[RPG • 200] Kiss the Cross • Speeltopic - Speeltopics

---

BENVENUTO A ROMA, 1952 Rome is altijd geweest, zal altijd zijn, en wordt tegenwoordig nog steeds beschouwd als het centrum van Europa, en daarbij zonder twijfel ook van Italië. Voor zover het blote oog kan zien is de stad rijk aan geschiedenis, cultuur en toeristen. Echter onder het vergrootglas worden de kwade zweren, ogen en haken aan de stad snel zichtbaar. Onder de grond, zich maneuvrerend tussen het parlement en het Vaticaan door, bevinden zich de grootste mafia families uit Rome, en daarbij bijna de grootsten uit Italië. Een eeuwenoude vete tussen twee van deze families heeft de stabiliteit van het stelsel meerdere malen in haar voegen doen schudden. In de chaos van het eigenrecht, waar de staat volledig buiten spel werd gezet, leidden liquidaties tot wraak, vergelding doormiddel van ontvoeringen, martelingen, afpersingen, verkrachtingen en moorden. Zo is dit al minstens 100 jaar tussen de families Laforgia en Colecchia, met langere periodes van rust, onderbroken door korte, heftige periodes van geweld en terreur. Voor zolang dit conflict liep werden beide families iedere keer stukje bij beetje uit elkaar gescheurd door verlies en ontering, waardoor de hoofden van de families, de vaders, besloten vrede te sluiten. Dit zou op geen betere manier kunnen dan een huwelijk tussen jongste dochter Colecchia en jongste zoon Laforgia. De verloving wordt vluchtig en zonder problemen geregeld, ongeacht of de zoon en dochter hierbij instemmen. Maar voordat de bruiloft plaats kan vinden, wordt Emilio, de broer van de kort daarvoor overleden Gianluca Laforgia (vader van de familie) dood in een berm in de buurt van hun villa aangetroffen. Hij is doodgeslagen. Direct staan alle spanningen tussen de twee families op scherp. De bruiloft zal door moeten gaan, daar worden de vader van de familie Colecchia en de oudste Laforgia broer het direct over eens. Zij beweren beide dat het iemand anders geweest zal zijn, uit een van de andere mafia families uit Rome. Juist nu de twee families het plan hadden om als één front hun controle over Rome nog beter uit te oefenen, vinden zij dat niets hen in de weg mag staan, en forceren de rest van de familie dit te accepteren. Niet iedereen in de familie gelooft hier echter in, en de verdeeldheid loopt in de aanloop naar de bruiloft steeds verder op. Zal het huwelijk uiteindelijk voltrokken kunnen worden? Zullen er nog meer liquidaties en onteringen plaatsvinden? En nog belangrijker: wie heeft de moord gepleegd die tot deze chaos geleid heeft?

---

ROLLEN Familie Laforgia • Moeder • Remiinds• Naam • Leeftijd • Pagina • Oudste Dochter • Shireen • Beatrice Ludovica • 31 • 1.3 • Oudste Zoon • Maluma • Giovanni Caio • 28 • 1.3 • Zoon • Taeralsahfer • Naam • Leeftijd • Pagina • Zoon • Solmeron • Naam • Leeftijd • Pagina • Jongste Dochter • Burgess• Valentina Maria • 19 • 1.1 • Jongste Zoon • Lavore • Naam • Leeftijd • Pagina Familie Colecchia • Vader • User • Naam • Leeftijd • Pagina • Moeder • Sempre • Rosa • 48 • 1.2 • Oudste Zoon • Absolutist • Alessandro Dante • 27 • 1.3 • Zoon • Ziegler • Leonardo Francesco • 23 • 1.3 • Oudste Dochter • Mahigan • Fiorella Miranda • 27 • 1.2 • Dochter • Rasalghul • Serena Ginevra • 24 • 1.3 • Jongste Dochter • H0pe • Gigi Stefania • 19 • 1.2 Niet iedere rol hoeft gespeeld te worden, dit is slechts een maximum.                              NEL NOME DEL PADRE, DEL FIGLIO, E DELLO SPIRITO SANTO...

---

REGELS • De huisregels van Quizlet gelden hier ook. • Minimum aantal woorden per post is 200. • Ruzies IC, niet OOC. • 16+ is toegestaan, mits aangegeven. • Maximaal 2 rollen per persoon (1 man + 1 vrouw) • Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven. • Naamsveranderingen graag doorgeven. • Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk. • Omdat iedereen in deze RPG familie van elkaar is, is communicatie tussen deelnemers erg belangrijk bij het maken van de rollen (met betrekking tot geschiedenis en relaties). Dingen met elkaar bespreken via PB etc is prima, maar houd anderen ook in het topic op de hoogte zodat iedereen zich kan aanpassen/kan overleggen etc. • De oudste man in iedere familie is het hoofd, daarmee de leider, nemer van grote beslissingen en aanspreekpunt van buitenaf. INVULLEN Naam: Leeftijd: (minimaal 18+) Rol binnen de familie: (helpt hij/zij mee aan criminele zaken, wat doet hij/zij, hoe wordt hun plek in de familie beschouwd) Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Relaties: (met andere personages) Extra: EXTRA INFO Omgeving De familie Laforgia woont in een villa aan de zuidkant van de wijk Trastevere, de wijk die voor meer dan de helft onder hun criminele bewind valt. Even de brug over staat de villa van de familie Colecchia, in de wijk Testaccio, deze gehele wijk valt onder hen. Ze wonen op loopafstand van elkaar. Andere families Rome kent veel criminele families, maar slechts enkele grotere takken van de mafia. Hieronder vallen de families Foschini, Lobianco en Gianni. De familie Colecchia heeft een vredesovereenkomst met de families Foschini en Lobianco; zolang ze elkaar niet in de weg zitten vallen ze elkaar ook niet lastig. Deze overeenkomst houdt al 5 jaar stand. De familie Gianni is erg nieuw in Rome en probeert al 2 jaar zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken, dit tot onvrede van zowel Colecchia als Laforgia. Hun vete is nog niet voorbij, en hun conflict uit zich vooral in overvallen en bedreigingen. De familie Laforgia is al jaren bevriend met de familie Foschini, omdat de moeder van de Laforgia kinderen oorspronkelijk uit de familie Foschini kwam. Met de familie Lobianco heeft de familie Laforgia sinds kort onderliggende spanningen. Hun oudste dochter was met een van de Lobianco zoons getrouwd, maar al een aantal weken later werd hij dood gevonden. De familie Lobianco verdenkt sinds kort de dochter van Laforgia voor de moord op haar man, maar houden zich gedeisd, aangezien ze weten dat wraak met wraak beantwoord zal worden. Criminele projecten Op het moment zijn richten beide families zich nog op verschillende fronten. De familie Laforgia oefent haar macht over het stadsbestuur vooral uit via het Vaticaan doormiddel van chantage en bedreiging, terwijl de familie Colecchia dit doet doormiddel van een mix van diplomatie en afpersing binnen het parlement en de regering, altijd gepaard met lichte dreiging. Binnen deze projecten houdt ieder familielid zich weer bezig met bepaalde zaken/personen waar ze stukje voor stukje hun doeleinde mee waar proberen te maken; meer macht en geld voor hun familie, hoe dan ook. Naast deze grote projecten is het gebruikelijk voor de jongeren in de familie om zich zo nu en dan bezig met dingen als drugsdeals en het onder de duim houden van mensen buiten de familie die voor hen werken (dikwijls andere jongeren die dachten slim veel geld te verdienen). Iedereen kan zijn eigen kleine zaakjes opzetten/uitvoeren, maar gebruikelijk wordt dit slechts geaccepteerd van mannelijke familieleden. NPCs

---

---

---

how dare you speak of grace

---

Ik voelde haar hand op mijn schouder maar keek nog niet gelijk op. "Past u wel op?" pas toen ik de bezorgde toon in haar stem hoorde keek ik op. Ik zelf had geleerd om dat nooit te laten horen in het openbaar, zelfs als je dacht dat je alleen was. Toch kon ik niet ontkennen dat het me wel een beetje goed deed. "Ik wil u niet kwijt, mio amore." Haar zachte lippen drukken een kus op mijn wang en voor even glimlach ik lichtjes. 'Zo makkelijk zal dat niet zijn, amore..' zeg ik zachtjes. Ik neem haar hand zachtjes vast en druk een kus op haar knokkels, voor ik zachtjes met mijn duim over de rug streel.
"Gio, mio amore?" Met een lichte frons kijk ik op als ik weer de heel bezorgde stem hoor en haar blik past er perfect bij. Langzaam laat ik haar weer los. "Hoe gaat het verder tussen ons? Ik bedoel, nu u hoofd bent van uw familie..." Ik zucht en kort ben ik stil als ik wat van haar weg loop. Al is dit enkel om de deur te sluiten en ons wat meer privacy te geven, sinds ik gek werd van iedereen die continu langs liep. 'Maak je geen zorgen,' zeg ik rustig en neem haar gezicht in mijn handen. 'Dat is nu niet het belangrijkste.. De aandacht zal gevestigd zijn op de grote bruiloft en zorgen dat er daar niks fout gaat. In de tussentijd doen wij gewoon wat we altijd doen en daarna... Nou ja, dat zien we dan wel weer..' Ik druk een kus op haar voorhoofd en laat haar dan langzaam los om weer een glas whiskey in te schenken. 'Dat wou ik je nog vragen trouwens... Ik wil je zien vanavond, zelfde plek zelfde tijd?' vraag ik haar kalm en draai me dan weer om met het glas in mijn handen.

---

El Diablo.

---

---

Alessandro kijkt geïnteresseerd door de prachtige tuinen rondom hem — terwijl Valentina een antwoord weet te formuleren in de stilte tussen hen in. Alessandro weet dat hij zojuist afwijzend heeft gereageerd op haar verzoek, maar hij moet als oudste man binnen de familie nu eenmaal de vrede bewaren en al helemaal met de Laforgia's.       'Ik waardeer je oprechtheid, Alessandro — er is echter één klein detail dat je hierbij vergeet. Ik krijg altijd wat ik wil — in dit huis hebben we twee heerschappijen. God — en ik.'       Alessandro kan het niet laten om enigszins licht beginnen te glimlachen — Valentina heeft dezelfde status bij de Laforgia's als Giana bij de Colecchia's. Het doet goed om te weten dat grote Giovanni Laforgia ook met enige moeite nee kan zeggen tegen zijn jongste zusters — dat hebben ze gemeen.       'Bovendien — Alessandro Colecchia — met alle respect: de man in de bar wist duidelijk wat hij wilde en liet zich niet zomaar opzij zetten. Ik heb je vast verkeerd ingeschat — mijn fout.'       Alessandro kijkt zwijgzaam toe hoe Valentina weer naar binnen verdwijnt — de lichte glimlach nog steeds rondom zijn mondhoeken door middel van geamuseerde gevoelens. Valentina heeft hem zojuist een sneer uitgedeeld, maar door daarna weg te lopen zonder op een antwoord te wachten heeft ze eveneens aangetoond nog lang niet alle elementen van de grote maffia wereld onder de knie te hebben. Alessandro laat de laatste bodem wijn uit zijn glas door zijn keel glijden, waarna hij gaat staan en de revers van zijn dure maatpak met precisie goed hangt — waarna hij zijn weg naar binnen zet.       Zoekend kijkt Alessandro door de ruimte, op zoek naar zijn Fiorella. Valentina ging er hoogstwaarschijnlijk van uit dat hij haar weerom zou volgen, maar als dat zo was — had ze hem inderdaad verkeerd ingeschat. Alessandro laat zich door niemand bespelen, zelfs geen prachtige jongedames.       Na een kort praatje met een van de vele tientallen butlers binnen de villa, wordt Alessandro naar de ruimte gewezen waar Fiorella schijnt te bevinden. Alessandro fronst zijn wenkbrauwen samen als hij ziet dat de deur is gesloten, zijn zuster behoorde beter te weten.       'Fiorella.'       Alessandra zwaait de deuren naar de ruimte met een groots gebaar open en even denkt hij te zien dat Fiorella en Giovanni van elkaar weg schieten. Hoofdschuddend loopt hij naar binnen, waarna hij naast zijn zuster gaat staan en een hand op haar onderrug plaatst. Waarom ze zich hier bevond, samen met de oudste rat van de Laforgia's, was haar een raadsel.       'Ik wil je de tuinen laten zien, zuster.'       Alessandro werpt Giovanni een korte glimlach toe, waarna hij zichzelf richting opzij buigt om Fiorella een zachte kus op haar wang te drukken. Fluisterend mompelt hij een 'nu' in haar lokken — die slechts voor haar oren bestemd is en gehoord kan worden.

Because of love ——— an Angel will go through Hell but a Devil will go through Heaven, too.

---

•

Fiorella Miranda Colecchia Collechia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Inside the villa of the Laforgia's • With Giovanni and Alessandro Pas nadat haar lippen zijn wang hadden aangeraakt, kwam er een lichte glimlach op het gezicht van Giovanni. Dit leek al veel meer op de Giovanni waar Fiorella voor gevallen was. 'Zo makkelijk zal dat niet zijn, amore..' Door de manier waarop Gio haar toesprak, met zijn zachte rustige stem, was Fiorella al iets meer gerust gesteld. Natuurlijk wist ze ook wel dat Giovanni haar gerust wilde stellen, maar toch leek het te werken, toen ze het echt uit zijn eigen mond hoorde komen. Een geruststellende lach was dan ook op het gezicht te zien van de brunette, nadat de man een kus op haar knokkels had gedrukt, die gevolgd werd door een kleine streel. Langzaam werd de greep in haar hand losser, nadat Fiorella gevraagd had naar de toekomst van het tweetal. Giovanni zou het nu steeds druk hebben en hoogstwaarschijnlijk ook niet veel meer alleen gelaten worden, waardoor het risico alleen maar groter werd dat hun affaire onthuld werd. Een zucht verbrak de stilte, waarna de voetstappen deze verlende. Fiorella draaide zich om, om te kijken wat Giovanni ging doen. Ze zag nog net de glimp van een passerende voorbijganger, waarna de deur dichtging en de twee eindelij kechte privacy hadden. 'Maak je geen zorgen,' Fiorella voelde zijn stevige warme handen tegen haar wangen aan, waardoor ze zich opnieuw gerust gesteld vond. . 'Dat is nu niet het belangrijkste.. De aandacht zal gevestigd zijn op de grote bruiloft en zorgen dat er daar niks fout gaat. In de tussentijd doen wij gewoon wat we altijd doen en daarna... Nou ja, dat zien we dan wel weer..' Opnieuw vond Fiorella het fijn om dit alles uit zijn mond te horen komen. Ze had het zichzelf ook wel geprobeerd wijs te maken, maar dit leek niet te lukken. Het was veel geloofwaardiger toen het uit de mond van Gio kwam. De brunette sloot kort haar ogen, toen ze de lippen van haar geliefde tegen haar voorhoofd voelde. Wanneer de lippen weer weg waren, opende ze haar ogen en zag ze dat de man al op weg was om zijn glas opnieuw te vullen. 'Dat wou ik je nog vragen trouwens... Ik wil je zien vanavond, zelfde plek zelfde tijd?' Een ondeugende lach kwam op het gezicht van Fiorella, waarna ze kort op haar onderlip beet. "Het zou me genoegen zijn, Signore." Ze maakte een kleine elegante buiging, waarna ze opschrok, toen de deur plots open ging. Met een lichte schrik draaide ze zich om naar de deur en ze voelde een lichte blos op haar wangen komen, toen ze haar tweelingbroer Alessandro de kamer binnen zag komen. 'Fiorella.' De brunette probeerde een ontschuldige lag op te zetten. "Mio fratello," groette ze haar tweeling. Haar broer kwam naast haar staan, waarna ze zijn hand op haar onderug voelde. 'Ik wil je de tuinen laten zien, zuster.' Fiorella knikte naar haar broer, maar wist dat hij gewoon niet wilde dat ze alleen was met het hoofd van de Laforgia familie. Er volgde een zachte kus op haar wang, waarna Fiorella een 'nu' hoorde in haar oor. "Graag, broeder." antwoordde ze dan ook vrij luchtig, waarna ze haar arm aan die van hem haakte. "Excuseer mij Senior, het was een genoege." Met die woorden nam ze afscheid van Giovanni wetend dat ze hem vanavond weer zou zien in het motel. Eenmaal buiten gehoor afstand van Giovanni sprak ik weer tegen Alessandro. "Signore Laforgia heeft me enkel terug gebracht naar de villa," ze probeerde het zo kalm mogelijk uit te brengen ,wat leek te werken. "Hoe was met met uw Signorina afgelopen?" Bijna iedereen had Alessandro wel gezien met de jongste dochter van de Laforgia familie. Hij had haar wel even iets uit te leggen

---

Do I look like Mother Teresa?

---

Ik grijns kort als ik de ondeugende lach op haar lippen zie en neem een kleine slok van de whiskey. "Het zou me genoegen zijn, Signore." Ze maakte een kleine elegante buiging en ik kan het niet laten om geamuseerd mijn wenkbrauw op te halen, maar kijk al snel op als de deur open vliegt. Iedereen wist dat een gesloten deur betekende dat je niet moest storen, zeker niet zonder kloppen. Daar leek Alessandro anders over te denken, al kon ik het hem ook niet kwalijk nemen. Ik zou waarschijnlijk ook zo naar binnen walsen als zo'n hond alleen in een kamer was met Valentina of zelfs Beatrice. Al wist ik dat beide dames zich makkelijk zelf zouden kunnen redden in de meeste gevallen.
Het duurt niet lang voor hij naast zijn zusje staat en zo is het moeilijk om niet de gelijkenissen te zien. Net als ik had als Lucky en Diego naast me stonden. Toch had ik véél liever de vrouwelijke Colecchia nog wat langer alleen gehad. 'Ik wil je de tuinen laten zien, zuster.' Hij geeft mij een korte glimlach maar die beantwoord ik telkens met een knikje. "Graag, broeder." Zei Fio op haar beurt luchtig. 'Het is een mooi zicht..' zeg ik rustig en leun tegen de bar, waarna ik nog een slok neem. "Excuseer mij Senior, het was een genoege." Ik knik naar haar en hef kort mijn glas, voor ik me naar het raam toe draai. De deur hoor ik achter me weer dicht vallen en kort kijk ik naar de mensen die buiten staan.

[ bericht aangepast op 19 feb 2018 - 19:58 ]

---

El Diablo.

---

And she laughs — like god

Leunend tegen het massieve keukenblad — spoelt ze de smaak van wijn van haar tong met een glas zoete limonade. De ijsblokjes klinken harder dan nodig tegen elkaar wanneer ze het vervolgens halfvol in de gootsteen zet. Valentina heeft bij binnenkomst de weinige andere gasten uit de ruimte weten te verdrijven met één van haar stormachtige blikken. De limonade stond klaar om gedronken te worden — al is de smaak in haar jeugdherinneringen een stuk beter dan de realiteit. Ze keert haar rug naar de tuin toe om een hand over haar gezicht te halen. Waar is ze mee bezig?       'Buon dio.' Met geoefende bewegingen strijkt ze haar jurk glad en haalt ze haar favoriete, rode lipstick tevoorschijn. Valentina bekijkt haar reflectie keurend voor ze een nieuwe laag aanbrengt op haar lippen. Haar vader noemde het haar war paint. Ze produceert een glimlachje voor ze de veilige comfort van de lege keuken verruild voor de talloze gasten die in de rij staan om haar te condoleren. Haar rode lipstick is het masker waarachter ze zich kan verschuilen wanneer ze in haar schouder knijpen en vertellen hoe goed haar oom was — hoe erg ze hem moet missen. Valentina hield van hem met heel haar hart. Hij was haar peetvader. Anderen — die ze al veel langer niet gesproken heeft — halen eveneens het overlijden van haar vader aan om de gehele situatie nog iets pijnlijker te maken. Ze slaat de wijn af die ze haar aanbieden — maar verzekerd hen met een stralende glimlach dat de Laforgia's alles onder controle hebben.       Valentina heeft blind vertrouwen in haar broers en zus. Giovanni is niet onbekend met de positie waarin hij zich nu bevindt: hij is sterk. Hij is ervoor geboren om deze familie te leiden. Op een bepaalde manier hebben zij allen een rol te vervullen. Hoe klein en onschuldig die ook mogen lijken. Ze zijn allemaal onderdeel van één groter geheel.       'Val, mia cara!' Ze wordt opgeschrikt door Emanuel: één van de familievrienden waarmee ze is opgegroeid. Normaliter is ze dolgelukkig om hem te spreken, maar op dit moment is ze de volledige poppenkast meer dan zat.       'Ciao, bello. Ik heb je favoriete whiskey klaargezet in de ontvangsthal. Maria ging toevallig net die kant op.' De glimlach op haar lippen is die van een roofdier als ze hem een charmant knipoogje schenkt. Ze is absoluut allesziend als het aankomt op lust. Waarom heeft haar intuïtie haar dan zo verraden met de Colecchia oudste? Valentina recht haar rug en kijkt Emanuel nog heel even na tot hij is verdwenen — en zij haar weg naar de bibliotheek kan voortzetten. Daar zullen gasten zich absoluut niet ophouden op dit moment — wat de plek uitermate geschikt maakt om zich even terug te trekken.       Valentina wordt echter wel degelijk verrast door het gezelschap dat ze erbinnen aantreft. Met een opgetrokken wenkbrauw duwt ze de deur zorgvuldig achter zich dicht — er voor zorgende dat niemand anders het in zijn hoofd haalt haar achter na te komen.       'Dit verklaard waarom iedereen mij wilde hebben. Jullie hebben je gewoon verstopt al die tijd.' Haar stem heeft veel weg van de toon die Beatrice vroeger voor haar gebruikte: alhoewel de speelse blik al snel terug op haar gezicht te vinden is. Wanneer ze bij elkaar zijn — zijn de gelijkenissen bijna niet te missen. Valentina heeft de ogen van haar broers, maar niet hun woeste bouw. In dat opzicht is ze een stuk kleiner en ronder uitgevallen.       'Mijn cari fratelli.' Ze laat haar armen om hun beide middels glijden wanneer ze zich tussen hen in plaatst — naar buiten kijkend om te zien wat ze aan het doen waren. Perfect zicht op de tuin doet haar vaag vermoeden dat ze niet geheel ongezien is geweest.       'Oh wee als jullie me ooit naar jullie begrafenis laten komen. Dan is er geen Dio die jullie kan redden.' Waarschuwt ze hen — al verraad haar peinzende blik dat deze dag niet in haar koude kleren is gaan zitten. Valentina laat haar blik terugdwalen naar Diego en klakt even met haar tong vooraleer ze zijn pak recht trekt.       'Wat doen we nu, fratelli?' Haar onderbuikgevoel voelt een storm aankomen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

Laforgia | Third Son | 24 Years | With Lucrezio | Library

Soms had Diego oprecht het gevoeld at hij bij de geboorte verwisseld moest zijn, natuurlijk probeerde hij net zo te zijn als zijn oudere broers, maar op sommige vlakken leek hij toch nog een iets onschuldiger inzicht te hebben dat Lucrezio zoal. Het toonde zich nu ook weer. "Jij, mijn broeder, mag als het ooit zo ver komt de eerste klappen uitdelen," zei zijn oudere broer, wat Diego kort op zijn onderlip deed bijten. 'Nou, ja, dat is ook weer niet direct nodig,' zei Diego direct, waarna hij naar Lucrezio glimlachte, hoewel hij ergens wel wist dat hij misschien eens dingen zoals dat zou moeten uitvoeren wou hij een beetje respect winnen. Als hij alleen een beetje stom ging staan toekijken dan liet hij waarschijnlijk niet bepaald zien dat hij ook voor zijn jongere zusje wou opkomen. Dat toonde enkel dat hij als nog te bang was, en ja... Diego was misschien wel een beetje klaar met net buiten de familie vallen.
Inmiddels was Diego weer een beetje terug gedwaald naar zijn schaaltje macrons die hij met zich mee had gebracht. Diego was waarschijnlijk het soort persoon wat zijn verdriet weg probeerde te werken door zoveel mogelijk suiker binnen te krijgen, want zijn eetlust, die normaal al groot was, leek vandaag wel verdrievoudigd te zijn. Waarschijnlijk was Diego nog wel wat langer bij zijn schaaltje macrons blijven hangen als Lucrezio niet plots hard begon te lachen. Fronsend keek Diego zijn oudere broer aan, waarna hij opnieuw naar het raam liep waar Lucrezio nog altijd naar buiten zat te staren. "Da's mijn meisje," zei Lucrezio nog terwijl ze beide konden zien hoe de jongedame wegliep van de Colecchia gast, nu verscheen er ook een lach op Diego zijn gezicht. Hij was blij dat zijn zusje een betere smaak had in mannen dan dat.
"Oh trouwens," begon Lucrezio vervolgens, waarna Diego zijn blik van het raam afwende en weer naar de jongen keek. "Vertel me alsjeblieft dat jij het niet alleen over het weer hebt met de dames. Moet ik me zorgen maken? Giovanni en ik nemen je graag op sleeptouw als je dat wilt," zei Lucrezio vervolgens, waarna Diego zijn oudere broer bijna beledigd aan keek, als of Diego in zijn eentje niet een leuk meisje kon regelen. Hij kon ze wellicht niet langer dan een dag of twee houden, maar hij kon echt wel iets zelf voor elkaar krijgen. 'Je hoeft je helemaal geen zorgen te maken, mijn liefdes leven is geweldig of... nou ja.. geen liefde, ' zei Diego, waarna hij kort zijn schouders ophaalde. Hij was momenteel ook nog helemaal niet opzoek naar liefde, hij was vierentwintig jaar, hij had nog tijd zat om aan een vrouw vast te zitten. "Het positieve is dat je van de knapste broer in elk geval geen concurrentie hebt," zei Lucrezio nog, waarna er een kleine lach over Diego zijn lippen rolde. 'Oh, ik wist niet dat Giovanni inmiddels ook al bezet was,' plaagde Diego zijn broer.
'Dit verklaard waarom iedereen mij wilde hebben. Jullie hebben je gewoon verstopt al die tijd.' hoorde Diego plots iemand de korte stilte verbreken. Meteen draaide hij zich om, om zijn zusje bij de deur te zien staan. 'Ach, jongens moeten toch ooit iets van een kans bij je maken,' zei Diego tegen zijn zusje, waarna hij weer een kleine glimlach toonde. Diego was niet van plan om meteen te beginnen over de Colecchia jongen met wie ze Valentina hadden gezien, want het voelde voor hem toch wel een beetje als haar begluren. Bovendien deed Diego altijd een poging tot de wat lossere broer zijn en haar dan meteen aanspreken hierover paste niet helemaal bij het label wat hij zich zelf probeerde te geven.
'Mijn cari fratelli.' sprak Valentine vervolgens terwijl ze haar armen sloot om haar beide broers heen legde. 'Oh wee als jullie me ooit naar jullie begrafenis laten komen. Dan is er geen Dio die jullie kan redden.' zei Valentina, woorden die Diego een klein beetje leek te negeren, hij voelde de behoefte niet meer om nog langer over de begrafenis te praten. Hij had zijn tranen vandaag wel genoeg laten zien. 'Wat doen we nu, fratelli?' vroeg Valentina vervolgens, waarna Diego weer kort zijn tanden in zijn onderlip duwde, daarna wierp hij een blik op Lucrezio. Diego wist best dat Valentina haar vraag op hem was gericht, maar hij wist eigenlijk niet hoe hij deze vraag moest antwoorden. Want ja, wat nu? Diego wist het ook niet.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

"Je hoeft je helemaal geen zorgen te maken, mijn liefdes leven is geweldig of... nou ja.. geen liefde," antwoord mijn kleine broertje nadat hij me een weinig geamuseerde blik geschonken heeft. Ik grinnik een keer en knijp liefdevol in zijn schouder, ten teken dat ik gerust gesteld ben. Hij mag dan familie zijn en misschien ben ik daarom bevoorrecht maar ik zie natuurlijk ook wel dat hij een knap ogende jongeman is. "Oh, ik wist niet dat Giovanni inmiddels ook al bezet was," is zijn repliek op mijn volgende uitspraak. "Oh jij bijdehante aap!" lach ik breed nu. Ik neem zijn hoofd onder mijn ene arm en wrijf met mijn knokkels wild door zijn haren. Ik kan er best om lachen, zeker als het van Diego komt. Ons onderonsje wordt onderbroken door de zoete stem van mijn jongste zusje, wat mijn glimlach alleen maar groter maakt. "Dit verklaart waarom iedereen mij wilde hebben. Jullie hebben je gewoon verstopt al die tijd." Ik laat broertjelief los en draai me zowat tegelijk met Diego om naar de deur. Hoewel ik me een beetje betrapt voel laat ik daar niets van doorschijnen. Ik zou me niet moeten verontschuldigen omdat ik het beste met mijn zusje voor heb, ook al betekent dat dat ze misschien minder privacy kent dan pakweg Giovanni. "Ach, jongens moeten toch ooit iets van een kans bij je maken." Ik trek een wenkbrauw op en kijk Diego wat strenger aan. Nee, niet. Jongens moeten helemaal geen kans maken bij Valentina. Lag het aan mij dan hield ik haar gewoon altijd bij mij, want in mijn ogen is er geen enkele ziel op deze aarde die mijn zusje verdient. "Mijn cari fratelli." Maar al te graag doe ik een stapje opzij als de jongedame aanstalten maakt in ons midden te komen staan. Ik kan het niet laten één van haar wilde krullen terug op zijn plaats te leggen -of een plek waar hij in mijn ogen beter ligt althans. "Oh wee als jullie me ooit naar jullie begrafenis laten komen. Dan is er geen Dio die jullie kan redden." Een rilling loopt langs mijn ruggengraat bij het horen van deze woorden. Ik wil haar liefst van al beloven dat ik haar nooit die pijn zal aandoen, maar de waarheid is dat ik nog liever zelf sterf dan één van mijn broeders of zusters in de grond te moeten laten zakken. Ik zou zonder twijfel mijn leven geven voor dat van eender van hen. Ik probeer een aantal keer, tevergeefs, de krop in mijn keel weg te slikken bij het idee nog iemand te moeten afstaan aan onze Heer in de hemel. Men moge beweren dat Hij bamhartig is, ik denk er het mijne van. "Wat doen we nu, fratelli?" Daar stelt ze me toch even een hele goede vraag. Ik laat mijn arm om haar schouder glijden en trek haar wat dichter tegen me aan. Vervolgens draai ik mezelf een kwartslag, waardoor ik nu ook bij Diego hetzelfde kan doen. "Nu, mia bambolina," spreek ik ons meisje toe. "Dragen we nog meer zorg voor elkaar dan voorheen." Nu wachten we tot die slangen ons huis uit zijn voor we, wat mij betreft, allen samen onze volgende zet bespreken. Ik druk een kus op het voorhoofd van Valentina, en richt daarna mijn blik op Diego. Wetende dat hij het niet ten zeerste zou appreciëren mocht ik hem diezelfde behandeling geven, ondanks goede intenties, laat ik het ook. In plaats daarvan leun ik mijn voorhoofd licht tegen het zijne aan en sluit kort mijn ogen, ten teken van vertrouwen. "Mi scusi, signore," klinkt opeens de stem van één van onze bedienden. Ik richt mijn blik op en kijk de man vragend aan. "Er is een pakje aan de deur voor u. De bezorger heeft instructies het enkel en alleen aan u af te leveren." Wel. Dat is nieuw. "Bedankt om de boodschap over te brengen," antwoord ik beleefd en zakelijk - geheel tegen mijn karakter in. "Ik kom er zo dadelijk aan." Ik laat mijn blik nieuwsgierig van Diego naar Valentina glijden, al ben ik er vrij zeker van dat geen van beiden hier ook maar iets mee te maken heeft. Ik wacht echter tot de bediende de deur netjes weer achter zich gesloten heeft alvorens mijn enthousiasme door te laten sijpelen en een keer met mijn handen te wapperen om de energie zich op begint te bouwen los te laten. "Wat doen we hier nog?" vraag ik, al verwacht ik er niet echt een antwoord op. Als ik Valentina een beetje ken dan wil zij net zo graag weten als ik wat ik te ontvangen krijg, en sterker nog wie mij in tijden als deze iets toe zou willen zenden. Met vernieuwde spring in mijn step begeef ik me naar de deur. "Wel? Kom dan," spreek ik zowel Diego als mijn zusje aan. Bij de voordeur moet ik aftekenen, waarna ik een vaas bloemen in de handen gestoken krijg. Ik hoef geen twee keer te kijken om te weten wat voor plant het is; Vredeslelie. Het is een bloem die vaak geschonken worden aan personen in rouw, maar de naam geeft het hele idee net dat beetje extra in mijn ogen. Snel ga ik op zoek naar het kaartje - dat moet er gewoon zijn- en eens ik het gevonden heb vallen de initialen me meteen op. A.G. Andrea Gianni. Idioot. "Condolence-bloemen," spreek ik Valentina en Diego toe, al kan ik de blossen op mijn wangen niet verbergen. "In naam van de Gianni's."

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

'CHE COSA STRACAZZO HAI FATTO ORA, PEZZO DI MERDA?'

Aankomende bij de villa merk ik dat al velen familieleden en familievrienden hier zijn aangekomen. Hoogstwaarschijnlijk zal het zeker een halfuur duren voordat ik eindelijk kan gaan zitten; aangezien iedereen op mij en mijn broers en zussen wacht om ons te condoleren.       'Hoe zijn uw broers en zussen eronder?' vraagt Serena, die ik nog steeds aan mijn arm heb. Ik moet moeite doen om geen 'boh' over mijn lippen te laten rollen, wat slechts een nonchalante manier is om 'ik weet het niet/het boeit me niet' te zeggen'. In plaats daarvan houd ik me in met een nadenkende zucht.       'Ze overleven het wel. Voor nu is het aan ons om na te denken wat de volgende stap is. Hoe veel ik ook zou wensen dat we het hierbij konden laten, kan dat niet. Gezichtsverlies van de familie zou desastreus zijn.' Ik stop en houd Serena aan mijn arm daarbij ook tegen bij de voordeur. Daar staan mijn broers Lucrezio en Diego naast Valentina. Lucrezio krijgt net een vaas in zijn handen gestopt door een postbode. Aan zijn reactie te zien lijkt dit echter geen normale condoleance te zijn. Ik laat Serena los en zet enkele stappen naar hen toe, iedereen begroetend met een knikje terwijl ik me gelijk richt op het kaartje.       'In naam van de Gianni's,' hoor ik Lucrezio nog uitbrengen. Ik pak het kaartje vluchtig uit zijn handen om het te lezen, niet gevende om of hij hiervoor toestemming had gegeven.       'Porcodio,' zucht ik mompelend. Het kaartje belandt over mijn schouder en op de grond. 'Het is alsof ze ons in het gezicht spugen denkende dat we niet weten dat zij het hebben gedaan, pezzi di merda.' Natuurlijk weet ik niet of ze het gedaan hebben, en zo zeker ben ik ook niet van mijn uitspraak, dat is iedereen duidelijk. Het is slechts een uiting van frustratie. Opnieuw zonder het te vragen, neem ik ook de vaas van Lucrezio aan. Deze geef ik zo snel mogelijk aan een voorbij passerende bediende net binnen de deuropening.       'Gooi de bloemen weg, gebruik het water om de rozen in de tuin te bewateren.' Wellicht een impulsieve, onnodige houding jegens het condoleance gebaar, maar mijn stemming is op het moment zo chagrijnig dat ik niemands onzin wil aannemen. Ik stap weer naar buiten, waar ik even zucht en in mezelf tot rust kom, voordat ik me weer tot mijn broers en zusje richt.       'Wat doen jullie hier? Genoeg mensen die binnen op jullie en mij wachten, laat me dit niet allemaal zelf afhandelen.' Mijn chagrijnige buien laten me mijn broers en zussen altijd nog meer commanderen dan ik normaal al doe, maar op dit moment kon ik me daar geen zorgen over maken.       'Serena cara, per favore, neem ergens plaats binnen, ik zorg ervoor dat iemand je thee brengt. Of heb je liever wijn?'

---

how dare you speak of grace

---

---

'Mio fratello.'       Normaal kan Alesso een glimlach niet inhouden bij de zoete woorden — echter, nu is hij vastberaden om Fiorella hier uit deze ruimte weg te halen. Aless vindt het verschrikkelijk dat ze zo langdurig alleen heeft moeten zijn met de oudste rat van de Laforgias. Uiteindelijk is hij daarom tevreden vanwege Fiorella's goedkeurende antwoord rondom de tuinen.       'Excuseer mij signore, het was een genoegen.'       Nadat Fiorella zichzelf heeft omgedraaid, weet Alesso met grote moeite één kort, minimaal knikje aan Giovanni te schenken — waarna hij Fiorella naar buiten begeleidt met een dwingende, maar zachte hand.       'Signore Laforiga heeft me enkel teruggebracht naar de villa. Hoe was het met uw signorina afgelopen?'       Alesso kijkt voor een minimaal moment over zijn schouder naar de villa zodat hij zichzelf er van kan verzekeren dat ze helemaal alleen zijn. Alhoewel hij zijn hand op Fiorella's onderrug laat liggen, krijgen zijn kijkers een dreigende glans over zich heen.       'Als eerste, sorella — ben ik je geen reden verschuldigd als de oudste. Als tweede — blijf je voortaan bij die rat van een Giovanni uit de buurt. Ja? Heb je dat begrepen? De spanningen zijn hoger dan ooit voorheen en familie gaat boven alles — vergeet dat niet.'       Zuchtend kijkt Alesso terug naar de villa en dan naar Fiorella — twijfelend over het volgende. Uiteindelijk besluit hij het maar te vertellen, omdat ze nu eenmaal zijn tweede helft is in deze wereld.       'Ik heb de jongste Laforgia al eerder ontmoet in een bar in Rome. Beiden hadden we geen weet van onze families. Stom, achteraf gezien. Maar nu niet te veranderen.' Alesso zucht even en kijkt de tuinen dan rond. 'Alles gaat veranderen, sorella. We gaan wat overnemen van dit rattennest. Neem dat maar van me aan. Met ons als leiding van de Colecchia familie, kan dat niet anders.'       Alesso duwt zijn lippen zachtjes tegen Fiorella's zachte voorhoofd aan — de persoon waarvan hij het meeste hield op deze verdoemde wereld.

---

•

---

---

Mijn hoop om stilletjes binnen te sluipen en me in alle rust te excuseren voor mijn laattijdigheid wordt de kop ingedrukt wanneer ik zowel mijn zusters als het merendeel van mijn broeders op de drempel zie staan. Liefst van al zou ik me omkeren en weder in de wagen kruipen waarmee ik net gearriveerd ben. Maar dan, plots, valt mijn oog op de enige dame in het gezelschap die ik tot mijn ongenoegen niet tot mijn familie kan rekenen. Mijn voeten komen van zelf in beweging en stoppen pas als ik me vlak naast Serena bevind. Gedurende het eerste moment kan ik mezelf echter niet zover krijgen om haar gepaster te begroeten dan mijn schouder heel zachtjes de hare te laten raken, niet nu me duidelijk is hoe overstuur Beatrice lijkt te zijn. Ik zet zwijgzaam mijn koffers neer, terwijl me ter ore komt dat ze de bloemen -die mijn oudere broer ontvangen lijkt te hebben- niet in huis wil hebben. Ik doe mijn best te begrijpen wat er aan de hand is, waarom ze zo van slag blijkt door een simpele plant, maar ik kan het me niet voor de geest halen. "Bea, cara? Een bloempje kan toch geen kwaad?" vraag ik oprecht, terwijl ik mijn oudste zus een, ik hoop geruststellende glimlach, schenk. Ondertussen probeer ik er niet teveel aandacht aan te schenken hoe mijn schouder, telkens ik in- en uitadem, die van de prachtige jongedame naast me strookt. Als mijn blik echter die van Lucrezio kruist voel ik een heuse storm aan komen. Ik slik een keer moeilijk en doe onbewust een stap achteruit, zeer onder de indruk van de oudere man. Mijn ogen sla ik ongemakkelijk neer. "Mijn excuses," opper ik, nu bewust van het feit dat ik buiten mijn beurt gesproken heb. "Ik zorg ervoor dat Signorina Colecchia van een drankje bediend wordt," bied ik aan, in de hoop op die manier mijn fout recht te kunnen zetten. Ik richt me voor de eerste maal naar de jonge vrouw toe en val een ogenblik in verstomming door haar schoonheid. De jaren hebben haar zeker goed gedaan, al had ik het niet voor mogelijk gehouden. "Indien u daar zelf mee akkoord gaat, Signorina," adresseer ik haar. Ik mag er niet aan denken dat ik haar ongenoegen zou schenken. Ik bied haar mijn arm aan, ten teken dat de keuze geheel bij haar gelegen is. Zodra haar ranke vingers zich om mijn mouw heen krullen kruipt een brede glimlach op mijn lippen. Ik groet nogmaals mijn broeders en zusters, waarna ik er een punt van maak me zo subtiel maar doch zo snel mogelijk uit de voeten. Ik haal een briefje, dat ik al twee jaar lang op elk moment bij me heb - voor het geval ik het geluk had haar tegen het lijf te mogen lopen, uit mijn binnenzak en stop het ongezien in haar hand. Op het, inmiddels met koffie bevlekte stukje papier, staat een gedicht -enkel en alleen voor haar ogen- te lezen; het tweede van wat hoop ik een serie mag worden. "Mag ik u vertellen, dat uw nieuwe snit u beeldig staat, Signorina?" spreek ik zachtjes, hoewel perfect verstaanbaar. "Uw gezicht komt nog meer tot haar recht dan voorheen," vervolg ik oprecht. Ik houd mijn blik strak vooruit, wetende dat het getuigt van slechte manieren om iemand aan te staren. Hoewel het me immens veel moeite kost mijn vrije hand niet over de hare heen te leggen besef ik dat het beter is als niemand weet van mijn affecties voor haar, ten minste niet voor ik de kans gekregen hebben haar én haar broeder, zowel als die van mij, toestemming te vragen met haar om te mogen gaan. Inmiddels zijn we aangekomen. "Don Giovanni," groet ik het nieuwe hoofd van onze familie. "Mijn excuses voor mijn laattijdigheid, de trein vanuit Trente had een vertraging opgelopen vanwege losgebroken vee dat zich op het spoor had begeven. Ik had willen bellen, maar dat zou mijn vertrek enkel langer uitgesteld hebben," spreek ik mijn broer toe met het respect dat hem nu toekomt.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Beatrice -> Rafael, Giovanni •

”Ze overleven het wel. Voor nu is het aan ons om na te denken wat de volgende stap is. Hoe veel ik ook zou wensen dat we het hierbij konden laten, kan dat niet. Gezichtsverlies van de familie zou desastreus zijn.”
Ik knik kort, begrijpende waar Beatrice op doelt, maar houd verder mijn lippen over elkaar. Ik kende alle wegen ontzettend goed, op welke manier dan ook — bewandelde zelfs sommige van hen zonder enige spoor van aarzeling — maar liet het voornamelijk over aan Alesso. Niet uit laksheid of een portie onervarenheid, maar omdat sommige dingen simpelweg niet aan mij waren besteedt. Eens we de deur van het grote huis bereikt hebben houdt Beatrice stil en bevind ik me zowat in het complete nest van het Laforgia gezin, daar we stuiten op haar broers en zus.
      ”In de naam van de Gianni’s,” klinkt de stem van Lucrezo. Zonder pardon plukt Beatrice het kaartje, welke de jongeman tussen zijn vingers hield, naar zich toe en zucht mompelend eens ze het gelezen heeft. Het is dit moment waarop ik me besluit wijselijk aan de kant te houden en me vooral niet te bemoeien met hetgeen wat er zich af begint te spelen. Stilletjes sla ik het tafereel dan ook gade en hoewel mijn gezicht uitdrukkingsloos blijft wens ik naar een juiste moment waarop ik dit alles oprecht — en met een geldig excuus — kan ontvluchten. Waar waren mijn eigen broers en zussen als je ze nodig had?
      Een zachte streling langs mijn schouder verspreid direct een warme tinteling door me heen, net op hetzelfde moment als Beatrice me verzoekt alvast ergens plaats te nemen. Inwendig had ik het aanbod voor thee al afgeslagen daar ik snakte naar een glas rode wijn, maar bij de zachte opmerking van de jongen langs me waren de woorden al verloren geraakt nog voor ze het puntje van mijn tong hadden kunnen bereiken. Ik hoefde niet naar opzij te kijken wie er zo subtiel naast me was komen staan. Een zachte glimlach krulde zich op mijn lippen en heel even sla ik mijn ogen af naar de grond zodat mijn poelen geen enkel spoor zullen verraden.
      ”Bea, cara? Een bloempje kan toch geen kwaad?”
In alle oprechtheid, zoals alleen hij dat kon, weerklinkt Rafael zijn stem door de hal heen. Dat dit een boze blik van Lucrezo oproept doet me inwendig snuiven van ongenoegen. Toch was het niet aan mij om er tegen in te gaan; hetgeen wat Alesso wel te verduren zou hebben gehad als het hem en mij betrof. “Mijn excuses,” klinkt het langs me, waarbij ik de drang weersta mijn arm in die van hem te haken als een teken van steun. Door de afgelopen jaren heen was ik Rafael geen moment vergeten en was hij altijd in mijn gedachten gebleven, wetende dat het eigenlijk niet toegestaan was. Ik kon het niet helpen een zwak te creëren voor de jongen die zo respectvol met een vrouw kon omgaan, of welke zo oprecht was tegen wie dan ook. Het enige wat ik kon doen was het voor mezelf houden en daarbij voorkomen dat het groeiende in mijn binnenste meer zou worden.
      ”Ik zorg ervoor dat Signorina Colecchia van een drankje bediend wordt,” vervolgt Rafael, waarna hij zich tot me richt en ik hem voor het eerst sinds tijden weer in levende lijven kan aankijken, waardoor een oprechte glimlach zich op mijn lippen krult. “"Indien u daar zelf mee akkoord gaat, Signorina.” Ik hoef hem niet in woorden te beantwoorden, want zodra Rafael me zijn arm aanbied neem ik deze zonder aarzelingen aan door mijn vingers om zijn mouw heen te krullen. Na een korte begroeting loop ik samen met Rafael de lange hal verder in. “Dankje,” fluister ik de jongeman zacht toe, doelend op het feit dat hij me gered had uit de ongemakkelijke positie waarin ik me bevonden had. Heel even kijk ik naar opzij en laat mijn blik over Rafael’s gezicht heen glijden. Zachtje zinken mijn tanden in mijn onderlip om zo een poging te doen een nieuwe glimlach tegen te gaan. Het was duidelijk te zien dat Rafael er niet slechter uit was gaan zien naarmate de jaren verstreken waren. Mijn zusje mocht van geluk spreken, sprak ik mezelf resoluut toe als mijn gedachten verder dreigen te gaan en ik mijzelf tot een halt moet roepen.
      ”Mag ik u vertellen, dat uw nieuwe snit u beeldig staat, Signorina?” brengt Rafael uit, nadat hij op een subtiele manier een papiertje in mijn handen gedrukt had. Direct maakt mijn hart een paar slagen extra en klemmen mijn vingers zich stevig om het papiertje heen als ik nu al snak naar de woorden die daarop zullen staan. Ik had er pas één gehad en verlangde toen al naar zoveel meer. Ik zou het lezen zodra de mogelijkheid er voor me was om het in alle stilte tot mezelf te kunnen halen, waar zijn woorden tot een beter recht zouden komen. “Uw gezicht komt nog meer tot haar recht dan voorheen.” Zachte blossen stroken mijn wangen en terwijl Rafael naar voren blijft kijken als een teken van respect móét ik van mezelf eens opzij naar hem opkijken. “Ik ben blij te horen dat u het mooi vind,” hoor ik mezelf dan zacht zeggen en laat de vingers van mijn vrije hand over de fijne stof van mijn jurk heen gaan als mijn blik weer naar voren glijdt.
      Eens we zijn aangekomen verschijnt Giovanni in het zicht en begroet Rafael zijn broer alvorens ik zijn voorbeeld zal volgen. “Mijn oprechte condoleance,” breng ik uit en knik de oudste zoon van het zicht zachtjes toe. “Voor beide, uiteraard,” vervolg ik dan, als ik me besef dat ik dit bij Rafael nog geeneens gedaan heb. Hoe respectloos was dat. “Ik kreeg ik er eerder nog niet de kans voor,” verduidelijk ik mezelf iets als doel op het gebeuren in de hal, en daarna de afleiding die Rafael me bood.

[ bericht aangepast op 25 feb 2018 - 12:16 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

GIANA ''GIGI'' STEFANIA COLECCHIA ALONE - @HOME Vanochtend had ze zich ziek gevoeld en was dus niet meegegaan naar de begrafenis. Stiekem was dit een soort smoesje geweest, want tja. Gigi was allang aan het proberen om haar toekomstige man te ontlopen. Ze had zich, toen ze bedacht dat ze hem misschien vandaag zou tegen komen, gelijk al misselijk gevoeld bij het idee en zich zelf terug in haar bed laten vallen. Zo kwam het ook dat ze thuis mocht blijven en met een kop thee aan de keukentafel bij de Colecchia's thuis zat. Ze was volgens haar zelf de enige die thuis was gebleven. Speelkaarten, die ze een paar zomers geleden had gekregen op een vakantie, lagen voor haar uitgespreid. Ze zat dit nu al uren te doen, hoe konden haar familieleden het zo leuk hebben op een begrafenis? Had ze wél mee moeten gaan en haar toekomstige geliefde onder ogen komen? Haar thee dampte terwijl ze haar eerste slok nam. Ze dacht dat ze allemaal wel wat vroeger naar huis zouden komen om haar gezelschap te houden, niet dus. Gigi stond op om naar een raam te lopen en even de koude lucht van buiten in haar longen te werpen. Ze zat nog steeds in haar ochtendjas, maar had ondertussen wel haar haren in een slordige staart gedaan. Na een laatste blik op de klok besloot ze weer verder te gaan met haar eigen bedachte kaartspel, want ze zouden zo toch wel komen? ''DID YOU LOVE ME? OOPS. BIG MISTAKE..''

[ bericht aangepast op 25 feb 2018 - 12:37 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Fiorella Miranda Colecchia Collechia • (oldest) Daughter • 27 • (oldest) Daughter • Garden • With Alessandro De blik van haar oudere broer keek kort achter hen, richting de villa. Fiorella volgde zijn blik, maar zag niks. Waarschijnlijk wilde Alessandro er zeker van zijn dat er niemand in de buurt was, wat weinig goeds zou voorspellen. De blik van de man ging weg van de villa en zijn blauwgroene kijkers hadden een dreigende gloed, toen ze de bruine kijkers van zijn tweelingzus kruisde. 'Als eerste, sorella — ben ik je geen reden verschuldigd als de oudste.' Fiorella hield haar zelf rustig, maar ze rolde enkel met haar ogen. De jongen was vijf minuten eerde uit hun moeder gekomen dan zij. Op het rollen met haar ogen na liet de brunette het maar bij die uitspraak. 'Als tweede — blijf je voortaan bij die rat van een Giovanni uit de buurt. Ja? Heb je dat begrepen? De spanningen zijn hoger dan ooit voorheen en familie gaat boven alles — vergeet dat niet.' De doordringende blik van Alessandro werd Fiorella nu iets te veel, waardoor haar ogen op de grond gericht werden. Giovanni was helemaal geen rat, maar dat zou Alesso nooit begrijpen en dat wist Fiorella ook wel. "Sì, fratello" klonk het onderdanig vanuit haar mond. Stiekem dacht ze aan vanavond. Zou het nog moegelijk zijn de ontmoeting met Gio voort te zetten of vertrouwde Alesso haar nu niet en zou hij haar in de gaten houden. Een zucht rolde over de lippen van Alessandro, waardoor zijn tweelingzus weer voorzichitg opkeek. 'Ik heb de jongste Laforgia al eerder ontmoet in een bar in Rome. Beiden hadden we geen weet van onze families. Stom, achteraf gezien. Maar nu niet te veranderen.' Het onderwerp Gioavnni leek van tafel te zijn verdwenen, waardoor Fiorella weer wat gerust gesteld was. "U wist niet beter, fratello." stelde ze haar broer gerust. Nog altijd liepen de twee rond in de tuinen en Fiorella vond het prachtig het uitzicht. Ze was stiekem toch wel blij met het gezelschap van haar broer op dit terrein. Opnieuw klonk er een zucht vanaf Alesso te komen. 'Alles gaat veranderen, sorella. We gaan wat overnemen van dit rattennest. Neem dat maar van me aan. Met ons als leiding van de Colecchia familie, kan dat niet anders.' Deze woorden waren totaal onverwachts. Fiorella keek dan ook even verward naar haar broer, die net zijn lippen tegen haar voorhoofd had aangeduwd. "Wat bent u van plan?" Er was een cominatie van nieuwsgierigheid en geschrokkenheid in de vraag te horen. Een ondeugende lach betrad het gezicht van de oudste dochter van de Colecchia's. "Ik ben één en al oor, fratello."

---

Do I look like Mother Teresa?

---

Voor een tijdje was mijn blik gebrand op het raam en keek ik naar alles wat buiten gebeurde. Ik kon dan ook de wagen zien waarin de laatste Laforgia zat aankomen. Kort haal ik mijn wenkbrauw wat op maar schud dan mijn hoofd, waarna ik wederom naar de bar loop en een glas inschenk. Wat een geluk dat ik goed tegen de drank kon. Ik zucht even en neem dan plaats op een van de stoelen bij het raam. De whiskey laat ik kort in mijn glas ronddraaien voor ik nog een slok neem, waarna ik weg val in mijn gedachtes. Mijn eerste prioriteit was nu om erachter te komen wie het op mijn oom en waarschijnlijk de rest van de familie heeft gemunt. Mijn familie beschermen was dan natuurlijk ook belangrijk. Zodra ik deze moordlustige klootzak zijn verdiende loon heb gegeven, is het tijd voor andere zaken. De andere families subtiel buitenspel zetten is een begin.
Verder in mijn gedachtes kom ik niet als de deur weer opent. Ik kijk dan ook langzaam op van mijn glas, alleen om op te kijken naar mijn jongste broertje en nog een van de Colecchia vrouwen. "Don Giovanni," groet Rafael me. "Mijn excuses voor mijn laattijdigheid, de trein vanuit Trente had een vertraging opgelopen vanwege losgebroken vee dat zich op het spoor had begeven. Ik had willen bellen, maar dat zou mijn vertrek enkel langer uitgesteld hebben," zegt hij vervolgens respectvol waardoor ik even tevreden knik en vervolgens op sta. 'Het zit helaas niet altijd mee.' antwoord ik en kijk dan naar de dame. Serena was het volgens mij. “Mijn oprechte condoleance,” brengt ze uit en ik knik haar toe. “Voor beide, uiteraard. Ik kreeg ik er eerder nog niet de kans voor,” Ik laat mijn blik even op haar branden en weet voor een kort moment kort te glimlachen. 'Dat zit al goed,' zeg ik kalm, 'het was behoorlijk druk net.' vervolg ik. Ik kijk naar de lege handen van de twee. 'Oh wacht,' zeg ik en loop weer naar de bar. Ik schenk een glas rode wijn in voor Serena en nog een glas whiskey voor Rafael. Ik hou de glazen vol. 'Ik denk dat we allemaal wel een drankje kunnen gebruiken.'

---

El Diablo.

---

---

Het antwoord van mijn broer, op mijn excuses, zou ik zelf eerder omschrijven als een understatement. De laatste periode is onze familie nog niet veel geluk gegund, maar ik reken er op dat er nu iets moois in het verschiet voor ons mag liggen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat regen nooit aan houdt. “Mijn oprechte condoleance,” brengt de stem van Serena een soort bitterzoete verlossing van de stilte. “Voor beide, uiteraard. Ik kreeg ik er eerder nog niet de kans voor." Hoewel ik nog niet bijzonder veel tijd met de schone heb doorgebracht kan ik horen aan haar manier van spreken dat ze oprecht is, waardoor een voorzichtige glimlach op mijn lippen klimt - eentje die ik op het gelaat van mijn oudste broeder gespiegeld zie. Tot mijn vreugde, voor zover dat toepasselijk kan zijn in een situatie als deze, besluit hij mild te zijn met de jongedame aan mijn arm. Het is natuurlijk niet dat ik Giovanni een hersenloze bruut vind, maar hij kan behoorlijk streng zijn, in mijn mening. Al begrijp ik dat hij vaak geen andere keuze heeft. Respect is schaars de laatste jaren en mocht hij mijn zachte inborst hebben dan was onze familie reeds jaren geleden gedoemd. Voor ik het goed en wel in de gaten heb is Giovanni opeens nergens te bekennen. Ik glans even om me heen en tref hem aan bij de bar, in de weer met glazen en flessen. Veel tijd om hier over na te denken is er niet, gezien de gedachte dat ik me hierdoor helemaal alleen met Serena bevind al snel komt spoken. Ik realiseer me dat ik nog steeds haar hand over mijn arm heb liggen en laat deze langzaam zakken, in de hoop haar niet het idee te geven dat ik het niet prettig vind. Het tegendeel is waar, ik probeer enkel te vermijden dat mijn gedrag als te vrijpostig kan ervaren worden. "Bedankt voor uw woorden," spreek ik de middelste van de Colecchia dochters aan. "Het deert niet dat ze niet onmiddellijk kwamen, ik vind het belangrijker dat ze gemeend waren," ga ik verder. Opnieuw verspreiden blossen zich op mijn wangen, waardoor ik tijdelijk het lef de jongedame aan te kijken volledig verlies. Alsof hij mijn gedachten kon lezen komt Giovanni afleiding brengen, in de vorm van twee glazen. In dat voor Serena zit duidelijk wijn, en in het mijne vermoed ik whiskey. Ik laat het goudkleurige goedje een keer rond draaien in mijn glas, alvorens het bedachtzaam naar mijn lippen te brengen. Maar het voelt niet goed, er ontbreekt iets. "Op Oom Emilio, dat hij rust moge vinden," hoor ik mezelf kalm spreken. Ik hef kort het glas en na nog een laatste ogenblik van twijfelen neem ik dan toch een slokje. Bijna onmiddellijk beklaag ik me die beslissing. De vloeistof laat een branderig gevoel na in mijn keel, waardoor ik niet anders kan dan even te hoesten - dan wel na mijn hand voor mijn mond gebracht te hebben. Ik leg mijn hand over mijn borstkas, in de hoop dat het nare gevoel snel voorbij trekt. Mijn ogen dwalen af naar het drankje, wellicht met een verwijtende blik. Om te voorkomen dat ik nog een slok van dit medicijn moet nemen hoop de gemoederen wat op te liften met een anekdote waar ik zelf veel waarde aan hecht. "Ik herinner me nog dat Oom Emilio ons een keer mee vissen nam. Volgens mij was ik pas een jaar of zes, maar ik wilde zo graag mee met de "grote jongens". Jullie zagen er altijd zo opgewekt uit na een uitje met Oom, en hoewel ik altijd blij was voor jullie vroeg ik me altijd af wat er nu precies zo bijzonder was aan die tripjes. Maar ik wijk af. Na een uur of twee had ik nog steeds niks gevangen en was Oom Emilio stevig ingedut. Uzelf en Lucrezio vertelden me dat de vissen in die poel bijzonder tuk waren op tabak, en dat ik simpelweg het verkeerde aas gebruikte. Indien ik het me correct herinner was het Lucky die aan kwam draven met de pijp van Oom Emilio. Wat blij was ik, dat ik eindelijk een vis zou vangen... Toen Oom wakker werd en zich afvroeg waar zijn pijp was, en ik meedeelde dat ik hem een flinke vis zou vangen vielen de puzzelstukjes bij hem op zijn plaats. Hij schonk me één blik en besloot dat ik de schuldige niet kon zijn, waarop hij vroeg wie die daad op zijn geweten had. Lucrezio en u waren behoorlijk snel om elkaar aan te wijzen, duidelijke angst in de ogen. Maar Oom begon simpelweg te lachen zoals ik hem nadien nooit meer weten lachen heb. Wellicht had zijn gebulder de vissen definitief weg gejaagd, want we moesten met lege handen en een doorweekte pijp weer naar huis toe." Ik grinnik een keer, wanneer ik uitgesproken ben en kijk Giovanni voorzichtig aan, me afvragend of hij zich deze dag ook nog kan herinneren.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.