[200] The bet - Speeltopic - Speeltopics

Iedereen maakt wel eens fouten, sommige zijn groter dan andere. Tijdens een druk feest in het midden van California maakten zes meiden, die onder de invloed van veel alcohol waren, de grootste fout van hun leven. Een weddenschap maken met de bekendste criminelen van de stad is niet altijd het beste idee. Zonder echt bewust te zijn van wat ze deden hebben de meisjes hun leven geruild tegen deze weddenschap. Dit verhaal gaat over zes meiden die al twee jaar met een paar jongens wonen. Twee jaar geleden hebben ze een weddenschap verloren en ze moeten sindsdien met de jongens leven, en doen wat ze willen. Maar ondanks de mooie villa waar ze in wonen is het niet altijd makkelijk om gevangen te leven. R U L E S Minimum 200 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen. Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG. Geen perfecte personnages. Niemand buitensluiten ! Minimum één keer per week reageren. 16+ is toegestaan. L I S T Naam Leeftijd {20 tot en met 30} Innerlijk Uiterlijk Relatie's {zowel goeie als slechte} Extra R O L E S (naam - user - faceclaim) Guys [5/6] NOG ÉÉN OVER - Jason 'Elijah' Greene - Philip - christopher mccrory - Garland Young - Asuka - Nick Batemen - Ashton Richard Day - Asriel - Grayson Declan Gabriel Merlin - Magari - Nikolaj Alexei Novikov - Daiki - Girls [6/6] VOL - Bethany Felicia Hale - Arioline - Bridget Satterlee - Gereserveerd - Surrexit - - Amberle "Amber" Sandler - Eavan - - Feline Nova Elpis - Magari - Amanda Steele - Gereserveerd - Lutalica - - Lauren Sophia Chamberlain - Bylot - Scarlett Rose Leithold T H E      V I L L A Het huis. Het uitzicht van het huis. Kamers (de jongens hebben elk één kamer en de meisjes zitten in één kamer per drie.) Badkamers (er zijn er twee in totaal.) Eetkamer/keuken. Woonkamer. Dak. Feestruimte. Het begin : het is een gewone ochtend voor iedereen. Ze worden wakker en beslissen dan wat ze vandaag gaan doen.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 17:04 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

B E T H A N Y      F E L I C I A      H A L E

Na de opvallende actie die ik daarnet had gemaakt werd ik erg stil. Ik luisterde aandachtig naar al de discussies en soms kon ik ook interessante informatie bovenhalen bij wat iedereen zei.

Verveeld keek ik een beetje rond, er werd hier nauwelijks iets gedaan. Ondanks het prachtige huis waar we in woonden was nooit echt iets te doen ... We deden ook niet vaak gezellige activiteiten, want daar was de sfeer niet al te best voor, logisch. Eigenlijk zou ik het fijn vinden als we het beter met elkaar konden vinden, maar buiten een paar jongens na zou dit echt bijna onmogelijk zijn. Misschien op een dag ? Als we hier voor de rest van ons leven bleven zouden er toch meer vriendschappen moeten ontstaan ? ...
"Ik ga zwemmen.", na mijn lange stilte klonken deze woorden erg spontaan. Ik voelde dat ik het nodig had. Het zwembad was een rustige en mooie plek, en ik hield ervan om er uren in te blijven, dat was waarschijnlijk niet zo vervelend als wat er allemaal in de keuken gebeurd.
"Komt er iemand mee ?", vroeg ik aardig. Soms had ik echt gezelschap nodig en dat was zo één van die dagen. Elegant liep ik naar buiten en trok aan mijn haar-elastiek zodat mijn dotje los zou komen. Ik had mijn bikini al onder mijn kleren aangedaan deze ochtend en dat was maar goed ook. Ik had helemaal geen zin om mij weer helemaal te herkleden.
Ik deed mijn jurkje - met de hulp van mijn handen - uit en mijn sandalen volgden al snel. Zonder na te denken dook ik en voelde het aangename, frisse water.

[ bericht aangepast op 29 feb 2016 - 19:31 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Terwijl de keuken heerlijk begon te ruiken naar eieren, bacon en pannenkoeken perste ik de laatste sinaasappelen uit in twee grote glazen voor Amber en mij. Een karweitje die mij aan vroeger liet denken. Vroeger toen alles nog makkelijk was. Ik zuchtte lichtjes en droomde even weg naar de periode dat ik elke zondagochtend sinaasappelen uit stond te persen voor mijn ouders en mijzelf. Ik klein lachje sierde op dat moment mijn lippen. Echter was ik zo in mijn eigen gedachten verzonken geweest dat ik de verschillende mensen die de keuken binnen gekomen waren en/of verlaten hadden niet tot zelden had opgemerkt. Toch keek ik eventjes snel op van mijn werk - om te kijken wie ons had vergezeld en om ze vervolgen geen blik meer waardig te gunnen - daarna richtte ik mij weer volledig tot de sinaasappelen die voor mij lagen. “Laten we niet hier gaan eten, Lau. Ik wordt knettergek van die drukte,” mompelde Amber zachtjes terwijl ze naast me was komen staan. Soepel liet ze mijn pannenkoek op mijn klaargezette bord glijden. "Ja dat lijkt me een goed plan." knikte ik terwijl ik even minachtend om mij heen keek. “Het lijkt wel een zoete inval hier ineens. Net alsof er bij iedereen tegelijkertijd een wekker is afgegaan die ze vertelde om naar de keuken te gaan,” ik grinnikte om haar opmerking maar kon haar niet meer dan gelijk geven. "We kunnen wel in de tuin gaan zitten? Of gewoon op onze slaapkamer, vind ik ook prima?"

---

someone out there feels better because you exist

[Daiki became Kagami
Ik post na deze episode Avatar]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Nikolaj Alexei Novikov Russian - Guard dog and advisor - 28 - Musical "They say I'm a demon, but remember Lucifer was a fallen angel too." "Rustig dagje, tenzij iemand iets anders voorstelt. De belangrijkste zaken heb ik al geregeld", mompelde de ander terwijl hij met de afstandsbediening weer door de kanalen bladerde. Het was licht aanwezig dat er iets niet goed zat bij zijn nogal vage gesprekspartner. Het was geen grote verandering, maar de verandering was voor Nikolaj wel 'zichtbaar' of ja, eerder hoorbaar in dit geval. Er zat iets wat er niet hoorde, maar de Rus kon niet goed thuisbrengen wat. Nikolaj volgde Adira geconcentreerd met zijn groenige ogen, die venijn uitstraalden, en analyseerde haar bewegingen. Hij wierp zijn ogen ook nog eens op Ash die zijn hoofd, bewust of onbewust schudde, bij het zien van het onderwerp op de televisie. Hij sloot zijn ogen en liet dus maar uitschijnen dat hij liever niet gestoord wou worden. "Ik laat nog iets weten als ik een idee heb, moest er nog iemand anders met iets op de proppen komen, deel het even mee. Oeviedimsa Pozje*", zei hij en stond op uit de zetel met zijn gedachten op piano. Hij wandelde op zijn gemak het grote huis door en keek naar de witte muren, hij wist dat Ash er niet van hield, van wit. Hij was er nog niet uit waarom de man er niet van hield, maar hij was wel zeker dat hij het geen geweldig... ding vond. Nikolaj, meneer perfectie, noemde beiden zwart en wit geen kleuren, puur en alleen omdat ze dat ook niet zijn. Hij liep naar zijn kamer en zocht een aantal partituren bij elkaar. Hij opent zijn reusachtige vleugel helemaal en raakt de kunststof toetsen aan van het peperdure instrument. Lichtjes had hij gehoopt om er nog ergens eentje met ivoren toetsen te bemachtigen, maar helaas was dat hem niet gelukt, dus werd het een andere van Steinway. Hij stalde 'He's a Pirate' uit gecomponeerd door Hans Zimmer en volgens hem het beste lied uit heel de Pirates reeks. Het was een nogal bombastisch stuk met veel verhuizen van hoog naar laag, maar het deerde hem niet om het toch te spelen. Wie nog niet wakker was, was dat dan maar nu en wie zich er aan stoorde moest het maar eens wagen om bij hem binnen te vallen als hij aan het spelen was, of hem te storen alleszins. Het stond vrij gelijk aan vragen om de doodstraf, eender wie het was. Hij had al wel eerder één van zijn messen naar de jongens gegooid omdat ze hem kwamen lastig vallen. Het vrouwelijke geslacht kwam er vaak niet beter vanaf, helaas voor hun. Nikolaj zorgde er voor dat hun straffen zwaarder waren en hoe irritanter hij het vond, hoe harder ze het zou voelen aan het straf. En ondanks dat hij vier vijfde van de meisjes echt gewoon achterlijk vond, waren de meeste jongens voor hem ook maar zus en zo. Hij had maar al te goed door dat er een aantal zich niet al te comfortabel voelden bij de situatie, en hij vond het vrij zwak van hen, ze waren er in de eerste plaats mee akkoord gegaan en het besef dat ze niet meer konden terugkrabbelen zou eventueel beangstigend kunnen zijn als je iemand zoals Ash tegen je had. Je werd berucht om een reden. Naam maken was nooit Nikolaj's doel geweest aangezien hij zijn best deed om niet meer op te vallen dan nodig was, en voorlopig deed hij dat wel ok. Ja, mensen kenden zijn naam, maar ze zouden toch altijd Ash eerst zien, voor Nikolaj naar voren kwam en het maakte de rus tevreden met zichzelf, want het betekende dat hij geslaagd was in zijn opzet. Een valse noot drong zijn gehoor binnen, hij had de verkeerde toets aangeslagen.

*Tot straks

[ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 1:34 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

G A R L A N D • Y O U N G • Foooooooood. • Feline begon zachtjes te lachen, waardoor ze deed wat ze altijd deed — haar mond met haar hand afschermen. Inmiddels had ik doorgekregen dat het pure onzekerheid was en dat er niet veel aan te doen was. Al vaker had ik haar gezegt dat ze een mooie lach had, maar het was niet alsof één persoon iemands mening zomaar kon veranderen. Ditmaal was het niet de tijd ervoor, al zou het zeker vaker uit mijn mond weten te komen.       Veel leven was er niet in de Diner, maar dat vond ik ook gelijk het prettigste eraan. Het was hier lekker kalm, vooral zo vroeg in de ochtend. Vaker was ik hier te vinden, meerdere werknemers kende ik bij hun voornamen en had ik al vaker praatjes mee gemaakt.       Feline was begonnen met lopen, dus liep ik op een rustig tempo achter haar aan, terwijl ik één hand in mijn broekzak stopte. De mensen die er zaten begroette ik met een beleefd knikje, terwijl ik een glimlach wierp naar een van de serveersters die ik kende. Ze glimlachte vriendelijk, waarna ze verder ging met haar gegeven taak, de vaat.       Blijkbaar had Feline een plekje ergens achterin opgezocht, dus nam ik plaats tegenover haar. Ik kon me niet herinneren dat ik hier ooit gezeten had, al was het een fijne, afgezonderde plek. Ik wierp een charmante glimlach richting Feline, waarna ik mijn ogen richtte op de wat oudere vrouw die onze bestelling kwam halen. 'Wat mag het zijn?'       De charmante glimlach sierde nog altijd mijn gezicht. Deze vrouw was hier ook altijd geweest en gaf mij altijd wat extra's, al had ik niet het idee dat het persoonlijk op mij bedoeld was. De oudere vrouw keek van Feline naar mij en terug, dit herhaalde ze enkele keren. 'Ik wil graag koffie, met melk en suiker.' Feline keek de vrouw met een glimlach aan.       'Doe voor mij maar hetzelfde, en een stapel pannenkoeken met bacon,' grijnzend keek ik de vrouw aan, die me leek te herkennen. 'Hier alweer? Komt eraan.' Haar ogen gleden naar Feline. 'Wil je niets lekkers eten, jongedame? Of wil je er nog over nadenken?' De vrouw keek nog eens van Feline naar mij, waarna ze mij een speelse knipoog gaf, eentje die eigenlijk genoeg moest zeggen.       Lachend had ik de vrouw aangekeken, waarna ik afwachtend naar Feline keek. 'De pannenkoeken zijn heerlijk.' Er verscheen automatisch een glimlach op mijn gezicht bij het zien van haar ogen, die haast alle kleuren leken te dragen in het licht van deze Diner.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

---

Met de laatste finishing toutches, streek ik met mijn vingers over mijn haar. Mijn haar voelde weer stijf en hard aan door de haarspray en gel wat ik erin gespoten en gesmeerd had om het in model te krijgen. Sommige mensen zeiden dat ze mijn haar zonder iets erin leuker vonden, maar ik had liever dat mijn haar niet voor mijn gezicht waaide als er een klein zuchtje wind stond. Meisjes konden het nog in een knot binden, maar daar had ik net te kort haar voor en ik was dan ook niet van plan om mijn haar verder dan dit te laten groeien.
Uit het niets kwamen de vertrouwde piano klanken tevoorschijn, die zeer waarschijnlijk geproduceerd werden door Nikolaj. Het waren zeldzame momenten dat de jongen speelde, naar mijn mening dan, maar ik vond deze momenten zeker fijn. Het deed me denken aan thuis. Hoewel normaal dat een slecht teken was, voelde dit toch enorm rustgevend. Ze speelde vaak piano thuis vanwege haar werk en er was dan ook nooit iets te taai voor mijn adoptie moeder geweest. Tijdens haar feestjes vond ze het dan ook altijd nodig om haar nieuwste en moeilijkste stukken aan iedereen te laten horen. Iets waar ik altijd bij moest zijn als enig kind, hoewel ik nog niet eens biologisch de hare was. Ik zat echter liever op mijn kamer terwijl iedereen beneden zat. Iets wat ze nooit begrepen hadden. Ze hadden me nooit begrepen en ik had nooit gevraagd om geadopteerd te worden.
Soms waren er momenten sinds ik hier woonde dat ik ze kon vergeven. Voor alles en dat ik het met rust kon laten. Toch waren er nog teveel momenten waar ik dit niet kon en als deze momenten aanbraken, werd ik praktisch blind voor de hele wereld. Het was vrij weinig gebeurd sinds ik hier woon, maar wel een paar keer. Gelukkig had Garland de weinige keren kunnen maskeren waardoor niet iedereen ervan af wist. Dat was het enige probleem, dat ik bezat. Op het moment zelf maakt het me niks uit als iemand pijn heeft of iets anders, maar nadat ik weer helder na kan denken, komt alles terug. Soms zelfs berouw, hoewel ik dit aan niemand durfde te vertellen.
Zachtjes volgde ik de muziek naar Nikolaj’s kamer, waar ik de jongen vond aan zijn vleugel. Precies op dat moment sloeg de jongen dan ook net een verkeerde toon op de piano. Niet dat ik dat erg vond. Niet alles kon perfect zijn, maar ik wist dat Nikolaj eenmaal van perfectie hield en niet graag op fouten betrapt wilde worden zoals deze. ‘Pirates.’ Concludeerde ik toch en kon het niet laten om een kleine glimlach op mijn gezicht te krijgen bij dit woord. Ik kende het lied en de klanken en het zo live te horen was zelfs mooier. ‘Klonk goed.’ complimenteerde ik de jongen, terwijl ik alvast mijn laatste sigaret uit mijn zak viste die ik nog kon oproken voor we de stad in waren om mijn nieuwe stash te halen. ‘Ik en Grayson gaan de stad in. We houden en haardvuur feest vanavond. Heb je zin om mee te gaan, inkopen doen?’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

[Sonder -> Asriel]

---

Mhm?

“Bedankt. My Portugese is a little rusty,” Zegt Ace en Adira geeft een lichte glimlach in zijn richting. Ze wacht af en bekijkt hoe zijn blik over haar tekening gaat. Ze is zenuwachtig. Normaal was ze op het moment een creeper en deed ze het stiekem, maar nu bij Ace liet ze het zien.
“Holy Shit, Adira. Dit is fucking geweldig. Net een Foto” Ze hoorde hem harder slikken. Zijn ogen racen over de tekening bijna alsof ze een fout willen ontdekken. “Ik lijk veel knapper op die tekening, haha! Een vraagje, though, waarom heb je me nagetekend?” Nu was het Adira’s beurt om te slikken. Waarom tekende ze hem inderdaad na? Was het omdat hij toevallig boven was gekomen? Had ze ieder persoon nagetekend die boven was gekomen?
“Ik ehm… Ik was net klaar met mijn vorige tekening n aangezien ik telkens hetzelfde uitzicht heb valt er weinig meer na te tekenen en voel ik me de laatste tijd vrij inspiratieloos. Toen dook jij op en dacht ik bij mezelf: Waarom teken ik geen portret? En toen deed ik dat.” Legt ze haar acties uit met nogal veel woorden voor haar gevoel. Ze laat even haar vingers met elkaar spelen, een tik die ze altijd al had gehad. Ace leek zelf in gedachten verzonken te zijn en de kronkel p zijn voorhoofd wat een onbedoelde denkfrons leek te zijn verscheen.
“I-ik, eh, ik il je iets terug geven. Is er misschien een plek waar je heen zou willen? Buiten het huis, bedoel ik. Dan breng ik je daarheen.” Adira voelt haar eigen adem in haar keel haken alsof het even geblokkeerd wordt. Haar hart staat ook even stil. Was het misschien een truc? Ze schud mentaal haar hoofd, want ze weet dat ace het niet zou doen. Het was eerder iets voor Nikolaj om zoiets te doen. Ace strijkt even over het canvas en zijn ogen wenden zich daarna naar haar en zo boren zijn ogen in die van haar. Tuurlijk wou ze naar buiten. De tripjes die ze soms met Eli had waren niet altijd genoeg aangezien het hierbinnen soms verstikkend kon zijn.
“Echt?” Ze fluisterde het terwijl ze Ace aan bleef kijken. Niets was moeilijker voor haar als oogcontact houden en ze dwong zichzelf op dat moment. Na het even dwingen wendt ze haar blik af naar haar handen en vingers die weer met elkaar spelen. Ze bijt onbewust op haar onderlip.
“Als het geen moeite kost of problemen veroorzaakt dan zou ik graag naar een expositie willen gaan, waar dan ook eigenlijk, aangezien ik dat als enige echt mis van voor dit alles.” Ze kijkt weer even op naar Ace, maar ze kijkt naar het hele gezicht niet perse in de ogen wat er voor zorgt dat er ook niet het emotionele leesgedoe tussen de ogen is. Hij kon niet haar ogen vol hoop, maar ook lichtelijk verdriet zien. Ze wist dat het triest was dat, dat alles was wat ze echt miste aangezien dat niet zou horen. Ze hoorde haar familie en vrienden te missen, maar dat was juist totaal niet het geval. Een keer met Eli kwam ze een bekende tegen, maar in plaats van hulp van hen in te roepen zei ze dat ze simpelweg was weggelopen. Als de jongens ooit opgepakt zouden worden zou dat haar eigen mogelijke dood kunnen betekenen aangezien ze niet op zichzelf kon wonen en dus bij haar vader moest intrekken en ze vond alles beter dan dat…

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 9:21 ]

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

Zodra Eli naar binnen was gelopen liet ik me achterover vallen op de tuinstoel en keek ik even moelijk voor me uit. Stark kroop vrolijk op schoot nu Eli weg was en ook Khal deed een poging om op schoot te klimmen. Het waren helaas echter geen schoothondjes.
"Af," mompelde ik halfhartig, waardoor de twee me alleen maar vrolijker aan leken te kijken. Ik moest zo even aan Ash gaan vrsgen wat hij van het kampvuur idee vond, misschien ook aan Garland, maar die leek zijn bed nog niet uit te zijn. Ik hijste mezelf omhoog en wuifde de honden van mijn schoot. Daarna liep ik op een slakken tempo naar binnen. Misschien ook even een shirt pakken voor ik ook maar iets anders ging doen. Met grote passen liep ik de trap op, om mijn kamer in te lopen en een shirt van de vloer te pakken. Een simpele zwarte tanktop. Daarna liep ik net zo vlug weer naar beneden om Ash lastig te vallen.
Ik stikte zacht op de schouder van Ash, die zijn ogen gesloten had. Op de tv was discovery channel te zien, geen wonder dat hij in slaap was gevallen.
"Ash, ik moet vandaag naar de stad, en nou dacht ik, waarom neem ik niet meteen spullen voor een kampvuur feestje in de achtertuin mee?" zei ik met een glimlach. Het begon eindelijk weer weer te worden voor kampvuur feestjes en ik was er dol op.
"Lijkt me weer eens wat anders dan het reguliere, volgens mij vervelen de meiden zich ook dood, " zei ik, waarna ik mezelf verbeterde. "Natuurlijk doe ik het voornamelijk voor ons, aangezien ik ook wel weer eens zin heb in een kampvuur en Bierpong," ik stak mijn handen in mijn zakken en haalde nonchalant mijn schouders op.

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 9:52 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ik kon even niet meer dan een 'umh' geluidje maken. De oude vrouw knipoogde naar Garland, wat vrij raar was naar mijn mening.
"De pannenkoeken zijn heerlijk." zei Garland met een glimlach. Ik knikte even goedkeurend.
"Doe dan maar ook pannekoeken, maar zonder Bacon denk ik. Of hebben jullie ook croissantjes, dan heb ik dat liever, " zei ik. De vrouw knikte alleen nog maar lachend voor ze weg liep. Het voelde fijn om onder de mensen te zijn, al wist ik dat ik het zo hard kon verpesten voor Garland of de andere jongens. Vaag herinnerde ik me nog een keer dat we langs politie reden en hoe ik misschien ooit eraan gedacht had om op dat moment van de motor te springen en om hulp te roepen, maar nee. Ik zat wel goed hier aan het tafeltje van het Diner met Garland. Soms leken de jongens ons eerder lastig te vinden dan dat ze blij waren dat ze de weddenschap hadden gewonnen, maar dat kon ik me ook wel voorstellen - als een van ons wist te ontsnappen en naar de politie ging verloren de jongens alles. Niet dat ik het idee had dat ook maar een van ons dat zou doen, maar het idee leek me al eng genoeg.
"Bedankt, " zei ik dromerig, terwijl ik uit het raam staarde naar de golven die je nog net kon zien breken. Hij begreep vast wel waarvoor - aangezien het vast niet normaal was dat ik hier ergens ver van dat verstikkende huis aan een tafeltje zat. En als hij het niet begreep zou hij er vast wel naar vragen.
"Ik ben toch wel bang dat we zo terug moeten, " fluisterde ik met een kleine glimlach. "Kijken of we vanavond misschien eindelijk weet iets leuks kunnen doen, misschien toch nog even wat slaap pakken."
Ik lachte even zacht om mijn eigen opmerking voor ik een schoteltje met koffie en een boordje met croissantjes voor me neus kreeg.
"Dankuwel, " glimlachte ik naar de vrouw terwijl ze Garland zijn eten op tafel zetten.
"Ik denk dat ik er ook erg aan toe ben om het zand uit mijn haar te laten wassen." Dat was naar mijn mening het enige nadeel van het strand. "Nja, door mezelf natuurlijk," mompelde ik er achteraan, mijn hoofd licht schuddend. Die eerste opmerking was zo stom verwoord geweest.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ace Alexander Valentine
To hell with circumstances, I create opportunities.
25 · Zwembad · Satisfied, quite excited

      Ze legt me uit waarom ze had getekend, en ik merk dat dit iets heel bijzonders voor haar is. Ze is er echt goed in. Ik stel voor haar mee te nemen, buitenshuis.
      "Echt?" fluistert ze. Ik knik langzaam, ik zie hoe haar ogen zich vullen met hoop en het breekt mijn hart.
“Als het geen moeite kost of problemen veroorzaakt dan zou ik graag naar een expositie willen gaan, waar dan ook eigenlijk, aangezien ik dat als enige echt mis van voor dit alles,' zegt ze. Ik herinner me dat Eli ook graag naar die exposities ging. Ze gingen er vast samen heen.
      "Dan regel ik dat voor je. Het gaat geen van de jongens aan of ik je meeneem of niet. We weten allemaal dat Garland en Feline ook dingen uitspoken," zeg ik met een schuine grijns. Ik sta op en leg mijn hand nog even zachtjes op haar schouder.
"Tu ne se rassures pas, j'organise la. Au revoir, ma cherie," zeg ik in accentloos Frans. Soms is het makkelijker Frans te spreken dan Engels. Ik schraap mijn keel en loop van haar weg. Adira is een heel speciaal meisje, dat me dierbaar is. Het is fijn dat ze van zichzelf af kan bijten. Van alle meisjes, is zij waarschijnlijk de enige die echt haar mannetje staat. Ik heb veel bewondering voor haar. Gedachteloos loop ik wat rond het huis, wanneer ik Bethany het zwembad in zie duiken. Mijn hart slaat een sprong over. Ik benader het zwembad langzaam, probeer een pokerface op te zetten. Ik schop mijn schoenen uit, rol mijn broekspijpen wat op en ga op de rand zitten, met mijn benen bungelend in het water. De schittering in het water doet me denken aan diamanten. Vanbinnen hoor ik pianomuziek. Nikolaj en zijn veel te dure vleugel. Ik heb er geen verstand van, maar ik weet dat dat ding eee vermogen had gekost. Goed, het was het waard, want het stuk wat hij speeldt klonk vlekkeloos. Nikolaj is echt wel goed. Ik richt me op Bethany en maai met mijn hand in het water zodat de druppels op haar neervallen.
      "Hello dearest Bethany," zeg ik in een extreem Brits accent.

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 15:58 ]

---

She loops the looping around my mind

{Anemoia went Lutalica}

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

Nikolaj Alexei Novikov Russian - Guard dog and advisor - 28 - Musical "Truth is hard, lying is easy, but always lying is a second nature." De normaal zo oplettende Nikolaj, had Elijah niet horen aankomen en werd zich pas bewust van zijn aanwezigheid toen hij 'Pirates' zei. De jongen complimenteerde de rus, maar in plaats van het compliment gewoon aan te nemen en er bij mee te zijn, reageerde hij net een tikkeltje anders. Hij sloeg met zijn vlakke hand op de piano, met als gevolg dat de tonen die hij aansloeg, dissonant klonken en de kamer door dreven. Het was lelijk volgens Nikolaj, nog lelijker dan zijn fout in zijn stuk, maar die fout was ook afschuwelijk. "Ik en Grayson gaan de stad in. We houden en haardvuur feest vanavond. Heb je zin om mee te gaan, inkopen doen?" vroeg de ander dan maar toen Nikolaj niet meteen op het compliment reageerde. "Niet goed genoeg", gromde hij toen, en hij wou het opnieuw spelen. Als Elijah's vraag niet was gekomen, had hij waarschijnlijk ook net dat gedaan, opnieuw begonnen, en nog eens als hij een fout maakte. Hij zou het blijven spelen, tot hij het stuk helemaal foutloos had gespeeld, maar in plaats van die zelfopgelegde straf uit te voeren, richtte Nikolaj zich op de jongeman die op een antwoord wachtte. "Grayson en ik, en ik zou niet zeggen zin, maar ik wil nog een paar dingen oppikken als jullie dan toch gaan, kan ik best mee", zei hij bijdehand. "Oh, en Elijah, ik rijd zelf. Iemand van jullie twee kan mee met mij, maar ik weiger in een passagierswagen te gaan zitten." De Rus was nogal een stijfkop op dat vlak, maar sinds het ongeval waarin zijn moeder terecht was gekomen, reed hij niet meer mee met gewone personenwagens, die gemaakt waren voor een grote kofferruimte en een gezin met kinderen. Noem het belachelijk of niet, maar hij had afgrijzen voor alles wat niet ietwat duurder was of niet in massaproductie werd gemaakt. "Shit", fluisterde hij en knoopte zijn hemd dicht, aangezien hij het ongepast vond om zo naar de stad te gaan. Hij had nogal heel wat regeltjes, en die werden dan nog grotendeels voor en door hem uitgevoerd. hij voelde ook dat hij moest meegaan. Iemand moet toch iedereen in het gareel houden als Ash er niet bij is? De man wist zeker dat de leider afwezig zou zijn, dus hij voelde zich ietwat verantwoordelijk voor elke persoon die meeging, maar enkel en alleen om een oogje in het zeil wilde houden, al was hij wel van plan om een nieuwe gsm te kopen, aangezien hij te weinig opslag had op zijn iPhone naar zijn zin.

Translation notes

[ bericht aangepast op 8 maart 2016 - 23:16 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

---

---

De jongen leek duidelijk een boze bui te krijgen. Iets wat Nikolaj altijd zo goed leek te verstoppen. Het was overdreven en kinderachtig, maar die gedachte zou ik de jongen zelf nooit toevertrouwen. Deels omdat ik zelf ook nog wel enorm kinderachtig was en de tweede reden was dat ik, ondanks zijn kinderachtige uitbarsting, alsnog respect voor de jongen had en een bepaalde waardering.
‘Niet goed genoeg.’ Kwam dan ook koppig uit Nikolaj’s mond. Als een standbeeld bleef ik staan in zijn kamer, wachtend op een antwoord. Aan zijn humeur te zien betwijfelde ik of deze wel zou komen.
‘Grayson en ik, en ik zou niet zeggen zin, maar ik wil nog een paar dingen oppikken als jullie dan toch gaan, kan ik best mee.’ Ik knikte kort en net wanneer ik me weer uit de jongens kamer wilde begeven, hield de jongen me met zijn woorden tegen. ‘Oh, en Elijah, ik rijd zelf. Iemand van jullie twee kan mee met mij, maar ik weiger in een passagierswagen te gaan zitten.’ Het viel me al mee dat hij eventueel een van ons met hem mee wilde laten rijden. Ik was als het goed is de enige zonder vervoersbewijs. Als ik zenuwachtig werd ging ik roken en dat was een ding wat ik niet kon doen tijdens het rijden van een voertuig, wat geen fiets was. Ik wist dat het misschien eens tijd zou worden om deze tik af te leren, maar iedere keer wanneer ik het probeerde verzon ik wel een smoes waarom dit niet kon. ‘Leuk dat je mee gaat. Ik zie je zo beneden.’ Antwoorden ik dan nog even kort, waar ik Nikolaj nog een kleine glimlachje zond. Met dat deed de jongen snel een knoopje van zijn blouse dicht en ik kon het niet laten om even te twijfelen waarom hij deze spontane actie zo plotseling uitvoerde. Toch negeerde ik dit, door de kamer uit te lopen. Ik zag Ace nog net de trap af gaan, naar beneden wat betekende dat Adira alleen over gebleven was op het dak. Ik kon natuurlijk nu naar beneden gaan naar Grayson. We konden daar samen wachten op Nikolaj, maar ik kon natuurlijk nog ook even naar Adira gaan. Ik was op zijn zachts gezegd nieuwsgierig, vooral als het ging over de personen die dicht bij mij stonden. Uit Ace zou ik nooit de waarheid krijgen. De waarheid die ik juist wilde weten. Ik wilde weten wat hij van Adira moest, waardoor hij het meisje alleen sprak. Ik vertrouwde echter Adira goed genoeg dat ze mij de waarheid wel zou vertellen. Ik was misschien niet verliefd op het meisje, noch een relatie met haar, maar toch was ze van míj. Daarnaast had ik nog iets geregeld. Iets voor ons tweeën en de haardvuur was dan ook een prima gelegenheid voor ons beide om samen weg te glippen uit mijn raam. Ik had daarnaast toch geen zin om te drinken vanavond. Als ik een ding van mijzelf wist, dan wist ik dat ik zelfverzekerder en aanhankelijker werd van drank. Iets wat ervoor zou zorgen dat ik enorm voor paal zou staan bij de jongens. Meestal in clubs viel dit niet op, als we daar heen gingen tenminste. Er waren dan zat jongeren en meestal verdween ik dan ook naar mate de avond iets meer van de jongens, omdat ik iets beters zag. Die avond van de weddenschap waren de meisjes misschien té ver heen, maar ik kon zelf ook vrij weinig tot niets ervan herinneren. Niet dat iemand daarvan weet, althans niet dat ik weet tenminste.
Nog voordat ik de dak helemaal opgelopen was, zag ik het blonde haar, van het meisje dat ik zocht, al sierlijk in de wind zwaaien. Naast haar stond op een gezicht afgebeeld op een canvas. De gezicht was meteen te herkennen van Ace. Ik kon het niet laten om daar een aantal secondes naar te staren, voor ik toch ietwat hakkelig naar het meisje toeliep. Ik wist niet dat ze portretten van de jongens maakte. Natuurlijk was de portret mooi, maar ik had liever gehad dat ze iets anders geschilderd had. Ik was niet jaloers op Ace. Dat zeker niet. Ik was alleen maar bang van de betekenis van deze schilderij. Grayson en Nikolaj konden wel even wachten. Ik haalde mijn laatste sigaret weer tevoorschijn en stak deze af. Ik besloot dat dit wel een goed moment was om momenteel mijn laatste sigaret op te roken. Stilletjes ging ik naast Adira zitten, uit de wind, zodat ze geen rook in haar gezicht zou krijgen. Ik vond het niet erg als ik zelf een erge ziekte kreeg. Zolang ik een ander maar niet besmetten ermee. Met een diepe haal aan de sigaret, keek ik naar de canvas. Ik tapte de as van het sigarettenstaafje af, voor ik deze even liet smeulen. Ik wist niet precies hoe ik de onderwerp van het portret voor ons moest aankaarten, waardoor ik maar even haar hand met die van mij verstrengelde. Oogcontact vermeed ik. De andere jongens keken je altijd aan als ze de waarheid wilde weten, maar ik hield daar niet van. ‘Houd je van hem?’ poogde ik dan ook, waarbij ik een knikje naar de canvas wierp. Ik streelde zachtjes met mijn duim haar hand, hoewel dit niks betekende. Ik wist dat ik met woorden niet duidelijk kon maken hoe veel ze toch voor me betekende, dus deed ik dit meestal in de kleine dingetjes zoals nu. Haar hand vasthouden en met mijn duim de zijkant van haar hand strelend, terwijl ik mijn smeulende sigaret maar even negeerde.

[ bericht aangepast op 9 maart 2016 - 13:36 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Jealousy isn't necessarily a flaw. It makes people fight for one another.
23 • The roof • [/center]


"Dan regel ik dat voor je. Het gaat geen van de jongens aan of ik je meeneem of niet. We weten allemaal dat Garland en Feline ook dingen uitspoken," Zegt hij en het liet een glimlach op haar lippen toveren van wat hij zei. Ze voelde zich echter wel schuldig aangezien stel hij werd echt gesnapt of iets in die richting dan hadden ze beide een probleem. Ze deed dit echter wel met Elijah, maar met hem leek het soms toch echt wat veiliger en alsof ze nooit gesnapt zouden worden.
"Tu ne se rassures pas, j'organise la. Au revoir, ma cherie," Zegt Ace terwijl zijn hand op haar schouder werd gelegd en daarna liep hij weg. Ze kon geen frans dus had geen enkel benul wat er zojuist gezegt was. Organise leek op organiseren en rassures leek op reasure, maar dat was ok het enige wat ze op kon merken. Ze sloot even haar ogen aangezien het soms zo saai leek te zijn in dit huis dat slapen de enige optie was. Ze had bijna alles hier al getekent. Het was niet vers, het was iedere dag hetzelfde uitzicht... Ze slaakt een zucht en laat het blok op haar benen rusten. Wat te doen wat te doen. Met gesloten ogen zit ze toch even in gedachte verzonken tot ze een klik hoort en een kleine kraak. Ze rook een rooklucht al was hij erg vervaagd. Ze voelde opeens een hand met die van haar verstrengelen waardoor ze haar ogen opende. Ze keek naast zich waar ze een Eli zag zitten met zijn blik van haar afgekeerd. Een van de dingen die ze fijn vond van Eli aangezien ze zelf ook niet van de oogcontact was. Ze reageerde er wel op door haar vingers door die van hem te verstrengelen zodat het niet van een kant af kwam. Hij had haar tekening van Ace gezien, niet dat ze het erg vond, ze vond het altijd leuk om haar kunststukken aan Eli te laten zien.
‘Houd je van hem?’ De vraag was zo plotseling dat ze even schrikt. Ze had het niet verwacht, maar ze wist over wie het ging al helemaal toen hij naar har tekening toe knikte. Zijn duim draaide cirkeltjes rond haar hand, maar ze voelde lichte jaloezie. Adira wist heel goed dat Eli haar niet leuk vond op die manier, maar je heb verschillende vormen van jaloezie en liefde. Ze denkt stiekem al dat hij niet op haar geslacht valt al zal ze wachten tot hij zelf naar haar toe gaat om het te vertellen. Ze vond het ergens ook wel schattig ondanks dat zijn bewering onjuist was. Met haar losse hand slaat ze het boek dicht en schud ze haar hoofd.
"Nee. Ik mag Ace, maar ik heb geen liefdesgevoelens voor hem. Ik zal echter wel met hem naar bed gaan, maar daarbij is hij niet exclusief." Zegt ze met een speelse grijns. Adira was namelijk niet vies van een bed delen met een van de jongens aangezien ze sinds ze seks heeft gehad nooit echt heeft willen stoppen.
"Plus ik ben daarbij niet echt persoon dat snel verliefd wordt, of uberhaupt verliefd wordt." Wat ze zei was de 100% waarheid. Ze was misschien een enkele keer verliefd geweest, maar na haar hard gebroken te hebben gehad draaide ze helemaal om. Het zo genoemde nette meisje was verdwenen en het idee van seks alleen al wond haar al op, het enige nuttige wat haar ex haar ooit heeft laten zien. Spijt heeft ze niet dat ze meer van de lust is en mensen niet snel dichtbij laat komen, maar een klein stemmetje in haar achterhoofd wat al jaren onderdrukt wordt kan het niet laten om op te spreken. Misschien wordt het weer eens tijd om het te proberen. Ze krijgt een erg lichte frons op haar gezicht en duwt de gedachte weg. Ze draait haar hoofd naar Eli en zet een speelse glimlach op haar lippen.
"Hoezo trouwens? Ben je bezorgt om me." Zegt ze op een beetje een grapmakende wijze. Ze heeft hem dan ook een speels duwtje tegen de schouder en glimlacht naar hem.

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 20:40 ]

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia