[RPG • 200] Kiss the Cross • Speeltopic - Speeltopics

---

BENVENUTO A ROMA, 1952 Rome is altijd geweest, zal altijd zijn, en wordt tegenwoordig nog steeds beschouwd als het centrum van Europa, en daarbij zonder twijfel ook van Italië. Voor zover het blote oog kan zien is de stad rijk aan geschiedenis, cultuur en toeristen. Echter onder het vergrootglas worden de kwade zweren, ogen en haken aan de stad snel zichtbaar. Onder de grond, zich maneuvrerend tussen het parlement en het Vaticaan door, bevinden zich de grootste mafia families uit Rome, en daarbij bijna de grootsten uit Italië. Een eeuwenoude vete tussen twee van deze families heeft de stabiliteit van het stelsel meerdere malen in haar voegen doen schudden. In de chaos van het eigenrecht, waar de staat volledig buiten spel werd gezet, leidden liquidaties tot wraak, vergelding doormiddel van ontvoeringen, martelingen, afpersingen, verkrachtingen en moorden. Zo is dit al minstens 100 jaar tussen de families Laforgia en Colecchia, met langere periodes van rust, onderbroken door korte, heftige periodes van geweld en terreur. Voor zolang dit conflict liep werden beide families iedere keer stukje bij beetje uit elkaar gescheurd door verlies en ontering, waardoor de hoofden van de families, de vaders, besloten vrede te sluiten. Dit zou op geen betere manier kunnen dan een huwelijk tussen jongste dochter Colecchia en jongste zoon Laforgia. De verloving wordt vluchtig en zonder problemen geregeld, ongeacht of de zoon en dochter hierbij instemmen. Maar voordat de bruiloft plaats kan vinden, wordt Emilio, de broer van de kort daarvoor overleden Gianluca Laforgia (vader van de familie) dood in een berm in de buurt van hun villa aangetroffen. Hij is doodgeslagen. Direct staan alle spanningen tussen de twee families op scherp. De bruiloft zal door moeten gaan, daar worden de vader van de familie Colecchia en de oudste Laforgia broer het direct over eens. Zij beweren beide dat het iemand anders geweest zal zijn, uit een van de andere mafia families uit Rome. Juist nu de twee families het plan hadden om als één front hun controle over Rome nog beter uit te oefenen, vinden zij dat niets hen in de weg mag staan, en forceren de rest van de familie dit te accepteren. Niet iedereen in de familie gelooft hier echter in, en de verdeeldheid loopt in de aanloop naar de bruiloft steeds verder op. Zal het huwelijk uiteindelijk voltrokken kunnen worden? Zullen er nog meer liquidaties en onteringen plaatsvinden? En nog belangrijker: wie heeft de moord gepleegd die tot deze chaos geleid heeft?

---

ROLLEN Familie Laforgia • Moeder • Remiinds• Naam • Leeftijd • Pagina • Oudste Dochter • Shireen • Beatrice Ludovica • 31 • 1.3 • Oudste Zoon • Maluma • Giovanni Caio • 28 • 1.3 • Zoon • Taeralsahfer • Naam • Leeftijd • Pagina • Zoon • Solmeron • Naam • Leeftijd • Pagina • Jongste Dochter • Burgess• Valentina Maria • 19 • 1.1 • Jongste Zoon • Lavore • Naam • Leeftijd • Pagina Familie Colecchia • Vader • User • Naam • Leeftijd • Pagina • Moeder • Sempre • Rosa • 48 • 1.2 • Oudste Zoon • Absolutist • Alessandro Dante • 27 • 1.3 • Zoon • Ziegler • Leonardo Francesco • 23 • 1.3 • Oudste Dochter • Mahigan • Fiorella Miranda • 27 • 1.2 • Dochter • Rasalghul • Serena Ginevra • 24 • 1.3 • Jongste Dochter • H0pe • Gigi Stefania • 19 • 1.2 Niet iedere rol hoeft gespeeld te worden, dit is slechts een maximum.                              NEL NOME DEL PADRE, DEL FIGLIO, E DELLO SPIRITO SANTO...

---

REGELS • De huisregels van Quizlet gelden hier ook. • Minimum aantal woorden per post is 200. • Ruzies IC, niet OOC. • 16+ is toegestaan, mits aangegeven. • Maximaal 2 rollen per persoon (1 man + 1 vrouw) • Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven. • Naamsveranderingen graag doorgeven. • Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk. • Omdat iedereen in deze RPG familie van elkaar is, is communicatie tussen deelnemers erg belangrijk bij het maken van de rollen (met betrekking tot geschiedenis en relaties). Dingen met elkaar bespreken via PB etc is prima, maar houd anderen ook in het topic op de hoogte zodat iedereen zich kan aanpassen/kan overleggen etc. • De oudste man in iedere familie is het hoofd, daarmee de leider, nemer van grote beslissingen en aanspreekpunt van buitenaf. INVULLEN Naam: Leeftijd: (minimaal 18+) Rol binnen de familie: (helpt hij/zij mee aan criminele zaken, wat doet hij/zij, hoe wordt hun plek in de familie beschouwd) Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Relaties: (met andere personages) Extra: EXTRA INFO Omgeving De familie Laforgia woont in een villa aan de zuidkant van de wijk Trastevere, de wijk die voor meer dan de helft onder hun criminele bewind valt. Even de brug over staat de villa van de familie Colecchia, in de wijk Testaccio, deze gehele wijk valt onder hen. Ze wonen op loopafstand van elkaar. Andere families Rome kent veel criminele families, maar slechts enkele grotere takken van de mafia. Hieronder vallen de families Foschini, Lobianco en Gianni. De familie Colecchia heeft een vredesovereenkomst met de families Foschini en Lobianco; zolang ze elkaar niet in de weg zitten vallen ze elkaar ook niet lastig. Deze overeenkomst houdt al 5 jaar stand. De familie Gianni is erg nieuw in Rome en probeert al 2 jaar zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken, dit tot onvrede van zowel Colecchia als Laforgia. Hun vete is nog niet voorbij, en hun conflict uit zich vooral in overvallen en bedreigingen. De familie Laforgia is al jaren bevriend met de familie Foschini, omdat de moeder van de Laforgia kinderen oorspronkelijk uit de familie Foschini kwam. Met de familie Lobianco heeft de familie Laforgia sinds kort onderliggende spanningen. Hun oudste dochter was met een van de Lobianco zoons getrouwd, maar al een aantal weken later werd hij dood gevonden. De familie Lobianco verdenkt sinds kort de dochter van Laforgia voor de moord op haar man, maar houden zich gedeisd, aangezien ze weten dat wraak met wraak beantwoord zal worden. Criminele projecten Op het moment zijn richten beide families zich nog op verschillende fronten. De familie Laforgia oefent haar macht over het stadsbestuur vooral uit via het Vaticaan doormiddel van chantage en bedreiging, terwijl de familie Colecchia dit doet doormiddel van een mix van diplomatie en afpersing binnen het parlement en de regering, altijd gepaard met lichte dreiging. Binnen deze projecten houdt ieder familielid zich weer bezig met bepaalde zaken/personen waar ze stukje voor stukje hun doeleinde mee waar proberen te maken; meer macht en geld voor hun familie, hoe dan ook. Naast deze grote projecten is het gebruikelijk voor de jongeren in de familie om zich zo nu en dan bezig met dingen als drugsdeals en het onder de duim houden van mensen buiten de familie die voor hen werken (dikwijls andere jongeren die dachten slim veel geld te verdienen). Iedereen kan zijn eigen kleine zaakjes opzetten/uitvoeren, maar gebruikelijk wordt dit slechts geaccepteerd van mannelijke familieleden. NPCs

---

---

---

how dare you speak of grace

-- Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

how dare you speak of grace

Mt

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

•

Dare schreef:

MT.

---

Do I look like Mother Teresa?

Dare schreef:

MT.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

MT

---

El Diablo.

Mt

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Alessandro heeft zich tijdens de kerkelijke dienst stilletjes gehouden — zoals zijn vader hem sinds jonge leeftijd heeft geleerd: respect voor de kerk leidt tot een vrijwaring bij de poorten van de Hemel. Alessandro vraagt zich af waar Laforgia zich momenteel bevindt — Hel of Hemel, beide passend. Alessandro kijkt neer op de kist omringd door vier wanden van aarde en automatisch slaat hij kruis, hetgeen hij bezegelt met een 'amen'.       Daarna maakt hij een draai op de hakken van zijn glimmende schoenen en gaat zijn eigen familie voor om de het hoofd van de Laforgia's de condoleance toe te wensen. Giovanni is zoals gewoonlijk even berispelijk als hijzelf — emotieloze gezichtsuitdrukking, staalharde spieren en een strak maatpak: beide vaders zouden trots op hen zijn. Alessandro geeft Giovanni een zachte knik — welke zowel respect als uitdaging uit weet te drukken.       Voordat Alessandro zich omdraait om koers te zetten naar de Laforgia villa, vallen zijn kijkers plotseling op een bekende, maar verrassende verschijning. Vanwege het gegeven dat de dame aan het einde van de Laforgia rij staat — weet hij instinctief dat ze de jongste dochter van de familie behoort te zijn. Maar, dat zou onmogelijk zijn — niet waar? Seconden glijden voorbij terwijl hij de avond in zijn herinneringen omhoog haalt waarbij ze samen hebben gedanst en dronken. Dat was een Laforgia? Niettemin de jongste dochter van de Laforgia's?       Alessandro is zich plotseling bewust van het gegeven dat hij de rij ophoudt en stapt ietwat te snel naar voren — compleet uit zijn balans gebracht vanwege de jongste dochter. Alessandro knijpt zijn donkere wenkbrauwen tezamen — niemand brengt hem uit zijn balans. Direct recht hij zijn rug en in plaats van naar de villa te wandelen, stapt hij recht op de bekende jongste dochter af — zeer ongebruikelijk, maar momenteel hoognodig.       'Gecondoleerd, signorina.'       Alessandro pakt de hand van de jongedame voorzichtig in de zijne — waarna hij daar een zachte kus op plaats tijdens een lichte buiging. Herinnering aan het feit dat ze hem destijds wilde slaan voor een enkele kus, laat hij haar hand vervolgens los.       'Zou u mij de eer willen schenken u terug naar de villa te begeleiden?'       Alessandro houdt zijn rechtse arm uitgestoken richting de jongedame — waardoor ze zelfstandig kan kiezen hem aan te nemen of te blijven staan. Glimlachend kijkt Alessandro voor enige seconden omlaag naar zijn schoenen, welke glimmen in het zonlicht.

Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

Fiorella Miranda Colecchia Collechia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Graveyard • With Giovanni Fiorella haar ogen gleden over de verschillende mensen die langzamerhand bij de kist gingen staan. In de kist ligt Emilio Laforgia, de broer van Gianluca Laforgia. Dit was de tweede begrafenis in korte tijd, want niet lang geleden was Gianluca overleden. Gianluca was het hoofd van de Laforgia familie, die in korte tijd veel verlies hadden geleden. Als de kist naar beneden zakt, slaat Fiorella snel een kruis en fluistert ze zachtje de woorden. "Sanctificetur Nomen Tuum," ze sluit het korte gebed af met een "amen". Fiorella had deze dag eigenlijk totaal anders voorgesteld, omdat ze het liefst niet mee had willen gaan. Fiorella was totaal niet van de begravenissen. Ze waren altijd maar zo somber en er was helemaal niets waar ze maar iets positiefs uit kon halen. Haar familie, voornamelijk haar vader, dwong haar om mee te gaan. Ze moest de Laforgia familie haar steun laten zien. Vader had haar weer de hele preek gegeven over het verbinden van de families. Fiorella vond het helemaal niet erg dat de families verbonden met elkaar zouden worden, maar het liefst had ze het op een andere manier gezien. Wat stellen de jongste kinderen nou toch voor? Haar blik gaat weg van de kist als ze haar tweelingbroer, Alessandro het initiatief ziet nemen om de Laforgia's te condoleren met hun verlies. Fiorella volgde zijn voorbeeld en liep achter haar broer aan. Ze condoleerde de familie en wilde samen met Alessandro teruglopen naar de villa, maar haar tweelingbroer had dit keer geen aandacht voor zijn eigen tweelingzus. Haar broer had het gezelschap gevonden bij de jongste dochter van de andere familie. Fiorella kon een klein lachje niet onderdrukken en wierp een vlugge blik naar Giovanni, de oudste zoon binnen de Laforgia familie en tevens nu het hoofd van het gezin. Nu ze toch met de hele familie bij de Laforgia's waren hoefde ze het contact niet met hem te vermijden en daarom besloot ze dus ook zijn kant op te lopen. "Hey," groette ze gespierde, goed uitziende man. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze voorzichtig. Fiorella veegde voorzichtig een lok haar uit gezicht achter haar oor en keek met haar pupillen in de donkerbruine kijkers van Giovanni. "Het is niet niks wat er is gebeurd," voegde ze eraan toe. Dit was eigenlijk voor het eerst dat ze het over het ongeval had gehad met iemand die familie was van het slachtoffer.

---

Do I look like Mother Teresa?

mt

---

''With all due respect, which is none...''

---

She's like candy — sweet but she'll break your teeth

Valentina kijkt in stilzwijgen hoe de kist langzaam naar beneden verdwijnt. Opnieuw een familielid dat langzaam in de grond verdwijnt. Haar gedachten brengen haar al snel terug naar de begrafenis van haar vader — waarbij ze nog meer moeite had met het terugvechten van de tranen. Op dit moment komen er geen tranen. Ze slaat een kruis met haar rechterhand — waar de rozenkrans die ze als jong meisje kreeg in bungelt en het zonlicht zachtjes weerkaatst in de rode ruby tenmidden van het zilveren kruis. Haar vingers strijken nog even langs haar hart en ze bidt voor een seconde dat dit de laatste begrafenis zal zijn in een lange tijd.       Haar ogen glijden weg van de respect betuigingen naar haar oudere familieleden toe — waardoor ze automatisch wat dichter bij Lucrezio gaat staan. Hij heeft nooit veel woorden nodig om haar te troosten en neemt het haar allerminst kwalijk dat ze er zo verslagen uit ziet. Als zij nou iets meer zou betekenen voor de familie — dan zou ze dit soort dingen allicht kunnen voorkomen. Het is een kinderlijke gedachte van een wanhopige geest. Het idee alleen al dat ze de volgende keer een kist in de grond zullen stoppen met Lucrezio. . . Of Beatrice. . . Er trekt een ijskoude rilling over haar rug die pas stopt wanneer er voor het eerst iemand haar kant op komt wandelen.       Valentina voelt haar hart naar haar keel schieten en knijpt het kruis zo ferm samen dat ze haar handpalm voelt kloppen. De bar. De bar in Rome. Alhoewel terugdenken aan die roemruchte avond haar hoofdpijn bezorgd — weet ze zeker dat het geen misrekening is wanneer hij pal voor haar tot stilstand komt en ze die welbekende blik kruist. Hij heeft de ogen van een leeuw — dat was het eerste dat haar aan hem opviel. Die ogen zou ze nimmer kunnen vergeten.       'Gecondoleerd, signorina.' Na een herpakte ademteug knikt ze hem toe in acceptatie van zijn condoleance — wetend dat er op dit moment meerdere ogen op hen zijn gericht. Val knijpt in haar handjes met de blush die ze vanmorgen heeft opgedaan om niet als spook voor de dag te komen op deze droevige aangelegenheid — haar wangen staan inmiddels in vuur en vlam.       'Zou u mij de eer willen schenken u terug naar de villa te begeleiden?' Daar is het — denkt ze zich genoegzaam toe. Die beschaafde zelfverzekerdheid. Ten midden van haar gehele familie durft hij het aan haar mee te vragen — wetende dat ze nee kan zeggen zonder schande en haar broers of zus er gemakkelijk een stokje voor kunnen schelen. En hij doet het.       'Sì, signore. Volgt u mij.' Valentina kijkt kort naar Lucky, nog altijd aan haar zijde, voor ze haar hand in de uitgestoken arm van de Colecchia laat glijden. In het Italiaanse zonlicht kan ze een glimlach niet onderdrukken wanneer ze koers zet naar haar ouderlijk huis.       'Ik zie dat u mijn advies heeft opgevolgd.' Zijn schoenen zien er onberispelijk uit, tot haar grote genoegen. De wijn had dus niets te maken met zijn voorkomen. Zelfs in de sombere kleuren springt er iets van leven naar voren in zijn gezicht. Valentine leidt hen naar de grote entree van de villa, waar ze een moment stopt om haar zwarte jurk glad te strijken en de rozenkrans om haar nek te hangen, waar hij hoort.       'Valentina Maria Laforgia.' Ze steekt haar hand naar hem uit met één van haar toepasselijke typisch Valentina glimlachjes. De jongedame wil uiteraard geen vreemden mee naar binnen nemen en zijn naam is hetgeen dat hen tot dusver uit elkaar heeft weten te houden.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Niet huilen. Niet huilen met publiek, jongen. De woorden van mijn geliefde oom, mijn peetvader, die me al zo vaak geholpen hadden galmen als een mantra door mijn hoofd. Het is amper een week geleden dat ik hem nog sprak, dat we het -samen met Giovanni- over zaken hadden tijdens een potje kaarten. Hij was er geweest om ons op te vangen, nadat ook papa ons ontnomen was. En nu zal ik ook zijn stem vergeten, net zoals die van vader me langzaam aan het geheugen ontglipt is. Als ik Valentina wat dichter tegen me aan voel doe ik mijn best een beetje op te monteren, al is het maar zodat zij ongemerkt wat langer zou kunnen treuren. Ik leg een hand op haar onderrug, Hoe vaak we samen oom Emilio hadden weten te strikken voor onze eindeloze theepartijtjes; ik kan de keren niet op onze vier handen tellen. Net wanneer ik haar een herinnering toe wil fluisteren word ik onderbroken door de oudste Colecchia-schoft. In een poging mijn vader zich niet te laten keren in zijn graf door op een kerkhof te zeggen wat er momenteel door me heen gaat terwijl Alessandro zijn leugenachtige lippen op de hand van mijn zusje drukt wend ik mijn blik af. Mijn ogen ontmoeten kort die van Gio en vervolgens die van Diego, waarop ik een kort, haast onmerkbaar knikje geef in de richting van "mijnheer" Colecchia; zonder woorden zeggend: zag je dat? De hond lijkt niet in de gaten te hebben hoe ik stilaan begin te koken vanbinnen. Het lef dat hij heeft om mijn zusje te willen begeleiden naar óns huis is - wel, ik ben niet degene die het over lef moet hebben maar als het over mijn zusje gaat dan heb ik het recht om me irrationeel op te stellen. Ik beantwoord de korte blik die Valentina me schenkt met eentje van geruststelling. Ik ben niet van plan haar met deze putz alleen te laten. Ik blijf dus ook het tweetal vanop een afstandje in de gaten houden, tot we bij de villa gearriveerd zijn. Een ondeugend lachje speelt op mijn lippen als mijn zusje zichzelf met veel flair voorstelt aan Alessandro. Nu we ons echter niet meer op heilige grond bevinden kan ik het niet laten zelf ook contact te leggen. Ik stap het duo voorbij, waarbij ik mijn schouder bruut tegen die van het Colecchia familiehoofd stoot. "Aasgier." Hoewel het verwijt stil was, was het allerminst gemompeld. Als er één ding is dat ik belangrijk vind aan beledigingen dan is het een goede articulatie. Dat en het feit dat mijn vader me vroeger altijd vertelde dat een echte man zorgt dat hij zichzelf niet hoeft te herhalen. Natuurlijk doelde hij daar niet op, maar het is een les die ik graag doortrek - vooral als ze mij ten goede komt. Ik houd bij het naar binnen gaan even halt bij Giovanni en leg mijn hand op zijn schouder, waarna ik -zijn gesprekspartner volledig negerend- mijn lippen naar zijn oor breng. "Ik weet dat de keuze uiteindelijk bij jou ligt, maar ik wil ons zusje niet zien eindigen met die charmante koelkast," fluister ik hem toe. Vervolgens been ik met stevige pas de kamer uit. Ik heb geen greintje zin in deze onzin. Wellicht is het één van dat zootje onbetrouwbare kikkers die me mijn oom heeft afgenomen, ik hoef hun valse woorden van deelneming niet. Met een harde klap gooi ik de deur van de bibliotheek achter me dicht, waarna ik mezelf uit de bar een whiskey schenk en me in één van de zetels laat zakken. Kort laat ik enkele tranen vallen, mezelf een moment voor verdriet gunnend.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ik had me stil gehouden tijdens de begrafenis, al ging het er in mijn gedachten een stuk erger aan toe. Ik dacht na over alles, wie het geweest zou kunnen zijn en waarom. Hoe het nu verder moet. Wat ik nu het best kan doen nu ik toch eindelijk het hoofd van de familie ben. Ergens kon ik van geluk spreken dat mijn verdriet van jongs af aan bijna gelijk over gaat woede. Toen ik het nieuws hoorde heb ik de nodige tirades dan ook al gehad, maar het zorgde er wel voor dat mijn uitstraling nu perfect was. Emotieloos, koel, bijna afstandelijk. Sterke houding en strak in pak, niemand die weet wat er in me om gaat. Nou ja, misschien Lucky maar hij is dan ook wel de persoon die me waarschijnlijk het beste van iedereen kent. Maar ach, daar maak ik me verder ook geen zorgen over. Ik werp nog een laatste blik op de kist en sla snel een kruis, voor ik wat afstand neem.
Ik zie de zachte knik van Alessandro en ook ik knik lichtjes, voor ik even om me heen kijk. Voor een kort moment kijk ik naar Fiorella, maar het duurt niet lang voor mijn blik weer op Alessandro valt, die nu bij mijn jongste zusje staat. Kort vernauw ik mijn ogen als ik zijn actie zie, maar herstel me al snel weer naar de koele staat van een paar seconden geleden. Ook de blik van Lucky valt me op en hem geef ik ook een subtiel knikje. Ik zal me er later wel mee bezig houden, nu moet ik nog even het aanspreekpunt zijn hier. "Hey," hoor ik een dan wel heel bekende stem zeggen en automatisch valt mijn blik op de kleinere brunette die nu voor me staat. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze voorzichtig terwijl haar ogen de mijne ontmoeten. "Het is niet niks wat er is gebeurd," voegde ze er al snel aan toe. Ik knik lichtjes en een zachte zucht rolt over mijn lippen. 'Het gaat, ik zou bijna kunnen zeggen dat je er gewend aan raakt.' mompel ik. Het was in zeer korte tijd dat ik zowel mijn vader als oom ben verloren en ik kan het niet helpen dat ik denk: Who's next? Als het aan mij ligt niemand dus het ziet ernaar uit dat ik nog een hele klus heb.
Ik kijk even naar Lucky als hij zijn hand op mijn schouder legt. "Ik weet dat de keuze uiteindelijk bij jou ligt, maar ik wil ons zusje niet zien eindigen met die charmante koelkast," fluistert hij me toe voor hij met een stevige pas door loopt. Even kijk ik voor me uit maar dan weer naar beneden om Fiorella's ogen te zien. Zoals ik al zei, dat was momenteel een zaak voor later. 'Het ziet ernaar uit dat ik officieel de verantwoordelijke hier nu ben.' zeg ik, nog steeds de emotieloze toon in mijn stem. Niet dat ik er niet op voorbereid was hoor, heel mijn leven draaide om de rol die ik nu heb aangenomen. Ik kijk nog even naar het handjevol mensen bij het graf en leg dan zachtjes mijn hand op het midden van haar rug. 'Kom, binnen is het beter.' zeg ik rustig en loop met haar aan mijn zijde naar binnen. Hier schenk ik een glas whiskey voor mezelf in en wijn voor haar. 'Ik had gehoopt dat het andere omstandigheden zouden zijn, wanneer we elkaar weer zouden zien.' mompel ik, zeker dat alleen zij het hoort.

---

El Diablo.

---

Laforgia | Third Son | 24 Years | With Lucrezio | Library

Je mocht een huilen op een begrafenis toch? Het was één van de enige gelegenheden dat het normaal was om je tranen te laten zien en je je er niet voor hoefde te generen of tenminste dat was wat Diego meende. Toen zijn vader was overleden had hij natuurlijk gehuild, maar zijn oom stond net weer een stap verder bij hem vandaan, moest hij dan minder tranen laten zien. Als Diego om zich heen keek zag hij wel enkele mensen een traantje weg pinken, maar de meeste mannen leken zich zelf duidelijk in te kunnen houden. Diego daarentegen kon dit op zijn beurt weer niet en moest net zoals enkele anderen met de achterkant van zijn hand de enkel tranen die over zijn gezicht rolden wegvegen.
Terwijl de kist langzaam de grond in zakte staarde Diego een beetje glazig voor zich uit, met zijn hoofd was hij er niet helemaal meer bij en kwam het allemaal niet echt bij hem binnen. Daarom dwaalde hij uiteindelijk ook maar een beetje achter de anderen aan op weg terug naar huis. Hij lied een beetje gedesoriënteerd tussen de anderen door, terwijl hij zijn best deed niet op de hakken van anderen te lopen. Hij voelde eigenlijk ook helemaal de behoefte op andere mensen in hun huis te ontvangen voor de receptie. De helft van de mensen die aanwezig waren geweest hadden Diego niet eens echt iets gezegd, hoewel Diego hier niet wist of dit aan hem lag of dat dit gewoon echt maar halve kennissen waren geweest van zijn oom. Ergens ging Diego er toch vanuit dat het het eerste was, dat hij de mensen wel had moeten kennen, maar dat hij ze gewoon niet kende omdat hij niet genoeg moeite in ze had gestopt. De gedachte liet Diego toch wel weer een beetje slecht over zich zelf voelen.
Uiteindelijk was Diego van plan om de rest van de middag maar te spenderen naast de hapjes tafel, om toch een beetje sociaal te lijken, maar tegelijk zich ook bezig te kunnen houden met iets wat hem opvrolijkte, eten. Echter zag de jongen al snel vanuit zijn ooghoek dat hij niet de enige was die er liever momenteel tussen uit glipte. Hij zag zijn oudere broer, Lucrezio de bibliotheek binnen glippen. Enkele minuten stond Diego daar een discussie met zich zelf te hebben in zijn hoofd over de vraag of hij zijn broer nou wel of niet moest volgen, maar uiteindelijk besloot hij dit toch wel te doen. Voordat Diego in beweging kwam greep hij nog snel een bordje gevuld met macrons mee.
'Ik heb eten voor je,' zei Diego zachtjes toen hij de bibliotheek binnen liep, langzaam liep hij de ruimte binnen voor het geval dat Lucrezio hem hier niet wou hebben, dan kon hij zich altijd nog snel om keren. Echter nam Diego toen toch maar plaats op één van de zetels naast die van Lucrezio. Nu keek Diego voor het eerst op, zijn oudere broer had gehuild. 'Gaat het?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.