[RPG] The Third Wizarding War • Speeltopic - Speeltopics

Personages:
Vrouwen:
X Fleur Nymphadora Lupin • Iniminicum 1.3
X Gereserveerd • Camille Elizabeth Hamilton • Heffron 1.1
X Fenicia Adelinde Malfoy • DarkAng3l 1.3
X Gereserveerd • Nina Chanel Matthews • Eleutheromania 1.8
X Gereserveerd • Alastor
X Ailey Amira Malfoy • Iniminicum 1.4
X Lordaine Raven Garroway • Sabaism 1.3
X Ophelia Florence Henderson • McGonnagall 1.5
X Victoria Scarlett Adams • CaptainKush 1.6
X Delia Violet Malfoy • Ameliorate 1.9
X Anastasiya Evgeniya Kruml • Shadowhunter 1.6
X Juliette Gracelynn Thatcher • Teater 1.9

Mannen:
X Remus Bill Lupin • Cave 1.8
X Alfred Lucas Woodford • Nimble 1.3
X Gereserveerd • Alastor
X Jasper Ollivander • McGonnagall 1.5
X Dominic Alexander Gray • Shadowhunter 1.4
X David James Adams • CaptainKush 1.4
X Isaac Carrow • Nimble 1.8
X Gereserveerd • Edward Theodore Lupin • Trohman 1.11
X Lukah Mitchell Nathaniel Montgomery • Dumbledore 1.6


Prefects en Head Boy/Girl:



Quidditch teams:



Regels:
- Er is geen woordenminimum per post maar houd het redelijk
- Houd jongens, meisjes en afdelingen een beetje gelijk
- Ik wil dat je rol uit minimaal achthonderd worden bestaat, dit moet haalbaar zijn
- Je kan de kinderen van de Next Generation bespelen
- Iedereen zit in het zevende jaar. Dit is om onbewust buitensluiten te voorkomen
- Zonder toestemming niet de personages van anderen besturen
- Geen perfecte personages, iedereen heeft zijn goede en slechte kanten
- Houd het gezellig
- 16+ mag, maar zet er een waarschuwing bij of zet het onder een spoiler voor degenen die het liever niet lezen.
- Reservaties blijven vier dagen staan
- Alleen ik maak de topics aan, tenzij anders aangegeven
- Er is een maximum van drie personages per persoon

---

-

---

---

[ bericht aangepast op 26 feb 2015 - 19:56 ]

---

take me back to the basics and the simple life

---

kindness is never a burden.

"Is al goed Fenicia." Ik nam het maar aan als een aanvaarding van m'n excuses, of toch soort van. Ik kon zo raden dat er mensen zouden zijn die haar zouden gaan uithoren van wat er was en waarom ze zo raar deed op een doodnormale vraag, maar ik hield wijselijk m'n mond. Vast dat het iets was waar ze liever niet over zou praten, anders zou ze ook niet zo vreemd reageren. We hadden vast allemaal wel dingen waar we liever niet over praatten met anderen en zeker als we die mensen amper kenden.
"Dat spijt me voor je. Ik ken het gevoel niet, maar als je ooit hulp nodig hebt met vervelende mensen, kan je altijd op me rekenen, oké?" Ergens vond ik de woorden van Alfred behoorlijk bemoedigend. "Dank je. Ik zal eraan denken als het nodig is." Glimlachend keek ik hem aan. We mochten dan misschien geen echte vrienden zijn, maar ik had het idee dat we als collega's in ieder geval met elkaar zouden kunnen opschieten. Een geruststelling eigenlijk in de tijden waarin we momenteel leefden. "Ik hoop dat niemand van plan is om me echt te schoppen, anders overleef ik dit schooljaar niet." Een tel grinnikte ik zachtjes. "Ow, stel je niet zo aan. We lappen de boel wel op als het nodig is." Niet dat ik ook daadwerkelijk van plan was om hem een trap te verkopen, het was enkel bij wijze van spreken geweest.
"Yo Alfred!" Een tel keek ik op toen ik een stem hoorde in de verte en moest me inhouden om niet te kreunen. Had je hem ook weer. Ow dit zou weer een leuk jaar worden. De vraag was hoe lang ik me zou kunnen inhouden om hem te beheksen eigenlijk. Hij gaf me er gewoonlijk meer dan genoeg reden toe en vast dat hij het ook niet zou laten moest hij er de kans toe krijgen. Als ik 1 rivaal had als het op spreukenwerk aankwam, dan was hij het wel. Om maar te zwijgen over onze eeuwige strijd op het zwerkbalveld. Jasper was immers de zoeker van Ravenklauw. Natuurlijk negeerde hij me straal terwijl hij de andere twee begroette, maar ik kon het gewoon niet laten. "Jammer voor jou dat er twee Hoofdmonitoren zijn, Ollivander. En nummer twee gaat zeker als eerste naar jou kijken als er eerstejaars behekst worden." Het klonk behoorlijk venijnig, op een manier waarop ik het dier van m'n afdeling alle eer aan deed. Ja, soms kon ik me wel gedragen als een echte Zwadderaar. Het kon aan mij liggen dat ik hem onuitstaanbaar vond, maar goed, dan was dat in ieder geval wederzijds. Ik wist dat hij met mij geen hoge pet op had eigenlijk.
Toen Alfred aankondigde dat ze een coupe gingen zoeken, besloot ik maar da thet mooi geweest was. "Ik zie je straks wel Alfred." Even stak ik m'n hand naar hem op toen ze weg begonnen te lopen. "En jou hou ik in de gaten Ollivander." Ik vertikte het om z'n voornaam te gebruiken. Moest hij ook maar eens leren een beetje vriendelijk te doen tegen mij.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

---

[ bericht aangepast op 27 feb 2015 - 10:47 ]

---

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

---

---

      "Hee" hoor ik een zeer bekende stem achter me zeggen. Ik draai me om en zie Remus staan die Nina een knuffel geeft, vervolgens geeft hij Lukah een klap op zijn schouder en Juliette een knuffel.
      "Hoe was jullie vakantie?" Vraagt hij vervolgens. Een kleine glimlach speelt om mijn lippen omdat ik exact dezelfde vraag een aantal seconden geleden heb gesteld.
      "Tja, als je een minuut eerder was geweest, dan had je het nog kunnen horen. Maar nu.. tja, ik ga dat niet nog een keer zeggen hoor. Het is zo'n lang verhaal" zegt Nina die er blijkbaar precies hetzelfde over denkt.
      "Zullen we zo alvast een coupe gaan zoeken? Ik denk niet dat we nog op heel veel mensen wachten" vraagt ze vervolgens. Iedereen lijkt ermee in te stemmen en we begeven ons naar de trein. In de coupé aangekomen til ik mijn hutkoffer bovenop het rek en leg mijn bezem ernaast. Vervolgens laat ik me naast Nina op de bank neerzakken.
      "Wie zal er dit jaar de Quidditchcup gaan winnen, denken jullie? Zoals altijd moet Gryffindor winnen, maar ik vind de andere teams ook sterk. En ja, dat komt uit mijn mond - hoe vreemd het ook mag klinken" zegt Lukah. Ik ben er van overtuigd dat Gryffindor dit jaar gaat winnen. We hebben erg sterke spelers en ik weet het gewoon.
      "Gryffindor gaat winnen. Van Gryffindor kunnen we er in ieder geval op aan dat iedereen er zal zijn, van de andere teams kan ik dat niet met zekerheid zeggen. Ook hoeven wij geen nieuwe mensen in ons team, aangezien er vorig jaar geen spelers afgestudeerd zijn. In de andere teams wel, dus zij zullen in moeten spelen op de nieuwe speler, terwijl wij dat niet hoeven" zegt Nina en ik knik instemmend. Op dat moment gaat de coupédeur openen en komt er een gestalte binnen gestapt. Het is Anastasiya, een meisje uit hetzelfde house en jaarlaag. Ik vind haar erg aardig maar echt vriendinnen zouden we nooit kunnen worden.
      "Goedemorgen dames en heren" zegt ze met haar lage, lichtelijk hese stem.
      "Hallo" zegt Lukah beleeft. Ik knik even kort als teken van begroeting.
      "Dus, heel aangekomen zie ik?" Vraagt Nina aan haar, waarschijnlijk doelend op het feit dat ze gisterenavond weer dronken is geweest. Ik heb van mensen gehoord dat ze vaak dronken is wat ook wel begrijpelijk is gezien de huidige omstandigheden. Ik kijk even naar Lukah die uit het raam staart en vervolgens een korte blik met Nina wisselt waardoor er een kleine glimlach op mijn gezicht komt liggen.
      "Duss, wie doet er mee?" Zegt Nina terwijl ze een pakje knalpoker tevoorschijn haalt.
      "Ik! Ik moet je alleen waarschuwen, ik ben erg goed ik vorm" zeg ik met een grijns op mijn gezicht.

---

-

---

---

All God does is watch us and kill us when we get boring. We must never, ever be boring.

---

Op het punt dat het gesprek over gaat op Quidditch ben ik wakker. Voordat ik mijn mening kan geven over dit jaars winnende team - Gryffindor, duh - komt Anastasiya binnen. Ik begroet haar met een knikje.
'Duss, wie doet er mee?' vraagt Nina dan, een pakje knalpoker in haar handen.
'Ik!' roept Fleur meteen. 'Ik moet jej alleen waarschuwen, ik ben erg goed in vorm,' zegt ze grijnzend. Helaas moet ik toegeven dat dat waar is. Fleur is nogal onbegrijpelijk goed in knalpoker.
'I'm in,' zeg ik, waarna ik het pakje uit Nina's handen pluk en begin te schudden. 'Jij ook?' vraag ik Lukah.

---

“A queen will always turn pain into power.”

JASPER OLLIVANDER

RAVENKLAUW • ZOEKER

---

Een plotselinge steek door zijn hoofd deed Jas even verstijven. De scharlaken trein verdween voor een halve seconde en maakte plaats voor een beeld dat Jas niet echt kon ontwaren. Hij verdoezelde het hele gebeuren door in zijn ogen te wrijven en te gapen. Zoiets kon niet gebeuren. Niet vlak voor de anderen. Zelfs Alfie wist er niet van.
Het drong tot Jas door dat hij een gezicht had gezien, maar wat het gezicht precies betekende en van wie het geweest was, wist hij niet. Hopelijk had hij er geen vreemde dingen uitgeflapt zoals zijn moeder altijd met die vreemde stem deed. Maar zij herinnerde zich er dan meestal niets meer van, dus Jas hoopte dat hij inderdaad niets gezegd had.
Jasper probeerde te verbergen dat hij opschrok van Lorde's lippen op zijn wang. Zijn verwarring had amper een fractie van een seconde geduurd. Hoopte hij.
"Goh, en jij lijkt nog telkens dat mannetje sinds het eerste schooljaar. Je ziet er ook fantastisch uit, op je hoofd na."
"Ja, nog steeds even aandoenlijk schattig, ik weet het," verzuchtte Jasper dramatisch.
"En die schoenen, zijn Nikes - typisch Dreuzel. Voor jullie natuurlijk vast onbekend en sorry, ik hou van kleurrijke kleuren."
"Nikè is toch de Griekse godin van de Overwinning, toch?" informeerde Jasper, al was het antwoord natuurlijk ja. 'Dreuzels zijn zo onorigineel met hun merknamen. Ze echter wel lelijk." Hij knikte naar de schoenen. Het drietal wilde net hun coupé gaan zoeken, toen Fenicia begon te spreken. Jasper stond met zijn rug naar haar toe, dus hij kon het zich permitteren met zijn ogen te rollen en geërgerd te zuchten.
"Jammer voor jou dat er twee Hoofdmonitoren zijn, Ollivander." Jasper draaide zich om en keek fronsend naar de lucht, alsof hij iets niet meteen kon bevatten. Hij hield zijn hoofd schuin.
"Hoorden jullie dat?" vroeg hij hardop. "Het leek net of... Ach nee." Maar Fenicia ging onverstoorbaar verder.
"En nummer twee gaat zeker als eerste naar jou kijken als er een eerstejaars behekst wordt."
"Oh, daar is het weer," zei Jasper quasi-verrast. "Lijkt net of er een idiote, kleine dwerg aan mijn voeten staat te schreeuwen dat hij een koekje wilt." Hij zuchtte teleurgesteld en draaide zich weer om toen Alfie aankondigde dat ze een coupé zouden gaan zoeken.
"Ik zie je straks wel, Alfred. En jou hou ik in de gaten, Ollivander." Jasper sloeg alweer zijn ogen ten hemel en ging bij de andere twee lopen. Hij trok de band van zijn schoudertas weer goed, want die dreigde zijn schouder af te vallen.
"-niet de koningin van Amerika, dat hoef je niet te doen," klonk Lordes zachte stem.
"Tss, je weet toch ook wel dat Amerika een president heeft, hoop ik," merkte Jas nuchter op. Hij volgde Lorde de coupé in, nadat ze eerst nog eens naar hem moest schreeuwen. Hij zag zijn moeder door het raam en zwaaide even vluchtig naar haar. Niet veel mensen wisten wat er met zijn moeder was, dus hij wilde ook niet teveel argwaan trekken door overdreven vriendelijk tegen haar te doen en zo te lijken als een moederskindje.
Jasper liet zich in één van de zetels vallen en richtte lui zijn toverstok op zijn tas om hem het bagagerek op te krijgen met een simpele, stilzwijgende Wingardium Leviosa.

[It is quite shitty. My apologies.]

---

help

---

kindness is never a burden.

Een zucht rolde over m'n lippen, nadat ik m'n kijkers ten hemel sloeg. "Ja, nog steeds even aandoenlijk schattig, ik weet," zuchtte Jasper naar mijn smaak veel te overdreven. Hij was diegene die soms wel erg kon overdrijven, iets wat me mateloos irriteerde — hij kon gewoon de zaak prima weten dramatiseren. "Nikè is toch de Griekse godin van de Overwinning, toch?" Ik aapte hem ironisch na, door hem in stilte na te spreken. "Dreuzels zijn zo onorigineel met hun merknamen. Ze echter wel lelijk." Een overdreven zucht rolde over m'n lippen — typisch weer Jasper. "Het is als überhaupt, juist origineel. En als je zo'n haat hebt tegen dreuzels, vermoord me toch gelijk hier tussen alle 'tovenaren', Jasper." M'n blik wist te veranderen in een mengsel uit uitdaging en irritatie — hij was zo'n kind.
      "Jammer voor jou dat er twee Hoofdmonitoren zijn, Ollivander." Een glimlach huisde heel even over m'n gezicht, maar die verdween snel weer. "Hoorden jullie dat?" Ik rolde met m'n ogen en hield de kleine Alfie wat dichter tegen me aan, hij was net een kleine knuffelbeer. "Het leek net of... Ach nee." M'n ene mondhoek ging omhoog in een scheve grijns, nu zou weer een Jasper-opmerking komen. "En nummer twee gaat zeker als eerste naar jou kijken als er een eerstejaars behekst wordt." Oké, Jasper is dood irritant — maar als Fenicia werkelijk zo hem zou verraden, voor als het het geval zou zijn, dan zou ik aan Jasper's kant staan — sowieso. "Oh, daar is het weer. Lijkt net of er een idiote, kleine dwerg aan mijn voeten staat te schreeuwen dat hij een koekje wilt," zei hij voordat hij zich wegkeerde van haar.
      "Het spijt me voor Jasper. Ik probeer hem in toom te houden, maar het is net een puppie: heel enthousiast, waardoor hij ook hard kan bijten." Met een scheve blik keek ik naar Alfred. "Meen je dat? Je bedoelt eerder een valse slang, Jasper zou goed in Slytherin passen — maar hij is geen verrader, zoals Fenicia die hem verlinken wil," opperde ik rustig, toen ik achter me wees en uiteindelijk richting de trein liep. "Tss, je weet toch ook wel dat Amerika een president heeft, hoop ik," zei Jasper naar mijn smaak, droog. "Ik ben toch niet dom? Het is bij wijze van spreken, tenminste is Alfie hier de gentleman en niet de droogkloot Jasper. Het zou me verbazen zou jij ooit zoiets in je leven doen, veel succes met een vrouw vinden," grijnsde ik — voordat ik de trein in stapte.
      En nu zaten we in ons coupé, in de trein die zo zou gaan rijden. Alfred plaatste onze koffers op het rek, waardoor ik hem met een halve glimlach bekeek. Alfie vroeg hoe Jasper's vakantie was, terwijl ik naar de spelende diertjes keek — het waren ook zulke schatten. Vervolgens liet ik m'n blik weer over de twee jongens glijden. Soms voelde ik me best overbodig, al liet ik het niet merken. Maar de twee jongens kenden elkaar al volgens mij voor onze eerste jaren op Hogwarts en jongens kunnen eigenlijk beter bevriend zijn met jongens — ik was altijd al meer 'one of the guys', alhoewel ik me bij die twee alsnog wat overbodig voelde, soms dan. Jongens konden hun zaken beter bespreken met jongens, wat heb je dan aan een meisje?
      Ik zuchtte en keek even uit het raam, voordat ik m'n kleurrijke tas op m'n schoot zette en m'n Ipod met de oordopjes eruit haalde. Uiteindelijk zette ik de muziek op het hardst, zodat ik rustig m'n ogen kon sluiten — en de jongens hun zaken konden bespreken. Wist ik veel wat ze zouden zeggen.

[ bericht aangepast op 4 maart 2015 - 17:39 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

---

---

Uiteindelijk verscheen Knalpoker in de coupé. Nina had dit spel uit haar hutkoffer gevist en vroeg wie er meededen. Automatisch verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Fleur vertelde grijnzend dat ze maar al te graag meedeed en voegde daarbij toe dat ze goed in vorm was.
      "I'm in,' zei Remus en griste het spel uit Nina's handen. Vervolgens keerde hij zich tot mij. "Jij ook?"
Op mijn beurt graaide ik de kaarten uit zijn handen en schudde ze nog eens. Remus wist waarom - ik vertrouwde hem niet als hij de kaarten schudde. Het zou dan te toevallig zijn als zijn kaarten goed uitkwamen. Natuurlijk vertrouwde ik de jongen volledig, behalve met Knalpoker. Dit was mijn spelletje. Er verscheen een welbekende grijns op mijn gezicht. De rest wist wat deze grijns betekende. Hij stond ervoor dat ik zelfverzekerd was, dat ik wist wat ik aan het doen was en dat was ook zo. Ik overhandigde de kaarten aan Nina en gaf haar een ondeugende knipoog - in de hoop dat niemand het zag.
      'Laten we spelen,' verkondigde ik.

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 18:49 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

---

---

take me back to the basics and the simple life

---

kindness is never a burden.

---

---

Hijgend stapte ik de trein in, terwijl mijn koffers half over de grond sleepten. Tijdens het rennen naar de trein waren deze uit mijn handen gevallen en had ik ze weer op moeten pakken, maar dat alles wat niet zo gestructureerd gegaan. Ik haatte het om te laat te komen, maar met een familie zoals de mijne was het vrij onmogelijk om dat te voorkomen. Mijn moeder was altijd op het laatste moment zo bezorgd en gestrest. Ik moest wel de zonnebrand meenemen en natuurlijk ook mijn wintertrui. Ook mocht ik niet vergeten genoeg te eten en als ik me slecht voelde mocht ik haar altijd bellen. Ze had geen idee naar welke school ik ging of welke bijzondere vaardigheden ik en mijn vader bezaten. Ik wilde het haar ook niet laten weten. Ze zou haar echt een hartaanval geven en dat zou ik haar absoluut niet toewensen. Natuurlijk konden mijn zusje en broers ook niet even helpen met opschieten. Steeds maar voor mijn voeten lopen en steeds maar vragen stellen over mijn school, die ik dan ontwijkend probeerde te beantwoorden, want ook zij wisten niets over Hogwarts.
Voor een paar seconden stond ik stil, maar vervolgens liep ik door naar de coupe van mijn vrienden. Ik wist niet precies waar ze zaten, maar toch wist ik ze snel genoeg te vinden. Ik trok de deur open en zag dat ze knalpoker aan het spelen waren. "Hallooo" Riep ik blij, maar hijgend de coupe in. Ik ging naast Remus zitten ongeacht er plek was of niet en gaf hem een knuffel. "Hoe gaat het?" Vroeg ik. Het kon lijken alsof het enkel aan hem gericht was, maar ik vroeg het aan al mijn vrienden. Geen van allen had ik in de vakantie gezien. Mijn moeder vond dat ze me al veel te lang mistte, dus de hele zomervakantie bracht ik door in haar gezichtsveld en wanneer ze me niet zag, werd ze gelijk superbezorgd. Echt superfijn, niet dus.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman