Iedere keer dat het stil wordt is het eerste wat in me opkomt: god ik mis je. Maar mis ik je ook echt, of mis ik de persoon die ik dacht dat je was? Degene met wie ik boswandelingen maakte, avondeten kookte en ijsjes haalde. Degene die me uitlachte om mijn zweethanden wanneer ik bij hem in de auto zat omdat hij het rijgedrag van een maniak had. Degene met wie ik zoveel films wilde kijken, maar telkens kwamen we erachter dat we elkaar toch net wat interessanter vonden. We waren het perfecte probleemkoppel, samen een joint rokend bij het meer. Jij wilde vier zonen, ik zei dat ik het best vond zolang jij ze zou uitpoepen. Jij wilde de zeeën verkennen, terwijl de oceaan de eenzaamste plek ter wereld is. Je wilde een tattoo op je borst met een anker erop, waar ik heel hard om moest lachen, maar wat ik stiekem toch best gaaf vond. Jij wilde een relatie, ik niet, en toch heb ik het gedaan. Voor jou, de persoon die ik dacht dat je was. En nu ben ik verliefd op je, terwijl jij al lang weg bent, op zoek naar een nieuwe identiteit. Je bent een slak die nooit tevreden is met zijn huisje. Je bent bipolar en ik haat je. En ik mis je.
i put the fun in funeral
