Ik ga even de tijd nemen om op al jullie berichtjes te antwoorden (:
Virtues schreef:
Welkom in de wereld van de existential crisis
Voor mij is de zin van het leven zodat je je, laten we zeggen, "tijdelijk" gelukkig voelt. Je hebt een bepaalde tijd te leven, leef het ook en ga niet nadenken waarom we het doen. We doen het om gelukkig te worden.
Is dat niet waarom mensen roken of drugs gebruiken? Het gevoel blijft niet voor eeuwig, maar toch is het er.
Ach ja :'D ik ben een growing up, ontwikkeling van de persoonlijk en het zelfbeeld hoort daar ook bij (jep, inclusief plaats in de maatschappij en dus deze kleine afwijking naar het existentiële sorrynotsorry)
Het ding is niet dat ik mijn hele leven gelukkig wil zijn, wait wacht, wat is geluk eigenlijk? Kijk, daar heb je het al. Bij elk antwoord krijg je er gelijk weer tien vragen bij. Ik snap je ding van 'gelukkig' zijn wel; leuke dingen doen, of gewoon een boek lezen.. Het is dat ik dan denk: doen we het daarvoor? Om je eigen geluk? Is dat niet vreselijk egoïstisch?
Drugs is vooral om te ontsnappen aan de realiteit, omdat sommigen letterlijk willen weglopen van de problemen en dat een oplossing is, niet per se weglopen van het existentiële. Roken is denk ik eerder een anti-stressmiddel, maar in beide gevallen bestaan er waarschijnlijk uitzonderingen.
Flazeda schreef:
Ik ben eigenlijk wel van plan om alles achter te laten en op wandeltocht naar Frankrijk of whatever te trekken. Ik trek het niet meer.
Neem me mee!
Alhoewel Ijsland wel echt mijn summum is haha.
Histoire schreef:
Ik denk dat je altijd iets bij kan dragen aan de maatschappij waarin je leeft en iets kan betekenen in de levens van andere mensen. Als je impact maken kan, dan vind ik niet dat je leven voor niets geweest is. (:
Misschien eens nadenken wat je wilt gaan doen als job. (:
Ik wil later graag geneeskunde gaan studeren, net om het verschil te maken, maar dan denk ik weer; goh, wat ik kan, zullen anderen ook wel kunnen. Misschien niet meteen, maar op termijn wel. Hoe dan ook draag ik iets bij aan de maatschappij, want ik ben onderdeel van de maatschappij. Die redenering volg ik (:
Het ding is dat ik dus kijk naar bijvoorbeeld Alexander de Grote, een groot heerser die in zeer korte tijd een heel imperium wist uit te breiden. Feit is, wat heeft hij er uiteindelijk van gehad? Waarom zou hij al die moeite doen? Het had heus invloed op een hele boel mensen in die tijd, en nog steeds wel wat op ons (we leren er namelijk over), maar stel nu; de mensheid sterft uit net zoals de dinosauriërs, waarvoor heeft hij het dan gedaan? Waarvoor doen wij het?
Ik ben hier echt niet goed in :'D
je mag me slaan :'D
BlueJays schreef:
Het doelloos voelen en zin hebben om te vertrekken en alles achter me te laten herken ik heel goed. Wat verder mijn gedachtegang over 'de zin van het leven' is, zal ik proberen uit te leggen:
Het klinkt vet zweverig, maar ik zou zeggen dat de zin van het leven het leven zelf is.
Ik geloof zelf niet dat er een of ander groter doel is waarvoor we leven. In principe maakt het niet zo veel uit wat je doet. Ik geloof ook niet een god of grotere kracht of in het lot/'everything happens for a reason'. Het feit dat wij bestaan is naar mijn mening al één groot toeval en het feit dat je bent geworden wie je bent is een resultaat van allerlei gebeurtenissen, waarvan een deel ook gewoon toevallig of in elk geval buiten jouw macht is geweest en wat dat betreft is het een beetje een wonder dat je bestaat en dat je bent wie je bent.
En hoewel het allemaal lijkt alsof het je niet zo veel betekent als er toch maar één persoon bent op een wereld waar 7 miljard mensen leven en dat het toch niks uitmaakt wat je nu doet als er over honderd jaar toch niemand meer is die het allemaal gaat herinneren, kun je het ook zo bekijken: door het feit dat je bestaat alleen al, verander je iets in de wereld. De wereld zou een heel klein beetje anders zijn als jij er nooit was geweest en misschien maakt dat voor de wereld als groter geheel niet zo veel uit, maar het maakt in jouw hele kleine stukje van de wereld dat je beïnvloedt wel iets uit. In principe heb je al iets veranderd in het leven van elke persoon die je ooit hebt ontmoet, of dat iets nou iets groots is of iets heel erg kleins.
Wat dat betreft maakt het misschien ook wel niet zo veel uit wat je nou met je leven doet, zolang je maar leeft. Zoals je zelf zegt: wij kunnen denken, voorkeuren hebben, haten, liefhebben, uit onszelf denken, maar ook nog veel meer. We kunnen de wereld ervaren en dingen voelen en nieuwe dingen maken die er eerst nog niet waren, je kunt zien en horen en praten en je gedachten delen met andere mensen en je kunt in principe overal waar je gaat nieuwe ervaringen opdoen. Je hebt doordat je bestaat een unieke kans gekregen om te leven en je hoeft niet meer te doen dan die te gebruiken. Moet daar dan nog een verdere reden voor zijn? Kun je niet gewoon leven voor jezelf en leven om te leven?
Ik heb zelf heel erg een instelling van: leef alsof het je overkomt, laat het maar gewoon allemaal op je afkomen en laat jezelf maar voelen wat je voelt en denken wat je denkt, want dit is alles wat je hebt.
Ik weet niet of dit iets helpt en of mijn gedachtegang niet te verwarrend is, maar voor mij persoonlijk is het juist een geruststellende gedachte dat het eigenlijk gewoon allemaal niet zo veel uitmaakt wat ik doe, maar ik denk dat dat voor iedereen misschien wel anders is. (:
Weet je dat dit lapje tekst me echt heel veel doet? (: Het klinkt misschien zweverig, maar ik vind het een mooie houvast. Misschien zijn het niet helemaal de antwoorden op de 'waarom'-vraag. Het geeft eerder een andere voorstelling van het leven weer zoals ik die had opgesteld waardoor de 'waarom'-vraag helemaal niet meer van belang is.
Ik vind het mooi! Op één of andere manier stelt me dit eigenlijk wel wat gerust (:
i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys
Phlegethon
Want die is er niet).
Ik vind dat altijd geweldig om te zien hoe andere mensen nou iets doen.
