The 37th Hunger Games || Speeltopic 1 || [200] - Speeltopics

Geachte tributen,

Het is weer tijd voor de hongerspelen in een geheel nieuwe arena met vierentwintig nieuwe tributen. Het is de bedoeling dat jullie vechten in deze arena tot één van jullie over is en tot winnaar kan worden uitgeroepen.
In totaal zullen en tijdens het bloedbad vier jongens en vier meisjes sterven, wat betekend dat er acht in te vullen meisjes en acht in te vullen jongens zijn. Tussen de doden zullen sowieso geen beroeps uit district één en twee zitten dus die vier tributen moeten sowieso ingevuld worden.
Verdere sterfte zal bepaald worden aan de hand van of mensen wel reageren (lange tijd niks van je laten horen betekent dus dat je tribuut vermoord mag worden) en of men zich aan de regels houdt. Blijft er een vaste groep over die reageert volgens de regels, dan zal er in eerste instantie gevraagd worden aan de mensen met twee tributen of zij één van de twee willen kiezen om mee verder te gaan. Dit om simpelweg iedereen die goed mee doet de kans te geven zolang mogelijk mee te kunnen RPGen. Uiteindelijk zal er tussen de overgebleven mensen worden geloot wie er dood zal gaan, tot er nog één iemand over is. Dit zal volkomen eerlijk verlopen en noch ik zal mijzelf noch anderen voortrekken.
Voor wapens en andere spullen bij de hoorn vandaan, moet je mij pben. Dan kunnen we overleg plegen. Denk erbij aan waar je tribuut vandaan komt en hoe ver hij het bloedbad in zal kunnen gaan zonder vermoord te worden. Beroeps kunnen dus makkelijk tot de hoorn gaan waar de beste wapens liggen, maar iemand uit district twaalf zal dat waarschijnlijk niet na kunnen vertellen. Ik zal dus simpelweg kijken of het realistisch genoeg is. Voor populaire wapens als de pijl en boog moet misschien geloot worden, omdat er daar geen honderden van zullen liggen.
Wanneer je gesponsord wil worden , je tribuut kan bijvoorbeeld ernstig gewond zijn en dus medicijnen nodig hebben, moet je dit even overleggen met mij of XY390. Is het realistisch genoeg, dan krijg je toestemming. Ook als je per se je cijfer van de trainingen wilt kunnen noemen, kan je hiervoor toestemming vragen. Je kan hem ook buiten beschouwing laten. In ieder geval wil ik niet dat iedereen met torenhoge cijfers rondloopt.
Als er nog vragen zijn, hoor ik dit graag.

©Starlord

Met vriendelijke groet,
De spelmaker

De Arena:

Dit jaar vinden de Spelen zich plaats in een wonderlijk landschap. Het is niet zomaar dat de pakken van deze spelen dikker en warmer zijn dan normaal. De Spelen zullen zich afspelen in een winters landschap vol sneeuw en ijs. De arena is omringd door bergen. Je kan deze bergen bereiken, maar het zal je niet veel positieve kanten brengen. In de bergen is er geen voedsel en er is geen water te vinden. Er is veel kans, ook voor ervaren klimmers, te vallen en te sterven, of dood te vriezen aangezien de temperatuur er nog kouder is dan in de rest van de arena. Het is vroeg donker omdat de zon achter de bergen staat en het is hierdoor ook laat licht. Sneeuw zal regelmatig vallen, maar door de bescherming van de bergen zal een sneeuwstorm niet dagelijks voorkomen, hoewel de kans daarop natuurlijk bestaat. De Hoorn staat in het midden van de arena en dit jaar is deze lastig te bereiken, doordat hij op een klein stuk land in meer staat en de tributen aan de buitenrand van het meer beginnen. Je moet dus over het ijs om de hoorn te bereiken. Het zal niet snel gebeuren dat er iemand door het ijs zakt want het is erg dik en kan veel mensen dragen. Om dit meer heen ligt aan de westkant een groot heuvelig landschap, met hier en daar een dun dennenboompje. Het bied weinig bescherming maar veel bewegingsvrijheid en er valt te jagen. Aan de oostkant is een dennenbos dat zich uitstrekt tot het noorden en rond het meer langzaam overloopt naar het heuvelachtige landschap van het westen. In dit dennenbos is het gemakkelijk je te verschuilen door de vele schaduwen en bomen, maar er zijn dus ook veel tributen. Dan heb je het zuiden nog. In het zuiden is het altijd mistig en er is niet veel bekend over wat er daar is. Er zijn wel wat bomen, maar veel minder dicht op elkaar dan het bos. Het meer loopt daar door tot een brede, natuurlijk bevroren rivier, met minder dik ijs dan het grote meer. Dan zijn er nog de warmwaterbronnen, die alleen te vinden zijn in het oosten en het zuiden. Hierdoor zul je ze in het bos dus niet vinden. Warmwaterbronnen zullen erg geliefd zijn door de warmte die ze bezitten, iets wat de tributen hard nodig gaan hebben. Ook is er meer voedsel te vinden rond warmwaterbronnen. Deze plek is dus geliefd, gevaarlijk en zeldzaam. Het zijn er een stuk of vijf, ver van elkaar af. De sneeuw om de warmwaterbronnen smelt niet. Het zal geen makkelijke arena zijn. Negatieve punten zoals kou, voedseltekort, het moeilijk kunnen uitwissen van sporen en weinig licht zullen het de tributen niet makkelijk maken.

Mutilanten
Deze zullen aangepast zijn op de sneeuw en zullen het meest lijken op ijsberen, vossen, wolven en sneeuwuilen.

Arena overzicht

Ik kan dit uitwerken mocht dit nodig zijn.




Regels


Begin

[ bericht aangepast op 24 nov 2014 - 15:46 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

DontDropp schreef:
Staat er trouwens iemand open voor bondgenootschap? Ik heb een bondgenoot nodig.

(Let op de regels! OC (out of character) tussen haakjes! En ik wil je verwijzen naar wat Anna zei.)

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

(Sorry dat ik al een tijdje niet gepost heb, ik wacht soortvan op Risu voor een volgende post, ander ga ik haar personage te veel besturen en dat is niet mijn bedoeling;3)

---

“A queen will always turn pain into power.”

Dawnelle Eguskine || District 9
Status: Oppervlakkige snee linkerarm || Bondgenoten: Flynn Poynter & Lucca Valentino Brown || Beschikt over: Een blaaspijp met 10 niet giftige en 10 giftige pijltjes en met sneeuw gevulde waterzak || Locatie: Het mistige gebied

Mijn besluit omtrent Lucca had Flynn verbaasd, dat was duidelijk af te lezen uit zijn blik, maar toch stemde hij ermee in door te knikken. Ik moest zeggen dat ik daar toch wel opgelucht over was. Dan was het dus geen heel absurd plan, toch? Als dat wel zo was had hij immers vast iets van gezegd. Dat maakte dat ik iets minder onzeker was, hoewel ik wel nog steeds met heel mijn hart hoopte dat Lucca mij niet zo dwingen om hem te vermoorden. Ik was niet zo van het mensenlevens nemen. Ik had geaccepteerd dat het mijn lot mogelijk was dat te doen voor ik zelf zou gaan -tijdens deze spelen of wanneer ik oud en op was- maar toch was het niet zomaar even iets. Ik zou spijt hebben, daar was ik van overtuigd. Niet dat ik hierdoor verzwolgen zou worden en helemaal door zou draaien, maar ik zou het voelen, de pijn, de schuld. Gelukkig gaf het jongetje vrij snel aan dat hij niet dood wilde, wat mij opgelucht deed zuchten door de golf van lichtheid die door mij heen ging, alsof er een zware last van mijn schouders werd getild, een blok dat zich in mijn maag had gevestigd verdween. Misschien leek ik nu een beetje een softie voor het publiek, iets waar ik toch wel een beetje bang voor was geworden de afgelopen minuten, maar ik was ook menselijk en dat had ook zijn charme. Mijn tijd als echte tribuut met sterke overlevingsdrang kwam nog wel. Daar had ik voldoende hoop op om ervan overtuigd te zijn dat het wel goed zou komen. Ik bleef immers positief. Het andere positieve punt was dat Lucca zelfs nu verlegenheid uitstraalde en zich hopeloos versprak, waardoor ik er zo goed als van overtuigd was, dat het een oprecht goede knul was. Natuurlijk bleven de woorden van mijn vader door mijn achterhoofd dreunen, maar ik geloofde niet dat deze jongen mijn vertrouwen zou schenden.
'Het is goed. We zullen je proberen te beschermen, voor zover als we dat kunnen,' antwoordde Flynn voor ons, waarop ik mijn blik even glimlachend op hem richtte. Hij was sterk, moedig, slim en bereid te vechten, maar ik had zijn zwakte al ontdekt. Hij wilde mensen overduidelijk veel te graag beschermen, zoals hij dat aan mij beloofde en nu ook Lucca. Niet dat ik van plan was daar misbruik van te maken. Nee, ik besloot er gewoon rekening mee te houden. Dan kon ík hém beter beschermen. Het maakte hem namelijk een makkelijker doelwit. Zyan had hem immers ook al tijdens het bloedbad kunnen vermoorden. Gelukkig was Flynn daar veel te sterk voor, maar toch... het had gekund en daar moest ik rekening mee houden. Dat hij zo'n domme actie nogmaals kon uithalen en dat misschien zonder mijn hulp minder goed af kon lopen.
Mijn aandacht werd weer naar Lucca toegetrokken, toen deze een zachte "Dankje" fluisterde, waarop ik hem een vriendelijk knikje schonk, om aan te geven dat ik wist dat hij ons dankbaar was en dat het goed zo was. 'Graag gedaan. Hoe meer bondgenoten, hoe minder moorden voor de beroeps en ik vind het eigenlijk helemaal geen probleem om hen dwars te zitten.' Dat herinnerde mij eraan dat diezelfde beroeps nu waarschijnlijk jacht maakten op de andere tributen en daarmee op ons. Oh, Zyan zou waarschijnlijk alles op alles zetten om wraak op ons te kunnen nemen. Over mijn lijk dat dat hem zou lukken. Of nog beter, over zijn lijk.
'Ehm, het is het slimst om nu zo snel mogelijk weg te gaan, aangezien de beroeps waarschijnlijk zin hebben in nog meer moorden.' Ik knikte, toen Flynn mijn gedachtes hardop uitsprak, hoewel hij dit waarschijnlijk niet zag, want hij tuurde verder de mist in. 'Laten we de mist in gaan, het bos is minder beschut en er zullen veel mensen zijn, lijkt me,' Weer knikte ik en wilde al een stap richting de mist zetten met mijn blaaspijp weer gereed, toen ik merkte hoe een warme hand de mijne omklemde. Ietwat verbaasd staarde ik even naar mijn hand verstrengeld met die van Flynn, voor ik merkte dat hij ook die van Lucca had vastgepakt. Natuurlijk, wat had ik anders verwacht. 'Laat niet los, we weten niet hoe dik die mist straks is, maar het lijkt mij het veiligst om zo ver mogelijk van die hoorn vandaan te komen.' Ergens vroeg ik mij af of het wel zo'n slim plan was om de hoorn zover achter ons te laten. Stel dat het enige eten in de gehele arena dat bij de hoorn was? De grond bezaaid met sneeuw leek mij nou niet de meest vruchtbare plek en dieren had ik ook nog niet gezien. Misschien zaten er wel winterdieren? Ik had wel eens iets gelezen over reuzachtige witte beren, vreemdsoortige vogels en witte vossen. Meer dan ervan gehoord had ik echter niet en veel verstand had ik er dus ook niet van. Ik besloot Flynn echter niet tegen te spreken.
'Ik zou niet durven,' zei ik dus ook met ietwat plagende ondertoon in mijn stem op het "niet loslaten". 'Bovendien is je hand lekker warm. Vind je ook niet Lucca? Gezelligheid op den top zo hand in hand door de mist wandelen,' voegde ik er nog vrolijk aan toe en liet hem ons door de mist leiden. Mijn gedachten dwaalden even af naar thuis, naar district negen. Daar had ik vroeger wel eens gedroomd van het ooit hand in hand lopen met iemand. Het houden van, zoals mijn ouders dat van elkaar deden. Trouwen en een groot gezin stichtten, dat had mij altijd wel wat geleken. Vooral omdat ik van gezelschap hield en kinderen altijd zo onschuldig en lief waren zoals deze Lucca, hoewel ze natuurlijk ook ondeugend konden zijn, maar dat maakte het juist leuk in mijn ogen. Dat zat er waarschijnlijk allemaal niet meer in, hoewel er een kleine kans bestond dat ik hier levend uit zou komen, maar dat zou betekenen dat de jongeman hier naast mij het niet zou overleven en dat bezorgde mij het vreselijkste gevoel dat ik in dagen had gehad. Ik voelde mij door die gedachte weer precies zoals op de boetedag, toen eerst mijn naam en vervolgens die van hem getrokken werd. Ik kon onmogelijk positief denken, wanneer dit door mijn gedachtes dwaalden, iets wat nooit voorkwam. Deze spelen zouden mij voorgoed veranderen.

---

Happy Birthday my Potter!

Attentie! Lighten heeft een bondgenoot nodig. Somebody volunteer?

Status: Hongerig en zwak met blauwe plekken || Bondgenoten: geen || Beschikt over: hamer met scherpe punt, zakje groene camouflage verf en een klein stukje leer || Locatie: Het mistige gebied, warmwaterbron

De honger was niet te doen. Nog heel even zonder eten, en ik zou verhongeren. Ik had al een paar mensen voorbij horen lopen, maar ik wist niet zeker of dat echt was of dat het hallucinaties waren. Het warme water van de bron was mijn enige vriend. De steken van de kou en honger waren ondraaglijk, en ik moest mijn best om niet te klappertanden.
Op dit soort momenten voelde ik me zo enorm eenzaam. Ik verlangde naar mijn huis, naar mijn werkplaats en al mijn uitvindingen. Naar mijn kleine robotje Check... Ik moest slim zijn als ik wou overleven. Maar op dit moment was alles een droom, ik wist niet meer wat echt was en wat niet echt was.
''Pok, pok pok pok.'' Langzaam draaide ik mijn hoofd om uit mijn schuilplaats te kijken. Twee zwarte kraaloogjes staarde me aan. Was dat nou een... kip? Maar... een kip was niet blauw. Ik voelde het koude zweet langs mijn rug lopen terwijl ik zag hoe de kip steeds dichterbij kwam. Ik wou wel schreeuwen, maar diep in mij wist ik dat ik mijn vader daar diep teleur mee zou stellen.
Voorzichtig pakte ik mijn hamer - die naast me lag - en zat klaar voor de aanval. Ik voelde geen angst, eerder honger. Een kip zou heerlijk smaken. Ik telde af: 3, 2, 1...
''Zwoesh!'' Mijn hamer ging dwars door de kip heen. De kip was een hallucinatie geweest. Teleurgesteld ging ik weer liggen terwijl een kwellende vraag in mij op kwam.
Wat nu?

[ bericht aangepast op 5 nov 2014 - 17:39 ]

---

If you're going through hell, keep going - Winston Churchill

Gally schreef:
[center]Zyan Augustus Devins

|District 2 | 17 | Beroeps| Hoorn |

Terwijl ik met mijn voet tegen een lijk leunde keek ik rond, in de verte zag je nog enkele bange tributen wegrennen. Sommigen des al niet te min met spullen van de hoorn. Ik snoof even en liet mijn blik glijden over het bloedbad, iets wat je bijna letterlijk kon nemen. De gong ging, later gevolg door tien kanonschoten,tien lijken, tien dichter bij de overwinning. De tribuut die voor mijn voeten lag was het vrouwelijke tribuutje van district 11, de domme trut die ervoor zorgde dat ik mijn wraak voor 9 nog even moest uitstellen. Mijn Floret had nog stevig in mijn handen en respectloos liep ik op het lijk van het blondharige meisje en daarna liep ik naar de andere beroeps. "Pyralis, Judith." mijn stem was kil en hard toen ik mijn mede beroeps zag, eenmaal ik dichterbij was verscheen er een brede sadistische grijns om mijn lippen. "Goed werk meiden, meteen de helft al uitgeroeid" zei ik glunderend, ik vond dit werkelijk waar fantastisch en ik meende het ook wel dat ze goed werk geleverd hadden. Echter bleef ik toch op mijn goede voor hen, het zou niet lang duren voor we met de enige overbleven. Dan is het gedaan met de vriendschap. "Briar!" riep ik en keek even rond, ik vond haar niet direct. Maar ze is slim genoeg om de beroepstroep niet te verlaten, dat hoopte ik toch voor haar. Anders was zij de volgende op de lijst. Mijn blik ging naar het jochie van district 4, een irritant klein kind die het toch niet lang uitgehouden zou hebben en zeker niet beroepswaardig te noemen was. Het bloed die uit zijn lichaam gesijpeld was, leek al vervroren te zijn met het ijs, samengesmolten tot 1.
Na nog een blik naar de dames gegeven te hebben liep ik richting de hoorn, af en toe bijna mijn evenwicht verliezend, maar geen denken aan dat ik op dit ijs zou vallen. Niet zoals daarnet. Het leek bijna gênant om te weten wat die stomme tributen met mijn gezicht gedaan hadden. Al vermoedde ik wel dat mijn mentor meteen al enkele Capitool mensen aan het optrommelen is voor een medicijn. Tja mijn mooie gezicht verminkt, dat zouden hun hartjes toch niet aankunnen-wat een drama- Ik rommelde wat in de hoorn, voornamelijk wapens, de meeste rugzakken waren al gepikt. De andere rugzak en schoudertas die ik vond was leeg. Voedsel hadden we genoeg in voorraad, en enkele lege water bidons. "Pyralis, Judith , Briar! "Riep ik en draaide me dan om. "Wat dachten jullie ervan om eens de arena te verkennen? Misschien nog wat tributen halveren?" grijnsde ik naar hen. Daarna richtte ik me op de jongen van 1. "Luciano, jij houd de wacht hier. En je weet de gevolgen als er dingen missen." zei ik streng en liet mijn duim over mijn keel glijden als gebaar wat er hem te wachten kon staan. Ik nam één rugzak en gooide de andere naar een willekeurig iemand. "Laten we deze vullen met eten en andere spullen. Voor het geval dat we ergens overnachten." Het kon me niet veel schelen wat de anderen dachten, en als ze niet mee wilden mij een zorg. Hoe minder tributen er waren, hoe beter en veel zin om ze te staan opwachten had ik niet. Het Capitool wilde actie, IK wilde actie.

(Even Quoten, Komaan Beroeps ! En Lucca komt zo ^^ )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

      Na de moord op de tribuut, was Briar de hoorn in gelopen. Ergens achterin zat ze gebukt bij een boog waar een pijlkoker een halve meter verderop lag. Ze sloeg de koker met twaalf pijlen rond haar schouders en griste de boog net van de grond toen ze haar naam hoorde. 'Ja, wat?!' Riep ze enigszins geïrriteerd. Ze werd niet graag gestoord terwijl ze haar wapens aan het uitkiezen was, maar ze hield het hier wel op. Dit was genoeg.
      Ze zette zich met haar hand af en vloekte even hardop toen ze haar hoofd tegen de hoorn stootte. Ze voelde even aan haar hoofd, maar meer dan wat hoofdpijn hield ze er niet aan over. 'Pyralis, Judith, Briar!' Briar liep de hoorn uit en haalde haar haren uit de strakke vlecht en zette het in een losse paardenstaart. 'Wat!?' Herhaalde ze nogmaals toen ze bij het groepje beroeps stond.
      'Wat dachten jullie er van om eens de arena te verkennen? Misschien nog wat tributen halveren?' Zyan begon te krijgen. De grijns werkte aanstekelijk voor Briar. 'Kijk, dat is nou nog eens een goed idee.' Zei ze met een halve, sadistische grijns. 'Waar wachten we nog op dan? Spullen pakken en gaan!'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Pyralis Fianna Velarde ~ District 9
Status: Niet gewond | Bondgenoten: misschien Beroeps | Beschikt over: Mantel, zwaard, speer, spullen bij de hoorn | Locatie: Hoorn.

Als de gong gaat kijk ik instinctief omhoog, terwijl alles wat er te zien is mist is, en op de plekken waar de mist wat dunner is komt er wat blauwe lucht tevoorschijn. In mijn hoofd tel ik de slagen mee. Tien. Mijn volle, nu nog zachte lippen, dit gaat vast snel veranderen hier in de arena, openen zich iets en de hoeken van mijn mond krullen omhoog, zodat er een grijns verschijnt. Tien sukkels die het niet hadden overleefd. Mijn ogen schitteren, maar diep van binnen ben ik ook licht teleurgesteld. De eis die ik over het bloedbad had gesteld voor mijzelf was minimaal acht doden. Twee meer was, in mijn ogen, niet veel. Ik loop op dezelfde, behoedzame manier als op het begin over het ijs en schop wat tegen een lijk aan dat ik volgens mij van het leven heb beroofd. Als ik op kijk zie ik dat Zyan, de jongen uit district twe ons tegemoet komt. 'Pyralis, Judith.' Klinkt zijn kille en harde stem. Ik hoor meteen dat hij hetzelfde denkt over moorden en dit spel als ik, wat wordt bevestigd door de grijns op zijn gezicht, die ik moordlustig of sadistisch zou noemen. 'Goed werk meiden, meteen de helft al uitgeroeid'. Zo te horen is hij blij met dit aantal. 'Het is niet slecht,' reageer ik er op en strijk mijn rode haar met mijn smalle, lange vingers uit mijn gezicht. 'Briar!' hoor ik hem roepen. Volgens mij is dat dat andere kind uit twee. Er komt nog geen antwoord. Hij begint zich na enige momenten naar de hoorn te begeven en ik volg hem van een afstand en met zorg; ik heb geen zin om te vallen. De snee op Zyan's gezicht was me opgevallen, maar het lijkt me niet slim er een opmerking over te maken, dat zal zijn trotse ego vast nog meer indeuken. Ik loop even om de hoorn heen en schop opgehoopte sneeuw aan de kant om te kijken of er iets bruikbaars onder zit. 'Pyralis, Judith, Briar!' Klinkt de stem van Zyan weer. Door me aan de hoorn vast te houden kan ik over een stuk ijs heen springen en land weer op een laag sneeuw. Ik hoor ook ergens Briar's stem vandaan komen, die blijkbaar ook in de hoorn zat. Mijn blik glijdt over de resterende spullen. Wapens, eten, bidons, ik zie ook een rugtas volgens mij. 'Wat dachten jullie ervan om eens de arena te verkennen? Misschien nog wat tributen halveren?' Die opmerking bevalt me wel en ik beantwoord zijn grijns dan ook door eenzelfde soort beweging met mijn mond te maken. Ik zie Luciano ook. Hij steekt even zijn hand naar me op en ik beantwoord zijn groet met een korte knik. Ik mag hem niet echt heel erg, maar er zijn mensen in het district waar ik een grotere hekel aan heb. Verder ken ik Luciano niet goed genoeg om een mening over hem te vormen en heb dit ook nog niet gedaan. Alleen het feit dat hij niet zo moordlustig is als de meeste van ons zorgt er voor dat ik niet veel respect voor hem toon. Ik loop nog steeds rond met die mantel en daarom leg ik hem op de grond, maar wel zo dat ik hem in de gaten kan houden. 'Luciano, jij houd de wacht hier. En je weet de gevolgen als er dingen missen.' Ik volg de duim van Zyan langs zijn keel. Mijn districtsgenoot kijkt verontwaardigt naar hem en dan naar mij, alsof ik er iets van moet zeggen. Nou dan doe ik dat ook. 'Denk maar niet dat ik je er uit zal praten. Ik zal er niet aan twijfelen je te doden, mocht dit nodig zijn.' Ik krijg een geïrriteerde blik maar hij lijkt te luisteren. 'Laten we deze vullen met eten en andere spullen,' vervolgt Zyan en gooit een tas, die ik met een simpele handbeweging uit de lucht gris. 'Voor het geval dat we ergens overnachten.' Ik kniel neer op de grond van de hoorn. Er ligt hier geen sneeuw en daarom is het makkelijker om de spullen op te rapen. Vluchtig stop ik het eten dat naast mijn voeten ligt in de schoudertas. Ik voel iets bij mijn knie die op de grond rust en als ik het oppak zie ik dat het een set werpsterren is. Ik doe ze bij de andere spullen, bovenop de deken in de tas en kom overeind en pak de dikke mantel die ik had weten te veroveren weer van de grond. Net als ik naar buiten wil lopen zie ik een drietand, die mijn aandacht trekt. De band van de schoudertas maak ik snel wat korter zodat ik hem makkelijk mee kan dragen en met de andere hand pak ik de drietand, die ik even bekijk. Ik loop nu wel naar buiten met in mijn handen de drietand, zwaard en speer en over mijn schouder de tas. 'Hier.' Ik geef Luciano mijn zwaard en zet de speer tegen de hoorn, 'waag het niet ze kwijt te raken.' De mantel doe ik soepeltjes om nadat ik de tas en drietand even heb weggezet, maar ik pak ze vlug weer en kijk naar de anderen. 'Er zitten werpsterren in de tas,' zeg ik, niet bereid ook maar enig overleg over mijn keuze op wapens te nemen, 'en deze neem ik mee.' Ik laat de drietand zien en zorg dat ik hem zo vast heb dat ik er makkelijk mee kan aanvallen. Met mijn blik op het bos doe ik mijn mond weer open. 'De meeste tributen zullen het bos in zijn gevlucht, dus daar zullen we waarschijnlijk de meeste slachtoffers maken.' Mijn mond vormt zich weer tot een boosaardige glimlach en wacht op bevestiging van de anderen.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Geachte tributen,

Volgende week woensdag/donderdag zullen wij het donker/nacht laten worden.

Met vriendelijke groet,
De spelmakers

---

Happy Birthday my Potter!

|District 5 | 13 |Dawnelle Eguskine & Flynn Poynter, tributen District 9 | Mistig gebied|

'Het is goed. We zullen je proberen te beschermen, voor zover als we dat kunnen,' antwoordde Flynn nog eens bevestigend. Dawn schonk me nog een vriendelijk knikje voordat ze sprak. 'Graag gedaan. Hoe meer bondgenoten, hoe minder moorden voor de beroeps en ik vind het eigenlijk helemaal geen probleem om hen dwars te zitten.' Ik wilde niet denken hoe erg het zou zijn moest ik tegen een beroeps opgebotst zijn, sommigen leken me op het begin wel aardig, maar nu in de arena...Ik rilde even, deels door de koude maar anderzijds ook door de gedachte. 'Ehm, het is het slimst om nu zo snel mogelijk weg te gaan, aangezien de beroeps waarschijnlijk zin hebben in nog meer moorden.'Merkte Flynn op en ik keek even kort rond, in de mist kon je maar beter goed op je bondgenoten vertrouwen. Iets wat ik dan zeker ook deed, zonder hen zou ik het niet lang volhouden in dit winterwonderland. 'Laten we de mist in gaan, het bos is minder beschut en er zullen veel mensen zijn, lijkt me,' vervolgde hij waarop zowel ik als Dawn knikten. Gezien Dawn een wapen had, stond zij aan een uiteinde en Flynn in het midden. Hij had onze haden goed vast gezien we anders elkaar zouden verliezen. Het zag er misschien wat kinderachtig uit, maar ik hield me goed vast. 'Laat niet los, we weten niet hoe dik die mist straks is, maar het lijkt mij het veiligst om zo ver mogelijk van die hoorn vandaan te komen.' 'Ik zou niet durven,' zei Dawn plagend tegen hem wat me zacht deed grinniken. 'Bovendien is je hand lekker warm. Vind je ook niet Lucca? Gezelligheid op den top zo hand in hand door de mist wandelen,' vervolgde ze vrolijk, waarop ik natuurlijk ook wilde antwoorden. "Heel fijn ja, ik voel me precies weer vijf." zei ik met een zacht lachje. "Maar als de beroeps op pad gaan en naar het bos, zoals Dawn al opgemerkt had zullen de meeste daar zitten. Wie bewaakt er dan de hoorn? Ze kunnen toch onmogelijk alles meenemen?" merkte ik op, zacht en wat onzeker, bang dat ik iets enorm stoms had gezegd.

[ bericht aangepast op 10 nov 2014 - 17:07 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

ADFGHAGKJNBGJUKZ DNFDVHZJUIKL µ


LAAT HET NIET STERVEN !

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(Sorry sorry sorry dat ik het nog geen avond heb gemaakt. Ik heb de hele week onwijze hoofdpijn gehad, dus ik had al moeite met gewoon mijn colleges etc. volgen. Ik zal zo even met Roos overleggen wanneer we het nu dan gaan doen)

[ bericht aangepast op 15 nov 2014 - 22:42 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Is er al een besluit genomen? Sorry voor mijn pogingen om het tot leven te brengen, maar deze RPG is zo leuk :c

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(Sorry. Ugh ik heb echt even mijn maand niet. Als Roos het ermee eens is zal ik vrijdag het spelmakers bericht maken)

---

Happy Birthday my Potter!

Geachte tributen,
De avond is ingevallen, de zon zakt langzaam onder en aan de hemel verschijnt het teken van het Capitool. Vervolgens klinken de klanken van het volkslied door de arena en worden alle doden van vandaag getoond:

Tributen die vanaf nu nog vermoord moeten worden:
Vrouw district 3 - Zyan

Moorden die nog verloot moeten worden en waar dus om gevraagd mag worden:
Taylor Alison o' Neill (Nergens op gereageerd, Rosea mag haar zolang besturen)
Lighten Jason Northblack (DontDropp heeft zich afgemeld)


Met vriendelijke groet,
De spelmakers

---

Happy Birthday my Potter!

(@Starlord: ze kan anders ook sterven terwijl we battlen met de jongen uit 10 die ik mag killen?)

De witte sneeuw begint donkerder te worden terwijl Taylor en ik onze weg door het bos heen worstelen. Met mijn mes probeer ik de weg zo makkelijk mogelijk te maken. Het is dat Taylor geen wapen heeft, anders had ik haar niet achter me laten lopen.
'Ik denk dat we het beste richting de bergen kunnen, om een grot te vinden om in te slapen,' zeg ik tegen haar. Ze zegt niets, maar gromd slechts. Mijn mentor vond dat ik altijd bij het bos moest blijven als het kon. Het liefst heeft hij denk ik dat ik simpelweg in de bomen leef, van tak naar tak springend, eekhoorns dodend en op een tak slapend. Misschien doe ik dat nog, maar Taylor komt uit 12, dus ik verwacht niet dat zij veel kan met bomen. In een grot slapen klinkt ook prima, anyway.
Op de een of andere manier krijgt de spierwitte sneeuw het voor elkaar om zo donker te worden dat we amper wat kunnen zien. Uiteindelijk moet ik toch accepteren dat we de grotten niet gaan halen, niet vandaag in ieder geval. Maar ik wil eigenlijk ook niet op de grond slapen.
Taylor kijkt me eventjes aan, begrijpend wat ik niet hardop wil zeggen. 'We kunnen toch gewoon hier slapen,' stelt ze voor.
'Kan je boom klimmen?' vraag ik haar. Ze haalt haar schouders op.
'Ik ga in ieder geval ik een boom slapen, zoek jij het zelf maar uit,' zeg ik, en zonder op een reactie te wachten begin ik in een hoge boom te klimmen. Zodra ik hoog genoeg zit om niet goed gezien te kunnen worden, maar laag genoeg om niet mijn nek te breken als ik eruit val, ga ik in een tak liggen waar een soort van kommetje in zit. Hopelijk val ik er nu niet uit. Ik heb niets om me mee vast te maken ofzo, maar ik wil er het liefst toch zo snel mogelijk uit kunnen, voor de zekerheid. Zo ongelofelijk dankbaar ervoor, haal ik een slaapzak uit mijn rugzak. Ondertussen is de sneeuw in de fles gesmolten, en ik neem een koude slok. Het is niet erg lekker, maar het is drinken.
Uiteindelijk, diep in mijn slaapzak gecamoufleerd met bladeren en takken, val ik in een rusteloze slaap.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 21:35 ]

---

“A queen will always turn pain into power.”