, begint, volgens mij was hij al een uur bezig. Ik balde mijn hand tot een vuist en sloeg geïrriteerd op de wekker. Ik keek op het klokje en zag dat het 10 uur was. 10 uur. Heel tof dit, ik had gewoon het ontbijt gemist, en als ik niet opschiette ook de lunch.
    Ik sloeg de dekens geïrriteerd van mijn lichaam af en stapte mijn bed uit, waarna ik half-slapend naar de deur van mijn kast wankelde, en er tien seconden later tegenop knalde. Ochtenden waren niet echt mijn ding.
    Ik wreef even over mijn voorhoofd en opende toen de kastdeur, de zon gaf me genoeg licht om me te laten zien waar het klinkje was, dus dit ging zonder moeite. Ik gooide een donkerblauwe NewYorkYankees pet, een wit hemd met de Amerikaanse vlag erop, een jeans met kettingen en mijn Adidasgympen over mijn hoofd op mijn bed, en binnen twee minuten was ik omgekleed.
    Ik zette mijn pet achterstevoren op mijn hoofd, en deed mijn ketting - waar mijn zwaard Potentia in verborgen zat - om mijn hals. Ik had zwaar zin om te zwaardvechten.
    Ik haalde mijn iPod uit de lade van mijn bureau en mijn witte oordopjes, waarna ik ze in mijn oren stak en ze in mijn iPod plugde, en tot slot Shake It Off van Taylor Swift opzette. Ik stapte mijn kamer uit en zo ook de Hephaesthoscabine, waarna ik een soortvan klaar was voor een nieuwe dag.


    [Mensen die willen kunnen gewoon naar haar toekomen. Aan bijten doet ze niet c; Meestal dan.]

    [ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 17:30 ]


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


          'Noem me alsjeblieft nooit meer Jacelyn, je weet hoe erg ik mijn hele naam haat. Ten tweede, ik begrijp het. Ik heb je ook liever levend dan dood, denk ik. Het is alleen dat ik je niet ga omhelzen hier sinds wij geen relatie hebben. Ik vind jou niet leuk en jij mij niet.' Luke scheurde een van de witte mouwen van zijn shirt af nadat hij zijn zwarte vest uit had getrokken. Nu zijn hele linker arm vrij was probeerde hij de wond zo te verbinden dat hij niet dood zou bloeden, hij zou er later wel beter naar kijken.
          'Ook goed, Jace dan.' Na enkele minuten stuntelen zat het stuk stof rond zijn arm. Zijn spieren ontspande zich langzaam weer en het zwaard veranderde weer in hetzelfde muntje dat hij uit de lucht griste en in zijn zak stopte. Op de rest van haar zinnen ga hij maar niet in. 'Maar ik ga, voordat die Apollokids gaan flippen door mijn arm.' Er waren enkele kinderen van Apollo het veld op gelopen en hadden al iemand aangesproken met een wond in zijn been, dus Luke verdween maar richting het bos, wat doelloos rondlopen.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Jacelyn Arelia Sangster • Poseidon's Daughter
    ''I don't want a once upon a time, but I do want a happy ending.''


          Mijn ogen waren gefixeerd op zijn armen toen hij zijn mouw eraf trok en die om zijn verwonde arm bond. Zwaarden deden soms echt vreselijk pijn, zeker een wond als die. ''Ook goed, Jace dan.'' Luke bond zijn arm met het stukje stof en liet zijn zwaard weer terugveranderen in een muntje. ''Maar ik ga, voordat die Apollokids gaan flippen door mijn arm.'' Voor ik nog iets tegen hem kon zeggen liep hij weg richting het bos. Ik keek even naar mijn zwaard en drukte de drietand in op het handvat. Pugnator veranderde in een kleine armband van een drietand.
          Snel deed ik Pugnator om mijn arm heen en trok een sprintje naar Luke toe. Ik rende voor hem en draaide me om zodat ik hem aan kon kijken. ''Je negeert me,'' merkte ik op en kantelde mijn hoofd weer. ''Is er iets aan de hand? Misschien iets met de liefde?'' Ik wiebelde mijn wenkbrauwen op en grijnsde breed. Het voelde toch goed om iemand te hebben om te plagen, maar ik wist dat we vroeg of laat elkaar weer gingen afkatten.

    [ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 18:04 ]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Yeva "Yva, Yv" Gray || Hephaesthos.
    "Trust is like paper, once it's crumbled it can't be perfect again."


    Ik creëerde een vlammetje in mijn handpalm, en liet het tussen mijn vingers door glijden. Een paar seconden later raakte het mijn wijsvinger, waarna ik het abrupt liet doven en met mijn hand begon te wapperen, en een korte "A" mijn mond verliet. Ik keek op en zag Jacelynn en Luke bij de opening van het bos staan. Dit was volgens mij niet het moment om ze te storen, dus ik keek weg.
    Ik keek richting de pegasi-stallen, en mijn voeten begonnen direct richting de stallen te lopen. Ik kwam de stal binnen, en het gehinnik van de pegasi gaf me een rustgevend gevoel. Ik keek om me heen en zag de pegasi staan. Op een gegeven moment kwam ik bij een palomino hengst aan, Fortitudo genoemd. "Hey jongen, klaar voor een ritje?" De hengst hinnikte vrolijk, wat ik aannam als een 'ja'. Ik stak mijn hand door de tralies van de staldeur en aaide zijn zachte neus. Ik voelde zijn warme adem tegen mijn hand, en vrijwel direct daarna een tong vol kwijl.


    Mensen, nu heb ik iemand nodig die haar stoort x3


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


          Jacelyn was hem gevolgd. 'Je negeert me,' Hij bleef stilstaan en draaide zich om, waarna hij met zijn rug tegen de boom achter hem kon leunen. 'Is er iets aan de hand? Misschien iets met liefde?' Ze kreeg een grijns op haar gezicht en wiebelde met haar wenkbrauwen.
          'Misschien wel, mogelijk niet. Jij gaat er in ieder geval nooit achter komen.' Hij ging rechtop staan en trok zijn vest weer aan, om zijn mouwen op te stropen tot zijn ellebogen. 'En waarom zou het jou wat uitmaken? Je hebt me nooit echt gemogen.' Nu was het zijn beurt zijn hoofd iets schuin te houden en haar vragend aan te kijken. 'Of niet soms? Het verbaasd me in ieder geval dat je me nog niet af staat te katten en me serieus niet dood wilt.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en deed er even over een fijne positie te vinden zonder dat zijn arm verschrikkelijk pijn begon te doen.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Danaë Cynthia Ellis, dochter Apollo.
    Mijn schietgebeden werden niet verhoord, want binnen een paar seconden hoorde ik een stem. Mijn hoofd draaide richting het geluid en tegelijkertijd ging ik stil staan. Het was Elisabeth. Ik kende haar niet ongelofelijk goed, maar had altijd wel een positief gevoel bij haar.
          "Hey," ze glimlachte, "Was je ook van plan te gaan schieten?"
          Ik glimlachte terug en antwoordde met een opgeluchte: "Ja! Zullen we samen gaan?" Gelukkig was het ook Elisabeth's plan geweest om te gaan schieten, want anders was ik de komende tijd nog niet aan het oefenen. "Dochter van Hermes toch?" De vraag was een beetje overbodig, aangezien ik allang wist dat ze inderdaad de dochter van Hermes was, maar ik kon geen ander gespreksonderwerp vinden. "Is hij een beetje een eh..-" Ik bleef even stil omdat ik niet precies wist hoe ik dit goed kon formuleren. "- aanwezige vader?" Mijn vader was dat helemaal niet en daar kon ik me heel erg aan irriteren.

    || Elisabeth Skylar Nazang || Dochter Hermes ||
    ''I can defence me to my enemies, but not to my friends..''

    Ze glimlachte. ''Ja! Zullen we samen gaan?'' vroeg ze. Ik knikte. ''Ja, is goed. Beter dan alleen.'' zei ik met een kleine en zachte grinnikende ondertoon. Ik kende Danaë niet heel erg goed, maar ik mocht haar wel. Meestal kwam ik haar wel tegen op de schietbaan, en gingen er weinig woorden vanaf. Vooral omdat iedereen zich hier heel erg concentreerde op het trainen. Snel keek ik maar weer naar haar, voordat ik weer helemaal van de wereld was. Zoals ik veel en veel vaker was. ''Dochter van Hermes toch?'' Langzaam knikte ik. ''Dat heb je goed..'' Ik zag dat ze eventjes nadacht. ''Is hij een beetje een eh..-'' begon ze. Waarna ze stopte en even later verder ging. ''- aanwezige vader?'' Ik snoof eventjes. ''Totaal niet. Ik heb hem nog nooit gezien, en dat hoeft van mij ook niet echt..'' Het kwam er botter uit dan ik bedoelde. ''Sorry, ik heb het niet echt op Hermes. Of welke god dan ook.'' mompelde ik als excuses en ik keek naar de grond. Al snel keek ik haar weer aan. ''Jouwn pa was Apollo toch?'' vroeg ik. Ergens twijfelde ik wel. Meestal waren de Apollokinderen uitstekend in boogschieten, maar andere halfgoden konden het ook wel uitstekend. ''Is hij een aanwezige vader?''


    ''I like the part when everythings become okay. It's just not the truth.''

    Jacelyn Arelia Sangster • Poseidon’s Daughter
    ''I don't want a once upon a time, but I do want a happy ending.''



    'Misschien wel, mogelijk niet. Jij gaat er in ieder geval nooit achter komen.' Ik rolde even met mijn ogen. Dat had ik moeten verwachten. Hij ging rechtop staan en trok zijn vest weer aan. 'En waarom zou het jou wat uitmaken? Je hebt me nooit echt gemogen.' Nu keek hij mij schuin en vragend aan. Een diepe zucht verliet mijn lippen en haalde mijn schouders. Mooi niet dat ik het hem zou vertellen. 'Of niet soms? Het verbaasd me in ieder geval dat je me nog niet af staat te katten en me serieus niet dood wilt.'
    ''Een lang verhaal dat je niks aangaat. Ik zou je niet dood willen, soms wel. Nu niet tenminste.'' zei ik met een zuchtje terwijl ik een hand door mijn haren haalde. ''Het is namelijk niet dat ik je wantrouw. Ik ben namelijk heel blij dat je niet dood bent,'' zei ik met een frons op mijn gezicht. Dat hoorde er misschien niet uit mijn mond te komen. ''Laat maar weet je,'' mompelde ik. Ik friemelde wat aan mijn armband en beet op mijn lip. Misschien had ik iets teveel gezegd.


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Yeva "Yva, Yv" Gray || Hephaesthos.
    "Trust is like paper, once it's crumbled it can't be perfect again."


    Ik trok een vies gezicht en trok snel mijn hand weg. "Blegh. Forti, je weet dat ik dit goor vind." Ik keek hem met gespleten ogen aan, maar Fortitudo moest alleen maar vrolijk hinikken, wat ik aanzag voor lachen.
    Ik bedacht me even later dat mijn plan was om te gaan zwaardvechten, niet rijden. "Sorry jongen, een andere keer.. Maar ik beloof je, dat we een keer lekker wild gaan doen." Ik glimlachte, en Fortitudo begon te trappelen met zijn hoeven. "Dag jongen." Ik glimlachte naar de pegasus en liep de stallen weer uit.
    Ik liep naar de trainingsvelden voor zwaardvechten, en mijn hand ging automatisch naar mijn ketting. Ik drukte op het robijntje, en even later had ik mijn zwaard in mijn hand. "Oké dan, wie is er in voor een duel?" Vroeg ik uitdagend, benieuwd naar wie het duel met mij aan zou willen gaan.

    [ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 19:31 ]


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    || Rhine Demani Phellon || Dochter Demeter ||
    ''They can't hurt me, I'm not like all the others. There are no much people left I love.''

    Ik deed vliegensvlug mijn kleding aan en keek eventjes in de spiegel. Om vervolgens de borstel te pakken en mijn blonde lokken te kammen en ze voor de verandering maar eens in een vlecht te doen. Meestal zaten ze los, aangezien ik dat iets wat mooier vond staan. Maar ik wou trainen vandaag, en met los haar kreeg ik nog wel eens de kans om een stuk van een pluk te missen. En daar had ik dus totaal geen zin in. Mijn handen tastten naar mijn zwaard; Dyámi. En met deze in mijn handen liep ik het Demetergebouw uit. Om me daarna naar het trainingsveld te snellen. Algauw viel mijn blik op Yeva Gray, de dochter van Hephaesthos. God van het smeden en vuur. ''Oké dan, wie is er in voor een duel?'' vroeg ze uitdagend. Ik deed een stap dichterbij en keek haar aan. ''Ik ben wel in voor een duel hoor.'' zei ik, licht grijnzend.


    ''I like the part when everythings become okay. It's just not the truth.''

    Yeva "Yva, Yv" Gray || Hephaesthos.
    "Trust is like paper, once it's crumbled it can't be perfect again."


    Een meisje kwam op me afgestapt, en ik herkende haar al snel als Rhine Phellon, dochter van de Godin Demeter. Ze keek me aan. "Ik ben wel in voor een duel hoor." Zei ze, licht grijnzend.
    Ik grijnsde terug. "Oké dan, maar weet, Potentia houdt van dueleren, en gaat helemaal los." Zei ik grijnzend. Ik liep naar het rek waar de schilden en de wapenuitrustingen lagen, en pakte een borstbeschermingsstuk, wat ik over mijn hoofd gooide en een zwaar gevoel gaf op mijn schouders. Ik pakte het schild stevig vast en ging tegenover Rhine staan, met mijn zwaard in de aanslag. "Ben je er klaar voor om ingemaakt te worden?" Grijnsde ik, en ik ging wat sterker staan, zodat ik meer grip had op de grond. Ik was helemaal klaar voor het duel.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Owen Ime Oakley




    'Bonjour,' glimlachte ze terug, wetend dat dat één van de weinige Franse woorden was die ik überhaupt begreep. Bij mijn vraag haalde ze licht haar schouders op, wat niet echt super, maar ook niet slecht betekende. 'Momenteel normaal, niet ontzettend slecht, niet ontzettend geweldig.' zei ze bevestigend op mijn vermoedens. 'En met jou?' kaatste ze terug waardoor ik ook onverschillig mijn schouders ophaalde. "Slapen is nogsteeds een hel hier, de rest valt wel mee. Het is rustig vandaag." zei ik simpel, doelend op het feit dat er ditmaal geen wezens Kamp-Halfbloed aanvallen en dat de Kronos-Club nog heelhuids hier was en niet tot een hoopje stof veroordeelt is door de Goden. Het mag ook wel eens een rustige en vredige dag zijn. 'Ik zat er trouwens aan te denken om zo even te zwemmen, oftewel in de oceaan of in het meer, ga je mee?' stelde ze voor, iets wat ik wel zag zitten. Het was immers een mooie en warme dag en gezien ik niet echt nood had en trainen was deze optie veel beter. "Ja , is goed. Ik kan wel wat verfrissends gebruiken." glimlachte ik waarna ik haar mee volgde richting het heldere blauwe water.


    William Nishant Petrelli




    ''Nou, ik ben blij dat ik als geroepen kom.'' had ze gegrinnikt voordat ik haar treurigheid opgemerkt had. Ze had haar schouder onverschillig opgehaald waardoor ik nu echt wilde weten wat er aan de hand was. ''Ik heb gewoon mijn pa bezocht, wat niet zo goed liep.'' zei ze alsof ze er geen erg van had, iets wat ik ook wel geloofde. Elizabeth leek me iemand die niet stilstond bij iets maar gewoon doorging met het leven zoals zij het wilde. Al kon ik ook helemaal verkeerd zijn. ''Maak je maar geen zorgen, Will. Het is verder niets speciaals.'' Haar korte glimlach deed me weer ontspannen en ook licht glimlachen, dat luchtte meteen al een stuk op. ''En daarbij komt dat ik niet meer mag boogschieten hier. Meneer D is niet blij als je in zijn schouder schiet.'' zei ze ten slotte waardoor ik begon te lachen. "Echt? Dat meen je niet!" lachte ik en keek haar met een grijnsje aan. "Arme Meneer D, foei jij." zei ik quasi streng en tikte even met mijn wijsvinger tegen haar neus net zoals je een hond zou aantonen dat hij iets niet mag. De speelse grijns om mijn lippen verraden dat ik met haar zat te dollen en daarna keek ik even rond. "Misschien kunnen we... zwaardvechten of ... Klimmuur of een potje sprinten. " stelde ik mt een grijnsje voor. Om eerlijk te zijn kon ik totaal niet met een zwaard overweg, maar ik weet dat Lucy hier wel een stuk beter in is. Misschien kan ik wat technieken van haar leren, als ze me niet in mootjes zou hakken tenminste.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    † Lucy Graywell †

    Nadat ze gezegd had dat ze niet meer mocht schieten doordat ze in meneer D's schouder had geschoten begon hij te lachen. ''Echt? Dat meen je niet!'' zei hij lachend, waardoor een grijns haar lippen sierde. Ook hij keek haar grijnzend aan. ''Arme meneer D, foei jij.'' En ze kreeg een tikje tegen haar neus. Kort grinnikte ze. ''Ja, nou ik had niet de beste docent voor het boogschieten. Wist ik veel dat hij het eigenlijk ook niet kon. En ik was acht! Kan ik er wat aan doen dat meneer D en Chiron ook nog eventjes komen kijken bij de training.'' Toch was ze nog aan het grijnzen. Ze dacht kort na over zijn volgende woorden. ''Hmm..of we sprinten naar de klimmuur, gaan dan gevaarlijk doen met dat lava en zo tijdens het beklimmen van die muur en vervolgens gaan we zwaardvechten. En dan ga ik het je leren! Ik wil gewoon nog ooit iemand leren zwaardvechten, dat heb ik in die tien jaar nog nooit gedaan. Iedereen wilde met een kind dat niet van de oorlogs en strategie godin was. Ze wilden zelfs het niet leren van de Areskids!'' En kort stak ze dramatisch haar handen in de lucht.
    Ze keek eventjes rond en zag dat Chiron haar kant op kwam. ''Beter gaan we nu rennen! Voordat ik straks op mijn kop krijg!'' En ze begon alvast te rennen, terwijl ze kort over haar schouder keek naar William.

    [ bericht aangepast op 12 okt 2014 - 11:26 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded