• Five maffia masterminds and their hybrid pets living in a luxury villa in London. Anything could happen...





    In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


    • Rollen•
    • Niall Horan • Maffia-CEO • C_A_L_M_
    • Zayn Malik • • •
    • Liam Payne • • •
    • Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Stywin
    • Louis Tomlinson • Labrador-Hybride • Styson

    • Michael Clifford • Maffia-Computernerd • ZaynJavaddMalik
    • Luke Hemmings • • •
    • Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler
    • Ashton Irwin • Walibi-Hybride • C_A_L_M_

    • Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • ZaynJavaddMalik


    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Hybrides zijn slaven en zullen dus niet snel als gelijken behandelt worden. Als dat wel gebeurt waarschijnlijk alleen in het geheim. Relaties beginnen niet zomaar en nooit zal alles koek en ei zijn in de villa van maffiabazen.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen C_A_L_M_ of Styford maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 3 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!


    • Het Begin •
    De ochtend breekt langzaam aan in de villa. Iedereen begint rustig zijn dag en mogelijke taken. De vakanties worden misschien nog wat verder uitgeplant en vriendschappen geheeld, die eerder spanningen hebben ondervonden.

    [ bericht aangepast op 27 dec 2014 - 21:53 ]


    Bowties were never Cooler

    Ashton Irwin
    Ik zat erg ongemakkelijk en wat onzeker op de rand van mijn bed te spelen met mijn halsband. Het was altijd het teken van mijn onderdrukking en onderdanigheid geweest. Ik had het altijd verafschuwd en geprobeerd te vernietigen, maar nu vroeg Harry me dit vervloekte ding bij hem om te doen, vrijwillig. Ik snapte het gewoon niet, maar ik snapte ook niet waarom ik er zo moeilijk over deed. Ik had hem ook wel eens willen laten voelen hoe het voelde dat ding altijd om te hebben en alles ermee te moeten doen, maar nu was de situatie toch heel anders. Ik zag hem vanuit mijn ooghoek binnenkruipen en voor me gaan zitten met zijn handen op zijn rug en zijn kin zacht op mijn knie. Ik keek hem met een klein glimlachje aan en aaide zacht door zijn krullen. Het was toch wel heel leuk om hem zo te zien zitten. Ik draaide het zachte leer nog eens tussen mijn vingers en schoof toen met mijn andere hand zijn haren opzij. "Alleen op de voorwaarde dat je het laat merken als ik te ver ga en dat je hem niet af doet tot ik zeg dat het mag, Curly baby." zei ik zacht, terwijl ik de halsband vastmaakte om zijn nek. Hij was net wat te groot, maar ik wist niet zo goed hoe ik het bij moest stellen, dus ik liet het maar zo. Ik zou hem toch morgen waarschijnlijk weer om moeten, dus dan was het best gemakkelijk om het zo te laten. Ik trok hem voorzichtig wat naar me toe, zodat zijn ogen op mijn ooghoogte waren. "Ik ga je nemen, precies zoals ik dat wil, precies wanneer ik dat wil." zei ik hees, maar met een duidelijk geluid van dominantie in mijn stem. Ik drukte hem zacht op zijn rug op de grond en ging op zijn onderbenen zitten. "Handjes thuis houden, boven je hoofd en daar komen ze niet meer weg tot we een ander plekje gaan proberen, begrepen, Curly baby?" vroeg ik nog zachtjes, voor ik mijn vingers vederlicht en tergend langzaam van zijn schouders, over zijn borst en buik naar beneden liet glijden. Bij zijn V-lijntjes bleef ik hangen en ging er een aantal keer heel langzaam met mijn middelvingers overheen. Terwijl mijn vingers langzaam bleven gaan, boog ik voorover om hem een heel zacht kusje op zijn lies te geven. Hier was het een stuk minder zichtbaar om hem een zuigzoen te geven, al waren die van gister nu bedekt door mijn halsband. Toch wilde ik eerst even kijken hoe hij zou reageren op het lichte kusje. Ik wilde hem gek maken, laten smeken, met geluiden, lichaam, en ziel, en dan nog iets langer doorgaan en hem nog net iets verder over zijn grenzen te duwen Nu wist ik niet of dat zijn grenzen waren, maar ik zou het wel zien. Ik vertrouwde hem er namelijk genoeg op, dat hij zijn grenzen kon aangeven. Het zweepje zou ik straks wel pakken als het zachte gedoe niet meer zou werken. Ik gokte erop dat het hem nog wel een tijdje flink gek kon maken, maar ik gokte er ook op dat het zweepje hem uiteindelijk echt compleet zou laten doordraaien.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Het was allemaal heel vreemd. Niet alleen hoe we nu zaten en deden. Het vreemdste was dat ik het nog waardeerde ook en misschien zelfs wel prettig vond.Niall zijn hand die kalmerend over mijn lichaam kroelde en het feit dat we rustig konden praten, zonder elkaar aan te vliegen of te verafschuwen. Het was namelijk niet vanzelfsprekend dit en heel vaak heel anders geweest. Misschien was het dan toch niet helemaal onmogelijk dat Niall en ik ooit op een dag normaal door een deur zouden kunnen. Maar daar waren we beide nog veelte onvoorspelbaar voor, omdat we elkaar toch niet echt kende, maar we toch teveel hadden meegemaakt om zomaar te vergeten. Maar dat ik hier ubberhaupt over nadacht was al heel wat. Het teken dat ik hem heel misschien toch een kans gaf. En het was voor ons beide te hopen dat hij deze niet verpesten. Ik beet bedenkelijk op mijn lip toen Niall vertelde waar zijn gitaar lag en had de neiging meteen op te springen en het ding te gaan halen. Maar ik liet het toen Niall werd gebeld. Ik zuchten en bekeek Niall zwijgend, terwijl hij aan het telefoneren was. Ik snapte geen fuck van wat die allemaal ratelde, maar het leek me niet erg goed nieuws en ik wist dat ik het bij het juiste eind zat, toen hij ophing en zijn hoofd tegen mijn arm legde. Zachtjes en heel voorzichtig haalde ik mijn hand door zijn haren. 'Omdat het leven nu eenmaal niet eerlijk is.' Het was niet gemeen bedoeld, maar het had een zin om er over te liegen of om er omheen te draaien. 'Maar je kan het voor jezelf wel wat makkelijker en leuker maken natuurlijk.' Ik kwam moeizaam overeind en stond op, waarna ik mijn handen naar Niall uitstak om hem overeind te helpen. 'Kom.' Lachte ik onschuldig. Tijd om wat stoom af te blazen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Niall Horan
    Het was heel fijn om hier zo met Ace te kunnen zitten. Het gaf me het gevoel alsof ik toch niet helemaal de meest afschuwelijke persoon ter wereld was en dit alles mogelijk toch nog wel ooit goed zou kunnen komen. Het kon alleen nooit zo vredig en rustig blijven, zeker niet in mijn leven. De zaken gingen door, alsmaar door. Zij waren een soort spil en communicatie route tussen groepen uit de hele wereld, wat ervoor zorgde dat als ik 6 uur sliep per nacht het veel was. Ik nam met tegenzin op en begon weer van alles te regelen, wat ik straks op het rooster moest zetten, maar dat was voor later zorg. Na het gesprek liet ik me hopeloos tegen Ace aan zakken. Ik was alles even helemaal zat. Bij zijn hand door mijn haren draaide ik mijn hoofd een klein beetje naar hem toe, zodat ik het fijne gevoel hopelijk wat langer vast kon houden. Bij zijn woorden zuchtte ik en kriebelde zacht even achter zijn oor. "Dat weet ik, het spijt me." zei ik met een zucht, voor ik mijn hand weer liet zakken en over zijn hele zachte staart aaide. Zijn woorden die volgden lieten me een klein beetje glimlachen, maar niet erg van harte. Tja, ik kon het makkelijker maken, maar niet zonder iets in de soep te laten lopen. Ik keek hoe hij opstond, terwijl mijn hoofd slap op de bank viel. Ik liet me door hem omhoog trekken en drukte zacht een kusje op zijn wang. "Je bent echt een schatje, wist je dat?" zei ik zacht, voor ik hem losliet en wachtte tot hij de leiding zou nemen. Voor een keertje was dat zeker niet erg, zeker niet omdat ik er zelf toch niet meer toe in staat was en omdat ik eigenlijk echt niet zo graag de leiding had. Ik volgde liever, maar al jaren had ik de leiding en zeker zonder afleidingen hield ik dat niet langer meer voor. Ik snapte zo ook wel dat Harry het heerlijk vond dat Ashton de leiding nam, zelfs al was het op een hele andere manier dan dat ik ooit zou durven, maar ook niet met iemand anders, toch vond ik het wel fijn dat Ace nu een idee van hem doorzette. Ik ging er graag in mee, al was het maar om gewoon een keertje ergens in mee te gaan en niet zelf na te hoeven denken.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Het was wel duidelijk dat Niall er door heen zat. En ondanks alles voelde ik me geroepen om er voor hem te zijn en hem op te vrolijke. Ondanks hoe hij me altijd had laten voelen. Misschien kwam het omdat hij de enige in mijn leven was. Ja, er waren Ashton, Calum, Harry en Michael. maar daar had ik ubberhaupt geen contact mee. Behalve Calum, maar die vermeed ik nog liever dat Niall zelf. Nee, ik wist niet was het was, ik vond het gewoon mijn taak. Al had ik er gister waarschijnlijk nog voor willen zorgen dat hij nog veel verder zakten dan nu, Maar ik wilde het goed doen. Ik wilde het niet nog moeilijker maken dan het al was. Daarbij vond ik het ook wel gewoon fijn om een keer met iemand te praten. Echt een gesprek te hebben. Het leek allemaal heel normaal, maar dat was het niet voor mij. Ik werkten en sprak alleen als ik moest en verder zat ik altijd alleen. En dat was veel eenzamer als iedereen zou denken. Ik negeerde Niall zijn spijtbetuiging en stond op. Grijnzend trok ik hem overeind, nu al wetend dat hij hier waarschijnlijk niet blij mee ging zijn. Het liet me alleen niet stoppen en al helemaal niet na het kleine kusje op mijn wang. 'Zeg dat straks nog maar een keer.' Zei ik onschuldig, waarna ik zijn hand pakten en hem naar zijn kamer trok. Echt, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was en ik even niet meer zijn slaafje was. Het deed me opfleuren. Ik duwde Niall op zijn bed, waarna ik door mijn knieën ging en onder zijn bed naar zijn gitaarkoffer graaide. Ik legde het ding op bed neer en klikte het open. Niall wist nu allang wat er ging komen, maar alsnog duwde ik de gitaar in zijn handen. 'Speel.' Veelte onschuldig lachte ik even mijn tanden bloot en keek ik hem hoopvol aan. Hij wist dondersgoed dat dit hem goed zou doen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Niall Horan
    Ik liet me na Ace zijn misschien iets te bijdehante opmerking door hem meeslepen. Dit hoorde eigenlijk niet, maar wel meer in dit huis hoorde niet en een hybride die z'n baasje meetrok naar de slaapkamer was inmiddels ook al niet vreemd meer. Ik stond er alleen wel van te kijken toen Ace het deed. Dat had ik niet verwacht. Blijkbaar waren mijn hersens zo gaar op dit moment dat ik echt niets doorzag tot ik de bekende zwarte koffer met ontelbare stikkers te voorschijn zag komen en de welbekende klikjes van de knippen hoorde. Ik keek wat verward naar de gitaar in de koffer, die niet veel later, verkeerd om, in mijn handen werd gedrukt. Het was niet dat ik niet wist wat ik ermee moest, of dat ik niet wist dat het me goed ging doen, maar het overrompelde me gewoon. Ik legde de gitaar goed neer en tokkelde kort iets om de snaren goed te stemmen. Ik had lang niet gespeeld, maar dat ik dit nog kon gaf me een goed gevoel. Inmiddels keek Ace me hoopvol aan. Ik klopte even naast me op mijn bed, die Calum onnodig opnieuw had opgedekt, maar goed. Ik zou hem wel bedanken, want het was niet perse slecht en hij bedoelde het goed. Ik keek even naar de hals en probeerde wat dingen uit om te kijken of ik nog wist hoe het zat, voor ik dan toch echt begon te spelen. Ik speelde eigenlijk het eerste wat in me op kwam, en waarvan ik wist dat ik het kon: So sick. Langzaam verdween de wereld om me heen over de versleten snaren van de oude gitaar en neuriede ik zacht mee met de tekst die door mijn hoofd vloeide. Daar was ik nog net wat te onzeker voor, maar het spelen alleen al gaf me een heel fijn gevoel. Het gevoel dat ik misschien toch wel iets kon, dat niet alles wat ik deed iemand pijn deed, en dat er nog wel een manier was om me te uiten, zonder ook maar iemand buiten te sluiten of pijn te doen. Natuurlijk zou niets snel gaan, maar net als eerder had Ace me de ogen geopend naar wat er allemaal mogelijk was en dat we toekomst misschien wel een stuk minder somber was dan ik had gedacht.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Ik wist dat wat ik deed eigenlijk helemaal niet kon. Dat er een kans groot was dat Niall me ervoor zou straffen en ik het dus verpest had. Maar het kon me even niet schelen en ik nam het risico gewoon. Gelukkig voor mij, flipte Niall hem niet opeens hellemaal en liet hij zich meetrekken. Hij zei zelfs niets over de veelte bijdehante opmerking die ik maakte, waarvan ik achteraf dacht, dat het misschien te ver was gegaan. Ik slikte het weg en duwde Niall op zijn bed neer. Voorlopig ging het nog goed, al wist ik niet hoe hij zou reageren op de gitaar die ik onder zijn bed vandaan trok en na uit zijn koffer te hebben gehaald, in Niall zijn handen duwden. Ik hoefde hem er echt niet op te wijzen we er mee te doen. Ik glimlachte onschuldig bij zijn vreemde blik. Hij had het duidelijk niet zien aankomen, maar vroeg me af wat hij dan wel verwacht had, wat we hier gingen doen. Tegen mijn erwachtingen begon hij het instrument te stemmen. Ik had eigenlijk verwacht dat hij tegen zou stibbelen en niet zou willen spelen. Ik kroop naast hem op bed en ging in kleermakerszit naar hem toe zitten. Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen Niall echt begon te spelen. Ik kende het nummer niet, mar het klonk goed. Ik fauwde mijn staart weer tussen mijn benen en gong weer me mijn handen door mijn vacht, terwijl ik gefixeerd was op Niall en zijn gitaar. Even was hij gewoon een normale jongen. Geen maffiabaas die me jarenlang had mishandeld en onderdrukt. Het was raar, maar voelde niet vreemd. Het voelde juist fijn. Fijn om even alles te vergeten. Ik snapte waarom Niall dit als uitweg had. Het was enorm kalmerend en rustgevend.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Niall Horan
    Zo hoorde het eigenlijk niet, en Ace ging veel verder dan dat hij zou kunnen maken, maar toch ging ik er niet tegen in. Voor tegenstribbelen had ik nu echt geen fut meer en zodra mijn ogen op het hout vielen en mijn vingers de snaren raakten, wist ik dat ik het ook niet wilde. Ik begon zacht te spelen en liet zo langzaam de stres van me af glijden. Ik sloot mijn ogen en speelde nu alleen op gevoel. Nu was ik echt niet meer de maffiabaas. Ik was nu gewoon weer de kleine Ierse jongen die op z'n gitaartje zat te tokkelen op straat in de hoop wat kleingeld bij elkaar te sparen voor later. Dat had heel anders uitgepakt dan gedacht. Ik was geen muzikant geworden, maar een van de minst geliefde personen ter wereld die gezocht werd door meerdere instanties. Het nummer wat ik speelde ging over in gewoon wat freestylen. Ik dacht maar weinig, maar liet mijn emoties mijn handen leiden. Zo kon ik toch mijn emoties uiten, zonder een van de hybrides compleet in elkaar te rossen, om maar een klein deeltje van de emoties die ik nu kwijt kon los te laten. Als ik hier ook maar een uurtje per dag voor uit kon trekken zou het waarschijnlijk allemaal al een stuk beter gaan. Langzaam opende ik mijn ogen weer en keek naar de hybride naast me. "Dank je. Dit had ik echt nodig. Al had die grote mond van mij niet gehoeven." zei ik zacht met nogsteeds een brok in mijn keel. Ik probeerde het luchtig te houden, maar het lukte niet echt zo goed. Ondanks dat ik bang was dat ik nu echt in huilen zou uitbarsten, wat al vaker dan eens was gebeurd, was ik wel blij dat hij me had geholpen weer in te zien dat dit heel belangrijk voor me was en ik zonder dit niet normaal kon functioneren, zeker niet voor een lange tijd. Ik bleef rustig spelen, waardoor ik me ook rustiger begon te voelen.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Een klein, tevreden geluidje rolde over mijn lippen door Ashton's hand door mijn haren, al liet ik mijn focus op zijn bewegingen niet zakken want het was te zien dat hij iets van plan was. Ik werd liever niet compleet door hem overrompelt, dat gaf hem dan weer iets teveel macht. Volgens mij was hij toch op andere gedachten gebracht over de halsband, of dat leek zo door de manier waarop hij met het ding in zijn handen bleef zitten. Hoopvol bleef ik hem aankijken terwijl hij mijn haar wegschoof, en voor deze keer was die hoop niet ongegrond. Gehoorzaam knikkend draaide ik mijn hoofd zo dat hij de halsband gemakkelijker om kon doen en zodra het zachte leer mijn nek raakte slaakte ik een opgeluchte zucht. Dat hij iets te los zat was juist fijn, dan liet hij geen striemen achter ondanks dat hij zo zacht was. Wat Ashton niet wist was dat ik het ding liever helemaal niet meer af deed, maar dat ging hij waarschijnlijk niet toestaan. Het viel te vragen, maar veel vertrouwen had ik er niet in. Mijn grenzen aangeven ging sowieso wel goed, ik kon heel veel hebben, meer dan hij dacht en dat ging ik bewijzen. Gewillig liet ik hem me naar zich toetrekken en keek hem vol verwachting aan. Ik piepte zacht om zijn woorden voor ik me zonder moeite tegen de grond aan liet drukken, ik wilde niet eens tegenspartelen dus waarom zou ik. Zoals van me werd gevraagd kruisde ik mijn polsen boven mijn hoofd en knikte als teken dat ik hem had begrepen. Ik sloot genietend mijn ogen toen zijn handen over mijn bovenlichaam langzaam naar beneden gleden. Hoe verder Ashton kwam, hoe zwaarder mijn ademhaling werd en hoe moeilijker het voor mij werd om stil te blijven. Dat wilde ik nu namelijk wel, gezien ik een gitaar hoorde uit een van de andere kamers en geen zin had om weer gestoord te worden omdat we te luid waren. Mijn nagels klauwden licht in mijn eigen huid toen zijn vingers heel zacht over mijn V-lijnen gingen, ik kon het niet helpen dat ik door die aanraking automatisch mijn heupen iets omhoog drukte om diezelfde aanraking beter te krijgen. Omdat ik mijn ogen dicht had hapte ik verrast naar adem en rolde er een kreun over mijn lippen door het kusje dat hij in mijn lies drukte. Het was dat hij het me had verboden mijn armen te verplaatsen, want de neiging om hem aan zijn haren te sleuren naar de plek waar ik hem het meest nodig had was groot. Wel vond ik de kracht om mezelf dichter tegen zijn lippen aan te drukken, al was het waarschijnlijk niet de slimste zet. Hij kon niet van me verwachten dat ik compleet zonder enkele beweging bleef liggen, ik deed mijn best maar het was vrij onmogelijk. Zachte, genietende geluidjes en kreunen bleven over mijn lippen rollen dankzij zijn vingers die niet gestopt waren met bewegen en ik wiebelde wat ongeduldig heen en weer. Het was bij mij alleen niet zo dat ongeduld gelijk stond aan wanhoop, ik hoopte dat Ashton dat wist anders kon hij nog flink teleurgesteld worden. Zoveel mogelijk slikte ik de geluiden in die ik maakte, de gag en bandana hielpen daarbij, maar verre van genoeg om me echt te dempen. Het was ook niet iets wat ik mezelf aan kon leren, het ging vanzelf dat ik zo luid was. Dat ondervond hij ook nog wel eens als we helemaal alleen waren en de gag overbodig was, want dit was er niets vergeleken bij.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Op een of andere manier leek Harry door de halsband alleen maar meegaander te worden, terwijl ik juist altijd ertegen had gestreden en het me extreem dwars en rebels had gemaakt. Ik wilde er nu gewoon niet aan denken. Nu ging het om ons plezier en ons genot en eerlijk gezegd genoot ik er enorm van om hem kronkelend en hulpeloos onder me te hebben. Ik hoorde zijn ademhaling langzaam versnellen en grijnsde, terwijl ik door bleef gaan en nu al zijn heupen voelde verplaatsen. "Niet bewegen, Curly baby." waarschuwde ik hem nog eens. Waarschijnlijk lukte het hem toch niet, en ik zou er niet heel streng op zijn, als hij het niet te bond maakte, maar ik mocht hem er vast nog een keer op wijzen. Ik boog voorzichtig voorover en drukte verder licht een kusje in zijn lies, waarbij ik zorgde dat ik met geen enkele mogelijkheid zijn lid ook maar met een haartje aanraakte. Dat had hij echt nog niet verdiend. Ik voelde zijn heupen naar me toe komen, waardoor ik nog heel even mijn lippen liet liggen, maar na eve toch terugtrok en zijn heupen vrij hard terug duwde op de grond. Zijn blauwe plekken waren mijn zorg niet tot na we klaar waren. Zijn gekronkel was me echt niet ontgaan, maar zolang hij op wat gelukkig erg goed gesmoorde kreunen na niets probeerde te zeggen of te doen, ging ik gewoon vrolijk verder. Dat hij ongeduldig werd, was nu nog zo'n dingetje wat zijn probleem was tot we klaar waren. Daarna zou ik weer met alle liefde voor hem zorgen, maar nu was de nog beurt aan mij om eens lekker met hem te doen wat ik wilde. "Ik zei, wanneer ik dat wil, Curly baby. Dat is zeker nog niet nu en je maakt de wachttijd alleen maar langer door je zo te gedragen." zei ik voor ik met flink wat druk van mijn handen op zijn heupbotten mijn lippen weer in zijn lies drukte, nu om er op een klein stukte huid te zuigen. Mijn handen zorgden er wel voor dat hij geen kant op kon. Toen ik het voelde kloppen, liet ik het, net als zijn nek daarnet, tussen mijn tanden door ontsnappen en keek hem aan. Daarna kneep ik nog even zacht in zijn heupen, voor ik helemaal van hem af kroop. "Je handen liggen daar wel best, maar ik wil wel graag dat je, je omdraaide, op je knieën en met dat mooie kontje van je in de lucht, Curly baby. Je zal namelijk je plek moeten kennen en dat is nu zeker niet ook maar ergens in de buurt van een plaats waar je zelf mag besluiten je heupen van de grond te halen." zei ik, voor ik nog zacht met een vinger van de onderkant van zijn kin, over zijn nek, de halsband, en zijn torso, naar de bovenkant van zijn schaambeen ging, waar ik stopte en mijn vinger weer weghaalde. "Je bent prachtig en het is eigenlijk zonde om striemen op zo'n mooi lijfje te zetten, maar ik zal je ook moeten leren niet te veel dingen jezelf te veroorloven, Curly baby." zei ik, voor ik dan toch het zweepje van het nachtkastje pakte. Nu dit niet meer echt de eerste keer was, begon ik me toch al wat zekerder te voelen in deze rol en een stuk meer te durven. Ik kon ook niet ontkennen dat de halsband niet ook iets meehielp met de zekerheid die ik voelde op dit moment. Gister was ik nog een beetje bang geweest om teruggepakt te worden en had ik eigenlijk alleen mijn dierlijke kant laten spreken, maar nu ik juist die kant net onder het oppervlak hield, maar er nog niet uit liet, liep dit toch een stuk soepeler, en eigenlijk ook een stuk interessanter, fijner en uitdagender dan gister.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Ik wist dat het tegen alles in was wat ik deed, maar ik deed het allemaal niet zomaar. Na al die tijd, wist ik wel een beetje wat goed voor Niall was. Al was dit de eerste keer dat hij me een reden gaf om er ook echt voor te zorgen dat hij zich wat beter ging voelen. En volgens mij werkte het aardig, want de jongen leek er rustig van te worden. Zijn vingers gleden over de snaren en zachtjes neuriede hij mee, terwijl ik aandacht naar hem bleef kijken en stilletjes bleef luisteren. Mijn glimlach werd veel breden bij zijn bedankje, maar verging meteen toen hij toch over mijn grote mond begon. Alle emotie werd in een klap uit me geslagen. 'Het spijt me dat ik je probeer te helpen. Ik zou het nooit meer doen.' Zei ik strak. De benauwdheid die hij leek te tonen deed me dan ook meteen niets meer en het idee om hem terug op zijn gemak te stellen, kwam niet eens in me op. Terwijl als hij dat laatste niet had gezegd, ik dat waarschijnlijk wel had gedaan. Ik wist dat het er misschien niet al te subtiel was uitgekomen en dat ik iets te enthousiast was geweest. Maar het had alleen maar laten blijken dat ik mijn vertrouwen in hem probeerde te vinden. Ik stond verder zonder nog wat te zeggen op van het bed en liep naar de deur. Dit deed ik dus nooit meer. Hij bekeek het maar lekker. Ik trok nog redelijk kalm de deur open, toen ik me bedacht en me omdraaide. 'Sorry. Dit is natuurlijk ongepast. Had u verder nog iets van me nodig?' Ik was doodserieus. Heel even had ik gedacht dat hij het fijn had gevonden dat we elkaar niet de tent uit vochten. Maar ik had het duidelijk bij het verkeerde einde gehad. Ik zou voor hem nooit ook maar iets meer betekenen dan zijn stomme slaafje en iemand waar hij zijn schoenen aan a kon vegen. De enige reden waarom hij er had gedaan was voor zichzelf. Zoals hij altijd alleen maar aan zichzelf dacht. Hij had even aandacht nodig en dat had die gekregen, dus kon ik weer vertrekken. Zo werkte het en zo zou het altijd blijven.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Niall Horan
    Natuurlijk moest ik alles weer met een opmerking verpesten. Ik had gehoopt dat juist die opmerking dit alles minder zwaar zou maken, omdat ik het echt niet meende, maar ik had moeten weten dat ik het niet had kunnen maken. Ik zag zijn gezicht betrekken en zijn woorden leken wel als dolken in mijn borst te worden gestoken. Mijn vingers stopten en ik keek hem met waterige oogjes aan. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar toen hij bij de deur stond, was het wel duidelijk. Dat was ook het punt dat ik echt brak. Ik had mezelf beloofd me nooit zo meer aan iemand te laten zien. Hier was ik dus zo bang voor geweest. Ik had de emoties een uitweg gegeven, maar nu die weer dicht was, stroomde het hele meer als een wilde zee over. "Blijf alsjeblieft, Ace." smeekte ik hem, terwijl de eerste waterlanders over mijn wangen begonnen te rollen. Ik probeerde ze verwoed, maar tevergeefs weg te vegen, maar ze liepen te snel en te eindeloos. "Zo bedoelde ik het niet. Ik probeerde juist de sfeer wat minder bedrukt te maken, maar met mijn stomme kop zorg ik alleen maar voor pijn. Ik snap echt dat je me verafschuwt, dat doe ik zelf ook, want ik ben gewoon een verschrikkelijk mens. Ik wil niemand pijn doen, maar juist als ik het probeer goed te doen, maak ik het alleen maar erger. Als ik echt iets goed wil doen kan ik mezelf beter gewoon verhangen in het trapgat, maar zelfs dat kan ik niet goed doen omdat ik te bang ben. Ik ben gewoon waardeloos. Ga maar. Doe waar je zin in hebt, want morgen ben je waarschijnlijk een vrij man en heeft Mikey hier de leiding, als ik niet weer een te grote angsthaas ben." zei ik, voor ik mijn gitaar weglegde en me tot een hoopje ellende opkrulde op mijn bed. Er lagen slaappillen in het medicijnkastje. Een zorgde voor een lichte slaap, twee voor een diepe slaap van 8 uur. 20 zouden vast de klus wel klaren, en ik kon voor de zekerheid altijd nog gewoon het hele potje achterover tikken. Eigenlijk best ironisch dat ik net de enige methode overdacht die ik mijn jongens altijd had ontnomen, maar voor elke andere was ik gewoon te bang om halverwege spijt te krijgen en dan toch weer alles af te blazen en iedereens leven te verpesten door erin te blijven.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Ik was niet eens echt kwaad. Het leek meer alsof alle emotie uit mijn lichaam was gezogen. Ik had Niall gezegd dat dit de laatste keer was. Hij zou het niet moet moeten verpesten. En misschien had hij nog niemand geslagen of de huid vol gescholden, dit was net zo kleinerend geweest. Ik had hem proberen te helpen. Mijn hand klemde stevig in om de deurklink en ik bleef benauwd staat toen Niall vroeg of ik wilde blijven en in storten. Enorm met mezelf in tweestrijd bleef ik stokstijf staan, bij zijn waterval van worden. Maar uiteindelijk barste bij mij ook de bom. Ik kon absoluut niet tegen het feit dat mensen zelf medelijden hadden. 'En nou kap je!' Ik smeet de deur weer dicht en kneep mijn trillende handen samen. 'Kap met jezelf zo zielig te vinden, want er is niemand die je dwingt te doen, zoals je doet! Je veroorzaakt het zelf. En weetje wat. Ondanks alles ben ik er ook nog steeds, dus zo verschikkelijk zal je het wel niet doen. En als je echt zo laf ben om jezelf te verhangen. Ik had je wel wat hoger ingeschat.' Ik wist dat dit waarschijnlijk niet zou helpen, maar het moest er even uit, waarna ik ook brak. Ik liet mezelf via de deur op de grond zakken, terwijl de tranen. Van frustratie over mijn wangen begonnen te lopen, zonder ze tegen te kunnen houden. Zwijgend keek ik even naar het hoopje ellende op bed. 'Mensen maken nu eenmaal fouten Niall. Kijk maar naar de hybrides. Maar je kan echt niet bij elke tegenslag overwegen zelfmoord te plegen. Helemaal niet als je zelf iets aan die tegenslagen kan doen.' Ik slikte moeizaam en veegde ruw mijn tranen weg. Dacht hij nou echt dat ik het zelf niet allang geprobeerd had. En ik kon er echt niets aan doen dat mijn leven zo was als het was. Hij was degene die het kon veranderen, niet ik. Ik stond moeizaam weer op en liep naar het bed toe, waar ik achter Niall op kroop en hem daarna in mijn armen sloot. Als hij het nu nog niet zag. Want kom op. Ik zou eigenlijk een vruigdedamsje moeten doen, omdat ik hem zo hoorde te haten en omdat Michael een stuk vredelievender was. Maar in plaats daarvan probeerde ik hem tegen te houden. Op wat voor slechte manier dan ook.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Niall Horan
    Ik was niet de enige bij wie de bom barstte. Ik schrok enorm van zijn geschreeuw en de klap van de deur, deed me helemaal trillend van angst als een klein bolletje ellende op mijn bed zitten. Ik keek hem niet eens meer aan, maar zijn woorden zelf waren al genoeg om me in deze staat te houden. Ik wist dat hij gelijk had. Ik was een watje en moest mezelf niet zo zielig vinden. Ik had het allemaal aan mezelf te danken, het was allemaal mijn fout en ik had het recht niet mezelf er zielig om te vinden. Ik hoorde een plof en keek met waterige oogjes een klein beetje op. Daar zat hij dan zelf als een hoopje ellende op de grond tegen de deur. Even keken we elkaar recht aan, maar eigenlijk direct wendde ik mijn blik weer af. De stilte was om te snijden, maar dit was een moment waarop ik geen enkel ding wist om uit te brengen. Zelfs een snik zou te veel herrie maken en alles verpesten. De andere toon in zijn woorden klonk zo vreemd. Het kalmeerde me ietsjes, maar gaf me ook het gevoel dat er nog wat dingen heel diep zaten bij hem. Ik hoorde wat geschuifel en voelde uiteindelijk zijn warmte tegen mijn rug. In eerste instantie spande ik iets op, erg onzeker van wat er zou gebeuren, maar toen hij zijn armen om me heen sloeg, ontspande ik weer. Ik krulde me om zijn armen heen en nestelde me haast automatisch in zijn armen. Misschien kon ik nog wel wat veranderen, zonder de pot pillen uit het kastje. Heel zacht begon ik met mijn handen over zijn staart te aaien. "Je bent geen fout. Hoe je wordt behandelt, dat is de fout." mompelde ik zachtjes, voor ik de stilte weer liet terugkeren en zacht over zijn staart bleef aaien. De tranen stopte langzaam met lopen en ik haalde mijn neus een paar keer op. Ace was echt de beste die ik me ooit zou kunnen wensen. De meesten zouden blij zijn als ik me van kant maakte, maar hij probeerde me ervan te weerhouden. Nee, hij verdiende zo veel beter dan dat hij ooit had gekregen. Hij was geen foutje, hij was een geweldig wezen en zo moest ik hem ook maar eens gaan behandelen. "Dank je" was nog een kleine breuk in de stilte, die daarna weer als een zware deken over ons heen viel.

    [ bericht aangepast op 4 dec 2014 - 12:53 ]


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Ik deed echt wel mijn best om stil te blijven liggen, mijn lichaam werkte daar alleen niet aan mee. Door Ashton's lippen in mijn lies dacht ik er niet eens over na om me naar hem toe te bewegen, het gebeurde gewoon. De aanraking was te licht en daar was mijn lijf het niet mee eens. Voor een tijdje liet hij me, maar toch duurde het niet lang voor hij hardhandig mij heupen tegen de grond aan drukte. Zijn stevige greep ging ongetwijfeld blauwe plekken veroorzaken, maar ik had het idee dat dat het minst erge zou zijn wat ik aan vanavond over ging houden. Sowieso wist ik zeker dat ik gestraft ging worden voor het verplaatsen van mijn heupen en ik had wel een idee hoe Ashton dat ging aanpakken. Mijn ongeduld begon zich op te bouwen en mijn lichaam bleef zich op zulke manier buigen om dichter bij hem te komen en een klaaglijk geluidje rolde over mijn lippen door zijn woorden. Ik wilde niet meer hoeven wachten, maar aan de andere kant waren zijn aanraking ook te fijn om te laten stoppen. Ongemakkelijk door de hoeveel druk die hij op mijn heupen zette probeerde ik wat te verschuiven. Tevergeefs, de hybride was te sterk voor me. Ik gaf het maar gewoon op, helemaal toen zijn lippen weer in mijn lies lagen en op de huid begon te zuigen. Ik hapte naar adem terwijl mijn rug zich van de grond af kwam. Het was een verschrikkelijk gevoelig stuk huid en de manier waarop hij ermee omging deed me sidderen. Onder hem trilden mijn benen, zelfs toen hij losliet na zijn tanden nog over de huid heen te halen trilde ik nog steeds. Het hielp niet mee dat ik daarna helemaal geen contact meer kreeg behalve een kneepje in mijn heupen. Ik sloeg mijn ogen neer toen Ashton begon te praten. Hij had gelijk, hij had me geen toestemming gegeven en ik was tegen hem in gegaan. Ik wilde me al omdraaien, maar wachtte het af door zijn vinger die over mijn lijf gleed. Ik knikte licht bij zijn woorden, ik begreep het wel en ik protesteerde ook niet. Toen ik zag dat hij de zweep pakte krabbelde ik half overeind en draaide me om, leunend op mijn onderarmen die ik zo ver mogelijk van mijn lichaam afhield zodat hij niet dacht dat ik iets van plan was en op mijn knieën zoals gevraagd. Ik sloot mijn ogen alvast in verwachting van de eerste klap, van wat ik gewend was qua straffen verwachtte ik er zo'n vijftien tot twintig. Al zou het ook goed kunnen dat Ashton zoveel nog niet bij me durfde, maar ik kon het echt hebben, zo teer was ik niet. Het ergste wat me kon overkomen was dat er tranen van pijn in mijn ogen kwamen, en zo erg was dat niet, voor mij dan. Voor mij was dat niks meer dan normaal en zo hield ik het graag. Het was ook erg fijn om te merken dat hij zich gemakkelijker ging voelen in deze rol, hij had niks om onzeker over te zijn want hij deed het geweldig. En dat zei veel als het van iemand kwam die al zoveel mannen had gehad als ik.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ace von Monroe
    Het had te mooi geleken. Ik had dit moeten voorzien. Tuurlijk kon dit niet in een dag veranderen, na maar net, leek had het niet onmogelijk meer geleken. Het was duidelijk dat we het wel konden, maar niet te hard van stapel moesten lopen. Stapje voor stapje. Maar op dit moment leek het alsof er nooit maar ook nog 1 stap gezet ging worden. We zaten muurvast tussen Niall zijn zelfmedelijden en mijn woeden en bijde kwamen er uit als raketten. Ik had er werkelijk een walgelijke hekel aan als mensen zichzelf zielig vonden en al helemaal als ze zelf de oorzaak waren van hun ellende. En ik zei het. Alles wat ik dacht kwam eruit en ik wist dat ik hiervoor opgehangen kon worden. Het kon me enkel niets schelen. Niet kon me nog schelen. Tenminste, dat dacht ik. Maar voorlopig liepen de tranen over mijn wangen en was het enige wat ik wilde een knuffel. Eentje die ik uiteindelijk ging halen bij degene die hem waarschijnlijk het hardst nodig had. Ik kroop achter Niall en sloeg mijn arm stevig om hem heen. Ik wist niet zo goed waarom ik dit deed en waarom ik niet gewoon wegliep. Het was duidelijk dat dit nooit ging werken en er niets gin veranderen. Maar toch bleef ik het proberen. Ik wilde het gewoon zo graag. Ik had het daarstraks zo fijn gevonden. Gewoon om eens iemand te hebben om gewoon mee te praten. Me eens niet zo eenzaam te voelen. Tegen al mijn verwachtingen in reageerde Niall positief op me. Ik sloeg mijn staart als een soort beveiliging on hem heen en bleef enkel doodstil liggen. Ik slikte even moeizaam na zijn worden. Het was misschien beter hier niet te diep op in te gaan, voordat ik weer zou flippen. Ik sloot mijn ogen en klemde mijn staart nog wat strakker om zijn lichaam door zijn handen die er doorheen gingen. Het voelde altijd fijn als iemand dat deed. Al was ik het meestal zelf. 'We gaan nog heel veel fouten maken Niall. Elkaar nog honderde keren verkeerd begrijpen. Ruzie maken en instorten.' Ik haalde even diep adem en drukte mijn voorhoofd tegen zijn schouder. 'Maar ik zou et altijd blijven proberen. Ik weet dat het nooit zo zou worden als ik zou willen. Maar ik wil gewoon niet meer dat ik.' Dat ik mijn huid moest open rijten om het gevoel te hebben dat ik nog leefde. Mezelf tegen de muur te lopen om de stemmen in mijn hoofd te laten stoppen. Mezelf in slaap tr huilen, omdat ik wilde dat er iemand was die me begreep. Dat waren de dingen die ik wilde, maar niet zei. 'Dat ik gezien wordt als een hond. Als een slaaf of iemand die enkel goed is voor de was. Ik ben iemand Niall. Ik heb ook gevoel en gedachtes. Net als jij.' Ik hoopte zo dat hij me begreep.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''