[RPG] Magic Animals - speeltopic - Speeltopics

Deze RPG gaat over kinderen op school (pubers ) die - als ze het willen- in een bepaald dier kunnen veranderen. Iedereen heeft een ander dier.
Het gaat dus iver hun leven op het internaat. Er zitten minimaal 7 kinderen op het internaat en minimaal 3 daarvan kunnen in een dier veranderen.
Er moeten ook normale mensen zijn. De begeleiders worden niet door iemand gespeeld, behalve als je dat heel graag wilt. De soort dier mag je zelf bepalen, je mag ook in meerdere dieren veranderen: maximaal 3. Magic Animals sorry ik heb hem nog niet helemaal onder de knie met die q in dat schrijfbalkje, dus gewoon even op topic klikken en dan zie je het

KAMERGENOOTJES

[ bericht aangepast op 25 okt 2014 - 16:49 ]

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

Langzaam begon de zaal vol te stromen, niet gek want voor iedereen begint school weer. Wat traag vistte hij zijn mobiel uit zijn broekzak, terwijl hij eens nieuwsgierig rondkeek door de zaal. Hij richtte zijn blik op zijn beeldscherm en scrolde wat door zijn Twitter startpagina. Zelf tweette hij eigenlijk niets. Het enige dat hij deed met de app was enkele tweets van anderen lezen. De interessante tweets en niet degene die elke kleine actie beschrijven. Wie boeit dat namelijk nou? Hem in ieder geval niet.
Niet veel later sloot hij de app weer. Net toen hij zijn mobiel weer wilde opbergen klonk de stem van Ikaika door de zaal. Hij keek even kort op. Hoe kon ze nu al zo vrolijk zijn? Het was veel te vroeg in zijn ogen. Hij rechtte zijn rug wat toen hij Hope aan zag komen lopen, ze zag er niet echt vrolijk uit dus besloot hij om zelf rustig te blijven. ''Morgen.'' Zei hij kalm om vervolgens aandachtig te luisteren naar haar verhaal. ''Nee, ik heb haar niet gezien. Heb je zelf geen verwondingen?'' Vroeg hij bezorgd aan haar.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Hope Caola Elijah Woodward.

Ze was niet bestgehumeurd, maar Kieren wist haar altijd een beetje aardiger te krijgen op zulke dagen. Met een zucht keek ze naar hem, haar bruine ogen keken hem recht aan. " Een paar schrammen, niks ernstigs, al kan ik dat over Davina niet zeggen. Zoals ik me herinner, heb ik heel haar rug opengehaald." Haar ogen stonden vol schuldgevoel,en aan haar houding te zien voelde ze zich ook niet goed. Normaal liep ze rechtop, zat ze rechtop als of ze de hele school ownde, als of alles daar van haar was en iedereen naar haar moest luisteren, maar nu, Nu was ze een klein hoopje drap dat lui op de stoel hing. Enkele krassen liepen over haar arm, ze waren vrij diep, en een gedeelte was te zien omdat haar blazer maar driekwarts-mouwen had. Haar been zag er ook niet goed uit, aan een van de broekspijpen zaten grote lange halen, die de kapotte huid lieten zien. Nogmeer letsel van haar jongere zusje. " Kunnen we straks naar buiten, samen de lessen skippen? Ik heb geen zin om al die rare vragen te krijgen van kinderen die willen weten wat er-." Nog voor ze was uitgepraat, stond er al een van de normale kinderen voor hun neus, welke vroeg wat er was. En met een flinke klap van Hope lag die tegen de grond.

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Rustig wachtte hij op een antwoord van haar. Ze zuchtte even en het was voor hem meteen duidelijk dat ze er best wel mee zat. Ze richtte haar blik weer op hem en keek hem recht aan met haar bruine ogen. Hij had het altijd al een mooie kleur gevonden, onschuldig en warm net als bij herten. Toch lijkt ze totaal niet op een hert, het dier past net zo min bij haar als sneeuw bij de zon. Dankzij de gedachten van haar met een herten karakter, moest hij een kleine grinnik onderdrukken. Daar was het nu niet echt het goede moment voor, dat kon hij zelf ook wel bedenken. Hij schraapte even zijn keel en knikte begrijpend. '' Gelukkig, dus je hebt ook geen last van die?'' Vroeg hij en knikte even naar de diepe krassen in haar arm. Over het bestaan van de littekens op haar been wist hij nog niets. ''Tuurlijk, een beetje frisse lucht kan geen kwaad.'' Zei hij en glimlachte even. '''Maar misschien moeten we eerst Davina zoeken om te kijken hoe het met haar gaat, ze is tenslotte je zusje.'' Voegde hij er voorzichtig aan toe, niet wetend hoe ze zou reageren. Echter onderbrak een normaal kind hen voordat ze antwoord kon geven. Hij deinsde even een klein beetje achteruit toen Hope het kind neer sloeg. ''Okey, de plannen zijn gewijzigd we gaan nu naar buiten.'' Hij stond op en gebaarde haar hetzelfde te doen. Ondertussen was het kind overeind gekrabbeld en vluchtte het weg. Die zal voorlopig zijn nieuwsgierigheid voor zichzelf houden.

[ bericht aangepast op 13 okt 2014 - 14:27 ]

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

'Hey.. Ivy.. Goedemorgen.' Ik kijk op. Het was Davina. 'Hey. Nog goed geslapen?' Vroeg ik terwijl ik op mijn bed neerplofte.
Nerveus frummelde ik aan het bandje van mijn topje. Ik had me intussen snel aangekleed

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

Toby Welz
Toby gaapte toen hij de wekker hoorde afgaan. Hij was zo gewend om nog uit te slapen. Toby kwam overeind en zocht naar zijn hemd die hij de nacht had uitgetrokken.
Voorzichtig sloeg hij zijn korte benen over de rand van het bed en liet zich op de grond glijden en liep naar de enorme kast, pakte zijn kleding eruit en ging op de grond zitten om zijn broek uit te trekken.
Daarna trok hij zijn dagelijkse broek weer aan en trok zijn shirt over zijn hoofd, maar bleef halverwege hakken waardoor hij moeite had. Toby pakte zijn schoenen en nam die mee naar de deur, trok ze aan en probeerde zijn veters te strikken dat niet geheel volgens plan ging.

Lissie Welz
Lissie gooide haar dekens over haar hoofd toen de wekker ging, ze had die nacht slecht geslapen en ze wilde maar al te graag bij Toby zijn. Als de wekker blijft doorzeuren, besloot ze toch maar om uit bed te komen en met haar pyjama jurkje naar de spiegel tegen de kast. Haar haar was een waarboel van het vele woelen in bed.
Ze hoopte maar dat Toby wel geslapen heeft.

---

Vampire + Servant = Servamp

Antonio, oftewel Tony, lag rustig op zijn zij, tot hij een wekker hoorde afgaan. Hij schrok, niet merkend dat hij op het randje van zijn bed lag. Hij viel op de grond op zijn buik, en gelijk was hij klaarwakker. Tony keek op, zo zag hij dat Frank hem aan zat te kijken. Allebei wisten ze dat Tony acht van de tien keer zo wakker werd, niets nieuws dus. "Ook goedemorgen Frank.' Zei Tony met scheve grijns op zijn gezicht, terwijl hij overeind krabbelde. Frank glimlachte terug, en Tony liep naar de badkamer. Hij pakte de minst geurige kleding uit zijn kast en trok het na zijn korte douchebeurt aan. Tony zuchtte kort en plofte op zijn bed neer, en hij pakte een fotolijstje van zijn nachtkastje af. Het was zijn lievelingsfoto, met Hem, Andy, zijn oom en tante en zijn eigen ouders erop. Kort beet Tony op zijn lip, en hij proefde bloed in zijn mond. Hij zette de foto terug en hoorde de douche aangaan. Tony stond op en klopte op de badkamerdeur. "Ben ontbijten!' Riep hij, en zonder op een reactie te wachten, pakte hij zijn klaargemaakte schooltas en begaf hij zich naar de eetzaal. Eenmaal daar aangekomen zag hij dat het al druk was, en ergens in een hoekje zat Andy alleen. Tony besloot zijn neef maar gezelschap te houden, en hij schoof een stoel aan Andy's tafel naar achteren, om vervolgens neer te ploffen. Andy keek op met een nietszeggende blik, en hij gromde: "Zeg nog maar niets. Ik ben niet in het humeur okay? Rot lekker op.' Tony keek zijn neef aan, en zei: "Zoals u wenst ochtend-prinses.' En hij stond weer op, om op zoek te gaan naar iemand die wel geïnteresseerd was in een gesprek.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Een hard gepiep maakt me wakker uit mijn droom. Ik vloek een keer luid terwijl ik de dekens nog wat verder over mijn hoofd heen trek. Het laatste waar ik zin in heb is nu wel een vermoeiende nutteloze schooldag.
Doordat mijn wekker maar door blijft piepen, besluit ik toch maar de moeite te nemen om hem uit te zetten. Voorzichtig kom ik weer onder de dekens vandaan en rijk ik mijn hand naar de wekker. Met een harde klap laat ik mijn hand er op vallen, maar het was te vergeefs, mijn hand mist de knop op mijn wekkerradio. Dit gebeurt wel vaker, vooral 's ochtends als ik net wakker ben maar ook gewoon midden op de dag met bijvoorbeeld het openen van deuren, dus verstelt sta ik hier al lang niet meer van.
Mijn volgende poging is echter wel raak, waardoor er eindelijk een einde aan het irritante geluid is gekomen. Het liefts zou ik me nu weer omdraaien. Ik besluit dit dan ook maar gewoon weer te doen. De docent waar ik mijn dag mee begin is meestal toch mild, ook al begin ik steeds meer te twijfelen of dat ook geldt als het over mij gaat. Ik kom wel vaker te laat en meestal staat hier dan ook de straf nablijven op, maar ik heb persoonlijk toch liever dat ik kan uitslapen en dan langer op school moet blijven dan dat ik om 7 uur al mijn bed uit moet. Bovendien valt het nablijven wel mee. Doordat ik redelijk bekent ben in het nablijflokaal ken ik daar altijd wel mensen. Zo wordt een uur huiswerk maken toch nog wel te doen.
Ik sluit mijn ogen weer en nestel me nog wat dieper in de dekens. Op dit moment ben ik nog kamergenoot-loos en ik ben ook niet van plan daar verandering in te gaan brengen. Ik vind het wel best zo. Alles kan hier gebeuren zoals ik dat wil en niets hoeft overlegt te worden. In mijn ogen ideaal, maar veel mensen zullen daar denk ik anders over denken.
Niet al te veel later zak ik weer weg in een rustige slaap.

[ bericht aangepast op 13 okt 2014 - 23:22 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

'' Gelukkig, dus je hebt ook geen last van die?'' Vroeg hij en knikte even naar de diepe krassen in haar arm. Haar ogen keke terug naar hem op, "Nee, ik heb er geen last van, het brand alleen een beetje." Ze bromde toen ze hoorde dat het misschien een plan was om Davina te gaan zoeken.
"Nee, we gaan Davina niet zoeken, zij moet haar eigen zooi maar oplossen, ze heeft mij al met erg veel opgescheept." Echter onderbrak een normaal kind hen voordat ze antwoord kon geven.
Zonder na te denken haalde Hope boos uit naar het kind, die met een harde klap tegen de grond viel. Hope's ogen waren lichtgeel geworden, de kleur van de ogen die haar wolf ook had. ''Okey, de plannen zijn gewijzigd we gaan nu naar buiten.
'' Ze zag hoe hij opstond, en gebaarde dat zij mee moest lopen, met tegenzin stond ze op en volgde hem de deuren uit, het grote terein van de school op. "ik voel me in iedergeval rustiger hier..." Ze zuchtte diep en pakte zijn hand vast.

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Een blij en lichtelijk opgelucht gevoel trok door zijn lichaam. Ze stond gewoon op, het was misschien niet van harte, maar ze stond tenminste op. Eenmaal buiten haalde hij zelf eens diep adem. Het werd zelf voor hem te gespannen, plus er zouden waarschijnlijk hordes kinderen om informatie komen vragen en daar zat niemand op te wachten. ''Ik voel me in ieder geval rustiger hier..'' Zei ze en ze zuchtte even. Ze pakte zijn hand vast en hij kneep even zachtjes in haar hand. Zijn blik richtte hij op haar. ''Ik weet heus wel vat goed voor je is.'' Zei hij lichtelijk plagend. Met haar hand nog steeds in zijn had begon hij rustig te lopen. ''Hoeveel weet je nog van die avond?'' Omdat hij niet zeker wist of ze het hier wel over wilde hebben voegde hij er snel aan toe: ''Als je het tenminste wilt vertellen.''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Hope

Soms kon hij haar echt plagen, niet dat ze het erg vond, van hem tolereerde ze dat. "Dus je weet wat goed voor me is?" Lachte ze vrolijk, zijn hand had ze nogsteeds vast en haast vrolijk liep ze met hem mee. "Wat er gebeurd is...." Het was duidelijk te zien dat ze nadacht. "Wel.. Zoals gewoonlijk was ik buiten, zeker met een volle maan, je weet hoe dat gaat. Blijkbaar was Davina me gevolgd, en zij was ook veranderd, in die rare pantervorm van haar. Toen ik haar opmerkte knapte er iets en.nam mijn instinct het over, dus viel ik haar aan.." Ze zuchtte diep. "Voor dat ik het wist had ik haar vrij erg verwond, maar omdat ik groter ben, zijn het van haar bij mij maar een paar krassen geworden. We vielen elkaar opnieuw aan, en toen heeft ze.mijn been opengehaald.. Dat is het eigenlijk wel.."

[ bericht aangepast op 15 okt 2014 - 7:37 ]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

''Dus je weet wat goed voor me is?'' Lachte ze vrolijk terwijl ze met hem meeliep. ''Natuurlijk, ik ken je langer dan vandaag.'' Grijnsde hij. Hope leek weer wat op te vrolijken, maar toen maakte hij de fout om te vragen wat er precies gebeurt was. ''Wat er gebeurt is..'' Begon ze voordat ze even stilviel om na te denken. Hij was benieuwd naar haar verhaal en luisterde daardoor aandachtig naar haar. ''Wel... Zoals gewoonlijk was ik buiten, zeker met een volle maan, je weet hoe dat gaat.'' Was de eerste zin van haar uitleg. Hij knikte even begrijpend. ''Blijkbaar was Davina me gevolgd, en zij was ook veranderd, in die rare panter vorm van haar.'' Zachtjes gaf hij haar een por met zijn vrije hand. ''Dat is beledigend voor ons katachtigen.'' Zijn toon was expres quasi verontwaardigd, aangezien hij zelf een katachtige is: namelijk een Tijger. Hij deed het ook omdat de sfeer nu wel ietsjes opgevrolijkt mocht worden, ondanks het onderwerp waar ze het over hadden. Tijdens de rest van haar uitleg had hij haar niet meer onderbroken. Pas na haar uitleg zou hij weer wat zeggen. Toen ze aankwam bij het bespreken van de verwondingen keek hij automatisch naar haar verwonde been. Haar broekspijp was volledig geruïneerd en het kapotte vlees was zichtbaar. Het was geen prettig gezicht, maar hij besloot om er maar niet over te beginnen. Ze had namelijk al duidelijk gemaakt dat ze er geen last van had ookal betwijfelde hij dat, de wonden zagen er namelijk akelig diep uit. ''Maar wat ik dus begrijp, is dat enkel het hond versus kat instinct ervoor gezorgd heeft? Jullie hadden dus geen ruzie of zoiets?''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

ivy mckall

ik loop naar beneden. iedereen zit vrolijk aan tafel met elkaar te praten. stilletjes loop ik naar een lege plek en ga zitten. "hey."
zeg ik tegen niemand in het bijzonder. ik zei het tegen niemand, maar toch was het bedoeld voor alle kinderen.
ik schaam me en verander in een konijn. dat krijg je er nou van.... ik zucht. de laatste tijd heb ik vaker dat ik gewoon... altijd in een dier verander. ik kan het niet echt meer stooppen, alsof ik het opeens niet meer onder controle heb ofso...
shit, een normaal meisje komt op me af. nu kan ik niet meer terug veranderen... andrs ziet ze...
"hey wat een schattig konijntje! hoe kom jij op die stoel?" ik gok dat ze iets van 9 jaar is ofzo. ze aait me en plukt aan mijn oren.
irriterend!!!

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

Ikaika Tundra
Hope is een van de weinige die reageert op mijn goedemorgen, met een reactie die ik wel verwacht had, " Zeg waarom ga je niet alleen in een hoekje zitten, en ons met rust laten. Het is ochtend, niet vakantie!" zegt ze terwijl ze voorbij 'stampt', ze had duidelijk geen goed humeur vandaag, ik grinnik om haar reactie.
Ik kijk een beetje om me heen en observeer de andere, het word drukker in de kantine en Hope mept uiteindelijk een normalo neer en gaat met Kieren naar buiten, ergens hoop ik dat ze het rustig aan doet en ze weer kalmeert, maar verder wist ik natuurlijk ook niet wat er aan de hand was dat ze zo deed, eerst dacht ik gewoon dat het een ochtendhumeur zou zijn, maar het zou natuurlijk ook erger kunnen zijn.
Ivy komt ook de kantine in, ik leg mijn hoofd op mijn armen op tafel en kijk naar haar, ze gaat op een lege plek zetten en zegt iets wat volgens mij hey was tegen niemand in het bijzonder. Vervolgens krijgt ze een rood hoofd en verandert ze in een konijn, ik glimlach om haar en druk mijn mond tegen mijn shirt om mijn lach in te houden. Nog voor ze terug kan veranderen komt er een normalo die haar begint te aaien, ergens wil ik nog harder lachen, maar ik wil haar ook helpen, want eigenlijk vond ik dit wel zielig.
Ik besluit het te doen en sta op, ik loop richting het meisje en Ivy met in gedachte hoe ik het aan ga pakken. "Sorry meisje dat is mijn konijn, ze was perongeluk ontsnapt." zeg ik tegen het meisje en nog voor ze iets kan zeggen pak ik Ivy en loop ik met haar weg.
"Ik breng je naar een plek waar je terug kan veranderen" fluister ik naar Ivy terwijl ik de kantine uit loop naar een rustige plek.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ivy mcKall

Oh please... Ga weg stom kind! zucht ik. Maar ja, ik ben een konijn, en konijnen praten niet.
Ik kijk naar de eetzaal die reuzachtig groot leek vanaf mijn standpunt. Ik zie dat mensen zich niks aantrekken van wat hier gebeurt.
Nou ja, de 'normalo's'(leuk verzonnen ) wisten niet dat ik een mens was dus ja...
Ik zag dat Ikaika me lachend aankeek. Hij probeerde zijn kach te verbergen maar ik zag pretlichtjes in zijn ogen. Ik raakte geïrriteerd.
"Sorry meisje, dat is mijn konijn. Ze was perongeluk ontsnapt." Hoor ik Ikaika zeggen. Oké, laat maar, ik ben hem dankbaar.
Hij pakt me op en ik zie dat het meisje gekwetst kijkt. "Ik breng je naar een plek waar je terug kan veranderen." Fluisterde hij.
Ik keek hem dankbaar aan. Wacht, konden konijnen wel dankbaar kijken? Nou ja, boeiend. Ik wilde alweer Thanks zeggen maar realiseerde me weer dat ik een konijn was...

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

[Normalo's, ja ik weet niet het kwam gewoon in me op en ik bleef het maar typen]

Ikaika Tundra
Ivy leek me dankbaar, voor zover je dat kan voelen bij iemand.
In mijn hoofd was ik aan het nalopen waar ik Ivy heen zou kunnen brengen, ik dacht eraan om haar misschien naar haar kamer te brengen, of haar naar de meisjes wc te brengen, maar dan zou ik de meisjes wc moeten in gaan, en daar had ik een verbod op sinds een verkeerd gelopen grap die daar was gebeurt.
Ik besloot naar buiten te gaan en dook de bosjes in die nog wat dieper naar achter liggen, zodat niemand van buitenaf in de bosjes kon kijken.
"Zo hier moet het goed zijn" zeg ik tegen Ivy als ik haar voorzichtig neer zet op de grond.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira