[RPG] Between | Speeltopic 01 - Speeltopics

- Pretty Lake
- 21 mei, 2016
- Dag 6
- Populatie 998

---

Personages:
7 - 16
• SadTech | Sammy Davidson | 16 | 1.4
• Lisadragonrider | Lily Harrison | 12 | 1.6
• tapette | Renesmee Wakefield | 10 | 1.4
17 - 21
• Assassin | Dante Morrison | 21 | 1.2
• Aerate | Saide Kyan | 20 | 1.5
• Panix | Realene Volkov | 18 | 1.6
• SphinxX | Aiden Harrison | 18 |
• shairell | Dakota Volturi | 17 | 1.7
Familie Rover: 4/4
• Anakin | Acis Rover | 21 | 1.3
• ANTI | Arabella Rover | 19 | 1.4
• tapette | Vincent Rover | 17 | 1.4
• SphinxX | Julian Rover | 18 | 1.6
Familie Trent: 3/3
• SadTech | Gregory Trent Jr. | 19 | 1.2
• Miall | Ivy Lavan Trent | 18 | 1.5
• Morticia | Genevieve Trent | 20 | 1.4

---

Invullen:
Naam:
Leeftijd: (zie personages voor leeftijden)
Uiterlijk:
Innerlijk: (steekwoorden is in principe genoeg)
Relaties:
Extra's: (schrijf hier bijvoorbeeld waar je personage woont, hoe het gezin was, wat zijn/haar hobby's zijn etc.)

---

Informatie:
• Er is een ruzie gaande tussen twee families: De Trents en de Rovers. Dit is vooral omdat de Rovers familie niet veel geld hebben en daarom allerlei dingen stelen en de Trents de 'bazen' van het dorp zijn. Het is dus een machtsspelletje dat de twee families met elkaar spelen en dit heeft invloed op het dorp zelf tijdens deze 'crisis'. (Wil je een Trent of Rover spelen? Vraag dit dan. Er is een limiet op het aantal familieleden).
• Om het dorp heen is een groot elektrisch hek geplaatst. Hierlangs staan militairen die ervoor zorgen dat niemand Pretty Lake in en uit komt. Later in het RPG zal de stroom uitvallen, waardoor het hek ermee stopt en de bewakers verdwijnen, maar ontsnappen is nog niet mogelijk aangezien er overal mijnen liggen. Ik zal melden wanneer dit gebeurd.
• Zodra iemand de leeftijd van tweeëntwintig aantikt, zal deze dezelfde dag nog sterven. Wanneer is een raadsel.
• Later in het RPG is het mogelijk nog extra rollen aan te maken, omdat er een situatie voor gaat doen. Dit zal tijdig worden uitgelegd!

---

Regels:
• Er is geen minimum aantal woorden, maar schrijf wel een redelijk stukje[bijv. 50 woorden] zodat andere ook inspiratie kunnen opdoen voor hun post
• Er is geen limiet aan de totale personages (op de twee families na)
• Je mag meerdere personages, maar denk er wel aan dat je ze niet gaat verwaarlozen
• Probeer wat meer verschillende leeftijden te gebruiken!
• OOC tussen haakjes, maar het liefst in het praattopic
• Geen ruzie OOC, IC mag natuurlijk altijd!
• We blijven ook gewoon vriendelijk tegen elkaar en gaan elkaar niet uitdagen
• Het is mogelijk om NPC's te doden, maar OP's laten we leven als er geen toestemming is om te doden. Ook ernstig verwonden moet eerst overlegd worden
• Wissel af. Ga wat meer naar andere personages en laat andere ook toe in een gesprek die jullie samen voeren
• Of je nou in een van de families thuishoort of niet, je hebt contact met iedereen en iedereen wordt erbij betrokken. We sluiten niemand buiten

---

Heb je vragen? Stel ze gerust, ik ben bereid ze te beantwoorden!
Ik hoop trouwens dat de mensen die mee doen ook echt blijven, want het is nooit leuk als mensen ineens stoppen. Als je je uitschrijft, maak dan een laatste post of vraag aan iemand of die jouw personage kan doden of dood vindt.

---

Topics:
Praattopic
Story
Meedoen? Klik hier om naar het rollentopic te gaan.

---

Begin:
- Pretty Lake
- May 21, 2016
- Day: 6
- Survivors under the age of 22: 998
- Survivors over the age of 21: 0
- 02:45 P.M
- 22 degrees
- Sunny

Iedereen word gevraagd zich te verzamelen op het plein

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 15:16 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

---

---

'Maak je niet zo druk, Jules. Daar krijg je alleen maar rimpels van, op dat grote voorhoofd van je,' hoorde ik Acis zeggen. Ik keek hem weer aan en liet een korte lach horen voordat hij zijn shirt over zijn hoofd trok en zichzelf ging klaarmaken om getatoeëerd te worden.
'Moet jij niet kijken naar letterypes in plaats van meisjes?' Vroeg hij dan. Oh ja, natuurlijk. Mijn "Fuck Gregory" tatoeage moet sowieso ook nog getatoeëerd worden. Ik haalde met een grijns mijn schouders op en keek weer weg van mijn broer en Alexis.
'Natuurlijk,' siste ik dan zachtjes.
'Wat nou als we beiden "Fuck Gregory" op onze voorhoofd kunnen laten tatoeëren? Dat zou wel gaaf zijn. Mag jij de lettertype kiezen. Like real brothers,' zei ik plagend en gaf mijn oudere broer nog een knipoog voordat ik mijn handen uit mijn zakken haalde en mijn armen over elkaar heen gooide. De deur stond nog open aangezien ik er nog aan leunde en net nog buiten de zaakje stond waardoor ik langzamerhand koude windvlagen tegen mijn blote armen aan voelde strijken. Dit gaf mij wat kippenvel, maar veel lette ik er niet op. Ik sloot mijn ogen maar en gooide mijn hoofd naar achteren, tegen de deurkozijn aan terwijl ik me op de windvlagen begon te concentreren. Deze grapjes die ik met Acis maak lijkt nu zo anders te zijn. Ze lijken killer en duisterder dan normaal. We lachen wel, maar vreugdeloos wat mij krampen in mijn onderbuik geeft. Misschien komt het door de nostalgie die ik leid of ik krijg puur heimwee naar mijn oude leven. Ik heb nooit gedacht dat ik mijn ouders zo erg zou gaan missen, net als mijn oude leven- onze oude levens.

Ik wist niet meer of er minuten voorbij gingen of juist uren, maar ik hoorde Acis opstaan wat een teken was dat het klaar was. Ik had het niet eens door dat ik al die tijd met mijn ogen gesloten tegen de deur aan leunde, of ik sliep gewoon. Ik opende mijn ogen om vervolgens Acis in de verte te zien staan. Hij had een doodskop als tatoeage: iets wat hij zelf geschetst had. Terwijl ik naar de tatoeage staarde, wreef ik ongewild met mijn eigen duim over mijn bicep. Ooit wilde ik zo graag een tatoeage op mijn biceps, nu nog steeds eigenlijk. Maar het voelde simpelweg zo verkeerd. Maar alsnog: die doodskop van Acis was werkelijk onwijs cool en.. ergens wil ik het ook heel erg graag.
'Wat? Geen "Fuck Gregory"?' Vroeg ik dan met de meest serieuze toon mogelijk hoewel ik een kleine grijns niet kon onderdrukken en probeerde er wat vreugde in te zetten.

---

"People aren’t always going to be there for you, that’s why you learn to handle things on your own."

---

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Ivy Lavan Trent. Op een bankje met Aiden 'Het komt goed. Als er niet zo vaak gevochten wordt. Probeer met de Rovers hierover te praten of negeer ze gewoon.' Ik rol met mijn ogen en schud mijn hoofd meteen. Met de Rovers valt niet te praten. 'Ze zijn niet zo slecht als je ze eenmaal goed kent.' Ik snuif kort en kijk even naar Aiden opzij. Meent hij dit serieus?       'Er valt niet met ze te praten, Aid,' brom ik geërgerd en ik sla mijn armen over elkaar heen. Aiden is een goede vriend van me, maar hij neemt het op voor de Rovers en niet voor mij. Jezus. Ik wend mijn blik van hem af, mijn mond is een dunne streep geworden en ik ben echt not amused. Ik zucht eens diep en ik kijk weer naar de jongen naast me. 'Je weet dondersgoed dat we elkaar niet liggen, Aiden. Misschien zou je Genevieve nog zo gek kunnen krijgen, maar ik ga echt niet met hangende pootjes naar ze toe!' Ik ben echt kwaad, al weet ik niet zo goed waarom. Aiden blijft altijd rustig, maar ik wind mezelf zo snel op om kleine dingen. Het is een slechte eigenschap, maar op het moment kan ik me echt niet inhouden. Alles komt eruit en ik haat het. Ik staar naar mijn handen, mijn nagels zijn helemaal afgebeten en ik zucht diep waarna ik mijn gezicht in mijn handen verberg. Verdomme, wat een rotzooi.

"I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."

vrij kort want ik heb geen inspiratie.

[ bericht aangepast op 10 juli 2016 - 22:06 ]

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

---

---

'Er valt niet met ze te praten, Aid,' bromde ze met een woeste ondertoon waardoor ik haar zijdelings aankeek.
'Je weet dondersgoed dat we elkaar niet liggen, Aiden. Misschien zou je Genevieve nog zo gek kunnen krijgen, maar ik ga echt niet met hangende pootjes naar ze toe!'
Ze klonk nu echt woest, en eerlijk gezegd wist ik niet waarom. Ze was over-reacting en werd boos terwijl dat helemaal niet hoefde. Maar alsnog bleef ze een vriendin en mijn enige vriend, misschien moet ik gewoon mijn mond houden zodat ik het niet weer verpest. Ik zuchtte maar zachtjes en schudde met mijn hoofd.
'Oké,' zei ik maar zachtjes en keek weg.
'Oké, ik zeg niets meer. Maar alsjeblieft Ivy, als je niet met ze wilt praten.. negeer ze dan gewoon.'
Ik keek haar aan en liet mijn masker voor even vallen en staarde haar met een lichtte verdriet in mijn blik aan.
'We hebben op dit moment grotere problemen dan de ruzie tussen jullie en de Rovers,' murmelde ik zachtjes. Nog geen minuut later voelde ik een nattigheid op mijn voorhoofd. Het duurde maar even voordat ik erachter kwam dat het langzamerhand begon te regenen. Het regenen veranderde al snel in stormen en voordat ik het wist, stonden we onder een zware regenbui. Ik schoot overeind en gooide mijn capuchon over mijn hoofd voordat ik Ivy ook overeind trok. Mijn blik gleed nog langs de straat waar we stonden voordat mijn ogen op de tatoeage shop vielen die tegenover ons stond.
'Misschien word het tijd om te gaan,' zei ik dan luiddop en liep naar de enige winkel toe wiens deur open stond met de hoop dat Ivy mij achtervolgde.

---

"What are you so afraid of?"

---

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

---

"Hey! Jullie gedragen jullie als een bende kleuters hier. Wat zouden jullie moeders en vaders hiervan denken? Alleen maar een bende onvolwassenen die ruzie maken om niets, het enigste waar wij ons dit moment op moeten focussen is ervoor zorgen dat er niet meer doden vallen. Dus ik stel voor dat iedereen even zijn mond toehoudt en gewoon luistert naar wat de regering ons zegt. Begrepen?"       Ik kijk trots toe naar wat Saide te zeggen heeft en knik erbij. Ik heb totaal niet door dat mensen me aan het aanstaren zijn. Pas als Saide het podium verlaat merk ik het. Hij verdwijnt in de mensenmassa achter me terwijl ik om me heen kijk en vervolgens naar Gen. Ik denk dat ik iets gemist heb, dat sowieso. Al snel heb ik door dat zij ook naar mij kijkt, maar niet zo overduidelijk. Ik draai me om als het begint te spetteren, de zon heeft langzaamaan plaatsgemaakt voor donkere wolken zonder dat ik het merkte. Maar Saide zie ik niet meer, ik ben hem kwijt. Het is ook wel duidelijk dat het harder gaat regenen en in de verte klinkt het geluid van de donder.       In een opwelling stap ik langs de laatste mensen die voor me staan heen en reik naar de hand van Genevieve. Ik weet hem vast te pakken en trek haar van het podium af, tussen de mensen, hoewel die ondertussen ook het plein verlaten door de regen en de naderende donder. Ik lach naar haar, maar zeg niks als ik haar meetrek en begin te rennen. Groot en deels om weg te rennen voor de regen, maar ik laat haar hand niet los. Ik stop pas met rennen als we onder het afdakje van een winkel staan.       "Ik was vergeten hoe slecht mijn conditie wel niet is," hijg ik lachend.       Mijn zonnebril, die ik nog steeds op heb, zit onder de water spetters. Ik doe hem af, nodig heb ik hem toch niet meer, en stop hem in mijn broekzak. Mijn hand haal ik door mijn vochtige haar zodat het weer terug naar achteren zit, zoals altijd.

---

Your make-up is terrible

GENEVIEVE      TRENT [ zhahn-vee-EV ], 20 “ For beautiful eyes, look for the good in others; For beautiful lips, speak only words of kindness—— and for poise, walk with the knowledge that you are never alone. “ De donkere wolken zweven uiteindelijk boven de menigte die bijeengekomen is om met elkaar te overleggen hoe het verder moet in deze situatie. Het zorgt er al snel voor dat sommigen verdwijnen, al vraagt Genevieve zich af of het vanwege hen is of vanwege het slechte weer opeens. Hiervoor schenen de mensen er namelijk ook al de pest in te hebben. Als Dante eindelijk opgemerkt heeft dat ze naar hem kijkt, glimlacht ze zwakjes. Eigenlijk heeft ze geen flauw idee wat ze ervan moet vinden. Aan de ene kant is ze enthousiast dat ze hem weer ziet, anderzijds is ze in de war over de tijd dat ze elkaar niet gesproken hadden. Ze hebben elkaar immers niet gecontacteerd en het maakt haar een beetje boos, al zal ze dat niet toegeven aan zichzelf. Natuurlijk heeft zij ook de stap kunnen zetten, maar Genevieve is nogal ouderwets daarin en gelooft erin dat — als hij haar echt zou missen — wel op z’n minst een berichtje had gestuurd. De lichte spetters op haar wangen laat de jonge vrouw even met haar ogen knipperen en naar de onheilspellende lucht boven haar kijken. Ergens in de verte klinken er enkele klappen, wat duidt op onweer.

In plaats van weg te rennen, zoals elke persoon hier, begint ze lichte aanstalten te maken rustig weg te lopen. Dit komt echter eerder door het feit dat ze enkele weken geleden haar enkel had verstuikt doordat ze in het bos was gestruikeld. Ze kan er wel enigszins normaal op lopen, steeds beter de afgelopen paar dagen, maar ze voelt het nog altijd en wilt het voor de zekerheid toch even rustig aan doen. Ten minste, dat is haar plan geweest totdat er naar haar hand werd gereikt en ze plotseling werd meegetrokken. Met een verbaasd gilletje laat ze automatisch al weten in wat voor staat ze zich bevindt, eveneens doordat ze het dus wel op een rennen moet zetten. Hij lacht naar haar, wat Gen toch even zwak in de knieën laat voelen— zijn lach heeft altijd iets gehad immers, ondanks het gegeven dat ze hem de les wilt lezen. Ze stoppen pas als ze onder een afdakje staan van een winkel. Nu voelt ze pas werkelijk hoe de regendruppels door haar bruine haarlokken glijden en een vreemd gevoel achterlaten, eveneens met de druppels op haar kleding.       “Ik was vergeten hoe slecht mijn conditie wel niet is,” hijgt hij lachend. Nu het erop aankomt, weet ze niet hoe ze hem moet begroeten. Een knuffel, kus? Een klap omdat hij niets van zich had laten horen? Het is maar goed dat ze zo’n vredelievend persoon is, dat laatste gaat te ver. Toch wilt ze haar ongenoegen wel duidelijk laten blijken dus staart ze, als hij zijn zonnebril heeft afgezet, aan op een manier die hij maar al te goed moest kennen. Dit gaat voor enkele seconde zo door, dan opent ze haar mond.       “Is je telefoon kapot?” vraagt ze hem, in haar ogen een onderzoekende blik, “Heb je een nieuwe nodig?” Even zucht ze, schudt met haar hoofd en knijpt hem dan plagend in zijn bovenarm met een brede glimlach.       “Waarom ben je teruggekomen? Je hebt niet bepaald een goede timing, Dante Morrison.” Veel vrouwen hadden een uitdagende, nogal speelse toon die ze zouden kunnen aanwenden, bij Genevieve echter heeft het een charmante ondertoon. Er klinkt weer wat gedonder, ditmaal dichterbij dan voorheen. De klappen zijn hard en de regen doorweekt iedereen die nu nog buiten staat. Ze kijkt er even naar voor ze zich opnieuw naar Dante wendt met een nieuwsgierige blik in haar poelen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ivy Lavan Trent. Op een bankje met Aiden 'Oké. Oké, ik zeg niets meer. Maar alsjeblieft, Ivy, als je niet met ze wil praten... negeer ze dan gewoon.' Ik kijk naar hem op en zie een zweem van verdriet over Aidens gezicht glijden. Ik weet dat ik een opvliegend karakter heb, maar hij verdient het niet. 'We hebben op dit moment grotere problemen dan de ruzie tussen jullie en de Rovers,' voegt hij eraan toe en ik zwijg nog altijd. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik weiger altijd om toe te geven dat ik het een keer bij het verkeerde eind had.       Ineens voel ik druppels uit de lucht vallen en ik kijk op. Donkere wolken hebben zich boven onze hoofden gevormd en ik zucht diep. Typisch, dit. De zachte regen verandert langzaam maar zeker in een harde regenbui en Aiden springt overeind, waarna hij me omhoog trekt. Ik draag slechts een jurkje met een jasje erover, dus erg waterdicht is het niet.       'Misschien wordt het tijd om te gaan,' zegt hij en hij begint te lopen. Ik volg hem meteen even en ik stap al snel de tatoeagewinkel in. Ik lach toch kort als ik naar Aiden kijk en mijn hoofd schud. 'Typisch,' grinnik ik even.       Ik draai me om naar de winkel maar mijn glimlach betrekt meteen als ik zie wie er staat: Acis en Julian. Twee Rovers. Verdomme. Ik snuif eventjes en sla mijn armen over elkaar, waarna ik naar de Rovertelgen kijk. Moet dit? Serieus? Ik zucht diep en rol met mijn ogen. Ja hoor, ik vind dit zo typisch! Altijd gebeurt dit. Ik haat ze, ik haat die Rovers. Het is verschrikkelijk dat we in hetzelfde schuitje zitten. Ook zij zijn mensen verloren, natuurlijk, maar ik vind het moeilijk om te accepteren.

"I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

Als Gen me aanstaart, sluit ik mijn mond wijselijk. Ik ken die blik, ze is ergens helemaal niet blij mee en dan kan ik maar beter luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Waarschijnlijk is dat gewoon een automatische reactie die ik heb overgehouden aan onze relatie. Het duurt enkele seconden tot ze zegt wat er mis is, ik kan het zelf zo niet uitvinden.       "Is je telefoon kapot?" vraagt ze en ik vraag me af of ze het sarcastisch bedoeld, of het meent. Ik wil mijn mobiele telefoon al uit mijn broekzak vissen om ernaar te kijken. "Heb je een nieuwe nodig?"       Even zucht ze, schudt met haar hoofd en knijpt me dan plagend in mijn bovenarm met een brede glimlach. Ik kijk vooral even verward, tot ik het snap en opgelucht ben dat ze niet zo boos lijkt te zijn. Volgens mij is ze niet blij dat ik niks van me heb laten horen. Terwijl ik juist niet wanhopig eenzaam wilde lijken en deed alsof ik een leven had in New York. Ik grijns een tikkeltje ongemakkelijk naar haar.       "Waarom ben je teruggekomen? Je hebt niet bepaald een goede timing, Dante Morrison," klinkt het charmant uit haar mond, waarna ze hem nieuwsgierig aankijkt.       "Trouwdag van mijn ouders," antwoord ik eerlijk. "Ik zou morgen weer terug vliegen, maar volgens mij gaat dat ook niet door. Maar zo'n slechte timing is het niet, want jij bent er!"       Ik knipoog plagerig naar Gen met een scheve grijns op mijn gezicht en hou maar voor mezelf dat ik niet van plan was om iemand te laten weten dat ik hier ben. De donder klinkt luider en het lijkt harder te regenen dan eerst. De lucht is zo donker dat ik me afvraag of het nog de rest van de dag zal regenen.       "Hé Gen, wil je het erop wagen en naar mijn huis rennen? Ik wil hier niet de hele dag blijven schuilen," opper ik. "We kunnen ook in de regen in de hottub zitten."

---

Your make-up is terrible

“Wat nou als we beiden “Fuck Gregory” op onze voorhoofd kunnen laten tatoeëren? Dat zou wel gaaf zijn. Mag jij het lettertype kiezen. Like real brothers.” opperde Julian plagend waardoor een lach over Acis’ lippen rolde. Hij zag nog net hoe Jules hem een knipoog toewierp voordat Alexis foeterde dat hij moest stoppen met lachen en gewoon stil moest blijven liggen. Door zijn lach ging immers zijn borstkast iets sneller op en neer waardoor het voor de jongeman moeilijker werd om de lijnen correct te tekenen. Acis keek betrapt - met een vleugje onschuld - naar zijn broer waarna hij bedachtzaam zweeg en naar het plafond keek. Terwijl hij een zacht brandend gevoel voelde op de linkerkant van zijn borstkast, door de naald die de hele tijd er overheen kraste, dwaalden zijn gedachten af naar Pretty Lake. Hoe moest het verder? Hoe moesten zij – kinderen die nauwelijks besef hadden van wat de echte wereld ooit had ingehouden – dit alles oplossen? Nog belangrijker: zou hij sterven binnen drie maanden? Of zouden ze op tijd een geneesmiddel vinden zodat hij nog kon leven? Hij kon toch niet zomaar zijn broers en zusje achterlaten. Zeker Julian niet. Die jongen zou er kapot van zijn. Hij had met eigen ogen gezien hoe Jules had gereageerd op de dood van hun ouders – gebroken, verslagen maar vooral met een knagend schuldgevoel dat met de dag groter leek te worden. Hij wist niet hoe hij ooit zijn broer moest achterlaten, dit zou de druppel zijn voor Julian. Acis zelf koesterde ook veel angst voor zijn dood. Hij probeerde zich erop voor te bereiden – proberend om vrede met de situatie en met zijn dood te nemen maar al zijn pogingen waren tevergeefs. Hij wilde niet dood, mede door de angst die het hem inboezemde. Hij zou er nooit klaar voor zijn.
“Klaar!” Alexis’ stem haalde hem na een uurtje uit zijn diepe put van gedachten. Hij knipperde even verdwaasd met zijn ogen waarna hij zijn jeugdvriend aankeek, die hem een trotse blik schonk. Hij stond op, liep naar de spiegel in de hoek van de zaak en aanschouwde de prachtige doodskop – de ene helft versierd met krullen en frullen die het leven moesten voorstellen en de andere kant volledig zwart en kil. Bij het zien van de tatoeage voelde Acis enkele rillingen van geluk over zijn ruggengraat lopen. Zijn manier om de dood van hun ouders te verwerken en ze te herdenken was nu prachtig op zijn hart getatoeëerd. Hij draaide zich om en zag hoe Julian naar de prachtige tatoeage op zijn borst staarde terwijl hij met zijn duim over zijn biceps wreef. Acis wist dat zijn jongere broer ook graag een tatoeage wilde nemen maar er spijtig genoeg nog nooit het lef voor had gehad.
“Wat? Geen “Fuck Gregory”?” Hij keek zijn jongere broer lachend aan waarna hij zijn schouders ophaalde. “Nee. Als we samen een tattoo nemen dan zal het toch nét iets gesofisticeerder zijn dan de naam van dat verwende nestje.”
Op het moment dat hij de naam Trent nog maar had uitgesproken zag hij hoe Aiden snel de tattoewinkel instapte. Hij had nog niet in de gaten gehad dat er zich een onweer over Pretty Lake had getrokken. Hij opende zijn mond, klaar om hem te begroeten, toen een tweede persoon het winkeltje betrad. Ivy Trent. Uiteraard. Hoe kon het ook anders? Acis keek even waarschuwend naar zijn broer, alsof hij wilde zeggen dat deze zich koest moest houden, waarna hij het snuivende meisje en Aiden aankeek. Nou aan een attitude had ze duidelijk geen gebrek. Toen ze haar armen over elkaar sloeg, diep zuchtte en rolde met haar ogen was het nogmaals in Acis’ ogen duidelijk dat Ivy Trent slechts een klein meisje was dat dacht dat ze de wereld kon veroveren met haar arrogante gedrag en haar grote mond.
Hij besloot om het simpelweg te negeren waarna een simpele ‘hallo’ over zijn lippen rolde, naar niemand in het bijzonder, waarna hij nogmaals een vluchtige blik in de spiegel wierp en zijn tatoeage aanschouwde. Het was akelig stil in het winkeltje, alsof elk woord ervoor zou zorgen dat de hel zou losbreken.
“Slecht weer buiten, he.” zei hij dan ook maar om de stilte te verbreken. Hij zou zich niet meteen verlagen naar het niveau van Ivy en hij zou er ook persoonlijk voor zorgen dat zijn jongere broer dit ook niet deed. Ze waren misschien wel dieven, mensen die weinig hadden, het zogenaamde uitschot van de straat – maar nooit zou hij het vertikken dat zijn familie zich zou gedragen als een stelletje hersenloze assholes. Hij liep vervolgens weer naar de ligtafel, nam zijn zwarte t-shirt ervan af om hem daarna voorzichtig weer over zijn hoofd te trekken.

Even snel gepost omdat het de volgende dagen iets moeilijker gaat worden om te posten. :'D

[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 22:18 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

---

---

---

'Nee. Als we samen een tattoo nemen dan zal het toch nét iets gesofisticeerder zijn dan de naam van dat verwende nestje.'
Ik had geen tijd om een antwoord terug te zeggen en twee personen stormen langs mij de zaakje in. Als eerst zag ik Aiden en wilde hem net begroeten tot ik een vrouwelijke figuur achter hem zag staan. Toen Aiden zich omdraaide en ons met een haast geschrokken blik aankeek, zag ik dat Ivy Trent erbij stond. Ik voelde de bloed al gauw in mijn lichaam stollen en toen ik net mijn mond open wilde gaan trekken, zag ik de blik van mijn broer die mij waarschuwend aankeek. Met een kleine zucht keek ik weg en perste mijn lippen nog op elkaar. Oké.. wij, de Rovers, zochten wel vaker ruzie bij de Trent. Maar dat betekend niet dat we een complete ruzie-zoekers zijn.
'hallo,' hoorde ik mijn broer nog mompelen waardoor ik hem weer aan keek.
'Slecht weer buiten, he.'
en zo te zien Is de slechte weer ook naar binnen gekomen, dacht ik met een kleine grijns. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en liep de winkeltje zelf verder in.
'Heel erg echt, ja,' murmelde ik maar en wierp te Trent een blik toe.
'Hopelijk zijn jullie niet getroffen door het bliksem ofzo.' Hopelijk was de sarcasme te horen in mijn stem, hoewel ik het juist niet liet horen, for the sake of my brother.
'Nee..' horde ik Aiden vervolgens zachtjes zeggen voordat de jongen op de stoel naast hem ging zitten voordat hij bijna twijfelend "heei,' naar Acis murmelde. Ik snapte deze joch nooit. Hij is bevriend met Acis wat goed Is, maar ook met Ivy waardoor ik hem al meteen haat. In principe heb ik nooit echt normaal met Ivy kunnen praten maar haat haar wel gelijk omdat haar achternaam toevallig "trent" is wat mij een kleine, stomme gevoel geeft. Maar dat negeer ik gewoon.

---

"People aren’t always going to be there for you, that’s why you learn to handle things on your own."

---

[Super snel getypt want ik heb hoofdpijn en moet nog voor vele andere Rpg's posten :') ik heb Aiden hier ook in verwerkt dus voor zijn post hoef je niet te wachten. Ugh, wat is het toch vreemd om een kleine stukje met jouw eigen personage te rpg'en..]

[ bericht aangepast op 19 juli 2016 - 1:11 ]

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Zijn ogen hadden nog altijd eenzelfde mooie kleur als Genevieve zich herinnerde, en in combinatie met de verschillende expressies raakte ze altijd nieuwsgierig naar meer. Zelfs nu nog. Dante’ karakter ging, verbazingwekkend genoeg, goed samen met die van haar. Misschien was een belangrijk gedeelte ook wel dat ze elkaar van vroeger kenden.
De beduusde blik die in zijn kijkers te bemerken waren toen Genevieve hem de vraag stelde, liet haar bijna lachen—— het zag er immers vermakelijk uit. Hij reageerde er niet met woorden op, maar zodra hij het scheen te begrijpen, grijnsde hij een tikkeltje ongemakkelijk richting haar. Ze vroeg zich af wat de reden zou zijn voor zijn afwezigheid, om niet even te peilen hoe het ging. Al lag het niet in haar karakter om door te blijven drammen om zoiets, ze was blij dat ze hem nu weer zag, maar misschien zou ze later wel wat laten vallen erover. Het lag een beetje aan het gesprek wat ze dan zouden hebben.
      “Trouwdag van mijn ouders. Ik zou morgen weer terug vliegen, maar volgens mij gaat dat ook niet door. Maar zo’n slechte timing is het niet, want jij bent er!” Hij gooide er een plagende knipoog bij met zijn welbekende scheve grijns, wat haar uiteindelijk toch liet lachen. Ze haalde haar slanke vingers door de lange bruine haarlokken die ze over haar schouder had gedrapeerd, om hem daarna met een opgetrokken wenkbrauw aan te kijken.
      ‘Het flirten heb je niet verleerd, Dante,’ glimlachte ze, ‘maar vergeet niet dat ik je vriendin ben geweest en hier dus niet intrap. Al waardeer ik het compliment nog altijd, natuurlijk.’ Ze wist vrijwel zeker dat hij het volgende niet erg zou vinden, dus zette ze haar actie door om haar armen rondom zijn middel te slaan. Zo kon ze hem in een knuffel trekken, die had ze nu wel nodig immers. Stiekem zat ze nog altijd met wat er tijdens de toespraak gebeurde in haar maag, al wilde ze dat niet te hard opnoemen.
      ‘Hé Gen, wil je het erop wagen en naar mijn huis rennen? Ik wil hier niet de hele dag blijven schuilen. We kunnen ook in de regen in de hottub zitten.’
Even keek ze hem fronsend aan. Ze vroeg zich af of dat wel zo’n goed plan was, voornamelijk door wat er nu allemaal aan de hand was en wat er van haar verwacht werd. Ze wilde immers niemand teleurstellen. Anderzijds zou het een goed moment zijn bij te praten, wat ze nu wel nodig had, gewoon een maatje waar ze haar gedachten bij neer kon leggen.
      ‘Oké,’ stemde ze zachtjes mee in, nog duidelijk aan het nadenken vanwege haar bedachtzame blik, ‘maar jij maakt warme chocolademelk en je vertelt me leuke verhalen,’ besloot ze uiteindelijk. ‘We kunnen ook altijd naar mijn huis gaan, daar heb ik tenminste een zwempak die ik aan kan trekken.’
Na zijn antwoord waagde ze het er maar op en begon zachtjes door de regen te rennen, haar jack had ze over haar hoofd getrokken om toch nog enigszins beschut te zijn.

[ bericht aangepast op 21 juli 2016 - 23:20 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[ bericht aangepast op 22 juli 2016 - 16:57 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

Genevieve haalt haar slanke vingers door de lange bruine haar en kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, nadat ze om mijn woorden moest lachen. Ik grijns iets breder, maar nog altijd zo charmant als ik kan.       "Het flirten heb je niet verleerd, Dante," glimlacht ze, "maar vergeet niet dat ik je vriendin ben geweest en hier dus niet intrap. Al waardeer ik het compliment nog altijd, natuurlijk."       "Wás is het keywoord," grap ik.       Ze slaat haar armen om me heen en knuffelt me. Met een glimlach sla ik mijn armen ook om haar heen, een knuffel van haar vind ik nooit erg. Ik ben allang blij dat ze me nog wel wilt knuffelen, want eigenlijk ben ik best een klootzak geweest. Ze ruikt lekker. Als ze me weer loslaat, vraag ik of ze meegaat naar mijn hottub, wat voor een frons op haar voorhoofd zorgt.       "Oké," stemde ze ermee in, tot mijn verbazing, hoewel ze een bedachtzame blik in haar ogen heeft, "maar jij maakt warme chocolademelk en je vertelt me leuke verhalen. We kunnen ook altijd naar mijn huis gaan, daar heb ik tenminste een zwempak die ik aan kan trekken."       "Vooruit dan maar, laat ik eens de echte heer spelen," antwoord ik lachend.       Gen woont verder dan ik en ik vraag me af of we nog wel terug naar mijn huis gaan als we daar eenmaal zijn. Niet dat het mij heel veel uitmaakt. Ze trekt haar jack over haar hoofd en begint zachtjes te rennen, waarop ik haar volg. Mijn haar is toch al nat, dus veel maakt het niet uit. Ik heb ook geen jas of iets dergelijks bij me, want toen ik wegging was het nog prima weer. Helaas kan het soms behoorlijk snel weer omslaan en ik baal wel dat ik zo zomers gekleed ben op het moment.       Als we bij Genevieve thuis aankomen, volg ik haar naar binnen door de voordeur. Haar huis is aanzienlijk groter dan die mijne, hoewel ons gezin nooit arm geweest is. Zij waren gewoon altijd zo rijk. Ik wil opperen dat we bij haar blijven omdat ik geen zin heb om terug te lopen door de regen als ik plotseling geluid hoor vanuit de woonkamer. Het is waarschijnlijk één van haar broers of zussen, die ik ook al in geen tijden meer gesproken heb, dus loop ik de ruimte in. Daar zie ik Gregory op de grond zitten, maar ik kan niet zien wat hij aan het doen is.       "Yo, Greg," begroet ik hem als ik op hem afloop.       Als ik dichterbij kom, ruik ik de alcohol en enkele seconden later zie ik dat hij iets aan het opruimen is. Zijn dat scherven? Naast hem staat een fles wijn en dan valt me het bloed op. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar ik kniel meteen naast Gregory neer en pak zijn handen vast, zodat de scherven uit zijn handen vallen. Zijn handen zitten onder het bloed       "Jezus man, wat is er aan de hand?" vraag ik. "Dat moet je niet oprapen met je handen. Laat Genevieve dat maar doen, dan spoelen wij je handen even af." Ik draai me om zodat ik naar Genevieve kan roepen. "Haal jij het stoffer en blik even?"

---

Your make-up is terrible

      ‘Wás is het keywoord,’ brengt hij met zijn plezierige toon uit, iets waar ze wijselijk genoeg niet op reageerde. Eerlijk gezegd, wist ze ook niet wat ze ervan moest doen. Ze waren er allebei over uitgekomen dat een relatie niet ging lukken zodra hij naar New York zou gaan voor zijn studie. Het was ook nergens om over te huilen, ze hadden pas enkele maanden met elkaar, al had ze het vanzelfsprekend wel fijn gevonden als dat wat langer had geduurd. Daarbij, ze vond het verfrissend dat hij net zo ambitieus was en zijn studie serieus aanpakte, dus kwalijk nam ze hem niet. Ondanks het gegeven dat ze niet wist hoe hij daar te werk ging, vond ze het al een heuse stap dat hij dit sowieso genomen had.
      Na het hele gedoe over de hottub vermeldde ze hem maar dat ze ook naar haar huis konden gaan. ‘Vooruit dan maar, laat ik eens de echte heer spelen.’ Genevieve kon hem niet heel anders zien dan de lachende jongeman die, hoewel hij het op zijn gemakje deed, erg gemeend kon zijn. Al vroeg ze zich stiekem wel af hoe het nu zat in hun relatie, zouden ze dit uit moeten praten? De jonge vrouw heeft niet veel relaties gehad, naast Dante nog maar één hevige zomerliefde en dat telde ze niet bepaald mee. In plaats daarvan bracht ze haar tijd eerder door in het asiel en aan haar studie, dat waren voor haar de belangrijkste prioriteiten. Hierom had ze niet veel aandacht besteed aan andere zaken, waaronder vriendschappen en / of relaties.
Ze renden door tot ze bij haar thuis aankwamen, toen stopte ze tot ze voor de deur stond. Gelukkig hebben ze een afdakje en stonden ze droog, al maakte het toch al niet veel meer uit. Genevieve haalde een hand door haar natte lokken en kneep ze uit voor ze naar binnen stapte, waarna ze de deur achter Dante’ kont dichtdeed. Haar jasje was het meest nat vanwege de regen, dus was ze al bezig deze uit te trekken tot ze een geluid vanuit de woonkamer hoorde. Dante moest het ook gehoord hebben, want hij liep direct de desbetreffende ruimte in. De jonge vrouw trok eerst het kledingstuk uit om het aan de kapstok te hangen, maar bij nader inzien kon het beter in de was gegooid worden, dus legde ze het op het dichtstbijzijnde kastje neer voor later.
      Eigenlijk wilde ze net naar de twee toelopen als ze hoort wat Dante zegt en haar moederlijke instincten de kop opsteken. ‘Haal jij het stoffer en blik even?’ Ze had nog pas net twee stappen de ruimte ingezet voor ze zich zuchtend, duidelijk onaangenaam, omkeerde om de spullen te halen. Zodra ze het had, ruimde ze de troep op, legde het stoffer en blik netjes weg en mengde zich vervolgens tussen de twee. Haar aandacht ging volledig naar Greg toe en terwijl ze de EHBO doos al te pakken had, duwde ze Dante praktisch gezien aan de kant om haar broertjes hand te verzorgen.
      ‘Dit kan een vrouw beter doen,’ mompelde ze nog als excuus voor Dante, om zich daarna op Greg te richten. ‘Dit moet verzorgd worden voor het infecteert.’ Ze blikte even naar hem om hem te peilen. Hij rook naar alcohol en in zijn ogen was verdriet te zien. Het was eigenlijk best snel klaar, Dante had het al afgespoeld met water dus was dat niet meer nodig. Genevieve smeerde er zachtjes een zalf op en verbond zijn hand zorgvuldig, al liet ze deze niet direct los.
      ‘Gregory. . .’ begon ze aarzelend, ‘wil je erover praten?’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ivy Lavan Trent. In de tattooshop / op weg naar huis 'Slecht weer buiten, hè,' zegt Acis na een korte begroeting en een wat ongemakkelijke stilte die tussen ons valt. Ik weet dat Aiden bevriend is — als je het zo kan noemen — met Acis, een Rover. Ik wil het niet weten, verdomme.       'Hopelijk zijn jullie niet getroffen door de bliksem, of zo,' hoor ik Julian mompelen en ik rol wederom met mijn ogen. Wat een vervelend joch is hij ook, gadverdamme. Ik mag hem nog minder dan de rest.       'Nee...' antwoordt Aiden zacht en ik zucht kort. Ik leun tegen de deur aan en kijk naar buiten. Nog altijd regent het hard. Moet ik kiezen tussen nat regenen en hier met die twee Rovers staan? Ugh, wat heb ik toch misdaan dat ik dit verdien? Ik staar naar de drie jongens en ik haal mijn hand door mijn lagen haren, die wat nat zijn geworden door de regenbui die op onze kop kletterde. Gelukkig waren we nog op tijd binnen, voor het echt hard begon te regenen.       'Ik ga naar huis,' zeg ik dan simpel en ik laat mijn ogen nog kort over Acis glijden. Met zijn neusringetje ziet hij er stoerder uit dan zijn broertje Julian, maar het kan me niet schelen hoe ze eruit zien: ik mag ze niet. Heel simpel.       Kort kijk ik naar Aiden, die me toch wat hulpeloos aanstaart. Ik kan niet aardig doen tegen deze twee. Ik kan het gewoon niet! Ik haal mijn schoudres op en ik trek de deur open, waarna ik de regen alweer hard neer hoor kletteren. Ik word liever even nat dan dat ik nog een paar seconden langer in het gezelschap van deze verschrikkelijke jongeren ben.       De deur valt hard achter me dicht als ik die loslaat en meteen begin ik te rennen, op weg naar huis. Ik neem de route waarbij de straten zijn 'schoongemaakt', zo goed als. Ik wil geen lijken tegenkomen, die langzaam wegspoelen in de harde regen. Ik vind het verschrikkelijk dat ik ze heb moeten zien, dat ik ze zag sterven, verder heb ik er geen behoefte aan. Ik open de voordeur met mijn sleutel en en meteen spring ik naar binnen toe, waarna ik de waterdruppels uit mijn haar schud en mijn oren spits als ik stemmen hoor. Ik herken meteen die van Gen, maar er zijn er nog twee bij... Gregory kan ik uiteindelijk onderscheiden, en als ik de keuken in loop, herken ik ook Dante. Ik kijk verbaasd naar Gregory, die met een fles drank in zijn hand zit.       'Wat is hier gebeurd?'

"I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."

[ bericht aangepast op 27 juli 2016 - 20:37 ]

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.