Once Upon A Time(speeltopic)~6 - Speeltopics

Link naar 1:
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177516
Link naar 2: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177597&page=20
Link naar 3: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177656
Link naar 4:
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177770
Link naar 5:
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177880&page=last&message=175

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

Jos
In de kluis brande een vuur waar de vloek al bijna klaar stond "De goede ouwe tijd breekt weer aan." glimlachte Regina. "Henry, Graham en Ruby, zullen allemaal van mij zijn en alleen IK heb een Happy End." Het hart werd fijngeknepen boven het vuur, waarna de vloek zich begon te verspreiden. Voordat het ons bereikte stonden wij midden in Storybrooke voor de grote klok. "Het is een vloek! Het is een vloek!" gilde Leroy, terwijl hij gillende voorbij kwam rennen. Ik begon hysterisch te lachen, 'Wees maar bang,' riep ik hem na. Hier had ik al die tijd op gewacht. Plotseling bekroop mij een angstig gevoel, alleen Regina zou een happy end krijgen. 'Wat gaat er met mij gebeuren?' Riep ik naar haar. ik zag dat de paarse rook zich al flink aan het verspreiden was en één voor één inwoners van Storybrooke opslokte.


Ruby
Graham knikte ter bevestiging. Plotseling draaide hij zich om, ik volgde zijn blik. 'Wa..' voordat ik iets kon uitbrengen zag ik waar hij naar keek. Grote paarse wolken kwamen in een hoog tempo op ons af. Verstijfd stond ik er naar te kijken, dit kon niet waar zijn. Ik kende maar één iemand die dit kon doen. Ik werd bij mijn pols gegrepen en werd meegetrokken. Dat deed mij ontwaken uit mijn gedachten. "Rennen Ruby!" schreeuwde Graham. Ik begon zo hard mogelijk te rennen, plotseling liet Graham mij los. Ik stopte en draaide mij naar hem om. "Blijf rennen Ruby! Ik weet dat je me red!" voordat ik iets kon zeggen begon hij in tegengestelde richting te rennen. 'Graham,' gilde ik hysterisch. Maar ik wist dat het te laat was. Snel draaide ik mij om en begon naar het centrum te rennen. Het was alsof de paarse wolk mij bleef achtervolgen. Voor de klokkentoren zag ik Regina staan. Gemengde gevoelens kwamen naar boven, ik wilde bij haar schuilen, zij kon mij beschermen. Maar zij was diegene die de vloek heeft uitgesproken, dat wist ik bijna zeker. 'Regina, wat heb je gedaan?' schreeuwde ik woest terwijl ik naar haar toe rende. Naast haar stond een onbekende vrouw. Was dat nou Jos? Allebei de vrouwen hadden een vreemde blik in hun ogen en een grijns op hun mond. Ik wist dat het Regina niet meer was, the Evil Queen was terug.

---

When you believe your dreams come true

Regina

'Wat gaat er met mij gebeuren?' riep jos naar mij. Ik merkte dat ze bang geworden was. "Jij blijft gewoon mijn slaafje lieverd." ik streel met mijn hand door haar haar. "Je bent simpelweg een assistente op het gemeentehuis. Je hebt voldoende redenen om me steeds op te zoeken." Ik was op alles voorbereid, echt op alles. De vloek deed langzaam haar werk.
'Regina, wat heb je gedaan?' schreeuwde Ruby woest naar mij. "Met zo'n toon moet je niet tegen je echte moeder spreken." zei ik met een grijns. Haar band met Granny zou ze vergeten en ze zou denken dat ik haar moeder altijd al was geweest. "Geen zorgen lieverd. Ik zorg goed voor je." Na dat gezegd te hebben geef ik haar een kus op haar wang. "Kom," ik grijp haar stevig beet. "Verander niet in een wolf of je blijft de rest van je leven zo. Graham wacht op ons." Opnieuw kwam er een glimlach op mijn gezicht.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Met zo'n toon moet je niet tegen je echte moeder spreken." zei Regina met een grijns. "Geen zorgen lieverd. Ik zorg goed voor je." ze gaf mij een kus op mijn wang. Ik wilde tegenstribbelen. "Kom," ze greep mij stevig beet. "Verander niet in een wolf of je blijft de rest van je leven zo. Graham wacht op ons." ze glimlacht naar mij. Enkele seconden dacht ik er over om te veranderen, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Maar ik haalde het nu wel uit mijn hoofd om te veranderen, als dat zou betekenen dat ik voor altijd wolf zou moeten blijven. Haar laatste zin drong tot mij door, we gingen naar Graham. Bij hem wilde ik nu zijn. Toch snapte ik het niet waarom Regina dit deed en wat er zou gebeuren. 'Ik dacht dat we gelukkig waren...' zei ik zachtjes voordat ik opgeslokt werd door de paarse storm.

Het bos stond in volle bloei, de opkomende zon scheen door de boomtoppen heen. Ik streek neer bij een beekje om wat verkoeling te zoeken. Ik hoorde wat geritsel aan de overkant. Ik hield mijn adem in en probeerde niet te bewegen. Vanuit het bosje kwam een grote wolf tevoorschijn. Het dier keek mij recht in de ogen aan. Ik was bang, maar ook gefascineerd door het beest. Het leek een eeuwigheid te duren, maar plotseling rende het dier weg. 'Wacht,' Ik stond op en reikte richting de wolf.

Verward opende ik mijn ogen. Waar ben ik? Ik keek om mij heen en zag dat ik gewoon in mijn slaapkamer was. 'Het was maar een droom Ruby,' zuchtte ik tegen mijzelf. Vervolgens sprong ik uit bed en liep naar de badkamer om mij op te frissen. Ik liep richting de trap om naar beneden te gaan, halverwege bedacht ik mij en liep Henry's slaapkamer in. Heel zachtjes liep ik naar zijn bed, eenmaal bij zijn hoofd schreeuwde ik 'Wakker worden,' Henry schoot in één keer overeind en keek mij boos aan. Lachend rende ik de slaapkamer uit en liep de trap af, hier werd ik nooit te oud voor. Goedemorgen mam, ik zag dat mijn moeder al beneden was. Ik gaf haar een kus op haar wang en liep naar de kast om ontbijt voor mijzelf klaar te maken.

[ bericht aangepast op 8 juni 2016 - 23:39 ]

---

When you believe your dreams come true

Graham

Ik hoorde zacht wat gemompel. Ik sliep niet meer, maar mijn ogen waren wel dicht. Ik voelde dat iemand van het bed afstapte. De deur ging open en vervolgens weer dicht. "Ruby?" kreunde ik, maar er kwam geen reactie. Ik hoorde alleen geschreeuw in de kamer naast die van Ruby. Ik opende mijn ogen en gaapte een keer. Vervolgens wreef ik met mijn hand door mijn haar. Ik had geen besef van tijd en wilde het liefst weer verder slapen. Ik viel terug neer op het bed en trok mijn deken iets meer omhoog.

Regina

'Ik dacht dat we gelukkig waren...' hoorde ik Ruby zeggen vlak voordat we de vloek ingingen. Dat was ik jij misschien Ruby, maar ik niet. Ik wilde het zeggen, maar hield wijs mijn mond.

"Mevrouw en meneer Hood, jullie hebben een prachtige dochter gekregen." de dokter overhandigde mij het baby'tje. Ik keek Robin aan en hij mij. "Ruby." zeiden we tegelijkertijd. Waarna we elkaar glimlachend omhelsde.

"Ruby, kom." riep Robin, haar vader. "Mama ligt in het ziekenhuis. "Je kan elk moment een broertje of een zusje erbij krijgen."
Na het hele pers verhaal kreeg ik te horen dat we een zoon hadden gekregen, Henry.

Opnieuw zag ik mezelf in het ziekenhuis liggen, terwijl Ruby nu al vrij oud was en er een jongere vorm van Graham naast haar stond. Henry hield Robins hand vast, terwijl ik van de dokter opnieuw een kind kreeg aangeven. "Roland." zeiden Robin en ik in koor.

"Regina, Roland huilt." vermoeid werd ik wakker, naast... Robin Hood? De vloek had gewerkt! Ik was zo blij. De vloek was verbeterd. Roland, Henry, Ruby en Robin dachten dat ik de moeder en vrouw was. Met een lach op mijn gezicht gaf ik Robin een kus en stond op uit bed, waarna ik richting de kamer van Roland ging en hem meenam naar beneden. In de keuken begon ik om zijn eten klaar te maken. 'Goedemorgen mam' zei Ruby vrolijk, die net naar beneden was gekomen. "Goedemorgen." zei ik lichtelijk verbaast. Alles had blijkbaar gewerkt. Als David nu weer in zijn coma zou leggen... Dit was het begin van een paar mooie jaren, wat zeg ik eeuwen!

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Goedemorgen." zei Regina lichtelijk verbaast. Ik keek haar aan 'Wat? Ik kan heus wel een keer op tijd op staan, zo vreemd is dat niet,' zei ik verontwaardigd. Ik liep naar Roland toe en gaf hem een aai over zijn hoofdje. Vervolgens pakte ik mijn bord met daarop twee vers gesmeerde boterhamen en mijn kop koffie. Ik nam plaats aan de keukentafel en stak een stuk brood in mijn mond. 'Ik droomde vannacht zo vreemd.' zei ik met volle mond. Ik slikte snel door en goot er een slok koffie achteraan. 'Ik was in het bos en er was een wolf. Het staarde mij aan en het voelde om de een of andere manier heel vertrouwd. Is dat niet gek?' vragend keek ik mijn moeder aan. 'Ligt papa nog op bed? Of is hij al aan het werk? Mannen zijn zo lui, Graham lag ook nog te snurken,' grinnikte ik.

---

When you believe your dreams come true

Lisa

Er kwam een vloek aan, niet weer he. Ik wist dat je niet kon ontsnappen dus bleef ik staan zodra de wolk bij mij was, was ik alles weer vergeten mijn familie en mijn krachten.

'kom Spike, we moeten even naar de dierenwinkel.' Ik liep samen met Spike richting de dierenwinkel.

Emma

'de vloek komt eraan.' Ik hoorde het bij iedereen. Ik rende naar buiten en zag dat Lisa en Spike werden omsingelt door de rook wolk. 'Lisa, wat doe je?' En ik rende haar achter na.

Wat was het weer een mooie dag. Ik liep wat over de straten terwijl ik dat irritante meisje Lisa zag met haar vervelende hond. Ik bedacht me net dat ik nog een baan moest zoeken.

Odi

Ik open mijn ogen, even vraag ik me af waar ik ben, als ik de grote teddybeer op mijn bed zie zitten.
Slim. Ik ben gewoon thuis, niks aan de hand. Er wordt op de deur geklopt, en Chris komt naar binnen stormen. 'Opstaan luilak!' roept hij terwijl hij de dekens van me afgerukt. Ik pak ze weer op en trek hem dit keer over mijn hoofd.
Wat zwaardere voetstappen komen dichterbij. Ray.
'Stef, ik ga je kietelen als je NU niet uit bed komt!' dreigt hij lachend. Ik kreun, maar houdt de deken koppig over mijn hoofd getrokken. Ik rol van het bed af, op de grond, waardoor ik eruit zie als een burrito. 'En nu weg.' zeg ik tegen Ray. 'Anders ga ik zingen. Heel vals.'
'Nou.' zegt Ray met een waarschijnlijk grote pruillip die ik niet kan zien omdat de deken er tussen zit.
'Dag burrito Stef.' zegt Chris en dan rennen de jongens de kamer weer uit.

---

obsessive rage

Jens Potter

Er kwam opeens een wolk op mij af.

Waar ben ik? In een winkel, met een meisje...

Regina

'Wat?' zei Ruby, terwijl ik haar nog steeds licht verbaast aankeek. 'Ik kan heus wel een keer op tijd op staan, zo vreemd is dat niet,' Ze liep naar haar kleine broertje Roland toe en gaf hem een aai over zijn kop. Ruby begon wat eten klaar te maken voor zichzelf. Ik liep snel naar de trap. "Henry Mills!" gilde ik. "Je hebt 10 seconden om naar beneden te komen. Je gaat gewoon naar school!" Nog voordat ik kon beginnen met aftellen, stond hij al halverwege de trap. "Goedemorgen mam." hij omhelsde mij en gaf me een kus. Wat had ik dit toch gemist. Ik liep terug de keuken in en en zag dat Ruby al had plaatsgenomen aan de keukentafel.
'Ik droomde vannacht zo vreemd.' zei ze met volle mond. Ik keek haar aan met de 'praat niet met je volle mond blik'. Ze leek het te begrijpen, want slikte snel haar hap brood door.
'Ik was in het bos en er was een wolf. Het staarde mij aan en het voelde om de een of andere manier heel vertrouwd. Is dat niet gek?' vragend keek ze mij aan. Ik dacht terug aan de vorige vloek. Toen Graham begon te dromen over een wolf pakte het uiteindelijk ook verkeerd uit. "Dromen zijn altijd bedrog lieverd." zeg ik vervolgens met een glimlach. "Ik was een ridder op paard!" roept Roland dan opeens. Waardoor ik moet lachen. 'Ligt papa nog op bed? Of is hij al aan het werk? Mannen zijn zo lui, Graham lag ook nog te snurken,' grinnikte ze. Graham, had hier geslapen? "Je vader begint in de middag pas, dus ik denk dat ik hem nog even laat liggen."

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo
Toen we buiten stonden sperde ik mijn ogen, wat was dat? Ik zag een grote wolk op ons afkomen. Snel rende ik naar van de wolk weg en liet Jens achter, sorry Jens maar als jij niet loopt....
Maar het was te laat de wolk omhulde mij. Ik kneep mijn ogen dicht en deed ze vervolgens weer open toen de wolk weg was. Ik voelde me leeg, iets miste aan mij....
Rustig keek ik om me heen, de mensen op straat keken verward. Onzeker liep ik naar een parkje, wat is er gebeurt?
Daar zag ik een meisje met een hond richting de dierenwinkel lopen, ze leek helemaal niet zo verward.
Ik liep, en liep en liep langs allemaal winkels en huizen. Ik stond stil voor een groot, wit huis, dat persoon had veel geld!
Wacht... waar woon ik eigenlijk...?
Ik ging op de grond zitten en dacht na, het is gewoon weg, ik weet echt gewoon niet meer waar ik woon. Misschien weet de burgemeester het wel, dat klinkt wel logisch. Ik keek om me heen, niemand, zelfs de huizen zagen er niet echt uit alsof er iemand was. "Ach, dan ga ik maar naar dat huis." zei ik kalm en draaide me terug naar het grote witte huis, liep naar de deur en belde aan.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ruby

"Dromen zijn altijd bedrog lieverd." Antwoord Regina vervolgens met een glimlach. "Ik was een ridder op paard!" roept Roland dan opeens. Lachend kijk ik naar mijn kleine broertje. "Je vader begint in de middag pas, dus ik denk dat ik hem nog even laat liggen." Ik keek haar veel betekenend aan en grijnsde. 'Ik ga zo naar mijn werk,' in één teug dronk ik mijn koffie op. 'Ik denk dat ik na mijn werk nog even naar vittoria ga, dus ik weet nog niet hoe laat ik thuis ben.' Plotseling ging de deurbel. Ik keek op de klok, wie kon dat nou zo vroeg zijn? Snel liep ik naar de deur en trok deze open. Daar zag ik een meisje staan. 'Goedemorgen Jo, Wat kan ik voor je doen?' Ik keek het meisje een beetje verbaast aan.

---

When you believe your dreams come true

Jo

Snel ging de deur open en daar stond een meisje/ vrouw "Goedemorgen Jo, wat kan ik voor je doen?" Ik keek haar vragend aan, hoe weet ze mijn naam?
"Hallo, hoe weet je mijn naam?" vroeg ik dan maar verbaast.
Waarom was alles zo vaag!?

[ bericht aangepast op 9 juni 2016 - 10:28 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Als alles me veilig lijkt stap ik weer over de grens die onzichtbaar is geworden. Magie. Bijna dezelfde soort die ik gebruik om mijn kamp onzichtbaar te krijgen. Ik loop even rond, er lijkt in het eerste opzicht niks te zijn veranderen, maar de slierten paars en groene mist verraden dat het niet zo is.
Dan ben ik even als verstijfd. Een kleine jongen, zo'n twaalf tot dertien jaar loopt naast een haast volwassen man.
Beiden zijn ze zo bekend. Ray, Chris...
Maar natuurlijk kennen ze me niet meer. Ik ben hun broer, maar ik ben zo lang weg geweest dat zelfs zij niet meer zullen weten dat ik dezelfde jongen ben als hun broer, Mal. Ze zullen, als ze zich dan ook maar iets van mij herinneren, me kennen als Peter.
Daar had ik zelf voor gekozen.
Maar dat was voordat ik wist dat ik Odi en broers ooit weer zou zien, het waren stenen beelden toen ik ze voor het laatste zag. Ik wil ze voorbij lopen, alsof er niks aan de hand is, maar wanneer ik haar zie gaat dat niet.
Met dezelfde lichtvoetige, sierlijke passen als vroeger loopt ze over de stoep. In haar blauwe ogen ligt geen herkenning als ze me ziet, ze glimlacht even beleefd, maar dan gooit ze haar kastanjebruine haren weer over haar schouder en loopt verder.
Even kan ik niet bewegen. En dan doen mijn voeten het vanzelf. 'Nee, ze kent je niet. Je bent Peter Pan nu. Ze is een zwakte voor je, laat die zwakte gaan,' fluistert de stem van de schaduw.
Maar mijn voeten luisteren niet, langzaam draai ik me om, alsof ik een marionet ben die door middel van de touwtjes achter het meisje aan loopt. Maar voordat ik echt ver kan lopen bots ik onhandig tegen een jongen op, Jo is net van hem weggerend, die kan zich ook niks herinneren natuurlijk.
'Sorry.' mompel ik nors. Nu ben ik Odi uit het oog verloren.

[ bericht aangepast op 9 juni 2016 - 10:42 ]

---

obsessive rage

Jens Potter

Opeens botst er een jongeman tegen me aan. 'Sorry.' Mompelt hij nors. "Het is niks. Maar, waar ben ik en wie ben jij?" Alles leek zo vreemd. Hoe was ik hier gekomen? Ik ging zitten op een bankje. En ik legde mijn hand op mijn been. Wat zat daar? Oh, een stokje. Ik brak het in tweeën en gooide het - bijna - in de riool. "Kom er bijzitten!" Zei ik tegen de jongen.

Joseph Lloyd Dombrowski

Ik wandel rustig van mijn hotelletje richting het park. Opeens komen er paarsgroene wolken op me af. Ik wil wegrennen maar het was al te laat - ze slokten me op.

Ik lig op de grond in een park. Waar ben ik? Ik sta recht en wandel richting een huis. Het is een groot wit huis. Voor de deur staat een meisje en in het deurgat een vrouw. Ik weet niet waarom, maar ik liep ernaartoe. "Prostite, no gde ya nakhozhus' gde-nibud'?" Vroeg ik terwijl ik beide vrouwen om de beurt aankeek.

[ bericht aangepast op 9 juni 2016 - 16:39 ]