Upside Down - One Direction - Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 19:06 ]

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het kleine steuntje dat ik hem in zijn rug had gegeven om nog even sterk te blijven had geholpen, dat kon ik merken doordat Louis me toch hielp met hem uit te kleden, al ging het wat moeizaam en zat er amper kracht in zijn handen. Ik was trots op hem, want ik wist hoe lastig dit moest zijn en daarom zei ik hem nadat hij eenmaal alle natte dingen uithad dat hij onder de deken mocht kruipen. Geen sprake van dat ik hem daar vandaag nog onderuit liet gaan, tenzij hij naar de badkamer moest natuurlijk. Vandaag zorgde ik voor hem en het enige wat hij hoefde te doen was blijven ademhalen. Ik vroeg of hij wat soep zou willen om lekker op te kunnen warmen en ik glimlachte tevreden toen hij instemde. In soep zou je smaak van pillen namelijk een stuk minder merken dan in bijvoorbeeld thee. Ik maakte een begrijpend geluid nadat hij had uitgelegd waar de soep stond, maar wreef daarna zacht en bezorgd over zijn schouder omdat hij weer was begonnen met hoesten. Om even te checken legde ik mijn hand op zijn voorhoofd, wat meteen bevestigde dat hij hoge koorts had, het voelde zelfs een beetje bezweet aan. Teder veegde ik de plukken haar bij zijn gezicht weg en Louis leek het fijn te vinden dat mijn hand koel was in vergelijking met zijn voorhoofd, wat ik wel kon begrijpen. Ik glimlachte naar hem om de strelingen over mijn arm en ik keek hem schuin aan toen hij vragend mijn naam zei. "Geen dank, Lou. Ik doe het graag als ik jou ermee kan helpen," zei ik geruststellend en boog voorover om mijn lippen kort tegen zijn wang te drukken. Een zachte gniffel rolde over mijn lippen om zijn volgende woorden, maar ik maakte me daarna met tegenzin toch los van zijn greep en stond op. "Dan ga ik nu de soep voor je maken. Probeer jij maar gewoon wat op te warmen, oké?" zei ik zacht, voor ik tastend naar mijn tas zocht en daarna stilletjes de kamer uitliep. Ik deed mijn jas, schoenen en beanie uit en hing die netjes op voor ik naar de keuken liep. Het blik met soep stond waar hij had gezegd en ik zocht een klein pannetje uit, zoveel at hij in deze staat toch niet. Ik deed de overgebleven soep netjes in pan en zette die op het fornuis nadat ik die had aangestoken met de aansteker. Terwijl de soep verwarmde zocht ik de juiste strips met medicijnen uit mijn tas en verpulverde die totdat het fijn genoeg was om bij de soep te doen. Hopelijk kon hij wel eten binnenhouden want anders werd dit nog moeizaam. Zodra de soep lang genoeg op het vuur had gestaan draaide ik het gas uit en zocht naar een kommetje waar het in kon. Niet te veel, niet te weinig en ik liep met de kom en een lepel tussen mijn handen extra voorzichtig naar de slaapkamer want als het nu fout ging ging had ik een probleem. "Het is waarschijnlijk nog heet dus ik zet het even op je nachtkastje," zei ik zacht en zette de kom neer, waarna ik weer bij hem kwam zitten en glimlachte. "Ik moet je nog wat laten zien en volgens mij ga je dat wel leuk vinden."

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Met het laatste beetje kracht dat ik in me had, kleedde ik me, met behulp van Harry uit en ging ik voorzichtig in bed liggen en trok de dekens hoog op, in de hoop dat ik zo warm zou kunnen worden. Harry vroeg me of ik wat soep wilde en ik beantwoordde bevestigend en ik maakte een paar lange zinnen, waardoor ik weer begon te hoesten en ik voelde z'n hand op mijn schouder en daarna op mijn voorhoofd, wat lekker koel was en ik vond het jammer dat hij daarna z'n hand weer weg haalde, want het was juist zo koel geweest. Ik bedankt Harry zachtjes, voor zijn hulp en hij vond dat het niet nodig was, want hij hielp me graag en dat wist ik, en daar was ik hem dan ook ontzettend dankbaar voor. Ik glimlachte even toen ik z'n lippen op mijn wang voelde en ik wilde hem over z'n wang strelen, maar ik kon m'n arm gewoon even niet optillen, dus liet ik het maar zo. Ik zat er gewoon even helemaal door heen en met de juiste verzorging en de liefde van Harry, zou ik over een paar dagen wel weer beter zijn, hopelijk. Ik hoorde hem grinniken toen ik hem vertelde dat hij lief was en ik glimlachte moe. 'Tot zo' mompelde ik zachtjes en ik zag hoe hij z'n tas pakte en voorzichtig de slaapkamer uit liep, richting de keuken. Ik draaide me wat heen en weer in het bed en probeerde de juiste positie te vinden om in te liggen, maar dat was niet zo gemakkelijk. Ik zuchtte en ik hoorde Harry rommelen in de keuken en ik sloot heel even m'n ogen en ik krulde me op in de foetus houding. Ik hoorde niet veel later zachte voetstappen de slaapkamer in komen en ik opende mijn ogen en zag Harry met een kom en een lepel in z'n handen. Ik wilde hem al helpen, maar hij zette de kom al op het nachtkastje neer, met de mededeling dat het nog heet was en dat hij het daarom daar neer zette. 'Dat is goed hoor lieverd' zei ik met een glimlachje en ik schoof wat aan de kant toen hij naast me op het bed kwam zitten en ik keek verwonderd naar hem op toen hij zei dat hij me iets moest laten zien en dat ik het wel leuk zou gaan vinden. 'Vertel, wat is het dan'? vroeg ik met een schorre, maar ook nieuwsgierige stem en ik ging iets rechter op zitten en ik keek naar mijn vriendje. Verassingen van Harry waren altijd leuk en zeldzaam, maar dat maakte het er niet minder leuk om. 'Vertel het me Harry'

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Hoe graag ik ook nu bij Louis wilde blijven zitten en hem de hele dag wilde knuffelen en verwennen, ik moest er ook voor zorgen dat hij te eten en zijn medicijnen kreeg. Dus ik stond met tegenzin op en liep met mijn tas naar de keuken om zijn soep te maken. Met zoiets simpels kon je zelfs mij met je ogen dicht vertrouwen. Ik zette de soep op het vuur en verpulverde de pillen zo dat het niet meer dan een fijn stof werd dat ik zo in de soep kon doen. Zo liet ik het een kwartiertje of zo staan tot het goed was en deed het daarna in een kom die ik terug naar Louis bracht. Het was te heet om te eten en daar waarschuwde ik hem voor en zette de kom op zijn nachtkastje. Ik kwam weer bij zitten op het bed en aaide even over zijn wang voor ik met een glimlach zei dat ik hem nog iets moest laten zien. Ik hoopte maar dat hij het leuk vond, want het was redelijk permanent. Een korte lach rolde over mijn lippen om zijn nieuwsgierigheid en ik schudde mijn hoofd. "Weet je nog waar we het een tijd geleden over hadden? Over de tatoeages? Nou, ik kon niet meer wachten, dus..." Ik stroopte mijn rechtermouw op, waar op de zijkant van mijn pols een paar zwarte stippen stonden. Voor de gewone mens was het niet meer dan dat, maar voor mij was het toch echt zijn naam in braille. Ik wist dat we hadden gezegd dat hij hem mocht zetten, maar ik had het in een opwelling gedaan en ik hoopte dat hij daarom niet boos was. Daarbij was mijn huid nog lang niet gevuld en kwamen er vast veel meer tattoo's die hij mocht zetten. Ik beet nerveus op mijn lip en keek naar hem. "Wat vind je?" vroeg ik zacht en redelijk onzeker. Voor mij was het geen moeite om tatoeages weg te laten halen of er iets anders overheen te zetten, maar dit was toch wel persoonlijk en ik wilde deze het liefst houden. Zelfs al mocht het onwaarschijnlijke ooit gebeuren dat we uit elkaar gingen, hij hoorde bij een belangrijk deel in mijn leven dat ik niet wilde vergeten. Mijn wangen werden warm terwijl ik wachtte op zijn reactie en of dat kwam door verlegenheid of schaamte lag helemaal in zijn handen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Met tegenzin moest ik Harry laten gaan, zodat hij de soep voor me kon opwarmen en ik krulde me op, in foetus houding zodat ik meer warmte zou krijgen en de deken trok ik helemaal over me heen. Ik sloot m'n ogen even en ik hoorde Harry rommelen in de keuken. Langzaam begon ik weer een beetje warmer te worden, het was niet veel, maar het was beter dan niets, dus ik was er allang blij mee. Ik opende m'n ogen weer toen ik Harry terug de kamer in hoorde lopen en hij vertelde dat hij de soep op mijn nachtkastje zou zetten omdat het nog te warm was en ik vertelde hem dat, dat goed was, want ik had niet zoveel zin om m'n tong of lippen te verbranden. Ik schoof een eindje op toen hij naast me ging zitten en hij vertelde me dat hij een verassing voor me had en dat ik die vast heel leuk zou vinden en nieuwsgierig vroeg ik aan hem wat het was en ging wat rechter op zitten en keek naar mijn lieve vriendje. Hij vroeg me of ik nog wist dat we het laatst over de tatoeages hadden gehad en dat wist ik nog en ik knikte. 'Ja, dat weet ik nog' Ik beet afwachtend op m'n lip en ik keek hem met grote ogen aan toen hij me vertelde dat hij niet meer kon wachten en hij stroopte z'n rechtermouw op en aan de binnenkant van z'n pols stonden een paar zwarte stippen en eerst begreep ik het niet en moest ik het even verwerken, maar na een paar secondes besefte ik wat het was. 'Wauw, Harry' bracht ik uit en ik raakte voorzichtig de tatoeage aan. 'Je..je hebt mijn naam laten zetten, of niet'? vroeg ik hem met een glimlach en alleen al omdat hij dat voor me had gedaan, voelde ik me warmer van binnen worden. 'Hij is prachtig, echt waar' Spontaan gaf ik hem een zoen op z'n mond en ik keek weer naar de tatoeage. Ik vond het eigenlijk niet zo heel erg dat ik hem niet had gezet, alleen al omdat hij dit voor me gedaan had, was het goed. Voorzichtig gleed ik met mijn vingers over de stippen en ik grinnikte even. 'Nu ben je echt van mij' fluisterde ik schor tegen hem en ik gaf hem nog een kus op z'n mond.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Na de soep naast het bed neergezet te hebben kwam ik bij mijn zieke jongen zitten, waarna ik hem vertelde dat ik hem iets moest laten zien. Natuurlijk was Louis nieuwsgierig, hij werd al nieuwsgierig om de kleinste dingen en dat vond ik schattig. Ik vroeg of hij nog wist waar we het een tijd geleden over hadden gehad, met de tatoeages enzo. Dat wist hij gelukkig nog, dus ik keek hem nerveus aan, want zijn mening was het allerbelangrijkst. Langzaam stroopte ik mijn mouw op en onthulde daarmee mijn nieuwste tatoeage aan. Het was simpel en de betekenis zou voor veel mensen een raadsel blijven, maar hij begreep het wel, dat wist ik zeker. In spanning wachtte ik af, maar zijn eerste reactie leek heel positief dus ik liet een zucht van opluchting gaan en glimlachte. Hij raakte mijn pols aan en ik knikte trots toen hij vroeg of ik zijn naam had laten zetten, nu de angst dat hij het niks vond weg was kon ik dat me trots vertellen. "Dank je, het deed best wel wat pijn, maar het was het honderd procent waard," zei ik met een glimlach en kuste hem zonder pardon terug. Dat ik daar ook ziek door kon worden kon me niet schelen, ik zou er nooit zoveel last van krijgen als hij. Ik was echt blij dat hij het mooi vond, want anders had ik me nu echt kapot geschaamd. "Ik ben altijd al van jou geweest," fluisterde ik terug en zoende hem liefdevol. Zacht streelde ik met mijn vingers over zijn wang en het was goed te merken hoe koel zijn lippen aanvoelden. Te koel nog naar mijn smaak. Na even trok ik terug en gaf Louis nog een kleine kus, waarna ik onze vingers verstrengelde. "Nu jij nog," zei ik met een giechel en prikte zacht in zijn zijde. Dit was een afspraak van ons tweeën en alleen hij hoefde nog. Niet dat ik hem ging dwingen als hij er alsnog vanaf zag, dat zou ik volledig begrijpen. "Kan ik nog iets voor je doen, Lou? Met alle liefde hoor," vroeg ik aan hem en drukte mijn voorhoofd lichtjes tegen de zijne. Hij voelde echt heel onnatuurlijk warm en misschien dat ik daarvoor nog een nat doekje kon gebruiken, maar hij moest eerst normaal op kunnen warmen voordat ik hem af kon koelen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Harry kwam naast me zitten en ik verschoof wat, zodat hij niet helemaal op me ging zitten en nieuwsgierig als ik was, keek ik hem aan toen hij me vertelde dat hij een verassing voor me had. Het was dan echt een hele grote verassing toen hij z'n rechtermouw opstroopte en mij een tekening liet zien, nou ja, geen tekening, maar een tatoeage. En eerst zag ik alleen maar stippen en begreep ik het niet, maar daarna besefte ik het en brak er een grote glimlach uit op mijn gezicht. Hij had mijn naam in braille op zijn arm gezet en dat vond ik ontzettend lief en ik kon er eigenlijk niet eens boos over zijn dat ik hem niet had mogen zetten, want dit was toch wel een heel leuk vervroegd verjaardagscadeautje. 'Ik zie dit maar als een vervroegd verjaardagscadeau' zei ik toen plagend tegen hem en ik zoende hem op z'n mond, niet er over nadenken dat hij ook ziek kon worden. Hij fluisterde dat hij altijd al van mij was geweest en zoende me toen en ik zoende hem terug en streelde hem zacht over z'n wang. 'En ik ben van jou, mijn liefste krullenbol' fluisterde ik zachtjes tegen z'n lippen en hij trok zich terug en zei met een giechel dat ik nu ook nog moest en ik wist heus wel waar hij het over had en ik grinnikte even en ik kneep zachtjes in z'n handen. 'Binnenkort ga ik hem zetten Hazza' fluisterde ik lief in z'n oor, 'Dan matchen we echt samen met elkaar' Hij drukte z'n voorhoofd tegen de mijne en ik keek hem even recht aan en ik zag dat z'n ogen straalde, ook al kon hij niks zien, maar dat was voor mij het belangrijkste, als hij maar gelukkig was. 'Blijf bij me' beantwoordde ik z'n vraag, 'En houd me gewoon vast, ik heb je zo gemist' Ik beet op m'n lip en trok hem nog wat dichter tegen me aan. Ik was al iets warmer geworden, maar Harry was ook warm en zou me gewoon kunnen helpen met opwarmen. Ik voelde inmiddels mijn tenen alweer en mijn benen en voeten ook weer en de rest van mijn lichaam begon al langzaam te ontdooien, al betekende dat niet dat ik meteen van de griep af was. Deze griep was hardnekkig en had al vele Hellenaren in z'n greep gehad. 'Blijf je tot morgen'? vroeg ik hem toen stilletjes. Morgen zou ik jarig zijn, en ook al zou ik met doodziek in bed liggen, Harry was bij me, dat maakte het dan al meteen al weer wat beter. Er kriebelde iets in m'n keel, en wat volgde was een hoestbui, die me even naar adem deed happen.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Ik schudde resoluut mijn hoofd toen Louis zei dat hij dit zag als een verjaardagscadeau. Nee, ik had iets veel beters voor hem voor zijn verjaardag, maar dat hoefde hij niet te weten. Zijn volgende woorden klopten ook niet helemaal, want ik was altijd al de zijne geweest, vanaf onze eerste kus al en hopelijk nog voor een lange tijd. Ik glimlachte toen hij zei dat hij ook van mij was en daarna zei ik met een giechel dat hij nu nog moest. Met grote oogjes vol kinderlijke opwinding keek ik hem aan en grijnsde zodra hij ermee instemde en zei hij het binnenkort ging doen. Om nog dichter tegen hem aan te kunnen komen legde ik mijn voorhoofd tegen het zijne. Ik was zo gelukkig om hem de mijne te kunnen noemen, zelfs nu hij ziek was zou ik niets liever dan bij hem zijn. Louis maakte gewoon me oprecht blij. Ik vroeg aan hem of ik nog iets voor hem kon betekenen op dit moment, een extra dekentje halen of zo. Bij zijn antwoord knikte ik kleintjes. "Nou, opschuiven dan," zei ik met een glimlach en kroop naast hem onder de deken, al ging ik niet liggen en ik trok hem dicht tegen mijn borst aan. Ik zorgde ervoor dat de deken hem volledig bleef bedekken en ik hield hem vast alsof hij zou breken als ik losliet. "Ik was zo bezorgd om je, volgens mij heb ik Amy door laten draaien met mijn gepieker," mompelde ik en drukte een kus op zijn wang. Daarstraks was ik pas erg, daar zou ik later wel mijn excuses voor aanbieden, want ik had niet zo mogen reageren tegenover haar. Ik wreef over zijn lichaam heen om te kunnen helpen met hem wat op te warmen, want ik was er nog niet blij mee hoe hij aanvoelde. "Natuurlijk blijf ik, ik kan je verjaardag toch niet missen? Ik wil wel taart," zei ik plagend tegen hem om de stemming wat lichter te maken. Dat werd meteen teniet gedaan toen hij begon te hoesten en ik hem wat losser liet zodat hij de ruimte had om te kunnen ademen. "Rustig aan, lieverd. Je hoeft je voor mij niet groot te houden," fluisterde ik. Wat eruit moest, moest eruit, of het nou gehoest was of iets anders. Het was alleen maar goed dat hij van die bacteriën afkwam en dat moest hij niet zich bij zich gaan houden omdat ik er was.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Ik zag hem grijnzen toen ik hem vertelde dat ik binnenkort zijn naam op mijn lichaam zou tatoeëren en dat deed mij ook weer grijnzen, al deed het wel een beetje pijn, maar dat liet ik niet merken. Het was al erg genoeg dat ik ziek was en dat hij dat moest aanzien, nou ja, hij kon het horen en voelen. Harry vroeg of hij nog iets voor me kon doen en ik vertelde hem dat hij gewoon bij me moest blijven en dat deed hij en ik schoof wat op, toen hij naast me kwam zitten en ik kroop dicht tegen zijn borst aan en ik zocht z'n hand die ik vastpakte waar ik zachtjes in kneep. 'Ik miste je gewoon heel erg' zei ik stilletjes, toen ik hem hoorde zeggen dat hij zich zorgen over mij had gemaakt en dat hij Amy tot waanzin had gebracht, 'En ik vind het schattig als je bezorgd om me bent' zei ik met een kleine grinnik, 'Ik wilde wel naar je toe komen, maar ik kon het niet riskeren, aangezien ze de bewaking hebben aangescherpt' vertelde ik hem somber, maar dat had hij vast wel gemerkt. Ik voelde hem over mijn lichaam heen wrijven en dat deed me glimlachen, omdat ik hem zo goed kende dat hij het er nog niet mee eens was, dat mijn lichaam nog zo koud volgens hem aanvoelde, al voelde ik me nu echt al weer wat warmer. 'Het is goed zo Hazza' zei ik met een giechel, 'Straks wrijf je mijn vel er nog af' Op mijn vraag of hij bleef op mijn verjaardag antwoordde hij daar bevestigend op en daar was ik alleen maar blij mee. 'Ik heb Phil cupcakes laten maken, is dat ook goed'? vroeg ik met een lachje, voordat ik weer zo'n ontzettende hoestbui kreeg en even naar adem moest happen. 'Griep sucks' bracht ik uit toen hij me vertelde dat ik me niet groot moest houden en dat ik alles er gewoon uit moest gooien. Gelukkig hoefde ik nu niet over te geven, dat zou er ook nog eens bij moeten komen en hij had al zo weinig gegeten vandaag. 'Ik word oud Hazza' vertelde ik hem zachtjes toen ik weer op adem was gekomen, 'En dat vind ik niet leuk' Ik ging voorzichtig met mijn vingers over z'n borst heen en legde mijn hoofd zo, dat ik naar z'n hart kon luisteren en dat bonken van z'n hart, maakte mij weer rustig.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Om mijn begrip te tonen gaf ik hem een kneepje in zijn hand. Ik was een van de eersten die ervan op de hoogte werd gebracht dat de regels werden aangetrokken omdat de regering het heus wel in de gaten had dat ik een van de weinigen was die zoveel tijd doorbracht in de Hell. "En ik wilde naar jou toe, maar er hing een storm in de lucht en je weet dat de grenzen dan gesloten worden. Volgens mij is die storm nu ondertussen hier, het zou me in ieder geval niet verbazen als het nog harder gaat sneeuwen," zei ik terwijl ik met mijn handen zacht over zijn lichaam bleef wrijven, dat magerder dan ooit leek onder mijn vingers. Ik wilde gewoon goed voor hem zorgen en met de juiste medicijnen en een beetje liefde kwamen we hopelijk al erg ver. Hij kwam er weer bovenop, dat wist ik zeker, al waren zijn kansen een stuk minder geweest als zowel ik en Amy niet hadden kunnen komen. Ik pruilde een beetje om zijn woorden en verstopte mijn gezicht in zijn nek. "Ik wil gewoon helpen," zei ik klagelijk, als een kind dat niet wist wat hij fout had gedaan. In dit geval wist ik dat Louis het niet zo bedoelde, maar ik kon het niet laten om zo te reageren. Ik bleef echt wel tot morgen, ik wilde zijn verjaardag voor geen goud missen en ik maakte de opmerking dat ik wel bleef voor de taart. "Hm, dat kan er ook mee door. Je zal hoe dan ook toch moeten wachten tot je -je cadeau krijgt," zei ik met een onschuldige glimlach en gaf hem de ruimte toen hij een hoestbui kreeg. Het was vervelend, maar het was ook weer goed dat hij alles zo kwijtraakte. Hij bleef ziek als hij het binnenhield. "Weet ik, Lou, maar je zal je snel een stuk beter voelen, beloofd," mompelde ik en kuste zijn voorhoofd. Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen om de woorden dat hij oud werd en ik schudde lichtjes mijn hoofd. Ik genoot even van zijn vingers over mijn borst en aaide door zijn haar toen hij zijn hoofd neerlegde waar mijn hart zat voor ik begon te spreken. "Zo moet je niet denken, Louis. We zijn allebei nog hartstikke jong en hebben nog een heel leven aan onze voeten. Ik geef je mijn woord dat, als we echt oud zijn, je alles hebt gezien en gedaan dat je ooit zou willen. Daar zorg ik wel voor, maar je bent nog lang niet oud en ik ben niet van plan om je snel te gaan verliezen," zei ik streng, maar zacht en drukte daarna een tedere kus op zijn lippen. Hij mocht dan drie jaar ouder zijn dan ik, twee jaar voor het grootste deel van het jaar, ik was niet van plan dat op maar één manier in de weg te laten zitten en ging ervoor zorgen dat hij van iedere seconde kon genieten.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Ik had eigenlijk niet eens door dat Amy voor me stond, tot ik tegen haar op botste. Ik keek naar haar met wazige oogjes en wimpers zwaar van de sneeuw, terwijl ze manisch in haar tas groef. Ik zag niet goed wat ze eruit haalde, maar probeerde me te focussen op haar woorden. Door de storm kreeg ik verre van alles mee, maar hopelijk genoeg. Ik kon alleen niet antwoorden. Ik had niets meer om me te uiten en werd zo ook steeds lustelozer dan ik al was. Maar het was een schetsblok of eten, en ik wilde niet sterven van ondervoeding. Ik zag hoe ze de schoenen en sokken uit haar tas haalde, maar zo buiten wilde ik Tilda niet loslaten. Ik was te bang haar warmte kwijt te raken, want ze was nog het enige wat me warm hield. Ik had al mijn kleren aan, een broer, twee t-shirts, en een trui, en nogsteeds had ik het zelfs te koud om te rillen. Bij haar vraag schudde ik mijn hoofd, maar dat was eigenlijk het punt dat ik aan de beurt was. Ik stapte naar voren en pakte het buideltje aan, waar nu wel het goede bedrag in zat. Ik knikte naar de mensen achter de tafel en liep toen de rij uit richting huis. Hopelijk zou Amy me volgen en kon ze iets doen voor mijn zusje. Volgens mijn moeder had ze een combinatie van een longontsteking, waar de helft van de mensen hier in de Hel aan stierf, en mazelen, waardoor ze al bijna ten dode was opgeschreven. Ik hoopte gewoon dat Amy iets kon doen want ik wilde niet leven zonder het kleine meisje. Ik liep zo snel als ik kon door, maar het was moeilijk als je je eigen voeten niet voelde, zoals ik. Uiteindelijk kwam ik bij het huisje en stapte binnen, waar ik door de warmte al snel trillend op de mat stond te druipen van de smeltende sneeuw. "Hey" zei ik tegen iedereen die er was. Ik legde het zakje geld op tafel en keek naar mijn zusje die als een hoopje ellende in een van de kleine slaapkamertjes lag te creperen op bed. Ik wilde haar zo niet zien, maar de enige die er iets aan kon doen was Amy en ik trilde nu te erg tijdens het opwarmen om ook maar te kunnen denken om terug naar buiten te gaan om haar te zoeken. Ze wist waar ik zat en de warmte voelde heel goed, zelfs al sneed de wind zo nu en dan nog wel gewoon door de muren.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson.
Ik vertelde Harry dat ik naar hem toe had willen komen, maar dat het niet had gekund vanwege de beveiliging die was aangescherpt en ik had liever niet dat ik terug kwam in een lijkenzak of zoals me wel eens was verteld, dat ik helemaal niet terug kwam naar de Hell en dat we gewoon ergens anoniem werden begraven, ze hadden helemaal geen eer die rotzakken. Harry vertelde dat hij naar mij had toen willen komen, maar dat het was gaan stormen en dat de storm nu hier was en ik humde begrijpend. Plagend vroeg Harry of ik taart had en ik kaatste terug dat er cupcakes waren die Phil had gemaakt en dat kon ermee door vond hij en hij begon over mijn cadeau en ik kon er niks aan doen dat ik naar begon te vissen, ik was gewoon nieuwsgierig van aard. 'Kan je me geen hint geven'? vroeg ik met een lichte grijns, ook al was het meestal tevergeefs als ik dat vroeg, want Harry zou het me bijna nooit vertellen. Toen ik weer begon te hoesten mopperde ik op de griep en Harry zei dat ik me snel beter zou voelen en ik voelde me ook al wel een beetje beter, maar de griep zat nog steeds in mijn lichaam. Ik kroop wat dichter tegen hem aan en klaagde dat ik oud werd, nu ik 24 werd, maar Harry vond dat ik dat niets moest zeggen en ik luisterde naar zijn woorden en eigenlijk had hij wel gelijk. We waren jong en nog in de bloei van ons leven. 'Je hebt gelijk mijn liefste' Ik pakte met mijn hand zijn gezicht vast en kuste hem teder. 'Ik voel me al wel weer wat beter, denk je dat de soep nu al wat is afgekoeld'? vroeg ik hem zacht. Ik zoende hem nog eens en ik draaide even zo, dat ik toch nog tegen hem aan kon zitten en dat ik tegelijkertijd de soep kon eten. Voorzichtig pakte ik de kom vast, hij voelde niet warm aan, maar dat zei niks, de soep kon nog steeds warm zijn. Voorzichtig roerde ik met de lepel in de soep en nam toen een hap. 'Hm, het is lekker, niet te warm en niet te koud' vertelde ik Harry. Ik schraapte m'n keel, maar deze was gevoelig en ik trok een gepijnigd gezicht. 'Auw' mompelde ik zachtjes in mezelf.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Koppig schudde ik mijn hoofd, Louis moest wachten tot morgen net zoals ieder normaal persoon dat moest. Nu was hij niet helemaal normaal, maar toch. Ik wreef zacht over zijn zijde tijdens zijn hoestbui en zei dat hij zich later wel beter ging voelen. Zijn koorts was op dit moment nog erg hoog, dus het kon nog even duren. Om eerlijk te zijn was het zo hoog dat het me verbaasde dat hij niet aan het ijlen was. Ik hield hem steviger vast en streelde door zijn haar, hij verdiende het om compleet in de watten gelegd te worden. Ik wilde er absoluut niks van horen dat Louis erover klaagde ouder te worden, hij was nog ontzettend jong, net als ik. Er was nog veel te veel te zien en te doen voordat we echt te oud waren om dat te doen, wat nog een lange tijd ging duren. Tevreden dat hij me gelijk gaf kuste ik hem liefdevol terug, waarna ik een beetje knikte. "Ik denk het wel, je kan het altijd proberen," antwoordde ik, veel meer kon ik ook niet zeggen omdat hij me weer zoende. Niet dat ik het erg vond, absoluut niet zelfs. Ik liet hem vrij om zich om te draaien en de kom met soep pakken, waarna ik mijn armen laag om zijn middel hield om hem niet in de weg te zitten. Ik glimlachte toen Louis zei dat de soep lekker was, ik was blij dat hij in ieder geval de medicijnen niet proefde. "Dat is mooi, schat. Je moet wel blijven eten," zei ik zacht en drukte mijn lippen kort tegen zijn haar toen hij pijnlijk zijn keel schraapte. "Als je het op hebt geef ik je wel iets om je keel wat te verzachten, oké?" stelde ik voor. De pastilles smaakten een stuk beter en dat hoefde ik tenminste niet door iets anders heen te doen. "Wie komen er morgen eigenlijk? Of hou je het liever rustig nu je ziek bent?" vroeg ik zachtjes. Ik en zijn broer waren er ongetwijfeld, van Amy en Zayn wist ik het niet zeker, al wilde ik die eerste hier nog tenminste even hebben om zeker te weten dat ik het goed deed en Louis er niet erger aan toe was dan ik inschatte. Zo panisch was ik dan nog wel, dat ik zoveel zekerheid wilde. Het leek alsof hij zich beter ging voelen, maar ik was toch bang dat ik iets fout deed.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Harry wilde er absoluut niks van horen over mijn geklaag dat ik oud werd, vierentwintig was oud en zat dicht tegen de dertig aan, maar nadat ik Harry had aangehoord, moest ik hem toch gelijk geven, tot groot genoegen van mijn vriendje. Ik voelde me wel al wat beter, maar ik had nog wel koorts en Harry zou het waarschijnlijk erg hoog vinden, al vond ik dan weer van niet. Ik pakte de soepkom en proefde even of het niet te warm was en dat was het inderdaad niet, het was precies goed. 'Dat weet ik Hazza' zei ik zachtjes toen hij me vertelde dat ik wel moest blijven eten, ook al had ik daar geen zin in. Voedsel was om aan te sterken en ik vermoedde ook wel dat Harry er medicijnen in had gestopt, ik proefde ze alleen niet. Hij wist hoe erge hekel ik aan pillen had. Ik schraapte pijnlijk m'n keel en ik humde wat toen Harry zei dat als ik de soep op had dat hij me dan iets verzachtend zou geven. 'Dank je wel mon cherie' zei ik stilletjes. Ik luisterde naar hem toen hij me vroeg wie er morgen allemaal zouden komen of dat ik het helemaal niet zou vieren. 'Jay komt misschien' vertelde ik hem, doelend op mijn moeder en om hem zo alvast voor te bereiden. Mijn moeder mocht Harry niet zo en was bang dat hij mij alleen maar gebruikte en later mijn hart zou breken en we hadden er al zo vaak ruzie om gehad en het ergste was nog wel dat ze weigerde Engels te praatte tegen Harry, waardoor die arme jongen geen idee had wat mijn moeder tegen hem zei en soms waren het hele beledigende dingen die te beschamend waren om te vertalen en dan kregen mijn moeder en ik daar weer ruzie om. Maar ze moest hem gewoon accepteren en dat deed ze niet, omdat hij blind was en omdat hij uit het Paradijs kwam. 'Amy en Zayn weet ik niet ,maar als Zayn komt en Amy is bij hem, dan zal zij vast ook wel mee komen' zei ik toen met een glimlach. Ik trok de dekens met een hand hoog op en in de andere balanceerde de soepkom, ik had het ineens weer heel koud en ik klappertande nog net niet. 'Is het hier nou zo koud of ligt het aan mij'? fluisterde ik tegen hem en ik nam nog gauw een hap soep voor de warmte.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Gelukkig was hij dus niet zo ziek dat weigerde te eten wist dat het goed voor hem was, want ik vond het maar niks om hem te moeten dwingen. Daarbij was ik net putti in zijn handen en kon ik hem niets ontzeggen. Ik beloofde Louis dat als hij zijn soep op had ik hem iets gaf om zijn keel te verzachten, dat zou die hoest ook een stuk minder pijnlijk worden. Een glimlach speelde om mijn lippen om zijn bedankje en koosnaam en ik drukte een kus op zijn wang. Het was allemaal geen moeite, voor mijn jongen deed ik alles. Ik besloot hem alvast te vragen of er morgen nog mensen naar zijn verjaardag kwamen, want ik begreep het ook heel goed als hij het rustig wilde houden omdat hij zich rot voelde. Mijn ademhaling stopte even voor een seconde en ik slikte moeizaam toen hij zei dat zijn moeder waarschijnlijk kwam. Ik begreep echt niet wat de vrouw tegen me had, want ik deed ontzettend mijn best om vriendelijk te zijn tegen haar en te laten zien dat ik goed voor Louis zorgde. Na al die tijd geloofde ze volgens mij nog steeds niet dat ik echt van hem hield, al wist ik dat niet zeker want ik begreep geen woord van wat ze zei. Was het dan zo erg dat ik een andere afkomst en een handicap had? "Nou, ze kan er in ieder geval niet omheen dat ik je naam heb vereeuwigd in mijn pols," zei ik met een zwak lachje. Begrijpend knikte ik bij zijn woorden over Amy en Zayn, al had ik het idee dat ze wel kwamen, dat hoopte ik in ieder geval. Het was gewoon gezellig en ik had dan zo nodig wat backup. Hij trok de dekens verder over zich heen en ik kon merken dat het beetje warmte dat hij had gehad weer weg was. "Dat ligt aan jou, Lou, ik heb nergens last van. Maar dat geeft niet. Wil je anders zo mijn trui hebben? Die is nog warm en ik heb toch extra kleding bij me," vroeg ik. De trui die ik aanhad was een van de warmste die ik had en met mijn lichaamswarmte die het nog had zou het perfect zijn voor Louis. Het was meer dan groot genoeg voor hem en erg zacht, dus comfortabel was het ding ook en hij had het meer nodig dan ik.

Because I love him, do I need another reason?

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Ik liep naar Zayn toe en begroette hem zo goed en zo kwaad als het kon, want door de vele sneeuw en het geluid om ons heen, kom hij me waarschijnlijk amper begrijpen, maar hij begreep het geloof ik wel een beetje en snel zocht ik in mijn tas naar de schoenen en de sokken die ik daar in had gestopt. In mijn tas zaten nog wel meer spullen, zoals medicijnen, want ik was bang dat ik die hard nodig zou hebben. Hij liep naar voren en ze observeerde hem even toen hij het geld aan nam. Hij was moe en had het koud. Zonder nog naar mij te kijken liep hij weg en ik begreep zo ook wel dat hij naar huis ging en snel liep ze hem achterna, maar niet voordat ze nog even achterom had gekeken en ze zag de vele mensen die leden, maar voor nu was Zayn en zijn familie even haar eerste prioriteit. Ze stapte achter hem het huis binnen en ze hoorde iedereen begroetten en er heerste een bepaalde spanning. ´Hallo Tricia´ begroette ik Zayn´s moeder en ik keek even rond, maar in plaats van drie zusjes, zag ik er maar twee en bezorgd keek ik naar Zayn. Ik had toch niks gemist in de tussentijd dat ik er niet was, maar toen ik hem naar een van de kleine slaapkamers zag lopen, wist ik eigenlijk al genoeg en ik haalde de rugzak van m´n rug en stapte voorzichtig achter Zayn de kamer binnen en ik zag het meisje als een zielig hoopje in het bed liggen en snel liep ik naar haar toe en legde een hand op haar voorhoofd. Ze was gloeiend heet en ik keek naar Zayn. ´Kun je voor mij koud water halen en een doek'? vroeg ik hem langzaam en ik pakte mijn tas en haalde daar een paar doosjes met medicijnen uit, waaronder koorts verlagende medicijnen. Als er niks aan werd gedaan, dan zou het slecht aflopen en dat kon ik Zayn niet aan doen, hij hield van z'n zusje en dat was heel normaal. 'Safaa' fluisterde ik zacht en raakte haar arm even aan en het meisje opende haar ogen. 'Ik ga je wat medicijnen geven, begrijp je me'? Het meisje knikte of ik dacht tenminste dat ze haar hoofd heen en weer bewoog, maar ze moest vast veel pijn hebben. 'Kom maar even overeind' Ik hield haar voorzichtig met overeind komen en ik drukte twee pillen uit de strip. 'Deze mag je door slikken, ze smaken heel vies, maar je moet er even door heen' vertelde ik haar met een voorzichtige glimlach, 'Je word weer beter, echt waar' Ik liet haar de pillen innemen met wat water en ze trok een vies gezicht en ik moedigde haar aan, om de pillen toch door te slikken.

[ bericht aangepast op 9 maart 2015 - 18:41 ]

'Darling, just hold on'