• De opmaak komt er aan, zodra ik terug ben van de winkel. Ik moet eten kopen voor mijn monsters.

    De moordenaar van Mason heeft een privéberichtje van mij gekregen. De anderen; helaas. MAAR. Dit betekent niet dat jij je personage niet verdacht kan doen lijken, of verdachte gedachten kan hebben. Het kan geen kwaad moest je iets verraden, maar het is leuk als we het allemaal spannend proberen te houden ^^

    Het is zaterdag 24 december, omstreeks 8u30. Voor de kersttraditie heeft César toestemming gegeven om de vorige vrijdag het Hotel al om 1u 's nachts te laten sluiten. Er waren ook geen boekingen voor overnachtingen. Zowel de jongens als de meisjes - al moeten deze laatsten wel nog de was en de plas doen) hebben vrij tot maandag 26 december, 20u00. Daarna is Kerstmis voorbij en wordt de Hel weer voortgezet.
          Mason is in de nacht overleden in zijn kamer aan een overdosis drugs en alcohol, maar die zijn niet door hemzelf toegediend. Dit weet de overgrote meerderheid van het hotel niet, maar de situatie is alleszins verdacht. Bijna iedereen is wel eens verdwenen toen Mason dat was, en misschien hebben sommigen anderen wel mee zijn kamer zien ingaan, wie weet... Let the game begin!


    Mhm?

    Naam:Vaiana Rowena Howell.


    "I don't want to be temporary, I want my memory to be eternal."
    |New Girl | Misha's Room| With Misha|

    'Misschien,' zei hij kalmpjes. 'Het is misschien een beetje dom om te denken dat je hier een geweldig leventje gaat leiden, maar wat ik altijd denk is dat je er het beste van moet maken. Het is misschien niet het leven dat je graag wilde leiden, maar ik weet zeker dat je er iets in gaat vinden wat je aanstaat. Mij bijvoorbeeld?' Hij lachte . 'Maar hey, als je alvast een introductie wil in hoe het hier meestal gaat, kan ik je die wel geven. Ik heb vast nog wel een paar condooms naast mijn bed liggen.' En weg was mijn hartslag. Mijn ogen verder groter en ik kon me voor een moment niet bewegen. Emh, nee, geen interesse? Was dit het teken dat ik de kamer probeerde verlaten? Was dat nog een optie. ik fronste en schudde onzeker mijn hoofd, maar voor er woorden uit mijn mond konden komen gebeurde er iets dat ik misschien had moeten zien aankomen, alleen had ik verwacht dat het iets langer zou duren.
    'Oh... oops,' hoorde ik hem zeggen en ik keek op van mijn thee. Thee en glas lag overal op de grond. Hij klonk zo ver weg. 'Dat ging per ongeluk.' ging hij verder en hij pakte een groot stuk glas op. Ik keek hem met bange ogen aan. Mason betekende waarschijnlijk veel voor hem. ik wilde naar hem toe lopen, maar bedacht me zodra hij de scherpe rand van het glas over de palm van zijn hand liet glijden. zijn lach klinkt humorloos en al even koud als zijn stem. Ik zet angstig een stap achteruit, gevolgd door een tweede stap, onzeker over wat er nou zojuist gebeurt is. Maar voor een moment was zelfs ik vergeten dat er een dode was, aangezien het leven gewoon doorging. Nu was het weer echt, nu dachten we er weer aan.
    'Lieve schat, je denkt toch niet dat je hier bent om schoon te maken.' zei hij en zijn bloedende hand sloot om mijn nek. Een korte hoge gil verliet mijn mond terwijl mijn achterhoofd tegen de muur bonkte. Hete thee viel over mijn lichaam en de tranen die ik tegen had geprobeerd te houden voelde ik over mijn wangen naar mijn kin lopen. Mijn ademhaling was ongecontroleerd en ik voelde me langzaam duizelig worden. Mijn benen brandden, net als mijn hand, maar het gevoel kwam niet helemaal. mijn handen sloten om zijn pols in een poging uit zijn grip te ontsnappen. Door het lengte verschil raakte mijn tenen net de grond niet en in pure paniek probeerde ik me los te vechten.
    'Je bent hier voor ons. Om geld te verdien en om dit,' zei hij en tot mijn ongenoegen voel ik zijn hand tegen het meest privé gedeelte van mezelf terwijl hij zichzelf dichter tegen mijn aanduwd. 'voor ons open te stellen,' siste hij. Zijn adem zorgde ervoor dat het tintelde gevoel zich over mijn oor verspreidde, maar het was niks vergeleken met het gevoel van angst dat door mijn lichaam raasde. Ik wilde huilen, maar daar had ik meer adem voor nodig. Monster, dacht ik. Hij is is een Monster. Maar het stemmetje in mijn achterhoofd dat er altijd al geweest was verbeterde me zoals altijd. Nee, hij is verdrietig, hij is boos, zijn vriend is net vermoord. Mijn tenen kon ik na lang genoeg paniekerig spartelen net kwijt op de grond, maar de hoeveelheid adem die ik wilde krijgen, kreeg ik nog niet. ik wilde hem wel schoppen, maar het brandende gevoel dat mijn bovenbenen in zijn macht had stond dat niet toe.
    "Lucht..." piepte ik terwijl ik hem met smekende ogen aankeek. Iemand had me moeten horen gillen, iemand moest me komen helpen? Toch?
    ""Misha... Ik krijg... geen... lucht." Dit doet hij niet zelf, dat was wat de stem in mijn hoofd bleef zeggen, dat hij gewoon boos was, dat hij niet rationeel nadacht. Dat hij helemaal niet nadacht. Ik wist niet of ik banger moest zijn voor hem, of voor de excuses die ikzelf voor hem maakte. hij deed dit wel degelijk zelf en het maakte niet uit of hij rationeel nadacht of niet. Iemand. Iemand had me gehoord, ik wist het zeker.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Laelia Philyre Laskaris
    “It seems to me that love could be labeled poison – and we'd drink it anyways.”



    Nika staarde me aan en ik staarde hem op mijn beurt aan.
    Van het ene op het andere moment voelde ik opeens een harde klap tegen mijn wang en verloor ik mijn evenwicht waardoor ik op de grond viel. Alsof zijn klap tegen mijn wang niet al pijn genoeg had gedaan, knalde ik ook nog eens met mijn achterhoofd tegen de grond aan. Well, fuck me. Niet letterlijk alsjeblieft.
    Nika hielp me weer overeind alsof de Dood hem op de hielen zat. Op zich, als Cassius erachter zou komen dat Nika mij geslagen had, was 'ie misschien ook wel een beetje dood. Het overeind helpen deed hij helaas met weinig beleid en ik stootte mijn hoofd bijna tegen de rand van het aanrecht. Gelukkig zag ik dit aankomen en voorkwam ik een derde blauwe plek op mijn hoofd.
          ‘Sorry, sorry, sorry, sorry, sorry. Het spijt me heel erg.’ Ik schudde zijn hand van mijn arm af. Ik keek panisch om mij heen om te kijken of mensen iets hadden meegekregen. In mijn blinde paniek zag ik op het eerste oog niemand en ik haalde opgelucht adem. Gauw zette ik het fornuis af, waarschijnlijk was die omelet al naar de knoppen. In de weerspiegeling van de magnetron zag ik dat mijn wang er niet bepaald fraai uitzag.
          ‘Fuck, we zijn dood. Cassius vermoord ons, ik zweer het.’ Ik begin paniekerig op mijn nagels te bijten. Mijn ogen schoten heen en weer tussen de deur naar de woonkamer en Nika. Dat hij het in zich had om zo hard naar iemand uit te halen had ik niet verwacht. Op zich, waarschijnlijk zou ik het in een man tot man gevecht geen seconde uithouden dus mij op de grond krijgen kostte nu ook weer niet zóveel kracht. Ik wierp snel een blik op de koekenpan. ‘Je ei is denk ik wel klaar... Ik moet uh... denk ik gaan uh... ja.’ Ik zette een paar stappen van Nika vandaan. Zelfs de aardigste jongen begon agressieve trekjes te vertonene. G-r-e-a-t.



    20 • Kamer 24 • Anderhalf jaar • Keuken • Nika


    I just caught the wave in your eyes

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Dani Reina Verdad

    I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
    Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me.”

    • Twenty-five • Room No.14 • Hush, little monsters.Outfit

    Terwijl Kit kort na mij zijn bed uitstapte — of beter gezegd, eruit schoot — besloot ik uit een van zijn kasten een broek voor mezelf te pakken; een van mijn eigen broeken zelfs daar een klein deel van mijn spullen zijn kamer nooit verlaten hadden. Een zenuwachtig gevoel giert door mijn lichaam als mijn donkere poelen Kit’s bewegingen volgen wanneer deze zichzelf in een vlug tempo lijkt aan te kleden. Het was een beeld waar ik met gemak naar kon kijken, maar waar ik nu geen voldoening uit leek te putten. Normaliter zou ik hem met alle liefde voorzien hebben van een paar speelse doch grens zoekende opmerkingen, waarbij ik zijn aankleedpoging vertraagd zou hebben, maar voor nu besloten deze wijselijk uit te blijven. In mijn hoofd leek een bom aan zorgen naar boven te komen nu een van mijn kleine dromerige nachtmerries uitgekomen leek te zijn. Hoe vaak had ik de jongen stilzwijgend dood gewenst, of hem in een van mijn temperamentvolle buien zelf letterlijk toegezegd dat hij dood neer mocht vallen? Mijn zorgen gingen dan ook ergens totaal niet naar hem uit, maar naar een geheel ander idee. Ik kon me daarbij dan ook maar moeilijk voorstellen dat hij echt dood was.
          ”Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar doe alsjeblieft niets doms.”
    Heel even trok ik een van mijn wenkbrauwen op — wat nog net niet gepaard ging met een afkeurende blik — en schikte vervolgens het shirt wat ik van Kit aan had goed op mijn schouders. Het was bijna een teleurstelling om van hem te moeten horen dat ik niets doms mocht doen, alsof dat een van de dingen was die ik dagelijks deed. Ik snoof kort. “Wees niet bang, bebé. Ik zal me gedragen,” mopperde ik zacht, waarbij mijn lippen zich voor een paar tellen tuitte ten teken dat ik het daar niet geheel mee eens was. Heel even steeg de drang Kit vast te grijpen nog voor hij de kamer daadwerkelijk verlaten had, maar in plaats daarvan onderdrukte ik die neiging volledig en ebde deze al gauw als een verloren emotie weg. Tactvol woelde ik in plaats daarvan met mijn vingers door mijn donkere lokken heen en rolde mijn lippen een keer over elkaar heen, ondanks dat daar nog geen donkere kleur op te vinden was, en volgde Kit zijn slaapkamer uit.
    Echter, in plaats van de man helemaal de woonkamer in te volgen hield ik bij de trap vertwijfeld stil en blikte kort naar de de treden op, waarna ik nog éénmaal Kit zijn kant op gluurde, alvorens ik besloot de treden op te sprinten — niet in de gaten hebbende dat de beste man zelf me vlot op de voet leek te volgen.
          Het zenuwachtige gevoel van eerder bekroop me met de trede die ik hoger ging meer en meer, en tegen de tijd dat ik op de derde verdieping aan kwam bonsde mijn hart luid in haar kas. Er was maar één manier waarop ik mijn ongeloof omtrent Mason zijn dood een duidelijke bevestiging kon geven en dat was door hem te gaan zoeken — gaan kijken bij de slaapkamer die hij met Zeke deelde was voor mij dan ook het meest voor de hand liggende, of hij moest dood bij de bar liggen gezien hij daar ook graag zijn tijd doorbracht. Wat ik precies verwacht had te gaan zien wist ik niet en voor een paar tellen sloeg de aarzeling in als een bom. Deed ik hier werkelijk goed aan? Waren mijn nachtmerries zonder dit beeld niet al erg genoeg? De deur van de slaapkamer stond wagenwijd open en mijn eens zo stevige passen leken te verzwakken bij elke stap die ik dichterbij kwam. Mijn zwartgeblakerde hart besloot daarbij ook nog eens harder te gaan slaan, waarbij ik mijn altijd zo zelfverzekerde houding dreigde te verliezen. Wilde ik dit echt zien? De geur die me tegemoet kwam sprak alleen al overduidelijk voor zich.
          Veel tijd om uiteindelijk de kamer binnen te gaan kreeg ik niet daar Kit me voor was en naar binnen stapte. Lichtelijk verrast door het feit dat ik hem niet eens aan had zien komen ontsnapte er een trillerige “Dios mío” over mijn lippen heen en aarzelde ik kort om achter hem aan te gaan — ware het niet dat een tafereel aan de overkant van de hal mijn aandacht resoluut leek te trekken. Een frons nestelde zich tussen mijn wenkbrauwen en met mijn hart nog altijd bonzend in mijn keel stapte ik ditmaal naar de kamer van Misha; om de man daar een van de nieuwelingen zowat te zien wurgen. Het meisje trappelde flink met haar benen en de smeekbede op haar gezicht vertelde direct wat ze nodig had, waarbij de zoute tranen over haar wangen heen rolde. “Lucht…” bracht ze uit. Een vlaag van medelijden spoelde door me heen. Diep in de verte van mijn achterhoofd hoorde ik Kit’s woorden van enkele minuten geleden nog, zijn waarschuwing om niks dom te doen, maar ik kon niet zomaar toekijken hoe het jonge ding ten onderging aan Misha’s ziekelijke streken. Het was daarom dan ook dat ik besloot me er tussen te mengen, waarbij ik mezelf in een paar tellen met moeite bijeen wist te rapen.
          ”Misha,” rolde er zoetjes over mijn lippen heen terwijl ik mijn voeten zorgvuldig tussen de glasscherven in plaatste, om zo op mijn hoede dichter bij het tweetal te komen. “Ik zou haar wat zuurstof geven als ik jouw was, nog voor ze blauw aanloopt..” Zonder aarzeling greep ik het stof van de kledij aan zijn arm vast en snukte er op een subtiele manier aan ten teken dat hij de strot van het meisje nu echt moest gaan los laten. Voor nu deerde het me niet wat de gevolgen voor mij konden zijn en in het ergste geval mocht het jonge ding me hier later wel voor terugbetalen. “Ademend lijkt ze me meer waard, niet waar?”

    [ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 17:06 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    NIKA CALDBURY


    20 • Loverboy • Room 17 • Kitchen • Laelia

    Het meisje schudde Nika’s hand van haar arm af. Ze keek panisch om haar heen, waarna ze opgelucht adem haalde. Gauw zette ze het fornuis af, maar waarschijnlijk was Nika’s omelet al naar de knoppen. Nika staarde naar de wang van Laelia, die er niet bepaald mooi meer uitzag. Hier ging hij zo van in de problemen raken.
          ”Fuck, we zijn dood. Cassius vermoord ons, ik zweer het.” Ze begon paniekerig op mijn nagels te bijten. Haar ogen schoten heen en weer tussen de deur naar de woonkamer en Nika. Ze wierp snel een blik op de koekenpan. Voorzichtig probeerde Nika haar handen vast te pakken. “Je ei is denk ik wel klaar... Ik moet uh... denk ik gaan uh... ja.” Ze zette een paar stappen van Nika vandaan. Dit meisje was bang voor hem, voor Nika. Niemand was bang voor hem. Zelfs een eekhoorn zou nog op zijn plek blijven als Nika zijn richting uit liep.
          ”Kalmeer even,” zei Nika. “Cassius gaat je heus niks doen - je hebt niks fout gedaan,” vervolgde hij. Nika pakte voorzichtig Laelia’s kin vast en wreef met zijn andere hand over haar onderhand al kleurende wang.
          ”Misschien moet je even langs iemand gaan die weet heeft van medische zaken,” zei Nika - een schuldige ondertoon in zijn stem hoorbaar. Hij liet het meisje weer los en keek naar de omelet in de pan. De bovenkant leek nog goed, maar er kwam een verbrande geur vanaf.
          ”Ik denk dat je die omelet beter weg kan gooien, wil je dat niemand komt te overlijden, ” zei Nika. Hij pakte de pan vast en drukte die in Laelia’s handen, vergetend dat de onderkant van de pan nog flink warm kon zijn.

    "Shit. I fucked up - again."


    That is a perfect copy of reality.

    Laelia Philyre Laskaris
    “It seems to me that love could be labeled poison – and we'd drink it anyways.”



    Kalmeer even,’ zei Nika. Kalmeren, met zo'n wang?! Ja dag. ‘Cassius gaat je heus niks doen - je hebt niks fout gedaan.’ Wantrouwend keek ik toe hoe hij mijn kin beetnam en met zijn duim over mijn pijnlijke wang wreef. Uiteraard deed dat pijn en ik kneep even mijn ogen dicht. ‘Misschien moet je even langs iemand gaan die weet heeft van medische zaken.’ Nee, echt? Ik wilde de hele dag er zo bij gaan lopen, misschien vond Cassius het mij wel mooi staan. Hij trok zijn hand terug van mijn gezicht en hij leek zich echt heel schuldig te voelen. Ik was echter nog steeds te veel in paniek om medelijden met hem te hebben. Ik zag hem kijken naar de omelet en volgens mij dachten we allebei hetzelfde – dat ging niemand meer willen eten. Zonde. ‘Ik denk dat je die omelet beter weg kan gooien, wil je dat niemand komt te overlijden.’ Ik knikte en wilde de pan pakken, maar Nika was me voor. Hij had de koekenpan zelf al gepakt en ik keek hem vragend aan toen hij zich tot mij wendde. Toen realiseerde ik me pas wat hij wilde doen.
          ‘Nee! Nika, n–’ Te laat. Hij drukte de nog hete pan in mijn handen en ik gilde het uit van de pijn. Ik zou zweren dat ik iets hoorde sissen en de geur van verbrand vlees rook. Meteen liet ik de pan los en deze kwam met een hoop lawaai terrecht op de grond – én Nika's tenen. ‘Oh mijn God, het spijt me!’ Ik keek naar mijn handen en volgens mij vielen brandwonden nog te voorkomen. Ik trok een twee meter sprint naar de kraan en hield mijn hand onder koud water.



    20 • Kamer 24 • Anderhalf jaar • Keuken • Nika


    I just caught the wave in your eyes

    NIKA CALDBURY


    20 • Loverboy • Room 17 • Kitchen • Laelia

    ”Nee! Nika, n–“ Te laat. Hij drukte de nog hete pan in haar handen en al snel gilde ze het uit van de pijn. Meteen liet ze de pan los en deze kwam met een hoop lawaai terecht op de grond – én Nika's tenen. Een kerm van mijn ontsnapte er uit Nika’s mond. Dat deed zeer, maar dat verdiende hij ergens ook wel.
          ”Oh mijn God, het spijt me!” Was dit meisje nu serieus sorry dat ze een pan op zijn tenen had laten vallen? Een warme pan weliswaar, maar vergeleken met wat hij haar had aangedaan vielen zijn tenen nog wel mee. Behalve dat ze zeker weten blauw zouden worden en mogelijk enkele dagen zouden branden door de hitte van de pan - viel het voor hem nog wel mee. Hij kon het tenminste verbergen.
          Het meisje keek naar haar handen en rende vervolgens naar de kraan om daar haar hand onder koud water te houden. Nika keek het meisje achterna, waarna hij naar de pan op de grond keek - met de omelet verspreidt over de grond eromheen. Hij pakte de pan op en gooide het terug op het aanrecht. Dat ruimde iemand anders maar op. Langzaam liep hij op Laelia af, zijn zeurende teen botjes negerend.
          ”Laelia?” vroeg hij voorzichtig en hij plaatste zijn hand op haar arm. “Het spijt me - gaat.. Gaat het een beetje?” Nika staarde even naar haar hand. Het was vuurrood, dat betekende dat ze sowieso een eerste graad verbranding had. Tot zover Nika’s kennis over brandwonden.
          ”Moet ik iemand halen? Of wachten we even tot iemand hier komt? Dan kan deze persoon ook gelijk - misschien eh.. De boel opruimen.” De laatste zin kwam er met een beschamende ondertoon uit. Het was zijn fout dat de omelet over de vloer lag verspreid en ergens voelde hij zich ook schuldig dat hij het niet opruimde. Het was nu eenmaal zijn taak niet. Dat wist hij wel. De jongens ruimde niet op, nooit niet. Moesten de meisjes doen.
          ”Misschien moet je ook even de vloer opruimen,” zei hij na een korte stilte. “Het is nogal een zooitje. Dat is toch de taak van de meisjes hier?”

    "Shit. I fucked up - again."

    [ bericht aangepast op 29 jan 2017 - 19:19 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Jazz Lena Alvord


    21 || Kitchen || one of the girls


    Onderweg naar de keuken hoor ik een enorm kabaal uit die richting komen gepaard met gegil. Ik versnel mijn passen en als ik de keuken binnenloop zie ik een enorme troep op de grond liggen en Laelia bij de kraan staan met haar handen onder stromend water.
    ''Wat is hier in godnaam gebeurd''? Ik loop naar het aanrecht om een bord te pakken voor mijn ontbijt en mijn blik gaat naar Laelia en haar handen. ''Gaat het''? Ik doe mijn vinger onder de kraan en voel dat het water koud is. ''Lieve schat, het is handig om je handen onder lauw water te houden als je brandwonden wilt voorkomen''. Ik draai de warme kraan ook open zodat het water lauw wordt.
    Op dat moment valt Nika mij op en ik sla mijn ogen neer. ''Ik zal de troep alvast opruimen'' zeg ik zacht en ik pak een doekje om de troep van de grond te rapen. Ik zeg verder niks meer tegen Nika en Laelia en focus mij volledig op het schoonmaken van de grond.
    Beetje zonde weer, verspilde omelet... Als de vloer schoon is, pak ik een bord om mijn eigen ontbijt te maken, nog steeds zwijgend tegenover Nika. Ik wissel niet eens blikken uit. Ik laat nog wel mijn blik glijden naar de handen van Laelia die er wat rood uit zien, maar volgensmij hebben we goed gehandeld. Ik pak wat brood en beleg en in stilte bereid ik mijn ontbijt.

    [ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 18:59 ]


    There's nothing the matter with my face! I got character! ~ Hatchet-face

    HARLEY CADENCE ROOSEVELT
    22 • Room 26 • Almost 2 years there • Outfit • Nika, Laelia & Jazz • Kitchen


    Ik blijf stil als hij Snow aan haar haren op de grond trekt en al gelijk voelde ik een greintje medelijden met het kind. Zelfs mocht ik haar niet, niemand verdiende de pijn die de meiden hier hadden; mentaal en fysiek. Het is de mentale pijn die je vernietigt; de pijn die de meiden hadden toen ze zich realiseerden dat hun prins op het witte paard eigenlijk een wolf in schaapskleren bleek te zijn. In dat opzicht had ik geluk, sinds ik geen relatie met Zeke had of iets dergelijks. Ik had een slaapplek nodig en wist ik veel dat hij me in een hoerenhuis zou gaan dumpen. Nu ik er zo over nadenk, was het nogal een domme zet van mijn kant. Een man vertrouwen waarmee ik een one night stand had? Oké, we bleven wel contact houden, maar het was niet alsof we besties waren.
          "Kan jij ontbijt maken voor twee en dat naar de bar brengen? Ik denk dat Snow geen trek heeft. Die heeft haar buik vol van praatjes die ze niet hoort te hebben." Ik knik en sta op, klop mijn zwarte broek af en wacht af voor het geval ik nog een andere bevel van hem zou krijgen. Het enige wat hij daarna zei waren harde woorden naar Snow toe terwijl ik ongemakkelijk mijn handen weer in mijn broekzakken stopte. Wat ben ik blij dat ik haar niet ben, maar deels lijkt het ook haar eigen schuld te zijn.
          Vervolgens trekt hij haar weer aan haar haren naar God knows where. "Ik zie je zo in de bar, Harley." Ik frons even kort en knik daarna, maar zeg niks omdat hij het te druk met Snow lijkt te hebben. Een korte zucht rolt over mijn lippen en been naar de keuken, waar het blijkbaar dus best druk is. Ik mompel een goedemorgen en pak wat broodjes om die in de oven te zetten. Het lijkt een chaos in de keuken, maar even negeer ik dat en focus op het ontbijt. Daarna pak ik twee mokken en vul die met koffie; Zeke heeft uiteindelijk zijn koffie van Snow toch niet opgedronken en ik kon zelf ook nog wat gebruiken. Als alles - inclusief wat ham, eieren en jam - op de borden staan, kijk ik naar het tafereel. Vrijwel onmiddellijk kijk ik raar op als ik zie dat Laelia haar hand onder de kraan heeft, Nika er onbenullig bij staat en Jazz haar ontbijt aan het maken is.
          ''Gaat.. Het?'' vraag ik, nogal onzeker. Had Nika Laelia's hand verbrand? Nee toch, daar was - althans, leek - niet de type daarvoor. Hij zag er überhaupt veel te innocent uit om in deze industrie te zitten. ''Wacht,'' Ik zucht zachtjes en haal de EHBO-doos uit één van de vele kastjes. ''Laat je hand maar zo'n tien minuten onder de kraan..'' zeg ik zachtjes en glimlach zwakjes. De waterrekening zou iets oplopen, maar dit was hun fout. Waarschijnlijk. Ik speel met een crème die bestemd is voor brandwonden en kijk daarna Nika verdacht aan. Die gaat zo niet aan een ondervraging onderuit komen. Wat wilde hij hiermee in hemelsnaam bereiken? Hij kon beter naar de universiteit om te gaan studeren, maar waarschijnlijk is hij zo dom als een ezel en is dat de rede waarom hij hier zit. Het zou me niks verbazen. Soms wil ik dat de jongens wat meer verstand hadden dan spieren, maar ach, daarom zitten ze hier vermoedelijk ook.


    'You can't keep your fear of failure keep you from trying.''

    [ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 19:11 ]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Laelia Philyre Laskaris
    “It seems to me that love could be labeled poison – and we'd drink it anyways.”



    Gelukkig stelden beide meiden niet al te veel vragen en leken ze gewoon te denken dat ik en Nika allebei hersenloze randdebielen waren. Ook leken ze mijn wang niet op te merken – ook al had ik het vermoeden dat 'ie pimpelpaars zag en nog net geen knalgroene stippen had. Na een tijdje zette ik de kraan uit – de waterrekening was waarschijnlijk een stukje hoger deze maand – en bekeek ik mijn handen onderzoekend. Eigenlijk had ik nul komma nul verstand van brandwonden, maar voor mijn gevoel zagen mijn handen er niet verschrikkelijk uit, alleen nogal rood en een beetje beschadigd.
          ‘Bedankt voor de hulp,’ zei ik en nam de zalf over van Harley. Ik deed er een klein beetje van op beide palmen van mijn handen en stopte de tube terug in de EHBO-doos. Deze zette ik vervolgens weer terug in het kastje waar Harley 'm had uitgehaald. Het deed best pijn om dingen vast te pakken, maar de zalf had een verkoelende werking dus ik verwachtte – en hoopte – dat ik niet lang meer last zou hebben van mijn handen. Kort blikte ik naar Harley, die Nika nogal venijnig en judgy stond aan te gapen. Ergens vond ik het zielig, Nika had mij namelijk niet bewust pijn willen doen – volgens mij, dan. Ik keek op naar Jazz, Harley en Nika. ‘Het was een ongeluk,’ flapte ik eruit. ‘Een omelet... er waren wat dingen tussen gekomen– hij– ik...’ Ik maakte wat vage gebaren. ‘Verbrand ei... pan... ja.’



    20 • Kamer 24 • Anderhalf jaar • Keuken • Nika, Harley & Jazz

    [ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 20:49 ]


    I just caught the wave in your eyes

    KIT HARVEY ELLIS JONES
    29 • The hallway • Taking care of the situation • Distressed, Worried & Irritated • With Beau • Outfit




    'I can't walk on the path of the right, 'cause I'm wrong.'



    'Dios mío.' Even was ik geschrokken door een stem achter me, maar toen ik doorhad dat het Dani was, betrapte ik mezelf erop dat ik rustig kon adem halen. Dat ze zo dom was geweest om achter mij aan te gaan betekende niet dat ze zo dom zou zijn om nu gillend het hotel door te gaan rennen. Ik zei niets tegen haar voordat ze haar weg vervolgde, verder de gang in, naar weet ik veel waar, maar ik kon me daar op dit moment niet mee bezig houden. Ik wendde mijn hoofd weer terug naar het tafereel.
          Met een hand over mijn mond en neus tegen de stank van kots, drank, pis en mufheid, zette ik voorzichtige passen door de rotzooi heen, waarbij is zo goed mogelijk mijn best deed om mijn schoenen niet te bevuilen. Ik kon er echter niet omheen op de glasscherven van een fles vodka te gaan staan, waardoor deze met luid geknars in kleinere stukjes barstte. De hoeveelheid kots die op de grond lag was nog niets vergeleken met de hoeveelheid op zijn bed, en zichzelf, waarbij er ook schuim uit zijn mond kwam. Wat had hij in godsnaam gedaan?
          Mijn ogen gleden over de grond. Kussens, dekbed, gebroken glas, lege alcoholflessen, gebroken injectienaalden, en overal kots. Gebroken injectienaalden...
          Ik wilde nergens aan zitten, maar ging door mijn knieën om de grond beter te bekijken. Er lagen meerdere naalden, sommigen gebroken. Mijn blik viel weer op Mason, van zijn wijd geopende ogen, naar de binnenkant van zijn elleboog. Deze was volledig beurs, en had meerdere rode injectieplekken. Ik kon zelfs opmerken dat een stukje afgebroken naald in zijn arm was blijven zitten. Het was duidelijk dat hier een heftige worsteling had plaatsgevonden, en dat stond me voor geen meter aan. Dit was vuil spel.
          Met mijn vingertoppen sloot ik Mason's ogen voordat ik weer overeind kwam en de kamer uit snelde. Dit moest stil blijven, maar dat lichaam moest hier weg. Voor nu wist ik dan ook maar één persoon met wie ik deze verantwoordelijkheid zou kunnen delen. Hij mocht dan wel onvoorspelbaar en onserieus als de pest zijn, maar hij kon hij nooit anders op reageren dan discreet. Eenmaal de trap af en de gang in hoorde ik hem al.
          'Na u, prinses.' Hij had de deur al open voor dat nieuwe meisje dat hier al een tijdje rondliep, maar voordat een van hen iets anders kon doen had ik zijn arm al vastgepakt.
          'Beau, we hebben een probleem en ik heb je hulp nodig,' mompelde ik.


    how dare you speak of grace

    NIKA CALDBURY


    20 • Loverboy • Room 17 • Kitchen • Laelia

    Niet veel later kwam Jazz binnen, die Laelia hielp en daarna de door Nika gecreëerde zooi begon op te ruimen. Niet veel later kwam Harley, ofwel Judging Judy binnenwandelen. Ook zij begon Laelia te helpen.
          ”Bedankt voor de hulp,” zei Laelia en ze nam de zalf over van Harley. Ze deed er een klein beetje van op beide palmen van haar handen en stopte de tube terug in de EHBO-doos. Deze zette ze vervolgens weer terug in het kastje waar Harley 'm had uitgehaald. Harley had Nika al die tijd venijnig en judgy aangekeken, terwijl de arme jongen eigenlijk niks expres had gedaan. Het was een groot ongeluk geweest.
          ”Het was een ongeluk,” flapte ze eruit. “Een omelet... er waren wat dingen tussen gekomen– hij– ik…” Laelia maakte wat vage gebaren. “Verbrand ei... pan... ja.” Nika knikte instemmend.
          “Ja.. Eh, ja dat gebeurde er inderdaad ja,” zei Nika zachtjes. Hij vond het maar niks dat er drie verschillende meisjes in deze ruimte waren. Hij beet zijn lip even en keek even Jazz’s richting uit. Ze was ondertussen al klaar met het opruimen en was nu begonnen met haar eigen ontbijt. Nika vroeg zich af of dit meisje ooit in de problemen was gekomen. Ze was zo stil, zo verlegen - hij hoefde niet eens aan haar te vragen of ze iets wilde opruimen.
          Uiteindelijk keek hij weer terug naar Harley - die hem nog altijd dezelfde blik gaf. Wat moest dit meisje met hem? Welke vooroordelen over hem spookten er door haar hoofd heen? Nika zuchtte even diep en leunde tegen het aanrecht aan. Hoe kreeg hij het toch altijd voor elkaar om in dit soort situaties terecht te komen?
          ”Wat wil je nou Harley?” vroeg hij uiteindelijk. Hij duwde zich van het aanrecht af en duwde haar ruwer dan bedoeld aan de kant, maar het interesseerde hem verrassend weinig als ze over haar hakken zou struikelen. “Ga de vloer schrobben of iets dergelijks,” vervolgde hij, waarna hij langs haar door liep naar de trappen.

    "Shit. I fucked up - again."


    That is a perfect copy of reality.




    ROMY EVELYN BARNES

    Maximillians Girl, With Max, in his bedroom -> going to Livingroom.

    💔




    Max had geknikt op mijn vraag of hij ook goed geslapen had waarna hij zijn armen om mijn middel heen wikkelde en ik zijn warme lichaam weer tegen mijn middel voelde. ‘Hm ik heb ook goed geslapen, dankje.’ had Max nog in mijn oor gefluisterd en voor even voelde ik me weer het dolverliefde meisje van vijf maand geleden.
    Echter was het weer duidelijk dat ik weer uit de roze wolkjes donderde eens we in de woonkamer waren. Ik werd wat bruut teruggetrokken door Max waardoor ik even koppig mijn lippen op elkaar perste. ‘Gedraag je een beetje, ja?’ siste Max me toe waardoor ik mijn bruine kijkers weer in zijn groene ogen priemde. "Ik heb geen zin om nu al bemiddelaartje te moeten spelen.’ waarschuwde hij me waarna ik mijn blik weer afwende. " Ja Max." mopperde ik zachtjes, daarbij het leek niet alsof iemand ons opmerkte. Ik keek dan ook wat geschokt toe hoe Zeke hardhandig Snow aan haar mooie blonde haren wegtrok. In een soort reflex keek ik dan ook naar Max met een geschrokken blik van 'Ga ja daar niets aan doen?'. Echter zei ik niets, band dat hij dit gedrag van Zeke zou gaan kopiëren dus schraapte ik even mijn keel. " Zal ik eh... koffie voor je halen?" vroeg ik wat onzeker en schuifelde ongemakkelijk. Niemand leek hier in een goede mood om me te vertellen wat er gaande was en Max boeide het blijkbaar ook niet. Daarbij leek het me ook niet slim om nog wat tegen de jongen te zeggen gezien hij me net gewaarschuwd had. Ik wist nu wel goed genoeg dat de jongen snel geïrriteerd kon zijn door domme vragen.





    CEDRIC DEVIN IVERS

    Loverboy, Mol, Stairs, with Kesari

    🐍





    Kesari hief haar hoofd even op zodat ze me kon aankijken waarna er even een korte stilte heerste, deze was niet onaangenaam maar je voelde wel er bepaalde spanning. Onopvallend nam ik de brunette in me op, ze had een witte top aan met daaronder een donkere legging -of jogging maar zoveel wist ik nou ook niet af van die termen-. “Eh - “ verbrak ze de stilte waarna ze zwak knikte, ik had wel mensenkennis om te weten dat ze niet bedroefd was om zijn dood, dat was ik namelijk ook niet echt. Voornamelijk de schok was hetgene wat haar geraakt had.
    Kesari nam mijn hand aan waarna ik haar overeind trok, al was deze al snel weer in mijn broekzak verstopt, spelend met een pakje peuken dat erin verstopt zat. De brunette die ook net gedoucht leek te hebben haalde haar hand door haar vochtige lokken heen voordat ik haar blik kort op me voelde brandden.
          “Wat frisse lucht zou heel fijn zijn,” besloot ze en ik zag haar mondhoekjes licht omhoog gaan, wat voor mij een bevestiging was dat de grootste shock voorbij was gegaan. Hoewel ik niet meteen de doodsoorzaak wist van Masons dood, leek het me toch maar vreemd dat dit zelfmoord geweest zou zijn. Hij had net zoals ik al een lange tijd geen meisje gehad - beiden doorverkocht -, maar dit zou geen reden horen te zijn om je van kant te maken. Mijn hersenen erover breken deed ik niet, al zorgde het gegeven dat dit misschien moord was er wel voor dat ik iedereen nog meer wantrouwde. Dat word lekker mijn eigen eten en drinken maken...
    “Ik haal dan wel even een vest, oké? En een paar schoenen,” de zachte stem van de jongedame liet me weer uit mijn gedachten opkijken en ik volde even haar blik naar de gang. "Ja geen probleem" zei ik waarna ik de trappen af liep zodat we in de juiste gang waren. " Kesari is Vaiana al wat opgenomen in de groep? " vroeg ik haar, om het onderwerp dood even te vermijden. Als ik me niet vergiste sliep Kesari in de kamer naast deze van Vai. Mijn meisje was er nu al twee dagen en hoewel ik niet zo van het hardhandig aanpakken was wist ik wel dat de andere meisjes en jongens dit wel konden zijn. Mijn blik gleed dan ook even rond in de hall terwijl we naar kamer 24 liepen in de hoop dat ik Vaiana toch ergens zag zitten. Ik mocht er niet aan denken wat ze zou doen met dit nieuws, gisteren had ik toch al één van haar kwade buien mogen meemaken al draaide ze gauw wel weer bij. " Het zou fijn zijn mocht ze iemand hebben waar ze wat om kan steunen." Mijn woorden waren simpel en natuurlijk niet zo gemakkelijk als ik het liet blijken, maar ik meende het wel. Vaiana was mijn zorg en nu in deze chaols was ik toch lichtelijk bezorgd.
    Mijn blik gleed weer naar Kesari waarna ik voor haar deur stopte. Zoals de meeste meisjes hier was de jongedame voor me een prachtvrouw en nam ik graag wel eens de tijd om hen in me op te nemen ik kwam wat dichter bij haar staan en liet mijn blik kort glijden naar haar volle lippen waarna ik eens grijnsde vooraleer ik haar weer in haar ogen aankeek. " Wil je dat doen voor mij? Haar wat overeind houden tot ze het wat gewoon word." kwam er lichtelijk geamuseerd over mijn lippen, mijn hand gleed kort over haar schouder en voor enkele luttele seconden krulden mijn lippen omhoog waarna ik weer een stap achteruit deed en tegen de muur leunde, wachtend tot ze haar spullen ging nemen. Het was maar ene kleine gunst dat ik van haar vroeg, I could be worse if I wanted toe.


    [ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 21:52 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Mishlavon "Misha" Vyacheslav


    24 • 5 Jaar • Kamer 16 • His room • Vaiana & Dani

    Ze begint te huilen, waardoor ik nog harder moet lachen, maar mijn lach klinkt niet als een normale lach. Ik lach niet omdat ik het grappig vind. Ik weet niet waarom ik lach. Misschien om haar bang te maken. Ik zie de angst in haar ogen en grijns. Ik duw haar nog strakker tegen de muur aan en laat mijn hand over haar lichaam glijden. Ik heb nu geen zin in seks en ik denk dat ze daar geluk mee heeft, want anders had ik haar laten zien hoe het hier aan toe gaat. 'Lucht...' piept ze. Ik merk niet dat er iemand anders zojuist de kamer binnen is komen lopen. 'Misha... Ik krijg... geen... lucht.' Ze probeert tegen te stribbelen en ik kijk haar met een geamuseerde blik aan.
          'Wat zei je?' vraag ik, lichtelijk buiten adem, niet van de inspanning maar de opwinding. De glasscherf heb ik nog steeds tegen haar nek geduwd en een donkerrode druppel bloed, welt op uit het wondje dat er ontstaat.
          'Misha,' hoor ik achter mij. Het is een zoete stem en ik herken hem meteen. Dani. Ik rol mijn ogen, maar draai mij niet naar haar om. Nog steeds houd ik mijn grip op Vaiana. Normaal heb ik mijn woede redelijk onder controle, maar de drugs en de emoties maken dat haast onmogelijk op het moment. Scenarios schieten door mijn hoofd, de ene afschuwelijker dan de andere en ik kijk Vaiana aan met een sluwe blik. 'Ik zou haar wat zuurstof geven als ik jouw was, nog voor ze blauw aanloopt.' Ze grijpt de stof van mijn trui vast en trekt mij naar achteren. Ze is bij lange na niet even sterk als mij, maar haar plotselinge handeling brengt mij uit balans. Ik laat Vaiana los en draai mij woedend naar Dani om. 'Ademend lijkt ze me meer waard, niet waar?'
          'Raak me niet aan,' grom ik. Ik trek mijn shirt recht en kijk naar Vaiana. 'Heb ik je goed genoeg laten zien hoe het er hier aan toe gaat?' vraag ik. Ik geef haar een harde duw en lach kil. Uiteindelijk draai ik mij weer om naar Dani en stap op haar af zodat we nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd zijn. 'Gewoon omdat ik af en toe je grote bek toe laat, betekent het niet dat je de macht over mij hebt. Begrepen?' Ik duw hard tegen haar aan met mijn schouder en storm mijn badkamer in waar de rest van het medicijn poeder al klaar ligt om op te snuiven.


    “If there is a past, I have forgotten it.”

    [ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 22:02 ]


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Maximilian Gael Blidworth
    “I don't hate you – hating you would mean I care.”



    Ja Max,’ mopperde ze. Ik trok een wenkbrauw naar haar op en kneep wat harder in haar pols. Waarschijnlijk deed ik haar nu pijn, maar eigenlijk boeide mij dat vrij weinig. Dat haar pols waarschijnlijk blauw zou zien evenmin.
          ‘Pardon? Dat mag wel wat vriendelijker.’ Ik kijk haar niet zo geamuseerd aan. Romy's aandacht was echter al weer totaal ergens anders en ik zuchtte geïrriteerd terwijl ik haar blik volgde met mijn ogen. Ze keek nogal geschokt naar Zeke die Snow aan haar haren meesleurde. Vervolgens keek zij mij geschrokken aan. Haar ogen leken iets aan mij duidelijk te willen maken, maar ik deed geen moeite om uit te vogelen wat. Waarschijnlijk iets met dat ik Snow moest redden, maar daar had ik geen zin in. Sowieso behoorde Snow aan Zeke toe en mocht hij van mijn part alles met haar doen wat 'ie wilde – ik deed dat immers ook met mijn meisjes.
          ‘Zal ik eh... koffie voor je halen?’ Ik keek weer naar Romy en dacht even na voordat ik knikte. Ik gaf haar een klap tegen haar kont.
          ‘Ja, zwart graag en regel ook gelijk wat te eten voor ons.’ Ondertussen liet ik mijn ogen door de woonkamer dwalen en zag nog net hoe Bailey – Cléo meesleurde. Ze leken nogal haast te hebben en eeder had ik al opgemerkt hoe ze elkaar samenzweerderig zaten aan te kijken. Eén ding was zeker, Cléo ging me vertellen waar zij en Bailey zo geheimzinnig over aan het doen waren.



    26 • Kamer 12 • Zes jaar • His bedroom > Livingroom • Romy


    I just caught the wave in your eyes

    BAILEY FAWN "BAMBI" MORRIS
    "Pain and pleasure, like light and darkness, succeed each other."


    25 Y/O • ALMOST 5 YEARS • ROOM 25 • KIT'S GIRL • ANOTHER ROOM > • CLÉO

    'Nee goh, wat een geniale ontdekking, Sherlock,' zegt Cléo op een sarcastische toon en ik rol kort met mijn ogen. 'Dit maakt ons ook zeker niet verdacht.' Ik negeer die laatste opmerking. We hadden dit vannacht moeten bespreken en niet nu pas, nu het lijk al gevonden is. Klotezooi. Ik zwijg en overweeg alle opties. Om eerlijk te zijn weet ik niet eens wat die opties zijn, maar sowieso is eentje dat niemand er ooit, ooit achter mag komen. Nooit. 'Wat wil je doen? Wat stel je voor? Het keihard door het hotel schreeuwen en dan zo snel mogelijk het hotel uit vluchten? Of we moeten onze beste acteerkunsten naar voren laten komen — of hopen dat op den duur mensen het vergeten,' zegt ze na de stilte en ik haal mijn schouders op.
          'Ik weet niet wat ik wil,' zeg ik. Nu klinkt het echt alsof ik de leiding heb in dit alles, alsof alles mijn idee is en alsof Cléo op mijn orders wacht. 'We moeten acteren,' besluit ik dan uiteindelijk en ik knik even als dat ook wel goed klinkt. 'Doen alsof we het heel erg vinden dat hij dood is en meespelen met de rest. Met een beetje geluk halen ze de politie er niet eens bij en onderzoeken ze het hier. Ze zijn echt niet zo goed als de FBI, dus de kans dat we gegrepen worden, is dan kleiner.' Ik leg mijn hand op de deurklink. We moeten niet te lang wegblijven, want dan zijn we helemaal verdacht. Ik zucht een keer en kijk naar Cléo. Ik wil er niet aan denken wat er met ons gebeurt zodra ze erachter komen, maar voor nu moeten we gewoon hopen dat niemand erachter komt. We moeten het spelletje meespelen en doen alsof we Mason ontzettend missen, ook al kan het ons geen ene zak schelen. Al tijden zat hij achter ons beiden aan, we zijn meerdere keren verkracht door die klootzak. Nu was het gewoon klaar. 'Kom.' Ik wenk Cléo en open de deur weer, waarna ik naar buiten loop en mijn hand door mijn haar haal. Het is goed dat ik geen make-up draag. Ik zie er nu vermoeider uit en dat kan ik makkelijk toeschrijven aan het verdriet dat Masons dood me doet. We lopen terug naar de woonkamer en ik kijk wat behoedzaam om me heen. Als een van de jongens me nu in de gaten houdt, moet ik meteen weer doen alsof ik net heel hard gehuild heb, of zo. Waarschijnlijk is het niet zo'n geheim dat veel meisjes Mason niet zo aardig vonden, maar ze verwachten van ons dat we doen alsof het ons diep raakt. Het is een soort van Noord-Korea, eigenlijk.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.