Vriendschap - Liefde, Vriendschap & Familie

Het is een heel mooi iets, als je het mij vraagt. Alleen krijg ik het niet voor elkaar. Ik heb geen echte vriendschap met iemand, tenminste dat gevoel heb ik niet. Het gevoel dat iemand echt mijn vriendin is. Ik ben dan ook altijd jaloers als ik op straat of ergens anders twee meiden zie die gewoon wel vriendinnen zijn en gewoon een gezellige tijd met elkaar hebben. Het is niet zo dat ik het hen niet gun, maar meer zo van dat wil ik ook.

Ik weet dat vriendschap niet er ineens is, dat het iets is wat moet groeien en dat je er je best voor moet doen. En toch frustreert het mij enorm dat ik gewoon geen vriendschap met iemand heb. Uiteraard heb ik op de basisschool wel vriendinnen gehad en dan gingen we ook naar elkaars huis om daar te spelen. Daarna is het waarschijnlijk mis gegaan, misschien omdat ik ook nooit aan msn heb gedaan. Het mocht niet van mijn ouders en braaf als ik was, deed ik het dan maar niet. Dus die hype/periode heb ik volledig gemist.

Natuurlijk kreeg je daarna andere dingen zoals Hyves en nu hebben we Facebook. Hyves mocht ik ook niet, net zoals habbohotel (ik heb er wel heel wat verhalen over gehoord). Bij Hyves heb ik wel een account aan gemaakt, omdat ik het onzin vond dat ik dat niet mocht. Niet dat ik er veel op zat.

Tuurlijk heb ik wel meiden gehad die mij aardig vonden, zo'n onaardig kreng ben ik nu ook weer niet (dat geloof ik heel erg graag), maar het ging nooit goed. Het werd nooit een echte vriendschap zoals ik ze zie op straat of binnen school. Misschien omdat ik dingen niet kan uit praten, ik weet wat ik irritant vind aan iemand anders. Alleen ik weet niet hoe ik dat aan diegene moet uitleggen zodat die persoon mij daarna nog wil zien. En eerlijkheid vind ik wel belangrijk.

En ik vind het ook heel moeilijk om aan iemand die ik ontmoet om te vertellen dat ik geen vriendinnen heb. Want haast iedereen die ik ontmoet, gaat ervan uit dat ik vrienden of vriendinnen heb. Dan vind ik het gewoon genant om te moeten vertellen dat ik geen vrienden of vriendinnen want dan komt bijna altijd de vraag waarom. Ik heb een hekel aan de vraag waarom. Ik weet niet precies waarom ik geen vrienden of vriendinnen heb, behalve dat ik geen ruzie's/meningsverschillen kan uit praten en niet zo'n geweldige gesprekspartner ben omdat ik graag aan het woord ben. Of ik ben gewoon een kreng en weet ik dat niet omdat ik niet in iemand anders zijn/haar hoofd kan kijken. Want daar denk ik heel vaak over na als ik iets tegen iemand zeg als ik iemand ontmoet, wat vind diegene van mij en mag diegene mij. En zou ik misschien een vriendschap met diegene kunnen opbouwen?

Ik moest het even kwijt dus als je het allemaal hebt gelezen, dankjewel.

[ bericht aangepast op 23 nov 2014 - 20:12 ]

---

Physics is awesome

Je bent sowieso geen kreng en je moet niet slecht over jezelf denken omdat je nog geen echte vriendschap hebt meegemaakt. Soms duurt het wat langer voordat je mensen vindt die je echt begrijpen en waar je een band mee vormt. En vergeet niet dat de mensen op Q altijd voor je klaar zullen staan, en je vriend willen zijn.

---

Can't control my second personality

involved schreef:
Je bent sowieso geen kreng en je moet niet slecht over jezelf denken omdat je nog geen echte vriendschap hebt meegemaakt. Soms duurt het wat langer voordat je mensen vindt die je echt begrijpen en waar je een band mee vormt. En vergeet niet dat de mensen op Q altijd voor je klaar zullen staan, en je vriend willen zijn.

Dankjewel voor je lieve woorden. Maar ik geloof niet dat de mensen op Q altijd klaar voor mij zullen staan en mijn vriend willen zijn. Ik wil niet negatief zijn, maar dat gevoel heb ik niet.

---

Physics is awesome

Ik weet precies wat je bedoeld. Ik heb namelijk hetzelfde. Ik weet wel waar mijn probleem vandaan komt: onzekerheid door jarenlang gepest. Ik had, net als jij, wel vriendjes en vriendinnetjes vroeger waar ik na schooltijd thuis bij speelde. Ik had twee vriendinnen op de basisschool, maar zelfs toen wist ik eigenlijk al dat ik er toch niet helemaal bij hoorde. Op de middelbare school ging het eigenlijk hetzelfde. Ik had wel vrienden op school, maar buiten school deden we eigenlijk bijna niks, misschien af en toe shoppen ofzo, maar er waren geen diepgaande gesprekken. Ik kreeg op een gegeven moment zelfs een vriendje op de middelbare school, maar ik durfde het gewoon niet te vertellen (ik kende hem toen ook nog eens via internet). Mijn onzekerheid zat zo diep, dat ik bang was dat ze me zouden uitlachen en nog altijd had ik niet het gevoel alsof het echte vrienden waren. Op een gegeven moment begon hij dus een beetje te pushen en vroeg ie elke keer weer of ik me voor hem schaamde, maar hij was niet het probleem. Dat was ik zelf. Ik durfde het hem ook niet te vertellen ook weer bang dat hij me zou uitlachen en het niet zou begrijpen, want wie heeft er nou geen vrienden? Uiteindelijk heb ik het dus uitgemaakt.

Nu ongeveer twee jaar geleden ging er ineens van alles mis in mijn leven: een vriendin werd ernstig ziek en mijn ouders gingen uit elkaar. Ik moest gewoon naar school, verzorgde het paard van die vriendin, zat regelmatig met die vriendin op de spoed eisende hulp en had thuis heel veel stress. Op een gegeven moment is alles te veel geworden en toen heb ik hulp gezocht bij een therapeut (haptotherapeut). Die zei dat ik toch iemand in vertrouwen moest nemen dus dat heb ik gedaan. Ik heb aan een vriendin verteld hoe ik me voelde en dat alles zo slecht ging en dat ik het gevoel had dat ik geen vrienden had. Zij vertelde me dat ze mij echt als haar vriendin zag en dat ik altijd bij haar terecht kon. Echter vraagt ze nooit hoe het nou eigenlijk gaat. Ook de vriendin, waar ik zoveel voor heb gedaan toen ze zo ziek was, lijkt me niet meer te zien staan. Elke keer zie ik op Facebook weer voorbij komen dat ze met die heeft afgesproken en met die en dan vraag ik me af: ben ik zo onbelangrijk voor je? Na alles wat ik voor je heb gedaan? Ben ik zo weinig waard? Ik probeerde er eigenlijk zo min mogelijk over na te denken, maar zoals jij al zegt: je wordt er elke keer mee geconfronteerd. Op het werk hoor ik elke week hoe leuk collega's het de avond ervoor hebben gehad of dat ze straks nog uitgaan of weer een feestje hebben. Ik vroeg me elke keer weer af of er iets mis was met mij.

Een paar weken geleden werd het me weer te veel op het werk. Toen heb ik daar ook mijn verhaal gedaan aan twee hele leuke collega's (van mijn leeftijd) en die hebben meteen gezegd dat ze er voor me zijn en dat als ik wil ik het gewoon moet zeggen als ik een keer mee uit wil. Nu gaan we ergens komende week uit eten met elkaar, dus ben benieuwd. Ik hoop in ieder geval dat ik ooit nog zo'n goede vriendin krijg waarmee je over alles kan praten. Mijn grootste probleem ligt gewoon bij het in vertrouwen nemen van mensen. Daar heb ik gewoon moeite mee, ook omdat ze me elke keer weer opnieuw lieten vallen. Sommige nog harder dan andere. Maar ik weet dus hoe je je voelt en hoe moeilijk het is.

[ bericht aangepast op 23 nov 2014 - 20:27 ]

Ryess schreef:
(...)

Dankjewel voor je lieve woorden. Maar ik geloof niet dat de mensen op Q altijd klaar voor mij zullen staan en mijn vriend willen zijn. Ik wil niet negatief zijn, maar dat gevoel heb ik niet.

Ik snap dat zeker op een Internet site het moeilijk is om mensen te vinden die voor je klaar staan. Maar er zitten hier zoveel mensen die misschien wel dezelfde interesse hebben als jij. Probeer nieuw mensen te leren kennen, want in mijn ogen is vriendschap goud waard. Je klinkt als een enthousiast en leuk iemand, en er zijn genoeg mensen zoals ik die bevriend met je zouden willen zijn.

---

Can't control my second personality

involved schreef:
(...)

Ik snap dat zeker op een Internet site het moeilijk is om mensen te vinden die voor je klaar staan. Maar er zitten hier zoveel mensen die misschien wel dezelfde interesse hebben als jij. Probeer nieuw mensen te leren kennen, want in mijn ogen is vriendschap goud waard. Je klinkt als een enthousiast en leuk iemand, en er zijn genoeg mensen zoals ik die bevriend met je zouden willen zijn.

Vriendschap via het internet vind ik toch anders dan echte vriendschap. Ik heb gewoon behoefte aan persoonlijk contact en iemand waarmee ik gewoon leuke dingen kan doen en die mij ook eens mee vraagt en dat het contact niet altijd van mijn kant moet komen.


Ik weet natuurlijk niet hoe Ryess hierover denk.

Intrepidae schreef:
Ik weet precies wat je bedoeld. Ik heb namelijk hetzelfde. Ik weet wel waar mijn probleem vandaan komt: onzekerheid door jarenlang gepest. Ik had, net als jij, wel vriendjes en vriendinnetjes vroeger waar ik na schooltijd thuis bij speelde. Ik had twee vriendinnen op de basisschool, maar zelfs toen wist ik eigenlijk al dat ik er toch niet helemaal bij hoorde. Op de middelbare school ging het eigenlijk hetzelfde. Ik had wel vrienden op school, maar buiten school deden we eigenlijk bijna niks, misschien af en toe shoppen ofzo, maar er waren geen diepgaande gesprekken. Ik kreeg op een gegeven moment zelfs een vriendje op de middelbare school, maar ik durfde het gewoon niet te vertellen (ik kende hem toen ook nog eens via internet). Mijn onzekerheid zat zo diep, dat ik bang was dat ze me zouden uitlachen en nog altijd had ik niet het gevoel alsof het echte vrienden waren. Op een gegeven moment begon hij dus een beetje te pushen en vroeg ie elke keer weer of ik me voor hem schaamde, maar hij was niet het probleem. Dat was ik zelf. Ik durfde het hem ook niet te vertellen ook weer bang dat hij me zou uitlachen en het niet zou begrijpen, want wie heeft er nou geen vrienden? Uiteindelijk heb ik het dus uitgemaakt.

Nu ongeveer twee jaar geleden ging er ineens van alles mis in mijn leven: een vriendin werd ernstig ziek en mijn ouders gingen uit elkaar. Ik moest gewoon naar school, verzorgde het paard van die vriendin, zat regelmatig met die vriendin op de spoed eisende hulp en had thuis heel veel stress. Op een gegeven moment is alles te veel geworden en toen heb ik hulp gezocht bij een therapeut (haptotherapeut). Die zei dat ik toch iemand in vertrouwen moest nemen dus dat heb ik gedaan. Ik heb aan een vriendin verteld hoe ik me voelde en dat alles zo slecht ging en dat ik het gevoel had dat ik geen vrienden had. Zij vertelde me dat ze mij echt als haar vriendin zag en dat ik altijd bij haar terecht kon. Echter vraagt ze nooit hoe het nou eigenlijk gaat. Ook de vriendin, waar ik zoveel voor heb gedaan toen ze zo ziek was, lijkt me niet meer te zien staan. Elke keer zie ik op Facebook weer voorbij komen dat ze met die heeft afgesproken en met die en dan vraag ik me af: ben ik zo onbelangrijk voor je? Na alles wat ik voor je heb gedaan? Ben ik zo weinig waard? Ik probeerde er eigenlijk zo min mogelijk over na te denken, maar zoals jij al zegt: je wordt er elke keer mee geconfronteerd. Op het werk hoor ik elke week hoe leuk collega's het de avond ervoor hebben gehad of dat ze straks nog uitgaan of weer een feestje hebben. Ik vroeg me elke keer weer af of er iets mis was met mij.

Een paar weken geleden werd het me weer te veel op het werk. Toen heb ik daar ook mijn verhaal gedaan aan twee hele leuke collega's (van mijn leeftijd) en die hebben meteen gezegd dat ze er voor me zijn en dat als ik wil ik het gewoon moet zeggen als ik een keer mee uit wil. Nu gaan we ergens komende week uit eten met elkaar, dus ben benieuwd. Ik hoop in ieder geval dat ik ooit nog zo'n goede vriendin krijg waarmee je over alles kan praten. Mijn grootste probleem ligt gewoon bij het in vertrouwen nemen van mensen. Daar heb ik gewoon moeite mee, ook omdat ze me elke keer weer opnieuw lieten vallen. Sommige nog harder dan andere. Maar ik weet dus hoe je je voelt en hoe moeilijk het is.

Dat is inderdaad het moeilijkste, mensen er over horen praten. Mensen die naar verjaardagen, feestjes of gewoon uit gaan. Inderdaad, mensen hebben mij ook laten vallen.

Ik vind het echt enorm kut voor je dat je vriendin waar je zoveel voor hebt gedaan je heeft laten vallen. En dan zeggen mensen vaak, beter kwijt dan rijk. Maar als je heel moeilijk vrienden maakt dan is het heel moeilijk om iemand te laten gaan, tenminste voor mij. Je wil toch iemand hebben, tenminste ik wel.

Twee jaar geleden (wat gaat de tijd snel) had ik iemand die ik echt aardig vond, maar buiten school deden we weinig en op facebook spraken wij elkaar bijna nooit. Toen ik van opleiding wisselde hoorde ik bijna niks van haar en eigenlijk alleen als ik iets aan haar vroeg of contact zocht met haar. De keren dat zij contact op zocht met mij zijn op een hand te tellen.

Vertrouwen is moeilijk, ook bij mij. Ik ben gewoon bang dat het snel weer verwatert en dat de andere persoon het dan vervelend of irritant vind als ik het weer probeer wat levendiger te maken. Heel veel gepraat over mezelf, sorry.

---

Physics is awesome

Ja, dat heb ik dus ook steeds. Elke keer moet ik weer een gesprek beginnen of ben ik weer degene die voorstelt om weer eens een keer wat te doen. Vervolgens komt er dan nooit wat van omdat die ander het altijd te druk heeft. En dan noemen ze zichzelf je vrienden. Voor vrienden maak je tijd vrij.

Maar ja, vertrouwen is het lastigste. Zeker als je het elke keer weer opnieuw probeert en ze je elke keer weer opnieuw laten vallen. Het is dan heel lastig om jezelf niet de schuld te geven. Iedereen zegt elke keer weer tegen mij dat ik me moet open stellen en iemand in vertrouwen moet nemen. Je kan je maar zoveel keer open stellen... Ik wordt er soms gewoon moe van dat mensen dat elke keer zeggen. Als mensen je elke keer weer laten vallen, waarom zou je je dan open stellen met een kans dat het toch geen zin heeft.

[ bericht aangepast op 23 nov 2014 - 20:48 ]

Intrepidae schreef:
Ik weet precies wat je bedoeld. Ik heb namelijk hetzelfde. Ik weet wel waar mijn probleem vandaan komt: onzekerheid door jarenlang gepest. Ik had, net als jij, wel vriendjes en vriendinnetjes vroeger waar ik na schooltijd thuis bij speelde. Ik had twee vriendinnen op de basisschool, maar zelfs toen wist ik eigenlijk al dat ik er toch niet helemaal bij hoorde. Op de middelbare school ging het eigenlijk hetzelfde. Ik had wel vrienden op school, maar buiten school deden we eigenlijk bijna niks, misschien af en toe shoppen ofzo, maar er waren geen diepgaande gesprekken. Ik kreeg op een gegeven moment zelfs een vriendje op de middelbare school, maar ik durfde het gewoon niet te vertellen (ik kende hem toen ook nog eens via internet). Mijn onzekerheid zat zo diep, dat ik bang was dat ze me zouden uitlachen en nog altijd had ik niet het gevoel alsof het echte vrienden waren. Op een gegeven moment begon hij dus een beetje te pushen en vroeg ie elke keer weer of ik me voor hem schaamde, maar hij was niet het probleem. Dat was ik zelf. Ik durfde het hem ook niet te vertellen ook weer bang dat hij me zou uitlachen en het niet zou begrijpen, want wie heeft er nou geen vrienden? Uiteindelijk heb ik het dus uitgemaakt.

Nu ongeveer twee jaar geleden ging er ineens van alles mis in mijn leven: een vriendin werd ernstig ziek en mijn ouders gingen uit elkaar. Ik moest gewoon naar school, verzorgde het paard van die vriendin, zat regelmatig met die vriendin op de spoed eisende hulp en had thuis heel veel stress. Op een gegeven moment is alles te veel geworden en toen heb ik hulp gezocht bij een therapeut (haptotherapeut). Die zei dat ik toch iemand in vertrouwen moest nemen dus dat heb ik gedaan. Ik heb aan een vriendin verteld hoe ik me voelde en dat alles zo slecht ging en dat ik het gevoel had dat ik geen vrienden had. Zij vertelde me dat ze mij echt als haar vriendin zag en dat ik altijd bij haar terecht kon. Echter vraagt ze nooit hoe het nou eigenlijk gaat. Ook de vriendin, waar ik zoveel voor heb gedaan toen ze zo ziek was, lijkt me niet meer te zien staan. Elke keer zie ik op Facebook weer voorbij komen dat ze met die heeft afgesproken en met die en dan vraag ik me af: ben ik zo onbelangrijk voor je? Na alles wat ik voor je heb gedaan? Ben ik zo weinig waard? Ik probeerde er eigenlijk zo min mogelijk over na te denken, maar zoals jij al zegt: je wordt er elke keer mee geconfronteerd. Op het werk hoor ik elke week hoe leuk collega's het de avond ervoor hebben gehad of dat ze straks nog uitgaan of weer een feestje hebben. Ik vroeg me elke keer weer af of er iets mis was met mij.

Een paar weken geleden werd het me weer te veel op het werk. Toen heb ik daar ook mijn verhaal gedaan aan twee hele leuke collega's (van mijn leeftijd) en die hebben meteen gezegd dat ze er voor me zijn en dat als ik wil ik het gewoon moet zeggen als ik een keer mee uit wil. Nu gaan we ergens komende week uit eten met elkaar, dus ben benieuwd. Ik hoop in ieder geval dat ik ooit nog zo'n goede vriendin krijg waarmee je over alles kan praten. Mijn grootste probleem ligt gewoon bij het in vertrouwen nemen van mensen. Daar heb ik gewoon moeite mee, ook omdat ze me elke keer weer opnieuw lieten vallen. Sommige nog harder dan andere. Maar ik weet dus hoe je je voelt en hoe moeilijk het is.

Dit is dus waar ik mezelf enorm in herken alleen was mijn vriendin niet ziek maar waren we naar mijn gevoel echt BFF's we deden alles en waren altijd bij elkaar als dat kon hoewel we verder met niet zoveel mensen om gingen. Sinds opleiding wisseling werd ze alleen een mega bitch en toen is het kapot gegaan en sindsdien heb ik mijzelf eigenlijk nooit meer 'gehecht' of 'bevriend' aan iemand gevoeld. Op het werk doe ik altijd alsof ik zoveel dingen doe enzo omdat hun altijd zo'n geweldig leven heb. Ik zou nooit het lef durven te hebben om dat op werk te zeggen en ik vind mijzelf eigenlijk nu al enorm veel lef hebben om het hier neer te schrijven.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

involved schreef:
(...)

Ik snap dat zeker op een Internet site het moeilijk is om mensen te vinden die voor je klaar staan. Maar er zitten hier zoveel mensen die misschien wel dezelfde interesse hebben als jij. Probeer nieuw mensen te leren kennen, want in mijn ogen is vriendschap goud waard. Je klinkt als een enthousiast en leuk iemand, en er zijn genoeg mensen zoals ik die bevriend met je zouden willen zijn.

In mijn ogen is vriendschap ook goud waard. Vandaar dat ik jaloers ben op mensen die wel een vriendschap hebben. Dankjewel voor het compliment.

Maar ik ben het ook wel eens met Intrepidae, internetvriendschap lijkt mij geweldig. Alleen samen iets doen in de echte wereld, zeg maar is ook heel fijn.

---

Physics is awesome

Ik heb dit ook, om eerlijk te zijn, maar dat komt bij mij waarschijnlijk door mijn angst om gepest te worden, die heel erg diep zit bij mij, en doordat ik mezelf eigenlijk ook maar niks vind. Op school heb ik wel een groepje om mee te praten en die ook wel geheimen van mij weten en zo, maar ik spreek met niemand af en voel me altijd het vijfde wiel aan de wagen. Maar goed, ik vind het dus heel erg voor je dat je hier ook last mee hebt, ook al ken ik je niet persoonlijk. Kun je niet eens proberen te zoeken naar een mogelijke reden voor waarom je zo'n moeite hebt met contacten leggen? Ben je bang om afgewezen te worden? Vind je de mensen bij jou op school gewoon niks? Heb je niet zo'n behoefte aan contact met mensen of juist heel veel? Je mag mij er ook altijd over PB'en als je wilt, ik heb wel al wat meegemaakt op dat vlak.

[ bericht aangepast op 23 nov 2014 - 20:51 ]

---

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

Leora schreef:
(...)

Dit is dus waar ik mezelf enorm in herken alleen was mijn vriendin niet ziek maar waren we naar mijn gevoel echt BFF's we deden alles en waren altijd bij elkaar als dat kon hoewel we verder met niet zoveel mensen om gingen. Sinds opleiding wisseling werd ze alleen een mega bitch en toen is het kapot gegaan en sindsdien heb ik mijzelf eigenlijk nooit meer 'gehecht' of 'bevriend' aan iemand gevoeld. Op het werk doe ik altijd alsof ik zoveel dingen doe enzo omdat hun altijd zo'n geweldig leven heb. Ik zou nooit het lef durven te hebben om dat op werk te zeggen en ik vind mijzelf eigenlijk nu al enorm veel lef hebben om het hier neer te schrijven.

Ik heb er ook heel erg lang over gedaan om het te vertellen hoor. Ik zat toen zelfs met: zal ik het vertellen, zal ik het niet vertellen, maar ik heb echt hele leuke collega's en ze weten dat ik een hele moeilijke tijd heb gehad met die zieke 'vriendin' en mijn ouders en toen steunde ze me ook heel erg, dus toen toch maar verteld. Zelfs toen was ik bang dat ze zouden uitlachen of zouden vinden dat ik me maar aanstelde. Dat denk ik altijd heel erg snel en ook dat gevoel krijg ik maar heel moeilijk weg.

Intrepidae schreef:
Ja, dat heb ik dus ook steeds. Elke keer moet ik weer een gesprek beginnen of ben ik weer degene die voorstelt om weer eens een keer wat te doen. Vervolgens komt er dan nooit wat van omdat die ander het altijd te druk heeft. En dan noemen ze zichzelf je vrienden. Voor vrienden maak je tijd vrij.

Maar ja, vertrouwen is het lastigste. Zeker als je het elke keer weer opnieuw probeert en ze je elke keer weer opnieuw laten vallen. Het is dan heel lastig om jezelf niet de schuld te geven. Iedereen zegt elke keer weer tegen mij dat ik me moet open stellen en iemand in vertrouwen moet nemen. Je kan je maar zoveel keer open stellen... Ik wordt er soms gewoon moe van dat mensen dat elke keer zeggen. Als mensen je elke keer weer laten vallen, waarom zou je je dan open stellen met een kans dat het toch geen zin heeft.

Jezelf open stellen is moeilijker dan gedacht. Daarnaast klinkt het ook geloofwaardig uit de mond van iemand die wel een vriendschap of vriendschappen heeft. Dan ben ik weer zo iemand die denkt, jij hebt makkelijk praten. Want ik heb dat ook gehoord, je moet jezelf open stellen. Tuurlijk en hoe vaak moet je mensen een tweede kans geven?

Daarnaast ben ik wel een beetje een optimist, maar die teleurstelling iedere keer is niet leuk.

Wel vind ik het enorm fijn om het hier er gewoon over te kunnen hebben. En niet voor gek te worden verklaard omdat ik geen vrienden of vriendinnen. Trouwens vrienden lijken mij ook wel fijn, want jongens zijn toch anders. Niet verkeerd bedoelt, want dat is ook leuk.

---

Physics is awesome

Ik wil wel vriendjes worden?
Goed nu serieus.

De indruk die ik van jou heb, is echt niet slecht. Dus of mensen die jij kent zien gewoon niet heel veel goeds of... Ik kan geen of bedenken.
Zijn er op school mensen die jou aardig lijken? Natuurlijk is op een grote groep afstappen eng en niet leuk, maar er zijn altijd mensen die niet al te veel vrienden of vriendinnen om zich heen hebben en die het alleen maar een compliment vinden als je naar ze toe gaat.

Als je iemand hebt gevonden waar je een keer met gepraat heb, kan je natuurlijk niet verwachten dat je er meteen beste vrienden mee bent. Maar je zou dan als je hem/haar ziet gewoon hoi te zeggen en soms even een paar keer te praten, na een tijdje komt er dan toch wel een band tussen jullie en kan je gaan afspreken etc. etc. Natuurlijk kan je niet met iemand ineens zo close zijn en word niemand binnen 3 secondes populair, maar ik denk dat er zeker leuke mensen voor jou zijn!

Verder ben ik echt slecht in advies geven en kan ik niet meer zeggen dan dat je waarschijnlijk echt een aardig meisje zijn, maar mensen gewoon nog niet gezien hebben hoe aardig je bent!

---

wat was dit ookalweer

Ik heb precies hetzelfde.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Bat schreef:
Ik heb dit ook, om eerlijk te zijn, maar dat komt bij mij waarschijnlijk door mijn angst om gepest te worden, die heel erg diep zit bij mij, en doordat ik mezelf eigenlijk ook maar niks vind. Op school heb ik wel een groepje om mee te praten en die ook wel geheimen van mij weten en zo, maar ik spreek met niemand af en voel me altijd het vijfde wiel aan de wagen. Maar goed, ik vind het dus heel erg voor je dat je hier ook last mee hebt, ook al ken ik je niet persoonlijk. Kun je niet eens proberen te zoeken naar een mogelijke reden voor waarom je zo'n moeite hebt met contacten leggen? Ben je bang om afgewezen te worden? Vind je de mensen bij jou op school gewoon niks? Heb je niet zo'n behoefte aan contact met mensen of juist heel veel? Je mag mij er ook altijd over PB'en als je wilt, ik heb wel al wat meegemaakt op dat vlak.

Dat gevoel heb ik ook vaak vijfde wiel aan de wagen of dat mensen mij bewust of onbewust negeren. Bang om af gewezen, dat gevoel heb ik vaak wel. Of dat ze vinden dat ik raar of gek ben. Sommige mensen op school vind ik wel aardig, alleen dan gaan ze met mensen om die ik niet zo aardig vind of ik durf ze niet te vragen om iets buiten school te gaan doen. Ik heb juist de behoefte om met mensen om te gaan, maar ik heb het gevoel dat ik mezelf in de weg zit als ik met mensen om wil gaan.

---

Physics is awesome