Storytime. Waargebeurd. 
Het was 2010, ik was in Servië met mijn ouders, zoals elk jaar. Daar heb ik een knusse vriendengroep van zo'n acht man waar ik regelmatig (lees: elke avond) mee uit ging. Enfin, ik werd dus uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van een vriendin van mij. Haar vader is de trotse eigenaar van een kroeg, en dat is dan ook waar het gevierd werd. Gratis drank. Gratis drank. Met goede moed vertrok ik rond een uur of negen met mijn twee beste vrienden naar de partyplace. Daar zat ik dan, zo nuchter als een eitje. Totdat de dienbladen met drank voorbijkwamen. De glorieuze Vinjak ging als water door mijn lijf en ik was gauw al stomdronken door de 40% alcohol en talloze glazen die ik al tot me genomen had. Op een gegeven moment hadden we besloten dat het allemaal wel welletjes was en gingen we naar de nachtwinkel om een fles bier van twee liter te kopen en in het park te hangen als de vieze hippies die we zijn. Inclusief gitaar en marihuana. Dus, we dronken nog wat bier en kletsten wat. Ik zat op een muurtje met mijn twee beste vrienden, terwijl de rest van de aanhang op de grond in kleermakerszit zat. Op een gegeven moment begon ik me een beetje misselijk te voelen en zei dit ook tegen mijn vrienden. Hun remedie? Nog een slok bier. Goed, geen goed idee dus, aangezien dat de misselijkheid flink versterkte. Een warm gevoel vulde mij van binnen en ik kan je zeggen dat het absoluut niet kwam omdat iedereen zo lief was, maar omdat mijn eten naar boven kwam. Door mijn staat van welzijn, -vreselijk dronken dus-, kon ik me niet beheersen. Ik keek naar de sterren, en creëerde weliswaar een glorieuze kotsfontein die maar liefst ruim een meter de lucht in ging en mijn vrienden marineerde met een magisch laagje alcohol-vlees kots. Vuk, één van de gelukkigen die naast mij zat, schoot zo vreselijk hard in de lach dat de arme slachtoffers ook nog eens wat bier over zich heen kregen. Ze gingen allemaal naar huis na een flinke lachkick en de nodige kreten van wanhoop om hoe goor ze geworden waren. De andere twee brachten me naar huis.
Dit is niet waar het plezier stopt.
Eenmaal thuis aangekomen, kroop ik mijn bed in en probeerde in slaap te komen. Helaas zaten mijn lichaam en ik niet op één lijn en besloot mijn maaginhoud weer naar boven te kruipen. Met mijn hand voor mijn mond rende ik naar het toilet, waar ik alles eruit liet. In het donker. Toen ik klaar was, voelde ik me alweer beter en besloot het licht aan te zetten, zodat ik eventuele kleine spetters en dergelijke kon opruimen, mochten die naast de pot zijn beland. Toen het licht aanstond en ik mijn ogen op de toiletpot richtte, wist ik niet wat ik zag. Het deksel zat namelijk nog op de toiletpot. Overal waar ik keek binnen een meter van het toilet zat kots. O-ver-al. Niet dat ik me er zorgen over ging maken of het op ging ruimen. Nee, in plaats daarvan sleepte ik mezelf naar mijn bed en belandde in een diep coma waar ik een uur of zes later uit gehaald werd door geklop op de voordeur. Mijn familie in Servië heeft namelijk twee huizen, en ik sliep alleen in het huis van mijn oom. Het bleek dus mijn moeder te zijn, die het toiletpapier kwam bijvullen. Natuurlijk was ik net wakker en had ik een enorme kater, waardoor ik niet helemaal besefte wat voor schade ik had aangericht in de wc. Dat werd al snel duidelijk toen mijn moeder een enorme schreeuw van woede door het huis liet echoën. Ze gaf me een preek van een kwartier, maar heeft het uiteindelijk wel opgeruimd toen ze merkte dat ik daar absoluut niet toe in staat was.
Mijn vrienden noemen me na zes jaar nog steeds Fontana.
(USER WAS BANNED FOR THIS POST)
SPECS
