• In het stadje Pretty Lake wonen 8,243 inwoners, waarvan 1,000 onder de tweeëntwintig.
    Wanneer een mysterieus virus uitbreekt, sterven binnen drie dagen alle inwoners die ouder zijn dan tweeëntwintig, waardoor kinderen en jongeren ineens op zichzelf staan. Hun ouders, broers, zussen, ooms, tantes, opa's en oma's zijn overleden en de stad is nu van hen. Zij moeten alles op orde houden, maar wat weten kinderen en jongeren nou van orde? Wanneer de regering er achter komt besluiten ze Pretty Lake in quarantaine te zetten. Het dorp wordt afgezet met een hek, met daarlangs militairen, zodat er niemand het dorp in of uit kan.
    Al snel beginnen de kinderen en jongeren zich gevangen te voelen en willen ze er weg, maar ondertussen is er ook nog een strijd tussen twee families. Dit begint al snel uit de hand te lopen en het kleine beetje orde dat er is, verdwijnt. Het dorp begint een ravage te worden en langzaam veranderd het in een, wat lijkt, oorlogsgebied. De regering zend berichten uit naar de mobieltjes, televisies, tablets etc. met de mededeling dat ze bezig zijn met een onderzoek naar het mysterieuze virus, maar wat de kinderen en jongeren niet weten is dat de regering hier achter zit...

    - Pretty Lake
    - 21 mei, 2016
    - Dag 6
    - Populatie 998


    Personages:
    7 - 16
    SadTech | Sammy Davidson | 16 | 1.4
    Lisadragonrider | Lily Harrison | 12 | 1.6
    tapette | Renesmee Wakefield | 10 | 1.4
    17 - 21
    Assassin | Dante Morrison | 21 | 1.2
    Aerate | Saide Kyan | 20 | 1.5
    Panix | Realene Volkov | 18 | 1.6
    SphinxX | Aiden Harrison | 18 |
    shairell | Dakota Volturi | 17 | 1.7
    Familie Rover: 4/4
    Anakin | Acis Rover | 21 | 1.3
    ANTI | Arabella Rover | 19 | 1.4
    tapette | Vincent Rover | 17 | 1.4
    SphinxX | Julian Rover | 18 | 1.6
    Familie Trent: 3/3
    SadTech | Gregory Trent Jr. | 19 | 1.2
    Miall | Ivy Lavan Trent | 18 | 1.5
    Morticia | Genevieve Trent | 20 | 1.4


    Invullen:
    Naam:
    Leeftijd: (zie personages voor leeftijden)
    Uiterlijk:
    Innerlijk: (steekwoorden is in principe genoeg)
    Relaties:
    Extra's: (schrijf hier bijvoorbeeld waar je personage woont, hoe het gezin was, wat zijn/haar hobby's zijn etc.)

    Informatie:
    • Er is een ruzie gaande tussen twee families: De Trents en de Rovers. Dit is vooral omdat de Rovers familie niet veel geld hebben en daarom allerlei dingen stelen en de Trents de 'bazen' van het dorp zijn. Het is dus een machtsspelletje dat de twee families met elkaar spelen en dit heeft invloed op het dorp zelf tijdens deze 'crisis'. (Wil je een Trent of Rover spelen? Vraag dit dan. Er is een limiet op het aantal familieleden).
    • Om het dorp heen is een groot elektrisch hek geplaatst. Hierlangs staan militairen die ervoor zorgen dat niemand Pretty Lake in en uit komt. Later in het RPG zal de stroom uitvallen, waardoor het hek ermee stopt en de bewakers verdwijnen, maar ontsnappen is nog niet mogelijk aangezien er overal mijnen liggen. Ik zal melden wanneer dit gebeurd.
    • Zodra iemand de leeftijd van tweeëntwintig aantikt, zal deze dezelfde dag nog sterven. Wanneer is een raadsel.
    • Later in het RPG is het mogelijk nog extra rollen aan te maken, omdat er een situatie voor gaat doen. Dit zal tijdig worden uitgelegd!

    Regels:
    Er is geen minimum aantal woorden, maar schrijf wel een redelijk stukje[bijv. 50 woorden] zodat andere ook inspiratie kunnen opdoen voor hun post
    • Er is geen limiet aan de totale personages (op de twee families na)
    Je mag meerdere personages, maar denk er wel aan dat je ze niet gaat verwaarlozen
    Probeer wat meer verschillende leeftijden te gebruiken!
    • OOC tussen haakjes, maar het liefst in het praattopic
    Geen ruzie OOC, IC mag natuurlijk altijd!
    • We blijven ook gewoon vriendelijk tegen elkaar en gaan elkaar niet uitdagen
    • Het is mogelijk om NPC's te doden, maar OP's laten we leven als er geen toestemming is om te doden. Ook ernstig verwonden moet eerst overlegd worden
    Wissel af. Ga wat meer naar andere personages en laat andere ook toe in een gesprek die jullie samen voeren
    • Of je nou in een van de families thuishoort of niet, je hebt contact met iedereen en iedereen wordt erbij betrokken. We sluiten niemand buiten

    Heb je vragen? Stel ze gerust, ik ben bereid ze te beantwoorden!
    Ik hoop trouwens dat de mensen die mee doen ook echt blijven, want het is nooit leuk als mensen ineens stoppen. Als je je uitschrijft, maak dan een laatste post of vraag aan iemand of die jouw personage kan doden of dood vindt.

    Topics:
    Praattopic
    Story
    Meedoen? Klik hier om naar het rollentopic te gaan.

    Begin:
    - Pretty Lake
    - May 21, 2016
    - Day: 6
    - Survivors under the age of 22: 998
    - Survivors over the age of 21: 0
    - 02:45 P.M
    - 22 degrees
    - Sunny


    Iedereen word gevraagd zich te verzamelen op het plein

    [ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 15:16 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    † D A N T E      M O R R I S O N †


    "Wel, wel, wel, als het Dante Morrison niet is," reageerde Saide. "Hoe was je uitstapje?"
          "New York was zeker levendiger dan Pretty Lake," grapte ik terug.
          Hoewel New York zeker weten levendig was, voelde ik me vaak genoeg alleen. Het was heel anders en zeker heel erg wennen daar. Het leven daar ging zo snel en ik had vaak het idee dat ik het niet bij kon houden. Gelukkig begon ik me er steeds meer thuis te voelen, ik had een leukere kamergenoot dan eerst, iemand die er vooral was om overdag te slapen en 's avonds te verdwijnen. Ik had echter besloten om daar tegen niemand over te praten.
          "Ik ben eerder voor de Trents," vertelde Saide vervolgens, "daar ben ik veel closer mee in plaats van met de Rovers. Ik vind het eigenlijk allemaal bullshit. Maar ik heb geen Trent of Rover als achternaam dus ik heb waarschijnlijk niet genoeg macht om mijn mening te delen."
          Saide zuchtte diep en ik knikte op zijn woorden. Ik ging op mijn tenen staan om over de hoofden heen te kunnen kijken richting de Trents. Ivy was niet meer op het podium en het ging er behoorlijk verhit aan toe als je het mij vroeg. Misschien wel iets te verhit. Ik ging zeker niet ingrijpen, ik wilde me nergens mee bemoeien en ook niet dat iedereen wist dat ik vast zat in dit dorp. Ze zouden vast denken dat de uni niks was geworden en ik met hangende pootjes terug kwam.
          "Dat hoeft ook niet! Je moet gewoon zeggen wat je denkt. Je bent knap en charismatisch, ze luisteren vast wel naar iemand als jou," grijnsde ik naar hem en ik stootte hem aan met mijn ellenboog. "Ik denk dat de Trents een goed punt hebben, maar ja, welke tieners gaan nou luisteren naar andere tieners? Ik zou er niet naar luisteren als ik jonger was. Ik denk dat iedereen gewoon rustig moet blijven tot het opgelost is, want ze lossen het vast snel genoeg op."


    Your make-up is terrible

    ( Als je geen zin hebt de hele discussie voor de zoveelste keer te lezen, kun je de schuin gedrukte delen wel overslaan ;') )


    AIDEN HARRISON

    || 19 YEARS OLD || “AID” || 21 APRIL ||



    Ik had al verwacht dat een Rover er tegenin zou gaan. En hier Is ze: Arabella Rover, bovenop een muurtje en ze zag eruit alsof ze een leger bij elkaar ging roepen.
    'Waarom zouden we onze wapens aan jullie geven? Zodat jullie de macht kunnen grijpen en er misbruik van kunnen maken? Ik stel voor dat we zelf een groep samenstellen. Iedereen mag zich beschikbaar stellen en dan stemmen we.'
    Verschillende jongeren gingen hierbij zachtjes met elkaar murmelen en ik keek haar alleen maar aan. En ik? Ik kijk maar toe alsof ik een film aan het kijken ben.
    'Wij hebben alleen elkaar nog, we moeten er het beste van maken in plaats van ruziën wie de “leider” zal zijn. Iedereen hier heeft dierbaren verloren, lieve personen die je misschien niet altijd mocht maar het recht hadden om op een natuurlijke wijze te overlijden. We voelen ons kwaad, verdrietig, teleurgesteld zelfs misschien, we willen iemand de schuld hiervan geven—— het is allemaal logisch. Het is tijd om wrok onderling te laten varen, we hebben elkaars hulp als zowel troost nodig. Wapens en harde woorden zullen hierbij niet helpen, dus alstublieft—— laten we geen oorlog starten en vreedzaam met elkaar omgaan.’
    Zachtjes schudde ik met mijn hoofd voordat ik mijzelf overeind trok en mijn handen in mijn broekzakken liet glijden voordat ik van het plein vandaan begon te lopen. Ik wil dit niet meer. Maar alsnog kon ik Gregory's luidde stem niet negeren terwijl ik zo ver mogelijk probeerde te komen.
    'Daarbij gaat het hier ook niet om macht en zeker niet om leiderschap, maar er moet orde zijn anders gaat het fout lopen. Ook gaat het om veiligheid en als iedereen wapens in hun huis heeft is dit niet echt veilig te noemen, aangezien iedereen elkaar vroeg of laat het vingertje toe zal wijzen. Dus laten we alsjeblieft niet zeuren en luister gewoon. Veiligheid boven alles, of willen jullie elkaar hier af gaan slachten als wilde zwijnen? Jullie willen toch ook levend uit het dorp vandaan komen. Laten we onze krachten bundelen en samenwerken. Want alleen zo bereik je wat je gedaan wilt hebben!'

    Ik stopte met lopen alsof er een afgrond voor mijn neus stond en bleef nog even stil staan voordat ik mij langzaam omdraaide en Gregory's blik zag. Ik wist niet meer of hij nou triomfantelijk keek of juist verdrietig of trots. Rond deze tijden liet niemand hun emoties zien, leek het wel. En ondanks deze gedachtes, vielen mijn ogen op Ivy. Ze stond gespannen bij de andere Trents en haar ogen waren gevuld met tranen. Uiteindelijk hoorde ik een zachte "sorry" haar lippen verlaten voordat ze zich omdraaide en weg beende. Lichtelijk verbaasd keek ik naar de andere jongeren die verbaasd met elkaar begonnen te murmelen en voordat ik het wist, had ik de capuchon van mijn hoodie over mijn hoofd heen geslagen en liep met grote passen Ivy achterna en negeerde al de jongeren die mij vragend aankeken. Ik voelde nog de aantal ogen op mijn rug branden toen ik uiteindelijk de plein verliet en in de stilte de meisje achtervolgde. Ze was niet zomaar een meisje voor mij, ze was een van mijn enige vrienden. En een Trent. Maar dat boeit mij niet. Op dit moment is zij niets anders dan een meisje die verdriet heeft, net als al de andere honderden jongeren in Pretty Lake. Ik zag haar uiteindelijk op een bankje zitten waar ik nog even op een afstand bleef staan. De minuten leken in uren te veranderen tot ik uiteindelijk mijn benen in beweging zette en kwam naast haar op het bankje zitten. Met een snelle beweging haalde ik mijn capuchon van mijn hoofd en keek Ivy zijdelings aan. Dat is wat ik deed. Haar aankijken. Soms zeggen blikken al genoeg en heeft meer effect dan woorden. Dat is wat ik nu dus doe. Ik perste mijn lippen op elkaar voordat ik een hand op haar schouder zette, een gerustellende kneepjes gaf en een zwakke glimlach liet tonen. Ik probeerde er wat kracht op te zetten, maar het voelde alsnog erg zwak aan.
    'Gaat het?' Vroeg ik maar na een tijdje en bleef haar maar aankijken en probeerde de verdriet in mijn stem niet te laten horen, de verdriet die ik nog steeds van de dood van mijn ouders over heb.
    "What are you so afraid of?"

    [ bericht aangepast op 5 juli 2016 - 10:13 ]


    Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

    SAIDE KYAN

    Op het plein

         
    "Alles is levendiger dan Pretty Lake," zei Saide kalm. Hij meende het oprecht, de jongen wou zo snel mogelijk weg van Pretty Lake maar nu zou dat moeilijk gaan. Hij had altijd dagdromen gehad over zijn vleugels uitslaan en hier weg te gaan maar hij kreeg nooit die kans. Toen verdween Dante en was er helemaal niets leuk aan. Al maar een geluk waren de Trents er nog. Saide keek toe hoe Dante op zijn tenen ging staan om te kijken naar het podium. Saide kon het nier laten en hij keek ook een keer. Hij merkte Gregory op die hevig aan het discussiëren was met een Rover, Genevieve die waarschijnlijk net gehuild had en Ivy die blijkbaar weg was gelopen. "Dat hoeft ook niet! Je moet gewoon zeggen wat je denkt. Je bent knap en charismatisch, ze luisteren vast wel naar iemand als jou," zei Dante met een grijns op zijn gezicht. Het leek Saide geen probleem om terug te antwoorden, zolang hij niet klonk als een sukkel. "Jij voldoet meer aan die eigenschappen als ik," lachte hij. Saide luisterde naar zijn uitleg en kon niet anders als instemmend knikken want wat Dante verkondigde was niets minder dan de waarheid. "Ik denk dat ik hier zo dadelijk even wat orde ga scheppen want straks geraakt er iemand gewond," zei Saide en dat meende hij.

    [ bericht aangepast op 5 juli 2016 - 19:04 ]


    Heaven is a place that we all have

    Ivy Lavan Trent.
    Op een bankje met Aiden

    Ik zak op een bankje neer en ik verberg mijn gezicht even in mijn handen. Het voelt verdomme zo verschrikkelijk kut. Dit alles is gewoon rot en ik snap niet waaraan wij het verdiend hebben. Pretty Lake is een leuk plaatsje, we deden nooit wat fout. En nu dit ineens... Ik merk dat iemand naast me komt zitten en ik kijk op. Het is Aiden en ik glimlach hem eventjes toe. We praten niet echt, maar we kijken elkaar slechts aan. Dat is het leuke aan onze vriendschap, we hoeven niet per se een enorm diep gesprek te voeren om elkaar te begrijpen. Hij is ook nog altijd verdrietig om zijn ouders.
          'Gaat het?' vraagt hij uiteindelijk even als hij kort in mijn schouder heeft geknepen en ik glimlach kort waarna ik naar mijn handen staar. Toch haal ik mijn schouders op en ik laat mijn vingers door mijn lange, blonde lokken glijden.
          'Jawel, denk ik,' beantwoord ik zijn vraag zacht en ik leun achterover. De zon verdwijnt even achter een kleine wolk, waarna die al snel weer tevoorschijn komt. Dat het mooi weer is, helpt ook niet echt. Er zijn zo enorm veel lichamen hier dat ze voor mijn gevoel allemaal weg liggen te rotten. We weten totaal niet wat we ermee aanmoeten.
          'En met jou?' stel ik dezelfde vraag terug aan Aid en ik glimlach kort naar hem. Ik leun toch even tegen hem aan en ik plaats mijn hoofd tegen zijn schouder. We moeten samen sterk zijn voor onze ouders en voor de jonge kinderen, die ineens alleen zijn. Hun ouders zijn zomaar weg. Voor ons is het ook geen pretje, dat zeker. Maar toch. Ik haal een paar keer diep adem en langzaam kom ik weer een beetje tot rust. Ik moet niet huilen, dat helpt niemand en ik voel me altijd verschrikkelijk als de tranen over mijn wangen glijden. Ik wil mezelf niet laten kennen, ik moet sterk zijn en we moeten de toekomst zo goed als positief tegemoet komen. Hmpf, ja hoor. Wat een onzin, dat gaat niet lukken nu.


    "I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    ACIS ROVER
    "Y'all think they're going to keep a guy like me down?"


    “Ze denken de leiding te hebben,” murmelde Julian terwijl hij een zure blik trok. Acis haalde onverschillig zijn schouders op. Het was nooit anders geweest.
    “Leiding over ons. En dan nog dat ze denken ons met loze woorden over te kunnen halen.” Acis keek zijn jongere broer aan en zag hoe zijn zure blik plaats had gemaakt voor een teleurgestelde. Hij legde broederlijk een arm rond Jules’ schouder toen een trieste grijns om diens lippen speelde.
    “Jules, het zijn rijkeluiskinderen. Denk je nu echt dat zij enig idee hebben van hoe ze een stad moeten runnen? Ze moesten praktisch eens met hun wimpers knipperen en ze kregen alles wat hun hartje maar begeerde.” rolde over Acis’ lippen terwijl hij eens in de schouder van zijn broer kneep.
    “Ze zullen nooit de leiding krijgen. De Trents zijn enkel bezig met hun eigenbelang - vroeger, nu en dat zal altijd zo blijven. Dat zal Pretty Lake wel snel genoeg beseffen.” mompelde Acid waarna hij zijn arm weer van zijn broers schouder haalde en deze weer begroef in zijn broekzak. Vervolgens rolde een oprechte maar toch pijnlijke lach over zijn lippen toen Julian verkondigde om toch een tatoeage te nemen als hij de woorden “Fuck Gregory” op zijn voorhoofd mocht tattoeëren. Acis wist maar al te goed dat het een afleidingsmanoeuvre van Julian was geweest om zijn eerdere vraag over hun vader te vermijden. Hij wist dat Julian worstelde met zijn schuldgevoelens jegens hun ouders. De jongen had vroeger meermaals hun ouders kopzorgen bezorgd toen ze nog leefden. Hij wou iets zeggen — iets dat ervoor zou zorgen dat Jules zich beter of opgeluchter zou voelen maar het was nog steeds te vers om over hun dood te praten. Hij kon geen woord over zijn lippen krijgen, alsof ze waren vastgelijmd met één of andere secondelijm.
    In plaats daarvan besloot hij dan ook om Jules afleidingsmanoeuvre dankbaar met beide handen te grijpen, alsof de jongeman nooit eerder de vraag had gesteld.
    “Ja, daar is je voorhoofd wel groot genoeg voor.” grijnsde hij terwijl hij Julian eens broederlijk op zijn schouder sloeg en nog snel eens omkeek, naar het hele gebeuren op het plein, waarna hij met zijn rechterhand de deur van het tattooshopje open duwde. Alexis was al jaren de eigenaar van het enige tattooshopje in Pretty Lake en was tevens ook een jeugdvriend van Acis. De twee leerden elkaar kennen toen ze nog maar peuters waren maar zaten sindsdien altijd bij elkaar in de klas.
    “Alex, je mist heel wat geweldigs buiten hoor. Als je zin hebt in een ‘heroïsche” toespraak van dat verwende nestje van de Trents dan moet je echt naar buiten gaan.” grijnsde hij toen hij zijn jeugdvriend op het stoeltje aan zijn werktafel zag zitten.


    Rise and rise again until lambs become lions

    Ik liep weer op mijn overgebleven zus af en keek om me heen.
    'Ik mis dingen.' Ik glimlachte en wees naar een meisje met zwart haar.
    'We kunnen haar aan onze kant krijgen?' Het was Dakota, die treurig langs de
    huizen liep. 'Alles kan, iedereen kan, waarom niet haar?' Ik kijk mijn
    ene zus aan, en wachtte op haar reactie, 'moet ik het dan gewoon zelf
    doen?'

    Vincent Rover
    De warmte van het vuur doet me echt goed.
    x De woorden van het vuur x

    [ bericht aangepast op 5 juli 2016 - 21:12 ]

    Moeizaam merkte ik op dat er een jongen naar me keek, wat me een beetje boos maakte.
    Ik wilde op hem afstappen, maar nam me voor om het niet te doen en aardig te reageren.
    Ik haal mijn schouders op en pak snel mijn mobiel, nep bellen kan altijd van pas komen, handig.
    Ik doe alsof ik druk in gesprek ben om niet op te vallen, ik hoef 1 stap te zetten en niemand kijkt op,
    maar als ik het op water doe kijkt iedereen wel, want dan lijk ik op Jezus en ben ik wereldnieuws.
    Ik glimlach bij die gedachten en merk dan dat ik echt nep bel, want iemand neemt op aan de andere
    kant, geschrokken laat ik mijn telefoon vallen en kan hem net op tijd vangen, snel druk ik de telefoon weg..
    Woops...
    Dakota
    DREAM

    [ bericht aangepast op 5 juli 2016 - 21:19 ]


    Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'


    AIDEN HARRISON

    || 19 YEARS OLD || “AID” || 21 APRIL ||



    Ze haalde haar schouders op en liet een glimlach zien. Het was niet echt overtuigend, maar ik was al blij dat ze glimlachte.
    'Jawel, denk ik,' zei ze dan. "Denk ik." Dat was haar antwoord. Verdomme, waarom stelde ik ook zo'n domme vraag? Haar ouders zijn dood, samen met andere 7000 ouderen en hun lijken zijn of begraven, of liggen nog op straten. Natuurlijk Is ze niet oké. Ze is net zo oké als de rest van ons.
    'En met jou?' Vroeg ze nog en legde haar hoofd tegen mijn schouder aan. Ik gaf geen reactie bij deze beweging van haar en stond maar stil. Voor even maar voordat ik een arm om haar schouder sloeg en wat meer tegen haar aan leunde. Hoe gaat het met mij? Dat is een vraag die ik liever zou willen vermijden. Ik wil zeggen dat het goed gaat, maar dat is een leugen. Want ik voel te veel pijn, te veel verdriet en wanhoop. Daarom bleef ik voor een tijdje stil staan en liet een zachte zucht.
    'Gewoon..' zei ik maar en sloot mijn ogen. 'Ik leef nog. Hoewel ik begin te twijfelen of dat iets goeds is of iets slechts.'
    Ik opende mijn ogen weer en onderdrukte de neiging om simpelweg neer te storten en in huilen uit te barsten. Om deze reden verborg ik ook de brandende gevoel achter mijn ogen.
    'Wat de antwoord daarvan ook is, we moeten proberen.. er wat positiefs eruit te halen.. en verder te leven zonder ruzies of gevechten.' Ik zei dit heel langzaam, woord voor woord en koos mijn woorden zorgvuldig alsof ik bang was dat ze mij verkeerd zou begrijpen. Of dat iemand het zou horen. Want ergens wist ik dat als haar broer of zus mij zo met haar zou zien, dat ik dood zou gaan. En vooral als Gregory mij zo zou zien. Maar dat boeide mij vrij weinig. Niet zelfs. Alles wat ik nu wil is terug de verleden in gaan, achterhalen wat deze virus gecreëerd heeft een voorkomen dat al de ouderen besmet raken. Maar dat is onmogelijk. Daarom wil ik nu simpelweg dat mijn ouders in rust kunnen gaan slapen.
    "What are you so afraid of?"


    Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

    † D A N T E      M O R R I S O N †


    "Jij voldoet meer aan die eigenschappen als ik," lachte Saide als antwoord naar mij en hij knikte op de woorden die ik zei. "Ik denk dat ik hier zo dadelijk even wat orde ga scheppen want straks geraakt er iemand gewond."
          "Dat klinkt als een plan," was het enige dat ik erop zei.
          Daarop zette ik mijn zonnebril weer op, pakte ik de hand van Saide stevig vast en trok ik hem achter me aan terwijl ik me door de mensenmassa door wurmde. De meeste kinderen en tieners waren wel wat kleiner dan ons, maar lang niet iedereen. Ik probeerde me nog een beetje onopvallend voort te bewegen, maar dat lukte me niet geheel. Mijn actie was dat ook een beetje (eigenlijk heel erg) een impuls geweest waar ik meteen naar gehandeld had. gelukkig liepen we redelijk langs de zijkant van het plein. Vlak voordat we bij de overgebleven Trents aankwamen, stopte ik.
          "Zo, niet erover nadenken en gewoon doen," gaf ik hem mee als tip, voordat ik hem voor me uit duwde tussen de laatste mensen door richting de Trents.
          Zo, dat had ik mooi even voor elkaar gekregen. Mijn ogen gleden van Saide naar Greg en naar Gen. Ze zag er anders uit. Volgens mij droeg ze zelfs make-up. Mijn ogen bleven even op haar hangen voordat ik bemoedigend naar Saide grijnsde.

    [ bericht aangepast op 5 juli 2016 - 23:12 ]


    Your make-up is terrible

    SAIDE KYAN

    Op het plein

         
    Nadat Saide die woorden had uitgesproken, leek Dante geen seconde te aarzelen en hij leidde hem naar het geïmproviseerde podium. "Zo, niet erover nadenken en gewoon doen," gaf Dante hem nog mee als tip. Saide aarzelde voor een korte seconde maar hij kon zweren dat er iemand gewond ging raken dus slikte hij, merkte hij nog een grijns op van Dante, stapte op het podium en begon zijn preek: "Hey! Jullie gedragen jullie als een bende kleuters hier. Wat zouden jullie moeders en vaders hiervan denken? Alleen maar een bende onvolwassenen die ruzie maken om niets, het enigste waar wij ons dit moment op moeten focussen is ervoor zorgen dat er niet meer doden vallen. Dus ik stel voor dat iedereen even zijn mond toehoudt en gewoon luistert naar wat de regering ons zegt. Begrepen?" Saide zou normaal nu zijn microfoon heel dramatisch op het houten platform laten vallen maar er was geen microfoon. Dus hij liep gewoon weg van het podium waarna hij vervolgens terugliep naar zijn plek achterin op het plein.

    [ bericht aangepast op 5 juli 2016 - 23:19 ]


    Heaven is a place that we all have


    JULIAN ROVER

    || 18 YEARS OLD || “JULE” || 23 MEI ||



    Acis gooide een arm om mij heen waardoor ik een kleine glimlach niet kon onderdrukken. Al door de aanwezigheid van mijn broer voel ik mij heel wat beter. Hij liet mij aan pap herinneren en als ik mijn ogen even sloot zou ik ook denken dat pap naast hem stond, of zelfs dat hij pap was. Het was een fijn gevoel, maar een groot leugen.
    'Jules, het zijn rijkeluiskinderen. Denk je nu echt dat zij enig idee hebben van hoe ze een stad moeten runnen? Ze moesten praktisch eens met hun wimpers knipperen en ze kregen alles wat hun hartje maar begeerde Ze zullen nooit de leiding krijgen. De Trents zijn enkel bezig met hun eigenbelang - vroeger, nu en dat zal altijd zo blijven. Dat zal Pretty Lake wel snel genoeg beseffen.'
    Ik keek maar voor mij uit en haalde zachtjes mijn schouders op toe hij zijn arm weer weghaalde waarna ik naar mijn voeten begon te staren. Nadat ik de opmerking over de tatoeage maakte, grapte hij maar verder over dat het een goed idee was omdat mijn voorhoofd al groot genoeg was. Plagerig stompte in hem terug in zijn arm en grinnikte zachtjes.
    'Ik heb een grote voorhoofd ja. Het zit in de familie,' grapte ik nog voordat Acis de deur van het tattooshopje open duwde en naar binnen liep. Al meteen zagen we Alexis binnen staan, de jeugdvriend van mijn broer. Dus ook meteen iemand die ik wel mag. Hij was de eigenaar van deze tattooshop en was zeer waarschijnlijk de enige die net als ons buiten de pleintje stond. Waarom? Ik heb totaal geen idee.

    'Alex, je mist heel wat geweldigs buiten hoor. Als je zin hebt in een ‘heroïsche” toespraak van dat verwende nestje van de Trents dan moet je echt naar buiten gaan.'
    Ik grinnikte en bleef nog wat bij de deuropening staan en leunde tegen de deur aan.
    'Onze helden,' grapte ik op een dromerige toon alsof ik over mijn crush praatte.
    'Ze gaan ons redden, on beschermen van de dood..'
    Ik grijnsde en schudde zachtjes met mijn hoofd voordat ik van de winkeltje weg keek, naar buiten toe.
    'Bull-shit. Ze zijn net zo bang als ons, inclusief iedereen die in Pretty Lake nog leeft en ze weten verdomd goed dat ze niets op een magische weizen weer beter kunnen maken,' protesteerde ik luiddop en duwde mijn handen terug mijn broekzakken in waar ik aan de sleutelhanger van mijn vader begon te friemelen. Ik weet niet of de rest van mijn broers en zus het weet, maar toen we onze ouders aan het begraven waren, haalde ik de sleutels van mijn vader uit zijn jaszak en zag nog zijn sleutelhanger die eraan bungelde: een miniatuur familie portret van onze familie. We waren allemaal nog heel erg klein op de foto en ik kon het niet laten en haalde die van de sleutelbos af en stopte het in mijn eigen broekzak.
    Ik friemelde er nog aan terwijl ik mijn ogen langs al de leeg staande huizen en straten buiten liet glijden tot ik verderop twee mensen op een bankje zag zitten. Ik herkende Ivy Trent die somber op de bankje zat met Aiden vlak naast hem. Ik trok even een vies gezicht voordat ik mij weer omdraaide en mijn aandacht op mijn broer en Alexis richtte.
    'Speak of he Devil,' murmelde ik maar zachtjes en wierp een blik naar Acis toe.
    'Ivy Trent zit aan de overkant.'
    "People aren’t always going to be there for you, that’s why you learn to handle things on your own."


    Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

    Ivy Lavan Trent.
    Op een bankje met Aiden

    Het blijft even stil nadat ik Aiden dezelfde vraag terug heb gesteld en geduldig wacht ik af. Ja, hoe zal het me je gaan als zeven achtste van alle inwoners van ons kleine dorpje plots overlijdt? Als je ineens iedereen kwijt bent en je compleet op jezelf aangewezen bent? Ik snap het wel.
          'Gewoon...' verbreekt Aid uiteindelijk de stilte en ik glimlach kort. 'Ik leef nog. Hoewel ik begin te twijfelen of dat iets goeds is of iets slechts. Wat het antwoord daarvan ook is, we moeten proberen... er wat positiefs uit te halen... en verder te leven zonder ruzies of gevechten.' Ik snuif slechts even schamper en een lachje verlaat mijn mond.
          'Zeg dat tegen de Rovers,' brom ik en ik haal mijn schouders kort op als ik weer rechtop ga zitten en opzij naar Aiden kijk. 'Zij zijn degenen die elke keer weer ruzie zoeken.' Mijn hand glijdt door mijn haren heen en ik staar dan weer naar mijn handen die in mijn schoot liggen. Ik moet me niet zo aanstellen. Van iedereen hier zijn er dierbaren overleden en dus moeten wij, de Trents, ervoor zorgen dat alles goed geregeld is. Wij hadden altijd al de leiding, waarom zou het moeten veranderen, alleen omdat onze ouders zijn overleden? Ik wil dat ze snappen dat we het beste met iedereen voor hebben, hopelijk snappen ze dat eindelijk. Huilen werkt niet, je lost er niets mee op. En dat ga ik opvolgen. Niet meer huilen. Het wordt moeilijk, dat snap ik ook wel, maar het moet.
          Ik richt me weer even tot Aiden en ik glimlach hem toe. 'Het komt wel goed, toch?' vraag ik hem en ik verberg mijn verdriet. Daar ben ik goed in geworden, nooit heb ik mijn zwakke plekken aan anderen laten zien. Ik had net even een zwak moment, dat gaat niet meer gebeuren.


    "I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.


    GENEVIEVE      TRENT
    [ zhahn-vee-EV ], 20



    “ For beautiful eyes, look for the good in others;
    For beautiful lips, speak only words of kindness——
    and for poise, walk with the knowledge that you are never alone. “


    Na haar woorden nam al snel Gregory weer het woord, iets wat zij zelf wel prettig vond, omdat er dan niet zo’n lange stilte viel. Ze keek toe hoe hij weer naar voren stapte en het publiek op eenzelfde daadkrachtige manier toesprak. Hoewel ze alledrie hen toespraken, was de manier waarop ze het deden anders en hierdoor was eveneens te zien hoe hun persoonlijkheid was. Genevieve vond haar broer altijd volhardend en een echte doorzetter, iemand die het goed als zakenman zou doen, maar het kon tevens een zwaktepunt zijn het op zo’n krachtdadige manier te brengen. Mensen zouden het wellicht verkeerd op kunnen vatten, terwijl dat niet de bedoeling was. Ivy was daarentegen op een andere wijze volhardend—— ondanks het gegeven dat ze een hard, sarcastisch masker op kon hebben, was ze eveneens eerlijk en dapper. Het waren eigenschappen waar ze, net zoals bij haar broer Gregory, stiekem wel jaloers op was. Zelf had ze niet dat doortastende wat de rest van de Trents bezaten, misschien dat ze daarom ook niet goed met haar oma overweg kon. Desalniettemin respecteerde ze hen precies zoals ze waren en hierin ondersteunde ze hen dan ook.
          ‘Daarbij gaat het hier ook niet om macht en zeker niet om leiderschap, maar er moet orde zijn anders gaat het fout lopen. Ook gaat het om veiligheid en als iedereen wapens in hun huis heeft is dit niet echt veilig te noemen, aangezien iedereen elkaar vroeg of laat het vingertje toe zal wijzen. Dus laten we alsjeblieft niet zeuren en luister gewoon. Veiligheid boven alles, of willen jullie elkaar hier af gaan slachten als wilde zwijnen? Jullie willen toch ook levend uit het dorp vandaan komen. Laten we onze krachten bundelen en samenwerken. Want alleen zo bereik je wat je gedaan wilt hebben!’ Zodra de jongedame deze woorden hoorde, schudde ze lichtjes met haar hoofd en pakte zachtjes Gregory’ pols vast, om te laten blijken dat hij het wat rustiger hoorde te verwoorden. Het was opvallend te bemerken hoe geagiteerd hij raakte door de jongeren die tekeergingen. Zelf begreep ze goed dat hij hier boos om kon worden, maar ze begreep wellicht dat de jongeren uit ontsteltenis en verdriet reageerden. Wat ze echter niet kon begrijpen, was het feit dat er mensen waren die opzettelijk pijnlijke dingen toeriepen om hen te kwetsen. Genevieve had Ivy met een blik vol compassie nagekeken, nadat zij het niet meer uit kon houden op het podium. Graag had zijzelf zich eveneens uit de voeten willen maken, maar zij was de oudste en ze wilde haar verantwoordelijke taken niet uit de weg gaan. Daarbij stond Gregory er tevens nog, iemand die zij wilde steunen.
          ‘Zeg meteen waar het op staat, Trent, in plaats een hele toespraak af te steken over je samen-staan-we-sterk-bullshit. Volgens mij hebben deze jongeren geen behoefte aan loze beloftes. Of denken jullie echt dat zij daar jullie redding zijn? Suit yourself maar zeg niet dat ik jullie niet heb gewaarschuwd.’
          ‘Als jullie denken dat jullie nog de leiding hebben over ons en ons veilig kunnen houden. . . Dan zijn jullie nog zieker dan dat ik dacht. We willen geen loze woorden, Trent.’





    Genevieve zag hoe Acis Rover wees naar Ivy, die op dat moment huilend was weggerend. Geprikkeld vanwege het gegeven dat ze werden uitgemaakt voor zieke rijkeluiskinderen en dat ze enkel loze beloftes zouden hebben, zette ze een stap naar voren. Het was één ding dat ze dat zeiden, het was iets geheel anders het moment dat hij de duidelijk ontroostbare Ivy als voorbeeld nam. Niemand kwam aan haar familie.
          ‘Jullie zijn boos, prima, maar leef jullie woede of verdriet niet op ons uit, terwijl wij enkel proberen te helpen. Wij maken geen “loze beloftes”, dat weten jullie net zo goed als wij, zeker in deze lastige tijd heeft iedereen hulp nodig. Het feit dat wij worden gezien als verwende kinderen die niets zelf kunnen uitvoeren, doet niet enkel mij pijn—— volgens mij weet niemand waar we ons elke dag mee bezig houden.’ Ze liet haar ogen over de jongelui glijden, haar stem ditmaal gevuld met een zekere daadkracht die gewoonlijk enkel Gregory bezat. ‘Iemands verdriet tegen zich houden, is schandalig en absoluut onnodig. Laten we vooral niet vergeten dat ieders dierbaren overleden zijn, zo ook onze ouders. Ze hebben ons nooit met een vinger aangeraakt en waren erg liefdevol. Ik mis hun stemmen, ik mis de manier waarop ze innig met elkaar kibbelden, ik mis mijn ouders.’ De brok die intussen in haar keel was gekomen, slikte ze hoorbaar weg.
          ‘Het is lastig de woorden te geloven dat het ooit weer goed zal komen, dat je je ooit weer zou kunnen voelen alsof je niet gebroken bent. Maar die dag zal komen en tot die tijd moeten we elkaar troost bieden, horen we met samen te vechten in plaats van tegen elkaar. Misschien is het voor jullie een cliché dat we dit allemaal zeggen, prima, vergeet alleen niet dat we enkel elkaar hebben. Zo is het nu eenmaal. En weet je wat? Ik ben bang.’ Ze gaf het eerlijk toe, omdat ze wist dat het nu eenmaal niet anders was, ze schaamde zich er ook absoluut niet voor. ‘Er is een duistere tijd aangebroken, precies in deze tijd horen we uit te zoeken waarom het precies gebeurd en waardoor het komt. Laten we de rivaliteit onder ons laten varen, zoiets zal ons enkel tegen gaan werken, want op een gegeven moment neemt iedereen het hef in eigen handen en kunnen er meer doden of gewonden vallen. Vinden jullie niet dat er genoeg mensen zijn overleden? Iedereen verdient een beter afscheid, iedereen verdient het om normaal te kunnen rouwen en wij verdienen allemaal een helpende hand. Dus laten we alstublie——.’
    Net op het einde van haar speech zag Genevieve in haar ooghoeken dat er iemand het podium op kwam lopen; Saide, die erop geduwd was door Dante. Dit keer wist ze het zeker, Dante was terug en absoluut geen hallucinatie. Zijn naam kwam zacht murmelend over haar volle lippen vandaan rollen, terwijl haar poelen strak op hem waren gericht. Sommigen die haar hadden gehoord en hem kenden, keken naar hem en fronsten. Tegelijkertijd was Saide bezig met zijn korte, maar sterke, toespraak, eentje waarvan ze alleen enkele verloren woorden kon horen. Onbewust zette ze al enkele stappen jegens hem, tot ze erachter kwam dat het nu niet bepaald een erg handige tijd was. Dus stopte ze in haar voetstappen en richtte zich — duidelijk ontdaan — naar het publiek, al kon ze haar ogen toch niet helemaal van hem afhalen en stal dan ook zijdelingse blikken naar hem. Ze kon niet wachten tot ze van het podium afkon en hem eindelijk — na langer dan een jaar niet gezien te hebben — te begroeten.

    [ bericht aangepast op 6 juli 2016 - 19:18 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.


    AIDEN HARRISON

    || 19 YEARS OLD || “AID” || 21 APRIL ||



    'Zeg dat tegen de Rovers,' zei ze met een vreugdeloze lachtje waarna ze weer rechtop ging zitten en mij aan ging kijken waardoor ik mijn eigen arm verplicht weer terug trok.
    'Zij zijn degenen die elke keer weer ruzie zoeken. Het komt wel goed, toch?'
    Ik keek haar even aan voordat ik voor mij uit begon te staren en met een kleine zucht wat achterover leunde.
    'Het komt goed,' murmelde ik maar zachtjes en sloot mijn ogen even, met de kleine hoop dat wanneer ik mijn ogen opende, alles weer normaal zou worden.
    'Als er niet zo vaak gevochten word. Probeer met de Rovers hierover te praten of negeer ze gewoon,' siste ik vervolgens en opende mijn ogen weer. Jammer genoeg zat ik nog steeds in dezelfde toestand. Op dezelfde bankje in dezelfde dorpje met dezelfde problemen.
    'Ze zijn niet zo slecht als je ze eenmaal goed kent.' Bij deze woorden vlogen mijn gedachtes meteen naar Acis Rover. Toen we nog op school zaten, hielp ik hem met wiskunde, ondanks dat hij twee jaar ouder was dan mij. Hij was schandalig en ik was een genie. Als een bedankje leerde hij mij wat schetsen en tekenen aangezien ik dat al leuk vond om te doen. Jammer dat de Trents niet de dingen zien die ik zie want hij Is heel erg aardig. Maar ach. Als ze aardig willen doen, doen ze wel aardig en zo niet, dan niet. Ik wil liever niet tussen deze ruzie komen, maar soms word ik er zelf ook moe van.
    "What are you so afraid of?"


    Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

    ACIS ROVER
    "Y'all think they're going to keep a guy like me down?"


    Julian’s gegrinnik vulde de ruimte toen Acis zijn vriend Alexis aansprak en een opmerking maakte over de Trents. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe zijn jongere broer min of meer onwennig bij de deuropening bleef staan en vervolgens nonchalant tegen de deur leunde.
    “Onze helden.” verliet dromerig Jules zijn mond alsof hij over zijn crush aan het praten was.
    “Ze gaan ons reden, ons beschermen van de dood..” legde hij nog een schepje bovenop waardoor Alexis en Acis hoofdschuddend en lachend elkaar aankeken. Julian had — net zoals Acis — altijd al een afkeer gehad van verwende rijkeluiskinderen. Volgens de Rovers waren de Trents dan ook het levende voorbeeld van jongeren die dachten dat ze het voor het zeggen hadden, dit alleen maar omdat hun vader meer dan de helft van de stad bezat. Ze hadden nooit dan ook maar één vinger in hun hele leven uitgestoken, iets waarvan de Rovers allemaal overtuigd waren, dus hadden ze ook geen recht om hen de les te spellen. Acis begreep dan ook de woede en het onbegrip waar zijn broer dagelijks mee leek te kampen. Hij had net zoals hem een afkeer ontwikkeld tegen de Trents, zelfs voor het virus uitbrak waren de twee families nooit de beste vriendjes geweest.
    Hij vond echter dat Pretty Lake zich moest focussen op het beter worden, op het opheven van de quarantaine en vooral om ervoor te zorgen dat elk kind of jongere het nu zou redden. Als hij daarvoor vrede zou moeten sluiten met de Trents zou hij dit overwegen en dit meende hij dan ook vanuit de grond van zijn hart. Alleen moesten ze nu niet openlijk verkondigen dat zij het voor het zeggen hadden, dat zij zogezegd de Messias waren die hen zou leiden uit het duister.
    “Bull-shit. Ze zijn net zo bang als ons, inclusief iedereen die in Pretty Lake nog leeft en ze weten verdomd goed dat ze niets op een magische wijze weer beter kunnen maken.” vervolgde Acis’ broer luidop terwijl hij gefrustreerd zijn handen in zijn broekzakken duwde.
    “Maak je niet zo druk, Jules. Daar krijg je alleen maar rimpels van, op dat grote voorhoofd van je.” grijnsde Acis waarna hij vervolgens vlotjes zijn t-shirt over zijn hoofd uittrok en op de ligtafel ging neerliggen. Alexis pakte vervolgens de schets die Acis op zijn bureau had neergelegd bij zijn binnenkomst en deed zijn handschoenen aan.
    “Speak of the devil, Ivy Trent zit aan de overkant.” murmelde Julian toen hij Acis aankeek. Zijn broer haalde echter slechts zijn schouders op. Ivy Trent interesseerde hem niets. Het was gewoon het zoveelste sarcastische arrogante meisje in Pretty Lake en het feit dat ze ‘Trent’ als achternaam droeg maakte haar helemaal niet populair bij de familie Rovers.
    “Moet jij niet kijken naar letterypes in plaats van meisjes?” grapte Acis, doelend op het feit dat zijn jongere broer eerder een tattoo zou nemen als hij de woorden ‘Fuck Gregory’ op zijn voorhoofd mocht tattoëeren. Vervolgens begon Alexis de eerste lijnen van de doodskop te tekenen.

    Niet mijn beste post but all right. Dan kunnen we in ieder geval toch al even verder. c:

    [ bericht aangepast op 10 juli 2016 - 12:42 ]


    Rise and rise again until lambs become lions