Henry Jones
Ravenclaw || Let's rescue my ex-boyfriend and cause lots of gayhem || Uri's House || Uri
De rest van de avond op het bal was verrassend goed gegaan. We hadden het rustig aan gedaan en waren verrassend ver gekomen. Ik was echt trots op Uri en dolgelukkig. Het was een avond van zoenen, knuffelen, en elkaar's grenzen verkennen. Al waren het vooral Uri's grenzen die we verkenden, maar het was alsnog heel fijn. Natuurlijk had ik meer gewild, maar ik was al dolblij met hoe ver we waren gekomen. Hopelijk kon hij zichzelf langzaam iets gaan accepteren. In elkaar's armen slapen was jammer genoeg wel nog wel te ver. Het zou anders echt de perfecte avond zijn geweest. Gelukkig zag ik hem toch nog even voor vertrek bij het ontbijt. Ondanks dat het vrij ongemakkelijk was, omdat Uri zich weer helemaal van me had afgesloten. Tot zijn verschrikking had ik hem een kus op zijn voorhoofd gegeven toen we afscheid hadden genomen bij de trein. Hopelijk zette het hem aan het denken.
Het was inmiddels een maand verder en na onze date, die op sommige vlakken erg goed, maar op vele plekken ook erg stroef, was gegaan. Zo lang niemand ons kon zien, was het geweldig, maar zodra er ook maar een kans was dat iemand ons zag, voelde ik me volledig in de steek gelaten. Ik had hem nog geprobeerd uit zijn schulp te trekken door hem mee te nemen naar de gay-bar waar ik het grootste deel van mijn vakanties doorbracht de laatste jaren. Dat liep uit op een totale ramp, die ik zo ver mogelijk probeerde te vergeten. Toch had ik nog hoop, een klein beetje nog. Ik had de hoop dat hij zou zien dat er veel mensen zijn die hem accepteren voor wie hij is, als hij de indoctrinatie van zijn ouders zou loslaten. Toch leek dit veel te veel gevraagd en eindigde de date niet op een hoogtepunt waar ik op had gehoopt.
Vandaag was de dag van Roy's feest. Ik kende er maar weinig mensen, maar toch had ik er enorm veel zin in. Ik hield van karaoke en ik had Uri zo ver gekregen dat ik zijn hand vast zou mogen houden op het feest. Hij was er niet blij mee, helemaal niet, maar het gaf me hoop dat als hij zou zien hoe positief zijn vrienden erover waren, dat hij in zou zien dat het niet zo slecht was.
Het ging alleen compleet de andere kant op. Binnen het uur kreeg ik opeens het bericht dat hij niet van me hield, hij niet homoseksueel meer was, en dat hij een vriendin had. Ik snapte er geen zak meer van. Het voelde of met zijn paar zinnen hij mijn hart uit mijn borstkas had gerukt en deze zo zwaar had mishandelt dat er alleen een klein poeltje drap was overgebleven. Ik probeerde hem tegen te spreken, en mijn pijn zette zich om in woede. Ik kon het gewoon niet geloven dat hij me had gebruikt voor zijn eigen doeleinden. De tranen stroomden over mijn wangen en mijn wereld werd helemaal wazig van het huilen. Ik wilde hem nooit meer zien. Fergus zag me huilen en ontfermde zich over me. Hij was een schatje en ik kon me geen betere vriend wensen, maar op dit moment dacht ik alleen eraan hoeveel pijn ik Uri kon doen door hem te laten zien dat ik ook over hem heen was. Ik gebruikte Fergus hiervoor, iets wat ik nooit zou willen doen, maar gelukkig begreep hij het wel. Jammer genoeg werkte het van geen kanten. Het bleef maar gaan en al snel zat ik weer huilend in zijn armen. Ik wilde niets meer voor Uri voelen, maar het was gewoon te lastig om hem los te laten.
Na een tijdje wist ik toch langzaam te bedaren, met hulp van mijn vriend en een wijntje. Hij hielp me met het uitvogelen van mijn gevoelens, van pijn en verdriet en ook het feit dat ik toch nog hoopte dat Uri zichzelf zou kunnen accepteren en weg zou lopen van zijn ouders. Ik had het gevoel dat het nooit zou gebeuren en dat hij liever stierf dan zijn ouders teleur stelde. Zelf was ik ook ooit zo, maar dat was al heel lang geleden. Het was een bevrijding geweest om uit huis geschopt te worden en hopelijk zou dat met Uri ook gebeuren, zeker nu ik hoorde dat hij problemen had gekregen met zijn ouders door de fotos die ik had gestuurd. Ik kon alleen maar hopen.
Ik zat net aan mijn derde wijntje toen ik een berichtje van Isla kreeg. Uri zat opgesloten in huis en ze was bang voor zijn veiligheid, dus ze wilde hem daar weg hebben. Ik liet het aan Fergus lezen en lachte halfhartig. "Raad eens wie er ridder op het witte paard moet gaan spelen." Hij verklaarde me voor gek dat ik het zou doen, maar ik wist ook dat dit de kans was om Uri verbannen te krijgen van zijn huis en uit zijn familie. Ik stond op, trok mijn kleren recht, en veegde de tranen uit mijn ogen. Ik had vandaag een shirt met een wel hele diepe hals en een hele strakke broek aan, en dat kwam heel goed uit. Ik wilde een zo slecht en gay mogelijke indruk van mezelf en hun zoon achterlaten op Uri's ouders. Ik woelde door mijn haren en keek naar Fergus, terwijl ik mijn toverstok in mijn broekzak stak. "Je bent gek, Ri, maar dat wisten we ook al langer. Succes en houd je haaks." Ik drukte een kus op Fergus' wang en pakte toen mijn toverstok vast om te verdwijnen naar Uri's huis.
Ik was maar een keer bij Uri's huis geweest, maar ik kon het nog vinden, waardoor ik binnen no-time in zijn woonkamer verscheen, waar ik aangekeken werd door twee hele geschokte tovenaars. Er verscheen een grijns op mijn gezicht en ik maakte een theatrale buiging. "Goedemiddag. Ik kom u de ware aard van uw zoon tonen en hem dan ontvoeren naar een plek waar mensen wel van hem houden om wie hij is." Voor zijn ouders tegen konden sputteren, zwaaide ik mijn toverstok en veranderde alle familiefotos in foto's van Uri en ik. Eigenlijk alle fotos bewogen en bestonden uit ons die zoenden en met onze handen elkaar verkenden. "Jongeman, wat denk jij in godsnaam te doen? Onze zoon is een goede christen, die jij hebt besmeurd met je giftige levenskeuzes." zei zijn vader, die zijn toverstok trok. Ik richtte die van mij op hem. "U bent degene die uw zoon niet kan accepteren voor wie hij is. En degene in dameskleding." Ik zwaaide mijn stok en plots had zijn vader een jurk aan. Mijn grijns werd breder, terwijl zijn vader rood werd van woede. "Uri, pak je tas, we gaan." riep ik richting de trap. Direct volgde ik het met een expelliarmus en een petrificus totalus, omdat zijn ouders mij probeerde te hexen. "Ik zou het niet doen, meneer en mevrouw." Ik hield mijn ogen op hen gericht, terwijl ik verder ging met het 'verbouwen' van het huis. Ik veranderde de keurige witte muren in en regenboogkleurig extravaganza en de kruizen die overal hingen veranderde ik in pentagrammen. Het maakte me echt geen bal uit dat ze dachten dat ik een duivelskind was. Dit was wraak: Op Uri, op zijn verschrikkelijke ouders, en ook op die van mij, waar ik nooit wraak op had kunnen nemen. Ik hoorde zijn moeder bidden en rolde mijn ogen. "U denkt misschien dat ik de duivel ben, maar dan moet u eens een keer goed in de spiegel kijken." Ik deed hoorns verschijnen op haar hoofd en barstte in lachen uit, terwijl de twee mij bleven vervloeken. Zonder stokken konden ze gelukkig weinig, en ik kende inmiddels genoeg om de spreuken af te wenden als het nodig was. Ik draaide een pirouette en boog nogmaals diep. "Ik hoop dat u mijn verbouwing waardeert. Het huis ziet er al veel uitnodigender uit." zei ik tegen zijn ouders, die leken te ontploffen van woede. "En als u mij nu excuseert, ik ga mijn vriendje redden uit dit helhol en hem in een gay-bar lekker in zijn kont nemen onder het genot van een glaasje wijn en een rom-com, precies zoals hij het fijn vind." Ik wilde hen niet alleen boos maken op mij, maar ook op Uri, want anders kon hij alsnog weer gewoon naar huis, en dat was niet mijn bedoeling. Hij moest hier weg, voor goed, en dat zou alleen gebeuren als zijn ouders zagen dat ze hem niet meer konden manipuleren om te doen wat zij wilden, hoe miserabel hij er ook van werd. Ik wist dat hij zal janken, zou gillen, en mij ging haten, maar dat maakte me echt geen klap uit. "Uri, or Uri, waar zijt gij, Uri? Ik wacht op je, mijn geliefde!" riep ik weer, in de hoop dat hij zou komen en we snel zouden kunnen vertrekken. Intussen tierden en vloekten zijn ouders, met woorden waarvan ik het bestaan niet kende, maar gelukkig stonden ze vast aan de grond, dus stond ik hier veilig.
[ bericht aangepast op 20 sep 2017 - 11:19 ]
Bowties were never Cooler
