• Animal Spirits


    Part Human. Part Animal.





    Wat eraan vooraf ging
    We bevinden ons in het jaar 2330 en de wereld hoe wij die kennen is al lang opgehouden te bestaan. Nee, niet dankzij technologische revoluties of baanbrekende ideeën, maar door wereldoorlogen en corrupte politiekers. De mens maakte verschrikkelijke tijden mee, hongersnoden en armoede schoten overal tevoorschijn als paddenstoelen uit de grond. Voor hen die dit moesten meemaken was er maar één oplossing. Back to the basics, wilde de mens overleven.

    Echter, na tientallen jaren zowat primitief te hebben geleefd, maakte dit bij bepaalde mensen iets los. Iets dat daar altijd al had gezeten, maar lang onderdrukt was geweest. Nadat die tientallen jaren plaats maakte voor honderden jaren, evolueerde dat onderdrukt gevoel tot het bij sommigen volledig tot zijn recht kwam. Bepaalde verloren gewaande instincten kwam terug, het dierlijke liet zich weer zien, vermengde zicht met het menselijke, en dwong de mens te overleven.
    De mensen die werden geleid door een dierlijk instinct werden in het begin quasi aanbeden, gezien zij diegene waren die voor het eten en de bescherming zorgden… totdat het dierlijke maar bleef evolueren en op den duur een groot deel van de persoon opeiste.

    Mensen die op deze manier evolueren worden animal spirits genoemd, te danken aan het deel van zichzelf dat volledig aan het dierlijke wordt overgedragen. Deze animal spirits boezemen angst in bij het gewone volk, gezien ze soms niet in de hand gehouden konden worden, daarom worden ze ook afgestempeld als zijnde een gevaar voor de maatschappij. Om het gewone volk te beschermen worden deze animal spirits gevangen genomen, waarna ze aan hun lot worden overgelaten in de reserves.


    De reserves
    Dit zijn de plaatsen waar de animal spirits gedropt worden, helemaal afgesloten van de buitenwereld, met enkel wat zich rondom hen bevindt om te overleven. De reserves strekken zich meestal uit tot verschillende hectares, en om van het ene punt naar het ander te lopen kun je er gemakkelijk dagen tot zelfs weken overdoen. Het landschap varieert ook. Het grootste deel van de reserves bestaat uit bos, maar berglandschap en prairies komen er ook voor, al is dit dan eerder langs de buitenkanten. Mocht je uiteindelijk toch door de prairies en over de bergen raken tot je de rand bereikt, dan zul je merken dat deze wordt beveiligd met elektrische hekkens om je binnen te houden. Het gebied is dus niet klein en eruit ontsnappen is geen mogelijkheid.

    De reserves zijn private domeinen van de overheid, maar voordat deze stukken land in hun handen vielen, behoorden ze toe tot het volk. Dit kan dus resulteren in het vinden van hutten, kampen, enz.


    Animal Spirits
    Qua uiterlijk kun je niet meteen zeggen of iemand een animal spirit is of niet. De evolutie heeft vooral op psychologisch en zintuigelijk niveau plaatsgevonden. Animal spirits hebben namelijk bepaalde karaktereigenschappen van hun dier. Zo kan iemand die verbonden is met een (alpha) wolf bijvoorbeeld een heel kort lontje hebben en nogal bazig uit de hoek komen. Ook hebben alle animal spirits één zintuig die ontwikkeld is naar hoe hun dier deze gebruikt. Neem nu weer het voorbeeld van de wolf, deze animal spirit kan dan bijvoorbeeld een enorme goede reukzin hebben waarbij hij of zij personen en dieren van mijlenver kan ruiken. Een groot nadeel dat animal spirits ondervinden, en de reden dat ze worden opgepakt, is dat hun dierlijke kant soms wel eens ongewenst de overhand kan nemen. Zo zal de persoon enkel nog gebruik maken van zijn zintuigen en instincten en handelen naar hoe zijn dier het zou doen. Deze situaties kunnen met wat oefening worden opgeroepen, maar komen vaak uit zichzelf en zijn meestal ongewenst gezien de persoon de controle verliest. Wanneer de animal spirit heel vertrouwt is met zichzelf en zijn dierlijke kant, dan kunnen deze situaties eventueel verdrongen worden, of kan de persoon de dierlijke situatie lichtjes beïnvloeden.

    Belangrijk: animal spirits zijn geen mensen die hun lichaam DELEN met een dier, ze ZIJN half dier.


    Wie spelen wij?
    Wij kruipen in de huid van pas gevangengenomen animal spirits. Deze zullen in een reserve worden achtergelaten en moeten daar maar hun plan weten te trekken en ‘dankbaar’ zijn dat de overheid hen niet heeft afgeslacht (zoals wel eens gebeurt). Deze animal spirits zullen voor zichzelf moeten beslissen wat hun pad zal worden. Zullen ze het dierlijke dat in zich schuilt blijven afstoten, of het omarmen? Zullen ze in groep werken, of ieder zijn eigen weg gaan? Gedragen ze zich vijandig t.o.v. de anderen, of sluiten ze vriendschappen? Alles kan, zolang je het maar overleeft.


    De Regels
    1 personage per gebruiker
    (Dit is zodat je je helemaal kunt inleven in je rol)
    Graag minstens 1 bericht per week
    (Mocht dit een keertje niet lukken, laat het dan weten)
    Graag minstens 150 woorden per post
    (Lijkt me redelijk, niet?)
    Af en toe iets plaatsen in het praattopic wordt gewaardeerd
    (Ookal gaat het over wat je hebt gedaan vandaag, ik zou het namelijk fantastisch vinden mochten we allemaal actief betrokken zijn met elkaar om zo ook dit RPG te bevorderen)
    Geen geruzie tussen gebruikers
    (peace and love)
    Geen clichés als personages
    (maak je personage uniek! Verschillende verhalen maken voor één uniek verhaal)
    Gelieve mijn idee nergens anders te posten
    (spreekt voor zich (; )
    Je bestuurt enkel je eigen personage
    (dus geen godmodding toegestaan)
    Ik ben de topicleidster
    (dit betekent dat ik je na 3 waarschuwingen eruit kan smijten en dat ik de nieuwe topics aanmaak)
    Als je al deze regeltjes gelezen hebt, en ermee akkoord gaat, mag je gerust een reservatie maken. Zet dan alsjeblief ook je favoriete kauwgumsmaak erbij, zo weet ik dat je effectief de regels hebt doorgenomen (;

    De rollen

    Vrouwen
    Naam || Dier || Gebruiker || Pagina

    Alexandra Nita Blackwood || Beer || FreeThyself || 3
    Olivia Jane Williams || Dolfijn || WrittenWords || 3
    Billie-Jean Kyana Clarke || Schorpioen || H0pe || 4
    Neveah Isla Lowell || Anaconda || AteIophobia || 3



    Mannen
    Naam || Dier || Gebruiker || Pagina

    Archibald Xavier Sinclair || Arend || GinTonic || 3
    Jesse Alexander Cliffwood || Beer || M0NA || 4
    James Mcconnell || Tijgerhaai || Mahigan || 2
    Kyran Felinus || zwarte panter || Necessity || 3









    || Rollentopic || Speeltopic || Praattopic ||



    [ bericht aangepast op 13 jan 2018 - 20:25 ]


    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall


    Het Begin


    Je voelt hoe het voertuig onder je schokt en hobbelt bij elke kleine imperfectie op het wegdek, hoe de touwen rond je polsen schuren bij elke kleine beweging, hoe de ruwe stof over je ogen pijnlijk tegen je gezicht aanwrijft en hoe de koptelefoon, die over je oren werd gespannen, je belet om ook maar iets te horen. Daar zit je dan, helemaal vastgeketend, zoals een beest in een kooi. Best wel ironisch, maar tegelijkertijd enorm triest.
    Je weet dat je niet alleen bent, je voelt de bewegingen van de persoon met wie je rug aan rug zit, en met wie je mogelijks hetzelfde lot draagt. Ergens troost dit je, je bent niet alleen, maar daarna komt het besef dat ze nog iemand te pakken hebben gekregen, en dan verdwijnt die troost als sneeuw voor de zon.

    Na wat een eeuwigheid lijkt te duren stopt het voertuig eindelijk. Je weet niet wat te denken. Ergens ben je opgelucht, het gewiebel, geschuur en geschud begon je echt de strot uit de komen, maar tegelijkertijd komt de angst van het “Wat nu?”.

    Een vlaag frisse, maar uiterst welkome lucht streelt je gezicht. Je vermoed dat ze de achterdeuren van het voertuig hebben geopend. Je voelt de persoon aan wie je vastgeketend bent verstrakken, en zelf neemt je ongerustheid ook toe.

    Een stel handen grijpen je ruw vast, je stribbelt tegen, schreeuwt, maar het heeft allemaal geen nut. Samen met je lotgenoot word je uit het voertuig gesleept.
    Een pijnlijke zucht rolt over je lippen wanneer je koptelefoon hardhandig wordt afgetrokken. In de verte hoor je vogels fluiten. Vervolgens wordt je blinddoek afgenomen. Het plotse licht en je geïrriteerde ogen zorgen ervoor dat je even moet wennen aan het felle licht alvorens de gestalten van de militairen te onderscheiden. Zij die je in deze hel hebben gedwongen, met de hulp van anderen uiteraard; denk je verbittert.

    Rap genoeg wordt je je bewust van nog een aantal aanwezigen, ook rug aan rug gebonden, net zoals jij.

    Wanneer het laatste duo uit de zwarte vrachtwagen wordt gesleept, stapt één van de militairen naar voren. “Goeiemiddag stelletje maniakken.” Begint hij, waarna hij zijn blik over de cirkel lotgenoten laat glijden. “Ik zal eerlijk met jullie zijn.” Weer een korte pauze. “ Als het aan mij had gelegen, lagen jullie nu een paar meter onder de grond. Wij zijn van jullie af, jullie kennen een korte, bijna pijnloze dood.” Met afgrijzen staar je hem aan, wachtend op welk ziekelijk verderf er verder uit zijn mond zou komen. “Maar de staat blijkt niet zo vrijgevig te zijn, en sluit jullie liever hier op. Een onnodige verspilling vind ik zelf.” Ergens uit de groep hoor je een boze kreet opstijgen, maar die wordt al even snel stilgelegd als hij begonnen was. “Dus,” vervolgde de militair, de kreet negerend, ”kan ik enkel afsluiten door te zeggen ‘trek jullie plan’, bende vuile geesteszieken.” Opnieuw een kreet. Opnieuw een opgelegde stilte. De militair liep naar het midden en maakte het mes van zijn riem los. Met de nodige kracht plantte hij het wapen in de grond, waarna hij zich omdraaide naar zijn medemilitairen. “We zullen eens zien hoe lang deze groep het volhoudt.” De anderen militairen lachten, en samen wandelden ze op hun uiterste gemak naar de zwarte vrachtauto, kropen erin, en reden weg. Jij en je lotgenoten achterlatend in een wildvreemd terrein, vastgebonden aan elkaar, met enkel een mes om jullie zelf te bevrijden.


    De Duo's
    Olivia Jane Williams & Archibald Xavier Sinclair
    Neveah Isla Lowell & James Mcconnell
    Jesse Alexander Cliffwood & Billie-Jean Kyana Clarke
    Kyran Felinus & Alexandra Nita Blackwood


    [ bericht aangepast op 14 jan 2018 - 11:09 ]


    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    MT! :Y)


    Do I look like Mother Teresa?

    Mt :Y) I like this!


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.



    ALEXANDRA NITA BLACKWOOD



    De hitte binnenin haar kolkte en woelde. Oh, wat was ze boos. Nee, dat beschreef het niet eens, ze was woedend. Wanneer de militairen weken van haar zijde, en haar dus geen trap meer konden verkopen wanneer ze haar mond opende, besloot ze hen er nog eens van langs te geven. Gezien haar ledematen nog steeds vastgebonden waren, besloot Alex dit dan maar te doen op de ouderwetse manier. “Hé, smerige bende klootzakken! Zijn jullie bang ofzo? Ons niet eens durven losmaken? Zelfs mijn overgrootmoeder heeft nog meer pit dan dat, stelletje nietswaardig vuil!” Geen van de lafaards bleek zich nog om te draaien waardoor haar scheldtirade geen gehoor kreeg, en Alex nog bozer werd. “Karakterloze schoften, dat zijn jullie-“ Alex probeerde in een vlaag van woede nog een voorbijlopende militair te schoppen, maar gezien ze nog steeds vastgebonden was, lukte dit niet. Het enigste wat ze ermee bereikte was dat ze omviel door de kracht waarmee ze had willen schoppen, en dat de voorbijgaande militair haar denigrerend aankeek. Een opgekropte schreeuw van frustratie en woede rolde over haar lippen, terwijl Alex maar bleef schoppen en haar lichaam in vreemde bochten wrong om toch die ene militair op de grond te krijgen. Tot ze inzag dat het haar echt niet ging lukken … en dat ze nog steeds aan iemand vast hing. Meteen staakte Alex haar verwoede pogingen en bleef ze roerloos liggen. “Alles oké, maat?” vroeg ze voorzichtig aan de persoon met wie ze vastgebonden was. “Ik wil me wel verontschuldigen maar het is voornamelijk de schuld van die rotzakken daar.” Vervolgde ze terwijl ze het woord rotzakken wat luider riep. Opnieuw tevergeefs gezien de militairen hun vrachtwagen terug inklommen.


    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    MT (:

    Mt c:


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    KYRAN FELINUS
    23 – Black Panther

    It is so much safer not to feel, not to let the world touch me.



    De afgelopen uren waren een hel geweest voor Kyran. Van hoe de bel ging, gewapende mannen hem op de grond dwongen en hoe hij langs zijn ouders gevoerd werd, terwijl zijn moeder hem nog ‘sorry’ toefluisterde. En daarna de ellenlange rit, waarin hij niks kon zien, niks kon horen en niet kon bewegen. Hij was overgeleverd aan de overheid, en voor zover hij wist, was dat geen goed teken.
    Tegen de tijd dat het voertuig stopte en hij uit het voertuig getrokken werd, voelde hij vooral vermoeidheid. De adrenalinekick van het begin – waardoor hij ook flink aan de touwen om zijn polsen had zitten trekken, waardoor hij er zelfs zonder dat hij het kon zien redelijk zeker van was dat op zijn polsen nu bloedende striemen zaten – was er al lang niet meer en zelfs de angst voor wat er komen ging, leek naar de achtergrond vertrokken te zijn. Hij voelde zich vooral verdoofd, alsof dit niet met hem gebeurde, maar hij van een afstand toekeek. Het was zo surreëel.
    Het verhaal van een van de militairen ging compleet langs hem heen en tegelijk was hij zich er zo bewust van. Hij zou hier niet sterven vandaag. Of tenminste, niet pijnloos. Misschien had hij een kans om de volgende ochtend te halen. En dan? Kyran wist het allemaal niet meer.
    Met zijn ogen volgde hij hoe het mes in de grond werd geplant. Hij wist niet met wie hij allemaal zat, maar hij wist wel dat hij zo snel mogelijk bij dat mes terecht moest zien te komen. Alles in hem schreeuwde dat hij los moest komen, weg moest wezen, de anderen achter moest laten. Toch durfde hij zolang de militairen hier nog waren niet in beweging te komen.
    Net toen hij dacht dat de militairen hem en zijn ‘partner’, bij gebrek aan een beter woord, begonnen te negeren, besloot zijn partner een hele scheldtirade te houden. “Hé, smerige bende klootzakken! Zijn jullie bang ofzo? Ons niet eens durven losmaken? Zelfs mijn overgrootmoeder heeft nog meer pit dan dat, stelletje nietswaardig vuil!” Alsjeblieft, doe dat niet. Zeg dat niet, smeekte Kyran in stilte. Het was het beste als ze niet zouden opvallen, en als zij de aandacht trok, zou hij daar vast ook problemen mee krijgen.
    Gelukkig voor hem reageerde niemand. Zijn partner was er niet zo blij mee. “Karakterloze schoften, dat zijn jullie-” Wat ze verder precies deed, kon Kyran niet opmaken, maar door haar lichaamsgewicht en beweging werd hij omver getrokken, en lagen ze allebei op de grond. Niet dat dat de ander liet stoppen, want hij bleef voelen hoe ze aan het worstelen was. De touwen waarmee ze aan elkaar gebonden zaten, trokken bij iedere beweging strakker en sneden meer in zijn lichaam.
    Halverwege een nieuwe beweging stopte ze. Tenminste, in Kyrans hoofd was het een ‘ze’, als hij aan de stem kon oordelen. “Alles oké, maat?” hoorde hij. “Ik wil me wel verontschuldigen maar het is voornamelijk de schuld van die rotzakken daar.” Het duurde hem iets te lang om zich te realiseren dat hij degene was die werd aangesproken, en vervolgens ook om een antwoord te zoeken. Alles oké? Wat dacht ze, gezien hun situatie, nou zelf? Het enige waardoor de situatie niet zo erg was als gekund had, was dat ze een kans hadden om te leven en niet meteen werden neergeschoten, maar als hij de militair mocht geloven was zelfs die kans niet erg groot.
    “Nooit beter geweest,” antwoordde hij haar. Het sarcasme droop nog net niet letterlijk van zijn woorden af. De urenlange stilte en gebrek aan drinken had zijn keel droog en schor gemaakt, waardoor zijn stem hees klonk. Voor hij verder praatte, schraapte hij eerst zijn keel.
    Hij voelde zich zo kwetsbaar, zoals hij hier op de grond lag. Nog kwetsbaarder dan eerder, dan. De touwen zaten zo strak dat hij moeite had zich te bewegen. Misschien had zijn partner wel meer ruimte gekregen door haar geworstel, maar die ruimte had ze bij hem gestolen.
    “Eerst maar eens overeind komen?” vervolgde hij, al wist hij niet zeker hoe ze dat zo vastgebonden voor elkaar gingen krijgen. Echt gunstig lagen ze ook niet, om zichzelf weer overeind te duwen. Zijn ogen schoten even naar het mes en hij likte zijn droge lippen. Als hij zijn armen vrij had gehad en had kunnen uitsteken, had hij van de plek waar hij lag waarschijnlijk net met zijn vingertoppen het mes kunnen aanraken. De vrijheid was zo dichtbij, maar tegelijk zo ver weg, zeker vanuit zijn liggende positie. En toch hoopte hij als eerste bij het mes te kunnen komen. Hij zou de rest wel lossnijden dan – zo gemeen was hij nou ook weer niet – maar dat zou betekenen dat hij een mes had. Een wapen.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Necessity schreef:
    Mt :Y) I like this!


    "The stars replaced the emptiness of my heart."


    ARCHIBALD XAVIER SINCLAIR

    Leader / Eagle / Talking to Olivia

    Hier zat ik dan, in de duisternis. Mijn polsen aan elkaar vastgebonden, zo strak dat bij iedere beweging enkel meer kwaad deed dan goed. Er waren kleine brandwondjes te voelen en het sneed dieper en dieper. Vandaag dat ik na een kwartier al gestopt was met me te verzetten. Daarbij was het ook zo dat er zo goed als een dood gewicht aan me ging, hij of zij ik had er geen idee van, leefde echter gelukkig wel nog, maar gezien ik niets kon horen en ik eveneens geen reactie kreeg op mijn gevloek en vuile woorden wist ik dat er niet te communiceren viel met deze persoon. Althans totdat deze rit over is niet. Ik mocht dan misschien niet meer horen of zien, het gehobbel onder ons herkende ik toch wel van als kind heen en veer vervoerd te worden door één of andere grote wagen. Ik voelde mijn hartslag in mijn slaap snel tikken, ondanks dat ik stilaan begon te kalmeren, begon de adrenaline ook uit te werken waardoor ik de hoofdwond van gisteren steeds meer begon te voelen. Ik ging me niet zomaar overgeven aan de verdomde overheid dus hadden ze me K.O. moeten slaan vooraleer ze me in deze wagen gedumpt hadden. Toen de wagen bruusk stopte voelde ik deze adrenaline waas echter weer opkomen en wist mijn instinct even de overhand te nemen door hevig tegen te spartelen als twee handen me vast grepen. In momenten van wanhoop nam de ansimal spirit toch over waardoor ze me genadeloos de grond op duwden, met gewicht nog maals op me belandend. Mijn knieën werden open gereten door de kiezels op deze droge grond. Mijn ademhaling versnelde al stopte ik het tegenwerken. Ik had mijn kracht nodig, want eens ik lost wist te geraken, oh dan mochten die legermensen beter weglopen.
    Ik belande ergens op de grond waarna na enkele minuten die verrekte hoofdtelefoon en blinddoek van mijn hoofd werd gehaald. Verblind kneep ik mijn ogen toe waarna ik mijn ademhaling onder controle probeerde te houden. “Goeiemiddag stelletje maniakken.” Kwaad klemde ik mijn kaken op elkaar ,luttele seconden later opende ik mijn ogen langzaam, wennend aan het felle licht die ik in uren al niet meer gezien had. Waar waren we? “Ik zal eerlijk met jullie zijn.” Ik keek even over mijn schouder heen waar ik lange blonde lokken zag, vermoedelijk een dame met wie ik zat samengebonden. Verschillende mensen, vastgebonden aan een ander persoon leken gerangschikt te zijn in een cirkel en in het midden was de missieleider van het leger. Het was een arrogante zak dat ik al meerdere keren had gezien, al had hij me nu wel te pakken gekregen… “ Als het aan mij had gelegen, lagen jullie nu een paar meter onder de grond. Wij zijn van jullie af, jullie kennen een korte, bijna pijnloze dood. Maar de staat blijkt niet zo vrijgevig te zijn, en sluit jullie liever hier op. Een onnodige verspilling vind ik zelf.” Mijn blik ving nu het blinkende voorwerp dat hij in zijn handen vast had, een mes. Eentje die we konden gebruiken om ons los te krijgen, de kiezels hier rondom ons waren niet groot of scherp genoeg om ons hier snel uit te krijgen, maar eens ik mijn handen vrij zou hebben. Ho dan had ik deze vast om zijn nek zitten. “We zullen eens zien hoe lang deze groep het volhoudt.” Ik keek de man vuil aan, zijn woorden zo misselijkmakend, ons duidelijk makens dat we niet de enige zijn die al eens hierheen gestuurd geweest zijn… “Dus, kan ik enkel afsluiten door te zeggen ‘trek jullie plan’, bende vuile geesteszieken.” Met deze woorden liet hij het mes in de grond piercen waarna hij haast al lachend weg liep van ons. Ik hoorde een meid hem nog vuile woorden naroepen. Niet dat het veel nut had, natuurlijk waren het lafaards maar ze zullen er heus niet veel vriendelijker van gaan worden. “Hey.” Zei ik schor tegen de dame die aan me zat vastgebonden zodat ik haar aandacht had. “Als we hieruit willen komen moeten we samen werken.” Mijn woorden klonken niet heel vriendelijk, want het enige wat nog in me te vinden was, was woede en frustratie. “ Op drie gaan we opstaan.” Kwam er kil over mijn lippen. Ik zag de andere groepen ook praten met elkaar, maar voor nu was mijn menselijkheid even weg. Ik wilde los, ik wilde achter de wagen aanrennen, ik wilde de overheid dood. En het mes die zich in ons midden bevond was een mooie eerste stap daarnaatoe. Deze hungergames zouden wij gaan winnen. “Eén…twee… drie.”

    [ bericht aangepast op 4 jan 2018 - 19:22 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    .

    [ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 8:53 ]

    James Mcconnell


    • 25 • TigerShark • The Reserve • Tied to Neveah •



    'James, alsjeblieft. het spijt ons.' was het laatste wat mijn vader tegen me zei. Met mijn handen in mijn haar staarde ik mijn ouders aan. Bloedend lagen de twee daar op de grond. 'Wat heb ik gedaan?' jammerde ik. Op dat moment werd de voordeur geforceerd en liepen soldaten naar binnen. 'Dat is één, open het vuur!' Met een ruk draaide ik me om en wilde ik wegrennen, maar als gauw voelde ik meerde naalden mijn lichaam inschieten. Vrijwel direct voelde ik me zwak worden en lag ik op de grond. Mijn blik was gericht op mijn ouders, waar ik tranen in de ogen van mijn pa zag glinsteren. 'We hebben ook gewonden hier, we hebben te maken met een agressieve. Houd hem permanent onder verdoving.' Ik voelde enkel nog dat ik aan mijn schouders werd meegesleurd en langzaam werd de woonkamer zwart voor mijn ogen.
    Mijn ogen schoten open. Opnieuw had ik weer die droom gehad. Nouja droom? Ik kon het beter een nachtmerrie noemen. Het was vreselijk om elke nacht het incident te herbeleven. Er was een nieuwe dag voorbij gegaan en nog altijd zat ik in een isoleercel, wachtend op mijn transport. Het was mijn derde dag in de gevangenis en ik mocht nergens heen, behalve de plek waar ik nu al was, mijn eigen cel. 'Ze staan klaar voor transport.' klonk opeens. Ik spitste mijn oren eens goed en probeerde het gesprek zo goed mogelijk op te vangen, maar dit lukte niet. 'Toestemming om te schieten?' klonk er plots, maar nog voordat ik kon reageren werd alles vrij wazig en zag ik meerdere militairen op me afkomen. 'Die is niet meer in staat om te vechten.' Vervolgens werd het zwart voor me ogen, maar niet doordat ik het bewust zijn verloor. Ik was geblinddoekt en voelde ook een koptelefoon over mijn oren geplaatst worden, waardoor ik twee van mijn zintuigen verloor. Ik was nog altijd vrij suf toen ik opgetild werd en ergens werd neergezet. Ik voelde dat mijn rug tegen iemand anders aan werd vastgebonden. Er vervolgende een stille, hobbelige en pijnlijke weg, die voor mij gevoel wel eeuwen leek te duren.

    De hobbels waren gestopt, waardoor ik meteen concludeerde dat we bij aankomst waren of dat er getankt moest worden. Wanneer ik ruw beetgepakt werd en het voertuig werd uitgesleept, besef ik me dat we niet gaan tanken, maar echt op onze bestemming zijn gekomen.Ik kreunde zacht, nadat mijn koptelefoon van mijn hoofd verwijderd word. Ik knipperde heftig met mijn ogen, toen ook mijn blinddoek werd verwijderd. Puur zonlicht, na drie dagen kon ik het weer eindelijk zien.Het liefst had ik nu opgestaan mezelf los gemaakt en die militairen één voor één aangepakt, maar ik voelde altijd nog een lichtte verdoving, waardoor ik wist dat ik niet op 100% volle kracht was. Ik wierp een snelle blik naar mijn metgezel, maar ik kon enkel haar haar en contouren zien. Het gezicht was van mij weggedraaid. Een dame die groter was dan mijzelf met bijna zwart haar, was aan mijn rug vastgebonden. Eén van de militairen begon een verhaal op te hangen, wat ik maar half opving, terwijl ik de andere slachtoffers aankeek. Al vrij snel vertrokken de militairen weer en lieten ons alleen achter, met enkel een mes in ons midden. Ik was direct vastberaden om dat mes te bemachtigen, maar ik was alweer vergeten dat ik vast zat aan iemand. Great, ik was afhankelijk van iemand. 'Hey,' mompel ik naar de persoon achter me. 'Lukt het je om op te staan?'


    Do I look like Mother Teresa?

    Neveah Isla Lowell

    She's water. Soft enough to offer life. Tough enough to drown it away.


    Anaconda • 21 years old • Talking to: James

    • • • • •


          De afgelopen uren waren in een waas voorbij gegaan. Ze kon nog steeds niet bevatten wat er nu echt was gebeurd en voor ze goed en wel doorhad in wat voor een puinhoop ze nu weer was beland werd ze al het busje ingetrokken. Neveah werd geblinddoekt en er werd een koptelefoon over haar oren geplaats. ze moest het met twee zintuigen minder doen. Haar polsen zaten aan elkaar vastgeknoopt en voor zover ze met haar vingers kon voelen waren ook deze touwen nog verbonden aan een andere persoon. Ze voelde de warmte van zijn rug afstralen en moest zich bedwingen om de rilling die via haar ruggengraat naar beneden kroop zo minimaal te houden. Ze hield helemaal niet zo van aanrakingen en de onbekende persoon zat naar haar mening veel te dichtbij.
          Ze herinnerde zich hoe ze was verraden door haar nieuwe stiefmoeder. Degene aan wie haar vader eeuwige trouw had gezworen. De eerste vraag die dan ook door haar hoofd schoot was of hij ervan af zou weten, of dat hij er misschien mee in had gestemd en of hij haar zou missen. Iedere gedachten die ze had aan vroeger overschreeuwde de andere en als het had gemogen had ze waarschijnlijk met haar handen naar haar hoofd gegrepen, doordat haar handen echter vastgebonden zaten aan die van een ander kon ze niets anders dan stilzitten en hopen dat ze snel het licht weer zou kunnen zien. Het was een ander hoofdstuk uit haar leven dat ze achter zou laten, een ander puzzelstukje dat verdween en een nieuw masker van verandering dat daarmee gepaard ging. Ze wist dat liegen en jezelf anders voordoen niet veel van elkaar weg hadden maar tegelijkertijd ook alleen maar overeenkomsten hadden.
          Pas toen de bus stopte bleven haar gedachten stil. Alsof ze voor enkele seconden bevrijd was van de schuldige stemmetjes in haar hoofd en even echt adem kon halen. Ze had het altijd al gehad, op de stille momenten was het voor haar alles behalve stil geweest. Alsof ze alle frustraties van jaren tijd in een keer allemaal weer moest meemaken. Ik voelde hoe ik en mijn partner werden opgetild om vervolgens op de grond weer neergegooid te worden. Ze had geprobeerd om zich heen te schoppen, maar niemand kunnen raken. Wanneer ook haar koptelefoon en blinddoek lomp worden afgetrokken werpt ze de mannen een dodelijk bik toe. Toch luisterde ze geduldig naar de man aan het einde van de cirkel en is ze gefocust op het mes dat uit de grond steekt. Ze zou het hoe dan ook bemachtigen. Ze keek er dan ook verrast van op toen haar partner tegen haar begon te praten, een man concludeerde ze al snel. Hij had een wat zwaardere stem en ze kon zich niet voorstellen dat die bij een vrouw zou horen.
    'Hi.' antwoorde ze daarom, 'moet lukken, hoe sneller we los zijn des te beter.' En ze maakte zich klaar om met de jongen mee te bewegen.


    "The stars replaced the emptiness of my heart."


    JESSE ALEXANDER CLIFFWOOD
    vriend, warm, gul - en er helemaal klaar mee | BEER | vastgebonden aan ...

    De stof tegen zijn gezicht proefde hij op zijn lippen, het smaakte zoals het rook: muf, oud en vies. Het donker vond Jesse geen probleem, zijn ogen konden weliswaar niets registreren, hij voelde zich niet enorm ongemakkelijk. Enkel de koptelefoon irriteerde hem mateloos. Het ding was te klein voor zijn brede hoofd, dus leek het zijn schedel samen te willen persen. Het liefst hoorde hij wat om zich heen. Mensen bewegen en lopen, ademhalen en kuchen, praten misschien ook. Met zulke achtergrondgeluiden had hij zijn omgeving zonder zicht kunnen verkennen: de grote van de ruimte, de hoeveelheid mensen, de buitengeluiden die hem zouden kunnen voorbereiden op wat komen zou... Nu voelde hij alleen de bewegingen van het wiebelende voertuig, een kleine rug tegen de zijne en de touwen over zijn huid.
    Ineens werd Jesse overweldigd door een aantal gebeurtenissen die elkaar in raptempo opvolgden. Het voertuig remde hard, de krachten voelde hij in zijn maag. Samen met zijn lotgenoot werd hij eruit getrokken, zo op de grond, door het zachte zand als bestemming. De koptelefoon werd afgerukt, samen met de zwarte doek over zijn hoofd. Er werden gemene woorden gezegd, er werd gescholden, geschopt en geslagen.
    In alle heisa ving hij de blik van een slanke jongeman met blauwe ogen: voor een moment keken ze elkaar aan. [James} En de bubbel ging weer verder. Er was geluid, opvliegend zand, benen verstrengeld, polsen vast en een blikkerend mes in het midden van alle vastgebonden ledematen.
    De behoefte kwam in Jesse op om mee te doen, om te helpen, om te werken: hij stond op en nam het ranke lichaam aan zijn rug mee omhoog.
    "Oh, sorry," verontschuldigde hij zich voor zijn plotse bewegingen, tegen de nog onbekende persoon aan zijn rug.

    [ bericht aangepast op 6 jan 2018 - 22:28 ]


    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.



    ALEXANDRA NITA BLACKWOOD


    Na haar woorden volgde er een geladen stilte van een paar seconden, waardoor Alex haar hoofd zoveel mogelijk opzij probeerde te draaien om te zien of de andere persoon misschien een verwonding had opgelopen. Het enige wat ze echter waarnam was een stel blonde, middellange lokken. Daaruit kon ze niet eens afleiden of het een man of een vrouw was. Al snel kreeg ze een antwoord op die vraag. Schor en hees klonk opeens “Nooit beter geweest.” Een man dus. Kennelijk zonder al te grote verwondingen ook als hij nog steeds sarcastisch kon zijn. “Prachtig,” antwoordde Alex kort, “Je klinkt ook heel gelukkig.” Akkoord, het was een benarde situatie waarin ze verzeild waren geraakt en hun vooruitzicht zag er nu ook niet bepaald rooskleurig uit, maar dat ging er niet voor zorgen dat ze de moed ging laten zakken. Daar hielp ze niemand mee. Wanneer de jongeman dan ook voorstelde om rechtop te gaan zitten, stemde ze meteen in. Ze mochten niet bij de pakken blijven zitten, anders zouden ze het hier niet al te lang volhouden. Alex schudde kort haar hoofd, nee, daar moest ze nu niet aan denken. “Hmm, strak plan.” Zei ze terwijl ze wat vuil dat dicht bij haar gezicht lag wegblies. “Als we allebei op hetzelfde moment ons bovenlichaam zijwaarts werpen, zouden we terug zittend moeten uitkomen…” Ze wachtte even tot ze vervolgde “maar niet te hard, anders bekomen we gewoon weer dezelfde situatie langs de andere kant.” Ze grimaste even bij de gedachte, nee, daar had ze nu even geen zin in. Vanuit haar ooghoeken merkte ze beweging op bij de andere duo’s. Deze begonnen ook traag, maar gestaag, recht te staan. Dat was alvast een goed teken naar Alex’ mening. Betekende dat niemand al te zwaar verwond was of de moed had laten zakken. Vluchtig keek ze opnieuw opzij richting de blonde lokken. “Klaar partner?” vroeg ze, terwijl ze langzaam haar buikspieren opspande ”Op drie! 1..2..”

    [ bericht aangepast op 11 jan 2018 - 12:07 ]


    Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

    James Mcconnell


    • 25 • TigerShark • The Reserve • Tied to Neveah •



    Nog altijd zat ik vastgebonden aan de persoon achter mij, net zoals de rest van de groep. Ik had net contact gemaakt met 'mijn partner', toen mijn ogen de ogen van een ander slachtoffer kruiste. Het duurde maar een klein moment waarna we beide weer wegkeken van elkaar. 'Hi.' antwoordde de vrouw achter mij. 'moet lukken, hoe sneller we los zijn des te beter.' Die instelling van de vrouw mocht ik wel. Mijn ogen gingen nogmaals de groep door en ik zag dat de andere ook al bezig waren met proberen overeind te komen. Langzaam voelde ik me steeds weer wat beter worden, waardoor ik concludeerde dat de verdovingen aan het uitwerken waren. 'Op drie,' mompelde ik over mijn schouder heen, met mijn blik nog altijd op het mes gericht wat maar enkele meters van me verwijderd was. '1, 2,' vlak voordat ik drie zei, wierp ik opnieuw een snelle blik te rondde. 'Drie!' Bij drie zette ik me met volle kracht af van de grond en de persoon achter me deed hetzelfde, waardoor we overeind waren gekomen. Eenmaal overeind wankelde we nog heel even, maar al snel hadden we ons evenwicht gevonden. 'Volgende stap is dat mes.' ik was vrij kort in mijn zinnen, maar ik wilde eerst die touwen van mijn polsen af hebben. Ik irriteerde me gek aan de wrijving, waardoor ik lichtte pijn voelde.
    Langzaam verplaatste we ons zijwaarts richting het mes. Ondanks dat ik de vrouw helemaal niet kende ging de samenwerking uitstekend tussen ons. 'Rustig door de knieën,' begeleidde ik haar, waarna ik met mijn vingers al het mes voelde. 'Iets verder,' mompelde ik, waarna er een enthousiaste 'YES!' uit mijn mond kwam. Ik had het mes in mijn handen en met een soepele beweging wist ik hem zodanig te draaien dat ik het touw van onze polsen kan doorsnijden.
    Eindelijk waren we los van elkaar en nu kon ik dan ook goed bekijken, wie al die tijd aan mij had vastgezeten. Mijn gedachtes werden nu definitief bevestigd dat het een vrouw was die aan mij vastgebonden zat. Ik wierp een blik op het mes wat ik nog altijd in mijn handen hand. Ik kende geen van deze mensen en wist niet of ik ze moest vertrouwen, maar ze allemaal hetzelfde als dat ik was, verraden... Langzaam liep ik richting de man (Jesse), waarmee ik een korte blik had gewisseld en begon met hem los te snijden.

    (Volgorde van losnijden James/Neveah - Jesse/Bewusteloos - Olivia/Archibald - Kyran/Alexandra. Dan hebben jullie gelijk toestemming om James kort te besturen dat hij naar jullie personages loopt en deze losmaakt. En toestemming van AteIophobia voor de korte besturing van Neveah )



    Do I look like Mother Teresa?