[RPG] Between | Speeltopic 01 - Speeltopics

- Pretty Lake
- 21 mei, 2016
- Dag 6
- Populatie 998

---

Personages:
7 - 16
• SadTech | Sammy Davidson | 16 | 1.4
• Lisadragonrider | Lily Harrison | 12 | 1.6
• tapette | Renesmee Wakefield | 10 | 1.4
17 - 21
• Assassin | Dante Morrison | 21 | 1.2
• Aerate | Saide Kyan | 20 | 1.5
• Panix | Realene Volkov | 18 | 1.6
• SphinxX | Aiden Harrison | 18 |
• shairell | Dakota Volturi | 17 | 1.7
Familie Rover: 4/4
• Anakin | Acis Rover | 21 | 1.3
• ANTI | Arabella Rover | 19 | 1.4
• tapette | Vincent Rover | 17 | 1.4
• SphinxX | Julian Rover | 18 | 1.6
Familie Trent: 3/3
• SadTech | Gregory Trent Jr. | 19 | 1.2
• Miall | Ivy Lavan Trent | 18 | 1.5
• Morticia | Genevieve Trent | 20 | 1.4

---

Invullen:
Naam:
Leeftijd: (zie personages voor leeftijden)
Uiterlijk:
Innerlijk: (steekwoorden is in principe genoeg)
Relaties:
Extra's: (schrijf hier bijvoorbeeld waar je personage woont, hoe het gezin was, wat zijn/haar hobby's zijn etc.)

---

Informatie:
• Er is een ruzie gaande tussen twee families: De Trents en de Rovers. Dit is vooral omdat de Rovers familie niet veel geld hebben en daarom allerlei dingen stelen en de Trents de 'bazen' van het dorp zijn. Het is dus een machtsspelletje dat de twee families met elkaar spelen en dit heeft invloed op het dorp zelf tijdens deze 'crisis'. (Wil je een Trent of Rover spelen? Vraag dit dan. Er is een limiet op het aantal familieleden).
• Om het dorp heen is een groot elektrisch hek geplaatst. Hierlangs staan militairen die ervoor zorgen dat niemand Pretty Lake in en uit komt. Later in het RPG zal de stroom uitvallen, waardoor het hek ermee stopt en de bewakers verdwijnen, maar ontsnappen is nog niet mogelijk aangezien er overal mijnen liggen. Ik zal melden wanneer dit gebeurd.
• Zodra iemand de leeftijd van tweeëntwintig aantikt, zal deze dezelfde dag nog sterven. Wanneer is een raadsel.
• Later in het RPG is het mogelijk nog extra rollen aan te maken, omdat er een situatie voor gaat doen. Dit zal tijdig worden uitgelegd!

---

Regels:
• Er is geen minimum aantal woorden, maar schrijf wel een redelijk stukje[bijv. 50 woorden] zodat andere ook inspiratie kunnen opdoen voor hun post
• Er is geen limiet aan de totale personages (op de twee families na)
• Je mag meerdere personages, maar denk er wel aan dat je ze niet gaat verwaarlozen
• Probeer wat meer verschillende leeftijden te gebruiken!
• OOC tussen haakjes, maar het liefst in het praattopic
• Geen ruzie OOC, IC mag natuurlijk altijd!
• We blijven ook gewoon vriendelijk tegen elkaar en gaan elkaar niet uitdagen
• Het is mogelijk om NPC's te doden, maar OP's laten we leven als er geen toestemming is om te doden. Ook ernstig verwonden moet eerst overlegd worden
• Wissel af. Ga wat meer naar andere personages en laat andere ook toe in een gesprek die jullie samen voeren
• Of je nou in een van de families thuishoort of niet, je hebt contact met iedereen en iedereen wordt erbij betrokken. We sluiten niemand buiten

---

Heb je vragen? Stel ze gerust, ik ben bereid ze te beantwoorden!
Ik hoop trouwens dat de mensen die mee doen ook echt blijven, want het is nooit leuk als mensen ineens stoppen. Als je je uitschrijft, maak dan een laatste post of vraag aan iemand of die jouw personage kan doden of dood vindt.

---

Topics:
Praattopic
Story
Meedoen? Klik hier om naar het rollentopic te gaan.

---

Begin:
- Pretty Lake
- May 21, 2016
- Day: 6
- Survivors under the age of 22: 998
- Survivors over the age of 21: 0
- 02:45 P.M
- 22 degrees
- Sunny

Iedereen word gevraagd zich te verzamelen op het plein

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 15:16 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

MT enzo

---

Heaven is a place that we all have

MT

---

Your make-up is terrible

MT

---

Rise and rise again until lambs become lions

Mt!

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

MT, ik zal de aankomende dagen niet vaak kunnen posten ^^

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

[ bericht aangepast op 2 juli 2016 - 21:33 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ivy Lavan Trent. Op het plein Zwijgend staar ik naar de groep mensen voor ons, alle jongeren onder de 22. De rest van ons kleine stadje is dood, weggevaagd. Ineens is de populatie van boven de 8 000 naar onder de 1 000 gegaan. 7 000 doden, 7 000 lichamen die we moeten ruimen. 7 000 maal honderd vragen. Waarom hier? Waarom zij? En waarom wij niet?!       Gregory besluit de leiding te nemen. Hij is de enige jongen van ons gezin, we zijn nog maar met z'n drieën. Pap is dood, mam is dood. Sinds gisteren pas zijn ze dood, maar dat maakt het verdriet niet minder. Mijn handen zijn tot vuisten gebald, ik druk mijn nagels in mijn handpalmen om niet als een hoopje ellende in elkaar te zakken. Dat werkt gewoon niet. Het maakt niet uit of we huilen of niet, ze zijn dood en ze komen niet meer terug. Wij hoeven ons pas zorgen te maken als we de 22 naderen, maar het zit me toch niet helemaal lekker. Verre van, zelfs.       'Hoi iedereen,' begint Greg, mijn oudere broer, zijn monoloog tegen de hele groep en ik blijf naar alle mensen staren. Iedereen hier heeft mensen verloren: vaders en moeders, opa's en oma's, ooms en tantes, zelfs oudere broers of zussen, neven of nichten. Iedereen boven de 21.       'We gaan alles delen. Diefstal zal gestraft worden en alle wapens worden naar de villa gebracht,' besluit Greg zijn praatje en hij kijkt naar me, waarna ik kort kuch. Ik wil dat alles duidelijk is, ik wil geen gekloot en ik wil al helemaal niet dat we elkaar gaan uitmoorden om eten en drinken te krijgen.       'Je doet wat we zeggen,' bijt ik de jongeren hard toe en ik kijk ze recht aan. Ik ben een harde tante, dat durf ik best toe te geven. Helemaal nu, ik ben zo chagrijnig als de pest en alles kan me over dat randje duwen dat ik keihard begin te schreeuwen en nooit meer op zal houden. 'Ik wil geen politieagent spelen. Die zijn dood,' voeg ik er hard aan toe. 'Wij zijn niet dood, we moeten er samen voor zorgen dat Pretty Lake niet verandert in een spookstad.' Mijn mond is een dunne streep. Ik duld geen tegenspraak, en ik denk dat ze dat best weten.

"I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

Er was opgeroepen door de Trents om te verzamelen op het plein en ik twijfelde of ik ging. Ik had alle mensen nogal vermeden tijdens mijn thuiskomst. Ik was dan ook pas drie dagen weer thuis, terwijl de doden al begonnen te vallen. Oorspronkelijk kwam ik voor het jubileum van mijn ouders, maar ze wilden het uitstellen toen iedereen doodging. Toen ging mijn moeder dood en viel er niks meer uit te stellen. Nog geen 24 uur later was mijn vader dood en was ik alleen in de stad waar ik was opgegroeid, maar allang niet meer zoveel tijd doorbracht.       Uiteindelijk besloot ik toch maar te gaan, vooral omdat er een hek om de stad geplaatst was en ik nergens heen kon. Misschien was Genevieve er ook wel, die had ik al een hele tijd niet meer gezien. Ik kende de Trents redelijk goed door onze relatie. Ik besloot toch maar eens uit mijn bed te komen, trok een zwarte skinny jeans aan met een wit shirt en een paar zwarte schoenen, waarna ik een ontbijt van Lucky Charms met melk maakte, dat opat en naar buiten ging. Ik zette een zwarte zonnebril op en haalde een hand door mijn warrige haar. Ik vroeg me af of iemand me zou herkennen of wist dat ik in de stad was. Wat een tijd om met mijn oude vrienden te verenigen.       Sinds mijn huis redelijk dichtbij het centrum stond, liet ik mijn motor thuis en slenterde ik met mijn handen in mijn zakken naar de plek waar iedereen samenkwam. Ik zag de mensen al vanaf veraf, ze hadden zich allemaal verzameld. Hoewel het zonnig was, voelde de sfeer grimmig. Ik bleef een beetje aan de achterkant van de menigte en hoorde de stem van Gregory Trent de menigte toespreken. Zijn vader bezat veel in de stad, als ik het goed had, dus het was logisch dat hij de boel wilde leiden. Ik volgde zijn woorden niet echt terwijl mijn ogen achter de zonnebril de menigte afspeurden naar bekenden.       Ivy begon te spreken en ik vroeg me ondertussen af hoeveel mensen er van mijn leeftijd in de stad waren. Waren ze niet vertrokken naar de universiteit zoals ik en veilig ergens anders? Natuurlijk bleven er ook mensen achter. Jongeren die niet genoeg geld hadden of niet slim genoeg waren of die gewoon al werk hadden.

---

Your make-up is terrible

(Ik kan niet slapen. Dus typ ik maar een post op mijn telefoon om mijzelf bezig te houden. Sorry als er domme fouten in zitten, want dat komt dan door mijn auto correctie.)

---

---

---

Ik zat op de trapje van het huis die tegenover het plein stond. De Trents zeiden dat we ons moesten verzamelen bij het plein, maar liever bleef ik nog op een veilige afstand staan en waar niet veel mensen waren. Christopher, mijn broer stond wel in de horde mensen om Gregory beter te kunnen horen. Maar ik wist al wat hij zou zeggen. Tenminste, zo ongeveer dan. En ik wilde alles behalve dat aanhoren. Ik speelde maar met mijn vingers en probeerde de grote, angstige gevoel in mijn buik te negeren. Mijn ouders zijn dood en sinds kort ben ik alleen met mijn broer en zusje. Mijn broer, Christopher word deze week 22 maar nog steeds heb ik een sprankje hoop, hoop dat hij niet een van de vele doden zal gaan worden. Ik kan dit simpelweg niet geloven. Waarom wij? Waarom al de ouderen boven de 22? Welke ziek persoon heeft dit ons aangedaan? Ik negeerde de hete gevoel die ik achter mijn ogen voelde en keek met een zucht op toen ik Gregory's luidde stem in de verte hoorde. Hij stond ook samen met de andere Trents, zijn twee zussen. De rijke familie speelde wel altijd de baas in onze dorp, en ik haat het dat ze nu ook persoonlijk de keuze genomen hebben om de leiding te nemen.
'Hoi iedereen. Zoals jullie allemaal weten zijn we getroffen door een virus. We zijn erachter gekomen dat dit alleen gaat om mensen vanaf tweeëntwintig. Tot nu toe hoeven we niet bang te zijn dat er iets met ons gebeurt. De regering heeft ons gemeld dat Pretty Lake in quarantaine is geplaatst en dat er niemand in en uit het dorp mag. Iedereen die dit probeert zal worden vermoord. Dus mensen, ga het niet proberen. We hebben iedereen nodig om het dorp in stand te houden!'
Sommige jongeren knikten hierbij en ik keek simpelweg weg.
'Het is niet anders. We gaan alles delen. Diefstal zal gestraft worden en alle wapens worden naar de villa gebracht.'
Ik keek de Trent verbaasd aan en schudde onbewust met mijn hoofd. Mijn vader had een wapen, een pistool aangezien hij vroeger bij de politie bureau werkte. De wapen ligt thuis en omdat Christopher zijn vinger er niet eens aan wilde smeren, hield ik het bij mij omdat ik mij er erg veilig mee voelde. Het Is een domme herinnering van mijn vader maar ik voel mij er gewoon veilig mee, ook. Dit ga ik dus echt niet inleveren, en helemaal niet bij de Trents.

'Je doet wat we zeggen,' begon zijn zusje, Ivy Trent. 'Ik wil geen politieagent spelen. Die zijn dood. Wij zijn niet dood, we moeten er samen voor zorgen dat Pretty Lake niet verandert in een spookstad.'
Ik zuchtte en keek langzaam weg. Dat is wel gedeeltelijk waar. Pretty Lake zal snel in elkaar storten zonder ouderen, en er zullen snel problemen komen en we moeten dat niet laten gebeuren of het veranderd daadwerkelijk ook echt in een spookstad.

---

"What are you so afraid of?"

---

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Mt zal vanavond iets posten ga zo weg.

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 9:30 ]

SAIDE KYAN Op het plein       Al strompelend arriveerde Saide aan het plein waar de Trents hadden afgesproken. Enkele uurtjes geleden was zijn laatste gezinslid gestorven, zijn moeder. Saide was thuis toen het gebeurde, hij was wat aan het rondhangen in zijn kamer. Daarna hoorde de jongen een zowat kokhalzend geluid en hij snelde naar zijn moeder. Saide lag er misschien een half uur te rouwen tot hij vernomen had dat ze moesten afspreken op het plein. En hier was hij dan, hij luisterde naar de uitleg maar keek ondertussen rond om te zien of hij enkele bekenden zag. Hij zag Gregory en Ivy een toespraak houden en daar zag hij Dante? Was die ook al terug? Desalniettemin bleef hij luisteren naar de uitleg. We zaten hier dus blijkbaar opgesloten. Ook hoorde Saide iets over wapens inleveren. Hij had geen geweren of messen maar Saide zou toch straks eens naar huize Trent gaan, hopend dat zij hier wat meer over wisten.

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 11:06 ]

---

Heaven is a place that we all have

Dakota Sanne Volturi
fc: lights poxleitner||Let's embrace the point of no return

Ik snap het niet, iedereen heeft het zeker een pijnlijk gevoel dat zijn of haar ouders zo maar zijn verdwenen, weggevaagd en dood zijn gevonden of gevallen in je eigen huiskamer, badkamer of keuken, maar ik niet. Mijn vader was allang dood, en mijn moeder zou ik nooit missen, het is gewoon het gevoel van vrijheid dat ik nu heb. Ik heb het warm en het is akelig stil in het normale huis, het normale rijtjeshuis van mij en mijn overleden moeder. Ik stond op en moest even een frisse neus halen, dus liep naar het plein en had even gemist dat de Trents daar waren, ik liep onzichtbaar over het muurtje en sprong er daarna met weinig geluid ervan af, ik ben zo gewend geraakt aan onzichtbaar zijn dat mijn passen niks kunnen uithalen. Ik wilde misschien vrienden maken, omdat ik al die jaren thuis was geweest en geen zin had om iemand te spreken, maar moest ik dan helemaal alleen verder gaan? Ineens val ik op de grond en draai me te snel om, 'au.' Ik ging recht op zitten en keek waar over ik gestruikeld was, een uitstekende steen, ik kijk naar de schram op mijn arm die er niet alleen pijnlijk uitziet, maar ook pijnlijk aan voelt, en sta dan op terwijl ik het zand en de kleine steentjes van mijn zwarte broek afklop en verlegen om me heen kijk naar de menigte, hopelijk had niemand het gemerkt.

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 11:43 ]

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

MT

---

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

---- Postte 'm te vroeg.

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 15:58 ]

---

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

Arabella had er een tijdje over nagedacht of ze wel zou gaan of niet, ze was namelijk niet echt geliefd in de stad, echter was ze vreselijk nieuwsgierig naar wat de Trents te zeggen hadden. En daar stond ze dan, helemaal achteraan, zodat niemand haar echt op kon merken. Acis, Vincent en Julian zag ze nergens maar ze betwijfelde dan ook zeer of ze überhaupt wel de moeite wilde nemen om te weten wat er gaande was in de stad. De rand van de stad, dat was het terrein van de Rovers. Dichtbij de bossen, waar ze konden jagen wanneer ze dat wilden.       Ze snoof zachtjes toen Gregory Trent begon te praten. De meeste jongeren die om haar heen stonden, herkende ze wel. Ook zij leefde niet erg luxieus en de meeste waren buren van haar. De vrienden van de Trents stonden meer naar voren en leken alles te slikken wat Gregory van ze wilde. Toen zijn zusje begon te praten hoorde ze een paar mensen om haar heen protesteren, iets wat een voor een glimlach op Arabella’s gezicht zorgde. Ze was helemaal klaar met dat autoritaire gedoe van de Trents. No way dat ze haar wapens af zou geven. Ze was in het bezit van twee geweren — voor haar jagershobby natuurlijk, maar ze zou niet betwijfelen om het ook te gebruiken om haar familie te beschermen.       Arabella klom op een laag muurtje, zodat ze met haar 170 centimeter ook kon worden gezien. “Waarom zouden we onze wapens aan jullie geven?” Schreeuwde ze, zodat ze gehoord kon worden. “Zodat jullie de macht kunnen grijpen en er misbruik van kunnen maken?” De jongeren om haar heen begonnen te mompelen en Arabella kon zien dat ze begonnen na te denken. “Ik stel voor dat we zelf een groep samenstellen. Iedereen mag zich beschikbaar stellen en dan stemmen we.” Natuurlijk stond ze zelf niet helemaal achter het idee maar ze wilde niet dat de Trents zo gemakkelijk de macht konden grijpen. Die wilde ze voor haarzelf en haar familie. Toen het gemompel rumoer werd besloot ze dat het tijd was om te gaan. Ze had haar punt gemaakt en het was nu aan de rest van de stad om voor zichzelf te besluiten.

ARABELLA ALICIA ROVER When it comes to matters of protecting my family, do not trifle with me. For I will become the most powerful and relentless creature you will ever know.

---

i tried to buy your pretty heart, but the price too high