[RPG • 200] Kiss the Cross • Speeltopic - Speeltopics

---

BENVENUTO A ROMA, 1952 Rome is altijd geweest, zal altijd zijn, en wordt tegenwoordig nog steeds beschouwd als het centrum van Europa, en daarbij zonder twijfel ook van Italië. Voor zover het blote oog kan zien is de stad rijk aan geschiedenis, cultuur en toeristen. Echter onder het vergrootglas worden de kwade zweren, ogen en haken aan de stad snel zichtbaar. Onder de grond, zich maneuvrerend tussen het parlement en het Vaticaan door, bevinden zich de grootste mafia families uit Rome, en daarbij bijna de grootsten uit Italië. Een eeuwenoude vete tussen twee van deze families heeft de stabiliteit van het stelsel meerdere malen in haar voegen doen schudden. In de chaos van het eigenrecht, waar de staat volledig buiten spel werd gezet, leidden liquidaties tot wraak, vergelding doormiddel van ontvoeringen, martelingen, afpersingen, verkrachtingen en moorden. Zo is dit al minstens 100 jaar tussen de families Laforgia en Colecchia, met langere periodes van rust, onderbroken door korte, heftige periodes van geweld en terreur. Voor zolang dit conflict liep werden beide families iedere keer stukje bij beetje uit elkaar gescheurd door verlies en ontering, waardoor de hoofden van de families, de vaders, besloten vrede te sluiten. Dit zou op geen betere manier kunnen dan een huwelijk tussen jongste dochter Colecchia en jongste zoon Laforgia. De verloving wordt vluchtig en zonder problemen geregeld, ongeacht of de zoon en dochter hierbij instemmen. Maar voordat de bruiloft plaats kan vinden, wordt Emilio, de broer van de kort daarvoor overleden Gianluca Laforgia (vader van de familie) dood in een berm in de buurt van hun villa aangetroffen. Hij is doodgeslagen. Direct staan alle spanningen tussen de twee families op scherp. De bruiloft zal door moeten gaan, daar worden de vader van de familie Colecchia en de oudste Laforgia broer het direct over eens. Zij beweren beide dat het iemand anders geweest zal zijn, uit een van de andere mafia families uit Rome. Juist nu de twee families het plan hadden om als één front hun controle over Rome nog beter uit te oefenen, vinden zij dat niets hen in de weg mag staan, en forceren de rest van de familie dit te accepteren. Niet iedereen in de familie gelooft hier echter in, en de verdeeldheid loopt in de aanloop naar de bruiloft steeds verder op. Zal het huwelijk uiteindelijk voltrokken kunnen worden? Zullen er nog meer liquidaties en onteringen plaatsvinden? En nog belangrijker: wie heeft de moord gepleegd die tot deze chaos geleid heeft?

---

ROLLEN Familie Laforgia • Moeder • Remiinds• Naam • Leeftijd • Pagina • Oudste Dochter • Shireen • Beatrice Ludovica • 31 • 1.3 • Oudste Zoon • Maluma • Giovanni Caio • 28 • 1.3 • Zoon • Taeralsahfer • Naam • Leeftijd • Pagina • Zoon • Solmeron • Naam • Leeftijd • Pagina • Jongste Dochter • Burgess• Valentina Maria • 19 • 1.1 • Jongste Zoon • Lavore • Naam • Leeftijd • Pagina Familie Colecchia • Vader • User • Naam • Leeftijd • Pagina • Moeder • Sempre • Rosa • 48 • 1.2 • Oudste Zoon • Absolutist • Alessandro Dante • 27 • 1.3 • Zoon • Ziegler • Leonardo Francesco • 23 • 1.3 • Oudste Dochter • Mahigan • Fiorella Miranda • 27 • 1.2 • Dochter • Rasalghul • Serena Ginevra • 24 • 1.3 • Jongste Dochter • H0pe • Gigi Stefania • 19 • 1.2 Niet iedere rol hoeft gespeeld te worden, dit is slechts een maximum.                              NEL NOME DEL PADRE, DEL FIGLIO, E DELLO SPIRITO SANTO...

---

REGELS • De huisregels van Quizlet gelden hier ook. • Minimum aantal woorden per post is 200. • Ruzies IC, niet OOC. • 16+ is toegestaan, mits aangegeven. • Maximaal 2 rollen per persoon (1 man + 1 vrouw) • Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven. • Naamsveranderingen graag doorgeven. • Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk. • Omdat iedereen in deze RPG familie van elkaar is, is communicatie tussen deelnemers erg belangrijk bij het maken van de rollen (met betrekking tot geschiedenis en relaties). Dingen met elkaar bespreken via PB etc is prima, maar houd anderen ook in het topic op de hoogte zodat iedereen zich kan aanpassen/kan overleggen etc. • De oudste man in iedere familie is het hoofd, daarmee de leider, nemer van grote beslissingen en aanspreekpunt van buitenaf. INVULLEN Naam: Leeftijd: (minimaal 18+) Rol binnen de familie: (helpt hij/zij mee aan criminele zaken, wat doet hij/zij, hoe wordt hun plek in de familie beschouwd) Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Relaties: (met andere personages) Extra: EXTRA INFO Omgeving De familie Laforgia woont in een villa aan de zuidkant van de wijk Trastevere, de wijk die voor meer dan de helft onder hun criminele bewind valt. Even de brug over staat de villa van de familie Colecchia, in de wijk Testaccio, deze gehele wijk valt onder hen. Ze wonen op loopafstand van elkaar. Andere families Rome kent veel criminele families, maar slechts enkele grotere takken van de mafia. Hieronder vallen de families Foschini, Lobianco en Gianni. De familie Colecchia heeft een vredesovereenkomst met de families Foschini en Lobianco; zolang ze elkaar niet in de weg zitten vallen ze elkaar ook niet lastig. Deze overeenkomst houdt al 5 jaar stand. De familie Gianni is erg nieuw in Rome en probeert al 2 jaar zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken, dit tot onvrede van zowel Colecchia als Laforgia. Hun vete is nog niet voorbij, en hun conflict uit zich vooral in overvallen en bedreigingen. De familie Laforgia is al jaren bevriend met de familie Foschini, omdat de moeder van de Laforgia kinderen oorspronkelijk uit de familie Foschini kwam. Met de familie Lobianco heeft de familie Laforgia sinds kort onderliggende spanningen. Hun oudste dochter was met een van de Lobianco zoons getrouwd, maar al een aantal weken later werd hij dood gevonden. De familie Lobianco verdenkt sinds kort de dochter van Laforgia voor de moord op haar man, maar houden zich gedeisd, aangezien ze weten dat wraak met wraak beantwoord zal worden. Criminele projecten Op het moment zijn richten beide families zich nog op verschillende fronten. De familie Laforgia oefent haar macht over het stadsbestuur vooral uit via het Vaticaan doormiddel van chantage en bedreiging, terwijl de familie Colecchia dit doet doormiddel van een mix van diplomatie en afpersing binnen het parlement en de regering, altijd gepaard met lichte dreiging. Binnen deze projecten houdt ieder familielid zich weer bezig met bepaalde zaken/personen waar ze stukje voor stukje hun doeleinde mee waar proberen te maken; meer macht en geld voor hun familie, hoe dan ook. Naast deze grote projecten is het gebruikelijk voor de jongeren in de familie om zich zo nu en dan bezig met dingen als drugsdeals en het onder de duim houden van mensen buiten de familie die voor hen werken (dikwijls andere jongeren die dachten slim veel geld te verdienen). Iedereen kan zijn eigen kleine zaakjes opzetten/uitvoeren, maar gebruikelijk wordt dit slechts geaccepteerd van mannelijke familieleden. NPCs

---

---

---

how dare you speak of grace

---

---

'Sì, fratello.'       Alesso kijkt enkele seconden doordringen richting zijn tweelingzuster — waarom kijkt ze zo schuldbewust richting de grond aan haar beide voeten? Alesso besluit om haar beter in de gaten te houden in de toekomt — aangezien hij niet wil dat haar iets zal overkomen vanwege haar vrouwelijke voorkomen. Fiorella is sterk, maar tevens te weemoedig.       'U wist niet beter, fratello.'       Alesso's gedachten schieten al snel terug naar de avond met Valentina. Fiorella's geruststelling doet hem meer dan goed en stelt hem enigszins gerust, maar alsnog voelt hij ongemak vanwege het feit dat hij haar niet heeft herkend. Alhoewel hij eveneens weet dat ze niets tegen al haar broers heeft gezegd — wat hem vreemd genoeg goed doet.       'Wat bent u van plan? Ik ben één en al oor, fratello.'       Alesso laat Fiorella tot stilstand komen in de schaduw van een olijfboom, waarbij hij haar glimlachend aankijkt.       'Dat zul je zien, sorella. Wellicht is er binnenkort weerom een begrafenis binnen de Laforgia's.'       Alesso houdt Fiorella's gezichtsuitdrukking goed en nauwlettend in de gaten na zijn heftige uitspraak. Dit is een ultieme test — aangezien hij zijn Fiorella beter kent dan wie dan ook.       'Giovanni Laforgia moet zijn ogen en oren beter geopend houden — Fio. Vader zou trots op ons zijn.'       Alesso haalt met een zwierend gebaar zijn sigarettenhouder uit zijn jaszak, waarna hij er een voor zichzelf opsteekt en er een aan Fiorella aanbiedt. Grijnzend kijkt hij naar de villa achter hen, zijn toekomstig nieuwe doelwit. Alesso voelde zich een leeuw, de villa zijn prooi. Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

Fiorella Miranda Colecchia Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Garden • With Alessandro Alessandro liet hield Fiorella tot stilstand. Samen stonden ze in de schaduw van een boom. Een olijvenboom, wist Fiorella. Een glimlach betrad het gezicht van haar broer, Alessandro. 'Dat zul je zien, sorella. Wellicht is er binnenkort weerom een begrafenis binnen de Laforgia's.' De woorden die net uit de mond van haar oudere broer kwamen, deed Fiorella verbazen. Ze trok dan ook een licht verbaasd gezicht en keek Alessandro dan ook vragend aan. Ze was helemaal niet van de begravenissen. Er waren in korte tijd al twee geweest en nu wilde Alesso er een derde aan toevoegen. Had hij soms ook iets te maken met de moord op Emilio Laforgia? 'Giovanni Laforgia moet zijn ogen en oren beter geopend houden — Fio. Vader zou trots op ons zijn.' Na deze woorden gehoord te hebben schrok Fiorella. Ze kon niet oordelen of Alessandro dit had gezien, maar de kans was groot. Hij kende haar immers al te goed, maar zij hem ook. Fio dacht na over wat er net gezegd was. Alessandro beweerde Gio te vermoorden, haar geliefde. Fiorella liet alles even bezinken en volgde de handelingen die haar broer deed. "Grazie." Bedankte ze haar broer, nadat ze een sigaar aangeboden kreeg en deze aannam. Zonder te trillen had ze de sigaar aangenomen, ondanks dat ze nog in een lichte schok was van Alessandro zijn woorden. Ze liet haar broer de sigaar aansteken en nam vervolgens een klein trekje. Ze liet de rook rustig in haar mond circuleren, terwijl ze genoot van de smaak. Langzaam blies ze de rook weer uit. Er was een korte stilte geweest tussen de twee, omdat Fiorella nog steeds alles aan het bezinken was. "Het is een tijd geleden dat we samen iets hebben uitgevoerd, fratello." Een kleine lach was op het gezicht te zien van de brunette, maar je zag overduidelijk dat ze ook diep aan het nadenken was. De praktijken die ze met haar tweelingbroer uitvoerde vond ze geweldig. Dan kon ze laten zien dat je niet moest fucken met Colecchia familie. En dan kwam de killerlady naar boven. "Begrijp we niet verkeerd Alessandro, maar" Fiorella hield opnieuw een korte pauze om een klein trekje te nemen van haar sigaar. "heeft vader niet zoveel moeite gedaan om de strijdbijl te begraven?"

---

Do I look like Mother Teresa?

---

---

'Grazie.'       Alesso mag dan wel een man zijn — maar zijn intuïtie is verschrikkelijk goed. Daarnaast kan hij iedere emotie van Fiorella van haar gezicht aflezen — waardoor hij weet dat iets haar momenteel dwars zit.       'Het is een tijd geleden dat we samen iets hebben uitgevoerd, fratello. Begrijp me niet verkeerd Alessandro, maar. . . heeft vader niet zo veel moeite gedaan om de strijdbijl te begraven?'       Nogmaals een teken dat zijn tweelingzusters iets voor hem achter hield — Fiorella is altijd klaar voor een uitdaging, hoe groot en moeilijk het dan ook is. Alleen nu spreekt ze over het begraven van een strijdbijl?       Alesso zuigt hard aan zijn sigaret, waardoor deze op weet te gloeien binnenin de schaduw van de olijfboom.       'Fiorella, ik wil dat je eerlijk tegen me bent — wat houd je achter voor me? Onthoud dat ik zie wanneer je liegt.'       Alesso zuigt nogmaals aan zijn sigaret en haalt hem dan uit zijn mond — waarna hij ietwat voorover buigt om Fiorella recht aan te kunnen kijken. Langzaam plaats hij zijn lippen op haar voorhoofd, liefdevol.       'Fi — vertel het me, je sloot me nooit buiten?'       Alesso zucht even zachtjes en stopt de sigaret tussen zijn lippen terug. Achterover leunend kijkt hij haar afwachtend aan, hopend op eerlijkheid waardoor hij haar kan helpen met de situatie.       'Ik kan je helpen, Fi. Alsjeblieft, deel je geheim met me.' Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

Fiorella Miranda Colecchia Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Garden • With Alessandro Aan de houding van Alessandro en aan de manier waarop hij een trek nam van zijn sigaar, wist Fiorella dat haar tweelingbroer iets doorhad. Ze voelde elkaar dan ook bijna altijd blindelings aan. 'Fiorella, ik wil dat je eerlijk tegen me bent — wat houd je achter voor me? Onthoud dat ik zie wanneer je liegt.' Haar gedachtes van net waren bevestigd. Alessandro begon iets door te krijgen. Hij zou haar nu sowieso in de gaten houden, waardoor de afspraak met Giovanni een enorm risico werd. Fiorella bleef even stil en volgde de bewegingen van haar broer. Langzaam voelde ze zijn lippen tegen haar voorhoofd komen. Een klein lachje betrad haar gezicht. Stiekem vond ze het wel fijn dat haar broer zo goed voor haar probeerde te zorgen, maar nu zat ze echt in een twee strijd. 'Fi — vertel het me, je sloot me nooit buiten?' De zucht die uit zijn mond kwam, deed Fiorella schuldig voelen. Ze nam weer een klein trekje van haar sigaar, terwijl ze even de tuin rondkeek. Waren Alessandro en zij dan nu toch uit elkaar aan het groeien na al deze jaren? 'Ik kan je helpen, Fi. Alsjeblieft, deel je geheim met me.' Alessandro zijn woorden brachten Fiorella terug naar de echte wereld, onder de olijfboom in de tuin van de Laforgia's. Family first. Spookte het door haar hoofd, maar als ze nu zou vertellen over de affaire die ze had met Gio, dan zou Alesso pissig worden. Fiorella kende Alessandro maar al te goed. Hij was snel boos te krijgen en hij had een groot gevoel voor drama, en dit zou zeker grote drama zijn. Ze nam opnieuw een trek van haar sigaar, maar dit keer een grotere, waarna ze zich herpakte. Ze schudde even haar hoofd, waarna ze haar kijkers op die van haar tweelingbroer richtte, terwijl ze met haar hand aan haar haar frutselde. "Je hebt gelijk Alesso," sprak ze uiteindelijk met een zucht. "Ik heb je buitengesloten de laatste tijd en dat had ik niet moeten doen." Ze liep dichter naar hem toe en legde haar hoofd op zijn schouder. "Maar wat er allemaal gebeurd is nu, twee begrafenissen zo kort op elkaar, en je weet dat ik die dingen haat Ale..." Ze haalde haar hoofd kort van zijn schouder om hem even aan te kijken. "Ik zie echt op tegen die bruiloft. Ze pakken onze kleine Giana gewoon weg. Wat denken die ratten wel niet." Deze zin was totaal niet gelogen. Fiorella was volop tegen het het huwelijk van Giana en Rafael, omdat ze Raf wel met Serena had gezien een aantal jaar geleden. "Ik ben gewoon bang dat de Laforgia's ons gaan verdenken van alles en ik wil u niet kwijt, fratello." Na deze woorden drukte ze haar lippen stevig zijn wangen, waarna ze één van haar handen op zijn schouder lag en hem strak aankeek. "We laten zien wie hier de sterkste zijn," Ze had Giovanni voor nu uit haar hoofd gezet en was weer gefocust op haar familie. "De Laforgia's zullen buigen voor de Colecchia's." sprak de brunette uit met een grijns.

---

Do I look like Mother Teresa?

---

But the damage was done — the moment our eyes met

Valentina houdt zich buiten haar gewoonlijke karakter op de achtergrond wanneer Beatrice zich bij het gezelschap voegt — met een jongedame die haar vaag doet denken aan een Colecchia. Op het moment voelt zij zich echter niet geroepen haar charmante voorkomen te tonen, waardoor zij een tel beteuterd naar Lucrezio blijft kijken. In dit huis is geen ruimte voor hartstocht op dit moment. De nasleep van de twee begrafenissen heeft wel degelijk zijn afdruk achter gelaten.       Voor een moment komt de glimlach terug op haar gezicht te liggen — wanneer Valentina haar iets oudere broertje ontdekt. Rafael. Elke dag begint hij een beetje meer op haar broers te lijken en elke dag blijft ze steevast bidden voor het behoud van zijn onschuld. In deze familie is dat iets wat gekoesterd mag worden. Het ontgaat haar echter niet dat zijn blik vrijwel uitsluitend voor de Colecchia dame is weggelegd. Het is niet moeilijk om een man te ontrafelen, heeft Val geleerd. Het belangrijkst is om te zien waar ze de meeste aandacht voor hebben — waar ze zich als eerste op focussen.       Wanneer het gezelschap enigszins uitdunt, besluit Valentina dan ook haar kans te pakken om zich te excuseren bij haar broers en zich opnieuw onder de mensen te begeven. De meesten zijn veruit tevreden door het grote aanbod drank en lekkernijen die vooraf zijn klaargemaakt onder haar persoonlijke toezicht.       'Val, cara, heb jij Milo en Isabella gezien?' Valentina strijkt een krul achter haar oor voor ze de wangen kust van de oudere vrouw die op haar af is gelopen. Donnabella is al een familievriendin zolang ze zich kan herinneren. Haar kinderen zijn echter de grootste bronnen van energie die ze ooit is tegen gekomen.       'In de tuin, op onze oude speelplek. Maakt u zich geen zorgen, ik breng ze terug naar het huis.' De vrouw legt haar hand dankbaar op haar wang en laat Valentina niet gaan voor ze een bordje met aardbeien en chocolade in haar vingers heeft. Het blijft de Italiaanse natuur om ten alle tijden te denken aan het eten.       Valentina besluit de zoete delicatesse dan ook in haar voordeel te gebruiken wanneer ze de welbekende tuinen instapt: op zoek naar de opdondertjes. Uiteraard bevinden zij zich voorbij de rozentuin, richting de olijfbomen en de speeltoestellen die er al sinds jaar en dag staan. Balancerend op haar hoge hakken zet ze koers naar het geluid. Die kinderen begrijpen het begrip van begrafenis nog niet. Hun hart is nog niet gebroken. Heel even, een moment of twee, blijft ze stilstaan om naar de verlaten schommelset te kijken. Als kind gierde ze het uit, met haar mollige beentjes hoog in de lucht en de stevige handen van haar vader die haar steeds hoger duwden omdat ze zo graag wilde vliegen. Als ze haar ogen dichtknijpt kan ze haar eigen gegil bijna horen.       Valentina schudt haar hoofd en veegt een verdwaalde traan van haar wang voor ze doorloopt, verder naar de grenzen van de tuinen, waar Milo bovenop Isabella zit.       'Dio, oh Dio, als jullie moeder toch eens ziet hoe vies jullie je hebben gemaakt.' Haar quasi—strenge stem verrast de twee, waardoor ze schuldbewust overeind springen en zich nog enigszins proberen te fatsoeneren. De glimlach kruipt echter al snel genoeg terug naar haar gezicht als ze hen het bordje toont en even door Milo's woeste krullenbos woelt.       'Wees maar blij dat ik jullie besloot te zoeken.' Ze knikken met hun grote ogen en Isabella aarzelt geen moment om haar vrije hand vast te pakken. Voor de kleintjes is het al een lange dag geweest.       'Zia Val, wilt u geen aardbei?' Valentina wandelt rustig over de kiezelpaadjes terug naar het huis wanneer Milo haar tot halt houd met de grootste vrucht. Ze buigt voorover om zijn voorhoofd te kussen en schudt haar hoofd wanneer hij giechelend haar rode lipstick van zijn huid tracht te vegen.       'Nee, mio tesoro. Ik heb geen honger.' Hij deelt hem samen met zijn zusje , wiens mond vol zit met chocoladevlekken. Voor ze de tuindeuren bereiken, valt Valentina's blik op een tweetal dat schaduw heeft gezocht bij één van de olijfbomen. Het kost slechts een luttele seconden om de figuren te ontwarren als Alessandro en zijn zus. Fiorella. De manier waarop ze zich hebben afgescheiden van de bijeenkomst zorgt ervoor dat één van haar wenkbrauwen kort de hoogte in kruipen. Naar haar weten is het vrij respectloos om je zo op te stellen op een begrafenis. Maar wanneer Milo haar aandacht opeist door aan haar rok te trekken, is haar aandacht al snel terug bij belangrijkere zaken: het hooghouden van de familienaam.       'De wijntafel, daar is jullie moeder. Ga maar.' Ze kijkt het tweetal na tot ze bij de juiste tafel zijn aangekomen, voor ze haar blik over de overige gasten laat glijden. De Colecchia's zouden toch niet echt iets met haar oom's dood te maken hebben? Was dat de reden waarom Alessandro haar amper in haar ogen kon aankijken? Het tweetal gezamenlijk in de tuin blijft aan haar knagen, waardoor ze zich snel genoeg opnieuw inlaat met een glas wijn.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

Laforgia | Third Son | 24 Years | With Lucrezio | Library

Net toen Lucrezio Diego en Valentina weer los liet van zijn omhelzing zwaaide ook de deur open. Diego keek kort op naar één van de bedienden die in de deuropening stond. "Mi scusi, signore," sprak de man duidelijk tegen Lucrezio. Even voelde Diego een lichte teleurstelling, hij wist niet waarom, maar hij werd graag aangesproken binnen de muren van de Laforgia familie. Wanneer iemand hem iets vroeg gaf het hem toch een beetje het gevoel dat ook zijn rol in de familie op prijs werd gesteld. Natuurlijk wist Diego ook wel dat ook hij een deel van de familie uitmaakte, maar omdat hij pas zo laat was begonnen met laten zien dat hij ook echt deel uit wou maken van hun familie vond hij het toch nog altijd een klein beetje lastig om zijn plaats te vinden. "Er is een pakje aan de deur voor u. De bezorger heeft instructies het enkel en alleen aan u af te leveren." ging de bediende vervolgens verder, fronsend keek Diego zijn oudere broer aan. Een pakketje wat enkel aan Lucrezio bezorgd mocht worden... Wat zou dat kunnen zijn?
Lucrezio zelf leek wel enthousiast te worden van het pakketje wat voor hem was bezorgd, de jongen leek niet te weten hoe snel hij zichzelf naar de voordeur moest begeven. Diego daarentegen nam iets langer de tijd, hij liep zijn broer wel direct achterna de bibliotheek uit, maar ja... Er stond een tafel met hapjes op hun pad naar de voordeur. Voor een moment was Diego afgeleid door de hapjes en opnieuw stal hij een macron mee -dat waren toch wel zijn favoriet- daarna liep hij echter snel naar de voordeur waar Lucrezio net zijn paketje aftekende. Hierna kreeg de jongen een grote vaas met bloemen in zijn handen gedrukt. Nog altijd was er een frons te zien op Diego zijn gezicht, een vaas met bloemen? Die hadden ze hier de afgelopen dagen wel meer gezien, Diego leek dan ook niet helemaal te begrijpen waarom deze nou specifiek naar Lucrezio had moeten gaan. Als het enkel wat bloemen waren dan had elk ander lid van het gezin toch net zo goed de bloemen aan kunnen nemen. "Condolence-bloemen," sprak Lucrezio uiteindelijk. "In naam van de Gianni's." voegde hij er daarna nog aan toe met rode wangen. Diego begreep nog altijd niet helemaal wat het met Lucrezio en die Gianni's was, omdat zijn broer er toch niet volledig open over was. Toch had Diego wel door dat Lucrezio niet zomaar even enthousiast werd van de bloemen en was Diego dan ook oprecht blij voor zijn broer. 'Dat is aardig,' zei Diego dan ook glimlachend.
'Porcodio,' hoorde Diego plots een stem zeggen, snel keek Diego om naar zijn zus die hun kant op kwam lopen. Onbewust rechtte Diego zijn rug een beetje toen hij Beatrice zag.. 'Het is alsof ze ons in het gezicht spugen denkende dat we niet weten dat zij het hebben gedaan, pezzi di merda.' zei Beatrice terwijl ze het kaartje weg gooide. Diego liet zijn tanden kort in zijn onderlip zinken, want Beatrice haar reactie was het volledig tegenovergestelde van de gevleide blos die net op Lucrezio zijn wangen te zien was geweest. Diego dacht dan ook niet dat deze reactie goed zou vallen bij zijn oudere broer en wou dit ergens ook wel aankaarten, maar dan toch deed Diego dit niet. Hij wist niet precies hoe. 'Gooi de bloemen weg, gebruik het water om de rozen in de tuin te bewateren.' voegde Beatrice nog aan haar vorige woorden toe, in de tussentijd wende Diego zijn blik lichtjes af als of hij deed dat hij hier niks mee te maken had. Misschien was het een beetje lullig tegen over Lucrezio, maar Diego wist gewoon niet hoe hij tegen zijn oudere zus in moest gaan. Diego had een grote bewondering voor de jonge vrouw, maar toch stond Beatrice van het hele gezin toch wel het verste van Diego vandaan en voelde hij zich bij haar toch het meest het kleine broertje. Als of Beatrice heel veel meer autoriteit had dan dat hij had en het bracht Diego toch een beetje in verlegenheid.
'Wat doen jullie hier? Genoeg mensen die binnen op jullie en mij wachten, laat me dit niet allemaal zelf afhandelen.' zei Beatrice vervolgens, iets waar de nu Diego ook bij aansprak. Kort keek Diego op naar zijn zus. 'Sorry,' mompelde hij zachtjes, maar toch maakte hij zich niet direct uit de voeten. Waar Valentina en Rafael, die enkele seconden geleden binnen was komen komen, het stel wel meteen weer achter zich lieten bleef Diego even staan. Wellicht een beetje misplaatst, maar zijn nieuwsgierigheid speelde toch een beetje op, hij was benieuwd hoe zijn broer op Beatrice zou reageren.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

'Je hebt gelijk, Alesso — ik heb je buitengesloten de laatste tijd en dat had ik niet moeten doen. Maar wat er allemaal gebeurd is nu, twee begrafenissen zo kort op elkaar. . . En je weet dat ik die dingen haat, Ale. . .'       Alesso voelt zijn lichaam ontspannen bij Fiorella's hoofd op zijn schouder — een aanraking zo vertrouwd dat hij voor seconden zijn kijkers genietend sluit, wensend dat ze opnieuw thuis in hun eigen villa zijn.       'Ik zie echt op tegen die bruiloft. Ze pakken onze kleine Giana gewoon weg. Wat denken die ratten wel niet? Ik ben gewoon bang dat de Laforgia's ons gaan verdenken van alles en ik wil u niet kwijt, fratello. We laten zien wie hier de sterkste zijn. De Laforgia's zullen buigen voor de Colecchia's.'       Alesso weet instinctief dat Fiorella haar ware geheim niet heeft gedeeld omdat ze hem tracht af te leiden — hij kent haar door en door als geen ander. Ondanks dat besluit hij het voor dit moment simpelweg te laten gaan voor nu, waarbij hij haar beter in de gaten moet houden in de aankomende toekomst. Fiorella mag zichzelf niet in gevaar brengen, op welke manier dan ook mogelijk. Alesso voelt de band tussen hen aansterken, waardoor hij zijn arm rondom Fiorella's tengere schouders slaat.       'Ik weet over je gevoelens rondom begrafenissen, mijn allerliefste Fiorella. Maar onthoud dat het de vijand is die in de grond is verdwenen, niemand van je eigen geliefde familie.' Alesso kijkt mijmerend door de tuin, waardoor hij plotseling het prachtige gestalte van de jonge Valentina ziet verschijnen — glimlachend achter twee kinderen aan. Alesso wordt opnieuw gegrepen door haar schoonheid en voelt zijn adem stokken in zijn keel. Wat gebeurt er in Godsnaam met hem? Hoofdschuddend dwingt hij zichzelf om zijn aandacht op Fiorella te richten.       'En ik beloof je, Fio — jij zal mij nooit ofte nimmer kwijt raken, onthoud dat wij gebonden zijn voor het leven. En daarom zal ik achter je geheim komen, zusjelief. Als je het me niet wil vertellen, vind ik wel een andere eigen manier.' Alesso kijkt voor enkele seconden dreigend omlaag. 'En weet dat dat niet iets is waar ik blij van word.' Alesso laat Fiorella enigszins abrupt los en neemt een nieuwe hijs van zijn sigaret, zijn kijkers nu vast op Valentina gericht. 'Laat me je niet opnieuw bij die oudste rat vinden, dat is geen waarschuwing.'

---

---

•

Fiorella Miranda Colecchia Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Garden • With Alessandro Fiorella voelde het lichaam van Alessandro langzaam ontspannen worden, nadat ze haar hoofd op zijn schouder had gelegd. Met veel moeite had ze geprobeerd een verhaal te verzinnen om de waarheid te kunnen verbergen, maar zelf wist ze ook wel dat dit niks zou uitmaken. Alessandro wist als geen ander wanneer ze aan het liegen was. Ze maakte zichzelf alleen maar verdachter en dat wilde ze juist niet, maar eerlijk zijn zou ook zeker niet werken. Zowel met een leugen als met de waarheid was het niet mogelijk haar tesoro deze avond nog te zien. Alesso zou haar voortdurend in de gaten houden en misschien zou hij zelfs zijn twijfels bij vader opbiechten. Fiorella voelde de arm van haar broer om haar schouder geslagen worden. 'Ik weet over je gevoelens rondom begrafenissen, mijn allerliefste Fiorella. Maar onthoud dat het de vijand is die in de grond is verdwenen, niemand van je eigen geliefde familie.' 'Gelukkig maar,' mompelde de brunette zachtjes. Ze moest er niet aan denken dat dit de begrafenis was geweest van één van haar familieleden. Maar door de uitspraak van Alesso spookte het wel door haar hoofd. Ze stelde zichzelf voor dat de Laforgia's de conclusie hadden getrokken dat haar familie inderdaad achter de liquidatie zat. Wie van de Colecchia's zou dan hun doelwit worden? Fiorella wierp een korte blik naar Alessandro en zag dat iets of iemand anders zijn aandacht had opgeëist. De brunette draaide haar hoofd dezelfde richting op, waar haar broer naar keek. Hij had zijn aandacht op de jongste dochter van de Laforgia's gevestigd. Met een opgetrokken wenkbrauw keek Fiorella van de jongedame en vervolgens weer naar haar broer, terwijl ze haar ogen rolde. 'En ik beloof je, Fio — jij zal mij nooit ofte nimmer kwijt raken, onthoud dat wij gebonden zijn voor het leven.' Door deze woorden, draaide Fiorella zich weer om naar haar broer. 'En daarom zal ik achter je geheim komen, zusjelief. Als je het me niet wil vertellen, vind ik wel een andere eigen manier.' Zijn woorden klonken dreigend en er was een dreigende gloed in de ogen van haar tweeling te zien, waardoor ze zichzelf ongemakkelijk voelde. Hij had dus inderdaad door dat ze het echte geheim verzwegen, door een andere verhaal op te hangen. Alessandro was zeker niet dom, maar het was een poging waard. 'En weet dat dat niet iets is waar ik blij van word.' Op een abrupte manier voelde Fiorella zijn arm van zijn schouder verdwijnen, waardoor ze hem even boos aankeek, waarna ze zijn blik opnieuw volgde, die opnieuw gefocust was op Valentina. 'Laat me je niet opnieuw bij die oudste rat vinden, dat is geen waarschuwing.' Opnieuw noemde Alessandro Giovanni een rat, terwijl hij zelf maar zat te staren naar de jongste rat van het gezin. Ze nam een flinke trek aan haar sigaar en deed vervolgens een paar stappen weg bij Alessandro. 'Ik was nooit alleen geweest met die RAT, als jij niet naar die Laforgia slet was gegaan.'

---

Do I look like Mother Teresa?

mt

---

Bowties were never Cooler

---

---

Wanneer Fiorella een aantal stappen bij hem vandaan te te plaatsen — glijden Alesso's wenkbrauwen als vanzelfsprekend in een nadenkende frons. Waarom gedroeg zijn tweelingzusters zich zo merkwaardig?       'Ik was nooit alleen geweest met die rat, als jij niet naar die Laforgia slet was gegaan.'       Alesso voelde een vreemde aandrang om Valentina hier te verdedigen, maar besloot zichzelf in te houden en zijn woorden eerst te overdenken — Fiorella is slimmer dan ze af en toe voor liet komen en hij wil haar niet tegen zich krijgen. Als dat überhaupt een mogelijkheid is — Alesso kan zichzelf niet voorstellen om Fiorella tegen zich te hebben, ze heeft altijd naast hem gestaan zoals een tweelingzuster behorende is te doen.       'Fiorella, ik ben niet benodigd om je handje de gehele tijd vast te houden — je hebt je zelf in de situatie gebracht alleen te zijn met de oudste Laforgia, schuif dat niet op mij af. Denk niet dat ik de sfeer net niet voelde in die kamer, ik zal erachter komen wat het is met hem — en dat zal hem gaan berouwen. Wat de jongste Laforgia betreft. . . ze is hetzelfde als onze geliefde Gianna: onwetend over de harde wereld.'       Alesso weet dondersgoed dat hij niet de waarheid spreekt over Valentina, ze weet meer dan ze behoorde te weten op haar leeftijd.       'Nu — ga naar binnen en doe je plicht als rouwende, verre familie kennis. Houd je gedeisd met al die harde woorden op het grondgebied van de vijand. We gaan straks samen naar huis. Laat me je niet meer zien met die rat.'       Zuchtend laat Alesso zijn sigaret vallen op de grond tussen zijn voeten, waarna hij zijn nieuwe schoen erop plaats om hem te doven.       'Fio. . .' Voor even houdt hij stil en kijkt hij haar slechts enige seconden aan. '— ti amo, zusje. Ik wil alleen dat je goed op jezelf let, ja?' Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Beatrice -> Rafael, Giovanni •

”Het zit helaas niet altijd mee,” reageert Giovanni als allereerste op zijn jongere broer. Toch duurt het niet lang vooraleer ik zijn aandacht ook ontvang en de man me een korte glimlach weet te schenken. “Dat zit al goed,”brengt hij vervolgens kalmpjes uit. “Het was behoorlijk druk net.” Ik knik kort. “Nogal ja,” hoor ik mezelf zeggen, al betwijfelde ik of Giovanni net als mij doelde op het gebeuren in de hal net — waar zijn broers en zussen haast allen besloten samen te komen in een ongemakkelijke discussie. “Oh wacht,” klinkt het dan. Mijn donkere kijkers volgen de man naar de bar toe, waarachter hij verdwijnt om enkele glazen tevoorschijn te halen en deze te vullen met wat drank.
      ”Bedankt voor uw woorden.”
Een warme glimlach krult zich op mijn lippen als Rafael zijn woorden tot me richt. “Het deert niet dat ze niet onmiddelijk kwamen, ik vind het belangrijker dat ze gemeend waren,” vervolgt hij alvorens zijn arm subtiel onder het mijne weg te halen. Ik pruilde nog net niet, mede doordat het niet iets was wat ik gauw deed noch in deze situatie kon maken — niet gezien de jongeman de verloofde van mijn jongste zusje was en ik daarom dan ook moest waken voor wat er ook kon gaan gebeuren. “Natuurlijk zijn ze dat,” glimlach ik zacht en schenk Giovanni een dankbare blik als hij me een glas wijn aanbiedt.
      Subtiel laat ik het rode goedje een keer door het glas heen draaien en kijk op naar Rafael als ik merk dat er iets is. Na een bedachtzaam stil minuutje heft hij zijn glas iets op. “Op oom Emilio, dat hij rust moge vinden,” proost hij respectvol. Ik beaam zijn woorden zachtjes en laat mijn glas klinken met het zijne en dat van zijn broer, waarna ik tevreden een slok neem van de rode wijn in mijn glas. Echter, als Rafael zich lijkt te verslikken blik ik ietwat zorgelijk zijn kant op terwijl een aandoenlijk gevoel me tegelijkertijd overspoelt. Ontkennen dat ik de jongeman dan nog altijd leuk vond bleek dan ook een onmogelijke opgave. Subtiel pers ik mijn lippen onopvallend op elkaar als ik de blik zie op zijn gezicht wanneer hij naar het drankje in zijn hand kijkt; duidelijk met het verwijt dat deze de boosdoener was. Toch weerhoudt het Rafael er niet van om ons gesprek een start te geven en realiseer ik me nog een gegeven waarom ik de hem leuk was gaan vinden.
      ”Ik herinner me nog dat Oom Emilio ons een keer mee vissen nam. Volgens mij was ik pas een jaar of zes, maar ik wilde zo graag mee met de "grote jongens". Jullie zagen er altijd zo opgewekt uit na een uitje met Oom, en hoewel ik altijd blij was voor jullie vroeg ik me altijd af wat er nu precies zo bijzonder was aan die tripjes. Maar ik wijk af. Na een uur of twee had ik nog steeds niks gevangen en was Oom Emilio stevig ingedut. Uzelf en Lucrezio vertelden me dat de vissen in die poel bijzonder tuk waren op tabak, en dat ik simpelweg het verkeerde aas gebruikte. Indien ik het me correct herinner was het Lucky die aan kwam draven met de pijp van Oom Emilio. Wat blij was ik, dat ik eindelijk een vis zou vangen... Toen Oom wakker werd en zich afvroeg waar zijn pijp was, en ik meedeelde dat ik hem een flinke vis zou vangen vielen de puzzelstukjes bij hem op zijn plaats. Hij schonk me één blik en besloot dat ik de schuldige niet kon zijn, waarop hij vroeg wie die daad op zijn geweten had. Lucrezio en u waren behoorlijk snel om elkaar aan te wijzen, duidelijke angst in de ogen. Maar Oom begon simpelweg te lachen zoals ik hem nadien nooit meer weten lachen heb. Wellicht had zijn gebulder de vissen definitief weg gejaagd, want we moesten met lege handen en een doorweekte pijp weer naar huis toe.”
      Een zachte grinnik verlaat mijn lippen als ik met volle aandacht geluisterd heb naar het verhaal dat Rafael verteld heeft over hem en zijn twee oudere broers, waaronder Giovanni. “Echte jongensstreken, nietwaar Don Giovanni?” Ik schenk hem een kleine grijns alvorens ik het glas in mijn hand opnieuw naar mijn lippen breng. Het was wellicht jammer dat hun Oom er niet meer zou zijn om deze herinneringen mee op te halen, maar op deze manier bleef zijn eer toch in stand.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Dat Beatrice mijn jolijt vanwege het mooie gebaar niet deelt is nagenoeg duidelijk zodra ze zich bij ons kleine gezelschap voegt. Mijn humeur slaat om zodra ze het kaartje, dat aan mij bestemd was uit mijn hand rukt om het vervolgens achteloos over haar schouder heen te gooien. Alle acties die daarop volgen zijn dan ook alleen maar olie op een verschroeiend heet vuur. Gedurende enkele ogenblikken ben ik te verstomd om te reageren, maar zodra de opdracht weerklinkt om de bloemen weg te gooien weet ik mezelf terug in beweging te krijgen. Ik grijp de jongeman die in principe wél aan Bea's bazigheid moet gehoorzamen bij de kraag en houd hem op die manier tegen voor hij haar bevel uit kan voeren. "De bloemen brengt u naar mijn kamer," deel ik net zo streng mee. "Daar heeft zij geen zeg over," verduidelijk ik nog alvorens hem los te laten ik me nijdig tot mijn oudste zus richt. Het is niet dat ik niet van haar houd, maar ze maakt het me soms zo verdomd moeilijk om haar aardig te vinden. Ik doe een stap dichter, terwijl Valentina de bui lijkt te voelen hangen en zich uit de voeten maakt. Ook Rafael, die zopas nog had willen bemiddelen is er inmiddels er van onder gemuisd. "Voor het geval u een bril nodig heeft, Beatrice, stond duidelijk mijn naam op het kaartje. Het is me ook geen enkel wonder dat niemand de behoefte voelt ú bloemen te sturen. Uw ijskoude blik zou ze onmiddellijk doen verwelken. Dat u zelf een eenzaam bestaan wil slijten is uw zaak, maar waag het niet nog een keer die keuze voor mij te maken," bits ik haar toe.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Fiorella Miranda Colecchia Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Garden • With Alessandro Het was nu de beurt van Fiorella om Alessandro zijn reactie te peilen. Ze had hem zeker wel zien staren naar de jongste dochter van de Laforgia's, maar zijn reactie leek tegen te vallen. 'Fiorella, ik ben niet benodigd om je handje de gehele tijd vast te houden — je hebt je zelf in de situatie gebracht alleen te zijn met de oudste Laforgia, schuif dat niet op mij af. Denk niet dat ik de sfeer net niet voelde in die kamer, ik zal erachter komen wat het is met hem — en dat zal hem gaan berouwen. Wat de jongste Laforgia betreft. . . ze is hetzelfde als onze geliefde Gianna: onwetend over de harde wereld.' De woorden van haar geliefde broer drongen niet helemaal bij haar binnen. Ze had er zelf voor gekozen om het gezelschap van Giovanni op te zoeken, maar dan kreeg ze nu te horen dat dat niet had gemogen. "Ik heb je inderdaad niet nodig om mijn hand vast te houden, fratello. Ik kan mezelf maar al te goed redden." Ze wilde opnieuw een hijs nemen van haar sigaar en bedacht zichzelf toen, waarna ze verder begon te praten. "Ik had de situatie volledig onder controle." mompelde ze zachtjes waarna ze dan toch de sigaar weer tussen haar lippen nam. Alessandro had door dat er meer speelde tussen Gio en haar. Waarom was hij nou zo over beschermend. 'Nu — ga naar binnen en doe je plicht als rouwende, verre familie kennis. Houd je gedeisd met al die harde woorden op het grondgebied van de vijand. We gaan straks samen naar huis. Laat me je niet meer zien met die rat.' Fiorella haar blik gaat richting het huis, waarna ze zucht. Ze had helemaal geen zin om het huis nog binnen te gaan. 'Fio. . .' Doordat haar broer haar opnieuw aansprak, draaide ze haar hoofd terug richting hem en keek ze hem aan. Het bleef even stil tussen de twee, waarna Alessandro de stilte verbrak. '— ti amo, zusje. Ik wil alleen dat je goed op jezelf let, ja?' Een kleine glimlach betrad het gezicht van de brunette waarna ze weer terug liep naar haar broer en hem een zoen op de wang drukte, waarna ze hem omhelsde. "Lo so fratello. Maakt u zich alstublieft geen zorgen." Fiorella draaide zich vervolgens weer richting het huis, nadat ze haar broer had losgelaten. Aan de ene kant wilde ze opzoek naar Serena, want ze had haar niet meer gezien, nadat de kist was verdwenen in de grond, maar in het huis was de kans groot dat ze Giovanni tegen het lijf zou lopen. Omdat Alessandro haar net bevolen had om naar binnen te gaan, leek het Fiorella beter om toestemming te vragen in plaats van gewoon buiten te blijven. "Vind u het erg, als ik liever nog even in de tuin blijf?"

---

Do I look like Mother Teresa?

GIANA ''GIGI'' STEFANIA COLECCHIA
I'm SORRY, too much bitch around my head.
song • youngest daughter • 19

Alone • Outside Laforgia house | outfit Terwijl ze de laatste slok van haar thee dronk en haar laatste kaartspel speelde, voelde Gigi Colecchia zich enorm alleen. Chagrijnig gooide ze alle tweeënvijftig over de vloer, waarom was ze niet gewoon meegegaan? Waar was ze eigenlijk ook al weer bang voor? Met beide handen trok Gigi zich zelf om hoog, om zich zelf naar haar kamer te paraderen. Zou ze er gewoon achteraan gaan? Onhandig liet ze haar handen over de jurken in haar kast glijden. ''Welke zou ik eens dragen?'' mompelde ze. ''O god, begin ik nu echt als een sukkel tegen mezelf te praten?'' In de beste jurk voor deze gelegenheid liep ze naar het Laforgia huis. Haar kamer, die nog vol alle mogelijke keuzes lag, achterlatend. Op haar hakken, die misschien nét iets te hoog konden zijn voor het kleine meisje, klikten op de stenen toen ze langzamerhand naar de voordeur van het huis liep. Wat moest ze doen. Gewoon aanbellen, achterom lopen? Waar was haar gezin gebleven? Onhandig drukte ze een paar keer op de deurbel, zonder enige reactie in de eerste tien seconden. ''Maldita sea, waar hangen jullie uit!'' Begon ze te mopperen, terwijl ze ongeduldig met haar hakken begon te tikken. ''Demasiado en mi mente.'' ♕♕♕

[ bericht aangepast op 15 maart 2018 - 20:57 ]

---

''With all due respect, which is none...''

---

---

'Ik heb je inderdaad niet nodig om mijn hand vast te houden, fratello. Ik kan mezelf maar al te goed redden. Ik had de situatie volledig onder controle.'       Alesso is voor geen enkele seconde onder de indruk van de woorden. Fiorelle mag denken dat ze voor zichzelf kan zorgen — het is zijn eigen taak en dat diende ze te respecteren.       Vanwege zijn afsluitende, lievere woorden ziet hij haar glimlachen — waardoor ook zijn eigen mondhoeken omhoog kruipen. Fiorella gelukkig zien, dat is een van zijn hoogtepunten in het leven. Alesso denkt niet dat hij ooit meer van iemand te kunnen gaan houden dan van zijn perfecte tweede helft — zowel qua geest als hart.       'Lo so, fratello. Maakt u zich alstublieft geen zorgen.'       Zuchtend weet Alesso enkele malen op en neer te knikken als antwoord. Alsnog zou hij Fiorella in de gaten houden, vandaag en in de toekomst — niemand kwam aan haar, niet als hij in leven is.       'Vindt u het erg als ik liever nog even in de tuin blijf?'       Nadenkend kijkt hij even op haar neer, zijn kijkers stormachtig en wild. Uiteindelijk knikt hij één enkele keer — ter goedkeuring van haar verzoek. Alesso zou haar vrij weinig kunnen weigeren.       'Ja, mio caro. Ik ga me binnen begeven tussen de gasten voor informatie. Denk aan mijn waarschuwingen — laat me je niet meer met hem zien, capito? Ik zal het niet nogmaals zeggen.'       Alesso stapt vervolgens van Fiorella weg richting de villa van de Laforgia's, welke hij binnen stapt door een van de vele grote openstaande tuindeuren. Eigenlijk zou hij het liefst naar huis gaan nu, geen zin in politieke beleefdheden die hij niet meende. Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•