• The Gifted

    They look like us
    They act like us
    They talk like us
    But they are nothing like us
    They are stronger than us
    They are faster than us
    They are smarter than us
    They are the gifted

    Het is het jaar 2245, we leven in een wereld waar niet alleen meer “normale” mensen bestaan. Nee we leven in een wereld waar mensen bestaan die de normale mens overstijgen. Mensen die sneller, slimmer of sterker zijn dan jij of ik, een foutje van de wetenschap worden ze vaak genoemd door de overheid. Een bedreiging voor de mensheid, zoals ze door veel mensen worden genoemd. Of The Gifted, zoals ze zichzelf noemen. 100 jaar geleden voerden wetenschappers onderzoeken uit op mensen, ze probeerden “De perfecte mensheid” te creëren, maar faalden keer op keer. Wat ze echter niet zagen aankomen waren de generaties die zouden komen, kinderen die geboren werden met speciale krachten, krachten die zich begonnen te uiten toen de kinderen in de puberteit kwamen. Lange tijd leefden deze mensen als “gewone” mensen onder ons, maar nu worden ze behandeld met angst en wantrouwen. De overheid doet er alles aan deze mensen op te sporen en in speciale gevangenissen te stoppen waar ze de rest van hun levens zullen wegkwijnen, zodat ze de mensheid kunnen beschermen. Echter is er één beweging die een ander plan heeft voor deze mensen, deze beweging bestaat uit een groep wetenschappers, wetenschappers die zich schuldig voelen en iets terug willen doen. Deze beweging spoort de mensen op vanaf het moment dat hun krachten zich voor het eerst openbaren, en neemt deze mensen mee naar een speciaal onderzoekscentrum, waar ze de rest van hun levens zullen doorbrengen in dienst voor de wetenschap. Of toch niet? Want wat gebeurt er als ze besluiten samen te werken en proberen te ontsnappen? Of als er onderling ruzies uitbreken?


    It’s a burden, yes, but it’s also a gift
    Wat spelen wij?
    Wij spelen The Gifted, en de onderzoekers die zich in het onderzoekscentrum bevinden. Het onderzoekscentrum is een compleet afgesloten gebouw met extra voorzieningen en beveiliging om The Gifted hierbinnen te houden. Van de buitenkant ziet het gebouw eruit als een verlaten bouwval, maar van binnen is het hartstikke modern. Binnen het gebouw zijn verschillende ruimtes die allemaal open en toegankelijk zijn voor The Gifted. Zo is er een enorme woonkamer, bibliotheek, eetzaal, zwembad, sportveld en natuurlijk de slaapkamers. Slaapkamers worden gedeeld met 1 ander persoon.
    Ook zijn er onderzoeksruimtes, hierin worden tests en onderzoeken gedaan naar The Gifted en zijn er ruimtes waar (psychologische) gesprekken gevoerd kunnen worden. Deze ruimtes zijn alleen toegankelijk voor de wetenschappers.
    Mocht een van The Gifted zich zo erg misdragen en een gevaar vormen voor zichzelf, of anderen dan is er een isoleercel aanwezig.

    Dagelijks is er een planning voor The Gifted, die ziet er als volgt uit:

    07:00 – 08:00 Ontbijt
    08:00 – 10:00 Sport
    10:00 – 12:30 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
    12:30 – 13:30 Lunch
    13:30 – 17:00 Onderzoek/gesprek of vrije tijd
    17:00 – 18:30 Avondeten
    18:30 – 20:00 Verplicht socializen (In de woonkamer zitten)
    20:00 – 22:00 Vrije tijd
    22:00 – 06:00 Op de kamers (slapen)
    De regels

    *De huisregels van Q
    *Reservaties blijven 48 uur staan
    *Perfecte personages bestaat niet
    * We blijven vriendelijk tegen elkaar
    * Relaties en 18+ is toegestaan, hou het wel netjes, eventueel onder een spoiler met een waarschuwing erbij
    *Minimaal 1 keer in de week en post plaatsen, als dat niet lukt geef dan op tijd aan
    *Ik ben de degene die topics aanmaakt, tenzij anders aangegeven
    *Ik maak de kamerindeling, voorkeur aangeven mag
    * Maximaal 2 rollen per persoon
    * Gifts eerlijk verdelen
    *Tips zijn welkom


    You can’t escape what you are


    De Kamerindeling


    Wetenschappers:
    Ieder een eigen kamer.

    The Gifted
    Aerson & Jason
    Boyd & Aiden
    Blaze & ...
    Teuntje & Robin
    Dawn & Tess
    Tenley & ...

    De rollen



    The Gifted

    Jongens
    * Boyd Jason Sadler ~ AdoreDelano ~ Telekinesse ~ FC: Ethan Dolan
    * Aerson Noah Arslan ~ _Iridescent ~ Pyrokinese
    *Jason Nicolas Addams ~ Garrett ~ Sensory Manipulation
    * Aiden Kellin Nowee ~ AdoreDelano ~ Shapeshifting ~FC: James Charles
    * Blaze Miller ~ Undentified ~ Emotion Control
    *

    Meiden
    * Dawn Emily Morgan ~ lilangel ~ FC: Natalie Alyn Lind
    * Teuntje Sonnhild Aslan ~ changements ~ Helderhoren ~ FC: Dasha Sidorchuk
    * Robin Emmaline Connor ~ FreeThyself ~ Weather Manipulation ~ FC: Megan Fox
    * Tess Cleo Livingstone ~ WrittenWords ~ rapid cell regeneration - Afwezig
    * Tenley Cyra Reglin Tulua ~ Umbrakinesis/Darkness Manipulation ~ FC: Bridget Satterlee - Afwezig

    Wetenschappers

    Jongens
    * Maxim Roswald ~ h1gh ~ FC: Matthew Daddario
    *

    Meiden
    * Leona Julia Clark ~ WrittenWords ~ - Afwezig
    *

    Invullijstjes

    Rol: (Gifted of wetenschapper)
    Naam:
    Leeftijd: (Gifted: 18 – 25 & Wetenschapper: 24 – 30)
    Uiterlijk:(FaceClaim)
    Innerlijk:
    Gift (indien Gifted): (Snelheid, extra sterk, slimheid)
    Relaties:
    Geschiedenis/Biografie: (Denk aan, hoe lang zit hij/zij al in het centrum, hoe heeft The Gift zich voor het eerst geuit)
    Extra's:


    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 5 jan 2018 - 20:29 ]


    When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

    .

    [ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 9:28 ]



    Aeron Noah Arslan

    Pyrokinese ☸ 23 y/o ☸ Eetzaal w/Jason ☸ Outfit


    Een grinnik rolde over mijn lippen toen Jason tegensprak. “Wauw, vijf uur soort van geslapen. Wat knap van je,” bracht ik sarcastisch uit met nadruk op het woord ‘soort’. Het was leuk om Jason te plagen, vooral over zijn slaaproutine. Alhoewel we in het begin alleen maar ruzie kregen over dit onderwerp. Na onze compromis werd onze band steeds beter. Hij werkte ‘s avonds buiten waardoor ik met gerust kon slapen. Quasi schuldig hield ik mijn handen omhoog. “Wat jij wil,” voegde ik nog aan toe.

    Ik hield mijn hoofd schuin en luisterde met een half oor. Jason begon over zijn nieuwe experiment. Hij had weer iets gevonden waar hij zijn tijd aan zal besteden. Dat betekende minder Jason in de kamer. “Hmhm,” mompelde ik en keek kort om me heen. Al snel vond ik het gezicht van de brunette wie ik gister een rondleiding moest geven. Robin. Toen één van de wetenschappers mij de taak gaf om een nieuweling te begeleiden, was ze niet echt specifiek geweest. Een zinvolle rondleiding was het zeker niet. Een scheve grijns verspreidde zich op mijn gezicht. Ze had dus de eetzaal kunnen vinden. Zo moeilijk was dat toch niet.

    Mijn ogen vonden weer die van Jason toen hij naar mij toe boog. Automatisch bootste ik zijn handeling na, benieuwd wat hij te vertellen had. “Nog een leuk gedachten experiment, wat gebeurt er als de orde verstoord wordt? Hoever kunnen we gaan totdat er maatregelen getroffen worden,” zei hij. Het was zeker leuk gedacht. Kort dacht ik erover na, maar zijn volgende zin trok echter meer mijn aandacht. “Gaan we daar nog achter komen?” vroeg ik verwachtingsvol. Met mijn gave kon ik makkelijk chaos creëren. Alleen wist ik niet of Jason dit in het praktijk wilde omzetten.

    Boyd Jason Sadler

    Eetzaal - Dawn




    Waarschijnlijk was het een betere keuze geweest als ik Dawn niet had gevraagd hoe ze hier terecht kwam. Ik was nooit zo sympathiek ingesteld en zo'n verhaal vroeg vast om medeleven. 'Ach, familie is kut.' Ik haalde nonchalant mijn schouders op. Ik was hier niet zo'n ster in. Had zelf nooit familie gehad en kon me dus ook niet vinden in het verraad van haar vader en of het iets met haar zou doen of niet. Het was niet dat ik geen gevoel had, ik was gewoon slecht in emoties en dus ook in zielige verhalen. Ik richten me weer op mijn koffie, maar keek heel even op toen Tess ervandoor ging. Ik rolde zuchtend met mijn ogen.
    Het was altijd makkelijk hier iemand te hebben die ervoor zorgde dat je aan je trekken kwam, maar dat maakte niet dat ik Tess haar schoothondje ging spelen. Ik was gewoon nog aan het ontbijten en was niet zo hopeloos dat ik nu met knikkende knieen achter haar aan rende. 'Doe rustig aan. Tess gaat altijd eerder, om even goed te stretchen.' grijnsde ik onwillekeurig, bij Dawn die melde dat ze haar brood nog moest opeten. God, wat was ik toch grappig. Ik roerde wat in mijn beker en keek uiteindelijk toch terug op naar Dawn. 'Dus, wat is er zo speciaal aan je, dat je vader je opjaagt?' Super subtiel weer.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    DAWN EMILY MORGAN
    ««« Outfit | Restaurant | With Boyd & Robin »»»

    Nadat Dawn had verteld dat haar vader degene was die haar opjaagde knikte ze op de reacties van beide. De een wat meer meelevend dan ze ander, maar uiteindelijk hadden ze beide gelijk. Ja het was vervelend, en ja wat dit betreft was familie kut, maar ze hield van haar familie. En ze zou altijd van haar familie blijven houden, zelfs al zou haar vader haar de rest van haar leven haten.
          Niet veel later vertrok Tess al naar de kleedkamers, om te stretchen zoals Boyd het mooi verwoordde, hoewel iets haar vertelde dat dit niet zou gebeuren op de manier waarop stretchen bedoeld was. Toen Boyd zei dat ze rustig aan moest doen glimlachte ze even naar hem "Ik doe ook wel rustig aan hoor, ik kan 's ochtends nooit snel eten."
          Terwijl Dawn nog op een hapje brood aan het kauwen was nam ze de jongen eens in zich op, ze kon niet ontkennen dat hij er goed uit zag, zijn tattoo's fascineerden haar. Ze had zelf ook een tattoo, eentje waar ze alles behalve blij mee was, en die ook in het niets op de tattoo's van Boyd leken. Die van hem waren vele malen mooier dan die van haar waarschijnlijk ooit zou worden.
          Zijn vraag liet haar echter opkijken waarna er een geamuseerde blik in haar ogen verscheen "Oh, ik zou mezelf zeker niet speciaal noemen, en ik weet vrij zeker dat mijn vader dat ook niet zo ziet. De enige reden dat hij op mij jaagt is omdat ik een gift heb" kort haalde ze haar schouders op "Net als iedereen hier. Dus het enige wat speciaal aan mij zou zijn is mijn gift."
          Kort liet ze haar ogen nog eens over zijn tattoo's glijden waarna ze hem weer aan keek "Mooie tattoo's heb je". Even keek ze wat twijfelend voordat ze verder sprak "Ik heb gehoord dat jij ook tattoo's zet, klopt dat?" Ze keek de jongen nieuwsgierig aan.
          Dawn keek op toen er nog een meisje bij hen kwam zitten en glimlachte naar haar, ze had het meisje één keer eerder zien lopen, maar meer ook niet. "Het stoort toch niet dat ik hier kom zitten hé?" zei het meisje waarna Dawn haar hoofd schudde en naar haar glimlachte "Nee natuurlijk niet!" Antwoordde ze haar. "Ik ben nieuw van gisteren en ken nog niet zoveel mensen." Kort nam Dawn het meisje in zich op, dat verklaarde meteen waarom Dawn haar nog maar een keer eerder had gezien "In dat geval hebben we meteen iets met elkaar gemeen, ik ben hier ook nog maar net een aantal dagen." Grinnikte ze zacht. "Mijn naam is Robin trouwens, maar je mag me ook gerust Rae noemen." Dawn glimlacht en knikte "Aangenaam kennis te maken.. Ik ben Dawn.." Antwoordde ze haar vriendelijk waarna ze nog een hapje van haar brood nam.

    [ bericht aangepast op 7 jan 2018 - 0:16 ]


    When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

    ☆ Jason Nikolas Addams ☆

    24 - Sensory manipulation - Eetzaal > zijn kamer - Aeron > alleen - outfit - Listening to: his thoughts


    Het gezicht van Aeron zei genoeg, die jongen had er nu al zin in. Hopelijk liep hij niet te snel van stapel, dat was helemaal niet handig.
    De chaos moest subtiel beginnen en daarna steeds verder uitbreiden, zichzelf vermeerderen. Als je meteen een ontsnappingspoging ging, doen had je nog steeds geen idee hoeveel er moest gebeuren totdat mensen in paniek raakte. of ze zouden het misschien niet eens merken, en dat laatste was absoluut geen gewenst resultaat.
    "Misschien, maar eerst koffie." Met die woorden stond Jason op om richting het koffiezetapparaat te lopen. Met dat hij opstond merkte hij iets wat hij al een aantal keer eerder gehoord had, het geluid in zijn koptelefoon stopte eventjes, niet genoeg om vervelend te zijn, maar zeker genoeg om Jason bezorgd te maken.

    Tijdens zijn korte wandeling keek en luisterde hij aandachtig, zintuigen zoals zicht en gehoor versterkt zoals hij eigenlijk standaard deed. Hij zag het nieuwe gezicht,
    hoorde de vraag over tattoo's van het andere meisje, wiens naam hij even niet meer wist, en was ergens heel benieuwd wat Boyd zou reageren. Weer stopte zijn koptelefoon en Jason begon zich af te vragen hoe lang hij het nog zou overleven, hij moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als dat ding het begaf.
    Automatisch bediende hij het koffiezetapparaat om met een kopje zwart goud terug naar Aeron te lopen. Tot het ondenkbare gebeurde, zijn koptelefoon speelde geen geluid meer. Zijn drie muziekstukken waren ermee gestopt. Midden in het gangpad bleef hij staan, paniek flikkerde door zijn ogen. Met zijn koffie nog in zijn ene hand, pakte hij zijn telefoon in een poging om zijn muziek opnieuw te starten, maar niks mocht baten.

    Het duurde niet lang voordat zijn gedachten in overdrive gingen, op zoek naar stimulans keek hij door de eetzaal. Zijn blik viel op Aeron, oh, ja hij was met die jongen in gesprek. Oh fack, fack fack, dit ging helemaal niet goed. In een poging zich zo normaal mogelijk te gedragen liep hij terug naar zijn plek, de koffie kwam naast hem te staan.
    "Ja daar gaan we nog achter komen," fluisterde Jason. Hij pakte zijn koffie en keek de zaal rond om vervolgens zijn mok weer neer te zetten. Het kostte hem grote moeite om zijn aandacht op Aeron te blijven vestigen, elk klein geluidje of kleine beweging trok zijn aandacht en mensen bewogen veel! Hij keek weer naar zijn notitieboek, ohja data verzamelen. Zijn mok werd weer opgepakt. Zijn blik ging weer naar Aeron en vervolgens naar het groepje mensen verderop. Het was duidelijk dat er iets niet klopte aan Jason. De mok belandde weer onaangeroerd op tafel.
    "Maar niet nu," zei hij na een paar minuten. "Ik ga niet naar sport." Met die woorden pakte Jason zijn notitieboekje en zijn tas waardoor zijn koptelefoon van zijn oren gleed en op zijn schouders belandde, maar moeite doen om ze weer op te zetten deed hij niet.

    Met snelle pas kwam hij in zijn kamer. Zijn tas, notitieboek en koptelefoon belandde op zijn al rommelige bureau en snel zocht Jason naar zijn reserve oordopjes,
    maar die kon hij natuurlijk niet vinden nadat hij in het pikdonker zijn bureau overhoop had gehaald. Net vijf minuten nadat zijn koptelefoon stuk was gegaan,
    belandde hij in bed, dekens en kussens over zich heen getrokken en de meeste van zijn zintuigen uit, alles om zijn gedachten te kunnen stoppen. Maar hij wist ook wel dat het eigenlijk niks hielp.


    ☆ As you know, madness is like gravity...all it takes is a little push. ☆


    [Woops, dit zijn iets meer woorden dan ik van te voren bedacht had, but oh well, have fun met antwoorden!]

    [ bericht aangepast op 7 jan 2018 - 22:37 ]

    Kim Nae
    Pain Delusion Infliction | Slaapkamer >> Eetzaal | Prachtigste net-uit-bed/douche-look die je ooit gezien heb :') | Outfit


    Een oog ging open toen ik het geluid van de wekker naast mij af hoorde gaan, terwijl mijn andere oog nog geboord zat in het kussen. Nog net kon ik toe kijken met mijn oog hoe mijn kamer genoot zijn wekker uit sloeg. Nog vijf minuten ongeveer en mijn eerste wekker zou afgaan. Ik kon ook nu op staan, maar ik had vannacht iets te lang naar anime gekeken. Over anime gesproken, volgens mij viel ik in slaap tijdens het kijken van een aflevering.
          Ik was aan het bedenken waar de anime nog over ging en hoe veel ik er nog van had onthouden van wat ik gisteren had gezien, toen ik me kapot schrok van mijn wekker die afging. Gauw drukte ik op snooze en keek even naar de overkant. Mijn kamergenoot was al weg. Ik draaide mijn hoofd nog even om naar het geluid van een douche (tenzij je die niet kan horen) en boorde vervolgens mijn gezicht weer in de kussen. Nog iets minder dan vijf minuten voordat mijn volgende wekker af ging. Hoe lang deed ik dit eigenlijk al? Mijn wekker een paar keer laten afgaan, mijn kamer genoot als eerste laten douchen.. Mijn nacht verprutsen aan het kijken van afleveringen van verschillende series, vooral anime.. Ik wist het niet meer.
          Nadat mijn wekker nog een aantal keer was afgegaan, deed ik hem uiteindelijk toch uit en sleepte mijzelf naar de douche. Ik was eigenlijk een persoon die in de avond doucht, maar raad eens wie het kijken van zijn serie belangrijker vond dan persoonlijke hygiëne... Juist ja, ik.
          Met een handdoek droogde ik mij af, en zo ook mijn haren. Met mijn vingers probeerde ik mijn haar een beetje fatsoen te geven, gaf dat op en schudde met mijn hoofd alsof ik een natte hond was die zijn vacht droog probeert te schudden. Vervolgens trok ik mijn kleren aan en besefte ik bij mijn eigen dat ik een betere volgorde had kunnen kiezen in wat ik deed. Een aandachtspuntje voor de volgende keer, maar hoe vaak had ik dat wel niet tegen mijzelf gezegd? Veel te vaak. Ligt schudde ik mijn hoofd. Ik pakte mijn mobiel en oordoppen, om vervolgens vaart te maken naar de eetzaal. Door mijn geweldige gewoonte van het duizend keer overlaten gaan van mijn wekker, kom ik meestal wat later aan in de eetzaal.
          Daar aangekomen pakte ik een boterham, smeerde er pindakaas op en flikkerde een hoop plakjes banaan er boven op en ging aan een tafel zitten om vervolgens verder te kijken met mijn serie.


    Ik heb eerlijk gezegd op het moment maar een klein idee waar iedereen is en zal bij mijn volgende bericht even wat beter de berichten bekijken zodat ik weet waar iedereen is.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you