[RPG • 250] Hotel Aphrodite (16+) [Speeltopic] - Speeltopics

De opmaak komt er aan, zodra ik terug ben van de winkel. Ik moet eten kopen voor mijn monsters.

De moordenaar van Mason heeft een privéberichtje van mij gekregen. De anderen; helaas. MAAR. Dit betekent niet dat jij je personage niet verdacht kan doen lijken, of verdachte gedachten kan hebben. Het kan geen kwaad moest je iets verraden, maar het is leuk als we het allemaal spannend proberen te houden ^^

Het is zaterdag 24 december, omstreeks 8u30. Voor de kersttraditie heeft César toestemming gegeven om de vorige vrijdag het Hotel al om 1u 's nachts te laten sluiten. Er waren ook geen boekingen voor overnachtingen. Zowel de jongens als de meisjes - al moeten deze laatsten wel nog de was en de plas doen) hebben vrij tot maandag 26 december, 20u00. Daarna is Kerstmis voorbij en wordt de Hel weer voortgezet.
      Mason is in de nacht overleden in zijn kamer aan een overdosis drugs en alcohol, maar die zijn niet door hemzelf toegediend. Dit weet de overgrote meerderheid van het hotel niet, maar de situatie is alleszins verdacht. Bijna iedereen is wel eens verdwenen toen Mason dat was, en misschien hebben sommigen anderen wel mee zijn kamer zien ingaan, wie weet... Let the game begin!

---

Mhm?

Omnomnomnom.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Pickett schreef:
Omnomnomnom.

---

That is a perfect copy of reality.

- MINE! notallcaps

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT

---

Bowties were never Cooler

Mt^^

---

We've lived in the shadows for far too long.

MT

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

24 • 5 Jaar • Kamer 16 • His room • Alone Het nieuws is zojuist binnen gekomen en ik weet nog niet helemaal hoe ik het moet verwerken, of ik het überhaupt wel kan verwerken. Het lijkt nog niet helemaal door te dringen. Misschien komt het doordat ik nog maar net wakker ben. Misschien komt het door de gevolgen van de drugs die ik gisteravond gebruikt heb. Misschien komt het gewoon omdat het zo onwerkelijk is dat ik het niet kan bevatten. Ik zit op het randje van mijn bed. Mijn ellebogen leunen op mijn knieën en ik heb de palmen van mijn hand tegen mijn oren gedrukt terwijl ik in de verte staar. Een walgelijk gevoel golft door mijn gehele lichaam. Het is een gevoel wat ik al een hele lange tijd niet meer gevoelt heb en het maakt mij misselijk. Ik druk mijn handen nog harder op mijn oren zodat het begint te suizen. Het nare geluid zorgt ervoor dat de pijn voor een paar minuten gestild wordt, maar het werkt niet voor lang. De pijn komt terug en dit keer is de klap nog harder. Abrupt sta ik op. Ik grijp de houten stoel die achter mijn bureau staat en sla deze met een harde klap kapot tegen de muur. De stoel spat uit elkaar en de stukken hout vliegen in het rond. Als ik naar de puinhoop staar die ik gemaakt heb, beginnen mijn handen te trillen. Ik draai mij om naar de kamer en begin verwoed door alle lades en kastjes te zoeken. Waar is het? Ik vloek hard en haal een hand door mijn haar. Opnieuw draai ik mij abrupt om. Mijn hele kamer ligt ondertussen overhoop en zonder mijn deur achter mij dicht te doen, storm ik de kamer uit. Ik ren de trap af naar de woonkamer en ook daar begin ik door alle kastjes te zoeken. Ergens moet toch wel iets liggen? Ik druk mijn nagels hard in de palmen van mijn hand en storm terug naar mijn eigen kamer. Sigaretten. Ik haal één pakje tevoorschijn en kiep deze om. Leeg. Een nieuwe reeks scheldwoorden verlaat mijn mond voordat ik de badkamer inloop. Uit het medicijnkastje haal ik een random potje met pillen dat ik vervolgens plat druk onder het potje zelf. Zodra ik dit gedaan heb, maak ik er een lijntje van. Ik probeer alleen maar bezig te zijn met de geplette pillen terwijl ik ze opsnuif, maar het lukt niet. Mason schiet door mijn hoofd, onlosmakelijk verbonden aan allerlei gevoelens die ik niet wil voelen. Verlies. Angst. Verdriet. Schuld. Langzaam hopen de gevoelens zich op tot een groot woedend monsters. Ik moet mij inhouden om hier niet ook alles aan gort te slaan en grijp mij vast aan de wasbak. Als ik erachter kom wie dit gedaan heeft... “If there is a past, I have forgotten it.”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ezekiel Joshua Blair
27 || 8 jaar || Loverboy || Zitkamer || Jezus Christ! Mason's dead!
Het was 24 december en het hotel was gesloten. Toch stapte ik nu binnen, al spelend met een paperclip. We zouden kerst met elkaar vieren, en om eerlijk te zijn had ik niet veel beters te doen. Morgen zou ik naar mijn ouders gaan, maar vandaag vierde ik kerst hier met mijn hotelfamilie. Ik liep naar boven, waar ik de jongens in de woonkamer met een knikje begroette. Het was nog vroeg, dus verre van iedereen was nog wakker. Ik liep door en naar boven naar de kamer die ik met Mason deelde. Die gast zou vast nog liggen slapen, maar het was wel tijd om wakker te worden. Zo liep ik dus de kamer in, waarvan de deur open stond, wat mij wat vreemd was, maar wat ik aantrof was iets wat ik nooit had kunnen bedenken. Mason lag op zijn bed, licht schuimend in zijn mond, ogen wijd open, stinkend naar alcohol en dood. Even bleef ik verstijfd staan, mijn adem stopte even, het enige geluid wat de kamer vulde was het gerinkel van mijn paperclip die van mijn handen op de grond was gevallen. Ik had genoeg lijken gezien in mijn tijd, de meeste van geweld, maar dit was een overdosis, dat zag je zo. Nu wist ik wel waar Mason in handelde, maar hij had mij altijd pienter genoeg geleken om zelf niet te veel te gebruiken en zeker niet in combinatie met alcohol. De wereld komt pas weer terug als ik in de kamer tegenover die van ons gestommel hoor. Dat moest Misha zijn, en gezien de deur open had gestaan toen ik aankwam, wist hij het ook al. Ik draaide me om en liep zonder echt te denken zijn kamer in. Daar stond hij, voor de spiegel, knokkels wit van het vastgrijpen van de wasbak. Ik zette eigenlijk meteen een paar stappen terug. Ik wist hoever ik kon gaan en dit was geen moment om hem te pushen. In plaats daarvan liep ik de rest van de gang in en bonsde op de deuren. "Jongens. Wakker worden. Mason is dood." riep ik keer op keer, tot ik alle deuren had gehad. Hierna vloog ik de trap af en deed hetzelfde een verdieping lager, bij de grotere suites, waarna ik me op een van de banken liet vallen, en voor me uit staarde. Nu begon het pas echt in te zinken. Mijn kamergenoot, mijn vriend, was dood. Dit was een van de bijzondere keren dat mijn handen slap en stil op mijn benen lagen. Ik mocht niet emotioneel worden, of zwakte tonen, maar het was nu echt zwaar en als een van de hoeren ook er maar aan dacht om iets te zeggen of te doen wat me niet lag, kon zij de komende tijd niet meer liggen, of zitten, of staan.

[ bericht aangepast op 23 jan 2017 - 16:53 ]

---

Bowties were never Cooler

21 || Hoer || at the bar

Ik zit alleen in de bar van het hotel. Het is half 9 ’s ochtends en het is hier doodstil. Nogal apart voor hotel Aphrodite als je het mij vraagt, maar Cesar stond erop dat met kerst alle werkzaamheden stil werd gelegd.
Ik neem een hijs van mijn joint en inhaleer de rook. Versuft staar ik naar mijn glas water en ik blaas de rook gecontroleerd uit. Vanmorgen vroeg was er een nogal grote happening. Mason is dood op zijn kamer gevonden maar god know how. Ik haar wat restjes mascara weg onder mijn ogen en neem een slok water.
Hoe dan? Hoe kan hij zoveel drugs en alcohol genomen hebben? Tuurlijk wist ik wel dat hij in drugs handelde en af en toe een glaasje alcohol ging er ook wel in, maar ik dacht dat hij inmiddels wel kon inschatten hoeveel je van zoiets moet nemen.
Ik kijk naar het plafon als ik boven een hoop kabaal hoor. Ik gok dat het één van de jongens is en ik hoor iemand van de trap af stromen. Ik kijk op, maar ik zeg met mijn gezonde verstand niks. Ik moet me op dit moment nergens mee bemoeien. Ik neem mijn laatste hijs, inhaleer en blaas het weer uit. Ik druk de joint uit, terwijl hij nog maar op de helft is. Zonde, maar het kan me niet verrotten. Not feeling it today, laten we maar zeggen. Ik neem mijn laatste slok water om de smaak weg te spoelen en ik staat naar mijn lege glas.

[ bericht aangepast op 23 jan 2017 - 15:03 ]

---

There's nothing the matter with my face! I got character! ~ Hatchet-face

MT

---

I just caught the wave in your eyes

22 • kamer 18 • 3 jaar • grumpy Godverdomme, hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik er niet tegen kan als mensen me wakker maken? Geïrriteerd weet ik mijn hoofd onder het kussen te schuiven en sluit mijn ogen in een poging verder te slapen. Pas dan lijkt tot me door te dringen wat de stem aan de andere kant van de deur zei. Dood. Er is iemand dood. Ik trek het kussen van mijn hoofd en gooi het ding ver van me af, waardoor het ergens op de vloer belandt. Het eerste scenario dat door mijn hoofd gaat als ik recht overeind ga zitten is dat een of andere hotelgast dood neergevallen is. Als je op leeftijd bent kan een drankje in combinatie met een snuifje, een orgasme en een pilletje om dat orgasme mogelijk te maken je snel fataal worden. Pas dan besef ik dat er geen enkele hotelgast was, vannacht. Dat betekent dus dat het een van ons moet zijn. Ik zweer het je, als iemand met zijn poten aan mijn meisje heeft gezeten... Mijn voeten raken de koude vloer en een rilling schiet door mijn lijf. Waarom val ik dan nacht oververhit en stoned in enkel mijn ondergoed in slaap, als het verdomme december is? Ik hijs mezelf in een spijkerbroek en trek een shirt over mijn hoofd. Uit een uithoek van mijn kamer haal ik sokken en schoenen, en ik loop de gang op na mijn deur van het slot te draaien. De deur van de kamer tegenover die van mij staat wagenwijd open, en meteen wordt het me duidelijk. Tering, hij is echt dood. Mason is dood. Een beetje verslagen sjok ik de trap af naar beneden, geen idee hoe ik hier op moet reageren. De laatste keer dat ik iemand zag die dood was, was voor mijn gevoel eeuwen geleden. Pa. Dat was alleen een stuk bloederiger. "Verdomme," mompel ik dan, niet eens tegen iemand in het bijzonder. Gewoon, zodat het niet door mijn hoofd blijft spoken. "Hij is dood." "I only love it when you touch me, not feel me - when I'm fucked up, that's the real me."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Naam:Vaiana Rowena Howell. "I don't want to be temporary, I want my memory to be eternal." |New Girl | Cleaning up after Misha| De dag die ik hier had doorgebracht was misschien erger geweest dan wat dan ook, en dan had ik nog alleen maar schoonmaak klusjes hoeven doen. Dansen en verleiden kon ik niet niet. Niet dat ik het wilde kunnen, de gedachte zorgde ervoor dat ik mij vies voelde. En het was Ced's zijn schuld. Dit was zijn schuld. Maar hij had waarschijnlijk geen keuze gehad, hij was waarschijnlijk gedwongen. Nooit dat hij het zou menen. ik wilde net een glas water pakken toen de man die ik herkende als Misha langs stormde en alles overhoop haalde. Ik fronste, terwijl ik alles wat hij uit de lade en kasten haalde weer netjes terug legde. Mason was dood. Ik wist in godsnaam niet wie Mason was. De jongen die stond te roepen herkende ik wel, iets van Zeke, maar zijn echte naam had ik ook niet onthouden. Alle jongens hier gebruikte afkortingen en alhoewel ik het idee dat afkortingen normaal personen dichterbij elkaar brachten gaf het me hier alleen nog maar meer het gevoel dat de jongens niet wilde dat we ook maar iets van ze wisten. Met een licht huppeltje liep ik de trap op. De rest van de meiden leken niks meer van een huppeltje in hun manier van lopen te hebben. Zou dat bij mij ook weg gaan? Dat was momenteel mijn grootste angst, aangezien ik aan de ergere dingen niet durfde te denken. Ik stak mijn hoofd om de hoek van één van de open deuren, om een geruineerde kamer te zien. Ik beet op mijn lip en trok mijn hoofd terug. Zou hij mij gezien hebben? Als ik me hier al niet thuis voelde, dan viel ik nu al helemaal buiten de boot. Natuurlijk voelde het vreemd om te weten dat er iemand dood was. Al kwam de schok niet helemaal binnen, omdat ik geen idee had wie er dood was. Ik had Mason in ieder geval nog niet ontmoet. Misschien dat ik hem hooguit gister gezien had. "Gaat het?" vraag ik, terwijl ik in de deur opening ga staan. Ik realiseer me de seconde daarna dat het een redelijk domme vraag is. "Of nja, meer of ik iets voor je kan doen. Daar ben ik voor volgens mij." Ik pak voorzichtig een paar stukjes hout op. Was het dom om tegen hem te praten? Daar had Ced nog niks over gezegd, of als hij wel iets had gezegd dan was ik dat nu alweer kwijt. Kon ik nou gewoon niet is een keer iets onthouden?

[ bericht aangepast op 23 jan 2017 - 15:34 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

• Twenty-three • Alone • Leave me alone • Outfit •

Stilletjes liep ik blootvoets door de gangen van het Hotel heen. De stilte die er heersten lieten geheel onbewust een kleine glimlach op mijn lippen spelen, vooral omdat een stilte zoals deze vandaag maar zelden voorkwam. In alle vroegte was ik wakker geworden, een naar tikje waar ik wel vaker last van kreeg, en had ik al snel besloten om te gaan douchen nu ik nog kon genieten van de rust die er hing. Het was heerlijk om door het Hotel heen te lopen wanneer iedereen sliep en al helemaal als er geen kip aanwezig leek te zijn. Losjes woelde ik door mijn nog natte haren heen en glipte de trappen op om mijn weg terug te vinden naar mijn slaapkamer.
      De gangen waren op een subtiele manier geheel in een kerstsfeer gestoken en wanneer het Hotel tot leven kwam meende je zelfs uit een verdwaalde radio een bijpassend liedje te horen. Zelf stak ik er tot op heden nog maar weinig energie in. Mijn behoefte naar het o zo vrolijke feest dobberde de laatste jaren nog maar traag naar de oppervlakte toe, waardoor het vaak tot op het laatste moment duurde vooraleer ik in een juiste stemming kwam. Zachtjes zonken daarom dan ook mijn tanden bedenkelijk in mijn onderlip terwijl ik de eerste treden naar de volgende verdieping op wilde sprintte, alvorens ik halverwege mijn pas abrupt tot stiltstand leek te komen.
      Een frons nestelde zich tussen mijn wenkbrauwen als uit een van de kamers een flink kabaal lijkt te komen; alsof de persoon in kwestie op de meest boerse manier zijn kamer aan het verbouwen is, waarbij het hem vast niet deert dat enkele meubelstukken zeer beschadigd achter blijven. Onbewust grijpen mijn vingers de leuning van de trappen steviger vast en wanneer ik opnieuw besluit naar boven te gaan, bevries ik wederom halverwege mijn pas. Ditmaal, echter, voel ik hoe een kou mijn lichaam lijkt te overspoelen als Zeke’s stem door de gangen heel lijkt te galmen — vervuld met een soort geschrokken haast.
      ”Jongens. Wakker worden. Mason is dood."
Ik had geen spiegel nodig om me te beseffen dat het bloed uit mijn gezicht getrokken raakte zodra deze woorden tot me doordrongen en mijn poelen zich daarbij lichtelijk verwijd hadden. In een onverwachte blinde haast rende ik de trap op naar boven, waarbij ik mezelf direct om het hoekje tegen de muur aan drukte. In een luid bonzend ritme joeg mijn hart nijdig tegen mijn borstkas aan en versnelde mijn ademhaling zich dusdanig dat het haast hijgend leek te klinken. Beverig trachtte ik de grip op mezelf terug te vinden, waarbij ik elke gedachten die mijn hoofd binnen sloop — elke herinnering die ik gesmeekt had weg te blijven — direct de kop in poogde te drukken. Als ik nu mijn kamer binnen zou gaan dan kon ik er donderop tegen zeggen dat ik Romy binnen enkele tellen overstuur kreeg; hetgeen wat ik haar op dit moment allesbehalve wilde aandoen.
      Voorzichtig liet ik mijn hoofd tegen de muur aanleunen, sloot mijn ogen en ademde enkele keren diep in en weer uit; hopende mijn hart zo weer tot kalmte te manen. Dood. Mason was dood, en ik wist niet goed of ik nu moest lachen, of juist in tranen uitbarsten.

[ bericht aangepast op 23 jan 2017 - 17:08 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT.
[Omg ik heb veel bij te lezen vanavond ]

---

how dare you speak of grace

NIKA CALDBURY 20 • Loverboy • Room 17 • Laelia Hij lag heerlijk te slapen. Tot dat iemand het lef had gehad zijn nachtrust te verbreken. Gebons op de deur en geschreeuw was genoeg geweest om Nika te laten ontwaken. Hij kreunde even. Wie het ook was geweest, in zijn hoofd was deze persoon zojuist overleden.       Eventjes probeerde hij terug in slaap te komen, zonder succes. Uiteindelijk gooide hij de deken van zich af en kleedde hij zich snel aan. Het kon hem op dit moment weinig schelen wat hij aan had. Voor zijn part liep hij in een vuilniszak.       Nika had nog niet precies doorgehad wat er nu was gebeurd. Iets met een Mason en iets met een dood. Hij wist alleen niet goed meer wie Mason nu was. Echter, toen hij zijn kamerdeur opengooide werd hem al snel duidelijk. Er was iemand dood en diegene was Mason.       Hij had totaal geen behoefte om deze jongeman te zien en liep dan ook zo snel mogelijk langs kamer 15 heen, niet realiserend dat dit wel eens heel verdacht zou kunnen overkomen. Hij bleef recht vooruit staren. Zodra hij de trap bereikt had, haalde hij opgelucht adem, waarna hij snel de trap af naar beneden liep.       Niet veel later kwam hij in de buurt van de keukens, waar hij Laelia al bezig zag. Zo vroeg in de morgen? “Jij bent een vroege vogel,” begon Nika het gesprek. “Geen behoefte aan zolang mogelijk uitslapen?” vervolgde hij toen en hij liep naar haar toe. "Wat maak je?"       Een beetje ongemakkelijk stond hij bij haar. Wat zouden de andere jongens nu doen? Haar kont slaan? Een arm om haar schouders? In de kont knijpen? De heupen vasthouden? Nika wist het niet en hij vond het te beschamend om het aan dit meisje te vragen. Of aan de andere jongens. Hoe zou je zoiets vragen? Yo, hoe benader je een meisje wanneer je haar ziet? Yo, wat doe je als je een meisje ziet? Hoe begroet je een meisje van een andere loverboy? Nee, dat waren echt de meest normale vragen om te stellen. Kuch.       ”Maak eens wat te eten voor me, wil je?” vroeg hij na een korte stilte. "Shit. I fucked up - again."

[ bericht aangepast op 23 jan 2017 - 15:55 ]

---

That is a perfect copy of reality.