[RPG • 200] Kiss the Cross • Speeltopic - Speeltopics

---

BENVENUTO A ROMA, 1952 Rome is altijd geweest, zal altijd zijn, en wordt tegenwoordig nog steeds beschouwd als het centrum van Europa, en daarbij zonder twijfel ook van Italië. Voor zover het blote oog kan zien is de stad rijk aan geschiedenis, cultuur en toeristen. Echter onder het vergrootglas worden de kwade zweren, ogen en haken aan de stad snel zichtbaar. Onder de grond, zich maneuvrerend tussen het parlement en het Vaticaan door, bevinden zich de grootste mafia families uit Rome, en daarbij bijna de grootsten uit Italië. Een eeuwenoude vete tussen twee van deze families heeft de stabiliteit van het stelsel meerdere malen in haar voegen doen schudden. In de chaos van het eigenrecht, waar de staat volledig buiten spel werd gezet, leidden liquidaties tot wraak, vergelding doormiddel van ontvoeringen, martelingen, afpersingen, verkrachtingen en moorden. Zo is dit al minstens 100 jaar tussen de families Laforgia en Colecchia, met langere periodes van rust, onderbroken door korte, heftige periodes van geweld en terreur. Voor zolang dit conflict liep werden beide families iedere keer stukje bij beetje uit elkaar gescheurd door verlies en ontering, waardoor de hoofden van de families, de vaders, besloten vrede te sluiten. Dit zou op geen betere manier kunnen dan een huwelijk tussen jongste dochter Colecchia en jongste zoon Laforgia. De verloving wordt vluchtig en zonder problemen geregeld, ongeacht of de zoon en dochter hierbij instemmen. Maar voordat de bruiloft plaats kan vinden, wordt Emilio, de broer van de kort daarvoor overleden Gianluca Laforgia (vader van de familie) dood in een berm in de buurt van hun villa aangetroffen. Hij is doodgeslagen. Direct staan alle spanningen tussen de twee families op scherp. De bruiloft zal door moeten gaan, daar worden de vader van de familie Colecchia en de oudste Laforgia broer het direct over eens. Zij beweren beide dat het iemand anders geweest zal zijn, uit een van de andere mafia families uit Rome. Juist nu de twee families het plan hadden om als één front hun controle over Rome nog beter uit te oefenen, vinden zij dat niets hen in de weg mag staan, en forceren de rest van de familie dit te accepteren. Niet iedereen in de familie gelooft hier echter in, en de verdeeldheid loopt in de aanloop naar de bruiloft steeds verder op. Zal het huwelijk uiteindelijk voltrokken kunnen worden? Zullen er nog meer liquidaties en onteringen plaatsvinden? En nog belangrijker: wie heeft de moord gepleegd die tot deze chaos geleid heeft?

---

ROLLEN Familie Laforgia • Moeder • Remiinds• Naam • Leeftijd • Pagina • Oudste Dochter • Shireen • Beatrice Ludovica • 31 • 1.3 • Oudste Zoon • Maluma • Giovanni Caio • 28 • 1.3 • Zoon • Taeralsahfer • Naam • Leeftijd • Pagina • Zoon • Solmeron • Naam • Leeftijd • Pagina • Jongste Dochter • Burgess• Valentina Maria • 19 • 1.1 • Jongste Zoon • Lavore • Naam • Leeftijd • Pagina Familie Colecchia • Vader • User • Naam • Leeftijd • Pagina • Moeder • Sempre • Rosa • 48 • 1.2 • Oudste Zoon • Absolutist • Alessandro Dante • 27 • 1.3 • Zoon • Ziegler • Leonardo Francesco • 23 • 1.3 • Oudste Dochter • Mahigan • Fiorella Miranda • 27 • 1.2 • Dochter • Rasalghul • Serena Ginevra • 24 • 1.3 • Jongste Dochter • H0pe • Gigi Stefania • 19 • 1.2 Niet iedere rol hoeft gespeeld te worden, dit is slechts een maximum.                              NEL NOME DEL PADRE, DEL FIGLIO, E DELLO SPIRITO SANTO...

---

REGELS • De huisregels van Quizlet gelden hier ook. • Minimum aantal woorden per post is 200. • Ruzies IC, niet OOC. • 16+ is toegestaan, mits aangegeven. • Maximaal 2 rollen per persoon (1 man + 1 vrouw) • Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven. • Naamsveranderingen graag doorgeven. • Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk. • Omdat iedereen in deze RPG familie van elkaar is, is communicatie tussen deelnemers erg belangrijk bij het maken van de rollen (met betrekking tot geschiedenis en relaties). Dingen met elkaar bespreken via PB etc is prima, maar houd anderen ook in het topic op de hoogte zodat iedereen zich kan aanpassen/kan overleggen etc. • De oudste man in iedere familie is het hoofd, daarmee de leider, nemer van grote beslissingen en aanspreekpunt van buitenaf. INVULLEN Naam: Leeftijd: (minimaal 18+) Rol binnen de familie: (helpt hij/zij mee aan criminele zaken, wat doet hij/zij, hoe wordt hun plek in de familie beschouwd) Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Relaties: (met andere personages) Extra: EXTRA INFO Omgeving De familie Laforgia woont in een villa aan de zuidkant van de wijk Trastevere, de wijk die voor meer dan de helft onder hun criminele bewind valt. Even de brug over staat de villa van de familie Colecchia, in de wijk Testaccio, deze gehele wijk valt onder hen. Ze wonen op loopafstand van elkaar. Andere families Rome kent veel criminele families, maar slechts enkele grotere takken van de mafia. Hieronder vallen de families Foschini, Lobianco en Gianni. De familie Colecchia heeft een vredesovereenkomst met de families Foschini en Lobianco; zolang ze elkaar niet in de weg zitten vallen ze elkaar ook niet lastig. Deze overeenkomst houdt al 5 jaar stand. De familie Gianni is erg nieuw in Rome en probeert al 2 jaar zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken, dit tot onvrede van zowel Colecchia als Laforgia. Hun vete is nog niet voorbij, en hun conflict uit zich vooral in overvallen en bedreigingen. De familie Laforgia is al jaren bevriend met de familie Foschini, omdat de moeder van de Laforgia kinderen oorspronkelijk uit de familie Foschini kwam. Met de familie Lobianco heeft de familie Laforgia sinds kort onderliggende spanningen. Hun oudste dochter was met een van de Lobianco zoons getrouwd, maar al een aantal weken later werd hij dood gevonden. De familie Lobianco verdenkt sinds kort de dochter van Laforgia voor de moord op haar man, maar houden zich gedeisd, aangezien ze weten dat wraak met wraak beantwoord zal worden. Criminele projecten Op het moment zijn richten beide families zich nog op verschillende fronten. De familie Laforgia oefent haar macht over het stadsbestuur vooral uit via het Vaticaan doormiddel van chantage en bedreiging, terwijl de familie Colecchia dit doet doormiddel van een mix van diplomatie en afpersing binnen het parlement en de regering, altijd gepaard met lichte dreiging. Binnen deze projecten houdt ieder familielid zich weer bezig met bepaalde zaken/personen waar ze stukje voor stukje hun doeleinde mee waar proberen te maken; meer macht en geld voor hun familie, hoe dan ook. Naast deze grote projecten is het gebruikelijk voor de jongeren in de familie om zich zo nu en dan bezig met dingen als drugsdeals en het onder de duim houden van mensen buiten de familie die voor hen werken (dikwijls andere jongeren die dachten slim veel geld te verdienen). Iedereen kan zijn eigen kleine zaakjes opzetten/uitvoeren, maar gebruikelijk wordt dit slechts geaccepteerd van mannelijke familieleden. NPCs

---

---

---

how dare you speak of grace

---

---

Alhoewel de jongedame een uitmuntende vorm van zelfbeheersing heeft — is het Alessandro niet ontgaan dat ze is geschrokken vanwege zijn verschijning. Absoluut niet vreemd — Alessandro kan het zelf eveneens nog niet geloven. Ondanks de felle, Italiaanse zon is de jongedame voor hem nog even prachtig als in de oude, verfomfaaide bar in hartje Rome.       'Sì, signore. Volgt u mij.'       Voordat Alessandro zich mee laat voeren door de jongste Laforgia dochter, weet hij de oudste Laforgia zoon nogmaals een lichte hoofdknik toe te werpen: ten teken van respect, niet alleen voor de huidige begrafenis maar eveneens voor zijn jongste zuster.       'Ik zie dat u mijn advies heeft opgevolgd.'       Alessandro kan niet tegenhouden dat een grijns op zijn gezicht verschijnt. Vanwege de grove belediging over zijn schoenen op de welbekende avond, besloot Alessandro de jongedame destijds kort uit te dagen. Als hij van te voren had geweten dat ze behoorde tot de Laforgia familie had hij haar natuurlijk zonder enige twijfel aan zich voorbij laten gaan.       'Valentina Maria Laforgia.'       Alessandro mag dan wel een onberispelijke heer zijn — zijn kijkers volgen de rozenkrans van de jongedame genaamd — Valentina — tot deze uiteindelijk stil komt te hangen op de stof van de donkere jurk tussen haar borsten. Opnieuw een gegeven wat even prachtig is als in de donkere bar.       'Alessandro Dante Colecchia — aangenaam.'       Voor een tweede maal buigt Alessandro voorover om haar hand te kussen. Wanneer hij overeind is gekomen, voelt hij iemand tegen zich aan wandelen. Alessandro kijkt emotieloos en vlak om — waardoor hij nog net de ene Laforgia weg ziet wandelen terwijl hij een belediging mompelt. Alessandro voelt zijn linkse mondhoek omhoog schieten in een geamuseerde grijns.       'Het is prettig om te zien dat Gianluca's jongste dochter betere manieren heeft geleerd van haar vader.' Alessandro richt zijn kijkers terug op Valentina — waarbij zijn kijkers als gedwongen naar haar volle, vuurrode lippen schieten. 'Uw vader was een interessant man, Valentina. Hetzelfde geldt voor uw oom. Het is een groot verlies. . .'       Alessandro maakt een weids gebaar in de richting van de drankentafel — waarbij hij Valentina strak aan blijft kijken.       'Kan ik iets te drinken inschenken voor u, signorina? Alhoewel ik uit betrouwde bron heb vernomen dat ik u zich perfect kan redden in gezelschap van een goede, rode wijn.'

Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

Fiorella Miranda Colecchia Collechia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Graveyard • With Giovanni Nadat de kist de grond in was gezakt, had Fiorella gezelschap gezocht bij het hoofd van de Laforgia's. Na alles wat er gebeurd was, wilde ze ervoor zorgen dat Giovanni niet hetzelfde lot zou overkomen. Ze was als de doods dat er mensen nu al plannen aan het maken waren over de volgende liquidatie. Een zucht rolde over de lippen van haar gesprekspartner,die gevolgd werd met een kort knikje. 'Het gaat, ik zou bijna kunnen zeggen dat je er gewend aan raakt.' Op de manier waarop Giovanni het mompelde vond Fiorella het niet erg overtuigend klinken, maar ze hoopte maar dat ze het mis had. Plots klonken er voetstappen die dichterbij leken te komen. Fiorella draaide haar hoofd dan ook snel om te kijken wie eraan kwam. Lucrezio, het jongere broertje vam Gio, kwam haar kant op. Lucrezio passeerde haar zonder ook maar iets te zeggen, wat Fiorella niks verbaasde. De twee waren vroeger goede vrienden geweest, ondanks de rivaliteit van de families, maar hier had Fiorella schijt aan. Echter een flinke ruzie heeft hen gebracht waar ze nu waren. Fiorella verwacht ook niet meer dat het ooit goed komt tussen Lucky en haar. Lucrezio legde een hand op de schouder van zijn oudere broer en fluisterde iets in zijn oor. Het was te zacht om het te kunnen horen, maar Fiorella had het idee dat het belediging was naar haar of één van haar familieleden. Giovanni zijn blik gaat over Fiorella heen, maar al snel gaan zijn kijkers weer omlaag naar haar eigen pupillen. Ondanks dat ze bijna altijd hakken droeg waren de meeste mannen langer dan haar, maar veel gaf Fiorella er niet om. 'Het ziet ernaar uit dat ik officieel de verantwoordelijke hier nu ben.' Het was dezelfde emotieloze toon als zijn vorige zin, waardoor Fiorella maar weinig hoogte kreeg van hoe het nou echt met Gi oging. Natuurlijk was hij nu hoofd van de familie en sowieso had zijn vader hem ook geleerd zijn emoties te kunnen verbergen, net zoals haar vader het geleerd had aan zijn kinderen. "Ik heb volste vertrouwen in je," Met deze woorden probeerden ze Giovanni moed in te spreken en gerust te stellen. Vervolgens voelde Fiorella Gio's zijn hand op haar rug, waarna hij voorstelde om naar binnen te gaan. Fiorella knikte instemmend en volgde aan zijn zij. Eenmaal binnen schonk Giovanni wat te drinken voor hen beide in. Fiorella pakte het wijnglas van de man over en gaf een kort knikje als dank met vervolgens een "Grazie." 'Ik had gehoopt dat het andere omstandigheden zouden zijn, wanneer we elkaar weer zouden zien.' Fiorella nam een klein slokje van de wijn, waarna ze toch een kort glimlachje op haar gezicht wist te toveren. "Dat kan je wel zeggen ja." Ze dacht terug aan de ontmoeting met Giovanni, toen de twee vaders de strijdbijl wilde begraven. Dit keer was het geen geheimzinnige ontmoeting in een motel, maar nu was het in de villa van de Laforgia's. Fiorella nam opnieuw een slok van haar drankje voordat ze verder sprak. "Je bent toch wel van plan deze klootzakken aan te pakken?" Ze kuchtte even en bood vervolgens haar excuses aan. "Sorry voor mijn taalgebruik, maar ik wil je graag laten weten dat ik je wil helpen."

---

Do I look like Mother Teresa?

---

She's like candy — sweet but she'll break your teeth

De vijandelijke atmosfeer is geen nieuwe sensatie die ze leert kennen. Valentina is opgegroeid in een familie die nooit de gemakkelijke weg heeft kunnen kiezen. Inclusief zijzelf.       'Alessandro Dante Colecchia — aangenaam.' Zijn lippen zijn warm, voorzichtig en voor een tweede keer op haar huid te voelen. Zijn manieren zijn bewonderenswaardig — al is het haar niet ontgaan dat zijn ogen bij tijd haar gezicht verlaten. Mannen zijn niet zo subtiel als zij zichzelf doen geloven. Wanneer hij haar hand loslaat, gebruikt ze deze om een krul achter haar oor te schuiven.       Lucrezio is in vele opzichten een gelijke aan Giovanni: alhoewel de eerste in de meeste gevallen geen doekjes windt rondom zijn gedachten. Hij is een waakhond die bloed ruikt nog voor het heeft gevloeid. Wanneer hij hen passeert — zijn schouder tegen de Colecchia oudste beukend — vormen haar lippen een bedachtzame streep. De rode kleur ervan komt terug in veel rozen die her en der in de villa staan verspreid.       In het moment dat Alessandro omkijkt om te zien wie hem heeft geraakt en wat deze te zeggen heeft, slaat de jongedame haar ogen ten hemel. Ze begeeft zich op glad ijs met haar broers. Het is echter niet haar bedoeling hen te provoceren. Tot enkele momenten geleden had ze totaal geen weet van de afkomst van Alessandro. Als ze bij de eerste ontmoeting had geweten wie er aan haar zijde had gezeten. . . Haar mondhoeken krullen om tot een glimlachje. Dan was ze absoluut niet zo charmant tegen hem geweest.       'Het is prettig om te zien dat Gianluca's jongste dochter betere manieren heeft geleerd van haar vader.' De glimlach, benadrukt op haar volle lippen, smelt weg zodra zijn aandacht terug is bij haar. Onbedoeld voeren zijn woorden haar terug naar het verleden: naar de weinige tijd die haar vader enkel en alleen met haar spendeerde.       Je bent een dame, Valentina — gedraag je als een dame. Valentina haalde het nooit in haar hoofd om te schelden in zijn bijzijn. In zekere zin is haar volledige denkwijze gebaseerd op wat haar vader belangrijk achtte.       'Lucrezio heeft zojuist zijn oom de grond in zien verdwijnen. U heeft hem te vergeven voor zijn reactie op uw avances tegenover zijn jongste zus.' De glimlach die terugkomt is gevaarlijker en blijft langer hangen dan de voorgaande.       'Uw vader was een interessant man, Valentina. Hetzelfde geldt voor uw oom. Het is een groot verlies. . .' Opnieuw weten zijn woorden een gevoelige snaar te raken. Haar ogen verlaten zijn gezicht en dwalen af naar de rozen die voor de gelegenheid aan weerszijden van de deur zijn gepositioneerd. Ze zijn wit — anders dan de roodkleurige die normaliter het huis kenmerken. Ze vindt ze afschuwelijk.       'Genoeg over familie aangelegenheden. U heeft vast betere gespreksonderwerpen.' Ze laat zich niet van de wijs brengen. Niet in haar eigen huis nota bene. Op zijn uitnodiging om naar de drankentafel te verhuizen — gaat ze dan ook zonder enig aarzelen in.       'Deze.' Valentina loopt met een boog langs de tafel en neemt haar tijd om haar aandacht door de drankkast te laten gaan — tot ze de lievelingswijn van haar vader treft, ergens achterin. Het liefst trekt ze de fles tegen zich aan om het comfort te voelen van de liefde die hij deelde onder het genot van een goed glas.       'Vandaag drinken we op il vita.' Ze schuift de fles naar hem toe en zet de glazen neer.       'Laten we buiten zitten.' Valentina is er van verzekerd dat de meeste gasten uiteindelijk naar binnen zullen verdwijnen om na te kunnen praten. Ze begint richting de tuin te wandelen in de wetenschap dat er geen kans bestaat dat hij nee zal zeggen. Zoals voorspeld is het een verlaten gebied, met enkel wat vogeltjes die van de bloemen en bomen snoepen. Als kind was dit de enige plek waar ze onbezorgd mocht spelen. Op één van de bankjes in de zon maakt ze het zich gemakkelijk. Het is een veel te mooie dag voor een begrafenis.       'Dit is het mooiste aan het hele huis.' Voor een moment is haar aandacht niet bij hem — maar bij alle herinneringen die op deze plek zijn gemaakt. Vlagen ervan bezorgen haar een glimlach die haar doet vergeten dat ze deze deelt met een buitenstaander.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Graveyard, with Beatrice •

De begrafenis had ik in een respectvolle stilte doorgebracht, waarbij ik me schuins achter Alessandro had geschaard gedurende de hele dienst terwijl ik zo nu en dan een enkele keer mijn poelen rond liet glijden. Sommige gezichten verrieden direct een emotie terwijl een ander zo gesloten leek dat hij, of zij, haast afstandelijk leek te zijn. Ik kon me niet voorstellen wat er door hen heen ging, het enige wat ik mocht wensen was dat het onze familie nooit zou overkomen. Het overlijden van een dierbare, geliefd of niet, bleef verschrikkelijk.
      Wanneer de kist langzaam de grond in zakt om daar de jongeman zijn eeuwige rust te bieden sla ik, net als iedereen, een stille kruis. Zwijgzaam volg ik de rij om de familie te condoleren met hun verlies, waarna ik besluit om in mijn eentje naar de grote villa te gaan. Toch kom ik daar niet direct aan toe, als mijn blik gevangen wordt door een jonge vrouw aan de rand van het graf van haar oom. Heel even aarzel ik, zoek voor kort naar Alessandro of Fiorella tot ik ontdek dat beide al verdwenen zijn, en besluit dan om naar de vrouw toe te lopen. Een voor één verdwenen de andere richting het grote huis, maar zij leek geen millimeter van het graf af te wijken.
      ”Gecondoleerd met het verlies van uw oom,” doorbreek ik zachtjes de stille bedenkingen die Beatrice lijkt te maken, terwijl hij blik op het graf gericht is. “Het was een prachtige dienst,” vervolg ik, dit keer met een flauwe zweem van een troostende glimlach op mijn lippen eens ik haar benaderd heb. Misschien zat ze niet geheel te wachten op mijn aanwezigheid en was ze liever alleen geweest, maar ik had het niet lukken laten haar voorbij te lopen zonder te doen alsof ik haar niet gezien had.


[shitty eerste post, sorreh!]

[ bericht aangepast op 14 feb 2018 - 15:18 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

'Nel nome del padre, del figlio, e dello spirito santo... Amen.' De woorden rolden over mijn lippen, terwijl ik nauwelijks geluid maakte. Ik sloeg een laatste kruis, neerkijkende op Emilio's kist die werd bedolven onder de aarde. Weglopen lukte niet. Ik staarde. Mijn ogen voelden aan de kist vastgebonden. Mijn gedachten gingen overal heen, her en der zag ik herinneringen aan Emilio van toen ik klein was, en soms, heel soms, een herinnering uit de laatste weken voor zijn dood. Het leek alsof mijn brein en ogen dachten dat zolang ik mijn blik op zijn kist bleef houden, er misschien wel antwoorden in gegraveerd zouden worden.       Of het me echt een raadsel was wie hem had vermoord wist ik niet. Ik wilde niemand van de Colecchia familie verdenken. Niet alleen omdat ik deze bruiloft koste wat kost door wilde laten gaan, maar ook omdat ik wilde geloven dat niemand in hun familie, die straks ook mijn familie zou worden, zo ontzettend dom zou zijn om dat te doen.       'Gecondoleerd met het verlies van uw oom.' Ik keek niet opzij naar wie er naast mij was komen staan. De stem herkende ik vaag, maar het gelaat liet me denken dat het een van de Colecchia zussen moest zijn. 'Het was een prachtige dienst.' Ik zuchtte even, voordat ik mijn blik van het graf, naar de horizon voor mij verplaatste.       'Grazie, cara.' De formaliteit met welke ze mij benaderde stelde me tevreden, maar toch voelde ik me te hoog om deze terug te geven. Cara zou echter nooit als onaardig worden ervaren. 'Ik heb zijn pak zelf uitgezocht. Hij gaat in stijl het graf in. Jammer dat jullie het niet te zien kregen, de lijkschouwer had ons het advies gegeven geen open kist te vertonen bij de dienst. Ik herkende mijn oom zelf toch nauwelijks meer toen ze me vroegen zijn lijk te identificeren.' Ditmaal draaide ik me wel naar Serena om. 'Zo hard was hij toegetakeld,' sprak ik ijskoud. Ik kneep mijn ogen even samen tegen de zon, waarna ik mijn houding versoepelde. Ik zette twee stappen naar haar toe, en stak mijn arm door de hare, waarna ik haar meetrok over het pad richting de villa.       'Kom, je hebt lang gestaan. Er wacht een sofa en thee op je.'

---

how dare you speak of grace

"k heb eten voor je." Ik kijk op als de zachte stem van mijn broertje mijn ogenblik van stilte doorbreekt. Ik had hem niet eens horen binnen komen. In alle eerlijkheid is eten één van de laatste dingen waar ik behoefte aan heb. Vader zou het onzin gevonden hebben. 'Verdriet verwerk je beter op een volle maag, caro mio.' Omdat ik echter Diego niet het gevoel wil geven dat ik zijn gezelschap niet op prijs stel glimlach ik zachtjes. "Gaat het?" vraagt hij, zodra hij naast me heeft plaats genomen. Hij heeft in elk geval de Laforgia-opmerkzaamheid geërfd. Dat die hem nog goed van pas moge komen. Ik veeg de laatste tranen weg, ga overeind staan en laat mijn vingers om zijn onderarm sluiten. Op die manier hef ik Diego ook overeind -en verdorie, die kleine begint stevig te worden- waarna ik hem in een innige omhelzing trek. "Kom hier, Piccolino." Het was me niet ontgaan hoe hij tijdens de dienst met rode wangen wat verder naar achter geslopen was. "Laat je tranen altijd achter gesloten deuren," fluister ik hem toe, zonder los te laten. Er is geen enkele toon van berisping te bekennen, simpelweg omdat het louter als goedbedoeld advies gericht is. "Onze emoties zijn het enige dat volledig van ons is. Een buitenstaander heeft er geen zaken mee." Ik haal een keer een hand door zijn haren, alvorens de omarming te beëindigen. Vader berispte de jongen -ik moet ophouden hem als data kleine jochie te zien, niet?- té vaak, omdat hij zijn gedachten en gevoelens niet verborgen kan houden. Hoewel ik het ergens met de man eens was, vind ik ook daar net het charme van Diego liggen. Wat je ziet is wat je krijgt. Ik loop opnieuw naar de bar en schenk deze keer niet alleen mijn glas genereus in, maar ook een tweede voor mijn broertje. Terwijl ik het hem in de handen stop wil ik toch nog iets duidelijk maken. "Als je iemand nodig hebt, als het met jou niet gaat dan ben ik er voor je. En Gio, en Bea. Zelfs Val." Af en toe krijg ik het gevoel alsof hij zijn plaats binnen de familie maar niet vindt, terwijl hij er gewoon bij hoort ongeacht wat hij aan de familie business bij wil dragen of juist niet. Hij is op en top Laforgia en het wordt tijd dat hij dat weet. Als ik buiten beweging op merk begeef ik me naar het raam. Tot mijn ongenoegen zie ik Valentina, mijn Piccolina, met die vuile slang een glas heffen. Een diepe zucht verlaat mijn longen. Wat moet dat duivelsgebroed met een meisje van bijna een decennium jonger? "Als hij hiermee doorzet," sis ik tussen mijn tanden door, terwijl ik de twee ongezien in de gaten blijf houden. "Of als ik er achter kom dat hij verantwoordelijk is voor Oom Emilio... Dan vinden ze zelfs zijn tanden niet terug. Dan begraaft dat Colecchia tuig maar een lege kist," voeg ik er aan toe. Het meest zorgwekkende aan mijn woorden is het feit dat ik ze stuk voor stuk meen. Ik werp een blik over mijn schouder, in de richting van Diego in de hoop van zijn gezicht af te kunnen lezen wat hij hierover denkt. De enigen die je kunt vertrouwen zijn je eigen familieleden, toch?

[ bericht aangepast op 14 feb 2018 - 19:13 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

'Lucrezio heeft zojuist zijn oom de grond in zien verdwijnen. U heeft hem te vergeven voor zijn reacties op uw avances tegenover zijn jongste zus.'       Alessandro weet een minimale glimlach te produceren door haar woorden, maar in gedachten zendt hij een stille vloek uit naar de jonge Lucrezio Laforgia. Wat is hij voor man als hij zichzelf geeneens in kan houden — begrafenis of geen begrafenis? Alessandro besluit om het onderwerp voor nu te laten gaan — Valentina Laforgia is niet de juiste persoon om zijn gigantische irritaties jegens haar mislukking van een broer te bespreken.       'Genoeg over familie aangelegenheden. U heeft vast betere gespreksonderwerpen.'       Alessandro maakt opnieuw een gebaar naar de tafel met vele dranken, waarna hij haar volgt als een ware heer (mét zicht op haar achterste).       'Deze. Vandaag drinken we op il vita.'       Alessandro neemt de fles wijn voorzichtig van de tafel — waardoor hij hem uitgebreid kan bekeken. Zoals van te voren verwacht heeft de jonge Laforgia een uitstekende smaak. Natuurlijk had hij dat al gezien toen ze in de bar geïnteresseerd naar hem opkeek.       'Laten we buiten zitten.'       Alessandro houdt de fles rode wijn in één hand gebalanceerd vast, terwijl zijn andere hand geoefend de twee glazen meenemen zonder ze daarbij te beschadigen of klinken. Nogmaals laat hij Valentina daarbij voor gaan — waardoor hij haar eigen huis en omgeving respecteert.       'Dit is het mooiste aan het hele huis.'       Alessandro gaat naast haar zitten op het bankje, dat warm is van de zon — en plaatst de lege glazen tussen hen in. Na gerommel in zijn diepe binnenzak haalt hij zijn betrouwbare stiletto tevoorschijn waarmee hij de kruk uit de fles haalt met geoefende bewegingen.       'Geloof me, Valentina — ik kan me iets mooiers bedenken in dit huis.'       Alessandro kijkt waarderend naar haar, waarna hij de wijnglazen vult. Genietend van de rijke, zoete geur van de rode wijn reikt hij haar een glas aan om daar de zijne tegenaan te klinken.       'Ik moet zeggen signorina, dat je me daar straks hebt laten doen schrikken. Geloof me, ik schrik niet al te gemakkelijk. Desondanks is onze... avond samen me nog lang bijgebleven. Alhoewel ik nooit ofte nimmer had durven denken dat je de jongste dochter van Gianluca bent.'       Alessandro kijkt Valentina peinzend aan terwijl hij een slok van zijn wijn neemt, waarna zijn kijkers over de tuin glijden. Natuurlijk is de wijn perfect — zijn verwachtingen van de jongedame zijn als de waarheid.       'Als ik dat van te voren had geweten,' doelt Alessandro op haar achternaam, 'had ik er natuurlijk voor gezorgd dat er betere muziek werd gedraaid.'

Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

---

"Ik heb volste vertrouwen in je," had ze nog gezegd. Ik had enkel geknikt, deze keer met een lichte zweem van een lach op mijn gezicht. Ze nam het wijnglas van me over en kort hef ik mijn glas, voor ik een slok neem. De whiskey brand lichtjes in mijn keel maar niks waar ik niet gewend aan ben. Eigenlijk het enige wat ik op een dag weg werk is koffie en whiskey. "Grazie." Stilletjes nip ik van het drankje in mijn handen en kijk ondertussen naar de verschillende mensen. Als het aan mij lag was iedereen hier een verdachte, het is ook niet slim om weg te kijken van iemand puur omdat ze 'zulke goede vrienden waren'. Dat betekent niks in een wereld als dit.
Ik kijk weer naar Fio en zie een kort glimlachje op haar lippen. "Dat kan je wel zeggen ja." Ik glimlach kort en laat kort mijn drankje ronddraaien. "Je bent toch wel van plan deze klootzakken aan te pakken?" hoor ik haar opeens vragen waardoor ik weer op kijk. Ze kuchtte even. "Sorry voor mijn taalgebruik, maar ik wil je graag laten weten dat ik je wil helpen." Ik knik. 'Dat weet ik, ik waardeer het..' mompel ik en sla dan de whiskey achterover. Het glas zet ik weg. 'Natuurlijk ben ik dat van plan, iedereen kan het gedaan hebben als het aan mij ligt. Maar wie het ook mag zijn.. Diegene is een ding vergeten,' zeg ik kalm. 'Ik heb alles geleerd van mijn vader, maar ik ben erger.' vervolg ik op dezelfde rustige toon. 'Als ik erachter kom wie het was kan diegene beter zijn eigen leven ontnemen, want ik zal hem niet makkelijk laten gaan.' mompel ik.

[ bericht aangepast op 15 feb 2018 - 14:47 ]

---

El Diablo.

---

Laforgia | Third Son | 24 Years | With Lucrezio | Library

"Kom hier, Piccolino." zei Lucrezio, Diego was nooit zo'n fan geweest van deze benaming voor hem. Zelfs toen hij klein was had hij het vervelend gevonden, toen had hij zijn oudere broer er continu op moeten wijzen dat hij al heel groot was. Hoewel dit toen natuurlijk helemaal niet het geval was, inmiddels was Diego gestopt met Lucrezio er steeds op wijzen, hoewel hij inmiddels wel al op de leeftijd was gekomen dat Piccolino nou niet bepaald een goede benaming meer leek te zijn. Echter wist Diego dat het niet veel nut had om elke keer maar te blijven roepen dat hij niet zo wou worden genoemd en zo hield Diego zich er ook deze keer stil over. In plaats daarvan liet hij zich zelf in Lucrezio zijn armen vallen, hoewel zijn tranen inmiddels wel gedroogd waren leek hij toch even iemand nodig te hebben waarop hij kon steunen. "Laat je tranen altijd achter gesloten deuren. Onze emoties zijn het enige dat volledig van ons is. Een buitenstaander heeft er geen zaken mee." hoorde Diego Lucrezio vervolgens zachtjes zeggen. Diego zijn tanden zonken even in zijn onderlip, hij had gehoopt dat zijn oudere broer het niet had gezien of eigenlijk dat het niemand op was gevallen. Hij wist best dat Lucrezio een punt had, maar Diego was gewoon niet zo goed in alles binnen houden. Hij werd dan ook wel gezien als de meest emotionele van het stel, maar het was toch ook niet zijn schuld dat zijn broers en zussen beter waren in wachten tot dat er een deur achter hun dicht viel. Het was echt niet als of Diego overemotioneel was, maar hij viel gewoon op tussen de rest van zijn familie. 'Ik weet het,' mompelde Diego, terwijl hij zijn oudere broer los liet. Diego wist dat Lucrezio zijn woorden niet verkeerd had bedoeld, maar toch voelde hij zich een beetje betrapt en hield hij zijn ogen ook langer dan nodig op de vloer gericht om Lucrezio zijn blik te kunnen ontwijken.
Terwijl Lucrezio naar de bar toe liep pakte Diego een macron van het door hem meegebrachte bordje. "Als je iemand nodig hebt, als het met jou niet gaat dan ben ik er voor je. En Gio, en Bea. Zelfs Val." zei Lucrezio terwijl hij Diego een glas whiskey aangaf. Om het glas aan te kunnen nemen duwde Diego eerst snel de macron in zijn mond. 'Weet ik,' zei Diego met zijn mond nog vol, terwijl hij zijn hoofd lichtjes van Lucrezio afwond zodat hij niet alle stukjes macron tussen Diego zijn kiezen hoefde te aanschouwen.
Diego had zijn tweede macron alweer in zijn mond geduwd toen hij zijn broer weer hoorde praten. "Als hij hiermee doorzet," Diego fronste klein waarna hij omhoog kwam om te kijken waarop Lucrezio nou precies op doelde. "Of als ik er achter kom dat hij verantwoordelijk is voor Oom Emilio... Dan vinden ze zelfs zijn tanden niet terug. Dan begraaft dat Colecchia tuig maar een lege kist," Diego liet zijn blik door de tuin glijden nog altijd niet precies begrijpend wat Lucrezio nou zag, wat Diego niet zag. Uiteindelijk vielen zijn ogen dan toch op zijn jongere zusje Valentine en een jongen die hij herkende als een Colecchia, maar van wie Diego zo even niet de voornaam kon herinneren. 'Misschien is het niet zo erg als het lijkt,' opperde Diego. 'Ik bedoel ze kunnen even zo goed gewoon over het weer praten,' zei Diego waarna hij weer even een blik op Lucrezio wierp om nog een keer de reactie van zijn oudere broer hierop te kunnen zien. 'Maar als hij ook maar met één vinger aan Valentina zit dan breek ik meteen alle tien zijn vingers,'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

She's like candy — sweet but she'll break your teeth

Valentina is zich niet bewust van Lucrezio die zich piekerend ophoud vanachter het glas van de bibliotheek, met Diego niet ver van zijn zijde. Ze is niet anders gewend dan dat zij zich bekommeren over elke stap die zij heeft gezet in het leven. Ze kunnen haar echter niet voor altijd blijven behandelen als een kind — waaronder haar keuze om zich volwassen op te stellen tegenover een Colecchia. Met de donkere wolk van oom Emilio's dood vers in het geheugen — kan Val zich allesbehalve een voorstelling maken dat de man die zich naast haar gesetteld heeft ook maar iets te maken zou hebben met zijn vroegtijdige dood. Er is absoluut een kwaad in deze wereld — maar de jongedame gelooft gewoonweg niet dat Alessandro daaraan heeft toegegeven jegens haar familie.       Als een ware heer betaamd — zoals zij inmiddels verwacht — haalt hij een bewonderenswaardig mes tevoorschijn om de wijn in goede staat te openen. Er hangt een sereniteit over de tuin die haar verdriet weet te verzachten. Bij begrafenissen moet je niet alleen stilstaan bij de doden — op de levenden moet ook geproost worden. Weer zo'n les van haar vader. Op dagen als deze is hij extra aanwezig in haar gedachten, alhoewel hij steeds vaker verdwijnt naar het plekje in haar hart dat hij heeft achtergelaten.       Zodra de wijn is geschonken, glijden haar vingers rondom de stiletto die onbewaakt op zijn schoot is blijven liggen. Wapens zijn geen vrouwenzaken. Ze weegt het in haar hand terwijl zijn stem haar terugbrengt naar het hier en nu.       'Geloof me, Valentina — ik kan me iets mooiers bedenken in dit huis.' Haar rode lippen glimlachen als haar glas het zijne raakt. Als ze niet beter wist, zou ze haast denken dat hij haar nog altijd probeert te charmeren. Omringt door mensen die zijn bloed wel kunnen drinken. Deze man lijkt geen angsten te kennen.       'Ik moet zeggen signorina, dat je me daar straks hebt laten doen schrikken. Geloof me, ik schrik niet al te gemakkelijk. Desondanks is onze... avond samen me nog lang bijgebleven. Alhoewel ik nooit ofte nimmer had durven denken dat je de jongste dochter van Gianluca bent. Als ik dat van te voren had geweten, had ik er natuurlijk voor gezorgd dat er betere muziek werd gedraaid.' Dus toch. Alessandro was wel degelijk uit balans toen hij haar benaderde. In alle eerlijkheid had het haar makkelijk ontgaan als hij het niet opnieuw ter sprake had gebracht.       'Laforgia,' ze draait het mes rond in haar vingers alsof het speelgoed is. Zelf zou ze het nooit hoeven hanteren. Toch voelt het fijn om te weten hoe zoiets gevaarlijks in elkaar steekt. 'Colecchia.' De punt stopt met draaien in zijn richting — haar ogen blijven hangen op zijn gezicht.       'Niets meer dan namen,' ze haalt haar schouders op en klapt het mes netjes in voor ze het overhandigd en een slok van de wijn neemt. Hij proeft naar zomeravonden en rode klaprozen. 'Het ergst is allicht dat we elkaar leerden kennen op een begrafenis.' De helft van de wijn vindt een weg naar binnen, voor haar ogen de kinderen volgen die gierend langs hen heen over het graspad naar de zelfgemaakte schommels rennen. De suikerzoete limonade lijkt in elk geval zijn werk te doen.       'Zien we elkaar op de volgende begrafenis, of bestaat er een kans dat er betere omstandigheden zijn?' Valentina kijkt naar hem vanonder haar wimpers — haar gevoel voor humor is niet bepaald roemrijk. Het is echter moeilijk haar interesse te verbergen wanneer ze in zijn onverdeelde aandacht baadt.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

---

Alessandro vindt het zeer aantrekkelijk Valentina te zien met zijn mes, jongedames die hun mannetje kunnen staan in deze wereld zijn respectabel. Hierdoor vraagt Alessandro zijn mes niet van de jongedame naast hem terug — ook al was deze voorafgaand van zijn vader, een belangrijk erfstuk.       'Laforgia. Colecchia. Niets meer dan namen.'       Alessandro is door zijn moeder altijd zeer beleefd en netjes opgevoed — hierdoor spreekt hij Valentina niet tegen, maar blijft hij zwijgzaam glimlachen. Ondanks het gegeven dat hij het niet met haar eens is wat betreft de namen. Alessandro is zeer trots op zijn familienaam en hij zal dit voor altijd blijven — het is veel meer dan een naam.       'Het ergst is allicht dat we elkaar leerden kennen op een begrafenis.'       Gezamenlijk met Valentina laat Alessandro de helft van zijn wijn verdwijnen wat hem doet denken aan de avond in de bar. Valentina heeft destijds aangetoond een bijzonder goede drinker te zijn.       'Zien we elkaar op de volgende begrafenis, of bestaat er een kans dat er betere omstandigheden zijn?'       Alessandro plaats het halfvolle glas wijn losjes op zijn knie — afwachtend rondom het geven van een antwoord. Glimlachend volgt hij haar kijkers richting de spelende kinderen. Alessandro zelf heeft verschillende neefjes en nichtjes in zijn familie en kan iedere keer weer genieten van hun onbezonnen gedrag, hun speelsheid en vrolijke geluiden.       'Als ik het me goed kan herinneren, hebben we elkaar al eerder ontmoet.' Alessandro grijnst even kort — voor het opnieuw nemen van een slokje wijn. 'Alhoewel je gelijk hebt — ik zou je liever officieel ontmoet hebben op een ietwat meer vrolijke gelegenheid.'       Alessandro kijkt voor enkele seconden terug naar het landhuis behorende tot de Laforgia's — wetende dat hij zich op glas ijs bevindt door hier met Valentina te zijn, alleen.       'Ik zou je graag tijdens betere omstandigheden willen zien, Valentina. Alhoewel dat absoluut geen goed idee is — ben ik bang. Daarbij moet ik zeggen dat ik mijn verontschuldigingen aan wil bieden voor mijn. . . onbeleefde gedrag in de bar. Die avond had nooit plaats mogen vinden.'       Alessandro stelt zich diplomatisch op. Desondanks liegt hij momenteel, aangezien hij veel plezier had en heeft met Valentina. Echter, haar achternaam houdt het echter tegen dat dit vaker kan gebeuren.       'Wanneer iemand uit jouw familie op die wijze was omgegaan met Giana, mijn jongste zuster — zou diegene een zeer dodelijk en groot probleem hebben. Ik neem aan dat jouw broers hetzelfde denken.'

Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Graveyard, with Beatrice •

Dat de brunette het oudste was van haar gezin was een gegeven die niet eens perse aan cijfers vastgesteld hoefde te worden, want Beatrice was een prachtige jonge vrouw. Het was de uitstraling die om haar heen hing, waaraan je duidelijk kon merken dat zij van de vrouwelijke kinderen bovenaan stond; autoritair, kracht en als belangrijkste macht. “Grazie, Cara,” reageert ze op mijn condoleance nadat ze een eerst een zachte zucht over haar lippen heen heeft laten rollen. Het was misschien niet geheel een gelijkwaardige benadering, maar ik stoorde me er niet aan en kon het haar eveneens niet kwalijk nemen gezien de omstandigheden.
      ”'Ik heb zijn pak zelf uitgezocht. Hij gaat in stijl het graf in. Jammer dat jullie het niet te zien kregen, de lijkschouwer had ons het advies gegeven geen open kist te vertonen bij de dienst. Ik herkende mijn oom zelf toch nauwelijks meer toen ze me vroegen zijn lijk te identificeren.”
Na deze woorden draait Beatrice zich mijn kant op. “Zo hard was hij toegetakeld.” De ijskoude toon waarmee ze haar woorden over bracht gaven me inwendig een rilling, maar welke ik van buiten af weigerde te laten blijken. Het moest me vreselijk lijken om je familielid zo erg te moeten weerzien en dan ook nog in staat zijn om hem te identificeren. Ik gunde het dan ook mijn ergste vijanden nog niet toe. “Het moet me vreselijk zijn geweest,” weet ik zacht uit te brengen en schud elk andere gedachten van me af als ik me probeer in te beelden hoe het geweest zou moeten zijn voor haar. Heel kort blik ik nog eenmaal naar het graf van Laforgia, waarna ik Beatrice haar arm in de mijne voel haken.
      ”Kom, je hebt lang gestaan. Er wacht een sofa en thee op je.”
Ik glimlach en laat me door haar mee leiden naar de grote villa toe. Onderweg glijdt mijn blik een keer rond en blijft uiteindelijk hangen op een koppel wat buiten lijkt te zitten. Wanneer we dichterbij het huis komen herken ik direct één van de twee en voel hoe een lichte frons zich tussen mijn wenkbrauwen nestelt. Het zag er gezellig uit vanop een afstandje, misschien zelfs iets te gezellig, en ik vroeg me dan ook af waar mijn geliefde broer dacht mee bezig te zijn. Ik kon me voorstellen dat als andere dit wellicht zouden opmerken, zij hier niet blij mee konden zijn. Hij zou het ook niet zijn geweest, gok ik zo, als het andersom was geweest en een van onze vrouwen betrof.
      ”Hoe zijn uw broers en zussen er onder?” vraag ik aan Beatrice en trek mijn blik los van Alessandro zonder met mijn hoofd te schudden en kijk naar de vrouw langs me alvorens we langzaam het grote huis betreden.



[Ik moet echt nog even inkomen, dus sorry dat mijn stukken nog niet zo willen vlotten.]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

And with her smile — she conquers war

Valentina kan zien dat hij haar woorden in overweging neemt. Uiteraard is ze gewoonlijk niet laconiek onder haar familienaam. Ze zou liegen mocht ze het daadwerkelijk zo onbelangrijk vinden. Laforgia is een begrip — een token van aanzien en respect in deze wereld. Nochtans voor de Italianen — in elk opzicht. Op dit moment vormt het echter wel een barricade die de jongeman naast haar ook lijkt te voelen.       'Als ik het me goed kan herinneren, hebben we elkaar al eerder ontmoet. Alhoewel je gelijk hebt — ik zou je liever officieel ontmoet hebben op een ietwat meer vrolijke gelegenheid.' Zijn woorden ontlokken haar een lach die van haar lippen smelt. Ze neemt een laatste slok wijn om het geluid kort te dempen — de levendige herinnering daaraan voor lief nemend. Valentina is niet tevreden over veel dingen — maar haar alcohol tolerantie heeft haar vaker een hand boven het hoofd geboden. Zelfs die bewuste avond. Ze heeft wel degelijk laten zien dat ze geen opgever is op dat gebied.       'Ik zou je graag tijdens betere omstandigheden willen zien, Valentina. Alhoewel dat absoluut geen goed idee is — ben ik bang. Daarbij moet ik zeggen dat ik mijn verontschuldigingen aan wil bieden voor mijn. . . onbeleefde gedrag in de bar. Die avond had nooit plaats mogen vinden.' Een geoefende glimlach speelt met haar lippen terwijl haar ogen de overbekende omlijning van haar huis volgen. Woordeloos schenkt ze zichzelf nog een glas in, de warme temperatuur ervan omarmend wanneer ze opnieuw een slok naar binnen laat glijden. Zoet is gevaarlijk — je bent machteloos dronken voor je het in de gaten hebt. Allicht is ze daarom zo dol op deze wijn. Ze hebben iets met elkaar gemeen. Op dit moment weerhoud de zoete nasmaak haar ervan een beteuterd gelaat te trekken. Afwijzingen hebben haar nooit veel goeds gedaan. Normaliter is zij degene die het een halt toeroept of haar broers ervoor laat opdraaien.       'Wanneer iemand uit jouw familie op die wijze was omgegaan met Giana, mijn jongste zuster — zou diegene een zeer dodelijk en groot probleem hebben. Ik neem aan dat jouw broers hetzelfde denken.' Valentina zet haar glas harder dan bedoeld terug op het bankje, haar ene been over het andere slaand voor ze haar blik kruist met de zijne.       'Ik waardeer je oprechtheid, Alessandro — er is echter één klein detail dat je hierbij vergeet.' Ze likt de restjes wijn van haar lippen, hopend dat de rode kleur ervan nog altijd onbevlekt en fenomenaal zijn werk doet.       'Ik krijg altijd wat ik wil. In dit huis hebben we twee heerschappijen. God — en ik.' Dat ligt nog niet eens zover van de waarheid. Valentina beseft zich goed dat haar woorden onttrokken zijn aan een felheid die ze nog niet eerder heeft laten zien — maar als hij haar daadwerkelijk aan de kant wil zetten, zal dat een betere reden moeten hebben dan de familie waarin ze per toeval is geboren.       Valentina pakt het glas op wanneer ze op haar voeten gaat staan, de warmte van de zon begint aardig intens te worden. Ze hoopt althans dat — dat de reden is van haar plotselinge benauwdheid.       'Bovendien — Alessandro Colecchia — met alle respect: de man in de bar wist duidelijk wat hij wilde en liet zich niet zomaar opzij zetten. Ik heb je vast verkeerd ingeschat — mijn fout.' Valentina laat haar ogen van zijn gezicht omlaag dwalen tot ze hem volledig in zich heeft opgenomen, veegt haar krullen over haar schouder en zet koers naar naar binnen — naar de keuken, op zoek naar een glaasje water.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Inmiddels heeft mijn broertje zich bij me gevoegd, wellicht uit nieuwsgierigheid. Het duurt even voor ik zijn stem opnieuw hoor, wat me de tijd geeft wijs te proberen raken uit wat Valentina en Alessandro elkaar te vertellen hebben. Het zint me niet, hoe ze samen gezellig een glas wijn drinken - alsof er een reden is ergens op te klinken. "Misschien is het niet zo erg als het lijkt. Ik bedoel ze kunnen even zo goed gewoon over het weer praten." Ik haal mijn blik even van het tweetal af en richt hem op zijn bruine, schitterende ogen - net als de mijne. Er kruipt een glimlach op mijn gezicht, ondanks ik het niet minder eens kon zijn met zijn woorden. Opnieuw herken ik die zachtheid die zo eigen is aan onze derde Laforgia-man. Hij zal het hoogstwaarschijnlijk zelf niet willen horen, maar zijn vermogen om in iedereen het goede te proberen zien maakt hem uniek in een wereld als de onze, verrassend zelfs. "Maar als hij ook maar met één vinger aan Valentina zit dan breek ik meteen alle tien zijn vingers," vervolgt hij, inderdaad compleet tegen mijn verwachting in. De medelevende glimlach die eerst op mijn lippen zat verandert in een blik van pure trots. Ik leg een arm om zijn schouder en trek hem wat dichter tegen me aan. "Jij, mijn broeder, mag als het ooit zo ver komt de eerste klappen uitdelen," beloof ik hem. Giovanni en ikzelf hebben inmiddels reeds onze positie in de familie bevestigd naar de buitenwereld toe. Gio heeft zich -ondanks de leiding die oom Emilio deels had overgenomen- perfect als gezinshoofd weten te profileren. Wat mij betreft is het lang geleden al duidelijk geworden dat met een Laforgia niet te sollen valt. Diego is echter nog een open boek. Natuurlijk ziet iedereen die een beetje verstand heeft aan zijn gelaatstrekken meteen tot welke familie hij behoort, maar zijn karakter is voor velen nog een mysterie. Giovanni en ik hadden even gevreesd dat hij de familie achter zich zou laten en een ander pad zou kiezen, maar daar lijkt hij de laatste tijd terug op te komen, tot ieders vreugde. Langzaam laat ik mijn blik weer naar buiten toe glijden. Ik voel mijn maaginhoud zowat terug naar boven komen als ik zie welke blikken de Colecchia-hond in Valentina's richting stuurt. Schoft. Het gesprek lijkt echter een andere wending te nemen, gezien onze jongste rechtop gaat staan. Een bulderlach rolt over mijn lippen als ze plots haar haren over haar schouder veegt en zich zonder pardon uit de voeten maakt. "Da's mijn meisje," lach ik, met een klap op mijn eigen bovenbeen uit amusement. Ik weet niet wat die loser verkeer gezegd heeft maar ik ben er in elk geval niet kwaad om. Mijn gedachten van net zijn absoluut nog niet vergeten maar toch komt een idee van compleet tegengestelde aard naar boven; nu wil ik hem wel eens zien proberen om terug in haar gratie te vallen. Wie het al moeilijk heeft mij te overtuigen moet onze Piccollina niet ontmoeten want zij kan een man tot de wanhoop drijven met haar vastberadenheid. "Oh trouwens," spreek ik opnieuw Diego toe. "Vertel me alsjeblieft dat jij het niet alleen over het weer hebt met de dames. Moet ik me zorgen maken? Giovanni en ik nemen je graag op sleeptouw als je dat wilt," stel ik voor, vanwege zijn opmerking eerder. "Het positieve is dat je van de knapste broer in elk geval geen concurrentie hebt," ga ik verder met een grijns, doelend op mezelf. Iedereen weet dat ik niet voor hetzelfde team speel als mijn broeders, wat bedpartners betreft.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Fiorella Miranda Colecchia Collechia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Inside the villa of the Laforgia's • With Giovanni Giovanni was nog altijd niet erg spraakzaam, wat bij Fiorella zorgen opwekte. De charmante casanova was zeker niet hoe hij normaal gesproken was. Hij had altijd wel een grap of iets gereed om een lach op het gezicht van Fiorella te krijgen, maar tot nu toe was dit nog niet gelukt. De omstandigheden dat de twee elkaar weer zagen was ook niet gunstig, maar het was alweer een tijd geleden dat ze Giovanni alleen had gezien. Natuurlijk was ze nu ook niet alleen, want af en toe liep er iemand de kamer in of uit waar zij zich ook bevonden. Nadat Fiorella haar hulp aanbood aan Giovanni, sloeg hij zijn glas met whisky direct naar achter. Fiorella deed het hem zeker niet na en speelde met het wijn in haar glas, door het een beetje heen en weer te laten klutsen. Ze hield zeker wel van een drankje maar een echte drinker was ze niet en har alcoholgrens was dan ook drastisch laag. 'Dat weet ik, ik waardeer het..' Door die woorden kwam er een geruststellende glimlachop het gezicht van de brunette, maar ze maakte zich nog altijd zorgen over Gio. Fiorella haar ogen volgde het lege glas, die werd weggezet, maar wanneer Gio weer begon met praten, gingen haar kijkers al snel weer richting hem. 'Natuurlijk ben ik dat van plan, iedereen kan het gedaan hebben als het aan mij ligt. Maar wie het ook mag zijn.. Diegene is een ding vergeten,' Fiorella had volle bewondering voor de man. Ondanks wat er allemaal was gebeurd met zijn familie klonk hij nog altijd zo kalm. Ze twijfelde of zelfs Alessandro dit wel zou kunnen. 'Ik heb alles geleerd van mijn vader, maar ik ben erger. Als ik erachter kom wie het was kan diegene beter zijn eigen leven ontnemen, want ik zal hem niet makkelijk laten gaan.' Fiorella legde haar hand op zijn schouder en ging wat dichter bij hem staan. "Past u wel op?" vroeg ze hem bezorgd. Ze dronk haar glas wijn leeg en keek even snel rond of iemand hen zag, waarna met moeite zijn oor kon rijken. "Ik wil u niet kwijt, mio amore." waarna ze hem een zachte kus op zijn wang drukte. Er rustte een belangrijke taak op de schouders van Giovanni nu hij het officiële hoofd van was zijn familie. Hij moest verdere 'ongevallen' zien te voorkomen en natuurlijk moest hij de daders pakken om te laten zien dat met zijn familie niet te spotten valt. "Gio, mio amore?" Haar stem klonk zeer bezorgd, waarna ze hem ook bezorgd aankeek. "Hoe gaat het verder tussen ons?" Ze stopte even met praten en wierp een blik op een persoon die passeerde. "Ik bedoel, nu u hoofd bent van uw familie..."

---

Do I look like Mother Teresa?