[RPG • 200] Kiss the Cross • Speeltopic - Speeltopics

---

BENVENUTO A ROMA, 1952 Rome is altijd geweest, zal altijd zijn, en wordt tegenwoordig nog steeds beschouwd als het centrum van Europa, en daarbij zonder twijfel ook van Italië. Voor zover het blote oog kan zien is de stad rijk aan geschiedenis, cultuur en toeristen. Echter onder het vergrootglas worden de kwade zweren, ogen en haken aan de stad snel zichtbaar. Onder de grond, zich maneuvrerend tussen het parlement en het Vaticaan door, bevinden zich de grootste mafia families uit Rome, en daarbij bijna de grootsten uit Italië. Een eeuwenoude vete tussen twee van deze families heeft de stabiliteit van het stelsel meerdere malen in haar voegen doen schudden. In de chaos van het eigenrecht, waar de staat volledig buiten spel werd gezet, leidden liquidaties tot wraak, vergelding doormiddel van ontvoeringen, martelingen, afpersingen, verkrachtingen en moorden. Zo is dit al minstens 100 jaar tussen de families Laforgia en Colecchia, met langere periodes van rust, onderbroken door korte, heftige periodes van geweld en terreur. Voor zolang dit conflict liep werden beide families iedere keer stukje bij beetje uit elkaar gescheurd door verlies en ontering, waardoor de hoofden van de families, de vaders, besloten vrede te sluiten. Dit zou op geen betere manier kunnen dan een huwelijk tussen jongste dochter Colecchia en jongste zoon Laforgia. De verloving wordt vluchtig en zonder problemen geregeld, ongeacht of de zoon en dochter hierbij instemmen. Maar voordat de bruiloft plaats kan vinden, wordt Emilio, de broer van de kort daarvoor overleden Gianluca Laforgia (vader van de familie) dood in een berm in de buurt van hun villa aangetroffen. Hij is doodgeslagen. Direct staan alle spanningen tussen de twee families op scherp. De bruiloft zal door moeten gaan, daar worden de vader van de familie Colecchia en de oudste Laforgia broer het direct over eens. Zij beweren beide dat het iemand anders geweest zal zijn, uit een van de andere mafia families uit Rome. Juist nu de twee families het plan hadden om als één front hun controle over Rome nog beter uit te oefenen, vinden zij dat niets hen in de weg mag staan, en forceren de rest van de familie dit te accepteren. Niet iedereen in de familie gelooft hier echter in, en de verdeeldheid loopt in de aanloop naar de bruiloft steeds verder op. Zal het huwelijk uiteindelijk voltrokken kunnen worden? Zullen er nog meer liquidaties en onteringen plaatsvinden? En nog belangrijker: wie heeft de moord gepleegd die tot deze chaos geleid heeft?

---

ROLLEN Familie Laforgia • Moeder • Remiinds• Naam • Leeftijd • Pagina • Oudste Dochter • Shireen • Beatrice Ludovica • 31 • 1.3 • Oudste Zoon • Maluma • Giovanni Caio • 28 • 1.3 • Zoon • Taeralsahfer • Naam • Leeftijd • Pagina • Zoon • Solmeron • Naam • Leeftijd • Pagina • Jongste Dochter • Burgess• Valentina Maria • 19 • 1.1 • Jongste Zoon • Lavore • Naam • Leeftijd • Pagina Familie Colecchia • Vader • User • Naam • Leeftijd • Pagina • Moeder • Sempre • Rosa • 48 • 1.2 • Oudste Zoon • Absolutist • Alessandro Dante • 27 • 1.3 • Zoon • Ziegler • Leonardo Francesco • 23 • 1.3 • Oudste Dochter • Mahigan • Fiorella Miranda • 27 • 1.2 • Dochter • Rasalghul • Serena Ginevra • 24 • 1.3 • Jongste Dochter • H0pe • Gigi Stefania • 19 • 1.2 Niet iedere rol hoeft gespeeld te worden, dit is slechts een maximum.                              NEL NOME DEL PADRE, DEL FIGLIO, E DELLO SPIRITO SANTO...

---

REGELS • De huisregels van Quizlet gelden hier ook. • Minimum aantal woorden per post is 200. • Ruzies IC, niet OOC. • 16+ is toegestaan, mits aangegeven. • Maximaal 2 rollen per persoon (1 man + 1 vrouw) • Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven. • Naamsveranderingen graag doorgeven. • Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk. • Omdat iedereen in deze RPG familie van elkaar is, is communicatie tussen deelnemers erg belangrijk bij het maken van de rollen (met betrekking tot geschiedenis en relaties). Dingen met elkaar bespreken via PB etc is prima, maar houd anderen ook in het topic op de hoogte zodat iedereen zich kan aanpassen/kan overleggen etc. • De oudste man in iedere familie is het hoofd, daarmee de leider, nemer van grote beslissingen en aanspreekpunt van buitenaf. INVULLEN Naam: Leeftijd: (minimaal 18+) Rol binnen de familie: (helpt hij/zij mee aan criminele zaken, wat doet hij/zij, hoe wordt hun plek in de familie beschouwd) Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Relaties: (met andere personages) Extra: EXTRA INFO Omgeving De familie Laforgia woont in een villa aan de zuidkant van de wijk Trastevere, de wijk die voor meer dan de helft onder hun criminele bewind valt. Even de brug over staat de villa van de familie Colecchia, in de wijk Testaccio, deze gehele wijk valt onder hen. Ze wonen op loopafstand van elkaar. Andere families Rome kent veel criminele families, maar slechts enkele grotere takken van de mafia. Hieronder vallen de families Foschini, Lobianco en Gianni. De familie Colecchia heeft een vredesovereenkomst met de families Foschini en Lobianco; zolang ze elkaar niet in de weg zitten vallen ze elkaar ook niet lastig. Deze overeenkomst houdt al 5 jaar stand. De familie Gianni is erg nieuw in Rome en probeert al 2 jaar zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken, dit tot onvrede van zowel Colecchia als Laforgia. Hun vete is nog niet voorbij, en hun conflict uit zich vooral in overvallen en bedreigingen. De familie Laforgia is al jaren bevriend met de familie Foschini, omdat de moeder van de Laforgia kinderen oorspronkelijk uit de familie Foschini kwam. Met de familie Lobianco heeft de familie Laforgia sinds kort onderliggende spanningen. Hun oudste dochter was met een van de Lobianco zoons getrouwd, maar al een aantal weken later werd hij dood gevonden. De familie Lobianco verdenkt sinds kort de dochter van Laforgia voor de moord op haar man, maar houden zich gedeisd, aangezien ze weten dat wraak met wraak beantwoord zal worden. Criminele projecten Op het moment zijn richten beide families zich nog op verschillende fronten. De familie Laforgia oefent haar macht over het stadsbestuur vooral uit via het Vaticaan doormiddel van chantage en bedreiging, terwijl de familie Colecchia dit doet doormiddel van een mix van diplomatie en afpersing binnen het parlement en de regering, altijd gepaard met lichte dreiging. Binnen deze projecten houdt ieder familielid zich weer bezig met bepaalde zaken/personen waar ze stukje voor stukje hun doeleinde mee waar proberen te maken; meer macht en geld voor hun familie, hoe dan ook. Naast deze grote projecten is het gebruikelijk voor de jongeren in de familie om zich zo nu en dan bezig met dingen als drugsdeals en het onder de duim houden van mensen buiten de familie die voor hen werken (dikwijls andere jongeren die dachten slim veel geld te verdienen). Iedereen kan zijn eigen kleine zaakjes opzetten/uitvoeren, maar gebruikelijk wordt dit slechts geaccepteerd van mannelijke familieleden. NPCs

---

---

---

how dare you speak of grace

---

When the world was at war — we kept on dancing

Valentina neemt enkele slokken van de aanzienlijk zuurdere wijn terwijl ze conversatie maakt met de personen welke haar opzoeken om hun condoleances te betuigen. Wat een medelijden moeten ze voelen jegens de negentienjarige jongedame: in korte tijd zijn zowel haar vader als geliefde oom haar ontvallen. Niemand steekt onder stoelen of banken dat het een bijkomstigheid is van hun levensstijl — maar toch hangt er een sfeer van sympathie. Gemeend en geveinsd. Als er iemand is die niet om de tuin is te leiden door mooie woorden te spreken — dan is het Valentina. Zij leest harten, geen gesprekken.       Wanneer haar tweede glas zijn bodem bereikt, vinden haar ogen een bekend gestalte in de menigte. Ze zet haar glas demonstratief op de bar en vult hem opnieuw, één van haar bediendes gebarend dat het glas met de afdruk van haar lippenstift naar de oudste Colecchia mag worden gebracht — waarna zij zich naar de deur begeeft. Er is aangebeld, en haar familie kennende zullen zij zich niet naar het geluid haasten. Valentina is echter van mening dat uitgerekend de laatkomers een persoonlijk ontvangst verdienen. In de achterkant van haar gedachtes hoopt ze dat haar boodschap aan Alessandro is overgekomen: hij bevindt zich in haar huis en hij dient zich ernaar te gedragen.       'Giana Colecchia,’ Val krult haar lippen tot een tamme glimlach bij het zien van haar gelijke: de jongste dochter van de Colecchia's. 'Wat fijn dat je ons toch komt steunen op deze moeilijke dag.' Valentina buigt naar voren om twee kussen op haar wangen te drukken. Haar sneer is ontbonden door de lieve toon waarop ze de woorden naar buiten heeft laten komen.       'Blijf niet buiten staan, kom cara — binnen is er eten en wijn.' Ze haakt haar arm door die van de andere jongedame en leidt hen naar de hal, waar tevens een dranktafel staat gestationeerd, al dan een iets minder uitgebreide variant. Daar schenkt ze voor zichzelf een glas water in, aangezien ze weet dat ze al genoeg drank op heeft voor deze bewogen middag, maar steekt ze tevens een sigaret op.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

Ik sloeg mijn laatste kruisje toen de kist de aarde raakt. "Possa il Signore prendersi cura di te lassù e prendersi cura di noi tutti quaggiù. Che le nostre strade si incrocino di nuovo quando è disposto." Een kleine glimlach speelde kort om mijn lippen, waarna ze weer terug zakte in mijn normale onleesbare kille uitstraling. Vervolgens deden mijn vrouw en ik een pas naar achter om ons respect te tonen voor het graf wat langzaam werd gevuld met aarde. Ik had mijn condoleances aan de familie vooraf gegeven. Als de kist eenmaal in de aarde was gezakt, en de laatste gebeden waren gezegd, waren lichaam en ziel op hun laatste verblijfplaats. Rouwen deed je ervoor, erna vierde je het leven, maar mijn kinderen, en die van Don Gianluca leken die traditie niet goed te begrijpen. Ik schreef het toe aan veranderende tijden, maar in mijn ogen was dit geen goede verandering. Zo had ik er wel meer vandaag gezien. Nu weet ik dat het mijn insteek was om een meer vredig Rome te creëren, want ook bij deze begrafenis kwamen de herinneringen van al mijn familieleden terug die we vroegtijdig hebben moeten laten gaan. Het was een deel van ons leven, onze wereld, ons bestaan, maar het was niet wat ik voor mijn kinderen wilde. Dan Gianluca snapte dat en de jongste telg leek dat ook te snappen. Toch was hij wel HEEL vriendelijk met mijn dochter, en mijn zoon leek oog te hebben voor de jongste dochter van de familie. Dat Giovanni en ik een huwelijk hadden georganiseerd, betekende niet dat ik het accepteerde dat er zo amicaal met elkaar werd omgegaan. Giovanni was nog altijd een jonge snotneus, niet ouder dan mijn eigen zoon, en hij moest mijn respect als Don echt nog winnen. Natuurlijk toonde ik hem respect, ik had namelijk manieren, en mijn moeder zou me nog altijd een pak slaag geven als ik die niet zou gebruiken, maar een gelijke was hij echt nog niet. Samen met mijn vrouw haalde ik een goed glas wijn, waarna we de tuin in gingen om te genieten van de prachtige dag en het leven. Na een tijd door de oude rozentuin te hebben gewandeld, zag ik onze oudste kinderen samen staan te smoezen. Ik was blij dat ze niet meer aan de Laforgias geplakt waren, maar dit gaf ook een slecht teken af. "Ik ga even bij I nostri figli kijken, mia Babà." Ik drukte nog een zachte kus op haar wang en liep toen richting de kinderen. Net op dat moment liep onze zoon richting het huis. Ik liep rustig achter hem aan tot ik naast hem wist te komen lopen. "Lesso," Ik legde mijn hand zacht op zijn schouder. Mijn stem was zacht, maar duidelijk. Een heer hoefde zich nooit te herhalen. "kan ik u spreken?" Ik keek mijn zoon kort in de ogen en keek toen rustig om ons heen. Zelfs in het hol van de leeuw, was het belangrijk rustig te blijven, juist dan kon je het niet veroorloven om jezelf te verliezen. "De tuin is verrassend druk deze middag. Zou u me willen vergezellen naar een setting met wat meer privacy?" Ergens wilde ik dat mijn zoon wist dat ik hem had gezien met de Laforgia dame, net als met zijn zus, aan de andere kant had ik echt enkele belangrijke zaken met hem te overleggen voor ik naar Giovanni op zoek zou gaan.

Lu medicu piatusu fa la chiaja virminusa

[ bericht aangepast op 20 maart 2018 - 21:12 ]

---

Bowties were never Cooler

---

"Op Oom Emilio, dat hij rust moge vinden," Ik knik lichtjes bij het horen van zijn woorden en zuchtend klink ik de glazen met de andere twee, waarna ik meteen een grote slok neem van mijn eigen glas. Zonder enige moeite werk ik het weg en het duurt niet lang voor nog een slok volgt. Kort kijk ik op als Rafael begint te hoesten en ik haal lichtjes mijn wenkbrauw op, voor ik weer kort van mijn glas nip. "Ik herinner me nog dat Oom Emilio ons een keer mee vissen nam. Volgens mij was ik pas een jaar of zes, maar ik wilde zo graag mee met de "grote jongens". Jullie zagen er altijd zo opgewekt uit na een uitje met Oom, en hoewel ik altijd blij was voor jullie vroeg ik me altijd af wat er nu precies zo bijzonder was aan die tripjes. Maar ik wijk af. Na een uur of twee had ik nog steeds niks gevangen en was Oom Emilio stevig ingedut. Uzelf en Lucrezio vertelden me dat de vissen in die poel bijzonder tuk waren op tabak, en dat ik simpelweg het verkeerde aas gebruikte. Indien ik het me correct herinner was het Lucky die aan kwam draven met de pijp van Oom Emilio. Wat blij was ik, dat ik eindelijk een vis zou vangen... Toen Oom wakker werd en zich afvroeg waar zijn pijp was, en ik meedeelde dat ik hem een flinke vis zou vangen vielen de puzzelstukjes bij hem op zijn plaats. Hij schonk me één blik en besloot dat ik de schuldige niet kon zijn, waarop hij vroeg wie die daad op zijn geweten had. Lucrezio en u waren behoorlijk snel om elkaar aan te wijzen, duidelijke angst in de ogen. Maar Oom begon simpelweg te lachen zoals ik hem nadien nooit meer weten lachen heb. Wellicht had zijn gebulder de vissen definitief weg gejaagd, want we moesten met lege handen en een doorweekte pijp weer naar huis toe." hij grinnikt een keer en kijkt me dan voorzichtig aan.
Ik weet een lichte lach op mijn lippen te krijgen en knik dan lichtjes. “Echte jongensstreken, nietwaar Don Giovanni?” Ik kijk naar Serena die een kleine grijns op haar gezicht draagt en knik dan weer. 'Ach ja, als je jong bent kan het allemaal hmh?' zeg ik met een kort lachje. Ik neem een laatste grote slok en zet mijn lege glas dan weg op de bar, besloten dat het voor nu even genoeg is. Zeg ik nu tenminste. Een lichte zucht rolt over mijn lippen. Ik werd al sinds jongs af aan opgeleid om de familie over te nemen en natuurlijk ben ik mijn vader dankbaar. Het gaat me zeker helpen, maar toch. Waar vader altijd zo streng was, had oom Emilio dit veel minder. Soms voelde het zelfs of ik echt een normaal kind was bij hem. Maar hij is dood en er is geen tijd meer voor onschuldige vissers tripjes en de schuld op anderen proberen af te schuiven. Niet als we onze positie willen behouden, tenminste. Hoe spijtig het ook is. Toch zeg ik deze woorden niet meteen hardop. 'Ik weet me ook nog te herinneren dat we nooit volop over de mooie dames in de stad mochten praten met jou erbij. Je was te jong en te onschuldig, ofzoiets. Zeer apart om dat uit zijn mond te horen komen trouwens, sinds hij zo geliefd was onder ze' zeg ik met een zacht lachje en schud mijn hoofd.

---

El Diablo.

---

Serena wordt al snel weggestolen door Rafael, dus zie ik gelijk dat ik me daar geen zorgen meer over hoef te maken. Een andere zorg is echter Lucrezio die het idee heeft dat hij een of andere scène kan aangaan over een bos bloemen. Dat hij de bediende een ander bevel geeft kan me niet schelen. Als hij die schreeuwende bloemen zo graag op zijn kamer wil hebben moet hij dat vooral zelf weten, ik had mijn punt al duidelijk gemaakt.       'Voor het geval je een bril nodig hebt, Beatrice, stond duidelijk mijn naam op het kaartje. Het is me ook geen enkel wonder dat niemand de behoefte voelt jou bloemen te sturen. Je ijskoude blik zou ze onmiddellijk doen verwelken. Dat jij zelf een eenzaam bestaan wil slijten is jouw zaak, maar waag het niet nog een keer die keuze voor mij te maken.' Als hij het perse over mijn ijzige blik moest hebben, zou hij deze krijgen ook. Ik liet die blik even bij hem binnenkomen, voordat ik gecalculeerd mijn mond opentrok.       'Ik mag voor ze hopen dat ze die behoefte niet voelen. De laatste die mij bloemen heeft gestuurd ligt nu in de grond.' Ik refereerde duidelijk naar Pasquale, of hij nu wist dat ik hem had vermoord of niet, maakte me niet uit. 'Waarom denk je dat zijn familie niet komt aankakken met condoleance bloemen?' Ik rolde mijn ogen.       'Ik slijt inderdaad liever een eenzaam bestaan dan dat ik mijn kamer naar bloemen laat ruiken van een familie die die bloem ziet als niets anders dan een dikke middelvinger. Of dan dat ik leef met iemand die denkt mij onder de duim te kunnen houden. Dat was de vorige keer ook niet goed afgelopen. Maar goed als jij die middelvinger perse op je kamer wilt, dan houd ik je niet tegen, caro.' Ik gaf hem een afsluitende kus op zijn wang voordat ik me tot Diego richtte.       'Diego, amore, tutto bene?' vroeg ik hem alsof het vijandelijke voorval met Lucrezio zich niet net voor zijn neus had afgespeeld. 'Laten we naar binnen gaan, iedereen is toe aan wijn.' Ik zette een stap de deur binnen voordat ik me weer tot de twee richtte. 'Neem een voorbeeld aan Valentina en wees een gastheer.'

---

how dare you speak of grace

---

---

Het zachte lachje dat over de lippen van Serena rolt doet de kleine haartjes in mijn nek overeind staan van genot. Hoewel ik op die moment niets liever wil dan mijn blik op haar gezicht te laten rusten, om elke gelaatstrek, elke plooi die er op ligt te kunnen memoriseren, besef ik dat dit geen goede zet zou zijn. Het is me altijd een raadsel geweest en dat zal het ook altijd blijven maar de band tussen Laforgia's en de Colecchia's is niet altijd op z'n best. “Echte jongensstreken, nietwaar Don Giovanni?” klinkt haar unieke stem. Bijna hoopvol richt ik mijn blik op mijn oudste broer, maar ondanks de kleine lach op zijn gezicht blijft hij een bepaalde kilte uitstralen. Wellicht zal het verdriet om het verlies van Oom Emilio hier wel iets mee te maken hebben, en ik begin me eerder schuldig te voelen dan opgelucht dat ik de herinnering naar boven gehaald is. "Ach ja, als je jong bent kan het allemaal hmh?" klinkt het kort. Voor even doen deze woorden me verlangen weer wat jaren in de tijd terug te kunnen keren. Vele dingen zou ik anders doen; de band die ik nu zo mis met zowel Giovanni als Lucrezio zou ik beter proberen opbouwen. Ik zou veel eerder gesproken hebben over mijn affecties voor Serena en waarschijnlijk zou ik vader me niet zomaar laten wegsturen hebben. Want met Oom Emilio is dit reeds de tweede keer dat ik de kans niet kreeg afscheid te kunnen nemen, door mijn afwezigheid. Ik haal diep adem en verzet me tegen de tranen die dreigen mijn blik te vertroebelen, vader's woorden daarover immer in gedachten. Om mijn emotionele staat een beetje te verdoezelen neem ik nog een slok van het smerige goedje dat Giovanni voor me ingeschonken had. Dit keer ben ik voorbereid op de prikkelende sensatie die het met zich mee brengt, al maakt dat het er niet veel aangenamer op. "Ik weet me ook nog te herinneren dat we nooit volop over de mooie dames in de stad mochten praten met jou erbij. Je was te jong en te onschuldig, ofzoiets. Zeer apart om dat uit zijn mond te horen komen trouwens, sinds hij zo geliefd was onder ze." Een beetje verbaasd kijk ik terug omhoog. Hierover herinner ik me toch helemaal iets anders. Ik open mijn mond een keer, en sluit hem weer onmiddellijk als de woorden even op zich laten wachten. "Hij vertelde mij dat dat niet mocht omdat het Lucky ongemakkelijk maakte," opper ik stilletjes. Ik snapte niet wat hij bedoelde, maar het laatste dat ik wilde was dat mijn broer door mijn toedoen een vervelend gevoel zou ervaren dus hield ik wijselijk mijn mond. Inmiddels ben ik wel op de hoogte dat Lucrezio geen interesse heeft in vrouwen, maar toen stond ik er niet bij stil. "Wellicht was ik toen al ouder dan het voorval waar u over spreekt. Ik heb in elk geval nooit de intentie gehad u plezier af te nemen," probeer ik voorzichtig duidelijk te maken. "Mijn excuses." "Hoe bevalt de wijn, Signorina?" spreek ik vervolgens Serena aan, om te vermijden dat zij zich buiten gesloten voelt.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

"Ik mag voor ze hopen dat ze die behoefte niet voelen. De laatste die mij bloemen heeft gestuurd ligt nu in de grond. Waarom denk je dat zijn familie niet komt aankakken met condoleance bloemen?" reageert Bea koeltjes. Ik rol minstens net zo duidelijk als zij met mijn om duidelijk te maken wat ik van haar standpunt vindt. De situatie waar hij naar doelt heeft geen enkel verband met wat hier gaande is en indien ze die koppige grijze massa van haar werkelijk zou gebruiken dan had ze dit zelf ook wel beseft. Mochten de Lobianco's bloemen sturen dan had ik er hoogst persoonlijk voor gezorgd dat nog een aantal van hen in hun slaap zouden komen te overlijden. Niemand, maar dan ook niemand behalve een Laforgia heeft het recht een andere Laforgia ergens van te beschuldigen, of de aantijgingen nu kloppen of niet. Ik grom een keer, bij de gedachte aan die bende primitieve barbaren en het idee dat mijn zuster werkelijk verliefd was geworden op één van dat soort duivelsgebroed. "Ik slijt inderdaad liever een eenzaam bestaan dan dat ik mijn kamer naar bloemen laat ruiken van een familie die die bloem ziet als niets anders dan een dikke middelvinger. Of dan dat ik leef met iemand die denkt mij onder de duim te kunnen houden. Dat was de vorige keer ook niet goed afgelopen. Maar goed als jij die middelvinger perse op je kamer wilt, dan houd ik je niet tegen, caro," gaat de furie van ons gezin inmiddels verder. Ondanks het feit dat ik nog steeds niet akkoord ben met haar beslissing van net en nog minder met de manier waarop ze die besloot uit te voeren, voel ik een klein lachje op mijn lippen verschijnen. Ik pers ze dan ook stevig op elkaar om te vermijden dat mijn mondhoeken nog verder omhoog glippen. De kus die ik ondertussen op mijn wang krijg is voor mij een teken dat ook Bea beseft dat ons gekibbel niet meer en niet minder is dan dat; gekibbel tussen broeder en zuster. Inmiddels heeft ze haar aandacht op mijn jongere broertje gericht, met een compleet andere manier van interactie dan degene die wij aanwenden. Maar ik weet dat wij ook de enigen in het gezin zijn die met dit soort gedrag weg komen bij elkaar. Van niemand anders zou Beatrice tegenspraak dulden, zelfs niet van Giovanni, behalve misschien Rafael. Ik laat haar nog netjes uitspreken en richt me vervolgens ook tot mijn broertje. "Wil jij die alvast inschenken, Piccolino?" verzoek ik de jongeman vriendelijk. "We volgen je ogenblikkelijk," beloof ik hem. Vervolgens neem ik de hand van mijn oudste zuster in de mijne, waarna ik haar wat dichter naar me toe trek. "Bea, cara," fluister ik haar toe, een soort van onuitgesproken verontschuldiging. "Laat mij me nou maar zorgen maken over de intenties van de Gianni's," deel ik mee, beseffend dat bezorgdheid onbewust vast de grootste catalyst van onze aanvaring was geweest. "Ik kan je vertellen dat de bloemen afkomstig waren van één Giani in het bijzonder, diens middelvinger al meer gedaan heeft dan waar ik over uit ga wijden." Ik kan het niet laten even te grinniken. "Het zou me verwonderen mocht zijn vader van de bloemen weten." Dit keer is het mijn beurt een kus op haar voorhoofd te drukken; ze is me heilig, ondanks onze dagelijkse meningsverschillen. "Geloof me vrij, dat als ik ooit een Gianni wil laten verdwijnen, ik met niemand die eer zou willen delen dan met u," fluister ik onhoorbaar voor eventuele luistervinken. Ik besef zelf ook heus wel dat ze de relatie tussen Andrea en mezelf met tijd zullen proberen uitmelken om macht van de Laforgia's te winnen. Maar ik zal niet degene zijn van wie ze deze bemachtigen. Over mijn lijk. In plaats van haar hand te lossen, leg ik deze over mijn arm heen, waarna ik ons beiden naar Diego leid en een glas rode wijn neem. "Hm, Diego wilde me net gaan vertellen over zijn succes bij de dames," grinnik ik. "Maar we werden onderbroken. Vertel eens, fratello, moet Giovanni voor je gaan opletten?" vraag ik nieuwsgierig naar zijn aanpak. Giovanni is altijd behoorlijk rechtuit in zijn charme offensief. Volgens mij ligt dat bij Diego een pak subtieler.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Fiorella Miranda Colecchia Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Garden > Villa of Laforgia's • With Alessandro > Alone > With Serena, Rafael and Giovanni Fiorella knikte dankbaar naar Alessandro, nadat hij zijn toestemming had gegeven dat ze in de tuin mocht blijven. 'Ja, mio caro. Ik ga me binnen begeven tussen de gasten voor informatie. Denk aan mijn waarschuwingen — laat me je niet meer met hem zien, capito? Ik zal het niet nogmaals zeggen.' De brunette gaf enkel een kort knikje, waarna ze hem nakeek. Toen hij bij de deur was aangekomen, ontsnapte er een diepe zucht uit haar longen. Ze wilde vervolgens een andere ingang zoeken, maar ze bleef toch nog even staan, toen ze haar vader voorbij zag lopen, die hoogstwaarschijnlijk de tweeling had zien praten en nu achter Alessandro aanging. Nadat ook hij uit het zicht verdwenen was, begon Fiorella de dwalen door de tuinen, totdat ze een een ingang had gevonden, die ver verwijderd was van de ingang waar ze net haar vader en broer naar binnen zag lopen. Ze nam een laatste hijs van haar sigaar, waarna ze deze op de grond gooide en het huis binnentrad. Fiorella voelde zich helemaal niet meer op haar gemak na het gesprek met haar tweelingbroer en het feit dat ze alleen door het hol van de leeuw dwaalde, maakte het er ook niet beter op. "Un bicchiere di vino, signora?" een jongeman was haar kant opgelopen en bood Fiorella een glas wijn aan. "Grazie," had ze de man bedankt, waarna ze verder liep. Ze voelde zijn ogen branden in haar rug, maar ze had helemaal geen zin om nu 'versierd' te gaan worden. Ze had het al direct door op de manier waarop hij naar haar had gekeken. In de kamer waar ze vervolgens binnenkwam, was het vrij rustig. Haar kijkers vielen gelijk op 3 personen. Eindelijk had ze haar jongere zusje Serena gevonden. Alleen had ze gehoopt haar in ander gezelschap te vinden. Fiorella zag dat Serena het gezelschap van Rafael had opgezocht, wat haar niks verbaasde, maar Giovanni stond ook bij het tweetal. 'Laat me je niet meer zien met die rat.' klonk de stem van Alessandro weer door haar hoofd. Echter schudde ze haar hoofd om uit haar gedachtes te komen en liep vervolgens op het drietal af. "Serena, mia cara sorella." Fiorella begroette haar jongere zus het een zoen op haar wang, waarna ze Rafael een vriendelijk knikje gaf. "Ik heb u niet gezien tijdens de ceremonie, dus mijn condoleances. " Vervolgens wierp ze een korte blik op Giovanni zonder iets te zeggen. Ze nam enkel een klein nipje van haar wijn, waarna ze weer tot Serena sprak. "Je moet blij zijn dat ik je heb gevonden, want als Alessandro je hier had gezien..." Ze had het niet al te hard tegen haar gezegd, zodat Rafael en Giovanni het niet konden horen.

---

Do I look like Mother Teresa?

---

Laforgia | Third Son | 24 Years | With Lucrezio | Library

Het werd maar al te snel duidelijk dat Diego beter het voorbeeld van zijn zusje en zijn broertje had kunnen volgen. Hij had beter de andere gasten kunnen gaan vermaken dan dat hij hier bleef staan luisteren naar zijn broer en naar zijn zus. Diego voelde zich uiterst ongemakkelijk toen Beatrice en Lucrezio tegen elkaar aan het kibbelen waren. Hij had geen flauw idee waar hij moest kijken of wat hij moest doen, dus had hij zijn ogen maar een beetje gevestigd op de punten van zijns schoenen. Een moment dacht Diego er nog over na om gewoon weg te lopen terwijl die twee tegen elkaar aan het praten waren, maar Diego vond dat ook wel een beetje vreemd dus bleef hij daar in stilte staan totdat Beatrice en Lucrezio klaar waren.
'Diego, amore, tutto bene?' hoorde Diego Beatrice uiteindelijk tegen hem zeggen, Diego keek weer op naar zijn oudere zus en glimlachte naar de vrouw. 'Laten we naar binnen gaan, iedereen is toe aan wijn. Neem een voorbeeld aan Valentina en wees een gastheer.' zei Beatrice terwijl ze zelf al half in de deuropening stond. Diego knikte, waarna hij zijn oudere zus al snel achterna wou lopen. Echter hoorde hij Lucrezio zijn stem weer voordat hij naar binnen kon stappen. "Wil jij die alvast inschenken, Piccolino?" zei Lucrezio. "We volgen je ogenblikkelijk," Opnieuw knikte Diego gehoorzaam. 'Is goed,' voegde hij nog snel aan zijn hoofdbeweging toe waarna hij naar binnen toe liep. Nog even keek hij om naar zijn ouder broer en zus, opnieuw misschien toch wel een beetje nieuwsgierig wat Lucrezio Beatrice nog te vertellen had. Voor een kort moment schoot het Diego door zijn hoofd dat hij ook gewon kon blijven staan om te luisteren, maar hij wist wel beter dan dat. Als kleine jongen had hij zo vaak achter deuren gestaan om gesprekken af te luisteren, maar bijna nooit was dat met een bepaald goede afloop. Hoeveel preken Diego niet had gehoord over dit onderwerp, maar blijkbaar hielpen ze wel, want Diego liep nu toch maar gewoon door.
Diego was rustig wat wijn aan het bijschenken toen Beatrice en Lucrezio weer naast hem stonden. "Hm, Diego wilde me net gaan vertellen over zijn succes bij de dames," zei Lucrezio, Diego zette ondertussen de fles die hij in zijn handen had gehad weg en verving deze door een glas rode wijn. Hierna draaide hij zich naar Lucrezio en Beatrice. "Maar we werden onderbroken. Vertel eens, fratello, moet Giovanni voor je gaan opletten?" zei Lucrezio, een korte lach rolde over Diego zijn lippen terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde. 'Dat moest Giovanni toch altijd al?' zei hij, terwijl hij van zijn wijn nipte. 'Maar serieus, om mijn hoef je je geen zorgen te maken. Meisjes houden van me,' zei Diego, hoewel hij wist dat dit misschien wel een beetje overdreven was. Hij wou Lucrezio er enkel op wijzen dat als het om meisjes ging niemand zich zorgen hoefde te maken om hem. Diego kon zijn behoeftes wel vervullen.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Alesso's kijkers glijden automatisch door de ruimte en de personen binnen, vele zijn hem bekend van zakelijke transacties, de rest vrouwelijke familie. Zuchtend sjort hij beide handen in de zakken van zijn op maat gemaakte jasje, begrafenissen lopen vrijwel altijd uit op nieuwe kansen binnen de mafia wereld en deze kansen zou hij niet aan zich voorbij laten gaan.       Plotseling staat er een bediende naast hem met fel kersenrode wangen — een glas rode wijn in haar licht bevende hand. Alesso kijkt haar fronsend aan en richt zijn kijkers vervolgens op het glas wijn.       'Ja?'       Alesso's toon is luchtig, maar bevat een onmiskenbare dreigende toon — gelukkig weet de onervaren vrouwelijke bediende die eveneens op te merken, waardoor ze zich herstelt door haar kijkers af te wenden.       'Voor u, signore — aangeboden door mejuffrouw Valentina Laforgia zelve, rode wijn en de beste uit haar jaar volgens de sommelier.'       Alesso geeft de jongedame een onbeduidende knik, waarna hij woordeloos het glas rode wijn van haar over neemt. Wanneer de jongedame is verdwenen, kruipt er langzaam een sluwe grijns rondom zijn mondhoeken omhoog — aangezien de afdruk van de rode lippenstift op het glas hem niet is ontgaan. Voorzichtig plaatst hij het glas wijn aan zijn lippen, slechts enkele millimeters van de afdruk verwijderd.       'Lesso, kan ik u spreken?'       Alesso knippert enkele malen met zijn kijkers en kijkt over zijn schouder, waardoor hij oog in oog komt te staan met zijn leermeester.       'De tuin is verrassend druk deze middag. Zou u me willen vergezellen naar een setting met wat meer privacy?'       Alesso's gezicht glijdt binnen een seconde in een uitdrukkingsloos masker, het glas wijn belandt achteloos (maar niet vergeten) tussen zijn vingertoppen bungelend naast zijn lichaam.       'Natuurlijk, padre — ik weet de juiste plaats.'       Alesso gaat zijn vader voor naar een ruimte naast de grote bibliotheek — degene waar hij Fiorella had aangetroffen met de Laforgia. De ruimte is warm, met bordeauxrode bankstellen, donkere panelen en enkele kunstwerken. Alesso maakt zichzelf ervan verzekerd dat niemand zich in de ruimte bevindt en draait zich dan om naar zijn vader.       'Waarom wil u me spreken, padre? Hopelijk is er niets mis?'       Alesso plaatst het glas nogmaals aan zijn lippen, genietend van de drank.

Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

---

Mijn zoon's gezicht liet een seconde van verbazing zien. Ik vergaf het hem nu nog door zijn leeftijd, maar ik hoopte dat hij het niet meer zou doen als hij mijn plaats zou over moeten nemen. Natuurlijk hoopte ik dat dit nog lang zou duren, maar in ons werk wist je het nooit. Mijn ogen vielen kort op het wijnglas wat naast zijn lichaam bungelde. Schijnbaar achteloos, maar niets was ooit wat het leek. Toch ging mijn blik weer terug naar mijn zoon, en leidde hij me naar een ruimte met wat meer privacy. Onderweg ving ik wat gekibbel tussen de Laforgia kinderen op. Nu was gekibbel heel normaal, maar een heel slecht beeld om naar buiten af te geven, zeker op de begravenis van het hoofd van de familie. Je zou je als 1 front moeten opstellen en kinderlijk gekibbel hoorde daar niet bij. Ik hoopte echt dat ik mijn kinderen beter had opgevoed dan dat. Dat mij dit opviel, betekende dat de andere gasten het hopelijk ook was opgevallen. Een wankeling van de Laforgia's, of zelfs maar de suggestie ervan, zou voor onze familie een enorm voordeel zijn om onze macht uit te breiden terwijl kleine Giovanni bezig was de schade te herstellen. Het idee alleen al, gaf me een goed gevoel, maar mijn stoïcijnse uitdrukking verraadde niets. Alessandro bracht me naar een ruimte die de bibliotheek van het huis bleek te zijn. Ik had geen idee hoe hij over deze ruimte wist, want voor zover ik wist, was hij nooit mee geweest naar deze villa voor zaken. Rustig keek ik rond, om toch zeker te zijn dat er niemand was. Je wist het maar nooit met de Laforgias. toen ik zeker was dat er niemand was, liet ik me in een bordeaux rode lederen zetel zakken. "Ik hoop ook dat er niets mis is, mio bambino, maar er zijn me wel een aantal zaken opgevallen in het gedrag van u en uw zussen." Ik keek hoe Alessandro uit het glas dronk, en zag nu pas duidelijk de lippenstift op de rand. Er was geen reden dat mijn zoon uit een vuil glas zou drinken, dus dit was wel degelijk een teken. Een teken waar ik helemaal niet blij mee was. "Ik weet dat ik een voorstander ben van vrede, Lesso, maar vrede door een huwelijk betekent zeker niet dat ik enige echt vorm van kameraadschap met deze cornuti accepteer. Dit geldt voor u en signorina Fiorella." Mijn stem was nog altijd kalm, maar wel strenger dan in een normaal gesprek. Ik wilde vrede, maar zeker niet meer kleinkinderen van dit duivelsgebroed dan 100% noodzakelijk. Ik wachtte op zijn antwoord. Ik had nog wel meer te bespreken, maar ik hoopte dat dit toch wel echt goed doordrong tot mijn zoon. Het maakte me niets uit wat zijn redenen waren om met de jongste Laforgia tijd door te brengen, maar het zou hem zijn nek kosten en ongecontroleerde romantische liefde was iets wat niemand in onze familie zich kon veroorloven.

Lu medicu piatusu fa la chiaja virminusa

[ bericht aangepast op 20 maart 2018 - 21:12 ]

---

Bowties were never Cooler

---

---

'Ik hoop ook dat er niets mis is, mio bambino — maar er zijn me wel een aantal zaken opgevallen in het gedrag van u en uw zussen.'       Alesso laat het glas rode wijn aan zijn lippen langzaam omlaag zakken, terwijl zijn beide wenkbrauwen in een nadenkende, vragende frons glijden. Alesso is het gewend dat zijn vader zijn zussen continu in de gaten houdt, maar dat hij eveneens op het matje wordt geroepen? Dit is gloednieuw — in ieder geval voor de afgelopen jaren.       'Ik weet dat ik een voorstander ben van vrede, Lesso — maar vrede door een huwelijk betekent zeker niet dat ik enige echte vorm van kameraadschap met deze cornuti accepteer. Dit geldt voor u en signorina Valentina.'       Alesso kijkt in stilzwijgen naar het glas en de rode lippenstiftafdruk, waarna hij het met trage bewegingen op een bijzettafel naast de bank zet. Daarna gaat hij rustig op de bank tegenover die van zijn vader zitten en vouwt zijn handen samen tussen zijn knieën.       'Padre — ik verzeker u dat er niets aan de hand is tussen mij en. . .' Alesso houdt even stil tussen zijn woorden. 'Het is slechts een spel.' Glimlachend buigt Alesso zijn hoofd even en kijkt dan weer omhoog. 'Alhoewel het een stap dichter in richting van kleinkinderen is, niet waar?' Alesso weet dat het grapje een risico is, maar hij wil zijn vader afleiden rondom zijn falen — of zo ziet hij het in ieder geval. Alesso schraapt zijn keel en gaat dan vliegensvlug verder.       'Fiorella is al aangesproken op haar gedragingen met Giovanni, padre. Hoe u al die jaren al uw dochter bijeen hebt gehouden, is me een raadsel. Allen zijn ze slim en vlug.'       Alesso weet dat vleien altijd een gewerkt bij vader rondom ouderschap. Alhoewel hij betwijfelt of het nu weer zal gaan lukken.

---

•

GIANA ''GIGI'' STEFANIA COLECCHIA
I'm SORRY, too much bitch around my head.
song • youngest daughter • 19

Valentina Laforgia • Hall | outfit 'Giana Colecchia,’ Valentina Laforgia krult haar lippen tot een tamme glimlach. 'Wat fijn dat je ons toch komt steunen op deze moeilijke dag.' Giana glimlachte, terwijl ze de de kussen van Valentina braaf in ontvangst nam. 'Blijf niet buiten staan, kom cara — binnen is er eten en wijn.' De arm van Giana wordt door die van Valentina gehaakt, waarna de jongedame Gigi naar de hal leidt. 'Het spijt me dat ik wat later kwam, fidanzata, maar mijn gezondheid zat even niet mee.'' Ze vormde een korte glimlach, en pakte net zoals Valentina een glas water. Haar ogen volgden de handen van Valentina, die een sigaret tussen haar lippen stak. ''Hoe gaat het met jou op dit moment? Je zou vast veel om je zio gegeven hebben.'' Het waterglas is in twee teugen leeg en wordt daarna met een snelle beweging terug op de dranktafel gezet. ''En als het goed is zijn mijn familieleden hier ook nog ergens. Heb je Alessandro nog gezien?'' De naam van haar broer uitspreken kan Gigi niet zonder een glimlach doen, helaas had ze haar waterglas niet meer om die te verbergen. ''Demasiado en mi mente.'' ♕♕♕

[ bericht aangepast op 23 maart 2018 - 18:24 ]

---

''With all due respect, which is none...''

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Beatrice -> Rafael, Giovanni •

”'Ach ja, als je jong bent kan het allemaal hmh?”
Ik beaam de man zijn woorden door subtiel te knikken, maar zijn woorden gaan niet meer verder tegen mij — wat ik besluit zo te laten, daar de man altijd al iets afstandelijks heeft gehad.; vooral jegens mijn familie, zo lijkt. “Ik weet me ook nog te herinneren dat we nooit volop over de mooie dames in de stad mochten praten met jou erbij. Je was te jong en te onschuldig, of zoiets. Zeer apart om dat uit zijn mond te horen komen trouwens, sinds hij zo geliefd was onder ze.” Een licht ongemakkelijk gevoel bekruipt me als ik de blik op Rafael zijn gezicht zie — die in eerste ogenblik verbaasd lijkt te zijn, alvorens hij een bedenkelijk uitdrukking op zijn gezicht laat verschijnen. “Hij vertelde mij dat dat niet mocht omdat het Lucky ongemakkelijk maakte,” reageert hij dan. Direct zinken mijn tanden in mijn onderlip en besluit ik mijn glas ineens een stukje interessanter te vinden nu de rode wijn door mijn beweging er subtiel doorheen draait. Als het aankwam op de middelste broer van het Laforgia gezin dan voelde ik me altijd een klein beetje schuldig, daar zijn uit de kast komen een gedwongen feit was geweest dankzij mijn zuster.
      ”Wellicht was ik toen al ouder dan het voorval waar u over spreekt. Ik heb in elk geval nooit de intentie gehad u plezier af te nemen,” gaat Rafael ondertussen voorzichtig verder. “Mijn excuses.” Als hij zich dan weer tot mij richt glijdt er vanzelf een glimlach op mijn lippen en krullen mijn mondhoeken zich subtiel iets op. Rafael was werkelijk een uniek persoon; een die je met alles wat je in je had moest liefhebben. Hij was de enige waarvan ik zeker wist dat dat ook wederzijds exact het geval zou zijn. Maar dat hij niet voor mij bestemd was, wees een stemmetje in mijn hoofd me direct al toe, waarop ik mezelf moest dwingen de juiste en goede afstand te bewaren — hoe verdomd moeilijk ook.
      ”Hoe bevalt de wijn, Signorina?"
Graag had ik Rafael van een antwoord voorzien, maar mijn woorden werden onderbroken nog voor ik ze uit had kunnen spreken, door de komst van mijn zus, Fiorella. “Serena, mia cara sorella,” groet ze me warm en drukt een zoen op mijn wang. “Ik heb u niet gezien tijdens de ceremonie, dus mijn condoleances,” richt ze zich vervolgens tot Rafael, waarna ze Giovanni enkel een knikje schenkt. Lichtjes frons ik dan ook, maar houdt verder mijn lippen op elkaar. “Je moet blij zijn dat ik je heb gevonden, want als Alessandro je hier had gezien…” Fiorella hoefde haar zin niet af te maken, daar ik prima in staat was deze zelf in te vullen. Alesso zou het me zeker niet toejuichen om me in het gezelschap van twee Laforgia heren te bevinden, dat er daarvan echter maar één belangrijk voor me was deed hem al helemaal niks. Sterker nog, gezien het de verloofde van mijn jongste zusje betrof zou ik vermoedelijk een stevige wind van voren krijgen.
      ”Ik ben dan ook heel blij jou hier te zien,” glimlach ik mijn zuster toe en neem een slokje van mijn wijn, waarna ik me terug tot Rafael richt. “De wijn smaakt heerlijk,” breng ik dan alsnog uit op zijn eerder gestelde vraag. “Waar is de rest van ons?” vraag ik vervolgens aan Fiorella. “Ik heb niemand meer gezien nadat ik naar binnen ben gegaan.. Leonardo, Padre]...?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Mijn zoon bewoog traag en gecontroleerd. Ik had hem dit goed geleerd, maar dat betekende niet dat ik milder was voor hem, juist niet. Hij zou mijn plek moeten innemen, niet in het bed belanden van onze grootste vijanden. Hij ging tegenover me zitten, waardoor ik hem recht in zijn ogen kon kijken. In mijn ogen was hij nog altijd hetzelfde kleine mannetje als zoveel jaar geleden, al groeide hij toch langzaam uit tot een echte man. Hij begon aan zijn pleidooi, maar alleen al het feit dat hij halverwege een zin moest stoppen om zich te herpakken en zichzelf beter te verwoorden, vertelde mij genoeg. Hij was nogsteeds een kind met een loslopend hart. Zijn woorden dat het een spel was, waren ook niet helemaal geloofwaardig. Misschien was het deels een spel, maar hij zou niet zo reageren als het 100% een spel was. Zijn grap kon ik alleen echt niet waarderen, tot het punt dat ik mijn compleet neutrale stoïcijnse uitdrukking niet kon behouden. Mijn lippen perste ik even stevig op elkaar. Het duurde enkele seconden om me te herpakken. "Als het kon zou ik mijn enige Laforgia schoonzoon persoonlijk castreren. Voor kleinkinderen zoekt u beter een andere puttana, Lesso." Mijn zoon ging meteen weer verder over zijn zus. Ergens voelden vleierijen altijd goed, maar ik wist niet of ze gemeend waren. Alessandro wist goed hoe hij met woorden om moest gaan, en nu dus ook, tot mijn spijt. "Dank u, Alessandro. Zoons zijn even lastig als dochters, moet ik uit ervaring zeggen, vooral omdat zij later meer moeten kunnen dan koken en voor kinderen zorgen." Ik stond op en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. "Be wise, mio bambino. Comandare é meglio che fottere*. Daarbij zou ik geen enkele man onderschatten als het gaat over het beschermen van zijn zusters. Tanto va la gatta al lardo che ci lascia lo zampino** en ik wil niet dat er iets met je gebeurt, Lesso. Is dat duidelijk?" Ik keek hem aan en hoopte dat het tot hem doordrong dat ik het beste voorhad met hem en de familie. Zijn gevei had mijn woede iets gekalmeerd, maar de zorgen waren er nog, net als de intense haat en wrok richting de Laforgias. *It's better to rule than to fuck **If you keep on doing the same bad thing over and over again, you’ll get caught

Lu medicu piatusu fa la chiaja virminusa

---

Bowties were never Cooler

---

---

Alesso weet door middel van één blik op zijn vaders gezicht zijn fouten — waardoor hij stilletjes zijn oordeel afwacht. Alesso kan zichzelf vervloeken, stommiteiten uithalen is niet slim rondom zijn vader.       'Als het kon, zou ik mijn enige Laforgia schoonzoon persoonlijk castreren. Voor kleinkinderen zoekt u beter een andere puttana, Lesso.'       Alesso voelt een steek rondom zijn borstkas bij het aanhoren van puttana, waarmee zijn vader Valentina duidelijk wil maken. Alesso wil tegen hem ingaan, maar besluit het gewoonweg te laten gaan en zich stil te houden.       'Dank u, Alessandro — zoons zijn even lastig als dochters, moet ik uit ervaring zeggen. Vooral omdat zij later meer moeten kunnen dan koken en voor kinderen zorgen. Be wise, mio bambino. Comandare é meglio che fottere*. Daarbij zou ik geen enkele man onderschatten als het gaat over het beschermen van zijn zusters. Tanto va la gatta al lardo che ci lascia lo zampino** en ik wil niet dat er iets met je gebeurt, Lesso — is dat duidelijk?'       Alesso kijkt eenmalig opzij richting het glas rode wijn met de lippenstiftafdruk en plaatst Valentina dan buiten zijn gedachten, zijn gezichtsuitdrukking neutraal. Wanneer hij terug kijkt naar vader, is zijn gezicht een weerspiegeling van de man. Alesso heeft het altijd ontzettend prettig gevonden veel op zijn vader te lijken — maar momenteel voelt het alsof hij een masker draagt.       'Comprende, padre. Geloof me alstublieft — er zal niets met me gebeuren en ik zal nergens op betrapt worden. Ik had de best mogelijke leermeester, niet? Daarnaast hebben de Laforgia's te veel interne problemen voor mijn wensen rondom een vrouw. Zonder een echte Don zijn ze stuurloos geworden — zwak, gemakkelijk aan te pakken. Giovanni dient op zijn tellen te letten in de toekomst. Padre, dit is het moment om toe te slaan.'       Alesso's stem was tijdens zijn relaas bol komen te staan van bloedlust, emoties en enthousiasme. Met zijn handen op zijn knieën geplaatst leunt hij naar voren, zijn kijkers schitterend in het zonlicht wat door de vele ramen naar binnen valt. Alesso bevochtigt zijn lippen en wacht dan af op zijn vaders commentaar.       * It's better to rule than to fuck.       ** If you keep on doing the same bad thing over and over again, you’ll get caught.

Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•