The Secret Life of Zianourry • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

One Direction in een immens populaire boyband, zowel op het podium als op internet en in de roddelbladen. Het lijken allemaal normale brave jongens die hun levensdromen zien uitkomen, maar ze willen ook nog gewoon jongens blijven. Vooral door de paparazzi is dit nog wel eens flink lastig omdat elk klein dingetje, elke trip om samen boodschappen te doen, iedere kleine aanraking op het podium, iedere blik onderling wordt uitgeplozen om er iets achter te vinden. Het lijken allemaal maar sterke verhalen en moeilijk te onderbouwen fantasieën, maar wat als het echt zo is. Wat als al die kleine liefkozingen op het podium wel iets betekenen? Achter de schermen is het namelijk wel iets anders dan wanneer er ogen op hem gericht zijn. Dan kunnen ze niet van elkaar afblijven, zowel vriendschappelijk als veel meer dan dat. Zeker als ze alleen in hun grote huis zijn, met iemand die ze lastig valt, gebeuren er dingen die nooit het daglicht zullen mogen verdragen. Dat zou namelijk wel eens het einde van hun carrière kunnen betekenen als men erachter komt dat de jongens in het huis allemaal met elkaar gaan in een spel vol liefde, spanningen, geheimen en jaloezie.

• Rollen •
De jongens:
• Niall Horan • C_A_L_M_
• Zayn Malik • Tethys
• Liam Payne • PaynIinson
• Harry Styles • Sucre
• Louis Tomlinson • Skeloutons

Extra's:
• •
• •


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier


• Het Begin •
Om de rumoeren die langzaam op beginnen te komen, heeft het management besloten de jongens elk naar een totaal andere plek op vakantie te sturen met een duidelijke taak: Wordt bezopen en naai een paar meiden. De jongens hebben alleen hele andere ideeën erover, en zouden liever gewoon een tijdje samen zijn zonder zorgen om wat dan ook. Stiekem hebben ze zelf allemaal een vliegticket gekocht om vanaf hun officiële vakantielocatie, naar het rustige eiland Orkney voor de noordkust van Schotland, waar ze een huisje hebben gehuurd. Het enige wat dan nog moet gebeuren is weg sneaken van de beveiligers en fans. Als de vliegtuigen eenmaal op hun weg zijn naar de plek van bestemming, zal de rust weerkeren... Of in elk geval zolang ze hun telefoons uit laten en grotendeels binnen blijven, maar het gaat om het idee.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:36 ]

---

Bowties were never Cooler

[Mijn topic.]

---

Reality's overrated.

(MT.)

---

Because I love him, do I need another reason?

[mt]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

(MT)

---

How far is far

Niall Horan
Ik stond op het vliegveld van Santa Ponsa, maar was wel een beetje nerveus. Niet om naar buiten te gaan, maar om mijn vliegtuig terug richting Groot-Brittannië te nemen. Ik tikte mijn beveiliger op zijn schouder en vertelde hem dat ik even naar de wc ging. Hij liep een stukje mee, maar bleef een metertje of 50 op afstand staan. Ik liep nog een stukje door, maar toen ik ver genoeg was sloeg ik af en liep zo snel mogelijk zonder te rennen of op te vallen richting de gate van het vliegtuig Glasgow, waar we elkaar zouden ontmoeten om het laatste stukje samen te vliegen. Ik kwam uiteindelijk bij de gate aan en grabbelde het goede ticket uit mijn tas, waarna ik direct het vliegtuig in mocht, want die zou al in een kwartier vertrekken. Het was nog even spannend, maar toen we toch opstegen, begon ik wat te relaxen. Aan de ene kant vond ik dit enorm spannend, maar ik was er wel echt aan toe. Na de vlucht, was ik verrassend weinig herkent, al kon dat eraan liggen dat ik net voor vertrek naar Majorca mijn haren weer in hun natuurlijke kleur had geverfd en ik in slobberkleren en met kleurlenzen in reisde. Gewoon voor de veiligheid. Uiteindelijk liet ik me bij de juiste gate naar Orkney liet vallen op een stoel haalde ik voorzichtig de lenzen uit mijn ogen en woelde door mijn haren. Ik borg alles weer netjes op en keek toen met mijn normale ijsblauwe ogen, in plaats van met mijn bruine lenzen, rond opzoek naar mijn vrienden, vriendjes, waarmee ik naar het eiland zou gaan. Ik verheugde me er erg op. Het was er niet warm, of zonnig, dus daarom hadden er wel een paar geklaagd, maar ik was erg blij dat we erheen gingen, want van wat ik gezien had gaf het me wel een soort vreemd gevoel van thuis. Nu was het misschien niet zo slim, want de kou kon ook op mijn knieën slaan en dan hadden ze niets meer aan me, maar het zou er wel rustig zijn en daar ging het eigenlijk om. Nu hoopte ik gewoon dat ze allemaal weg hadden kunnen komen en ik hier niet alleen zou blijven als een trieste kneus die alleen naar Orkney zou gaan, voor helemaal niets. Dan had ik beter in Santa Ponsa kunnen blijven, maar daar wilde ik liever niet aan denken.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
We gingen zo gigantisch in de problemen komen als ze erachterkwamen dat we opeens van de horizon verdwenen waren. Ik wist dat het zo veel chaos met zich mee bracht, maar ik had het er allemaal voor over. Vanaf het moment dat we dit plan verzonnen hadden en hadden vastgesteld had ik er al zin in gehad. Daarbij was ik er echt enorm aan toe. Nu de media hun aandacht had gevestigd op ons en ons liefdesleven konden we nog veel meer met elkaar aankloten dan normaal. Ik miste de aandacht en de onderlingen dingetjes en werd er eigenlijk gewoon heel depressief van dat ik niet gewoon kon zijn wie ik was en mijn liefde niet mocht uiten. Ik snapte het ook wel. Het was natuurlijk eigenlijk absurt wat we allemaal met elkaar deelde. Maar als het echte liefde was, was het dan echt zo fout als mensen dachten? Want echt, ik hield stuk voor stuk van de jongens die ik mijn vriendjes noemde. Maar voorlopig moest ik eerst nog naar ze toe zien te komen. Na mezelf gestransformeerd te hebben en zelfs voor mijn bewaking bijna onherkenbaar was, mocht ik er van ze even op uit om de stad te gaan bezichtigen. Alleen van de stad kreeg ik maar weinig mee, want ik zag maar een heel klein stukje vanuit de taxi die me naar et vliegveld bracht, waar ik op het vliegtuig richting Glasgow. Daar hadden we met zijn alle afgesproken om vanaf daar met zijn 5en verder te reizen. Iets wat ik een stuk prettiger vond, want zo in mijn eentje met het vliegtuig vond ik maar niets. Ik kreeg het na al die tijd nog altijd benauwd zodra het vliegtuig opsteeg en normaal had ik iemand die me wat hielp te kalmeren. Maar nu had ik het bijna uitgegilt van angst en was er niemand geweest die me tot rust kon brengen. Ik was dan ook heel blij dat ik veilig en wel was geland en ik weer met beide benen op de grond stond. Ik trok mijn capuchon af en ging met mijn hand door mijn gestijlde haren heen die al die tijd voor mijn gezicht hadden gehangen. Nu nog op zoek naar mijn vriendjes, die ik bij de gate naar Orkney zou zien. Al was het nog maar de vraag of iedereen weg had kunnen komen. Niall zo te zien wel en als een blij kind huppelde ik me op een vierde deel van mijn gezelschap af. De neiging om hem om de hals te springen en te kussen kon ik nog net onderdrukken. We waren nog niet veilig. 'De waakhonden af kunnen schudden zo te zien.' Lachte ik opgelucht.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Eigenlijk had ik helemaal geen last van zenuwen, wetende dat ik gegarandeerd ongezien weg kon komen bij mijn bodyguard. Hij was sowieso van me gewend dat ik wel vaker wegglipte, maar dan dook ik ook altijd weer op. Deze keer niet. Ik was de man ontglipt terwijl we door een druk winkelcentrum liepen, ik met mijn vermomming uiteraard, en heb zoveel hoeken omgeslagen dat ik hem vanzelf kwijtraakte. Zo snel als ik kon hield ik een taxi aan en vertrok richting het vliegveld. Nee, zenuwen dat ik werd gesnapt had ik echt niet. Wel had ik zenuwen om de rest weer te zien, goede zenuwen dan. Ik had hier echt zin in en hoopte zo dat er niks fout zo gaan in de tussentijd. Management ging ons vermoorden zodra we weer boven water kwamen, maar dat was een zorg voor later. Binnen tien minuten was ik op het vliegveld en moest een sprintje trekken om mijn vliegtuig nog te halen, godzijdank had ik mijn ticket al bij de hand en alleen handbagage. Een kleine rugzak met wat kleding, alles wat ik nodig had voor de aankomende tijd. Eenmaal in het vliegtuig zette ik mijn mobiel uit, dat bleef hij wel de komende weken, anders was ik, en de rest, zo gevonden. Onrustig schoof ik heen en weer in mijn stoel, het duurde me allemaal te lang en ik was al zo'n ongeduldig persoon. Na een uurtje waarvan ik iedere seconde had geteld landde het vliegtuig in Glasgow en stond ik te trappelen om het vliegtuig uit te komen. Ik durfde te wedden dat ik niet de eerste was, want de andere jongens hadden vast sneller kunnen ontsnappen dan ik. Zodra de deuren open gingen liep ik op vlugge pas weg en in de richting van de juiste gate. Mijn ogen scanden de omgeving en een achterlijk brede glimlach vormde zich om mijn lippen toen ik Harry en Niall in het oog kreeg. De vermomming had ik ergens bij de taxi uitgedaan en ergens in de prullenbak gegooid, dus dat probleem was er niet. Heel casual ging ik naast Niall zitten en sloeg mijn benen over elkaar, alsof we helemaal niet zwaar in de problemen zaten en alsof deze ontmoeting heel normaal was. "Dus, hoe gaat het met jullie?" vroeg ik droog. Als ik niet over de domste onderwerpen ging praten werd de neiging om een van hun vol te zoenen te groot, dit was gewoon mijn manier om hiermee om te gaan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik zat ongeduldig, maar vooral erg zenuwachtig op een van de stoeltjes te wachten op mijn vriendjes. Iedereen deed zo moeilijk over dit alles, maar ik wilde gewoon niet dat we er problemen mee kregen. Ik zocht met mijn handen in mijn rugzak opzoek naar mijn koptelefoon. Net toen ik verder met mijn hoofd in de tas wilde duiken, waardoor ik er echt als een kneus uit zou zien, hoorde ik een stem die ik maar al te goed kende. Ik keek met een glimlach op en pakte zijn hand. Het liefst zou ik hem knuffelen, maar dat ging natuurlijk niet. Hopelijk kon ik in het vliegtuig wel nog even met mijn hoofd tegen een van hen onderuit zakken. Ik kon het dan ook echt niet laten om zijn hand even vast te pakken en er zacht in te knijpen. "Dat was nu niet heel erg moeilijk, maar jij gelukkig ook. u hopen op de rest." mompelde ik voor ik nog een kusje op zijn hand drukte en die weer losliet om er niet teveel aandacht op te focussen. Dit werd een ramp als we terugkwamen, maar voor nu was ik gewoon erg blij dat we weg zouden gaan. Al het gezijk, alle ruzies en alle problemen zouden het zeker waard zijn. Ik had Harry net losgelaten toen ik plots Louis naast me zag neerploffen. Ik glimlachte en drukte ook even een kusje op zijn hand. Ik was uberhaupt niet echt van de publieke liefdesuitingen, maar inmiddels mocht zelfs gewoon casual kloten met elkaar niet meer, wat ik echt absurd vond, maar goed. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder zakken en sloot mijn ogen even. Ik wist dat de jongen graag bleef ratelen om van alles te onderdrukken, maar zelf werd ik dan liever stil en kroop tegen iemand aan, vooral omdat de warmte van een ander al een beetje mijn drang naar fysieke genegenheid stilde. "Ik heb voor jullie wat extra spulletjes mee in mijn koffer. Het paste er toch prima in." mompelde ik zacht voor ik even mijn ogen sloot. Een diepe zucht rolde over mijn lippen voor ik in mijn hoofd nog even over de inhoud van mijn koffer ging. Ik had vooral warme kleren meegenomen, de essenciele reisbenodigdheden en nog wat spullen die de jongens niet in hun handbagage niet mee hadden kunnen nemen. Zelf had ik ook nog een rugzak mee, met wat minder essenciele dingen, maar die ik wel nodig had om mentaal stabiel te blijven. Nu was het nog wachten op Zayn en Liam, maar die moesten wel opschieten, want het vliegtuig zou binnen een half uur gaan boarden.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Wat zenuwachtig speelde ik met mijn vingers, hopend dat ons plan zou lukken. Het zou niet heel lang meer duren voordat ons vliegtuig zou vertrekken, dus ik zou wel op moeten schieten. Gelukkig had de vlucht die ik nu hoorde te nemen vertraging dus had ik het excuus dat ik even naar buiten ging om even van de drukte te ontsnappen. Eenmaal toestemming gehad te hebben zette ik gauw mijn capuchon en zonnebril op. Toen iedereen even niet op leek te letten greep ik mijn kans en hield de eerste de beste taxi aan die te vinden was. Ik vertelde de taxichauffeur waar ik heen wilde, en pakte mijn telefoon om die alvast uit te zetten. Het management kwam met het leuke idee om ons apart van elkaar op vakantie te laten gaan. Enkel en alleen omdat we een relatie met elkaar hebben, en stel je voor dat dat voor de buitenwereld bekent wordt. Wat maakt het uit, je kan toch niet veranderen van wie iemand houdt. Ik was allang blij dat we een plan hadden bedacht om toch samen te zijn. Na een tijdje in de taxi te hebben gezeten kwam ik aan op de plek waar we met zijn vijven afgesproken hadden. Ik betaalde de taxichauffeur wat ik hem verschuldigd was en pakte mijn tas om vervolgens uit te stappen. Er verscheen spontaan een glimlach op mijn gezicht bij het zien van Louis, Harry en Niall, mijn vriendjes. De enige die nog miste was Zayn. De drang om ze stuk voor stuk om hun hals te vliegen werd met de meter groter. Toch bleef het in mijn achterhoofd hangen dat we hier zoveel problemen mee gaan krijgen. Het liefst wil ik daar gewoon niet aan denken, maar het blijft toch een rol spelen. 'Hey, hoe gaat het hier? Allemaal heel aangekomen?' vroeg ik met een glimlach. Vanaf nu had ik mezelf voorgenomen alleen nog maar aandacht aan de jongens voor me te besteden, van de vakantie te genieten en niet te veel over de eventuele problemen zorgen te maken.

---

How far is far

Zayn Javadd Malik.

Als ik niet zo doodsbang was geweest om te vliegen, en dan voornamelijk om neer te storten, wad ik gaan slapen. Maar nee, dat was ik wel, dus heb ik grdurrn de hele vlucht mezelf zenuwachtig vastgegrepen aan dr stoelleuning. Op begeven moment kwam ik wel tot zoverre dat ik één hand los durfte te maken om muziek te luisteren en uiteindelijk zelfs wat te schetsen. Nu loop ik over het vliegveld, mijn gedachten ergens afgedwaald tussen thuis, Perrie en de band. Deze drie dingen konden alleen samen als het bij 'de band' bleef, niet bij bondgenoten-waarmee-ik-het-bed-deel-en-daarmee-mijn-verloofde-bedrieg-terwijl-ik-er-ook-nig-van-geniet. MAr ondanks het knagende schuldgevoel weet ik dat ik me binnen de kortste keren weer op iemand zal storten. Het is toch niet mijn schuld dat ik onweerstaanbaar knappe bandgenoten heb? Dat is het niet, maar ik kan wel iets doen aan mijn slechte inhoudingsvermogen, toch lukt hef me keer op keer niet. Ik brn bij de stoet met taxi's en steek even mijn hand op voor ik instap, kort zeg ik waar ij heen moet, geen woord teveel gebruikt. Daarna staar ik naar buitrn, ik kom niet meer tot leven voor de wagen stopt. Stilletjes geef ik de chauffeur zijn geld en een kleine fooi, daarna stap ik, inclusief begage, uit.
      Ondertussen snak ik naar twee dungen, nicotinr rn de jongens, mijnn jongens. Maar het laatste gaat biven alles, dus.besluit ik mijn rookpauze iets uit te stellen en ga in plaats daarvan regelrecht richting mijn vrienden, of vriendjes, hoe je het ook wilt noemen, het feit dat ik het laatste ben verbaasd me niet eens.

[ bericht aangepast op 11 nov 2014 - 22:47 ]

---

Reality's overrated.

[Uhm ja. Mijn telefoon besloot ineens de postbte versturrn? Het aplaraat is een beetjr dement ofwat dan ook. Naja. De post is nu dus conpleet als het goed us.]

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Het was bijna zover. Bijna zou ik weer echt even mezelf kunnen zijn. Bijna zou ik weer echt samen kunnen zijn met mijn vriendjes. We waren misschien wel zo'n 24/7 bij elkaar, maar niet zoals ik zou willen. We moesten altijd op ons hoeden zijn. Altijd oppassen met wat we deden. We mochten elkaar nooit langer aanraken dan nodig was in het openbaar. We mochten niet eens te lang naar elkaar kijken. Gewoon om roddels en gepraat te voorkomen. Het rumoer dat er rond zich vormde en de liefde voor de ships, mocht absoluut niet groter worden. Tenminste, van het management. Als het aan mij lag, mocht heel de wereld weten wat wij deden zodra we alleen met elkaar waren. Ik wist dat iedereen het fout zou vinden, maar het kon me niet schelen. Ik schaamde me niet voor mijn liefde die ik voor stuk voor stuk voor deze jongens voelde. Maar het kon niet. We moesten het voor altijd geheim houden en ons verstoppen net als nu. Maar dat betekende niet dat ik er nu geen zin in had. Ik was er namelijk enorm aan toe en kon niet wachten tot we er eindelijk zouden zijn. Ik klapte daarom ook vrolijk in mijn handen toen we eindelijk compleet waren. 'Jongens, ik vind het zo spannend.' Gaf ik stuiterend toe. 'Gaan we al? Ik wil niet langer wachten.' Ik had werkelijk geen flauw idee hoelaat ons vliegtuig vertrok namelijk. Ik wist alleen dat ik er zo snel mogelijk wilde zijn.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Het duurde niet enorm lang voor we weer met z'n allen hier waren. Ik vond het heerlijk om zo samen te kunnen zijn, en het zou alleen maar beter worden. Net toen Harry vroeg of we gingen, werd er omgeroepen dat we gingen boarden. Ik glimlachte en stond op. Mijn tas gooide ik om mijn schouder en ik drukte de laatste twee nog een kusje op hun knokkels, voor ik richting de tunnel naar het vlieftuig liep. De rest zou wel volgen. Ik was voor nu gewoon blij dat het nog maar een uurtje vliegen was en daar een huurauto voor ons klaar zou staan. Alles was gereserveerd op de meisjesnamen van onze moeders, waardoor we wat anoniemer zouden blijven, hopelijk in elk geval. In het vliegtuig nestelde ik me in mijn stoel, in het midden van een rij van drie, en maakte me gemakkelijk. Het was toch best vreemd om weer gewoon economy te vliegen, maar het bracht ook veel mooie herinderingen terug. Ik pakte mijn koptelefoon en zette die op om muziek te luisteren, terwijl ik een hand op elke armleuning legde, zodat we straks wel handen konden vasthouden. Ik sloot mijn ogen en ging langzaam op in de muziek. Ik was moe en mijn gewrichten begonnen langzaam pijn te doen. Ik zuchtte zacht. Ik wilde er graag al zijn en gewoon lekker kroelen met de jongens, meer niet. Meer dan kroelen en wat zoenen zo af en toe deed ik zoizo eigenlijk niet, als ik niet compleet bezopen was. Ik was namelijk nog verre van zo ver als de anderen. Zayn had dan nog wel een verloofde, die hier wel van wist, al wist ik niet of hij dat ook wist, maar hij zat hier toch verder in en durfde een stuk meer dan ik.

---

Bowties were never Cooler

De jongens zijn inmiddels aangekomen bij hun vakantiehuisje op het Orkney eiland in noord Schotland. Sommigen zullen direct de bedden uit willen proberen, terwijl anderen liever eerst wat rond gaan kijken in het dichtstbijzijnde dorpje opzoek naar boodschappen voor het avondeten, of gewoon het landschap willen gaan bezichtigen.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Voor ons doen was dit een zeer bescheiden huisje, maar ik vond het wel leuk. Ondanks het koudere weer hier straalde het een soort warmte en gezelligheid. Voor heel even won mijn nieuwsgierigheid het van de neiging om zo dicht mogelijk tegen mijn jongens aangeplakt te blijven en besloot eerst het hele huis te gaan verkennen of ik ook maar iets anders ging doen. Zodra ik een stap over de drempel had gezet vergat ik alle zorgen van de afgelopen dagen en ging rechtstreeks op verkenningstocht, ik merkte het wel als iemand zin had om me te volgen. De woonkamer begon al redelijk goed, want er was zo te zien een grote bank waar we sowieso met z'n allen op paste en een open haard. Dat zou 's avonds echt geweldig zijn met een kop thee of warme chocolademelk erbij. De keuken was niet bepaald gigantisch, maar de eetkamer die daarbij hoorde was weer precies ruim genoeg. Niet te groot gelukkig, we kwamen al op zoveel plekken waar alles veel te groot was, waar ik een ontzettend naar gevoel van kreeg. Hier was dat niet, waardoor ik me al bijna gelijk thuis voelde. Met de kleine rugzak nog over mijn schouder verdween ik naar de bovenverdieping om de slaapkamers een te checken. In principe konden we allemaal vrij apart en privé liggen, maar dat ging hoogstwaarschijnlijk niet gebeuren door een wel erg grote kamer in vergelijking met de rest met een kingsized bed in het midden van de kamer. Die moest ik natuurlijk voor de zekerheid gelijk claimen. Ik liet de rugzak op de grond naast het bed vallen en schopte de afgetrapte vans uit zodat ik op het bed kon ploffen. Alles eraan was heel zacht en donzig, met veel kussens, genoeg om een fort mee te bouwen. Met een zucht legde ik mijn handen achter mijn hoofd en trok mijn knieën iets op. Ik wilde hier best aan wennen, zolang het maar met de andere jongens was. Straks pakte ik wel het weinige dat ik had meegenomen uit en ging de badkamers checken, maar dit lag net wat te comfortabel om te bewegen. Nu wist ik niet zeker meer of ik wel hoopte dat ik op mijn avontuur door het huis was gevolgd, want dan moest ik vast bewegen en daar had ik geen zin in, al was het begrijpelijk dat de rest ook eens op dit ontiegelijk fijne bed wilde liggen. Om eerlijk te zijn protesteerde ik ook niet als ik dan tegen iemand aan mocht kruipen, want daar verlangde ik nog best naar na al die tijd.

---

Because I love him, do I need another reason?